IV SA/Wa 978/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] grudnia 2012 r., nr [...], Burmistrz M. ustalił warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku handlowego oraz budynku usługowego, przewidzianej do realizacji na działce oznaczonej numerem geodezyjnym [...], położonej w M. przy ul. [...] i ul. [...].

Od powyższej decyzji odwołanie wniosła "S." Spółka Akcyjna z siedzibą w W. reprezentowana przez radcę prawnego K.Z. wnosząc o uchylenie tego rozstrzygnięcia w części, tj.:

a) podpunkcie 2 tiret pierwsze w zakresie ustalenia dopuszczalnej linii metrów od linii brzegowej rzeki R.i w tym zakresie wniosła o orzeczenie co do istoty sprawy, a więc o zmianę dopuszczalnej linii zabudowy z 20 m od linii brzegowej rzeki R.na 9 metrów od granicy działki do krawędzi budynku;

b) w punkcie 2 podpunkcie 2 tiret piąte w zakresie ustalenia maksymalnej szerokości elewacji frontowej budynku na poziomie 14,7 mb i w tym zakresie wniosła o orzeczenie co do istoty sprawy, a więc o wykreślenie tego ustalenia w zaskarżonej decyzji.

Strona alternatywnie wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji z dnia [...] grudnia 2012 r. oraz o przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia Burmistrzowi M.. Zaskarżonej decyzji zarzuciła:

1. Naruszenie art 138 § 2 k.p.a., w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez nieuwzględnienie - przy ponownym rozpatrzeniu sprawy - okoliczności wskazanych w decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O.z dnia [...] czerwca 2011 r.

2. Naruszenie postanowień studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy M.(uchwała nr [...] Rady Gminy w M.z dnia 3 lipca 2003 r., zwanego dalej "studium"), poprzez jego błędną wykładnię polegającą na ustaleniu na jego podstawie dopuszczalnej linii zabudowy 20 metrów od linii brzegowej rzeki R.

3. Naruszenie postanowień studium, poprzez jego zastosowanie w sytuacji, w której na podstawie art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej studium nie stanowi ani źródła powszechnie obowiązującego w Polsce prawa, ani prawa miejscowego obowiązującego na obszarze Miasta i Gminy M., a w związku z tym nie może ono stanowić podstawy prawnej decyzji administracyjnej będącej w swojej istocie źródłem praw i obowiązków strony.

4. Naruszenie art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy, poprzez dowolne określenie działek sąsiednich stanowiących podstawę ustalania warunków zabudowy.

