I SA/Gl 315/13

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Skarbowej w K. działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 144 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz. U. z 2000 Nr 98 poz. 1071 ze zm., dalej też K.p.a.) oraz na podstawie art. 17 § 1, art. 18, art. 23 § 2, § 4 pkt 1, art. 34 § 5 ustawy z dnia 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tj. Dz. U. z 2012 r., poz. 1015, dalej też u.p.e.a.) postanowieniem z dnia [...] r. (Nr [...]) utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w J. z dnia [...] r. (Nr [...]) w przedmiocie złożonych przez U.K. (dalej zwana stroną lub zobowiązaną) zarzutów na postępowanie egzekucyjne, które uznano za nieuzasadnione.

Postanowienia organów obu instancji zapadły w następującym stanie faktycznym i prawnym: Naczelnik Urzędu Skarbowego w J. (dalej określany też jako NUS) wystawił w dniu [..] r. tytuł wykonawczy (nr [..]) wobec U.K., przedmiotem nieprzekazanej kwoty zajętej wierzytelności za 2011 r. w wysokości [..] zł, któremu w dniu 25 lipca 2012 r. nadano klauzulę o skierowaniu go do egzekucji. Podstawą wystawienia tego dokumentu było orzeczenie z dnia [..] r. (nr [..]) określające wysokość nieprzekazanej kwoty wierzytelności w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym wobec T.N.. Na powyższe postanowienie strona złożyła zażalenie z uchybieniem ustawowego terminu do jego wniesienie, o czym orzekł Dyrektor Izby Skarbowej w K. postanowieniem z dnia [..] r. (nr [..]).

W dniu 26 lipca 2012 r. NUS sporządził zawiadomienie (nr [..]) o zajęciu wierzytelności strony w Narodowym Funduszu Zdrowia w K. (dalej też NFZ). Zawiadomienie to dłużnik zajętej wierzytelności otrzymał w dniu 30 lipca 2012 r., a zobowiązana wraz z odpisem tytułu wykonawczego w dniu 6 sierpnia 2012 r. Z odpowiedzi NFZ z dnia 31 lipca 2012 r. wynika, że posiada umowę ze stroną. W dniu 1 sierpnia 2012 r. NUS sporządził zawiadomienia: o zajęciu udziałów stanowiących własność strony w A Sp. z o. o.; o zajęciu nadpłaty w podatku od towarów i usług za miesiąc czerwiec 2012; o zajęciu rachunku bankowego strony. Zawiadomienia te strona otrzymała odpowiednio w dniach 6, 11, 10 sierpnia 2012 r. Z odpowiedzi banku z dnia 13 sierpnia 2012 r. wynika, że uznał on zajęcie i poinformował organ o zablokowaniu rachunku strony.

Pismem z dnia 10 sierpnia 2012 r. strona działając przez pełnomocnika - radcę prawnego, wniosła zarzuty w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego. Pełnomocnik zobowiązanej wniósł o umorzenie postępowania egzekucyjnego prowadzonego w oparciu o tytuł wykonawczy z dnia [..] r.; wstrzymanie wykonania tytułu wykonawczego w całości; uznanie, iż egzekwowany obowiązek jest niezgodny z prawem, wskazując przy tym na błąd co do osoby zobowiązanej, a to z uwagi na to, że strona nie jest dłużnikiem podatkowym organu. W uzasadnieniu wskazano, iż egzekwowany obowiązek nie jest wymagalny, zaś wystawiając tytuł organ pominął aktualny stan faktyczny sprawy. Jako podstawę prawną wniesionych zarzutów podano art. 33 pkt 1, 2, 3, 4, 6, 7 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Pełnomocnik strony pismem z dnia 17 sierpnia 2012 r. ponowił zarzuty na postępowanie egzekucyjne. W treści przedmiotowego pisma, zatytułowanego: "Zarzuty w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego skarga na czynności organu egzekucyjnego", przywołano art. 33 pkt. 1, 2, 3, 4, 6, 7 u.p.e.a. oraz zarzucono organowi egzekucyjnemu, iż zastosował środki egzekucyjne niedopuszczalne i niezgodne z prawem, bowiem nie rozpoznane zostały zarzuty do tytułu wykonawczego, nie uzyskał on przymiotu tytułu egzekucyjnego nadającego się do egzekucji, a zostały podjęte czynności zmierzające do wyrządzenia szkody skarżącej. Zdaniem pełnomocnika nie do przyjęcia jest stanowisko organu, iż można zająć wierzytelność obcego podmiotu i żądać jej przekazania na rzecz dłużnika, który jest dłużnikiem organu skarbowego. Z takich powodów pełnomocnik zobowiązanej zażądał: umorzenia postępowania egzekucyjnego wobec strony, powiadomienia wskazanych w zawiadomieniach o zajęciach podmiotów, iż działania NUS nie miały podstaw prawnych i faktycznych, wstrzymania wykonania zajęć, zwolnienia w trybie art. 81 § 4 i 5 ustawy egzekucyjnej kwot stanowiących wynagrodzenia pracowników, składki na podatek dochodowy od osób fizycznych, składek na ubezpieczenie społeczne oraz uznania, że egzekwowany obowiązek nie stanowi obowiązku zgodnego z prawem, bowiem został ustalony wbrew przepisom o wymagalności wierzytelności oraz uznania, iż nastąpił błąd co do osoby zobowiązanego, bowiem strona nie jest dłużnikiem podatkowym.

