• Interpretacja indywidualn...
  29.03.2024

IPPB2/415-210/10-2/MK

Interpretacja indywidualna
z dnia 9 czerwca 2010

Artykuły przypisane do interpretacji

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 171 interpretacje.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się ta interpretacja podatkowa. Znajdź inne potrzebne interpretacje.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 12.03.2010 r. (data wpływu 15.03.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 15.03.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Sąd Okręgowy Postanowieniem z dnia 24.02.2010 r. przyznał Wnioskodawcy kwotę 2000 zł tytułem przewlekłości postępowania Sądu Rejonowego, w której Wnioskodawca jest pokrzywdzony. Wydział Finansowy Sądu Rejonowego, który jest płatnikiem, poinformował Wnioskodawcę w dniu 11 marca 2010 r., że od ww. kwoty potrącony zostanie podatek dochodowy od wynagrodzenia osób fizycznych zgodnie z interpretacją przepisów jaką posiada Sąd od organów podatkowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Intencją Wnioskodawcy jest uzyskanie odpowiedzi w przedmiocie podstawy prawnej opodatkowania otrzymanej sumy pieniędzy tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę moralną spowodowaną przewlekłością podstępowania.

Zdaniem Wnioskodawcy:

W opisanym przypadku mamy doczynienia z formą odszkodowania lub zadośćuczynienia dla osoby pokrzywdzonej, która nie może się doczekać zakończenia procesu pozwalającego jej na wystąpienie o odszkodowanie za wyrządzoną szkodę przez sądzonych sprawców.

Charakter zasądzonej kwoty wynika z art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze za naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 175 z 2004 r. poz. 1843 z poźn. zm.).

Art. 16 ust. 2 stanowi „Postanowienie uwzględniające skargę wiąże sąd w postępowaniu cywilnym o odszkodowanie lub zadośćuczynienie do stwierdzenia przewlekłości postępowania”. Zdaniem Wnioskodawcy w takim przypadku powinien mieć zastosowanie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca zauważą, że nie powinny istnieć różne interpretacje przepisów prawa podatkowego jedna sądowa, inna organów podatkowych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawcy przyznano, w ramach postępowania prowadzonego na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze za naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 175 z 2004 r. poz. 1843 ze zm.) sumę pieniężną w wysokości 2.000 zł.

Ww. ustawa zawiera przepisy dotyczące przyznania skarżącemu od Skarbu Państwa sumy pieniężnej w związku ze stwierdzeniem, że w postępowaniu, którego skarga dotyczy, nastąpiła przewlekłość postępowania.

Art. 1 ust. 1 ww. ustawy reguluje zasady i tryb wnoszenia oraz rozpoznawania skargi strony, której prawo do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki zostało naruszone na skutek działania lub bezczynności sądu.

Zgodnie z art. 6 ust. 3 tejże ustawy, skarga może zawierać żądanie wydania sądowi rozpoznającemu sprawę zalecenia podjęcia w wyznaczonym terminie odpowiednich czynności oraz zasądzenia odpowiedniej sumy pieniężnej, o której mowa w art. 12 ust. 4.

Z art. 12 ust. 4 ww. ustawy wynika zaś, że uwzględniając skargę sąd może na żądanie skarżącego, przyznać od Skarbu Państwa, a w przypadku skargi na przewlekłość postępowania prowadzonego przez komornika – od komornika, odpowiednią sumę pieniężną w wysokości nie przekraczającej 20.000 zł.

W wypadku przyznania odpowiedniej sumy pieniężnej od Skarbu Państwa, wypłaty dokonuje sąd prowadzący postępowanie, w którym nastąpiła przewlekłość postępowania, ze środków własnych tego sądu (art. 12 ust. 5 pkt 1 ww. ustawy).

Strona, której skargę uwzględniono, może w odrębnym postępowaniu dochodzić naprawienia szkody wynikłej ze stwierdzonej przewlekłości od Skarbu Państwa albo solidarnie od Skarbu Państwa i komornika. Postanowienie uwzględniające skargę wiąże sąd w postępowaniu cywilnym o odszkodowanie lub zadośćuczynienie, co do stwierdzenia przewlekłości postępowania – art. 15 ust. 1 i 2 ww. ustawy.

