I SA/Kr 1325/13

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją nr [...] z dnia 1 lipca 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej działając na podstawie art. 228 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja Podatkowa (t.j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.; dalej: O.p.) utrzymał w mocy decyzję nr [...] Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 28 marca 2013 r. o odmowie umorzenia zaległości w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe rozstrzygnięcia zapadły w następujących okolicznościach. W dniu 18 lutego 2013 r. E. O. (dalej: skarżąca) wniosła do Naczelnika Urzędu Skarbowego o umorzenie zaległości podatkowej w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych w kwocie 8.989 zł wraz z odsetkami za zwłokę w kwocie 3.982 zł. Zaległość ta powstała z uwagi na brak wydatkowania kwoty 89.890 zł (części dochodu ze sprzedaży nieruchomości) na cele mieszkaniowe. W uzasadnieniu wniosku skarżąca podniosła, iż poprzedni jej wniosek został załatwiony odmownie decyzją nr [...] Naczelnika US z dnia 3 października 2012 r.), a od wydania tej decyzji sytuacja skarżącej uległa znacznemu pogorszeniu. Skarżąca korzysta z instrumentów pomocy społecznej MOPS, które umożliwiają jej egzystencję (dołączono decyzje o przyznaniu skarżącej zasiłku okresowego w kwocie 200 zł miesięcznie oraz zasiłki celowe w kwocie 40 zł na leki, w kwocie 80 zł na uregulowanie opłat za energię elektryczną, w kwocie 150 zł na zakup żywności na przygotowanie jednego posiłku dziennie). Skarżąca ma ponadto problemy zdrowotne (pogorszył się jej stan psychiczny), które skutecznie utrudniają jej poszukiwanie i podjęcie zatrudnienia (dołączono kartę medycznych czynności ratunkowych, zaświadczenie o pobycie w szpitalu w dniach 30 grudnia 2012 r. – 14 stycznia 2013 r., zaświadczenie ZUS ZLA, kartę informacyjną leczenia szpitalnego z rozpoznaniem ostrego zapalenia trzustki i kamicy pęcherzyka żółciowego, skierowanie i wyniki badania fizjoterapeutycznego). Dochód, którego dotyczyło opodatkowania skarżąca wydatkowała na bieżące potrzeby.

Decyzją z dnia 28 marca 2013 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego odmówił skarżącej umorzenia zaległości podatkowej.

Organ ustalił, że skarżąca (ur. 1958 r.) jest bezrobotna i utrzymuje się ze świadczeń pomocy społecznej, mieszka w lokalu mieszkalnym spółdzielczym własnościowym o pow. ok. 32 m2, za które opłaty skarżąca pokrywa w całości z pomocy społecznej (ok. 440 zł miesięcznie). Koszty żywności i zakupu leków skarżącej ponosi MOPS. Skarżąca finansuje zakup odzieży z oszczędności oraz zakup szczepionki. Skarżąca jest zadłużona na 260 zł z tytułu opłat czynszowych na rzecz spółdzielni mieszkaniowej. Skarżąca w 2008 r. sprzedała lokal mieszkalny za kwotę 320.000 zł oraz nabyła lokal za kwotę 210.000 zł. Analizując sytuację skarżącej organ uznał, że wyczerpuje ona znamiona ważnego interesu podatnika, jednak z uwagi na charakter ulgi okoliczności te nie są równoznaczne z umorzeniem zaległości. Wniosek taki wynika z faktu, że skarżącej ze sprzedaży nieruchomości pozostała kwota 89.890 zł i wystarczała ona w zupełności za zapłatę podatku, jednak skarżąca zdecydowała o jej innym wydatkowaniu. Przychód ze sprzedaży nieruchomości był zdarzeniem jednorazowym, a zapłata podatku z tego tytułu nie narusza egzystencji podatnika.

Pismem z dnia 16 kwietnia 2013 r. skarżąca odwołała się od powyższej decyzji, wnosząc o jej uchylenie i umorzenie zaległości. Skarżąca zwróciła uwagę, że jej sytuacja jest tragiczna, a organ podatkowy nie wziął pod uwagę stanu jej zdrowia. Skarżąca zauważyła, że zabezpieczyła odpowiednią kwotę na poczet podatku, jednak jej sytuacja osobista uległa pogorszeniu i dochód ten przeznaczyła na najbardziej niezbędne potrzeby życiowe.

