• Interpretacja indywidualn...
  28.03.2024

IBPBII/1/415-941/09/HK

Interpretacja indywidualna
z dnia 9 marca 2010

Artykuły przypisane do interpretacji

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 1617 interpretacje.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się ta interpretacja podatkowa. Znajdź inne potrzebne interpretacje.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 01 grudnia 2009r. (data wpływu do tut. Biura – 02 grudnia 2009r.), uzupełnionym w dniu 28, 29 i 30 grudnia 2009r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wypłaconego ekwiwalentu pieniężnego za używanie przez pracowników własnej odzieży i obuwia roboczego - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 02 grudnia 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wypłaconego ekwiwalentu pieniężnego za używanie przez pracowników własnej odzieży i obuwia roboczego.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z dnia 21 grudnia 2009r. Znak: IBPB I/2/423-1486/09/JD, IBPB II/1/415-941/09/HK wezwano o jego uzupełnienie. Uzupełnienie wniosku wpłynęło w dniu 28 grudnia 2009r. (uiszczenie opłaty) oraz w dniach 29 i 30 grudnia 2009r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony m.in. następujący stan faktyczny:

Zgodnie z przyjętym zarządzeniem wewnętrznym Spółka (wnioskodawca) raz na trzy lata na rzecz swoich pracowników wykonujących pracę fizyczną dokonuje zakupu odzieży ochronnej, obuwia roboczego oraz środków ochrony indywidualnej w ustalonej, odpowiadającej wartości rynkowej kwocie. Natomiast używającym własną odzież pracownikom umysłowym (mistrzowie, kierownicy, ruchowi), Spółka zamierza w przyszłym roku jednorazowo wypłacić ekwiwalent pieniężny w wysokości odpowiadającej wartości rynkowej butów i kurtek zimowych, zakładając okres używalności także na trzy lata kalendarzowe.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy ekwiwalent pieniężny wypłacony raz na trzy lata pracownikom dozoru stanowić będzie dla nich wymieniony w art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. nr 14, poz. 176 ze zm.) dochód wolny od podatku dochodowego...

Zdaniem wnioskodawcy obowiązek zapewnienia pracownikom nieodpłatnie środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego wynika bezpośrednio z art. 2376 oraz 2377 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeksu pracy (Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). Ponadto wnioskodawca powołuje się na treść art. 2378 § 1 Kodeksu pracy, zgodnie z którym pracodawca ustala rodzaje środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, którego stosowanie na określonych stanowiskach jest niezbędne oraz przewidywane okresy użytkowania odzieży i obuwia ochronnego.

Wnioskodawca cytuje art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. nr 14, poz. 176 ze zm.), w myśl którego opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ponadto powołuje art. 10 ust. 1 ww. ustawy, w treści którego zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi w pkt 1 wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą emeryturę lub rentę. Wnioskodawca również cytuje art. 12 ust. 1 powołanej powyżej ustawy, na podstawie którego za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Ponadto wnioskodawca wskazuje na treść art. 21 ust.1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na podstawie którego wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Zdaniem wnioskodawcy zwolnienie z podatku dochodowego wymienione w powyższym przepisie przysługuje w sytuacji, kiedy mamy do czynienia ze świadczeniami rzeczowymi i ekwiwalentami za nie przysługującymi podatnikowi, których obowiązek ich wypłaty wynika z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, a zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. W odniesieniu do będących przedmiotem niniejszego wniosku o interpretację ekwiwalentów za przedmiotowe świadczenia rzeczowe (odzież ochronną, obuwie robocze), zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych są ekwiwalenty pieniężne za świadczenia rzeczowe, jeżeli do wydawania świadczeń (ekwiwalentów za nie) pracodawcę zobowiązują szczegółowe przepisy prawa pracy.

Obowiązek zapewnienia pracownikom nieodpłatnie odzieży i obuwia roboczego wynika bezpośrednio z ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998r. nr 21, poz. 94 ze zm.). Wnioskodawca cytuje treść art. 2377 § 1 ww. ustawy, w myśl którego pracodawca zobowiązany jest dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze spełniające wymagania określone w Polskich Normach. Ponadto wnioskodawca powołuje art. 2377 § 2 oraz § 4 ww. ustawy, zgodnie z którym pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą własnej odzieży i obuwia, jednakże w takich sytuacjach pracodawca zobowiązany jest do wypłaty ekwiwalentu pieniężnego w wysokości uwzględniającej ich aktualne ceny.

W ocenie wnioskodawcy, analizując regulacje wskazanych przepisów podatkowych oraz posiłkując się przepisami prawa pracy wskazać należy, iż wypłacenie pracownikowi ekwiwalentu za używanie własnej odzieży i obuwia roboczego oraz zwolnienie tych kwot od podatku dochodowego od osób fizycznych jest możliwe, gdy są spełnione łącznie cztery przesłanki:

1. Pracodawca określa w zakładowym akcie konkretyzującym na jakich stanowiskach pracy wymagane jest przydzielenie odzieży i obuwia roboczego, a na których dopuszczalne jest używanie przez pracowników własnych ubrań i butów roboczych.

2. Zainteresowany pracownik wyraża zgodę na używanie własnej odzież w zamian za ekwiwalent pieniężny.

3. Wypłata ekwiwalentu następuje jednokrotnie, ponieważ zgodnie z definicją słownikową (zawartą w słowniku języka polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN) ekwiwalent oznacza “rzecz równą innej wartości” oraz “coś co jest równoważne czemuś innemu, zwłaszcza równowartość czegoś w naturze lub w pieniądzach”.

