II SA/Łd 556/13

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez A. S. - B., T. B., A. B. – B., M. B., A. J. reprezentowanych przez adwokata B. Z., utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...] r. nr [...] w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku pawilonu handlowo - usługowego, przewidzianej do realizacji na działce nr 20/6 przy ul. A. w Ł..

Jak wynika z akt administracyjnych sprawy niniejszej decyzją z dnia [...] r. nr [...] Prezydent Miasta Ł. ustalił na wniosek J. i K. O. warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku pawilonu handlowo - usługowego, przewidzianej do realizacji na działce nr 20/6 przy ul. A. w Ł..

Odwołania od tej decyzji złożyli A. S. - B., T. B., A. B. - B., M. B., A. J., reprezentowani przez pełnomocnika - adwokata B. Z., J. i M. I., V. G. i R. G. – reprezentowani przez pełnomocnika - adwokata B. Z. oraz K. K. i J. K..

A. S. - B., T. B., A. B. - B., M. B., A. J., reprezentowani przez pełnomocnika - adwokata B. Z. oraz V. G. i G. G. reprezentowani przez pełnomocnika - adwokata B. Z. w jednobrzmiących odwołaniach podnieśli zarzuty dotyczące naruszenia przepisów: art. 6, 7, 8 i 77 § 1 k.p.a., poprzez niewyjaśnienie pełnego stanu faktycznego sprawy i przyjęcie błędnych i niekompletnych ustaleń za podstawę stanu faktycznego decyzji, a przede wszystkim brak ustaleń w zakresie udziałów pozostałych współwłaścicieli działki nr 20/8 będącej drogą wewnętrzną i wielkości tych udziałów oraz art. 52 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez wydanie decyzji ustalającej warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie pawilonu handlowo- usługowego na działce nr 20/6 przy ul. A. w Ł., podczas gdy koncepcja inwestora zakładała inwestycję polegającą na budowie pawilonu handlowo-usługowego w Ł. przy ul. A. na działkach 20/6 i 20/8 .

J. i M. I. w swoim odwołaniu zarzucili naruszenie zasady dobrego sąsiedztwa, brak dostępu do drogi publicznej, podnosząc, iż działka nr 20/8 jest drogą prywatną oraz całkowite pominięcie zarzutów podniesionych w pismach z dnia 28 i 29 stycznia 2013 r. wniesionych odpowiednio przez adwokata B. Z. i J. I., w tym faktu konstrukcyjnego połączenia budynków na działkach nr ewid. 20/6 (planowany pawilon) oraz 20/18 (zamieszkały budynek jednorodzinny).

K. K. i J. K. w swoim odwołaniu podnieśli zarzuty dotyczące naruszenia art. 6, 7, 8, 77 § 1, art. 80 oraz 107 § 3 k.p.a., poprzez niewyjaśnienie pełnego stanu faktycznego sprawy, przyjęcie błędnych i niekompletnych ustaleń za podstawę ustalonego stanu faktycznego, a przede wszystkim brak ustaleń w zakresie wielkości udziałów pozostałych współwłaścicieli działki gruntu o nr 20/8 i wielkości ich udziałów oraz art. 199 k.c., poprzez nieuzyskanie zgody pozostałych współwłaścicieli gruntu nr 20/8 na realizację planowanej inwestycji, w sytuacji gdy wykonanie inwestycji polegającej na budowie zespołu budynków mieszkalnych jednorodzinnych wraz z urządzeniami budowlanymi wymaga zgody wszystkich współwłaścicieli przedmiotowej nieruchomości, jako czynności przekraczającej zwykły zarząd.

Wskazaną na wstępie decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez A. S. - B., T. B., A. B. – B., M. B., A. J. reprezentowanych przez adwokata B. Z. na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 59 i art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2012 r. poz. 647 ze zm.) utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...] r. nr [...] w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku pawilonu handlowo - usługowego, przewidzianej do realizacji na działce nr 20/6 przy ul. A. w Ł..

Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie Kolegium podniosło, że postanowieniem z dnia [...]r. znak [...] stwierdziło uchybienie terminu do wniesienia odwołania przez V.G. i R. G.

Następnie zaś stwierdziło, że inwestor w dniu 11 grudnia 2007 r. złożył w organie administracji wniosek o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie pawilonu handlowo-usługowego na działce nr 20/6 przy ul. A. w Ł..