Zaskarżoną decyzją z dnia 1 lipca 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

Organ odwoławczy streścił przebieg i wyniki dotychczasowego postępowania. Wskazał, że skarżąca jest objęta indywidualną pomocą psychologiczną w ramach projektu "Pora na aktywność". Organ zauważył przy tym, że stan zdrowia nie stanowi samoistnej przesłanki umorzenia zaległości podatkowej. Następnie organ odwoławczy wskazał, że decyzja w przedmiocie zastosowania ulgi ma charakter uznaniowy, a zatem nawet w razie ziszczenia się przesłanek zastosowania ulgi, organ podatkowy nie musi jej zastosować. W tym kontekście organ wskazał, że choć sytuacja finansowa skarżącej jest trudna, to nie może stanowić wystarczającej podstawy umorzenia zaległości podatkowej, gdyż naruszyłoby to konstytucyjną zasadę równości opodatkowania. Organ zaznaczył, że na sytuację skarżącej nie miały wpływu żadne wyjątkowe i nadzwyczajne okoliczności losowe. Organ wskazał również, że skarżąca mogła złożyć stosowny wniosek o umorzenie zaległości już w 2008 r. czego jednak nie uczyniła.

Pismem z dnia 24 lipca 2013 r. skarżąca wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę na powyższą decyzję, zarzucając jej naruszenie zasad prawa administracyjnego (zwłaszcza art. 7 k.p.a.) oraz dokonanie błędnych ustaleń faktycznych. Organ podatkowy pominął bowiem okoliczności związane z osobistą sytuacją skarżącej i nie podjął wszystkich kroków związanych z potrzebą wyjaśnienia stanu faktycznego. W szczególności organ w zupełności pominął, że kwota pozostała skarżącej ze sprzedaży nieruchomości (89.000 zł) była wykorzystywana przez nią przez cztery lata na zaspokajanie podstawowych potrzeb życiowych.

W odpowiedzi na skargę, Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Postanowieniem z dnia 26 września 2013 r. Referendarz sądowy zwolnił skarżącą od kosztów sądowych i ustanowił dla niej adwokata.

W piśmie procesowym skierowanym do Sądu w dniu 13 listopada 2013 r. skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji, oraz o zasądzenie na rzecz pełnomocnika kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu. W piśmie tym wskazano na naruszenie przez organ art. 67a i art. 210 § 1 i 4 O.p. przez wydanie decyzji odmownej w sytuacji, w której organ nie przesądził, czy w sprawie zachodzi ważny interes podatnika lub interes publiczny uzasadniający uwzględnienie wniosku. Brak jednoznaczności w tym zakresie utrudnia kontrolę instancyjną zaskarżonego rozstrzygnięcia. Błędnie również organ wiązał ważny interes podatnika wyłącznie z sytuacjami nadzwyczajnymi, pomijając normalną sytuację uzyskiwania przez skarżącą znikomych dochodów. Wbrew ustawie organ brał pod uwagę sytuację finansową skarżącej z przeszłości, a nie okoliczności faktyczne aktualne w dacie podejmowania decyzji. Organ nie dokonał także zupełnie analizy występowania w sprawie interesu publicznego przemawiającego za udzieleniem ulgi. W ocenie skarżącej, organ niezasadnie przerzucił na nią ciężar postępowania dowodowego, ograniczając swoją rolę do dokonania oceny przedstawionych dowodów, czym naruszył art. 122 i art. 187 O.p.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.

Zaznaczyć należy, że uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone w szczególności przepisami art. 1 § 1 i § 2 ustawy z 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) oraz art. 3 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., powoływanej dalej jako "p.p.s.a.") - sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem, tj. kontroli prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego, a także zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego. Aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo też naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a-c p.p.s.a.). Uwzględnienie skargi następuje również w przypadku stwierdzenia, że zaskarżony akt jest dotknięty jedną z wad wymienionych w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.).

