Kazusy z egzaminu konkursowego na aplikację ogólną l. 2009-2015 - Kazusy z prawa publicznego

Janina K. w dniu 6 lutego 2012 r. zwróciła się do Wojewody M., by w ramach jego kompetencji do nadzoru nad organami samorządu terytorialnego skierował skargę do sądu administracyjnego na uchwałę Rady Gminy L. z dnia 3 listopada 2011 r. (nr XXV/15/11), w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, którego ustalenia oparte zostały na sfałszowanych (podrobionych) zapisach studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Fałszerstwa (podrobienia) dokonano w ten sposób, że w punkcie 10. części opisowej studium zmieniono przeznaczenie dwóch działek budowlanych należących do jej sąsiada Włodzimierza S., poprzez dodanie, obok dotychczasowego zapisu, który utrzymywał istniejącą funkcję przeznaczenia terenu, słów: „ustala się również możliwość realizacji zabudowy produkcyjnej w zakresie obsługi rolnictwa, w tym przetwórstwa". Zmiana ta, jak wskazała skarżąca, uniemożliwi bądź ograniczy korzystanie z jej działki w dotychczasowy sposób.
W udzielonej, pismem z dnia 6 kwietnia 2012 r. (nr WM/380/12), odpowiedzi Wojewoda M. poinformował skarżącą, że uchwała Rady Gminy L., w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego została mu przesłana, lecz nie znalazł podstaw do stwierdzenia jej nieważności, bowiem prowadzone przez Prokuraturę Rejonową w L. postępowanie, w przedmiocie sfałszowania poprzez przerobienie w/w zapisów studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, zostało umorzone postanowieniem z dnia 30 grudnia 2011 r. (sygn. akt 1 Ds 381/11), z powodu niewykrycia sprawców tego przestępstwa. Wskazał również skarżącej, że sama może zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.
W tej sytuacji, Janina K. w dniu 16 kwietnia 2012 r. zwróciła się do Prokuratora Rejonowego w L. o podjęcie środków prawnych, mających na celu uchylenie uchwały i jednocześnie wskazała, że uchwała Rady Gminy L., w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, została przez nią już wcześniej zaskarżona do sądu administracyjnego, lecz postanowieniem z dnia 10 stycznia 2012 r. (sygn. akt IV Sa 300/11), Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. odrzucił jej skargę z uzasadnieniem, że przed wniesieniem skargi nie skierowała środka prawnego do organu przewidzianego przez prawo.

1.Oceń, czy są podstawy do podjęcia przez prokuratora czynności mających na celu uchylenie uchwały Rady Gminy L.
2.Przedstaw zasady postępowania nadzorczego wojewody nad działalnością samorządu terytorialnego i wskaż tryb zaskarżenia przepisów prawa miejscowego przez wojewodę.
3.Podaj podstawy prawne i tryb, w jakim Janina K. mogła zaskarżyć miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego uchwalony przez Radę Gminy L.

Kryteria oceny pracy pisemnej

Ad 1.
Uprawnienia prokuratora do zaskarżenia przepisów prawa miejscowego wynikają zarówno z przepisów ustawy o prokuraturze jak i z przepisów ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi 
Na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 3 i art. 5 ustawy o prokuraturze, prokurator może, jeśli uchwała samorządu terytorialnego jest niezgodna z prawem, zwrócić się do organu, który ją wydał o zmianę lub uchylenie albo może skierować wniosek o jej uchylenie do właściwego organu nadzoru. Wniosek prokuratora o uchylenie niezgodnej z prawem uchwały organu samorządu terytorialnego podlega rozpoznaniu przez sąd administracyjny, chociażby prokurator nie zwrócił się uprzednio w tym zakresie do organu, który wydal wadliwą uchwalę albo do właściwego organu nadzoru.
Może również wystąpić do wojewódzkiego sądu administracyjnego o stwierdzenie jej nieważności (art. 5 ustawy o prokuraturze zw. z art. 147 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).
(0 - 6 pkt)

Ad 2.
Janina K. zasadnie zwróciła się do Wojewody M., jako organu nadzoru nad samorządem terytorialnym o podjęcie działań mających na celu skierowanie skargi do sądu administracyjnego na uchwalę Rady Gminy L. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
Możliwość skorzystania przez wojewodę z uprawnień nadzorczych w stosunku do uchwał podjętych przez radę gminy uzależniona jest od tego, czy uchwała ta obowiązuje. Nie ma przy tym znaczenia, czy obowiązywanie to jest ograniczone w czasie np. tylko w stosunku do określonych zdarzeń. Podział uchwał na uchwały, które obowiązują w pełnym zakresie, tj. w stosunku do zdarzeń, które zaistniały w przeszłości, oraz do zdarzeń, które zaistnieją w przyszłości, oraz na uchwały, które obowiązują w ograniczonym zakresie, tylko do zdarzeń, które zaistniały, przed jej uchyleniem ma znaczenie jedynie informacyjne. Wyróżnienie to nie ma natomiast wpływu na możliwość skorzystania przez wojewodę z przysługujących mu uprawnień.
Obowiązkiem Wojewody M., który nie wszczął postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności tej uchwały w trybie art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym  i nie wydał przewidzianego w tym trybie rozstrzygnięcia nadzorczego było - po ustaleniu, iż sprawa sfałszowania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego była przedmiotem postępowania karnego prowadzonego przez prokuraturę - zaskarżenie jej do sądu administracyjnego. Bez znaczenia dla oceny niezgodności miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ze studium uwarunkowań byto umorzenie postępowania karnego wobec niewykrycia sprawców fałszerstwa. Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego muszą być zgodne z ustaleniami studium uwarunkowań. Formalne stwierdzenie zgodności projektu planu ze studium, jako mieszczące się pod pojęciem trybu uchwalenia planu oraz merytoryczna zgodność treści planu z ustaleniami studium, mieszcząca się w pojęciu zasad sporządzania planu, podlegają kontroli sadowej na etapie rozpatrywania skargi na uchwalę zatwierdzającą miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Art. 86 ustawy o samorządzie gminnym nakazuje sprawowanie nadzoru na podstawie kryterium zgodności z prawem. W przypadku więc każdego naruszenia, wojewoda jest zobowiązany do podjęcia działań zmierzających do usunięcia stwierdzonych i ustalonych naruszeń. Odmowa podjęcia tych działań i pouczenie skarżącej, że może sama zaskarżyć uchwałę, nie znajduje uzasadnienia w obowiązującym stanie prawnym. Rozstrzygnięcie nadzorcze wojewody, z racji konieczności opatrzenia go uzasadnieniem faktycznym i prawnym, musi jednocześnie wskazywać jaki przepis został uchwałą naruszony i na czym polega owo naruszenie.
Wobec odmownego stanowiska Wojewody M., Janina K. mogła zwrócić się do prokuratora o podjęcie działań zmierzających do przywrócenia stanu zgodnego z prawem.(0-10 pkt)

Ad 3.
Uprawnienie Janiny K. do zaskarżenia uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wynikało z naruszenia trybu uchwalenia tego planu.
Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, plan może być uchwalony po stwierdzeniu, że nie narusza on ustaleń studium uwarunkowań. W uchwale powinny między innymi znaleźć się rozstrzygnięcia, co do sposobu rozpatrzenia uwag. Skoro zapisy studium zostały przerobione, to Janina K. nie mogła zgłosić uwagi, co do uciążliwości korzystania z jej działki w związku z planowana budowa zakładu przetwórstwa, o jakim jest mowa w sfałszowanych zapisach.
Mimo. że Janina K. mogła wykazać, iż w postępowaniu sądowym o zaskarżenie miejscowego planu miałaby przymiot strony, to jednak nie spełniła wymaganego art. 101 ust.1 ustawy o samorządzie gminnym warunku niezbędnego do zaskarżenia uchwały, tj. wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa, co było powodem odrzucenia jej skargi przez sąd. Skarga w tym trybie może zostać złożona po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia, przy czym wymóg ten nie odnosi się do Rzecznika Praw obywatelskich i prokuratora, którzy zwolnieni są przed wniesieniem skargi nie tylko od wyczerpania środków zaskarżenia, jakie przysługiwałyby stronie postępowania administracyjnego, ale także od zastosowania środka niejako równorzędnego, jeżeli idzie o uruchomienie sadowej kontroli aktu administracyjnego, tj. wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa.
(0 - 7 pkt)

Przy ocenie należy uwzględnić następujące kryteria:
- trafność odpowiedzi,
- poprawność wskazanej podstawy prawnej,
- zasadność i sposób argumentacji,
- umiejętność stosowania zasad wykładni,
- słownictwo i komunikatywność przekazu,
- układ i styl wypowiedzi,
- gramatykę i ortografię.