4. Pracodawca wypłaca ekwiwalent za świadczenie rzeczowe w wysokości uwzględniającej aktualną cenę wskazanego świadczenia rzeczowego. Pojęcie aktualnej ceny nie jest zdefiniowane w Kodeksie Pracy, należałoby ją rozumieć jako cenę rynkową obowiązującą w danym momencie na rynku w danym segmencie. Wysokość ekwiwalentu może być ustalana na podstawie kalkulacji (ceny zakupu sporządzonej na podstawie średnich cen obowiązujących w punktach sprzedaży takich artykułów na określonym terenie). W związku z powyższym, cenę powinno się ustalać w oparciu o co najmniej trzy, cztery oferty cenowe aby wartość rynkowa ta miała charakter jak najbardziej obiektywny.

Reasumując, zdaniem wnioskodawcy, jeżeli ekwiwalent za używanie własnej odzieży roboczej oraz obuwia ochronnego zostanie ustalony z uwzględnieniem przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy na podstawie zakładowych tabel norm regulujących rodzaje odzieży i obuwia roboczego na poszczególnych stanowiskach pracy, na których ich stosowanie jest niezbędne, oraz okresy jej użytkowania i ich aktualnych cen rynkowych, a na jego wypłacanie na danym stanowisku uzyska się zgodę organizacji związkowej lub przedstawiciela załogi oraz samego pracownika i zostanie wypłacony pracownikowi jednokrotnie w wysokości ceny odpowiadającej cenie rynkowej, to przychód taki po stronie pracownika - w ocenie wnioskodawcy - będzie zwolniony z podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca w tym miejscu powołuje się m.in. na treść interpretacji indywidualnej z dnia 21 maja 2008r. sygn. IBPB2/415-402/08/HK wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż wypłacane raz na trzy lata używającym własną odzież (oraz obuwie ochronne) pracownikom wykonującym pracę umysłową świadczenie pieniężne stanowić będzie wymieniony przez ustawodawcę w art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. nr 14, poz. 176 ze zm.) ekwiwalent pieniężny, a tym samym dla pracownika stanowić będzie wolny od podatku dochodowego dochód, jeżeli wskazane świadczenie pieniężne odpowiadać będzie w pełnej wysokości ustalonej przez Spółkę w zarządzeniu wewnętrznym kwocie, jaką przeznacza ona na zakup odzieży ochronnej dla pracownika. Zdaniem wnioskodawcy świadczenie pieniężne spełnia przesłanki ekwiwalentu jeżeli wypłacane jest jednorazowo i to w wysokości odpowiadającej aktualnej cenie (rynkowej) świadczenia rzeczowego, za które jest wypłacane.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznaczyć należy, że niniejszą interpretacją dokonano wyłącznie oceny stanowiska wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, dotyczącym przedstawionego stanu faktycznego. Natomiast w pozostałym zakresie dokonano odrębnych rozstrzygnięć.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy ustawodawca określił katalog źródeł przychodów, wśród których w pkt 1 wymienił: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Przepis art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14 – 15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zatem przyznany pracownikowi ekwiwalent za używanie własnej odzieży i obuwia, zamiast roboczego, oraz pranie tej odzieży stanowi przychód pracownika, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy.

W rozpatrywanej sprawie istotne jest jednak to, że na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Zagadnienia dotyczące dostarczania pracownikom środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, a także związanych z tym wypłat ekwiwalentów pieniężnych reguluje dział X „Bezpieczeństwo i higiena pracy”, rozdział IX „Środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze” ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zm.).

Stosownie do postanowień art. 2377 § 1 ww. ustawy pracodawca ma obowiązek nieodpłatnego zapewnienia pracownikowi odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania określone w Polskich Normach:

1. jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu,

2. ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.

Jednocześnie art. 2377 § 2 Kodeksu pracy stanowi, iż pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i własnego obuwia zamiast roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy.

Pracownikowi używającemu własnej odzieży i własnego obuwia, zgodnie z art. 2377 § 2, pracodawca wypłaca ekwiwalent pieniężny w wysokości uwzględniającej ich aktualne ceny (art. 2377 § 4 Kodeksu pracy).

Ponadto na podstawie art. 2379 § 2 ww. Kodeksu pracodawca jest obowiązany zapewnić, aby stosowane środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze posiadały właściwości ochronne i użytkowe, oraz zapewnić odpowiednio ich pranie, konserwację, naprawę, odpylanie i odkażanie. Jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika (§ 3).

Z powyższego wynika, że ekwiwalent pieniężny za używanie własnej odzieży i pranie tej odzieży oraz za używanie własnego obuwia zamiast roboczego przysługuje na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy. Przepisy Kodeksu pracy są przepisami rangi ustawowej i określają jednocześnie zasady przyznawania przedmiotowych ekwiwalentów.

Zatem, jeżeli zostaną spełnione przesłanki, o których mowa w powołanych wyżej przepisach, wówczas wypłacony raz na trzy lata przez wnioskodawcę pracownikom dozoru ekwiwalent pieniężny za używanie przez tych pracowników własnej odzieży i obuwia, podlega zwolnieniu od podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...