• I SA/Op 604/13 - Postanow...
  28.03.2024

I SA/Op 604/13

Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu
2013-10-24

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Marta Wojciechowska /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Marta Wojciechowska po rozpoznaniu w dniu 24 października 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A Spółka z o.o. w O. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Opolu z dnia 27 czerwca 2013 r. Nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku akcyzowym z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia samochodu w związku z wnioskiem skarżącej o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy

Uzasadnienie

W postępowaniu wszczętym ze skargi spółki A Spółka z o.o. w O. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Opolu z dnia 27 czerwca 2013 r. w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku akcyzowym z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia samochodu skarżąca zwróciła się o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w całości.

W uzasadnieniu wniosku skarżąca podniosła, że w wyniku działań organu celnego I instancji (wydanie ponad 40 decyzji określających zobowiązanie w podatku akcyzowym z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia samochodów) zaprzestała całkowicie prowadzenia dotychczasowej działalności gospodarczej i była zmuszona do zwolnienia wszystkich pracowników. Zaznaczyła przy tym, że Prezes Zarządu sam złożył rezygnację. Dodatkowo wskazała na niemożność wszczęcia procedury upadłościowej z uwagi na nieposiadanie innych zobowiązań poza zobowiązaniami podatkowymi oraz na brak jakichkolwiek środków. W dalszej części wniosku strona skarżąca wykazała wysokość kapitału własnego na dzień 31 grudnia 2012 r. w kwocie - 769.894,69 zł, brak środków trwałych, stratę za 2011 r. w wysokości 1.799.507,91 zł, stratę za 2012 r. w wysokości 2.497.861,53 zł oraz aktualny stan konta bankowego na dzień 31 maja 2013 r. –188,56 zł.

Uznając za niewystarczające informacje przedstawione przez skarżącą we wniosku o przyznanie prawa pomocy, zarządzeniem referendarza tut. Sądu z dnia 5 września 2013 r. wezwano skarżącą do przekazania, w terminie siedmiu dni od dnia otrzymania wezwania, dodatkowych informacji i dokumentów dotyczących jej kondycji finansowej tj. kserokopii deklaracji podatkowych dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych ( CIT ) za ostatni rok podatkowy, tj. 2012 r., kserokopii deklaracji podatkowych dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług (VAT-7) za miesiące maj, czerwiec, lipiec i sierpień 2013 r., wyciągów i odpisów z posiadanych rachunków bankowych, w tym kont i lokat dewizowych za ostatnie dwa miesiące, odpisów aktualnych bilansów. Jednocześnie wezwano stronę skarżącą do wyjaśnienia z jakiego źródła czerpie środki finansowe na bieżące funkcjonowanie i jaki cel przyświeca jej dalszemu funkcjonowaniu, skoro jak oświadczyła we wniosku o przyznanie prawa pomocy, nastąpiło zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej.

W odpowiedzi strona skarżąca oświadczyła, że nie posiada źródła pozyskania środków finansowych na bieżące funkcjonowanie. Wraz z pismem przekazano również kserokopię zeznania podatkowego za 2012 r. (CIT-8), kserokopie deklaracji podatkowych (VAT-7) za miesiące maj, czerwiec, lipiec i sierpień 2013 r., wyciągi z rachunku bankowego za czerwiec, lipiec i sierpień 2013 r. oraz aktualny bilans.

Postanowieniem referendarza sądowego z dnia 23 września 2013 r. odmówiono przyznania prawa pomocy. W motywach rozstrzygnięcia wskazano, że to na osobie ubiegającej się o przyznanie prawa pomocy spoczywa obowiązek wykazania trudnej sytuacji, natomiast skarżąca nie zastosowała się w pełni do wezwania o udzielenie niezbędnych informacji i nie wyjaśniła w sposób przekonujący kwestii finansowania jej bieżącego funkcjonowania. Zaznaczono, iż bieżące funkcjonowanie podmiotu gospodarczego, nawet gdy nie jest prowadzona zasadnicza działalność, wymusza ponoszenie jakichkolwiek kosztów, chociażby, jak to ma miejsce w przypadku strony skarżącej, kosztów związanych z opłaceniem zawodowego pełnomocnika. Wnioskodawczyni nie wykazała, że spełnia przesłanki określone w art. 246 § 2 pkt 2 p.p.s.a., gdyż nie przekazała wszystkich żądanych informacji mogących w pełni obrazować jej sytuację finansową.