Pozostałe 2 pkt można przyznać za:
- szczególnie wyróżniającą się argumentację.
- wykazanie się ponadstandardową wiedzą związaną z tematyką kazusu.

Jan W. parkując nieostrożnie w dniu 1 czerwca 2008 r. własnym samochodem, uderzył w stojący na parkingu samochód Karola N. Poszkodowany Karol N. był właścicielem uderzonego samochodu i używał go jako taksówkarz. W dacie zdarzenia Jan W. był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w Towarzystwie Ubezpieczeniowym X (T.U. X). W wyniku uderzenia samochód Karola N. został uszkodzony. Koszt naprawy wyniósł 40.000 zł. W czasie wykonywania naprawy Karol N., aby móc pracować jako taksówkarz, musiał wynająć inny samochód za kwotę 5.000 zl. W dniu zdarzenia Karol N. nic mógł uszkodzonym samochodem dojechać do klienta, w wyniku czego utracił spodziewany dochód w kwocie 1.000 zł. Dnia 3 czerwca 2008 r. Karol N. zawiadomił o szkodzie T.U. X, a dnia 10 lipca 2008 r. wezwał Jana W. do zapłaty kwoty 46.000 zł.
Karol N. wniósł w dniu 1 września 2008 r. pozew do Sądu Rejonowego o zasądzenie solidarnie od Jana W. i T.U. X kwoty 46.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 czerwca 2008 r. do dnia zapłaty.
Jan W. wniósł o oddalenie powództwa, podnosząc, że ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej zwalnia go od odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną wypadkiem oraz że nie ponosi winy.
T.U. X wniosło o oddalenie powództwa również w oparciu o zarzut braku winy ubezpieczonego sprawcy. Z ostrożności podniosło, że nie ma podstaw do wypłaty odszkodowania w zakresie kosztów wynajęcia samochodu i utraconego dochodu, ponieważ wydatki te nie są rzeczywistą szkodą. W ocenie tego pozwanego, odsetki ustawowe winny biec od daty przesądzenia odpowiedzialności. Wskazał on również na brak podstaw do przyjęcia solidarnej odpowiedzialności ze sprawcą, gdyż nie wynika to z umowy.
Sąd Rejonowy stwierdził, że stan faktyczny sprawy jest niesporny i zasądził od T.U. X na rzecz Karola N. kwotę 40.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 czerwca 2008 r., natomiast oddalił powództwo w pozostałym zakresie wobec T.U. X oraz wobec Jana W. w całości.
 
W uzasadnieniu stwierdził, że T. U. X odpowiada za szkodę poniesioną przez powoda, podzielił zarzut braku odpowiedzialności Jana W., podzielił zarzut braku podstaw do wypłaty odszkodowania w zakresie kosztów wynajęcia samochodu i utraconego dochodu i uznał, że roszczenie stało się wymagalne z dniem wypadku.

Proszę ocenić stanowiska stron i zapadły wyrok z uwzględnieniem następujących zagadnień:
1.Czy za szkodę odpowiadają obaj pozwani, jeśli tak na jakiej podstawie i w jaki sposób jako współdłużnicy?
2.Czy wszystkie zgłoszone szkody podlegają naprawieniu?
3.Kiedy roszczenia stały się wymagalne?