Kierując się powyższymi przesłankami i badając zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji w granicach określonych przepisami powołanych wyżej ustaw, Sąd uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Organy podatkowe przeprowadziły bowiem prawidłową wykładnię przepisów prawa i w konsekwencji należycie wyjaśniły okoliczności faktyczne mające znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy oraz dokonały prawidłowej wykładni przepisów prawa materialnego.

Podstawę prawną zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej jej decyzji organu I instancji stanowił art. 67a § 1 pkt 3 O.p. oparty na tzw. uznaniu administracyjnym. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu organy podatkowe, na wniosek podatnika, z zastrzeżeniem art. 67b, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym, mogą umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolongacyjną.

Rozpatrując wniosek podatnika o przyznanie jednej z wyżej opisanych ulg, organ podatkowy jest zobowiązany do dokonania oceny dwóch przesłanek, a mianowicie: "ważny interes podatnika" oraz "interes publiczny". Przesłanki te mają zostać rozważone biorąc pod uwagę całokształt występujących w sprawie okoliczności faktycznych. W razie stwierdzenia, że jedna, bądź obydwie przesłanki występują, przepis ten uprawnia, a nie obliguje do pozytywnego załatwienia wniosku strony. Decyzje organów podatkowych w tym przedmiocie mają bowiem charakter tzw. "uznania administracyjnego". Znamiennym dla tego typu postępowań jest to, że kognicja sądu nie wkracza bezpośrednio w zakres owego uznania. Sądowa kontrola tego rodzaju decyzji obejmuje więc samo postępowanie poprzedzające jej wydanie, ale nie rozstrzygnięcie, będące wynikiem dokonania przewidzianego prawem wyboru będącego "uznaniem administracyjnym", specyficzną konstrukcją prawną pozwalającą organowi na wybór konsekwencji prawnych powstania sytuacji, do której odnosi się dyspozycja normy prawnej. Kontrola legalności decyzji wydanych w ramach uznania administracyjnego sprowadza się zatem do zbadania, czy wydanie decyzji zostało poprzedzone prawidłowo przeprowadzonym postępowaniem, z zachowaniem przepisów procedury, zarówno przepisów szczegółowych, jak i zasad ogólnych, w tym zbadania wszystkich okoliczności sprawy mogących mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia i ich oceny w świetle ustawowych przesłanek umorzenia oraz powinności ujęcia tej oceny w uzasadnieniu decyzji nie zaś istnienia materialnoprawnego uprawnienia podatnika do skorzystania z ulgi. Rzeczą sądu jest kontrola poprawności przeprowadzonego w tym zakresie postępowania, w szczególności, czy połączenie decyzji o charakterze uznaniowym z pojęciami stanowiącymi zwroty niedookreślone, będącymi podstawą jej wydania jest zgodne z prawem. Sąd badając tego typu decyzje może zatem również prowadzić badanie w kierunku ustalenia, czy organy podatkowe nie przekroczyły przyznanych im granic "uznania administracyjnego". W razie przekroczenia tych granic, sąd jest również władny do uchylenia zaskarżonych decyzji.

O istnieniu "ważnego interesu podatnika", jak podnosi się w literaturze przedmiotu, nie decyduje jego subiektywne przekonanie o tym, lecz decydować powinny kryteria zobiektywizowane, zgodne z powszechnie aprobowaną hierarchią wartości. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym "ważny interes podatnika" definiuje się z kolei jako sytuację, gdy z powodu nadzwyczajnych, losowych przypadków doszło do znacznego obniżenia zdolności płatniczych dłużnika, co w konsekwencji doprowadziło do tego, że podatnik nie jest w stanie uregulować należności podatkowych. Przykładowo wymienia się tu utratę możliwości zarobkowania, utratę losową majątku (por. np. wyrok NSA z 22 kwietnia 1999 r., sygn. akt SA/Sz 850/98).

