• I SA/Lu 617/13 - Postanow...
  28.03.2024

I SA/Lu 617/13

Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie
2013-12-05

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Wiesława Achrymowicz /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Wiesława Achrymowicz po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2013r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. spółki z o.o. w W. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie nadpłaty w podatku od gier za październik 2010r. postanawia - odmówić A. spółce z o.o. w W. przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.

Uzasadnienie

Wnosząc skargę w sprawie niniejszej skarżąca A. spółka z o.o. w W. wniosła także o przyznanie jej prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych. Podała przy tym, że nie prowadzi już salonów gier i nie posiada środków finansowych na podstawowe potrzeby związane z bieżącą działalnością. Nie posiada żadnych środków finansowych, które pozwoliłyby jej pokryć koszty sądowe, decyzjami organów została pozbawiona całego majątku, salony gier zostały zamknięte, a automaty do gier wraz z gotówką zostały zabezpieczone. Podała, że jej kapitał zakładowy wynosi 4.000.000 zł, wartość środków trwałych według bilansu za ostatni rok szacowana jest na kwotę 5.841.741,70 zł, a ostatni rok obrotowy zakończyła stratą 4.341.561,56 zł. Ujawniła, że posiada 2 rachunki bankowe ze stanem środków 102,13 zł i 65 zł. Dodała, że posiada także nieruchomość, która obciążona jest hipoteką na kwotę 1.200.000 zł.

Na wezwanie referendarza sądowego skarżąca złożyła: sprawozdanie finansowe za 2012r., wyciąg z jednego rachunku bankowego, zeznanie CIT-8 za rok 2012, deklaracje VAT za maj i czerwiec 2013r., zestawienia sald i obrotów, wstępny bilans na dzień 30.06.2013r., wykaz automatów zajętych przez urzędy celne, wykaz środków trwałych magazynowych i innych (niektóre z tych dokumentów w mało czytelnych kserokopiach), wezwania do zapłaty oraz dokumenty (tytuły wykonawcze i zawiadomienia o zajęciu praw majątkowych) dotyczące prowadzonych przeciwko niej postępowań egzekucyjnych.

Postanowieniem z dnia 4 września 2013r. referendarz sądowy odmówił skarżącej przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie.

W sprzeciwie skarżąca nie zgodziła się z poglądem wyrażonym w powyższym postanowieniu, że dotychczas przedłożone dokumenty nie pozwalają na dokonanie analizy jej kondycji finansowej oraz możliwości płatniczych. Przedłożyła brakujący wyciąg z saldem 65 zł. Złożyła również deklaracje VAT-7 za maj i czerwiec 2013r. uzasadniając, że obecnie przychody ze sprzedaży usług są niewielkie - w czerwcu wyniosły jedynie 10.770 zł. Podtrzymała twierdzenie, że nie posiada środków - oszczędności ani realnego majątku, pozwalających na uregulowanie wpisu od skargi w niniejszej sprawie, jak też w innych sprawach wszczętych jej skargami.

W ocenie skarżącej nie bez znaczenia dla rozpatrzenia niniejszej sprawy jest fakt, że znalazła się ona w dramatycznej sytuacji finansowej bez swojej winy, na skutek decyzji organów państwowych.

Skarżąca przedłożyła również postanowienie Sądu Rejonowego z dnia [...] w sprawie [...] uwzględniające jej zażalenie na postanowienie w przedmiocie wydania rzeczy i przeszukania.

W odpowiedzi na wezwanie sądu, złożyła zestawienie sald od stycznia do września 2013 r. z wykazaną narastająco amortyzacją o wartości rzędu 1.500.000 zł, usługami obcymi o wartości rzędu 1.700.000 zł, wynagrodzeniami w kwocie rzędu 1.500.000 zł, pozostałymi kosztami rodzajowymi w wysokości rzędu 110.000 zł.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Wynikającą z przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012r. poz.270 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", w szczególności jej art.199, zasadą jest, że strony ponoszą koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie. Celem instytucji prawa pomocy jest zaś zagwarantowanie dostępu do sądu podmiotom, których wyjątkowo trudna sytuacja materialna uniemożliwia poniesienie takich kosztów.

Zgodnie z art.245 § 1 i 2 p.p.s.a. prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym. Prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika, natomiast prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje tylko zwolnienie od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika.

Skarżąca jest osobą prawną, która wnosi o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym. Należy więc przywołać art.246 § 2 pkt 2 p.p.s.a., który stanowi, że osobie prawnej prawo pomocy może być przyznane w zakresie częściowym, gdy wykaże, że nie ma dostatecznych środków na poniesienie pełnych kosztów postępowania.

Z powołanego przepisu wynika, że osoba prawna żądająca przyznania prawa pomocy (w zakresie częściowym) obowiązana jest wykazać, że nie ma środków na pokrycie niektórych kosztów postępowania oraz że ocena zasadności wniosku pozostawiona została uznaniu sądu.

Ponadto podkreślić należy, że przez pojęcie "środki" należy rozumieć wszelkie środki finansowe, nie tylko gromadzone na rachunkach bankowych, ale także ulokowane w majątku ruchomym i nieruchomym, oraz wysokość kapitału zakładowego, rzeczywiste możliwości płatnicze nie mogą więc być oceniane przez pryzmat np. wyłącznie kwoty wolnych środków zgromadzonych na rachunku bankowym.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić, zdaniem sądu, należy, że wniosek skarżącej nie zasługuje na uwzględnienie.