Jan S. w dniu 3 stycznia 2010 r. wystąpił do Burmistrza Miasta L. o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla pawilonu, w którym zamierzał prowadzić punkt gastronomiczny na położonej w tym mieście działce nr ew. 35.
Miasto L. nie miało uchwalonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W dniu 2 lutego 2010 r. Burmistrz wydał decyzję odmowną, która została doręczona wnioskodawcy w dniu 9 lutego 2010 r. Jan S., który zamierzał wnieść od niej odwołanie, w dniu 20 lutego 2010 r. uległ wypadkowi samochodowemu i został przewieziony do szpitala. W dniu 2 marca 2010 r., w terminie 7 dni od opuszczenia szpitala, wniósł za pośrednictwem organu, który wydał decyzję odwołanie wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do złożenia odwołania i załączył do swojego pisma kartę pobytu w szpitalu.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L. w dniu 20 marca 2010 r. wydało postanowienie o niedopuszczalności odwołania z powodu uchybienia terminu do jego wniesienia. W uzasadnieniu wskazano, że pomiędzy doręczeniem decyzji a podaną przyczyną uchybienia terminu upłynęło 11 dni w ciągu których Jan S. mógł wnieść odwołanie. Jednocześnie Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L. pouczyło składającego odwołanie, że postanowienie to jest ostateczne i nie przysługuje na nie zażalenie.
Jan S. nie mógł się zgodzić z takim rozstrzygnięciem i skierował stosowny środek prawny zaskarżając wydane postanowienie.

1) Czy wniosek o przywrócenie terminu złożony przez Jana S. jest uzasadniony w świetle przepisów kodeksu postępowania administracyjnego?
2) Czy postępowanie organu odwoławczego, który wydał postanowienie było prawidłowe a jeżeli nie, to jak powinien postąpić?
3) Czy dopuszczalne jest wzruszenie postanowienia Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia 20 marca 2010 r., jeżeli tak, to w jakim trybie i w oparciu o jakie przepisy?

Starosta Powiatu R. decyzją z dnia 24 stycznia 2013 r. udzielił Spółce z o.o. „Hol-Ster" pozwolenia na budowę magazynu na materiały budowlane wraz z utwardzeniem placu postojowego dla samochodów dostawczych i osobowych na działkach nr 345 i 347 w obrębie 21 miasta L. przy ul. B. Krzywoustego 33 oraz zatwierdził przedłożony projekt budowlany. Decyzję o udzieleniu pozwolenia na budowę doręczano na adres Feliksa D., wykazanego w rejestrze ewidencji gruntów jako właściciel działki nr 344 znajdującej się w obszarze oddziaływania inwestycji. W terminie otwartym do wniesienia odwołania taki środek zaskarżenia wniosła Zofia D. podając, że jest córką Feliksa D., który zmarł w 2001 r., ona zaś jest jego spadkobierczynią. Do odwołania dołączono odpis skrócony aktu zgonu Feliksa D. Odwołanie wraz z aktami sprawy Starosta Powiatu R. przekazał Wojewodzie P., który wezwał odwołującą się do wykazania interesu prawnego w sprawie, poprzez nadesłanie dokumentu, z którego wynikałoby, że uzyskała spadek po swym zmarłym ojcu. W odpowiedzi na wezwanie Zofia D. poinformowała, ze ojciec pozostawił testament, który znajduje się w posiadaniu Wójta Gminy W., przed którym sporządzono testament. Jednocześnie Zofia D. podała, że obok niej w testamencie do spadku powołani są inni spadkobiercy: jej brat - Samuel D. i siostra - Agata Z; odwołująca się podała ich adresy. Wojewoda P. zwrócił się do Wójta Gminy W. o nadesłanie uwierzytelnionej kopii testamentu sporządzonego przez Feliksa D. W odpowiedzi na pismo wojewody, sekretarz Urzędu Gminy W. poinformował organ odwoławczy, że oryginał testamentu może zostać przekazany wyłącznie sądowi powszechnemu lub notariuszowi, a to z uwagi na „obowiązujące przepisy prawa spadkowego". Wojewoda P. postanowieniem z dnia 13 marca 2013 r., powołując w podstawie prawnej art. 134 Kodeksu postępowania administracyjnego - stwierdził niedopuszczalność wniesionego odwołania. Uzasadniając wydane rozstrzygnięcie wojewoda argumentował, że odwołująca się nie wykazała interesu prawnego, w sprawie zaś wyczerpano możliwość potwierdzenia jej statusu jako strony w sprawie. Skoro z mocy art. 127 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego odwołanie przysługuje stronie, a podjęte przez organ odwoławczy czynności wyjaśniające nie doprowadziły do potwierdzenia takiego statusu u Zofii D., należało, stwierdzić niedopuszczalność wniesionego odwołania. Pouczono w wydanym postanowieniu, że stronie służy prawo wniesienia skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego. Zofia D. wniosła skargę na powyższe postanowienie do wojewódzkiego sądu administracyjnego domagając się jego uchylenia oraz uchylenia decyzji organu I instancji. Skarżąca domagała się także wstrzymania wykonania pozwolenia na budowę wywodząc, że zrealizowanie zamierzonej inwestycji zniweczy jej plany wykorzystania działki nr 344 na cele budownictwa mieszkaniowego. W tym zakresie powołała się na wydaną w 2009 r. decyzję o warunkach zabudowy pod budynek mieszkalny, jednorodzinny, przewidziany na tej działce. Spółka „Hol-Ster" poinformowała z kolei sąd, że wstrzymanie wykonania pozwolenia na budowę do czasu wyznaczenia rozprawy skutkować będzie koniecznością zapłaty kary umownej przedsiębiorstwu budowlanemu w wysokości 35 tys. zł. Na dowód tego stwierdzenia, spółka przestawiła sądowi kopię umowy na wykonywanie robót budowlanych. Po wniesieniu skargi przez Zofię D., Agata Z. wystąpiła do Prokuratora Rejonowego w P. o wniesienie sprzeciwu wobec decyzji Starosty Powiatu R., argumentując, że nie wiedziała o toczącym się postępowaniu administracyjnym. Prokurator na piśmie poinformował wnoszącą podanie, że wobec toczącego się postępowania sądowo administracyjnego wniesienie sprzeciwu byłoby prawnie niedopuszczalne. 1.Oceń prawidłowość działania Wojewody P. i zgodność z prawem wydanego przez niego postanowienia. 2.Oceń prawidłowość stanowiska Prokuratora Rejonowego w P. odmawiającego wniesienia sprzeciwu. 3.Podaj przesłanki, jakimi będzie kierował się wojewódzki sąd administracyjny przy rozpoznaniu wniosku skarżącej o wstrzymanie wykonania pozwolenia na budowę.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze (SKO) w X po rozpoznaniu podania spółki A, decyzją z dnia 10 kwietnia 2014 r. odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza Miasta X, ustalającej dla spółdzielni B warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego wielorodzinnego. Podstawą odmowy stwierdzenia nieważności było przekonanie, że wnioskująca spółka A nie dysponuje tytułem prawnym do nieruchomości objętej źródłową decyzją ustalającą warunki zabudowy, ani do nieruchomości sąsiadujących z nią, nie jest zatem stroną w sprawie.