Definiując kolejną przesłankę zastosowania ulgi podatkowej, tj. istnienia "interesu publicznego", należy wskazać, że przez pojęcie to doktryna rozumie dyrektywę postępowania, nakazującą mieć na uwadze respektowanie wartości wspólnych dla całego społeczeństwa lub danej społeczności lokalnej, takich jak: sprawiedliwość, bezpieczeństwo, zaufanie obywateli do organów władzy publicznej, sprawność działania aparatu państwowego, itp. Zasadą pozostać musi płacenie podatków w sposób i w terminach przewidzianych przez prawo. Jedynie nadzwyczajne okoliczności mogą spowodować odstępstwo od tej reguły (por. B. Dauter (w:) S. Babiarz, B. Dauter, B. Gruszczyński, R. Hauser, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek. Ordynacja podatkowa. Komentarz, Warszawa 2007, s. 522 i n. tezy 14,15 i 18 do 20 i powołane tam orzecznictwo).

Należy mieć przy tym na uwadze, że ulgi w spłacie należności stanowią - aczkolwiek dopuszczone przez ustawodawcę i niezbędne z punktu widzenia kompletności systemu podatkowego - to jednak odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania. Dlatego też równie wyjątkowy charakter muszą mieć okoliczności uzasadniające umorzenie zaległości podatkowych, skutkujące wygaśnięciem zobowiązania podatkowego, co oznacza w istocie rezygnację Skarbu Państwa bądź jednostki samorządu terytorialnego z należnych im wpływów.

Odnosząc powyższe uwagi do okoliczności niniejszej sprawy należy stwierdzić, że stan faktyczny został przez organy podatkowe ustalony w sposób wyczerpujący i pełny. Organy podatkowe odniosły się do wszelkich twierdzeń skarżącej i oceniły wszystkie podane przez nią argumenty. Postępowanie było prowadzone z poszanowaniem zasad wynikających z art. 120, art. 121, art. 122, art. 123 i art. 124 i 187 § 1 O.p.

W szczególności wskazać należy na dyspozycje wynikające z art. 122 i 187 § 1 O.p. Zgodnie z powołanymi regulacjami organy podatkowe są zobowiązane podjąć wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, jak również zebrać i w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Mimo że w świetle cytowanych norm prawnych główny ciężar dowodzenia spoczywa na organach podatkowych, to - jak trafnie podnosi się w doktrynie i orzecznictwie - przepisy te nie mogą stanowić źródła nieograniczonego obowiązku badania sprawy i poszukiwania dowodów i nie zwalniają podatnika z obowiązku współdziałania w procesie ustalania okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia (podobnie patrz: B. Gruszczyński [w:] Ordynacja podatkowa. Komentarz., S. Babiarz, B. Dauter, B Gruszczyński, R. Hauser, A. Kabat, M. Niezgódka – Medek, wyd. LexisNexis Warszawa 2010 r., str. 615 i n.). Zastrzeżenie takie nabiera szczególnego znaczenia w sprawach dotyczących ulg podatkowych. Nie można bowiem abstrahować od faktu, że przedmiotem niniejszej sprawy jest umorzenie zaległości podatkowych, a więc ulga w spłacie zobowiązania podatkowego, ustanawiająca odstępstwo od obowiązku poniesienia ciężaru publicznego, przyznawana na wniosek podatnika. W tego typu sprawach podatnik powinien dołożyć wszelkich starań, by wykazać zasadność zgłoszonego żądania. Uwzględnić bowiem należy, że przyznanie ulgi leży przede wszystkim w jego interesie i to on jest w posiadaniu informacji niezbędnych dla oceny przesłanki “ważnego interesu podatnika", o jakiej mowa w art. 67a Ordynacji podatkowej. W tym kontekście można zaryzykować stwierdzenie, że to strona powinna udowodnić, że istnieją podstawy do zastosowania ulgi. Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby bowiem do wniosku, że podatnik starający sie o uzyskanie korzyści w postaci ulgi w spłacie zaległości podatkowej musiałby jedynie złożyć odpowiedni wniosek bez konieczności dowodzenia podstaw swojego żądania. Obowiązek wyjaśniania wszelkich okoliczności, nawet wybiórczo powołanych przez stronę bądź też przez nią przemilczanych, spoczywałby na organach podatkowych. Takie założenie prowadziłoby z kolei do całkowicie nieuzasadnionej sytuacji, w której organy prowadzące postępowanie byłyby zmuszone do poszukiwania racji przemawiających za umorzeniem zaległości podatkowej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 czerwca 2013r., sygn. akt II FSK 2057/11 – orzeczenia.nsa.gov.pl). W powołanym wyroku zostało również stwierdzone, że w sprawach dotyczących ulg w spłacie zobowiązań podatkowych za niedopuszczalne uznać należy wywodzenie z przywołanych na wstępie przepisów Ordynacji podatkowej w istocie nieograniczonego obowiązku badania sprawy i wyręczania strony w ustalaniu okoliczności relewantnych z punktu widzenia przesłanek przyznania ulgi.