Odpowiadając na wezwanie organu egzekucyjnego pełnomocnik strony przy piśmie z dnia 10 września 2012 r. doprecyzował, że jego wystąpienie stanowi zarówno skargę na czynności egzekucyjne, jak też zarzuty w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej. W ww. piśmie wskazano, że łączne doręczenie tytułu wykonawczego oraz zajęcia nie stanowi obowiązku organu egzekucyjnego. Z powyższego pełnomocnik zobowiązanej wywiódł, że zasady logicznego rozumowania nakazują w pierwszej kolejności umożliwić stronie, której przymiot zobowiązanego przypisał organ egzekucyjny, złożenie zarzutów i ich rozpoznania, natomiast dopiero w następnej kolejności rozważać stosowanie środka egzekucyjnego. Dlatego zdaniem strony w sprawie bardziej uzasadniona wydaje się praktyka sprzeczna z art. 26 § 2 pkt. 2 u.p.e.a., a wskazana w art. 26 § 1 ww. ustawy tj. poprzedzenia wydania i doręczenia zawiadomienia oddzielnym i wcześniejszym doręczeniem tytułu wykonawczego celem umożliwienia złożenia zarzutów i ich rozpoznania. Pełnomocnik wywodził przy tym, że co prawda kolejność ta nie wynika wprost z przepisów, a jest wynikiem wykładni, jednak nawet w orzecznictwie wskazuje się, iż podejmowanie czynności egzekucyjnych będzie bezprzedmiotowe, gdy zarzuty okażą się zasadne i będą podlegały uwzględnieniu. W ocenie pełnomocnika zarzuty dotyczą bowiem istoty postępowania egzekucyjnego i od ich rozpatrzenia zależy, czy w ogóle będzie ono mogło się toczyć, a w konsekwencji - czy w ogóle istnieje możliwość zastosowania jakiegokolwiek środka egzekucyjnego. Zdaniem pełnomocnika w sprawie zaistniały negatywne skutki przyjęcia praktyki równoczesnego doręczania odpisów zarówno tytułu wykonawczego jak i zawiadomień i w związku z tym strona domagała się rozpoznania zarówno zarzutów, jak i skargi na czynności.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w J., rozpatrując wniesione przez stronę zobowiązaną zarzuty na postępowanie egzekucyjne, mocą ww. postanowienia z dnia [...] r. (N [...]) uznał je za nieuzasadnione. Odnosząc się do podstaw prawnych wniesionych zarzutów tj. art. 33 pkt. 1, 2, 3, 4, 6, 7 u.p.e.a., organ egzekucyjny w uzasadnieniu (str. 1-4) swojego rozstrzygnięcia wskazał powody, dla których zarzuty uznał za nieuzasadnione.

W zażaleniu na powyższe rozstrzygnięcie NUS pełnomocnik strony zarzucił rażące naruszenie prawa, jednocześnie wnosząc o uchylenie zaskarżonego postanowienia, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego postanowienia i umorzenie postępowania w I instancji jako bezprzedmiotowego. Ponadto strona ponowiła żądanie uchylenia tytułu wykonawczego (nr [..]) oraz wniosła o nakazanie organowi skierowania do osoby zobowiązanej, tj. T.N. do pokrycia zobowiązania pieniężnego w całości z własnych środków pieniężnych. Strona wniosła również o dopuszczenie dowodu z ugody zawartej przed Sądem Rejonowym w J. z dnia [...] r., (sygn. akt [...]) i wezwanie właściciela wierzytelności, T.N., imieniem której działa organ egzekucyjny do dostarczenia zawartej przed Sądem ugody. W uzasadnieniu zarzucono, iż w sytuacji, gdy zarzuty dotyczą kwestii wymagalności egzekwowanego obowiązku, organ egzekucyjny zaskarżonego postanowienia nie poprzedził uzyskaniem stanowiska wierzyciela w kwestii podnoszonych zarzutów. Tym samym, doszło do istotnego naruszenia przepisów postępowania. Zdaniem pełnomocnika żalącej strony w świetle wykładni systemowej i funkcjonalnej art. 34 § 1 i art. 29 § 1 u.p.e.a. wierzyciel ma obowiązek przedstawienia stanowiska w przedmiocie wniesionych zarzutów. W piśmie z dnia 19 listopada 2012 r., które stanowiło "uzupełnienie zażalenia" ponownie podniesiono, że organ egzekucyjny wydając zaskarżone postanowienie winien uzyskać stanowisko wierzyciela. Pełnomocnik akcentował, że wierzycielem tym nie jest NUS, lecz T.N., której dłużnikiem jest strona. Pełnomocnik wywodził, że w dniu [...] r. przed Sądem Rejonowym w J. doszło do ugody sądowej, w myśl której należność z tytułu umowy kupna - sprzedaży udziałów w A sp. z o. o. zostaną zapłacone przez stronę do dnia 30 czerwca 2013 r. Pełnomocnik strony podnosił, że wierzyciel tj. T.N., zajęła stanowisko, iż jej wierzytelność będzie zapłacona w terminie do dnia 30 czerwca 2013 r., a co uzasadnia słuszność zarzutu, o którym mowa w art. 33 pkt. 2 u,p.e.a., albowiem organ egzekucyjny realizował egzekucję wbrew woli wierzyciela. Do przedmiotowego pisma z dnia 19 listopada 2012 r. dołączono wniosek o zawezwanie do próby ugodowej w sprawie o zapłatę oraz odpis ww. ugody sądowej.

Dyrektor Izby Skarbowej w K. ww. postanowieniem z dnia [...] r. utrzymał w mocy postanowienie NUS z dnia [...] r. w przedmiocie złożonych przez stronę zarzutów na postępowanie egzekucyjne, które uznano za nieuzasadnione. W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia organ odwoławczy po zaprezentowaniu przebiegu dotychczasowego postępowania w sprawie oraz postanowień art. 33 i 34 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji stwierdził m. in., że zarzuty są pierwszym środkiem ochrony interesów zobowiązanego w toczącym się postępowaniu egzekucyjnym, a więc znajdują zastosowanie na etapie wszczęcia postępowania egzekucyjnego i są rozpatrywane w I instancji przez organ egzekucyjny. Oceniając szczegółowo przedmiotowe rozstrzygnięcie organu I instancji organ odwoławczy podzielił zawarte w nim stanowisko dotyczące bezzasadności zgłoszonych zarzutów, w tym co do istnienia oraz wymagalności egzekwowanego obowiązku.

W odniesieniu do zarzutu złożonego na podstawie art. 33 pkt 1 u.p.e.a. organ stwierdził, że egzekwowany obowiązek został określony mocą ostatecznego postanowienia organu egzekucyjnego z dnia [..] r., którym określono stronie kwotę nieprzekazanej wierzytelności pieniężnej w wysokości [...] zł. W ocenie organu istnienie egzekwowanego obowiązku w rozpatrywanym przypadku determinuje istnienie w obrocie prawnym ww. postanowienia organu I instancji.