Przechodząc na grunt przepisów u stawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy zauważyć, że nie zawiera ona definicji odszkodowania, w związku z powyższym należy odnieść się do przepisów prawa cywilnego lub prawa pracy.

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) także nie zawiera legalnej definicji odszkodowania, można ją jednak wywieść z jej regulacji. W cywilistycznym ujęciu odszkodowanie jest świadczeniem mającym na celu naprawę wyrządzonej szkody lub jej rekompensatę. Odszkodowanie może mieć formę restytucji (przywrócenie stanu poprzedniego) lub zapłaty określonej kwoty, która skompensuje poszkodowanemu poniesione straty, zadośćuczynienie zaś naprawienie wyrządzonej krzywdy na osobie – a więc szkody niematerialnej – na której wysokość składają się cierpienia pokrzywdzonego, tak fizyczne jak i psychiczne.

Na gruncie prawa podatkowego odszkodowanie jest tożsame z zadośćuczynieniem.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatków.

W art. 10 ust. 1 tej ustawy wymienione zostały źródła przychodów, do których w pkt 9 zaliczono inne źródła.

Przepis art. 20 ust. 1 cyt. ustawy wymienia jakie przychody są uznawane przez ustawę za przychody z innych źródeł. Należą do nich w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, z wyjątkiem alimentów na rzecz dzieci, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach. Użyte w cytowanym przepisie określenie „w szczególności” wskazuje na to, że zostały w nim wymienione jedynie przykładowe rodzaje przychodów, a katalog ten nie jest zamknięty.

W art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będącym katalogiem zwolnień od podatku dochodowego od osób fizycznych, ani też w art. 52, 52a i 52c, nie wymieniono tego rodzaju sum pieniężnych jako zwolnionych od opodatkowania.

Z przywołanego przez Wnioskodawcę przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że od podatku są zwolnione inne odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,

2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Należy przez to rozumieć te odszkodowania/ zadośćuczynienia, które nie zostały wprost wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych. A co za tym idzie inne niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca otrzymał kwotę pieniężną, która nie jest ani zadośćuczynieniem ani odszkodowaniem, którego Wnioskodawca nie dochodził w odrębnym postępowaniu cywilnym zgodnie z przepisem art. 15 ust.1 przywołanej ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki.

Z literalnej wykładni artykułu art. 21 ust. 1 pkt 3b wynika, że zwolnione od podatku są inne odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie. Należy zauważyć, że podstawą przyznania Wnioskodawcy otrzymanej kwoty nie jest wyrok lub ugoda sądowa. Otrzymana kwota została przyznana postanowieniem Sądu w ramach prowadzonego postępowania na złożoną skargę w związku ze stwierdzeniem, że w postępowaniu, którego skarga dotyczy nastąpiła przewlekłość postępowania.

Zatem otrzymane przez Wnioskodawcę postanowienie wiąże Sąd w ewentualnym postępowaniu z powództwa cywilnego, które może wnieść Wnioskodawca o odszkodowanie lub zadośćuczynienie co do stwierdzenia przewlekłości postępowania (art. 15 ust. 2 ww. ustawy).

Reasumując należy stwierdzić, iż suma pieniężna wypłacona skarżącemu od Skarbu Państwa w związku z naruszeniem prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki, stanowi podlegający opodatkowaniu przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy i nie korzysta ze zwolnienia od tegoż podatku.

W tym miejscu organ podatkowy wskazuje, że Wnioskodawca w treści własnego stanowiska błędnie powołał przepis art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 179, poz. 1843) ponieważ z treści cytowanego przepisu w przedstawionym własnym stanowisku wynika, że intencją Wnioskodawcy było wskazanie przepisu art. 15 ust. 2 ww. ustawy, co nie miało wpływu na rozstrzygnięcie przedmiotowego wniosku.

Ponadto w sprawie będącej przedmiotem wniosku należy zwrócić uwagę, że dokument dołączony przez Wnioskodawcę do wniosku nie podlegał analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji. Zgodnie bowiem z art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższego wynika, że organ właściwy do wydania interpretacji indywidualnej nie przeprowadza postępowania dowodowego, nie jest zatem ani obowiązany ani uprawniony do analizy dołączonych do wniosku dokumentów ani do wykorzystania ich treści przy ocenie stanowiska Wnioskodawcy. Organ ten jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...