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Prezydent Miasta Ł. ustalił warunki zabudowy dla powyższej inwestycji. W wyniku złożonego odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. decyzją z dnia [...]r. nr [...] utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy. Decyzja ta została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł., który wyrokiem z dnia [...] r. sygn. akt. [...] uchylił decyzję organu II instancji oraz poprzedzająca decyzję organu I instancji. W wyroku sąd wskazał, że analiza funkcji i cech zagospodarowania terenu wokół działki w zakresie przepisu art. 61 ust 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym nie zawiera żadnych danych orientacyjnych w terenie sporządzonych w formie tabelarycznej. Autor nie poczynił też żadnych wywodów, na których w dalszej kolejności organ mógłby oprzeć swoje rozstrzygnięcie, uznając, iż uzasadnione było ustalenie warunków zabudowy, ani też żadnych wyliczeń matematycznych mających na celu porównanie poszczególnych wielkości.

W konsekwencji sąd stwierdził, iż nie można analizy takowej uznać za prawidłową

i wystarczającą dla wydania rozstrzygnięcia w sprawie, a co za tym idzie koniecznym jest ponowne przeprowadzenie postępowania, podczas którego winno się skupić na podjęciu niezbędnych czynności celem pełnego zgromadzenia materiału dowodowego.

Następnie Kolegium, przytoczywszy brzmienie przepisów art. 59 ust. 1, art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), § 3 i § 9 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalenia wymagań dotyczących nowej zabudowy

i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. nr 164, poz. 1588), wywiodło, że postępowanie organu I instancji przeprowadzone zostało prawidłowo. Zdaniem Kolegium przeprowadzone przez organ I instancji postępowanie wykazało, że wnioskowana inwestycja spełnia wszystkie warunki, o których mowa w art. 61 ust. 1. Mianowicie: zabudowa istniejąca na sąsiednich działkach dostępnych z tej samej drogi publicznej niewątpliwie kontynuuje funkcję istniejącą w obszarze analizowanym i pozwala na ustalenie wymagań dla nowej, planowanej zabudowy. Ustalone decyzją docelowe parametry planowanego obiektu zachowują cechy urbanistyczne i architektoniczne budynków na działkach poddanych analizie. Nadto, jak wykazało przeprowadzone przez organ I instancji postępowanie, inwestycja spełnia również pozostałe z przesłanek określonych przez ustawodawcę w treści art. 61 ust. 1 pkt 2-5 ustawy.

Powyższe, wobec regulacji art. 61 ust. 1 ustawy, wymagającego dla wydania pozytywnej decyzji o warunkach zabudowy łącznego spełnienia wymienionych w nim przesłanek, skutkuje ustaleniem warunków zabudowy dla wnioskowanej inwestycji.

Dalej Kolegium wskazało, że z przeprowadzonej analizy architektonicznej jednoznacznie wynika, iż zamierzenie inwestycyjne, polegające na budowie budynku usługowego z niezbędną infrastrukturą techniczną na terenie nieruchomości określonej we wniosku o wydanie warunków zabudowy, stanowi kontynuację funkcji aktualnej zabudowy. Planowana inwestycja to obiekt o charakterze handlowo-usługowym, a jak wynika z analizy urbanistycznej w obszarze analizowanym istnieją obiekty o takiej funkcji. Wprawdzie dominującą funkcją jest mieszkaniowa, lecz zgodnie z przyjętą linią orzeczniczą NSA, WSA w Ł., a także poglądem autora komentarza do ustawy

o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym prof. Z. Niewiadomskiego - jeżeli zastana zabudowa realizuje funkcje, np. mieszkaniową, nie oznacza to, iż nowy obiekt winien być budynkiem mieszkalnym, a musi jedynie mieścić się w podstawowej funkcji terenu.