Odnosząc się do zarzutu opartego o pkt. 2 art. 33 u.p.e.a. organ odwoławczy podzielając stanowisko NUS wskazał, że zawarta przez stronę w dniu 30 kwietnia 2012 r. z T.N. ugoda pozasądowa, mocą której zmieniono sposób i termin wykonania umowy kupna sprzedaży udziałów A Sp. z o. o. z dnia 5 lipca 2011 r. nie może rodzić skutków prawnych, gdyż nie została ona dokonana z zachowaniem ustawowej formy. Zgodnie z art. 180 Kodeksu spółek handlowych zbycie udziału, jego części lub ułamkowej części udziału oraz jego zastawienia powinno być dokonane w formie pisemnej z podpisami notarialnie poświadczonymi. Podkreślono przy tym, że w orzecznictwie (vide np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25.01.2007 r., sygn. akt V CSK 411/06) wskazuje się, iż czynności prawne następcze wymagają tej samej formy - zastrzeżonej pod tym samym rygorem - co główna czynność prawna. W ocenie organu, bez wątpienia do czynności prawnych następczych, wobec umowy głównej, należą zmiany treści umowy głównej. Zatem zmiana umowy zbycia udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością dokonana w formie ugody pozasądowej, wymagała pod rygorem nieważności dochowania formy pisemnej z podpisami notarialnie poświadczonymi. Tymczasem przedłożona umowa z dnia 30 kwietnia 2012 r. zawiera jedynie poświadczenie za zgodność z oryginałem przez radcę prawnego J.W. z dnia 10 sierpnia 2012 r.

W związku z powyższym organ odwoławczy odniósł się także do faktu podniesionego przez stronę w zażaleniu, tj. do kwestii odroczenia terminu płatności wierzytelności na mocy ugody sądowej z dnia [...] r. zawartej pomiędzy stroną, a T.N.. Organ akcentował, że istota zarzutów na postępowanie egzekucyjne sprowadza się - co do zasady - do okoliczności istniejących w momencie wszczęcia postępowania egzekucyjnego, a skutkujących niemożnością jego prowadzenia. W ocenie organu przedmiotowa ugoda, zawarta po wszczęciu postępowania egzekucyjnego, nie ma wpływu na rozpatrzenie zarzutu opartego na art. 33 pkt 2 u.p.e.a.

Rozpatrując zarzut oparty na przepisie art. 33 pkt 3 tejże ustawy, organ odwoławczy zauważył, że obowiązek ten wynika z ostatecznego postanowienia NUS z dnia [..] r. mocą którego określono stronie kwotę nieprzekazanej wierzytelności pieniężnej należnej zobowiązanej T.N., w wysokości [...] zł, podczas gdy w spornym tytule wykonawczym wskazano kwotę należności głównej w wysokości [..] zł., co daje różnicę [...] zł. Organ odwoławczy wyjaśniając zaistniałą różnicę podkreślał, że ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, iż kwota określona mocą przedmiotowego postanowienia, została pomniejszona w związku z pobranymi kwotami od T.N.: [...] zł. w dniu 4 czerwca 2012 r.; [...] zł. w dniu 21 czerwca 2012 r. oraz [...] zł. w dniu 28 czerwca 2012 r. W ocenie organu odwoławczego fakt, że informacji tej nie zawarto w zaskarżonym postanowieniu, nie czyni go jednak automatycznie wadliwym.

W zakresie zarzutu opartego o pkt. 4 art. 33 u.p.e.a. organ odwoławczy uznając stanowisko NUS za prawidłowe podkreślił, że zarówno ww. postanowienie, stanowiące podstawę do wystawienia przedmiotowego tytułu wykonawczego, jak i sam tytuł wykonawczy, wystawione zostały na stronę, a zatem nie sposób uznać, że w sprawie nastąpił błąd co do osoby zobowiązanego.

Odnosząc się do zarzutu opartego o pkt. 6 art. 33 u.p.e.a. organ odwoławczy uznając go w ślad za NUS z nieuzasadniony akcentował, że w rozpatrywanym przypadku egzekucja jest dopuszczalna, egzekwowany obowiązek istnieje, a organ egzekucyjny zastosował środek egzekucyjny przewidziany w ustawie o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

W zakresie zarzutu braku uprzedniego doręczenia zobowiązanemu upomnienia (art. 33 pkt 7 u.p.e.a.) organ odwoławczy stwierdził, że egzekwowany obowiązek został określony mocą postanowienia NUS z dnia [..] r., a które zostało doręczone stronie w dniu 9 lipca 2012 r. Organ wywodził przy tym w oparciu o § 13 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 listopada 2001 r. (Dz. U. 2001 r., Nr 137, poz. 1541), że postępowanie egzekucyjne może być wszczęte bez uprzedniego doręczenia upomnienia w przypadku, gdy należność pieniężna została określona w orzeczeniu, o czym poinformowano stronę w przedmiotowym tytule wykonawczym. W ocenie organu odwoławczego z uwagi na powyższe również i ten zarzut nie znajduje uzasadnienia.

Odnosząc się z kolei do stanowiska strony zawartego w zażaleniu z dnia [...] r. oraz w piśmie z dnia 15 listopada 2012 r., tj. zarzutu braku udziału wierzyciela przy wydaniu zaskarżonego postanowienia, którym - zdaniem pełnomocnika strony - jest T.N., organ odwoławczy wywodził, że zgodnie z art. 1a pkt 13 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji wierzycielem jest podmiot uprawniony do żądania wykonania obowiązku lub jego zabezpieczenia w administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym lub zabezpieczającym. Podmiotem zaś uprawnionym do tegoż żądania - zgodnie z art. 5 § 1 pkt 1 tejże ustawy - w odniesieniu do obowiązków wynikających z decyzji lub postanowień organów administracji rządowej i organów jednostek samorządu terytorialnego - właściwy do orzekania organ I instancji, z zastrzeżeniem pkt 4. Organ akcentował, że w rozpatrywanym przypadku wystawienie wobec strony tytułu wykonawczego (Nr [..]) z dnia [..] r. ma związek z postępowaniem egzekucyjnym prowadzonym przez NUS wobec T.N.. Obowiązek dłużnika zajętej wierzytelności wynikający z wystawionego wobec strony tytułu wykonawczego jest więc nierozerwalnie związany z egzekwowanym obowiązkiem należnym od T.N., a którego wierzycielem jest NUS. Zdaniem organu odwoławczego to ten organ (NUS) jest wierzycielem w przedmiotowym postępowaniu. Organ odwoławczy wskazał również, że zgodnie z art. 34 § 1 u.p.e.a. zarzuty zgłoszone na podstawie art. 33 pkt 1 - 7, 9 i 10 organ egzekucyjny rozpatruje po uzyskaniu stanowiska wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów, z tym że w zakresie zarzutów, o których mowa w art. 33 pkt 1-5, wypowiedź wierzyciela jest dla organu egzekucyjnego wiążąca. Jednocześnie organ odwoławczy zaakcentował, że w niniejszej sprawie zachodzi tożsamość wierzyciela i organu egzekucyjnego, a w takim przypadku wypowiedź wierzyciela w drodze odrębnego postanowienia staje się w sposób oczywisty bezprzedmiotowa.