Orzeczenie to zostało zaskarżone sprzeciwem w trybie art. 259 § 1 p.p.s.a, w ramach którego skarżąca wniosła o jego uchylenie i przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych.

W uzasadnieniu sprzeciwu skarżąca wyraziła przekonanie, że wywiązała się z obowiązku udzielenia informacji, składając żądane dokumenty i wskazując, że spółka nie ma źródła środków finansowych na bieżące funkcjonowanie. Skarżąca zaznaczyła, iż w piśmie z dnia 10 września 2013 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie w trybie art. 255 p.p.s.a opisano dokładnie, że spółka zaprzestała prowadzenia działalności, jednakże nadal oczekuje na sądowe rozstrzygnięcia w sprawie naruszających, jej zdaniem prawo, działań organów. Ponadto skarżąca podniosła, iż jakiekolwiek jej działania mające na celu ogłoszenie upadłości lub ewentualną likwidację pociągają za sobą konieczność poniesienia kosztów, których spółka w żaden sposób nie jest w stanie ponieść. Ostatnie środki finansowe, które posiadała zostały zajęte w postępowaniu egzekucyjnym. Skarżąca powołała się także to, iż w innych postępowaniach przed tut. Sądem jej dotychczasowe wnioski zostały pozytywnie rozpatrzone. Skarżąca nie rozumie dlaczego, mimo jeszcze gorszej sytuacji finansowej (co potwierdzają wyciągi z rachunku bankowego) odmówiono jej przyznania prawa pomocy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 259 § 1 i art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270) - dalej jako: [p.p.s.a.], postanowienie skutecznie zaskarżone sprzeciwem traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez sąd na posiedzeniu niejawnym. Zatem po wniesieniu sprzeciwu sąd nie ocenia poprawności rozstrzygnięcia wydanego przez referendarza sądowego, lecz rozstrzyga wniosek od nowa korzystając z całości dowodów zgromadzonych we wcześniejszym postępowaniu.

Zgodnie z art. 246 § 2 pkt 2 p.p.s.a., prawo pomocy w zakresie częściowym (a o takie wnosi skarżąca) może być przyznane osobie prawnej, a także innej jednostce organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej, gdy wykaże, że nie ma dostatecznych środków na poniesienie pełnych kosztów postępowania.

Instytucja prawa pomocy stanowi wyjątek od wyrażonej w art. 199 p.p.s.a. zasady ponoszenia przez stronę kosztów postępowania związanych ze swoim udziałem w sprawie. Odstępstwo od tej zasady ma na celu zagwarantowanie prawa do sądu podmiotom, których obiektywnie nie stać na poniesienie kosztów postępowania. Zwolnienie z obowiązku ponoszenia kosztów postępowania powinno sprowadzać się więc jedynie do wypadków, w których zdobycie przez stronę środków na sfinansowanie udziału w takim postępowaniu jest rzeczywiście, obiektywnie niemożliwe (postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 października 2004r., sygn. akt GZ 71/04, ONSA 2005, nr 1, poz. 8). Sąd zatem ocenia zasadność wniosku w dwóch aspektach - z jednej strony z uwzględnieniem wysokości obciążeń, jakie strona musi ponieść w konkretnym postępowaniu, a z drugiej zaś z uwzględnieniem jej możliwości finansowych (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 listopada 2005 r., sygn. akt II FZ 781/05, niepubl.).

Na obecnym etapie postępowania skarżąca jest obowiązana do uiszczenia wpisu od skargi, który zgodnie z postanowieniami § 1 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193) – wynosi 417 zł.

