I OSK 1454/13

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 2 marca 2013 r., sygn. akt II SAB/Wa 508/12 w sprawie ze skargi T. Z.-B. na przewlekłość Krajowej Rady Notarialnej w przedmiocie wniosku z 30 września 2012 r. o udostępnienie informacji publicznej w pkt. 1. stwierdził, że przewlekłość nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; w pkt. 2. umorzył postępowanie w pozostałym zakresie; w pkt. 3. zasądził od Krajowej Rady Notarialnej na rzecz T. Z.-B. kwotę 574,31 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Sąd wskazał, że wnioskiem z dnia 30 września 2012 r. T. Z. – B. wystąpił do Krajowej Rady Notarialnej w Warszawie o doręczenie protokołu posiedzenia Krajowej Rady Notarialnej z dnia [...] września 2012 r., na którym została podjęta uchwała nr [...].

Pismem z dnia 19 października 2012 r. Prezes Krajowej Rady Notarialnej w odpowiedzi na powyższy wniosek przesłał wyciąg z protokołu [...] posiedzenia Krajowej Rady Notarialnej z dnia [...] września 2012 r., w zakresie dotyczącym podjęcia uchwały nr [...].

Wnioskodawca pismem z dnia 28 października 2012 r. ponownie wystąpił o doręczenie całego, kompletnego protokołu wraz z listą obecności członków Krajowej Rady Notarialnej podnosząc, że wniosek został zrealizowany tylko w zakresie częściowym.

Ponieważ powyższe pismo pozostało bez odpowiedzi ze strony Krajowej Rady Notarialnej, T. Z. – B. w dniu 21 listopada 2012 r. wystąpił do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ze skargą na bezczynność Krajowej Rady Notarialnej. Skarżący zarzucił naruszenie art. 61 konstytucji RP oraz rażące naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy tj. art. 13 oraz art. 1, art. 2, art. 3 ust. 2, art. 4 ust. 1, art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej i wniósł o zobowiązanie Krajowej Rady Notarialnej w Warszawie do wydania całego, kompletnego protokołu wraz z listą obecności członków Krajowej Rady Notarialnej z posiedzenia Krajowej Rady Notarialnej z dnia [...] września 2012 r.

Pismem z dnia 6 grudnia 2012 r., Prezes Krajowej Rady Notarialnej poinformował wnioskodawcę, że żądaną informację Krajowa Rada Notarialna traktuje jako informację przetworzoną i wezwał do wykazania szczególnego interesu publicznego do uzyskania informacji przetworzonej. Jednocześnie przy piśmie z dnia 6 grudnia 2012 r. została przesłana wnioskodawcy kserokopia listy obecności z posiedzenia z dnia [...] września 2012 r.

Uchwałą nr [...] z dnia [...] lutego 2013 r. (doręczoną skarżącemu w dniu 8 lutego 2013 r.) Krajowa Rada Notarialna odmówiła T. Z. – B. udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej.

Pismem z dnia 12 lutego 2013 r. skarżący zmodyfikował swoją skargę i zarzucił Krajowej Radzie Notarialnej przewlekłość postępowania i wniósł o wymierzenie grzywny.

W odpowiedzi na skargę Krajowa Rada Notarialna wniosła o jej oddalenie, zaś pismem z dnia 1 marca 2013 r. wniosła o odrzucenie skargi, z uwagi na to, że skarżący nie wyczerpał środków zaskarżenia przed wniesieniem skargi do sądu administracyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, odnosząc się do wniosku organu o odrzucenie skargi ze względu na fakt złożenia jej bez wyczerpania środków zaskarżenia zaznaczył, że wskazany wymóg nie dotyczy skarg na bezczynność w zakresie udzielenia informacji publicznej tj. opartych na przepisach powołanej na wstępie ustawy. Skarga na bezczynność organu w przedmiocie informacji publicznej nie musi być, bowiem poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej. Skarga na bezczynność w sprawie dostępu do informacji publicznej zmierza do jak najszybszego rozpatrzenia wniosku, a skoro ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej nie stawia żadnych dodatkowych warunków do jej wniesienia, to może być ona wniesiona do sądu administracyjnego bez wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Tym samym brak było podstaw do odrzucenia skargi.

Sąd I instancji zauważył, że art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy z o dostępie do informacji publicznej stanowi, że zobowiązanymi do udostępnienia informacji publicznej, oprócz władz publicznych, są również podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Powyższe oznacza, że Krajowa Rada Notarialna jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej.

Sąd I instancji wskazał, że zgodnie z art. 13 ust. 1 uddip udostępnienie informacji publicznej powinno nastąpić bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku. Natomiast ust. 2 powołanego przepisu stanowi, że jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku.