W skardze na ww. postanowienie Dyrektor Izby Skarbowej w K. z dnia [...] r. utrzymujące w mocy postanowienie NUS z dnia [...] r. w przedmiocie złożonych przez U.K. (dalej zwana skarżącą) zarzutów na postępowanie egzekucyjne, które uznano za nieuzasadnione, pełnomocnik skarżącej zarzucał w punkcie 1 skargi rażące naruszenie prawa o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, w szczególności "przepisów art. 33 pkt 2 u.p.e.a." z powodu jego niewłaściwego zastosowania oraz poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, co miało istotny wpływ na ostateczną treść orzeczenia oraz wynikającego z art. 2, art. 31, art. 32, art. 87 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej "nakazu urzeczywistniania zasad sprawiedliwości społecznej, zasady proporcjonalności skutków do uchybienia, zasady uzasadnionych oczekiwań, zakazu niedyskryminacji i zakazu nierównego traktowania;" a to poprzez niewłaściwe zastosowanie podstawowych zasad krajowego i wspólnotowego prawa administracyjnego, w szczególności przepisów art. 18 u.p.e.a. w związku z przepisami art. 6, art., 7, art. 8, art. 9, art. 10, art. 11 art. 15, art. 75, art. 76, art. 77, art. 80 i art. 81 Kodeksu postępowania administracyjnego. W punkcie 2 skargi pełnomocnik zarzucał zaniechanie przeprowadzenia jakiegokolwiek postępowania dowodowego, o którym mowa w przepisach art. 18 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji i Rozdziału 4 K.p.a. skutkiem czego jest nieprawidłowe przeprowadzenie postępowania nadzorczego (odwoławczego) egzekucyjnego w zakresie ustalenia stanu faktycznego, przesłanek egzekwowanego obowiązku o charakterze pieniężnym w zakresie jego wymagalności skutkiem czego jest orzeczenie o uznaniu przesłanek stanowiących podstawę prawną egzekucji w sposób "swawolny" bez odniesienia do faktycznej wymagalności należności. W punkcie 3 skargi pełnomocnik zarzucał sprzeczność sentencji postanowienia z treścią uzasadnienia, a w punkcie 4 zarzucał wydanie zaskarżonego postanowienia z przekroczeniem instytucji tzw. przedstawicielstwa administracyjnego, określonego przepisami art. 268a K.p.a. przez osobę nieuprawnioną, co wynika wprost z treści sentencji postanowienia, podpisów pod postanowieniem, w okolicznościach gdy stronie nie przedstawiono imiennego pisemnego upoważnienia do działania tej osoby imieniem organu, czym organ wykazał brak znajomości podstawowego aktu prawnego - Kodeksu postępowania administracyjnego. W punkcie 5 pełnomocnik wskazał, że osoba podpisana za organ "lakonicznie i enigmatycznie zbyła konieczność oceny i analizy zebranego w postępowaniu materiału dowodowego, jeżeli takowy został zebrany, nie wykazała, w części nazwanej tylko uzasadnieniem, jakie to przepisy powszechnie obowiązującego prawa definiują wobec skarżącej podstawę wymiaru należności niewymagalnej".

Wobec tak sformułowanych zarzutów pełnomocnik wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz poprzedzającego go postanowienia NUS, orzeczenie przez Sąd o braku wykonalności zaskarżonego postanowienia do czasu uprawomocnienia się wyroku, zasądzenie kosztów postępowania oraz wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia.

W uzasadnieniu skargi pełnomocnik wywodził, że strona w toku całego postępowania podnosiła, iż wierzytelność przysługująca podatnikowi T.N. nie jest wymagalna, przedstawiając na tę okoliczność kolejne dokumenty. Podejmowane czynności nie miały na celu unikanie zaspokojenia organu podatkowego lecz wykazanie, iż czynności podejmowane przez organ podatkowy i organ egzekucyjny w postępowaniu egzekucyjnym, imieniem T.N. są bezprawne.

Zdaniem pełnomocnika podstawą prawną zaskarżonego rozstrzygnięcia, powołaną przez orzekające w sprawie organy egzekucyjne jest przepis art. 33 pkt. 2 w związku z art. 27 § 1 pkt. 5 u.p.e.a. w zakresie wymagalności, której organ nie pojmuje, bowiem nie rozpoznaje różnicy między wymagalnością obowiązku podatkowego a wymagalnością wierzytelności przysługującej podatnikowi od innego podmiotu. Pełnomocnik wywodził, że jakkolwiek skarżąca nie wnika w zakres obowiązku podatkowego T.N., jednak podnosi, iż jej wierzytelność mocą ugody sądowej z dnia [...] roku zawartej przed Sądem Rejonowym w J. Wydział l Cywilny w sprawie o sygn. akt. [...] nie jest wymagalna i nie może stanowić podstawy egzekucji na rzecz zobowiązania podatkowego innej osoby.

Cytując fragment zaskarżonego rozstrzygnięcia pełnomocnik wyjaśniał, że skarżąca rozpoznaje znaczenie norm prawnych zawartych we wskazanych przepisach art. 33 i 34 u.p.e.a. oraz podkreślał, że w ocenie strony, z powyższych norm nie wynika całkowita zbędność organu odwoławczego w postępowaniu egzekucyjnym, jak zdaje się ten organ wywodzić.

Odnosząc się do rozważań organów obu instancji co do istoty i celów instytucji zarzutów na postępowanie egzekucyjne pełnomocnik podkreślał, że z zaskarżonych postanowień niewątpliwie wynika, iż organy obu instancji zakończyły swe "rozpoznawanie" i "zastosowanie środków" na etapie przytoczenia przepisów prawa, bowiem niezrozumiałym jest stanowisko organu odwoławczego, że "Oceniając przedmiotowe rozstrzygnięcie organu l instancji Dyrektor Izby Skarbowej w K. podziela zawarte w nim stanowisko dotyczące zgłoszonych zarzutów, istnienia oraz wymagalności egzekwowanego obowiązku".