Decyzją z dnia [...] lutego 2013 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O., działające na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. po rozpatrzeniu odwołania S. Spółka Akcyjna z siedzibą w W., reprezentowanej przez radcę prawnego K.Z. od decyzji Burmistrza M. z dnia [...] grudnia 2012 r., nr [...], o ustaleniu warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku handlowego oraz budynku usługowego, przewidzianej do realizacji na działce oznaczonej numerem geodezyjnym [...], położonej w M.przy ul. [...]i ul. [...]orzekło o utrzymaniu w mocy zaskarżonej decyzji.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O.po rozpatrzeniu sprawy stwierdziło, iż wniesione odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie Kolegium wyjaśniło, iż sprawa jest po raz drugi rozpatrywana przez organ odwoławczy. Mianowicie decyzją tego organu nr [...] z dnia [...] czerwca 2011 r. w wyniku rozpatrzenia odwołania inwestora S. Spółka Akcyjna z siedzibą w W. od decyzji Burmistrza M. z dnia [...] kwietnia 2011 r., nr [...], znak akt: [...] ustalającej warunki zabudowy dla opisanej na wstępie inwestycji - uchylono zaskarżoną decyzję w całości i przekazano sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Organ odwoławczy po analizie akt rozpatrywanej wówczas sprawy stwierdził, iż co do samej zasady zostały spełnione warunki określone w art. 61 ust.1 pkt 1-5 ustawy, konieczne do wydania decyzji ustalającej warunki zabudowy. Jednakże niezależnie od zarzutów podniesionych w odwołaniu organ odwoławczy był zobligowany uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji, gdyż decyzja zapadła bez wymaganego uzgodnienia z właściwym zarządcą drogi krajowej, przy której to usytuowana jest nieruchomość - działka oznaczona numerem geodezyjnym [...], objęta zamierzeniem inwestycyjnym (tj. w trybie przepisu art. 53 ust.4 pkt 9 ustawy). Wprawdzie w aktach sprawy znajdowało się postanowienie Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] września 2010 r., to jednak dotyczyło innego projektu decyzji o warunkach zabudowy, a dotyczącego inwestycji polegającej na budowie wyłącznie budynku handlowego, a więc na wniosek inwestora przed jego istotną zmianą w dniu 6 października 2010 r. (uzgodnienie to dotyczy innej koncepcji zagospodarowania działki). Ponadto zaskarżona wówczas decyzja zapadła bez wymaganego w trybie art. 53 ust.4 pkt 11 b ustawy uzgodnienia z właściwym dyrektorem regionalnego zarządu gospodarki wodnej, jako że planowana inwestycja znajduje się na obszarze zagrożenia powodziowego, tj. w sąsiedztwie linii brzegowej rzeki R.. W przekazanych organowi odwoławczemu przez organ I instancji uporządkowanych i ponumerowanych aktach sprawy trudno było znaleźć takowe wymagane uzgodnienie.

Organ odwoławczy po analizie akt rozpatrywanej sprawy stwierdził, iż warunki określone w cyt. art. 61 ust.1 pkt 1-5 ustawy, konieczne do wydania decyzji o warunkach zabudowy, zostały co do samej zasady spełnione. Organ I instancji zgodnie z dyspozycją § 3 ust.1 powołanego wyżej rozporządzenia Ministra Infrastruktury przeprowadził stosowną analizę funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie warunków dla planowanej przez S. Spółka Akcyjna z siedzibą w W. inwestycji, dokonując trafnej co do samej zasady oceny - co do możliwości wydania decyzji ustalającej warunki zabudowy. Wyniki tej analizy, zawierającej część tekstową i graficzną, stanowią załączniki nr 2 i 3 do przedmiotowej decyzji.

W załączniku nr 3 do decyzji (część tekstowa analizy) stwierdzono, że w granicach obszaru przyjętego do analizy znajdują się obiekty o tej samej funkcji i podobnych parametrach określonych we wniosku, co pozwala stwierdzić, że realizacja planowanego przedsięwzięcia na przedmiotowej działce jest możliwa. W celu ustalenia zarówno kontynuacji funkcji planowanej inwestycji, jak również dla wyliczenia intensywności wykorzystania działek na obszarze analizowanym, postanowiono uwzględnić wyniki analizy terenu z działkami o jednoznacznie porównywalnej funkcji zarówno zabudowy jak i zagospodarowania strefy handlowo- usługowo-mieszkaniowej. Mając powyższe na uwadze wyłączono z w/w wyliczeń działki oznaczone numerami geodezyjnymi [...], jako tereny usług oświaty i wychowania oraz kultury, sportu i rekreacji, tym samym posiadające odmienny charakter przeznaczenia. Tym samym za niezasadny Kolegium uznało zarzut dotyczący dowolnego określenia działek sąsiednich stanowiących podstawę ustalania warunków zabudowy.

W oparciu o wyniki tej analizy organ I instancji kierując się dyrektywami zawartymi w § 4 - 8 powołanego wyżej rozporządzenia, ustalił w sposób prawidłowy wymagania dotyczące nowej zabudowy: obowiązującą linię zabudowy, wielkość powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki albo terenu, szerokość elewacji frontowej, wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki oraz geometrię dachu.