W niniejszej sprawie organ podatkowy zwracał się do skarżącej o podanie jej sytuacji majątkowej i osobistej informując jakie dane powinna przedstawić. Skarżąca jednak przedstawiła jedynie szczątkowe informacje związane z jej sytuacją majątkową i osobistą. W istocie skarżąca skoncentrowała się jedynie na wskazaniu, że obecnie korzysta z opieki społecznej i jest to jej jedyne źródło dochodu. Z drugiej jednak strony podała, że wydatki na odzież pochodzą z oszczędności, choć już nie wykazała z jakiego tytułu posiada oszczędności i w jakiej wysokości. Oznacza to tym samym, że skarżąca nie wykazała w pełni swojej sytuacji majątkowej. Jeszcze bardziej lakoniczna odpowiedź została udzielona na pytanie, na jaki cel przeznaczyła środki pochodzące ze sprzedaży mieszkania. Skarżąca odpowiedziała, że "na bieżące potrzeby". Jakie to były jednak potrzeby i czy nie mogła ich zaspokoić z innych źródeł, skarżąca już nie wyjaśniła. Przede wszystkim nie zostało wyjaśnione, jakie były jej źródła utrzymania po uzyskaniu należności ze sprzedaży mieszkania i jaka okoliczność doprowadziła do sytuacji, w której skarżąca utraciła te źródła. Z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy wynika jedynie, że zrezygnowała z pracy, gdyż pracodawca zbyt dużo od niej wymagał. Nie wiadomo jednak, czy po sprzedaży mieszkania pracowała u mniej wymagającego pracodawcy, czy wcześniej posiadała oszczędności. Podobnie lakoniczne stwierdzenia dotyczą jej sytuacji zdrowotnej. Skarżąca ogólnie jedynie wskazała, że ma problemy ze zdrowiem, lecz nie wyjaśniła już na czym one polegają. W szczególności, czy są to problemy przejściowe, czy trwałe. Podała jedynie, że na wydatki związane ze zdrowiem przeznacza 57 zł. Skarżąca przedstawiła wprawdzie dokumenty opisujące jej leczenie, lecz z nich również nie wynika, czy było to jednorazowe leczenie, czy stale w takim leczeniu pozostaje. Tym samym zarzuty związane z błędnie przeprowadzonym postępowaniem podatkowym, przy uwzględnieniu jego specyfiki w niniejszej sprawie – co zostało przedstawione we wcześniejszej części uzasadnienia, nie mogą znaleźć uzasadnienia. Zobowiązanie zaś organu podatkowego do przeprowadzenia uzupełniającego postępowania dowodowego, które zostały w szczególności sformułowane w piśmie z dnia 4 listopada 2013r., uznać należy za zbyt daleko idące. W toku postępowania podatkowego dokonano bowiem prawidłowej analizy sytuacji majątkowej skarżącej opierając się na złożonych przez nią oświadczeniach i udokumentowanych przez nią dowodach.

Sąd uznaje za prawidłową interpretację organów podatkowych, że w sprawie nie zachodzą przesłanki umożliwiające zastosowanie wnioskowanej ulgi podatkowej. W szczególności organy podatkowe w sposób wyczerpujący przedstawiły i przeanalizowały sytuację majątkową skarżącej, w zakresie przez nią podanym. Jak zostało już wcześniej wskazane, organy podatkowe nie miały ani obowiązku ani możliwości ustalenia w sposób bardziej szczegółowy sytuacji skarżącej.