Sąd I instancji podkreślił, iż stan bezczynności podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji ustępuje dopiero, gdy udostępnienie informacji publicznej nastąpi w formie zgodnej z wnioskiem (art. 14 ust. 1 uddip). Gdy zaś środki techniczne, jakimi dysponuje podmiot zobowiązany nie umożliwiają udostępnienia informacji w żądany przez wnioskodawcę sposób, podmiot ten powinien pisemnie poinformować o tym fakcie wnioskodawcę, wskazując przyczynę zaistniałego stanu rzeczy oraz możliwy sposób udostępnienia żądanych informacji.

Na gruncie omawianej ustawy organ, do którego wpłynął wniosek o udzielenie informacji publicznej powinien go załatwić w wyznaczonym ustawą terminie przez:

1) dokonanie czynności materialno - technicznej, jaką jest udzielenie informacji publicznej, lub;

2) wystosowanie pisma informującego, że nie jest on zobowiązany do udzielenia informacji, gdyż nie jest to informacja publiczna, nie dysponuje informacją albo nie jest podmiotem, od którego można jej żądać, lub;

3) wystosowanie pisma informującego, że istnieje odrębny tryb dostępu do żądanej informacji.

W art. 16 ust.1 uddip przewidziane zostały natomiast przypadki w których wymagane jest załatwienie sprawy w formie decyzji administracyjnej. Zgodnie z nim w takiej właśnie formie następuje odmowa udostępnienia informacji oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w jej art. 14 ust. 2 uddip.

Zgodnie z orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego, niepodjęcie przez podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej stosownych czynności, w terminie określonym w art. 13 ust. 1 uddip (z wyjątkami w nim wymienionymi) tj. nieudostępnienie informacji ani niewydanie decyzji oznacza, że pozostaje on w bezczynności.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Sąd I instancji uznał, iż po stronie organu wystąpiły przesłanki przewlekłości postępowania. Organ do czasu wniesienia skargi pozostając pasywnym, naraził się na zarzut przewlekłości. Dopiero skarga T. Z. – B. z dnia 21 listopada 2012 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na bezczynność Krajowej Rady Notarialnej spowodowała, iż organ zajął się sprawą i pismem z dnia 6 grudnia 2012 r. zwrócił się do skarżącego z wezwaniem do wykazania szczególnego interesu publicznego do uzyskania informacji przetworzonej, jednocześnie przesyłając skarżącemu kserokopię listy obecności z posiedzenia z dnia [...] września 2012 r. Następnie organ nadal – jak wynika z akt administracyjnych – nie prowadził żadnych czynności procesowych. W ocenie Sądu I instancji sprawy nie można uznać za zbytnio skomplikowaną, uzasadniającą takie bierne zachowanie. Dopiero w dniu [...] lutego 2013 r., tj. po przeszło miesiącu organ, podjął uchwałę [...] w sprawie rozpoznania wniosku T. Z. – B. o dostęp do informacji publicznej.

Sąd I instancji wskazał, że postępowanie w niniejszej sprawie trwało cztery miesiące (od [...] września 2012 r. do [...] lutego 2013 r.). Trudno, zdaniem Sądu I instancji uznać, aby tego rodzaju sprawa miała charakter szczególnie skomplikowany (nie wskazują na to także akta sprawy), ale nawet wtedy postępowanie winno trwać nie dłużej niż dwa miesiące. Dostrzec też trzeba, iż wniosek z 30 września 2012 r. (ponowiony pismem z dnia 28 października 2012 r.) wymagał uzupełnienia o dodatkowe dane, niemniej - zdaniem Sądu - wezwanie skarżącego o jego uzupełnienie dopiero w dniu 6 grudnia 2012 r. (tj. pismem z tej daty) świadczy o nieuzasadnionym przedłużaniu terminu załatwienia sprawy. W ocenie Sądu I instancji, powyższe okoliczności, jak i akta sprawy bezspornie wskazują na to, iż sprawa ta mogła być zakończona w terminie krótszym, a to tylko świadczy o zasadności rozpoznawanej skargi i opieszałym działaniu organu.

Z tych też przyczyn Sąd I instancji podzielił skargę w części dotyczącej stwierdzenia, iż w sprawie miało miejsce przewlekłe prowadzenie postępowania. Sąd I instancji nie uznał jednak, aby okoliczności sprawy uzasadniały przyjęcie, iż przewlekłość ta miała charakter rażący. Sąd I instancji w tym zakresie miał przede wszystkim na względzie sam fakt zakończenia postępowania i wydanie rozstrzygnięcia, jak również to, iż Krajowa Rada Notarialna jest organem kolegialnym, który składa się z 9 członków. Taka forma organizacyjna może wpływać na wydłużenie czasu do dokonania niektórych czynności.