Spółka A zwróciła się z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy. SKO w X, rozpoznając powyższy wniosek decyzją z dnia 27 maja 2014 r., doręczoną spółce A i spółdzielni B w dniu 30 maja 2014 r., utrzymało w mocy własną decyzję o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji ustalającej warunki zabudowy.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (WSA) w Y na decyzję wydaną w  drugiej instancji wniósł w dniu 1 lipca 2014 r. Prokurator Okręgowy w X, domagając się stwierdzenia jej nieważności. Skarżący zarzucił, że trzyosobowemu składowi orzekającemu SKO ponownie rozpoznającemu sprawę o stwierdzenie nieważności decyzji o warunkach zabudowy, przewodniczył członek kolegium, który uprzednio brał udział w wydaniu decyzji SKO z dnia 10 kwietnia 2014 r.

Spółka A zwróciła się do WSA w Y z wnioskiem o wstrzymanie wykonania decyzji Burmistrza Miasta X o ustaleniu warunków zabudowy, motywując to obawą wystąpienia trudnych  do odwrócenia skutków.

SKO w X, w odpowiedzi na skargę, wniosło o odrzucenie skargi z uwagi na uchybienie terminu do jej wniesienia, podnosząc, że o wszczęciu postępowania na wniosek spółki A poinformowano - w trybie art. 183 udział prokuratora w postępowaniu § 2 k.p.a. – pisemnie Prokuratora Rejonowego w X, który jednak nie uznał potrzeby udziału w sprawie. Z ostrożności wniesiono alternatywnie o oddalenie skargi, przyznając, że przewodniczącym składu orzekającego w obu instancjach była ta sama osoba, ale zaskarżona decyzja zapadła jednogłośnie, co oznacza, że gdyby nawet inna osoba przewodniczyła składowi i tak byłaby przegłosowana.

