II FZ 981/13
Postanowienie
Naczelny Sąd Administracyjny
2013-10-23Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Jacek Brolik /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA: Jacek Brolik, , , po rozpoznaniu w dniu 23 października 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia M. K. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 3 kwietnia 2013 r. sygn. akt I SA/Op 293/12 w zakresie odmowy przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi M. K. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w O. z dnia 13 lipca 2012 r. nr [...] w przedmiocie zaliczenia zwrotu wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym na poczet zaległości w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r. postanawia oddalić zażalenie.
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 3 kwietnia 2013 r., sygn. akt I SA/Op 293/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu odmówił M.
K. przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym.
Ze stanu faktycznego przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że wnioskiem z dnia 18 marca 2013 r. złożonym na formularzu PPF, skarżąca ponownie zwróciła się o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w całości oraz ustanowienie radcy prawnego. W uzasadnieniu wniosku odnośnie swojej sytuacji rodzinnej, majątku i dochodach skarżąca oświadczyła, że w gospodarstwie domowym pozostaje wspólnie z uczącą się córką – K. K. (lat 12), nie posiada jakiegokolwiek majątku, zaś jedynym źródłem utrzymania rodziny są dochody pochodzące ze świadczenia alimentacyjnego od męża w łącznej wysokości 600 zł miesięcznie, dodatek mieszkaniowy w wysokości 192,55 zł przyznany do maja 2013r., zasiłek rodzinny przyznany na córkę w okresie od 01.11.2012 r. do 31.10.2013 r. w wysokości 106 zł oraz zasiłek celowy przyznany przez MOPR w O. w wysokości 200 zł. Dodatkowo skarżąca oświadczyła, że od dnia 11.02.2013 r. został jej przyznany zasiłek chorobowy w wysokości 10 zł dziennie, który do dnia złożenia wniosku nie został przelany na konto skarżącej. Dodatkowo na wezwanie referendarza sądowego skarżąca przedłożyła kserokopie: decyzji MOPR w O. z dnia 5 marca 2013 r. o przyznaniu zasiłku celowego w wysokości 200 zł, decyzji Miejskiego Centrum Świadczeń w O. z dnia 31.12.2012 r. o przyznaniu jej dodatku mieszkaniowego w wysokości 192,55 zł, decyzji z dnia 22.11.2012 r. o przyznaniu zasiłku rodzinnego na córkę K. K. oraz postanowienia Sądu Okręgowego w Opolu z dnia 14.08.2012 r. wydanego w przedmiocie jej wniosku o zabezpieczenie powództwa na czas trwania procesu o rozwód, przyznającego na ten czas na rzecz skarżącej i jej córki alimenty po 300 zł miesięcznie.
Sąd pierwszej instancji powołując się na treść art. 246 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej: p.p.s.a.) uznał, że skarżąca nie wykonała w pełni skierowanego do niej wezwania referendarza sądowego, w konsekwencji czego nie zostały złożone dokumenty, które pozwoliłyby wykluczyć powstałe przy ocenie formularza wątpliwości. Skarżąca w dalszym ciągu nie wykazała i nie udowodniła, aby znajdowała się w sytuacji uzasadniającej przyznanie jej prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych oraz ustanowienia profesjonalnego pełnomocnika procesowego. Brak jest jakiejkolwiek informacji odnośnie kosztów niezbędnych dla bieżącego utrzymania skarżącej i pozostającej na jej utrzymaniu córki. Skarżąca nie przedstawiła także innych dowodów, nie pozwalając tym samym na wolną od wątpliwości ocenę rzeczywistych możliwości finansowych jej gospodarstwa domowego.
W zażaleniu od powyższego postanowienia skarżąca podniosła, że jest w trudnej sytuacji rodzinnej, prawnej i finansowej; wniosła o uwzględnienie jej wniosku o przyznanie prawa pomocy w całości.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Na podstawie art. 246 § 1 p.p.s.a. przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie całkowitym - gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania; zaś w zakresie częściowym - gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Określenie "gdy osoba ta wykaże" oznacza, że to na wnioskodawcy spoczywa ciężar dowodu, iż znajduje się w sytuacji uprawniającej do skorzystania z prawa pomocy. Skarżący zaś nie wypełni obowiązków wynikających ze spoczywającego na nim ciężaru dowodowego, jeżeli nie przedstawi dokumentów na podstawie, których dałoby się ustalić, jakimi środkami miesięcznie dysponuje i na jakim poziomie kształtują się jego koszty utrzymania (por. J.P.Tarno Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Komentarz, Warszawa 2010 s. 567 – 568).