Wskazać również należy, iż rozstrzygnięcie złożonego wniosku zależy od tego, co zostanie przez stronę wykazane. Użyte w art. 246 określenie "gdy wykaże" oznacza bowiem, że to na wnoszącym o przyznanie prawa pomocy spoczywa obowiązek wykazania braku możliwości poniesienia kosztów postępowania. W związku z tym strona powinna należycie uzasadnić i uprawdopodobnić okoliczności, które podaje we wniosku o przyznanie prawa pomocy.

Dokonując oceny przedstawionych przez skarżącą w złożonym wniosku o przyznanie prawa pomocy oraz w sprzeciwie od postanowienia referendarza sądowego okoliczności dotyczących jej aktualnej sytuacji finansowej i majątkowej, Sąd nie znalazł podstaw do przyznania skarżącej prawa pomocy.

Zdaniem Sądu, nieprzekonywująca jest argumentacja Spółki o braku jakichkolwiek środków na partycypowanie w kosztach postępowania sądowego, skoro skarżąca była w stanie ustanowić we własnym zakresie profesjonalnego pełnomocnika. Wątpliwości budzi również oświadczenie skarżącej, że nie posiada żadnego źródła pozyskania środków finansowych na bieżące funkcjonowanie, skoro doświadczenie życiowe wskazuje, iż nawet po zaprzestaniu prowadzenia działalności pewne wydatki związane z bieżącą działalnością, jak chociażby na pokrycie kosztów utrzymania siedziby spółki, mają miejsce. Skarżąca nie wykazała, że ma jakiekolwiek zaległości z tytułu ewentualnych opłat czynszowych czy innych opłat związanych z eksploatacją lokalu, w którym ma swą siedzibę. Przeciwnie we wniosku o przyznanie prawa pomocy wskazała, że nie posiada innych zobowiązań poza zobowiązaniami podatkowymi. W tej sytuacji nie sposób uznać, że skarżąca w pełni wywiązała się z obowiązku nałożonego w trybie art. 255 p.p.s.a. o udzielenie informacji w kwestii źródeł finansowania jej bieżącego funkcjonowania.

Jak już wyżej wskazano przyznanie prawa pomocy jest możliwe tylko i wyłącznie w sytuacji wyczerpującego przedstawienia informacji dotyczącej sytuacji materialnej strony. Sąd bowiem musi dysponować precyzyjnymi danymi dowodzącymi istnienia ustawowych przesłanek uzasadniających przyznanie prawa pomocy, gdyż zwolnienie z obowiązku ponoszenia opłat oznacza przerzucenie kosztów postępowania na Skarb Państwa. Zgodnie zaś z poglądem wyrażonym w orzecznictwie, który Sąd rozpatrujący niniejszy wniosek w pełni podziela, uchylenie się strony od obowiązków nałożonych w toku postępowania o przyznanie prawa pomocy, czy też nierzetelne ich wykonanie, jest przeszkodą wykluczającą uprawdopodobnienie wskazanych we wniosku okoliczności, a w konsekwencji wyłącza możliwość przyznania jej prawa pomocy w żądanym zakresie (por.: postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego; z dnia 5 września 2005 r., sygn. akt II FZ 414/05 oraz z dnia 14 września 2005 r., sygn. akt II FZ 575/05).

Skoro, pomimo wyraźnego wezwania w tym zakresie, wnioskodawczyni nie przedstawiła w sposób niebudzący wątpliwości informacji o źródłach pokrycia kosztów bieżącej działalności, Sąd uznał, iż zebrany materiał nie pozwala na stwierdzenie, że w odniesieniu do skarżącej zachodzi przesłanka wymieniona w art. 246 § 2 pkt 2 p.p.s.a.

Bez wpływu na rozstrzygnięcie pozostaje przy tym okoliczność wcześniejszego przyznania prawa pomocy tej samej stronie w toku innych postępowań zawisłych przed tut. Sądem. Sąd rozpoznający wniosek nie jest związany wcześniejszymi orzeczeniami wydanymi w innych okolicznościach faktycznych. Na uwagę zasługuje również fakt, iż skarżąca w żaden sposób nie udokumentowała podnoszonego w sprzeciwie argumentu, iż ostatnie środki finansowe, które posiadała zostały zajęte w postępowaniu egzekucyjnym.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny, na podstawie art. 246 § 2 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...