W ocenie pełnomocnika, skarżąca miała pełne prawo oczekiwać, że organy w postępowaniu egzekucyjnym dokonają czynności zmierzających do ustalenia wysokości wymagalnej kwoty bezstronnie, tak jak w każdym innym postępowaniu administracyjnym, bowiem postępowanie egzekucyjne powinno zmierzać do pełnego wyjaśnienia wszystkich okoliczności faktycznych sprawy, które mogą mieć wpływ na rozstrzygnięcie, stosownie do treści art. 7 k.p.a. w związku z art. 18 ustawy egzekucyjnej. Na poparcie swojego stanowiska co do tego, że zaskarżone postanowienia i poprzedzające je postanowienia zostały wydane z rażącym naruszeniem prawa administracyjnego, strona przywołała fragment wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 6 lutego 2012 r. (sygn. akt. II SA/Kr 569/11). Pełnomocnik podkreślał, że dla skarżącej ogromnym zaskoczeniem były podjęte czynności egzekucyjne oraz akcentował, że żaden z organów nie wskazał, iż skarżąca brała jakikolwiek udział w postępowaniu w pierwszej instancji. Okoliczności tej nie można uznać za wyjaśnioną, jak poczynił to organ odwoławczy wywodząc, że obowiązek dłużnika zajętej wierzytelności wynikający z wystawionego wobec strony tytułu wykonawczego jest więc nierozerwalnie związany z egzekwowanym "obowiązkiem należnym od Pani T.N., a którego wierzycielem jest Naczelnik Urzędu Skarbowego (...)".

Zdaniem pełnomocnika skarżącej odrębnego wyjaśnienia wymaga wskazanie przez organ odwoławczy w uzasadnieniu, że "Postanowienie to zostało wydane z upoważnienia Dyrektora Izby Skarbowej w K. na podstawie art. 268a Kpa". Powyższe nie wypełnia wskazania tzw. przedstawicielstwa administracyjnego, gdy nie zostało powołane w sentencji postanowienia.

Autor skargi w dalszej jej części wywodził również, iż dla istoty sprawy każdego postępowania najważniejsze jest prawidłowe ustalenia stanu faktycznego oraz akcentował, że wskazany w zaskarżonych postanowieniach stan faktyczny jest nieprawdziwy, a jego opis szczątkowy, pomijający najistotniejsze okoliczności jakie zaistniały. Działanie to uchybia podstawowym zasadom obowiązującego prawa administracyjnego, bowiem organ był zobowiązany przepisami Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej do działania na podstawie i w granicach prawa, a nie na podstawie własnego przekonania, którego pogląd narusza zawarte w przepisach art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji RP równość wobec prawa i zakaz dyskryminacji z nieznanych przyczyn. Pełnomocnik odwołał się również do wyroków Trybunału Konstytucyjnego (wyrok TK z 27.11.1997r. U 11/97 OTK ZU nr 5-6, 14-15/1997, wyrok z dnia 9.10.2001r. SK 8/00 OTK ZUnr 7, 45/2001).

Nawiązując do twierdzeń organu odwoławczego, w tym tego, że "rozpatrywanym przypadku egzekucja jest dopuszczalna, egzekwowany obowiązek istnieje, a organ egzekucyjny zastosował środek egzekucyjny przewidziany w ustawie o postępowaniu egzekucyjnym w administracji" oraz przywołując postanowienia wyroku NSA z dnia 2 lutego 2012 r. (sygn. akt II FSK 1469/10) pełnomocnik podkreślał, że strona przedstawiła zarzuty ściśle w oparciu o przepis art. 33 u.p.e.a.

Ponadto pełnomocnik odwołując się do ww. wyroku NSA podkreślał, że uwadze organu odwoławczego uszło to, iż w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z egzekucją środków pieniężnych podatnika z tytułu zaległości podatkowej, lecz z zajęciem wymagalnej wierzytelności, której przymiot wymagalności nie może być ustalony domyślnie, a jej brak może być wykazany każdym dokumentem, w tym również sporządzonym w niewłaściwej formie, a cóż dopiero ugodą sądową. W ocenie pełnomocnika organ nie dostrzegł, iż całe postępowanie toczyło się wyłącznie wokół kontroli prawidłowości zastosowanego środka egzekucyjnego w zakresie kontroli zajętej wierzytelności.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko zaprezentowane w zaskarżonym postanowieniu.

W piśmie z dnia 9 kwietnia 2013 r. pełnomocnik uzasadniał swój wniosek o rozpoznanie sprawy przez Sąd w trybie uproszczony oraz odniósł się do stanowiska organu zaprezentowanego w odpowiedzi na skargę podkreślając przy tym, że podtrzymuje zarzuty skargi, bowiem zajęta wierzytelność nie była i nie jest do dnia 30 czerwca 2013 roku wymagalna, a na dowód czego przedłożył kopię ugody sądowej zawartej przed Sadem Rejonowym w J. Wydział l Cywilny dnia [...] roku w sprawie o sygn. akt. [...]. Ponadto pełnomocnik wywodził, że fakt, iż dla administracji publicznej - organu skarbowego i dla organu egzekucyjnego pierwszej i drugiej instancji okoliczność braku wymagalności wierzytelności nie ma znaczenia, pozostawia ocenie Sądu. Pełnomocnik dodał także, iż T.N. jest byłym pracownikiem organu skarbowego i egzekucyjnego - bowiem pracowała w Urzędzie Skarbowym w J.. Ponadto pełnomocnik wyjaśnił, że z podobnym wnioskiem "o przerzucenie odpowiedzialności podatkowej dłużnika podatkowego na jego dłużnika", jaki znalazł akceptację organów w niniejszej sprawie, wystąpił do Naczelnika Urzędu Skarbowego w W. i nie został wydany tytuł wykonawczy mimo, iż wierzytelność była już wymagalna.

W odpowiedzi na powyższe pismo strony organ odwoławczy przy piśmie z dnia 30 kwietnia 2013 r. podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie oraz wniósł o przeprowadzenie rozprawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:

Na podstawie art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej jest dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi oraz trafności ich wykładni.

Zaskarżony akt administracyjny może zostać wzruszony przez sąd tylko wówczas, gdy narusza prawo w sposób określony w powołanej ustawie, w przeciwnym razie skarga podlega oddaleniu. Sąd uchyla zaskarżoną decyzję, jeśli stwierdzi, że wydano ją z naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy lub z naruszeniem prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy - art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi tj. (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, ze zm., dalej zwaną p.p.s.a.).

W ocenie Sądu skarga jest nieuzasadniona.