Po analizie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny stoi na stanowisku, że Sąd pierwszej instancji zasadnie nie zastosował w stanie faktycznym sprawy art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a. Skarżąca - jak słusznie zwrócił uwagę Sąd pierwszej instancji - nie wykazała, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Przede wszystkim wnioskodawczyni tylko w części wywiązała się z obowiązku nałożonego przez referendarza sądowego w trybie art. 255 p.p.s.a.; nie podała informacji m.in. o comiesięcznych kosztach utrzymania ponoszonych przez nią i córkę, z którą jak zadeklarowała we wniosku o przyznanie prawa pomocy, pozostaje w gospodarstwie domowym. Nie przedłożyła też na tę okoliczność żadnych dokumentów (np. faktur, przelewów). W aktach sprawy znajdują się jedynie kopie rachunków, które przedkładane były do poprzedniego wniosku o przyznanie prawa pomocy z dnia 4 września 2012 r. Nadto wówczas skarżąca zamieszkiwała, pod innym adresem wraz z córką oraz synem. Sytuacja życiowa skarżącej uległa jednak zmianie. Z danych przedstawionych przez skarżącą wynika, że nie posiada ona żadnego majątku a jej wydatki (np. koszty najmu) znacznie przekraczają kwotę osiąganych dochodów. Równocześnie skarżąca nie wskazuje innych źródeł dochodów mogących pokryć tę różnicę. Nie jest przy tym wystarczające wskazanie w zażaleniu, że skarżącej pomaga koleżanka ze Szwecji. Brak bowiem jakiegokolwiek oświadczenia, że w istocie pomoc finansowa jest udzielana, w jakiej kwocie, i czy ma charakter stały czy tymczasowy. Skarżąca nie wskazała także, czy jej pełnoletnie dzieci partycypują w jakiś sposób w jej utrzymaniu. Dlatego też, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, skarżąca pozbawiła w ten sposób sąd możliwości wnikliwej i szczegółowej oceny swojej sytuacji materialnej. Pozostałe informacje przedstawione przez skarżącą były niewystarczające do wydania korzystnego dla skarżącej rozstrzygnięcia. Nie przedstawiały bowiem całościowego obrazu sytuacji finansowej skarżącego, tylko dokumentowały poszczególny przychody i wydatki.
Mając na uwadze, że zaskarżone postanowienie jest zgodne z prawem, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Jacek Brolik /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA: Jacek Brolik, , , po rozpoznaniu w dniu 23 października 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia M. K. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 3 kwietnia 2013 r. sygn. akt I SA/Op 293/12 w zakresie odmowy przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi M. K. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w O. z dnia 13 lipca 2012 r. nr [...] w przedmiocie zaliczenia zwrotu wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym na poczet zaległości w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r. postanawia oddalić zażalenie.
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 3 kwietnia 2013 r., sygn. akt I SA/Op 293/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu odmówił M.
K. przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym.
Ze stanu faktycznego przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że wnioskiem z dnia 18 marca 2013 r. złożonym na formularzu PPF, skarżąca ponownie zwróciła się o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w całości oraz ustanowienie radcy prawnego. W uzasadnieniu wniosku odnośnie swojej sytuacji rodzinnej, majątku i dochodach skarżąca oświadczyła, że w gospodarstwie domowym pozostaje wspólnie z uczącą się córką – K. K. (lat 12), nie posiada jakiegokolwiek majątku, zaś jedynym źródłem utrzymania rodziny są dochody pochodzące ze świadczenia alimentacyjnego od męża w łącznej wysokości 600 zł miesięcznie, dodatek mieszkaniowy w wysokości 192,55 zł przyznany do maja 2013r., zasiłek rodzinny przyznany na córkę w okresie od 01.11.2012 r. do 31.10.2013 r. w wysokości 106 zł oraz zasiłek celowy przyznany przez MOPR w O. w wysokości 200 zł. Dodatkowo skarżąca oświadczyła, że od dnia 11.02.2013 r. został jej przyznany zasiłek chorobowy w wysokości 10 zł dziennie, który do dnia złożenia wniosku nie został przelany na konto skarżącej. Dodatkowo na wezwanie referendarza sądowego skarżąca przedłożyła kserokopie: decyzji MOPR w O. z dnia 5 marca 2013 r. o przyznaniu zasiłku celowego w wysokości 200 zł, decyzji Miejskiego Centrum Świadczeń w O. z dnia 31.12.2012 r. o przyznaniu jej dodatku mieszkaniowego w wysokości 192,55 zł, decyzji z dnia 22.11.2012 r. o przyznaniu zasiłku rodzinnego na córkę K. K. oraz postanowienia Sądu Okręgowego w Opolu z dnia 14.08.2012 r. wydanego w przedmiocie jej wniosku o zabezpieczenie powództwa na czas trwania procesu o rozwód, przyznającego na ten czas na rzecz skarżącej i jej córki alimenty po 300 zł miesięcznie.