Za nietrafny Kolegium uznało zarzut naruszenia art. 138 § 2 k.p.a., w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez nieuwzględnienie - przy ponownym rozpatrzeniu sprawy - okoliczności wskazanych w decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O.z dnia [...] czerwca 2011 r. Organ l instancji przy ponownym rozpatrzeniu sprawy wziął pod uwagę wskazane przez organ odwoławczy okoliczności i uzgodnił decyzję w trybie przepisu art. 53 ust.4 pkt 9 ustawy z właściwym zarządcą drogi - Generalnym Dyrektorem Dróg Krajowych i Autostrad (postanowienie tego organu znak sprawy: [...] z dnia [...] września 2011 r.). Ponadto wydał decyzję po uzgodnieniu w trybie art. 53 ust.4 pkt 11 b ustawy z właściwym dyrektorem regionalnego zarządu gospodarki wodnej, jako że planowana inwestycja znajduje się na obszarze zagrożenia powodziowego, tj. w sąsiedztwie linii brzegowej rzeki R.. W aktach sprawy znajduje się postanowienie Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w [...] znak sprawy: [...] z dnia [...] września 2011 r. Postanowieniem znak sprawy: [...] z dnia [...] marca 2012 r. Prezes Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej, w wyniku rozpatrzenia zażalenia S. Spółka Akcyjna z siedzibą w W., reprezentowanej przez radcę prawnego K.Z. - utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w [...] z dnia [...] września 2011 r.

Zdaniem organu odwoławczego nie zasługują na uwzględnienie także następne dwa zarzuty odwołania jako że na podstawie studium wcale nie ustalono dopuszczalnej linii zabudowy 20 metrów od linii brzegowej rzeki R. Ustalenia takiego dokonano w oparciu o treść § 4 powołanego wcześniej rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. Zgodnie z unormowaniem § 4 ust.1 rozporządzenia, obowiązującą linię nowej zabudowy na działce objętej wnioskiem wyznacza się jako przedłużenie linii istniejącej zabudowy na działkach sąsiednich. Ustalenia dopuszczalnej linii zabudowy 20 metrów od linii brzegowej rzeki R.dokonano zgodnie z obowiązującą linią dla nowej zabudowy sąsiednich działek oznaczonych numerami ewidencyjnymi [...] i [...].

Ponadto w ocenie organu odwoławczego nie zasługuje na uwzględnienie wniosek strony skarżącej, iż odnośnie planowanego budynku handlowego w głębi działki za budynkiem usługowym, nie jest wymagane dla tego obiektu budowlanego ustalenie maksymalnej szerokości elewacji frontowej. Takie stanowisko nie jest poparte żadnymi przepisami ustawy jak również przepisami powołanego na wstępie rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalenia wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Z treści przepisów powołanych aktów prawnych wynika zaś, iż analizie podlega nie tylko pierwszy budynek usługowy mający się znajdować się od strony frontu działki, z której odbywać się będzie wjazd, tj. ul. Nadrzeczna, lecz również mający powstać od podstaw jako nowy obiekt budowlany - budynek handlowy.

Pismem z dnia 4 kwietnia 2013 r. "S." Spółka Akcyjna z siedzibą w W. reprezentowana przez radcę prawnego K.Z. wniosła na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wnoszą o uchylenie zaskarżonej decyzji wraz z utrzymaną nią z mocy decyzją Burmistrza M..

Zaskarżonej decyzji zarzuciła:

1. Naruszenie postanowień studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy M.poprzez jego błędną wykładnię polegającą na ustaleniu na jego podstawie dopuszczalnej linii zabudowy 20 metrów od linii brzegowej rzeki R.

2. Naruszenie studium, poprzez jego zastosowanie w sytuacji, w której na zasadzie art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej studium nie stanowi ani źródła powszechnie obowiązującego w Polsce prawa, ani prawa miejscowego obowiązującego na obszarze Miasta i Gminy M., a w związku z tym nie może ono stanowić podstawy prawnej decyzji administracyjnej będącej w swojej istocie źródłem praw i obowiązków strony.