Sąd podzielił bowiem stanowisko organów obu instancji oraz nie dopatrzył się takich naruszeń prawa, w tym wskazanych przez stronę skarżącą, które winny były odnieść skutek w postaci uchylenia zaskarżonego i poprzedzającego go postanowienia.

Stan faktyczny sprawy jest po części bezsporny i został zaprezentowany przy okazji opisywania stanowisk strony oraz organów. W ocenie Sądu brak jest konieczności jego ponownego przedstawiania w tej części uzasadnienia. Sąd uznał jako prawidłowe ustalenia co do stan faktyczny przyjęte przez organy obu instancji. Zdaniem Sądu organy dokonały prawidłowej oceny stanu faktycznego. Przyjdzie też zauważyć mając na uwadze zarzuty skarżącej, że Organ odniósł się do wszystkich zarzutów strony, a co znalazło odzwierciedlenie w treści zaskarżonego postanowienia.

Mając na uwadze to, że istota sporu sprowadza się do oceny legalności ww. postanowienia Dyrektor Izby Skarbowej w K. z dnia [...] r., którym utrzymano w mocy ww. postanowienie NUS z dnia [...] r. w przedmiocie złożonych przez skarżącą zarzutów na postępowanie egzekucyjne, które uznano za nieuzasadnione przyjdzie w pierwszej kolejności zaznaczyć, że z tytułu wykonawczego wynika domniemanie istnienia obowiązku z niego wynikającego. Zgłoszenie zarzutów na prowadzone postępowanie egzekucyjne ma na celu obalenie tego domniemania, a czego w ocenie Sądu strona skarżąca nie uczyniła, a czego także i Sąd nie dopatrzył się z urzędu.

Przechodząc do zasadniczej kwestii, sprowadzającej się w sprawie do oceny legalności uznania przez organy niezasadności zgłaszanych przez zobowiązaną zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym, na wstępie wskazać należy, że zgodnie z art. 33 u.p.e.a., podstawą zarzutu w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej obowiązku o charakterze pieniężnym może być wyłącznie:

1) wykonanie lub umorzenie w całości albo w części obowiązku, przedawnienie, wygaśnięcie albo nieistnienie obowiązku;

2) odroczenie terminu wykonania obowiązku albo brak wymagalności obowiązku z innego powodu, rozłożenie na raty spłaty należności pieniężnej;

3) określenie egzekwowanego obowiązku niezgodnie z treścią obowiązku wynikającego z orzeczenia, o którym mowa w art. 3 i 4;

4) błąd co do osoby zobowiązanego;

5) niewykonalność obowiązku o charakterze niepieniężnym;

6) niedopuszczalność egzekucji administracyjnej lub zastosowanego środka egzekucyjnego;

7) brak uprzedniego doręczenia zobowiązanemu upomnienia, o którym mowa w art. 15 § 1;

8) zastosowanie zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego;

9) prowadzenie egzekucji przez niewłaściwy organ egzekucyjny;

10) niespełnienie wymogów określonych w art. 27.

Mając na uwadze zarzut zaprezentowany w punkcie 1 skargi, w tym naruszenia art. 33 pkt. 2 u.p.e.a., Sąd podziela stanowisko organu i stwierdza, że w okolicznościach faktycznych i prawnych przedmiotowej sprawy przedłożone przez stronę ugody z T.N. pierwsza, pozasądowa, z dnia 30 kwietnia 2012 r. oraz druga sądowa z dnia [...] r. nie mogły odnieść skutku w postaci uchylenia spornych postanowień w oparciu o zarzut z art. 33 pkt. 2 u.p.e.a. Z akt sprawy wynika bowiem, że w umowie z dnia 5 lipca 2011 r. zawartej przez stronę i T.N. kupna - sprzedaży udziałów A Sp. z o.o., która to umowa stała się podstawą do dokonania zajęcia wierzytelności określono termin płatności kwoty [...] zł na dzień 20 lipca 2011 r. Fakt załączenia przez stronę do pisma z dnia 10 sierpnia 2012 r. pozasądowej ugody zmieniającej przyjęte w ww. umowie zasady, w tym sposobu i terminu rozliczeń pomiędzy ww. nie mógł być przyjęty w ocenie Sądu, przez organ egzekucyjny za fakt mogący skutkować zasadnością zarzutu z pkt. 2 art. 33 u.p.e.a. Z § 5 ww. umowy z dnia 5 lipca 2011 r. wynikało bowiem, że wszelkie zmiany treści umowy wymagają dla swojej ważności zachowania formy pisemnej z podpisami notarialnie poświadczonymi, a którego to wymogu nie spełniała przedłożona ugoda pozasądowa z dnia 30 kwietnia 2012 r. Przede wszystkim jednak, a na co już zwrócił uwagę organ odwoławczy, zgodnie z art. 180 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych ( Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037, ze zm., powoływana też jako K.s.h.) zbycie udziału, jego części lub ułamkowej części udziału oraz jego zastawienie powinno być dokonane w formie pisemnej z podpisami notarialnie poświadczonymi. Zasadnie zatem w ocenie Sądu wywiódł organ odwoławczy, że zmiana umowy zbycia udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością dokonana w formie ugody pozasądowej, wymagała pod rygorem nieważności, zachowania formy pisemnej z podpisami notarialnie poświadczonymi, przy czym ten ostatni warunek nie został spełniony, bowiem przedłożona przy piśmie z dnia 10 sierpnia 2012 r. organowi umowa z dnia 30 kwietnia 2012 r. zawierała jedynie podpisy stron i była uwierzytelniona za zgodność przez radcę prawnego będącego pełnomocnikiem strony i opatrzona datą 10 sierpnia 2012 r. Podzielić przy tym przyjdzie pogląd wyrażony w tezie (nr 2) wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 30 października 2007 r. (sygn. akt I SA/Wr 744/07) co do tego, że forma pisemna z notarialnym poświadczeniem podpisu zachowana jest zarówno wtedy, gdy podpis był złożony w obecności notariusza przy podpisywaniu umowy, jak i wtedy, gdy podpis nie był złożony w obecności notariusza, ale osoba podpisująca dokument uznała przed notariuszem podpis za własnoręczny. Jeżeli do uznania podpisu za własnoręczny doszło przed notariuszem w dacie późniejszej niż data złożenia podpisu na umowie przenoszącej udział, za datę zawarcia umowy uznać należy datę notarialnej legalizacji podpisu, a do czego w sprawie nie doszło.