Sąd pierwszej instancji powołując się na treść art. 246 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej: p.p.s.a.) uznał, że skarżąca nie wykonała w pełni skierowanego do niej wezwania referendarza sądowego, w konsekwencji czego nie zostały złożone dokumenty, które pozwoliłyby wykluczyć powstałe przy ocenie formularza wątpliwości. Skarżąca w dalszym ciągu nie wykazała i nie udowodniła, aby znajdowała się w sytuacji uzasadniającej przyznanie jej prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych oraz ustanowienia profesjonalnego pełnomocnika procesowego. Brak jest jakiejkolwiek informacji odnośnie kosztów niezbędnych dla bieżącego utrzymania skarżącej i pozostającej na jej utrzymaniu córki. Skarżąca nie przedstawiła także innych dowodów, nie pozwalając tym samym na wolną od wątpliwości ocenę rzeczywistych możliwości finansowych jej gospodarstwa domowego.
W zażaleniu od powyższego postanowienia skarżąca podniosła, że jest w trudnej sytuacji rodzinnej, prawnej i finansowej; wniosła o uwzględnienie jej wniosku o przyznanie prawa pomocy w całości.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Na podstawie art. 246 § 1 p.p.s.a. przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie całkowitym - gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania; zaś w zakresie częściowym - gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Określenie "gdy osoba ta wykaże" oznacza, że to na wnioskodawcy spoczywa ciężar dowodu, iż znajduje się w sytuacji uprawniającej do skorzystania z prawa pomocy. Skarżący zaś nie wypełni obowiązków wynikających ze spoczywającego na nim ciężaru dowodowego, jeżeli nie przedstawi dokumentów na podstawie, których dałoby się ustalić, jakimi środkami miesięcznie dysponuje i na jakim poziomie kształtują się jego koszty utrzymania (por. J.P.Tarno Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Komentarz, Warszawa 2010 s. 567 – 568).
Po analizie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny stoi na stanowisku, że Sąd pierwszej instancji zasadnie nie zastosował w stanie faktycznym sprawy art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a. Skarżąca - jak słusznie zwrócił uwagę Sąd pierwszej instancji - nie wykazała, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Przede wszystkim wnioskodawczyni tylko w części wywiązała się z obowiązku nałożonego przez referendarza sądowego w trybie art. 255 p.p.s.a.; nie podała informacji m.in. o comiesięcznych kosztach utrzymania ponoszonych przez nią i córkę, z którą jak zadeklarowała we wniosku o przyznanie prawa pomocy, pozostaje w gospodarstwie domowym. Nie przedłożyła też na tę okoliczność żadnych dokumentów (np. faktur, przelewów). W aktach sprawy znajdują się jedynie kopie rachunków, które przedkładane były do poprzedniego wniosku o przyznanie prawa pomocy z dnia 4 września 2012 r. Nadto wówczas skarżąca zamieszkiwała, pod innym adresem wraz z córką oraz synem. Sytuacja życiowa skarżącej uległa jednak zmianie. Z danych przedstawionych przez skarżącą wynika, że nie posiada ona żadnego majątku a jej wydatki (np. koszty najmu) znacznie przekraczają kwotę osiąganych dochodów. Równocześnie skarżąca nie wskazuje innych źródeł dochodów mogących pokryć tę różnicę. Nie jest przy tym wystarczające wskazanie w zażaleniu, że skarżącej pomaga koleżanka ze Szwecji. Brak bowiem jakiegokolwiek oświadczenia, że w istocie pomoc finansowa jest udzielana, w jakiej kwocie, i czy ma charakter stały czy tymczasowy. Skarżąca nie wskazała także, czy jej pełnoletnie dzieci partycypują w jakiś sposób w jej utrzymaniu. Dlatego też, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, skarżąca pozbawiła w ten sposób sąd możliwości wnikliwej i szczegółowej oceny swojej sytuacji materialnej. Pozostałe informacje przedstawione przez skarżącą były niewystarczające do wydania korzystnego dla skarżącej rozstrzygnięcia. Nie przedstawiały bowiem całościowego obrazu sytuacji finansowej skarżącego, tylko dokumentowały poszczególny przychody i wydatki.
Mając na uwadze, że zaskarżone postanowienie jest zgodne z prawem, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.