4. Naruszenie art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy, poprzez dowolne określenie działek sąsiednich stanowiących podstawę ustalania warunków zabudowy. W uzasadnieniu strona skarżąca rozwinęła powyższe zarzuty. Strona skarżąca wskazała przede wszystkim na niezgodne z prawem dokonanie analizy poprzez pominięcie części zabudowań oraz ustalenie linii zabudowy od linii brzegowej rzeki R. Podniosła także, iż ustalenie parametru szerokości elewacji frontowej powinno dotyczyć wyłącznie budynku usługowego, który usytuowany będzie od frontu działki.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymując stanowisko zaprezentowane w zaskarżonej decyzji wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę administracji publicznej, przy czym w świetle przepisu § 2 powołanego artykułu, kontrola ta jest sprawowana pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Ponadto, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak, związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm.).

Sąd, badając legalność zaskarżonej decyzji w oparciu o wyżej powołane kryteria, doszedł do przekonania, iż zarówno zaskarżona decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O.jak i utrzymana nią w mocy decyzja Burmistrza M. naruszają prawo.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie organy administracji nie zebrały i nie rozpatrzyły w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego do czego zobowiązane są na podstawie art. 7 i 77 k.p.a., nie wykazując należytej dbałości o dokładne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy.

Przedmiotem skargi jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O.utrzymująca w mocy decyzję Burmistrza M. ustalającą warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku handlowego oraz budynku usługowego, przewidzianej do realizacji na działce oznaczonej numerem geodezyjnym [...], położonej w M.przy ul. [...]i ul. [...].

Zgodnie z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r. poz. 647 ze zm.) zmiana zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego, polegająca na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, a także zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, wymaga ustalenia, w drodze decyzji, warunków zabudowy.

Stosownie do treści art. 61 ust. 1 pkt 1 powyższej ustawy wydanie decyzji o warunkach zabudowy uzależnione jest od istnienia, co najmniej jednej działki sąsiedniej, dostępnej z tej samej drogi publicznej oraz zabudowanej w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu.

Przepis ten wprowadza do polskiego systemu prawnego zasadę dobrego sąsiedztwa, uzależniającą zmianę w zagospodarowaniu terenu od dostosowania się do określonych cech zagospodarowania przestrzennego terenu sąsiedniego (Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne, Komentarz pod red. Z. Niewiadomskiego, Warszawa 2006, str. 491). Tym samym planowana inwestycja nie może odbiegać od istniejącej, w momencie wydawania decyzji o warunkach zabudowy, sąsiedniej zabudowy, przy czym ratio legis art. 61 ust, 1 jest ochrona "ładu przestrzennego" (wyrok NSA z 17 kwietnia 2007 r.t sygn. akt II OSK 646/06. LEX nr 322329).

Stwierdzenie, czy planowana inwestycja spełnia wymogi "ładu przestrzennego" musi zostać poprzedzone sporządzeniem analizy funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu na którym planowana jest inwestycja. W powyższym zakresie art. 61 ust. 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym odsyła do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego (Dz. U. z 2003 r. Nr 164, poz. 1588 z późn. zm.).

Zgodnie z § 3 ust. 1 powyższego rozporządzenia w przypadku braku planu miejscowego w celu ustalenia wymagań dla nowej zabudowy i zagospodarowania terenu właściwy organ wyznacza wokół działki budowlanej, której dotyczy wniosek o ustalenie warunków zabudowy, obszar analizowany i przeprowadza na nim analizę funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie warunków, o których mowa w art. 61 ust. 1-5 ustawy. Jednocześnie ust. 2 powyższego przepisu, wskazuje, iż granice obszaru analizowanego wyznacza się na kopii mapy, o której mowa w art. 52 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w odległości nie mniejszej niż trzykrotna szerokość frontu działki objętej wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy, nie mniejszej jednak niż 50 metrów.

Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego prawidłowe zastosowanie normy wynikającej § 3 rozporządzenia z dnia 26 sierpnia 2003 r. nakazuje wyznaczenie obszaru analizowanego dookoła, a więc z każdej strony (ze wszystkich stron) działki budowlanej objętej wnioskiem (por. wyrok NSA z 28 sierpnia 2008 r., sygn. akt II OSK 1533/07).

Przenosząc powyższe rozważania do niniejszej sprawy wskazać należy, że wydając decyzję o warunkach zabudowy organy administracji publicznej przyjęły, iż sporządzona analiza funkcji oraz cech zagospodarowania terenu umożliwia ustalenie parametrów dla planowanej inwestycji. Zdaniem Sądu stanowisko powyższe uznać należy co najmniej za przedwczesne.

O ile w ocenie Sądu nie budzi wątpliwości wyznaczenie w niniejszej sprawie obszaru analizowanego, to już istotne zastrzeżenia nasuwa analiza funkcji oraz cech zagospodarowania wyznaczonego terenu. Mianowicie jak wynika z załącznika graficznego i tekstowego decyzji o warunkach zabudowy z przeprowadzonej analizy wyłączono działki oznaczone numerami geodezyjnymi [...], jako tereny usług oświaty i wychowania oraz kultury, sportu i rekreacji, tym samym posiadające odmienny charakter przeznaczenia.

W ocenie Sądu powołane powyżej przepisy nie pozwalają na przeprowadzenie takiej wybiórczej analizy zabudowy już istniejącej na wyznaczonym w tym celu obszarze. Rolą prawidłowo przeprowadzonej analizy jest właśnie analiza funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, linii zabudowy i intensywności wykorzystania terenu, gabarytów i formy architektonicznej, zabudowy już istniejącej, która powinna dać odpowiedź na pytanie czy planowana inwestycja będzie stanowiła kontynuację istniejącej już zabudowy.

Tym samym za zasadny Sąd uznał zarzut dotyczący dowolnego określenia działek sąsiednich stanowiących podstawę ustalania warunków zabudowy.

W ocenie Sądu na uwzględnienie zasługiwał również zarzut niezgodnego z prawem wyznaczenia dopuszczalnej linii zabudowy 20 m od linii brzegowej rzeki R. Stosownie do treści § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia obowiązującą linię nowej zabudowy na działce objętej wnioskiem wyznacza się jako przedłużenie linii istniejącej zabudowy na działkach sąsiednich. Zgodnie z ust. 2 w przypadku niezgodności linii istniejącej zabudowy na działce sąsiedniej z przepisami odrębnymi, obowiązującą linię nowej zabudowy należy ustalić zgodnie z tymi przepisami. Jeżeli linia istniejącej zabudowy na działkach sąsiednich przebiega tworząc uskok, wówczas obowiązującą linię nowej zabudowy ustala się jako kontynuację linii zabudowy tego budynku, który znajduje się w większej odległości od pasa drogowego (ust. 3). Dopuszcza się inne wyznaczenie obowiązującej linii nowej zabudowy, jeżeli wynika to z analizy, o której mowa w § 3 ust. 1 (ust.4).

Z treści powołanego przepisu jednoznacznie wynika, iż linię zabudowy ustala się w określonej odległości od pasa drogowego. Wyznaczenie obowiązującej linii nowej zabudowy w przypadku braku planu miejscowego w sposób zgodny z § 4 rozporządzenia nie oznacza konieczności zlokalizowania planowanej inwestycji wzdłuż tej linii, oznacza bowiem wytyczenie w tym zakresie potencjalnego terenu inwestycji, stanowiącego część nieruchomości inwestora, znajdującą się po przeciwnej stronie linii zabudowy, niż pas drogowy. Prawem inwestora jest natomiast wybór miejsca planowanej inwestycji na tym terenie. Linia zabudowy nie jest jedyną linią, wzdłuż której mogą być wzniesione fronty budynków, lecz jedynie granicą tej części nieruchomości inwestora, która znajduje się po przeciwnej stronie linii zabudowy niż pas drogowy, linia ta wyznacza maksymalne zbliżenie budynku do pasa drogowego, określa więc nieprzekraczalną granicę terenu ewentualnych inwestycji (por. wyrok NSA z dnia 5 sierpnia 2008 r., sygn. akt II OSK 967/07, niepubl., dostępny w Lex nr 488289; wyrok NSA z dnia 8 lipca 2008 r., sygn. akt II OSK 789/07, niepubl., dostępny w Lex nr 447867, wyrok WSA w Łodzi z 16 marca 2007 r. sygn. akt II SA/Łd 19/07).