Zdaniem Sądu na ocenę legalności działań organów obu instancji w kontrolowanym postępowaniu nie mogło mieć także wpływu to, że w dniu [...] r. przed Sądem Rejonowym w J. doszło do zawarcia ugody pomiędzy stroną a T.N., a na co powoływała się skarżąca, wywodząc m. in. brak wymagalności należności. W tym zakresie przyjdzie wskazać, że ocena zasadności zarzutów na postępowanie egzekucyjne odnosi się w istocie do momentu wszczęcia tego postępowania i sprowadza się do oceny możliwości lub braku jego prowadzenia. Sąd podziela stanowisko organu, że w okolicznościach przedmiotowej sprawy zawarta przed Sądem Rejonowym ww. ugoda nie mogła odnieść skutku w postaci uznania zasadności zarzutu opartego o pkt. 2 art. 33 u.p.e.a.

Sąd ze względów wyżej wyrażony nie uznał za uzasadnione zarzutów naruszenia art. 2, art. 31, art. 32, art. 87 ust. 1 Konstytucji RP. Mając na uwadze stanowisko strony skarżącej przyjdzie wskazać, że działania organu nie naruszały zasad sprawiedliwości społecznej, proporcjonalności skutków do uchybienia, uzasadnionych oczekiwań, ani też strony nie dyskryminowały czy ją nierówno traktowały. W ocenie Sądu w sprawie ze względów wyżej wyrażonych nie doszło także do naruszenia przepisów prawa wskazanych w pkt. 1a skargi, w tym art. 18 u.p.e.a. w związku z art. 6, 7, 8, 9, 10, 11, 15, 75, 76, 77, 80, 81 K.p.a, w stopniu, który uzasadniałby uchylenie zaskarżonego postanowienia.

W ocenie Sądu, ze względów wyżej już wyrażonych, w sprawie nie doszło też do naruszenia prawa opisanego w pkt. 2 skargi. W szczególności przyjdzie wskazać, że organ zbadał i odniósł się w ramach analizy stanu faktycznego sprawy do przesłanek egzekwowanego obowiązku o charakterze pieniężnym, w tym w zakresie jego wymagalności.

Sąd nie dopatrzył się także (zarzut nr 3) sprzeczności sentencji zaskarżonego postanowienia z jego uzasadnieniem, które odpowiada prawu i to zarówno pod względem merytorycznym jak i formalnym, a czemu Sąd dał już wyraz w swoich wcześniejszych rozważaniach oraz w stwierdzeniu o akceptacji stanowisk organów wyrażonych w zaskarżonych postanowieniach.

Jeżeli idzie o zarzut nr 4 tj. naruszenia art. 268a K.p.a., Sąd stwierdza, że jest on bezzasadny. Zgodnie z tym przepisem organ administracji publicznej może upoważnić pracowników kierowanej jednostki organizacyjnej do załatwiania spraw w jego imieniu w ustalonym zakresie, a w szczególności do wydawania decyzji administracyjnych, postanowień czy zaświadczeń. Z przedłożonych Sądowi akt sprawy wynika, że zaskarżone postanowienie podpisał Kierownik Samodzielnego Oddziału Orzecznictwa Egzekucyjnego i Pozaegzekucyjnego, który co jasno wynika z załączonego do odpowiedzi na skargę upoważnienia Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] r. posiadał stosowne upoważnienie o numerze [...] do wydawania w imieniu Dyrektora decyzji, postanowień i zaświadczeń.

W zakresie zarzutu opisanego w pkt. 5 skargi Sąd także ze względów wyżej już wyrażonych uznaje go za bezzasadny. W szczególności przyjdzie wskazać, że podstawą prawną do wydania postanowienia organu I instancji utrzymanego w mocy przez zaskarżone postanowienie organu odwoławczego był art. 33 u.p.e.a. Mając na uwadze stanowisko skarżącej zaakcentować przyjdzie, że powołany wyżej przepis, w sposób wyczerpujący wskazuje podstawy wniesienia zarzutów, stanowiących swoisty środek zaskarżenia w postępowaniu egzekucyjnym. Ponadto istotnym z punktu widzenia zarzutów strony jest to, że organ egzekucyjny rozpatrując zgłoszone zarzuty nie rozpoznaje merytorycznie sprawy, która stanowi źródło egzekwowanego obowiązku, gdyż automatycznie stawałby się III instancją innego postępowania. Powyższe potwierdza art. 29 § 1 u.p.e.a., zgodnie z którym organ egzekucyjny bada z urzędu dopuszczalność egzekucji administracyjnej, organ ten nie jest natomiast uprawniony do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym. Konsekwencją zestawienia powołanych wyżej przepisów jest stwierdzenie, że niezależnie od tego, czy wierzyciel jest jednocześnie organem egzekucyjnym, czy też nie, w postępowaniu egzekucyjnym nie może być weryfikowana kwestia doręczonego przecież stronie postanowienia z dnia [..] r. i dalszych konsekwencji prawnych uchybienia terminowi do złożenia zażalenia, a co w konsekwencji pozwoliło organowi na wystawienie spornego tytułu wykonawczego w dniu [..] r. (Nr [..]). Przyjęcie poglądu "na tak" byłoby równoznaczne z umożliwieniem zobowiązanemu podważania ostatecznych postanowień (decyzji) poza trybami nadzwyczajnymi dla tego celu przewidzianymi w tym wypadku w przepisach K.p.a. (por. np. wyroki WSA w Lublinie w sprawach o sygnaturach: I SA/Lu 644/10, I SA/Lu 714/10, w: orzeczenia.nsa.gov.pl). W ocenie Sądu ze względów wyżej już wyrażonych, a także z uwagi na brak spełnienia wymogów prawnych przez stronę, która nie podważyła w sposób przewidziany przez prawo postanowienia z dnia [..] r., w którym NUS określił dłużnikowi zajętej wierzytelności tj. skarżącej, kwotę nieprzekazanej wierzytelności pieniężnej należnej zobowiązanej T. N. w wysokości [..] zł., nie można powoływać się w okolicznościach przedmiotowej sprawy na to, że podstawą wymiaru wobec skarżącej była należność niewymagalna i kwestionować legalności działań organu egzekucyjnego. Mając przy tym na uwadze twierdzenia skargi, w tym i te nawiązujące do argumentacji opartej o wyrok NSA z dnia 2 lutego 2012 r. (sygn. akt II FSK 1469/10) przyjdzie zauważyć, że z ww. postanowienia NUS z dnia [..] r. wynika (str. 2-3) m. in., że do organu I instancji w dniu 20 czerwca 2012 r. wpłynęło oświadczenie strony z dnia 18 czerwca 2012 r., co do tego, że uznaje zajętą wierzytelność w wysokości [...] zł oraz że stwierdzona wierzytelność z umowy kupna – sprzedaży udziałów z dnia 5 lipca 2011 r., miała zakreślony termin realizacji tj. do dnia 20 lipca 2011 r., a zatem była od tego momentu wymagalna, w tym także była wymagalna w dniu [..] r., a więc w chwili wystawienia przez NUS spornego tytułu wykonawczego, którego z kolei podstawą było postanowienie z dnia [..] r. wydane w oparciu o przepis art. 71a § 9 u.p.e.a.