Zgodzić się wprawdzie należy z twierdzeniami skarżącej, że w zaskarżonej decyzji nie odniesiono się w sposób wyraźny do przesłanek umorzenia, jakimi są "ważny interes podatnika" oraz "interes społeczny". Wynika to jednak przede wszystkim z zachowania samej skarżącej, która nie przedstawiła w sposób wyczerpujący swojej sytuacji materialnej i osobistej. Pełne odniesienie się do tych przesłanek jest bowiem możliwe dopiero w sytuacji, w której organ dysponuje zupełnym obrazem sytuacji, w jakiej znalazła się strona. Niemniej jednak z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynikają przesłanki, którymi kierował się organ podatkowy odmawiając zastosowania ulgi. Organ rozważył ważny interes skarżącej i stwierdził, że znajduje się ona obecnie w trudnej sytuacji materialnej. Z drugiej jednak strony organ stwierdził, że skarżąca dysponowała środkami pozwalającymi jej na zapłatę należności podatkowej i jedynie z powodu zachowania skarżącej do takiej zapłaty nie doszło. Organ nie dysponował żadnymi przesłankami uzasadniającymi stwierdzenie, że po stronie skarżącej zaszła jakakolwiek sytuacja, którą można uznać za nadzwyczajną i w konsekwencji przemawiającą za zastosowaniem ulgi. Oczywiście organ powinien analizować aktualną sytuację strony, niemniej jednak nie można zgodzić się z twierdzeniem, że skoro strona znajduje się aktualnie w trudnej sytuacji materialnej, to organ ma obowiązek potraktowania jej, jako przesłankę do umorzenia. Gdyby ustawodawca zamierzał zwolnić od obowiązku zapłaty podatku osoby o niskich dochodach, bądź też utrzymujących się na koszt opieki społecznej wówczas wprowadziłby odpowiedni zapis. Ponieważ zapis taki nie został wprowadzony, również osoby znajdujące się w ciężkiej sytuacji majątkowej są zobowiązane do zapłaty podatków. Oznacza to z kolei, że ciężka sytuacja materialna skarżącej nie przesądza automatycznie o konieczności przyznania jej ulgi umorzenia wynikającej z treści art. 67a § 1 pkt 3 O.p. Ponadto skoro skarżąca nie przedstawiła pełnej sytuacji w jakiej się znalazła, organ nie mógł stwierdzić, że zapłata podatku zagraża jej ważnym interesom. Organ wskazał przy tym, że interes publiczny przemawia przeciwko umorzeniu zaległości. Również z takim stanowiskiem należy się zgodzić. Jak wynika z akt postępowania podatkowego, skarżąca z pomocy Państwa uczyniła "sposób na życie". Nie wykazała ona, że podejmowała jakiekolwiek próby spłaty swoich zobowiązań. Słuszne jest zatem końcowe stwierdzenie organu, że udzielanie ulg w spłacie może mieć miejsce w wyjątkowych okolicznościach, incydentalnie, a nie może stanowić sposobu na pozbycie się ciążących na stronie nieuregulowanych w terminie należności podatkowych. Przyjęcie odmiennej koncepcji prowadziłoby do sytuacji, w której strona dysponuje środkami finansowymi na zapłatę należności, następnie pozbywa się tych środków, "przechodzi" na utrzymanie Państwa i wówczas domaga się umorzenia należności. Działanie takie byłoby nie do pogodzenia z zasadami sprawiedliwości społecznej oraz zasadami równości i powszechności opodatkowania, na co słusznie zwrócił uwagę organ podatkowy w uzasadnieniu swojej decyzji.

Podsumowując należy stwierdzić, że organy podatkowe prawidłowo ustaliły, że w sprawie nie zachodzą przesłanki umożliwiające zastosowanie ulgi podatkowej w postaci umorzenia zaległości podatkowej. Z tego też powodu skarga podlega oddaleniu na podstawie art. 151 p.p.s.a.

Mając powyższe na uwadze orzeczono, jak w sentencji.