Kolegium podkreśliło, że pojęcie kontynuacji funkcji należy rozumieć szeroko, zgodnie

z wykładnią systemową, która każe rozstrzygać wątpliwości na rzecz uprawnień właściciela czy inwestora po to, aby mogła być zachowana zasada wolności zagospodarowania terenu, w tym jego zabudowy. Przyczyną odmowy ustalenia warunków zabudowy może być tylko projektowanie inwestycji sprzecznej

z dotychczasową funkcją terenu. Nie wolno kwestii funkcji interpretować zawężająco, np. jako możliwość powstawania budynków tylko tego samego rodzaju, co już istniejące, czy też możliwość użytkowania obiektu budowlanego w taki sam sposób, jak na działce sąsiedniej. Przesłankę kontynuacji funkcji należy odnieść do istniejącej zabudowy na działkach sąsiednich w szerokim rozumieniu pojęcia "działka sąsiednia", co oznacza każdą działką znajdującą się w obrębie obszaru analizowanego, wyznaczanego na podstawie przepisu § 3 rozporządzenia. Przeprowadzona zaś

w przedmiotowej sprawie analiza wykazała, iż na działkach sąsiednich w obszarze analizowanym występuje zarówno funkcja handlowa, jak i usługowa (sklep spożywczy, gabinet stomatologiczny).

Badając spełnienie przesłanki z art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy, nie sposób pominąć wymagań ładu przestrzennego, bowiem zasada dobrego sąsiedztwa jest środkiem ochrony i urzeczywistniania innej, naczelnej zasady prawa zagospodarowania przestrzennego, ujętej w przepisach ogólnych ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a mianowicie zasady ładu przestrzennego, która - zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy - wraz z zasadą zrównoważonego rozwoju stanowi podstawę działań planistycznych. Ten zasadniczy cel zasady dobrego sąsiedztwa, jak i całej ustawy

o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym podkreśla jednoznacznie całe orzecznictwo i piśmiennictwo powstałe w tym zakresie. Zagwarantowanie ładu przestrzennego określonego w art. 2 pkt 1 tejże ustawy, należy rozumieć jako takie kształtowanie przestrzeni, która stworzy harmonijną całość oraz uwzględni

w przyporządkowanych relacjach wszelkie uwarunkowania i wymagania funkcjonalne, gospodarczo-społeczne, środowiskowe, kulturowe oraz kompozycyjno-estetyczne. Zdaniem Kolegium organ I instancji dokonał prawidłowej oceny obszaru analizowanego w wyniku, której ustalił cechy zabudowy w obszarze analizowanym, w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących projektowanej zabudowy. Organ I instancji prawidłowo ustalił, że z urbanistyczno-architektonicznego punktu widzenia, inwestycja ta jest możliwa do realizacji na terenie wskazanym przez stronę we wniosku o ustalenie warunków zabudowy. Powyższe oraz prawidłowo przeprowadzone

w przedmiotowej sprawie postępowanie, wskazujące, iż planowana inwestycja spełnia wszystkie z warunków wskazanych przez ustawodawcę dla wydania pozytywnej decyzji o warunkach zabudowy, nie dają podstaw do wyeliminowania zaskarżonej decyzji

z obrotu prawnego.

Kolegium, odnosząc się do zarzutów stron odwołujących w przedmiocie braku ustaleń

w zakresie udziałów wszystkich współwłaścicieli działki nr 20/8 i wielkości tych udziałów, wskazało, że decyzja o warunkach zabudowy nie jest nakierowana na tworzenie i wyjaśnianie stosunków prawnorzeczowych, lecz na ustalenie przesłanek faktycznych i prawnych, w jakich możliwa jest nowa zabudowa. Przywołując brzmienie art. 2 pkt 14 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 8 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, podniosło, że droga położona wewnątrz osiedla mieszkaniowego, a będąca współwłasnością mieszkańców osiedla, jest drogą wewnętrzną. Bezpośredni dostęp do drogi publicznej może mieć zatem miejsce albo przez drogę wewnętrzną albo przez ustanowienie odpowiedniej służebności. Jeśli zatem istnieje już droga wewnętrzna, mająca charakter powszechnie dostępnej dla wszystkich, to brak jest podstaw do tego, aby twierdzić, że nowe zamierzenie inwestycyjne korzystające z dostępu do drogi publicznej przez tę ulicę wymaga ustanowienia np. odpowiedniej służebności, której celem byłoby utworzenie dostępu do drogi publicznej (w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy).

Dodatkowo Kolegium stwierdziło, że zgodnie z Postanowieniem Sądu Rejonowego [...] w Ł. III Wydział Cywilny, inwestorzy posiadają udział w wysokości 6/12 części w działce o nr 20/8, co oznacza możliwość korzystania z tej działki bez konieczności uzyskiwania dodatkowej zgody czy zezwolenia pozostałych współwłaścicieli.