1. Oceń zasadność wniosku SKO w X o odrzucenie skargi.

2. Oceń trafność wniosku spółki A o wstrzymanie wykonania decyzji o ustaleniu warunków

zabudowy.

3. Wskaż przesłanki orzekania WSA w Y w przedmiocie rozpoznania skargi Prokuratora Okręgowego w X.

Decyzją z dnia 1 kwietnia 2015 r. Prezydent Miasta K. udzielił przedsiębiorcy - Janowi K. zezwolenia na sprzedaż napojów o zawartości do 18% alkoholu, z przeznaczeniem do spożycia w miejscu sprzedaży – barze „Wiarus” w K. Odwołanie od powyższej decyzji wniosła Spółdzielnia Mieszkaniowa „Jedność” w K. podnosząc, że przedsiębiorca nie uzyskał od niej zgody na prowadzenie tego typu działalności, mimo że bar zlokalizowany jest w budynku mieszkalnym wielorodzinnym, w lokalu wynajmowanym od spółdzielni.

Rozpoznając powyższe odwołanie Samorządowe Kolegium Odwoławcze (SKO) w O., postanowieniem z dnia 13 maja 2015 r. stwierdziło uchybienie terminu do wniesienia odwołania.

Skargę na postanowienie SKO w O. wniosła Spółdzielnia Mieszkaniowa „Jedność”, która ją następnie cofnęła, a Wojewódzki Sąd Administracyjny w O. postanowieniem z dnia 27 lipca 2015 r., umorzył to postępowanie.

Skargę na opisaną wyżej decyzję (zezwolenie) Prezydenta Miasta K. w dniu 1 października 2015 r. wniósł Prokurator Rejonowy w K., w której zarzucił organowi gminy naruszenie przepisów prawa materialnego (ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi), albowiem Janowi K. uprzednio cofnięto zezwolenie na sprzedaż napojów alkoholowych – piwa, w prowadzonym przez niego barze „Źródełko” w M., przy czym czas pomiędzy cofnięciem tego zezwolenia a wydaniem nowego, był krótszy niż 3 lata.

Po wniesieniu skargi, Prokurator Rejonowy w K. wniósł także do SKO w O. sprzeciw od decyzji Prezydenta Miasta K. domagając się stwierdzenia nieważności udzielonego przedsiębiorcy zezwolenia, prezentując w nim argumentację, jak we wniesionej przez siebie uprzednio skardze.

Pełnomocnik Jana K. w piśmie procesowym domagał się odrzucenia skargi, albowiem prokurator nie odwoływał się od wydanego zezwolenia, zanim wniósł skargę. Podnosił ponadto, że wskutek odwołania się Spółdzielni Mieszkaniowej „Jedność” od wydanego zezwolenia, SKO w O. stwierdziło uchybienie terminu do wniesienia odwołania, skarga zaś na to postanowienie została cofnięta, a postanowienie o umorzeniu postępowania sądowego w chwili wnoszenia skargi przez prokuratora było już prawomocne. Dodatkowo wskazano, że odwołanie, a następnie skarga Spółdzielni, podyktowane były konfliktem z przedsiębiorcą na tle należności czynszowych. W przypadku nie uwzględnienia tego wniosku, wobec wniesienia przez prokuratora sprzeciwu, pełnomocnik Jana K. domagał się zawieszenia z urzędu postępowania sądowego.

1. Oceń zasadność wniosków pełnomocnika Jana K. dotyczących wniesionej przez Prokuratora Rejonowego w K. skargi.

2. Wskaż sposób załatwienia przez SKO w O. sprzeciwu Prokuratora Rejonowego W K.

3. Wskaż ewentualne środki zaskarżenia sposobu załatwienia przez SKO w O. sprzeciwu Prokuratora Rejonowego w K.

Decyzją z dnia 18 lipca 2015 r. Burmistrz Miasta R. odmówił Jarosławowi F. (stronie) udzielenia zezwolenia na usunięcie - z działki należącej do strony – drzewa, motywując to dobrym jego stanem, wartością przyrodniczą oraz walorami krajobrazowymi. Okoliczności te – zdaniem organu - miały podstawy w opinii sporządzonej przez biegłego dendrologa, a także w ustaleniach wynikających z protokołu oględzin działki, przeprowadzonych z udziałem pełnomocnika strony - Beaty K., której następnie w dniu 20 lipca 2015 r. doręczono decyzję.