Sąd I instancji uznał, że skarga w zakresie wymierzenia organowi grzywny z mocy art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 ze zm.; zwanej dalej p.p.s.a) podlega oddaleniu. Podstawę prawną orzeczenia o grzywnie stanowi art. 149 § 2 p.p.s.a., zgodnie z którym sąd w przypadku, o którym mowa w § 1, może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6. Przewidziana tym przepisem grzywna ma charakter fakultatywny, co oznacza, iż w nie każdym przypadku zaistnienia bezczynności, bądź przewlekłości postępowania, nawet jeśli jest ona rażąca sąd uprawniony/obowiązany jest ją wymierzyć. Podstawowym jej celem jest przymuszenie organu do wydania decyzji merytorycznie kończącej postępowanie w sprawie. Taka zaś decyzja została przez organ w tym przypadku wydana, i ta okoliczność uzasadniała -w ocenie Sądu I instancji-odstąpienie w sprawie od zastosowania ww. art. 149 § 2 i wymierzenia grzywny.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wniósł T. Z.-B. i zaskarżając wyrok w części – w zakresie pkt 1 i 2 zarzucił:

1. na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie przepisów prawa materialnego tj:

a) naruszenie art. 13 § 1 i § 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej w zw. z art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji poprzez błędną wykładnię tj. przyjęcie, iż prowadzenie postępowania w zakresie udostępnienia informacji publicznej przez okres 4 miesięcy w sytuacji, gdy organ powinien udostępnić informację publiczną bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni, nie miało miejsca z rażącym naruszeniem prawa;

2. na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, mianowicie naruszenie:

a) art. 133 § 1 p.p.s.a. poprzez błędne przyjęcie, że okoliczność, iż Krajowa Rada Notarialna jest organem kolegialnym, może usprawiedliwiać prowadzenie postępowania w sposób przewlekły z rażącym naruszeniem terminów ustawowych określonych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, podczas, gdy w orzecznictwie przyjmuje się, iż nie ma znaczenia okoliczność, z jakich powodów określony akt (decyzja, postanowienie, inny akt) nie został podjęty lub czynność nie została dokonana, a w szczególności, czy bezczynność organu spowodowana została zawinioną lub niezawinioną opieszałością organu w ich podjęciu lub dokonaniu;

b) art. 149 § 1 p.ps.a. poprzez przyjęcie, że przewlekłe prowadzenie postępowania przez Krajową Radę Notarialną nie nastąpiło z rażącym naruszeniem prawa;

c) art. 149 § 2 p.p.s.a. poprzez niewymierzenie Krajowej Radzie Notarialnej grzywny na przewlekłe prowadzenie postępowania wobec uznania, że grzywna ta ma na celu jedynie przymuszenie organu do wydania merytorycznej decyzji, natomiast pominięcie celu represyjnego i prewencyjnego takiej grzywny;

d) art. 138, art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez brak zawarcia w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia, tj. niewyjaśnienie dlaczego Sąd uznał, iż przewlekłe prowadzenie postępowania nie miało miejsca z rażącym naruszeniem prawa, wobec szczególnego trybu postępowania w zakresie udostępniania informacji publicznej, niewyjaśnienie dlaczego Sąd postanowił umorzyć w pkt 2 zaskarżonego wyroku postępowanie w pozostałym zakresie;

e) art. 151 w zw. z art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez to, iż pomiędzy pkt 2 sentencji wyroku a jego uzasadnieniem zachodzi niezgodność, albowiem Sąd orzekając o umorzeniu postępowania w pozostałym zakresie, zastosował błędnie przepis art. 151 p.p.s.a;

f) art. 141 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit c p.p.s.a. poprzez wybiórcze uzasadnienie stanowiska w przedmiocie odmowy uznania, iż przewlekłość postępowania przed Krajową Radą Notarialną w Warszawie miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, skutkujące umorzeniem postępowania w zakresie grzywny, w sytuacji, gdy przyjęto za własne stanowisko skarżącego w sprawie, a nadto – dokonanie w wyżej wskazanym zakresie oceny zgromadzonego materiału dowodowego w sposób dowolny, a nie swobodny – z naruszeniem podstawowych zasad logiki, które skutkowały wewnętrzną sprzecznością ocen zawartych w uzasadnieniu skarżonego wyroku,

g) art. 151 p.p.s.a. poprzez oddalenie wniosku o wymierzenie grzywny wobec wadliwego przyjęcia, iż grzywna z art. 149 § 2 p.p.s.a. spełnia jedynie funkcję dyscyplinującą, natomiast pominięcia funkcji represyjnej i prewencyjnej takiej grzywny;

h) art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a. poprzez bezpodstawne umorzenie postępowania w pozostałym zakresie.