Odnosząc się natomiast do kwestii koncepcji inwestora zakładającej, iż planowana budowa miałaby być realizowana na działce nr 20/6 i działce 20/8 oraz zarzutu aktualnej zmiany tego zamierzenia i ograniczenia budowy jedynie do terenu nieruchomości o nr 20/6, organ odwoławczy wyjaśnił, że zgodnie z istniejącym w aktach sprawy wnioskiem inwestora złożonym w organie w dniu 11 grudnia 2007 r. o ustalenie warunków zabudowy inwestycja dotyczyła budowy pawilonu handlowo-usługowego na działce o nr 20/6 przy ul. A. w Ł..

W kwestii zaś zarzutu, iż odwołujący otrzymali jedynie sześć stron z istniejących siedmiu, Kolegium wyjaśniło, że fakt niedoręczenia wszystkim stronom postępowania karty decyzji nr 7 zawierającej listę stron postępowania z danymi personalnymi

i adresami nie ma wpływu na merytoryczne rozstrzygnięcie podjęte przez organ I instancji.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. V. G., R. G., M. B., A. B. – B., A. S. – B., T. B., K. K. i J. K. reprezentowani przez adwokata A. Ś. wnieśli o uchylenie wydanych w sprawie decyzji organów obu instancji, zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, podnosząc zarzuty dotyczące naruszenia:

1. art. 7, art. 77 § 1, art. 80, art. 107 § 3 k.p.a. poprzez naruszenie zasady praworządności, błędną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, brak rozważenia wszystkich okoliczności mogących mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia oraz błędne uzasadnienie wydanej decyzji ograniczające się do przytoczenia przepisów prawa i stwierdzenia, że z analizy materiału dowodowego wynika, iż: docelowe parametry planowanego obiektu zachowują cechy urbanistyczne i architektoniczne budynków na działkach poddanych analizie, budowa budynku usługowego z niezbędną infrastrukturą techniczną na terenie nieruchomości określonej we wniosku o wydanie warunków zabudowy stanowi kontynuację funkcji aktualnej, ustalenie warunków zabudowy dla planowanej inwestycji stanowi de facto zmianę decyzji Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...] r. nr [...] o warunkach zabudowy działki nr 20/3 i jest niezgodne z wcześniejszymi warunkami i wymaganiami ochrony i kształtowania ładu przestrzennego.

2. art. 52 i 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu

i zagospodarowaniu przestrzennym (j.t. Dz.U. z 2012 r., nr 647) poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, polegające na wadliwej ocenie prawnej, że spełniona została przesłanka "dobrego sąsiedztwa" dla planowanej inwestycji polegającej na budowie pawilonu handlowo-usługowego, pomimo że w sąsiedztwie występuje typowa zabudowa jednorodzinna,

3. art. 53 ust. 4 pkt 9 ustawy poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, polegające na nieuzgodnieniu projektu decyzji z zarządcą drogi wewnętrznej, przez którą odbywać się będzie obsługa komunikacyjna inwestycji.

Odpowiadając na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. wniosło

o jej oddalenie i podtrzymało stanowisko zaprezentowane w motywach kwestionowanej decyzji.

Na rozprawie w dniu 10 października 2013 r. pełnomocnik skarżących poparł skargę i wniósł o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga podlega uwzględnieniu, aczkolwiek z innych powodów aniżeli w niej podniesione.

Stosownie do treści art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) w zw. z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), przywoływanej dalej w tekście jako "p.p.s.a.", sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Wspomniana kontrola sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Innymi słowy sąd administracyjny bada, czy zaskarżony akt administracyjny (decyzja, postanowienie) jest zgodny z obowiązującymi w dacie jego podjęcia przepisami prawa materialnego, określającymi prawa i obowiązki stron oraz przepisami proceduralnymi, normującymi podstawowe zasady postępowania przed organami administracji publicznej. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

W rozumieniu art. 145 § 1 p.p.s.a. Sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie: uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi (pkt 1): naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (lit. a), naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (lit. b), inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (lit. c); stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach (pkt 2); stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub w innych przepisach (pkt 3).

W rozpoznawanej sprawie przedmiotem kontroli Sądu jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] r. w sprawie ustalenia warunków zabudowy.