Wobec powyższego brak było podstaw w niniejszej sprawie do ustalenia w oparciu o § 4 rozporządzenia linii zabudowy od linii brzegowej rzeki R. Jednocześnie organ nie wskazał, iż ustalenie takiej linii możliwe jest na podstawie przepisów szczególnych dotyczących ochrony linii brzegowej rzeki R.

Obowiązek taki nie wynika także z postanowień wydanych przez organy uzgodnieniowe tj. Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w W. oraz Prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej. W swoim postanowieniu z dnia [...] marca 2012 r., Prezes Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej zwrócił jedynie uwagę, iż z uwagi na położenie działki inwestycyjnej na obszarze szczególnego zagrożenia powodzią rzeki R. inwestor przed podjęciem jakichkolwiek działań inwestycyjnych powinien wziąć pod uwagę ostrzeżenia Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w [...] o możliwości zalania przedmiotowej działki, a co za tym idzie o ewentualnych zniszczeniach i szkodach spowodowanych przez powódź oraz rozważyć czy wobec istniejącego ryzyka nie należy uwzględnić wskazań zawartych w postanowieniu Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w [...].

Sąd nie podzielił natomiast zarzutu dotyczącego braku podstaw do ustalenia szerokości elewacji frontowej dla budynku handlowego. Zdaniem strony skarżącej parametr ten powinien dotyczyć wyłącznie budynku usługowego, który usytuowany będzie od frontu działki. Inwestycja ma obejmować budowę dwóch niezależnych budynków tj. budynku handlowego i usługowego. Według koncepcji skarżącej spółki budynek usługowy ma być usytuowany od frontu działki, a budynek handlowy w głębi działki. A zatem wyłącznie w odniesieniu do budynku usługowego istnieje podstawa do określenia szerokości elewacji frontowej.

Zdaniem Sądu podkreślenia wymaga jednak, iż decyzja o warunkach zabudowy nie określa konkretnego usytuowania planowej inwestycji na nieruchomości. Określa jedynie czy możliwa jest realizacja wnioskowanej inwestycji na przedmiotowym terenie i określa podstawowe parametry w oparciu o przepisy powołanego rozporządzenia. A zatem skoro inwestor planuje budowę na jednej działce dwóch niezależnych budynków, których szczegółowe usytuowanie nastąpi na etapie pozwolenia na budowę, konieczne jest określenie parametrów każdego z nich.

Mając na uwadze, iż sąd administracyjny nie czyni własnych ustaleń w sprawie, a jedynie ocenia zaskarżony akt pod względem jego zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, a taka kontrola jest jednak możliwa tylko w warunkach wyczerpujących istotę zagadnień ustaleń faktycznych i prawnych dokonanych przez organ administracyjny rozstrzygający sprawę, za niezbędne Sąd uznał uchylenie zaskarżonych decyzji i przekazanie sprawy organom administracji publicznej.

Dlatego też Sąd działając na podstawie art. art. 145 § 1 pkt c) p. p. s. a. orzekł jak w sentencji. Na podstawie art. 152 p.p.s.a. Sąd orzekł o niewykonywaniu zaskarżonej decyzji do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku. Jednocześnie Sąd zasądził zwrot kosztów postępowania sądowego na podstawie art. 200 i 205 § 2 p.p.s.a w zw. z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c oraz pkt 2 iit.a rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013r. poz. 490).