I SA/Go 470/13

Uzasadnienie

R.S. wniósł skargę na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego z dnia [...] kwietnia 2013 r. określającą skarżącemu wysokość zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego.

W skardze zawarto wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Uzasadniając przedmiotowy wniosek skarżący wskazał, że wykonanie zaskarżonej decyzji spowoduje nieodwracalne skutki finansowe oraz ujemne skutki społeczne. Nadto podniósł, że wykonanie skarżonych decyzji spowodowało niebezpieczeństwo braku stabilności finansowej jego firmy i doprowadziło do jej całkowitej likwidacji.

Podkreślił, że rozpatrując wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji należy mieć na uwadze obciążenia finansowe jakie stronie wymierzył organ, jej możliwości finansowe oraz wielość toczących się tożsamych postępowań.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z regulacją art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270) wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Z kolei stosownie do § 3 tego przepisu po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania. Odmowa wstrzymania wykonania aktu lub czynności przez organ nie pozbawia skarżącego złożenia wniosku do sądu.

Wstrzymanie wykonania aktu lub czynności upada w razie wydania przez sąd orzeczenia kończącego postępowanie w pierwszej instancji (art. 61 § 6 P.p.s.a.).

Wskazać należy, że rozstrzygając w oparciu o art. 61 § 3 P.p.s.a. sąd związany jest zamkniętym katalogiem przesłanek pozytywnych. Są nimi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody oraz niebezpieczeństwo spowodowania trudnych od odwrócenia skutków.

Poprzez wyrządzenie znacznej szkody należy rozumieć taką szkodę, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego świadczenia lub jego wyegzekwowanie, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy od stanu pierwotnego. Z kolei trudne do odwrócenia skutki to takie prawne lub faktyczne skutki, które raz zaistniałe powodują istotną lub trwałą zmianę rzeczywistości, przy czym powrót do stanu poprzedniego może nastąpić tylko po dłuższym czasie lub przy stosunkowo dużym nakładzie sił i środków.

Analiza orzecznictwa sądów administracyjnych wskazuje, że warunkiem wydania postanowienia o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności jest wykazanie przez stronę w jej wniosku okoliczności uzasadniających możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Nie wystarczy więc nawet samo powtórzenie treści przepisu, a tym bardziej samo wniesienie o zastosowanie ochrony tymczasowej. Uzasadnienie wniosku powinno odnosić się do konkretnych zdarzeń świadczących o tym, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu jest zasadne. Ocena czy w danej sprawie zaistniały przesłanki określone w art. 61 § 3 P.p.s.a. jest możliwa i w dużym stopniu zależy od argumentacji przedstawionej przez stronę we wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Wniosek ten powinien być wnikliwie uzasadniony. A zawarta w nim argumentacja powinna być spójna, poparta faktami

i odnoszącymi się do nich dowodami uzasadniającymi wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu. Brak spełniającego powyższe warunki uzasadnienia wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji uniemożliwia jego merytoryczną ocenę.

W rozpoznawanej sprawie skarżący uzasadniając wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji wskazał że wykonanie zaskarżonej decyzji spowoduje nieodwracalne skutki finansowe oraz społeczne. Nadto podniósł, że spowodowało niebezpieczeństwo braku stabilności finansowej jego firmy, a nawet doprowadziło do jej całkowitej likwidacji. Odnosząc powyższe do regulacji art. 61 § 3 P.p.s.a. zauważyć należy, że skarżący nie wskazał w sposób szczegółowy, z czego miałoby wynikać niebezpieczeństwo trudnych do odwrócenia skutków lub niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody. Samo bowiem ogólnikowe stwierdzenie, że wykonanie zaskarżonych decyzji spowodowało niebezpieczeństwo braku stabilności firmy, czy nawet doprowadziło do likwidacji, w żadnym razie nie spełnia wymogów stawianych uzasadnieniu wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu. Skarżący nie przedstawił żadnych konkretów odnoszących się do wskazanych przez niego zagrożeń, przez co uznać je należy tylko za gołosłowne twierdzenia, uniemożliwiające tym samym przeprowadzenie przez Sąd merytorycznej oceny wniosku. Podniesione przez skarżącego okoliczności, niepoparte żadnymi dokumentami, są jedynie hipotetyczne i czysto teoretyczne, i jako takie nie mogą stanowić podstawy orzeczenia o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji. Dodać przy tym należy, że każda decyzja administracyjna zobowiązująca do uiszczenia należności pieniężnych pociąga za sobą dolegliwość rodzącą określony skutek faktyczny w finansach zobowiązanego. Nie jest to więc sytuacja, która sama z siebie uzasadnia zastosowanie wyjątkowej instytucji, jaką jest ochrona tymczasowa w postępowaniu sądowoadministracyjnym (por. postanowienie NSA z dnia 18 października 2011 r., sygn. akt II GSK 1799/11, Centralna Baza Orzeczeń NSA na stronie internetowej cbois.nsa.gov.pl). Oceny Sądu nie zmienia również podniesiony przez skarżącego fakt wielości prowadzonych w stosunku do niego postępowań.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji.