III SA/Wa 1306/13
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2013-10-07Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Krystyna Kleiber /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krystyna Kleiber, po rozpoznaniu w dniu 7 października 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku R.M. o wstrzymanie wykonania decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] marca 2013 r. Nr [...], [...] w przedmiocie określenia wysokości solidarnego zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za kwiecień, maj, wrzesień, październik, listopad i grudzień 2007 roku postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji
Uzasadnienie
R.M. (zwany dalej: "Skarżącym") złożył skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] marca 2013 r. nr [...], [...] w przedmiocie określenia wysokości solidarnego zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za kwiecień, maj, wrzesień, październik, listopad i grudzień 2007 roku. We wskazanej skardze Skarżący zawarł również wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, wskazując iż zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia mu znacznej szkody, z uwagi na konieczność uregulowania zaległości podatkowych Spółki, podczas gdy zaległości te uległy przedawnieniu w stosunku do Skarżącego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
W świetle art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2012 r. poz. 270 ze zm.) - dalej jako: "P.p.s.a.", po przekazaniu sądowi skargi, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania.
Z powołanego wyżej przepisu wynika zatem, że sąd może wstrzymać wykonanie zaskarżonego aktu lub czynności, jeżeli została spełniona co najmniej jedna z ustawowych przesłanek, tj. zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Wskazane przesłanki są zwrotami niedookreślonymi, klauzulami generalnymi odsyłającymi do ocen pozaprawnych. Użyte przez ustawodawcę pojęcia "znaczna szkoda" lub "trudne do odwrócenia skutki" wymagają konkretyzacji w dokładnie i wszechstronnie przedstawionym materiale dowodowym, który powinien zaprezentować wnioskodawca. W tym miejscu, wskazać należy, że w art. 61 § 3 P.p.s.a chodzi o taką szkodę, która nie będzie mogła być zrekompensowana wskutek zwrotu spełnionego i wyegzekwowanego świadczenia, jak również nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do pierwotnego stanu. Trudne do odwrócenia skutki to takie prawne lub faktyczne skutki, które raz zaistniałe powodują istotną lub trwałą zmianę rzeczywistości, przy czym powrót do stanu poprzedniego może nastąpić tylko po dłuższym czasie lub przy stosunkowo dużym nakładzie sił i środków (por. postanowienie WSA w Białymstoku z 8 sierpnia 2006 r., II SA/Bk 352/06, LexPolonica nr 1241556).
Oznacza to, że to na wnioskodawcy spoczywa obowiązek szczególnie wnikliwego uzasadnienia wniosku, tak aby przekonać sąd do zasadności zastosowania ochrony tymczasowej.
Należy także pamiętać, na co również zwracał uwagę Naczelny Sąd Administracyjny, że obowiązkiem strony jest sprecyzowanie we wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji okoliczności wskazujących na zaistnienie przesłanek określonych w art. 61 § 3 P.p.s.a. i dopiero wówczas sąd, oceniając wskazane przez stronę przesłanki, ma podstawy do sięgania do dokumentacji obrazującej sytuację majątkową strony, złożonej we wniosku o przyznanie prawa pomocy. Sąd nie jest natomiast uprawniony do odwrócenia tej kolejności i domyślania się intencji strony wnioskującej o wstrzymanie wykonania decyzji na podstawie dokumentacji znajdującej się w aktach sprawy (postanowienie NSA z dnia 12 października 2010 r., I GZ 319/10, postanowienie NSA z 21 lipca 2008 r., I FZ 314/08).
Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, iż Skarżący nie wykazał inicjatywy w zakresie uprawdopodobnienia przesłanek wstrzymania wykonalności aktu administracyjnego. Nie uzasadnił bowiem wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji oraz nie przedstawił dowodów na jego poparcie. Sąd administracyjny nie dokonuje żadnych ustaleń faktycznych w sprawie o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Skarżący zaś ograniczył się w istocie do samego sformułowania wniosku. Tymczasem bez okoliczności uzasadniających wystąpienie przesłanek, o których mowa w art. 61 § 3 P.p.s.a., oraz bez przedstawienia stosownych dokumentów, potwierdzających ich istnienie, nie jest możliwa ocena wniosku pod kątem spełnienia warunków uzasadniających wstrzymanie zaskarżonej decyzji.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 P.p.s.a., Sąd odmówił wstrzymania zaskarżonej decyzji.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Krystyna Kleiber /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krystyna Kleiber, po rozpoznaniu w dniu 7 października 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku R.M. o wstrzymanie wykonania decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] marca 2013 r. Nr [...], [...] w przedmiocie określenia wysokości solidarnego zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za kwiecień, maj, wrzesień, październik, listopad i grudzień 2007 roku postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji
Uzasadnienie
R.M. (zwany dalej: "Skarżącym") złożył skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] marca 2013 r. nr [...], [...] w przedmiocie określenia wysokości solidarnego zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za kwiecień, maj, wrzesień, październik, listopad i grudzień 2007 roku. We wskazanej skardze Skarżący zawarł również wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, wskazując iż zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia mu znacznej szkody, z uwagi na konieczność uregulowania zaległości podatkowych Spółki, podczas gdy zaległości te uległy przedawnieniu w stosunku do Skarżącego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
W świetle art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2012 r. poz. 270 ze zm.) - dalej jako: "P.p.s.a.", po przekazaniu sądowi skargi, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania.
Z powołanego wyżej przepisu wynika zatem, że sąd może wstrzymać wykonanie zaskarżonego aktu lub czynności, jeżeli została spełniona co najmniej jedna z ustawowych przesłanek, tj. zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Wskazane przesłanki są zwrotami niedookreślonymi, klauzulami generalnymi odsyłającymi do ocen pozaprawnych. Użyte przez ustawodawcę pojęcia "znaczna szkoda" lub "trudne do odwrócenia skutki" wymagają konkretyzacji w dokładnie i wszechstronnie przedstawionym materiale dowodowym, który powinien zaprezentować wnioskodawca. W tym miejscu, wskazać należy, że w art. 61 § 3 P.p.s.a chodzi o taką szkodę, która nie będzie mogła być zrekompensowana wskutek zwrotu spełnionego i wyegzekwowanego świadczenia, jak również nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do pierwotnego stanu. Trudne do odwrócenia skutki to takie prawne lub faktyczne skutki, które raz zaistniałe powodują istotną lub trwałą zmianę rzeczywistości, przy czym powrót do stanu poprzedniego może nastąpić tylko po dłuższym czasie lub przy stosunkowo dużym nakładzie sił i środków (por. postanowienie WSA w Białymstoku z 8 sierpnia 2006 r., II SA/Bk 352/06, LexPolonica nr 1241556).
Oznacza to, że to na wnioskodawcy spoczywa obowiązek szczególnie wnikliwego uzasadnienia wniosku, tak aby przekonać sąd do zasadności zastosowania ochrony tymczasowej.
Należy także pamiętać, na co również zwracał uwagę Naczelny Sąd Administracyjny, że obowiązkiem strony jest sprecyzowanie we wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji okoliczności wskazujących na zaistnienie przesłanek określonych w art. 61 § 3 P.p.s.a. i dopiero wówczas sąd, oceniając wskazane przez stronę przesłanki, ma podstawy do sięgania do dokumentacji obrazującej sytuację majątkową strony, złożonej we wniosku o przyznanie prawa pomocy. Sąd nie jest natomiast uprawniony do odwrócenia tej kolejności i domyślania się intencji strony wnioskującej o wstrzymanie wykonania decyzji na podstawie dokumentacji znajdującej się w aktach sprawy (postanowienie NSA z dnia 12 października 2010 r., I GZ 319/10, postanowienie NSA z 21 lipca 2008 r., I FZ 314/08).
Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, iż Skarżący nie wykazał inicjatywy w zakresie uprawdopodobnienia przesłanek wstrzymania wykonalności aktu administracyjnego. Nie uzasadnił bowiem wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji oraz nie przedstawił dowodów na jego poparcie. Sąd administracyjny nie dokonuje żadnych ustaleń faktycznych w sprawie o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Skarżący zaś ograniczył się w istocie do samego sformułowania wniosku. Tymczasem bez okoliczności uzasadniających wystąpienie przesłanek, o których mowa w art. 61 § 3 P.p.s.a., oraz bez przedstawienia stosownych dokumentów, potwierdzających ich istnienie, nie jest możliwa ocena wniosku pod kątem spełnienia warunków uzasadniających wstrzymanie zaskarżonej decyzji.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 P.p.s.a., Sąd odmówił wstrzymania zaskarżonej decyzji.