W zakresie zarzutów i twierdzeń strony skarżącej, co do braku udziału wierzyciela przy wydaniu zaskarżonego postanowienia, którym - zdaniem pełnomocnika - jest T.N., przyjdzie w ślad za organem odwoławczym wskazać, że w myśl art. 1a pkt 13 u.p.e.a. wierzycielem jest podmiot uprawniony do żądania wykonania obowiązku lub jego zabezpieczenia w administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym lub zabezpieczającym. Podmiotem uprawnionym do tego żądania – w myśl art. 5 § 1 pkt 1 u.p.e.a. w zakresie obowiązków wynikających z decyzji lub postanowień organów administracji rządowej i organów jednostek samorządu terytorialnego - właściwy do orzekania organ I instancji, z zastrzeżeniem pkt 4. Mając na uwadze zarzuty i stanowisko strony skarżącej, jeszcze raz wskazać przyjdzie, że w przedmiotowej sprawie wystawienie wobec strony tytułu wykonawczego (Nr [..]) z dnia [..] r. miało związek z postępowaniem egzekucyjnym prowadzonym przez NUS wobec T.N.. Podkreślić także należy, że obowiązek dłużnika zajętej wierzytelności wynikający z wystawionego wobec strony tytułu wykonawczego jest zatem nierozerwalnie związany z egzekwowanym obowiązkiem należnym od T.N., a którego wierzycielem w przedmiotowym postępowaniu jest NUS. Skoro w sprawie zachodziła tożsamość wierzyciela i organu egzekucyjnego brak było podstaw do wydawania odrębnego postanowienia w przedmiocie stanowiska (wypowiedzi) wierzyciela i z tego też powodu działania NUS należało uznać za zgodne z prawem, albowiem organ ten na mocy art. 34 § 1 u.p.e.a. był obowiązany do rozpatrzenia zarzutów zgłoszony na podstawie art. 33 pkt 1 - 7, 9 i 10 u.p.e.a.

Na stanowisko Sądu nie mogły mieć także wpływu okoliczności podniesione w piśmie pełnomocnika skarżącej z dnia 9 kwietnia 2013 r., przy czym jeżeli chodzi o zarzut braku według strony wymagalności wierzytelności to należy odwołać się do powyższych rozważań Sądu. Jeżeli zaś idzie informację o przeszłości zawodowej T.N. to strona skarżąca w żaden sposób nie wykazała dlaczego to, że ww. była pracownikiem organu skarbowego i egzekucyjnego miało wpływ na kontrolowane rozstrzygnięcie, a zatem kwestia ta nie mogła stać się przedmiotem szerszych rozważań Sądu. Jeżeli zaś idzie o informację o tym, że wniosek pełnomocnika w podobnej sprawie znalazł akceptację innego organu skarbowego, który pomimo, że wierzytelność była już wymagalna nie wystawił tytułu wykonawczego, to Sąd stwierdza, że powyższa okoliczność, na dodatek w żaden sposób nie udokumentowana przez fachowego pełnomocnika, nie mogła odnieść skutku w przedmiotowym postępowaniu.

Przejdzie wreszcie wskazać odnosząc się do rozważań pełnomocnika zawartych w uzasadnieniu skargi, że Sąd podziela stanowisko organu odwoławczego, także w zakresie pozostałych zarzutów złożonych na przedmiotowe postępowanie egzekucyjne i zgodności z prawem stanowiska jakie w tym zakresie zajął organ odwoławczy utrzymując w mocy rozstrzygnięcie w przedmiocie zarzutów wydane przez organ I instancji.

Sąd stwierdził także, iż w niniejszej sprawie organy obu instancji podjęły niezbędne i wszelkie – prawem dopuszczone w tego rodzaju postępowaniach – działania w celu odtworzenia chronologii zdarzeń i dogłębnego wyjaśnienia stanu faktycznego i prawnego. Organy poczynione ustalenia poddały wszechstronnej ocenie, nie pomijając przy tym żadnego z jego elementów. Kierując się nadto zasadami logiki i doświadczenia życiowego, ustaliły istnienie okoliczności faktycznych, mających wpływ na wynik sprawy. To, że organy doszły do odmiennych wniosków niż te, przedstawiane przez stronę, nie świadczy o naruszeniu reguł postępowania. Podniesiona przez organy obu instancji argumentacja świadczy – w ocenie Sądu – o rzetelnym zrealizowaniu przez organy, obowiązków określonych zarówno w ustawie o postępowaniu egzekucyjnym w administracji jak i kodeksie postępowania administracyjnego. Organy wywiedzione wnioski oparły na całokształcie zgromadzonego w sprawie materiału. W ocenie Sądu w uzasadnieniu postanowień organy przejrzyście przedstawiły argumentację na poparcie stawianych tez, wniosków oraz przyjęte podstawy prawne podjętych rozstrzygnięć.

Skutku, jako podjęte w odmiennym stanie faktycznym i prawnym, nie mogły odnieść także orzeczenia Sądów przywołane przez stronę skarżącą.

Mając na uwadze powyższe wywody uznać należało, że zaskarżone postanowienie nie uchybia przepisom prawa materialnego, w tym przepisom wskazanym przez stronę skarżącą oraz że zostało podjęte zgodnie z obowiązującymi przepisami procesowymi. Wyrażone w postanowieniu stanowisko organu odwoławczego zostało właściwie uzasadnione.

Uznając ostatecznie, że zaskarżone postanowienie w przedstawionych warunkach faktycznych i prawnych nie narusza prawa w stopniu uzasadniającym jego uchylenie skargę, jako nieuzasadnioną należało oddalić na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.