• II FZ 391/13 - Postanowie...
  28.03.2024

II FZ 391/13

Postanowienie
Naczelny Sąd Administracyjny
2013-07-26

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Tomasz Zborzyński /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Tomasz Zborzyński po rozpoznaniu w dniu 26 lipca 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia B.K., J.K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 12 marca 2013 r. sygn. akt I SA/Sz 195/13 w przedmiocie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi B.K., J.K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w S. z dnia 7 grudnia 2012 r., nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2005 r. postanawia oddalić zażalenie.

Uzasadnienie

W skardze na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w S. z dnia 7 grudnia 2012 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2005 r. B.K. i J.K. zawarli wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, wskazując, że egzekucja zobowiązania podatkowego grozi niebezpieczeństwem wyrządzenia im znacznej i nieodwracalnej szkody. Skarżący uzyskują dochody wyłącznie ze świadczeń emerytalnych, które w całości przeznaczane są na zaspokojenie niezbędnych potrzeb życiowych.

Postanowieniem z dnia 12 marca 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie odmówił skarżącym wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji, argumentując, że wnioskodawcy nie przedstawili żadnych dokumentów dotyczących ich sytuacji majątkowej i finansowej, nie wykazali istnienia okoliczności uzasadniających obawę wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków. W rezultacie Sąd przyjął, że wniosek nie został należcie uzasadniony. Odnosząc się do argumentów skarżących, którzy wskazywali, że jedynym źródłem ich dochodów są świadczenia emerytalne, Sąd pierwszej instancji podkreślił, że egzekucja administracyjna prowadzona jest zgodnie z zasadą poszanowania minimum egzystencji dłużnika i z zastosowaniem środków najmniej dla niego uciążliwych.

W zażaleniu na powyższe postanowienie skarżący zarzucili naruszenie art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 270, dalej: P.p.s.a.). W zażaleniu zawarto także wniosek o zwrot kosztów postępowania zażaleniowego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 61 § 3 P.p.s.a., po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności organu administracji, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Użycie w tekście ustawy wyrażenie "może" prowadzi do wniosku, że, orzeczenie dotyczące wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji ma fakultatywny charakter i jest przejawem władzy dyskrecjonalnej sądu administracyjnego.

Instancyjna kontrola orzeczenia w omawianym przedmiocie dotyczyć może zarówno postanowienia wstrzymującego wykonanie aktu lub czynności, jak również zapadłego w tym przedmiocie postanowienie odmownego (stosownie do art. 194 § 1 pkt 2 P.p.s.a.). O ile w przypadku postanowień wstrzymujących akt lub czynność, sąd kasacyjny bada, czy orzeczenie sądu oparte było na przesłankach merytorycznych, o tyle kontrola legalności postanowienia odmawiającego wstrzymania ograniczona jest do badania zgodności z prawem samego procesu rozpoznawania wniosku przez Sąd, procedury ustalania stanu faktycznego sprawy wpadkowej oraz formalnej prawidłowości rozstrzygnięcia (m.in. konstrukcji uzasadnienia orzeczenia). Kwestia zaistnienia przesłanek wstrzymania nie ma wpływu na legalność rozstrzygnięcia odmownego; kontrolą NSA objęta jest jedynie zgodność z obowiązującym prawem procedury samego ustalania zaistnienia tych przesłanek w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji. W przypadku postępowań wpadkowych, które wszczynane są na wniosek strony, na wnioskodawcy spoczywa obowiązek co najmniej uprawdopodobnienia podstawy faktycznej rozstrzygnięcia incydentalnego. Sąd rozpoznający kwestię wpadkową nie orzeka jednak wyłącznie na podstawie wniosku oraz dołączonych do niego dokumentów, ale na podstawie akt całej sprawy (do art. 133 § 1 w zw. z art. 166 P.p.s.a.). W przypadku wniosku o wstrzymanie wykonania aktu lub czynności zasadniczą kwestią jest konkretne określenie niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Nie dopełnienie tego obowiązku przez wnioskodawcę i poprzestanie na samym ogólnym wskazaniu zaistnienia zagrożenia bliżej nieokreśloną szkodą, uniemożliwia Sądowi poczynienie stosownych ustaleń w zakresie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Na wnioskodawcy ciąży również obowiązek szczegółowego opisania swojej sytuacji majątkowej, która stanowi podstawę oceny zaistnienia zdarzeń uzasadniających uwzględnienie wniosku.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy, należy zgodzić się z Sądem pierwszej instancji, że skarżący nie wskazali we wniosku żadnych konkretnych okoliczności uprawdopodabniających niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków przez wykonanie zaskarżonej decyzji. Przedstawiona we wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji sytuacja majątkowa skarżących koncentrowała się wyłącznie na ich dochodach z tytułu świadczeń emerytalnych oraz na obciążeniach wynikających z egzekucji, nie obejmując swym zakresem całego majątku skarżących. W tym stanie rzeczy, Sąd pierwszej instancji nie miał możliwości ustalenia w sposób niebudzący wątpliwości, czy w sprawie zaistniały przesłanki zastosowania względem skarżących środka ochrony tymczasowej. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądów administracyjnych, wnioskodawca powinien uprawdopodobnić zaistnienie przesłanek wstrzymania wykonania aktu lub czynności. Użyte do opisu przesłanek pojęcia nieostre, tj. niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, wymagają skonkretyzowania w postaci argumentacji wnioskodawcy, względnie gdy okaże się to konieczne, zobrazowania opisanej we wniosku sytuacji za pomocą odpowiednich dokumentów (por. post. NSA z dnia 15 grudnia 2005 r., sygn. akt I FZ 633/05, niepubl.). W analizowanym przepisie chodzi o taką szkodę, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot wyegzekwowanego świadczenia, albo przez przywrócenie pierwotnego stanu rzeczy. Zastosowane w sprawie środki egzekucyjne ze swej istoty nie prowadzą do nieodwracalnych skutków, a wyegzekwowane kwoty, w razie ewentualnego uwzględnienia skargi, mogą zostać zwrócone skarżącym. Reasumując, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że w sprawie brak było uzasadnionych podstaw do uznania, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania nieodwracalnych skutków. W konsekwencji, ocenę wniosku zawartą w zaskarżonym postanowieniu uznać należy za zgodną z prawem.

Mając na uwadze powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił zażalenie na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 P.p.s.a. Wniosek skarżących o zwrot kosztów postępowania zażaleniowego nie mógł zostać uwzględniony, gdyż przepis art. 203 P.p.s.a., który reguluje kwestię zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego, nie ma zastosowania do postępowania zażaleniowego.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...