Rzeczonym rozstrzygnięciem organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...] r. w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku pawilonu handlowo-usługowego, przewidzianej do realizacji na działce nr 20/6 przy ul. A. w Ł., która uprzednio została usunięta z obrotu prawnego na mocy prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. z dnia [...] r. sygn. akt [...]. Organ II instancji jakby nie dostrzegł, że w następstwie ponownie przeprowadzonego postępowania administracyjnego Prezydent Miasta Ł. w dniu [...] r. wydał kolejną decyzję w tej sprawie, która wobec wniesienia odwołań przez strony niniejszego postępowania, powinna być poddana jego kontroli.

W przekonaniu Sądu decyzja organu odwoławczego, która w trybie art. 138 § 1 k.p.a. rozstrzyga o decyzji organu I instancji - niebędącej przedmiotem odwołania - jest wydana z rażącym naruszeniem prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.

Po myśli art. 127 § 1 k.p.a. od decyzji wydanej w pierwszej instancji służy stronie odwołanie tylko do jednej instancji. Stosownie zaś do treści art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. organ odwoławczy wydaje decyzję, w której utrzymuje w mocy zaskarżoną decyzję. Oznacza to, że decyzja organu odwoławczego może dotyczyć tylko i wyłącznie decyzji organu I instancji, która - po pierwsze - funkcjonuje w obrocie prawnym i po drugie - została zaskarżona w drodze odwołania.

Rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. zachodzi wtedy, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią prawa i gdy charakter tego naruszenia powoduje, że owa decyzja nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. Nie chodzi tu o błędy w wykładni prawa, ale o niedopuszczalne przekroczenie prawa, dodatkowo w sposób jasny

i niedwuznaczny. Oceny tej nie zmienia okoliczność, że w uzasadnieniu rozstrzygnięcia drugoinstancyjnego mowa jest także o decyzji Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...]r.

W świetle powyższego zasadny jest wniosek, że zaskarżona decyzja Kolegium dotknięta jest kwalifikowaną wadą rażącego naruszenia prawa, co obligowało Sąd do stwierdzenia jej nieważności.

Niezależnie od wspomnianej wadliwości Sąd dostrzegł, że organ II instancji dopuścił się również innych uchybień natury procesowej, mających niewątpliwie istotny wpływ na wynik sprawy, które powinny zostać konwalidowane w trakcie ponownie prowadzonego postępowania odwoławczego. Kolegium nie rozpoznało bowiem odwołań wniesionych przez K. K. i J. K. oraz J. I. i M. I. Wniesienie odwołania od decyzji organu I instancji przez dwie lub więcej stron postępowania administracyjnego nakłada na organ odwoławczy obowiązek łącznego ich rozpatrzenia w jednym terminie. Jeżeli organ odwoławczy ograniczy się do rozpoznania odwołania tylko jednej strony, to podjęte w takiej sytuacji orzeczenie definitywnie kończy postępowanie odwoławcze,

a w konsekwencji wyłączona jest w ogóle możliwość rozpoznania drugiego odwołania wniesionego przez inną osobę.

Na marginesie wspomnieć wreszcie wypada, że organowi odwoławczemu, podobnie jak i organowi I instancji, umknął fakt, że pierwotny wniosek o ustalenie warunków zabudowy dotknięty jest brakami formalnymi, ponieważ opatrzony został podpisem tylko jednego z wnioskodawców, a mianowicie K. O. Brak jest natomiast na nim podpisu J. O.

Reasumując, skoro zaskarżona decyzja Kolegium dotknięta jest wadą rażącego naruszenia prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., skutkującą jej nieważnością, Sąd za zbędne uznał odnoszenie się do meritum sprawy.

Z tych powodów Sąd orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.

Uwzględniając brzmienie art. 152 p.p.s.a. Sąd w punkcie drugim wyroku stwierdził, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

O kosztach postępowania należnych skarżącym od organu Sąd rozstrzygnął

w punkcie 3 wyroku w trybie art. 200 i 205 § 2 p.p.s.a.

Prowadząc ponownie postępowanie Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. zobligowane jest uwzględnić oceną prawną wynikającą z niniejszego wyroku, a następnie podjąć rozstrzygnięcie odpowiadające przepisom obowiązującego prawa.

m.ch.