Ze złożonych przez skarżącą dokumentów wynika (także złożonych w sprawach, w których równolegle domagała się przyznania prawa pomocy), że do końca 2012r. prowadziła ona działalność gospodarczą o dużych rozmiarach - jej przychody netto ze sprzedaży wyniosły za 2012r. 209.445.238,25 zł, a środki pieniężne w kasie i na rachunkach wynosiły 2.312.592,45 zł. Już te okoliczności wskazują, że brak jest racjonalnego uzasadnienia dla przerzucania na ogół podatników kosztów postępowania związanych z udziałem w nim skarżącej. Na dzień złożenia wniosku o stwierdzenie i zwrot nadpłaty skarżąca dysponowała środkami finansowymi mogącymi stanowić chociażby źródło oszczędności na poczet przyszłych kosztów sądowych, zwłaszcza że miała wiedzę co do weryfikacji jej żądania w związku z wszczęciem z urzędu postępowania w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od gier za poszczególne okresy rozliczeniowe, objęte żądaniem stwierdzenia nadpłaty.

O dużych możliwościach finansowych skarżącej świadczy również poniesienie w 2012r. kosztów uzyskania przychodów w kwocie 210.217.004,20 zł (nawet przy uwzględnieniu, że część z tych kosztów nie obciążała wydatków bieżącego okresu).

W kontekście powyższego podkreślić należy, że skarżąca, jako podmiot gospodarczy prowadzący działalność gospodarczą, planując wydatki w ramach tej działalności powinna uwzględnić także potrzebę gromadzenia środków na koszty związane z udziałem w ewentualnych postępowaniach sądowych i liczyć się z koniecznością ponoszenia kosztów na ten cel. Koszty sądowe nie mogą być stawiane na ostatnim miejscu za wszystkimi pozostałymi kosztami prowadzenia działalności gospodarczej, a ich wystąpienie wchodzi w zakres ryzyka prowadzonej działalności gospodarczej.

Trzeba ponadto zwrócić uwagę, że skarżąca posiada kapitał zakładowy w kwocie 4.000.000 zł, oraz - według stanu na dzień 30.06.2013r. - aktywa trwałe o wartości 4.675.559,51 zł, w tym budynki i lokale, jak też aktywa obrotowe w wysokości 332.693,37 zł (na koniec 2012r. 2.608.180,22 zł), w tym należności krótkoterminowe na kwotę 268.608,47 zł, co uzasadnia stanowisko, że powinna ona posiadać środki na uiszczenie kosztów sądowych, a w każdym razie ma możliwość ich pozyskania, w tym przy wykorzystaniu środków trwałych, np. budynków lub lokali.

Nie bez znaczenia jest również fakt, że mimo trudnej sytuacji finansowej, na którą się powołuje, skarżąca w dalszym ciągu prowadzi działalność gospodarczą. Nie jest to wprawdzie działalność o tak znacznych rozmiarach, jak w 2012r., jednak osiągane przychody netto ze sprzedaży (za okres od 1.01. do 30.06.2013r. 48.698.130,12 zł) nie skłoniły skarżącej do zakończenia działalności.

Ponadto, nawet gdyby zaistniała sytuacja zagrożenia istnienia spółki, to od jej zarządu należałoby oczekiwać podjęcia stosownych kroków celem poprawy jej kondycji finansowej, np. decyzji o dopłatach, a więc wyczerpania wszelkich możliwości zmierzających do pozyskania niezbędnych środków.

Konkludując stwierdzić należy, że - zdaniem sądu - skarżąca miała i ma możliwość uzyskania środków celem pokrycia kosztów związanych z jej udziałem w niniejszej sprawie, nawet przy uwzględnieniu, że obciążają ją także koszty sądowe w innych sprawach wszczętych jej skargami. W ocenie sądu, racjonalnie oceniając sytuację skarżącej, nie można zasadnie przyjąć, że przychód jaki uzyskała w 2012 r. i aktywa na koniec 2012 r. wykluczają możliwość ponoszenia kosztów sądowych w tej sprawie. Nie można podzielić zapatrywania skarżącej, by obowiązek ponoszenia kosztów sądowych miał jej nie dotyczyć dlatego, że swoje przychody, mienie, wielokroć wyższe od kosztów sądowych, przeznaczyła na inne cele, bez uwzględnienia, że prowadzone postępowanie podatkowe w realnej perspektywie może spowodować konieczność wystąpienia na drogę sądową, co wiąże się z kosztami. Takie postępowanie skarżącej, w ocenie sądu, nie uzasadnia przerzucenia ciężaru kosztów sądowych na współobywateli, a tym samym uprzywilejowanego traktowania skarżącej (prawo pomocy należy postrzegać w kategoriach przywileju przyznawanego stronie skarżącej), która przy ponoszonych wydatkach pomija obowiązek ponoszenia kosztów sądowych, by następnie twierdzić, że nie może ich ponieść, bo nie ma ani środków finansowych, ani majątku. Innymi słowy, dla oceny przesłanek przyznania prawa pomocy we wnioskowanym, częściowym, zakresie nie jest bez znaczenia jakim mieniem i środkami skarżąca dysponowała wcześniej i jak nimi rozporządzała, wiedząc, że pozostaje w sporze z organem, który może znaleźć finał przed sądem. Skarżąca pomija, że z punktu widzenia przesłanek przyznania prawa pomocy istotny jest, z jednej strony, brak środków, na którym wyłącznie koncentruje się skarżąca oraz, z drugiej strony, wykazanie, że pomimo podjęcia niezbędnych działań, skarżąca w sposób obiektywny nie była w stanie zgromadzić środków koniecznych na poczet wymaganych kosztów sądowych, co z kolei skarżąca pozostawia poza zakresem swojej uwagi. W konsekwencji nawet niższy poziom przychodów w 2013 r. nie może podważać przyjętej oceny prawnej, w przekonaniu sądu.

Mając na uwadze powyższe, wobec braku przesłanek z art.246 § 2 pkt 2 w związku z art.260 p.p.s.a., należało postanowić jak w sentencji.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...