Powołując się na powyższe zarzuty kasacyjne skarżący na podstawie art. 176 w zw. z art. 185 oraz w zw. z art. 188 oraz na podstawie art. 203 pkt 1 p.p.s.a. wniósł o:

a) uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie pkt 1 i 2 i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, bądź ewentualnie o

b) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez stwierdzenie, ze przewlekłość postępowania prowadzonego przez Krajową Radę Notarialną w Warszawie miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa i wymierzenie Krajowej Radzie Notarialnej w Warszawie stosownej grzywny;

c) zasądzenie od Krajowej Rady Notarialnej w Warszawie na rzecz skarżącego kosztów postępowania kasacyjnego wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych, powiększonych o kwotę należnego podatku VAT, opłaty skarbowej w kwocie 17 złotych, wpisu od skargi kasacyjnej oraz kosztów dojazdu pełnomocnika do sądu według przedstawionego wykazu.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 183 §1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi( Dz.U. 2002.153.1270 ze zm.), dalej p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje konkretną sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania, która zachodzi w przypadkach przewidzianych w § 2 tego artykułu. W rozpoznawanej sprawie nie występują żadne z wad wymienionych we wskazanym przepisie, które mogłyby świadczyć o nieważności postępowania prowadzonego przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. Zatem sprawa ta mogła zostać rozpoznana tylko w granicach zakreślonych zarzutami złożonej skargi kasacyjnej.

Zgodnie z art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a., skarga kasacyjna może być oparta na następujących podstawach: naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, a także na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W rozpoznawanej sprawie w skardze kasacyjnej zaskarżonemu wyrokowi zarzucono zarówno naruszenie przepisów postępowania, jak i naruszenie prawa materialnego.

Skarga kasacyjna rozpoznawana w granicach wyznaczonych przytoczonymi podstawami kasacyjnymi i ich uzasadnieniem musiała zostać uwzględniona, gdyż podniesione w niej zarzuty zawierają usprawiedliwione podstawy.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej( Dz.U. 2001.112.1198 ze zm. ) dostęp do informacji o sprawach publicznych (informacji publicznej) przysługuje każdemu na zasadach przewidzianych w tej ustawie (prawo do informacji publicznej). Wyjątkiem są przypadki wymienione w przepisie art. 5 ustawy, zgodnie z którymi dostęp jest ograniczony np. z uwagi na ochronę informacji niejawnych, jak też w innych sytuacjach przewidzianych w kolejnych ustępach tego przepisu.

Obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są w szczególności organy władzy publicznej, ale także podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów, o ile są w posiadaniu żądanych informacji (art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej). Do organów tych należy z pewnością Krajowa Rada Notarialna.

Intencją ustawodawcy w zakresie udostępnienia informacji publicznej było przede wszystkim odformalizowanie postępowania w tej materii i to w sposób maksymalnie możliwy, albowiem dopiero wówczas możliwe jest pełne wypełnienie konstytucyjnej zasadny jawności życia publicznego (por. wyrok NSA z dnia 17 lipca 2013 r., I OSK 562/13, CBOSA).

Ustawa o dostępie informacji publicznej precyzyjnie reguluje sposoby postępowania przy udzielaniu informacji publicznej. Między innymi art. 10 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej określa, że informacja publiczna, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej lub centralnym repozytorium, jest udostępniana na wniosek. Art. 14 ust 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej stanowi, że udostępnienie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnej z wnioskiem, chyba, że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku.

W myśl art. 149 § 1 p.p.s.a. w przypadku skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania Sąd uwzględniając skargę zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie Sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

W niniejszej sprawie zgodzić należało się ze skarżącym kasacyjnie, iż uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie odpowiadało normom zawartym w art.141§4 p.p.s.a. W myśl przywołanego przepisu uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie.

Tymczasem w niniejszej sprawie skarżący w sposób w sposób nadmiernie lakoniczny poczynił rozważania w zakresie braku rażącego charakteru stwierdzonej przewlekłości.

W orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że rażącym naruszeniem prawa jest stan, w którym bez żadnej wątpliwości i wahań można stwierdzić, że naruszono prawo w sposób oczywisty, przy czym każdorazowo taka ocena musi być dokonywana przy uwzględnieniu okoliczności danej sprawy (por. wyrok NSA z 21 czerwca 2012 r., I OSK 675/12 CBOSA). Celem ustawy o dostępie do informacji publicznej jest zagwarantowanie wnioskodawcy dostępu do informacji w określonym przez ustawę terminie. Regulacje ustalające terminy udostępnienia informacji publicznej mają przede wszystkim oddziaływanie dyscyplinujące na podmioty zobowiązane do udostępnienia informacji Przepisy ustawy przewidują własne, krótsze od powszechnie obowiązujących, terminy udostępnienia informacji publicznej w wypadku wystąpienia do organu ze stosownym wnioskiem o udostępnienie informacji. Stanowią one lex specialis w stosunku do przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego kształtujących terminy załatwienia spraw. Na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej można wskazać zasadniczo trzy rodzaje terminów udostępnienia informacji publicznej:

- udostępnienie informacji publicznej niezwłocznie,

- udostępnienie bez zbędnej zwłoki, ale w terminie nie dłuższym niż 14 dni,

- udostępnianie informacji w terminie nie dłuższym niż 2 miesiące.

Zgodnie z art. 13 ust.1 ustawy o dostępie do informacji publicznej termin do załatwienia sprawy w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej wynosi 14 dni od dnia doręczenia adresatowi wniosku. W terminie tym adresat wniosku powinien także poinformować wnioskodawcę, że żądana informacja nie ma waloru informacji publicznej, jak również o nieposiadaniu wnioskowanej informacji. Powyższy termin został nadto zakreślony dla wszczęcia procedury przewidzianej w art. 13 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Podmiot dysponujący informacją publiczną, jeżeli nie jest w stanie dotrzymać terminu przewidzianego w art. 13 ust 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, powinien zawiadomić wnioskodawcę w terminie 14 dni od daty otrzymania wniosku o fakcie uchybienia terminowi do udzielania informacji publicznej, z jednoczesnym podaniem przyczyn opóźnienia i wskazaniem terminu, w którym udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku.

Sąd czyniąc rozważania nie odniósł się do specyfiki regulacji zawartej w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Nie wziął pod uwagę, że celem komentowanej ustawy jest zagwarantowanie wnioskodawcy dostępu do informacji w określonym przez ustawę terminie. Wbrew stanowisku sądu I instancji na ocenę czy w sprawie doszło do rażącej przewlekłości nie może mieć wpływu okoliczność, iż w chwili rozpoznawania skargi postępowanie w sprawie udzielenia informacji zostało zakończone ani kolegialność podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji.

Rozważenia za to wymagała m.in. długość trwania przewlekłości w aspekcie regulowanych ustawą o dostępie do informacji terminów.

W niniejszej sprawie wbrew normie art. 141§4 p.p.s.a. pisemne uzasadnienie wyroku pozostaje w sprzeczności z sentencją. W istocie bowiem wyjaśniając podstawę prawną rozstrzygnięcia Sąd I instancji podkreślił, że skarga w zakresie wymierzenia organowi grzywny podlega z mocy art. 151 p.p.s.a. oddaleniu, w sytuacji gdy w sentencji brak tego rodzaju rozstrzygnięcia. Po punkcie pierwszym, stwierdzającym, że przewlekłość nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa następuje punkt drugi, mocą którego umorzono postępowanie w pozostałym zakresie oraz punkt trzeci rozstrzygający w przedmiocie kosztów. Uzasadnienie wyroku nie zawiera jakichkolwiek rozważań odnoszących się do umorzenia postępowania.

Za uprawnione uznać należało twierdzenia składającego skargę o pominięciu przez Sąd meriti okoliczności, że grzywna z art. 149 § 2 p.p.s.a spełnia nie tylko funkcję dyscyplinującą. Podkreślenia wymaga fakt, iż grzywna ma charakter mieszany: dyscyplinujący, represyjny i prewencyjny. Co do charakteru represyjnego i prewencyjnego grzywny Sąd I instancji nie poczynił żadnych rozważań.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego stwierdzone wadliwości uzasadnienia pozostając w sprzeczności z art. 141§ 4p.p.s.a. uniemożliwiają kontrolę instancyjną wyroku, co skutkować musiało przyjęciem naruszenia przez Sąd I instancji normy procesowej w rozumieniu art. 174 pkt.2 p.p.s.a., a w konsekwencji zaś uchyleniem z tego powodu zaskarżonego rozstrzygnięcia ( art. 185 § 1 p.p.s.a.).

Powyższe czyni zbędnym ustosunkowanie się do pozostałych zarzutów skargi kasacyjnej.

Z tych wszystkich względów Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w pkt. I sentencji wyroku . O kosztach orzeczono na zasadzie art. 203 pkt.1 ppsa.