W dniu 20 sierpnia 2015 r. Jarosław F. złożył wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania, podając, że w dniu 8 sierpnia 2015 r., przy okazji ubiegania się o przyznanie dotacji ze środków europejskich na rozbudowę firmy, dowiedział się od Beaty K. o decyzji odmownej. We wniosku podano, że pełnomocnik strony – Beata K., niebędąca prawnikiem, nie miała świadomości, że decyzji nie doręczono równocześnie stronie. Jarosław F. jednocześnie wniósł odwołanie od powyższej decyzji, motywując to wadliwą oceną okoliczności faktycznych dokonaną przez organ gminy, gdy idzie o wartość przyrodniczą drzewa. Dodatkowo podkreślał, że drzewo stanowi przeszkodę w realizacji zamierzeń inwestycyjnych.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze (SKO) w K. postanowieniem z dnia 23 sierpnia 2015 r. przywróciło Jarosławowi F. termin do wniesienia odwołania. Następnie – po przeprowadzeniu rozprawy administracyjnej, w której udział zgłosił Prokurator Rejonowy w K. – Kolegium decyzją z dnia 13 września 2015 r. orzekło o uchyleniu decyzji Burmistrza Miasta R. i przekazaniu mu sprawy do ponownego rozpatrzenia, uznając, że sprawa wymaga pogłębionej refleksji organu gminy, rozważenia skutków, jakie może dla strony wywołać brak uzyskania zezwolenia na wycinkę drzewa z uwagi na zamierzenia inwestycyjne, a ponadto Z tego względu, że strona nie była reprezentowana w postępowaniu przez prawnika.

Skargę na decyzję SKO w K. w terminie wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (WSA) w W. Prokurator Rejonowy w K. domagając się jej uchylenia, a także uchylenia poprzedzającego ją postanowienia o przywróceniu terminu do wniesienia odwołania. W skardze wskazano, że niezależnie od tego, iż zaskarżona decyzja nie ma oparcia w przepisie art. 138 decyzje organu odwoławczego § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego (k.p.a.), albowiem decyzja burmistrza nie została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a wszystkie niezbędne aspekty sprawy zostały wyjaśnione w postępowaniu przed organem gminy, to przede wszystkim wadliwie przywrócono termin do wniesienia odwołania. Niesporne jest, że decyzję organu I instancji doręczono prawidłowo umocowanemu pełnomocnikowi. Brak przekazania stronie wiadomości o jej wydaniu, w ocenie prokuratora, nie uzasadnia przywrócenia terminu. Prokurator wniósł także o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

SKO w K. wniosło o oddalenie skargi, podnosząc, że istniały podstawy do wydania decyzji kasacyjnej połączonej ze zwrotem sprawy organowi i instancji. Ponadto prokurator nie może skutecznie kwestionować postanowienia o przywróceniu terminu, skoro k.p.a. nie przewiduje zażalenia na tego typu postanowienie; w tym zakresie wniosek o jego uchylenie jest niedopuszczalny i nie podlega kontroli sądu, SKO wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji pozostawiło do oceny sądu, nadto domagając się zwrotu kosztów postępowania.

Pełnomocnik Jarosława F. – adwokat Jan C., w piśmie skierowanym do WSA, domagał się oddalenia skargi prokuratora oraz zasądzenia od niego na rzecz swego mandanta kosztów postępowania. Wnosił ponadto, aby nie uwzględnić wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, albowiem prokurator nie był uprawniony do złożenia takiego wniosku, gdyż nie był stroną postępowania administracyjnego. Jednocześnie poinformował, że wskutek skargi prokuratora Burmistrz Miasta R. zawiesił postępowanie.

1. Oceń zasadność wniosku prokuratora w przedmiocie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji oraz argumentację adwokata Jana C. – pełnomocnika Jarosława F. w tym zakresie.

2. Rozważ zasadność argumentacji stron, gdy idzie o wadliwość zaskarżonej decyzji oraz postanowienia o przywróceniu terminu, jak i dopuszczalność objęcia tego postanowienia kontrolą sądowoadministracyjną.

3. Oceń zasadność zgłoszonych przez strony i uczestnika wniosków o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania sądowego.