IV SA/Wa 943/13

Uzasadnienie

U Z A S A D N I E N I A

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w C. decyzją z [...] lutego 2013 r. – zaskarżoną skargą przez Ogólnopolskie Stowarzyszenie [...] z siedzibą w W. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie – utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Gminy i Miasta Z. z [...] stycznia 2013 r. określającą środowiskowe uwarunkowania realizacji przedsięwzięcia pod nazwą: "Budowa sześciu budynków kurników [...]" na działkach nr [...] i [...], położonych w B.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ odwoławczy - po przedstawieniu dotychczasowego przebiegu sprawy, odpowiedzi organu pierwszej instancji na odwołanie, wymienieniu przepisów jakie miały w sprawie zastosowanie i wyjaśnieniu do jakich przedsięwzięć zaliczono planowaną inwestycję - podał z powołaniem się na art. 80 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko [(Dz. U. Nr 199, poz. 1227) – zwanej dalej: ustawą o udostępnianiu informacji], że w sprawie nie zachodziła żadna z okoliczności dających podstawę do wydania decyzji o odmowie ustalenia środowiskowych uwarunkowań realizacji wyżej opisanego przedsięwzięcia. Dalej wskazując na art. 80 ust. 1 i art. 82 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy o udostępnianiu informacji podkreślił, że decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach powinna uwzględniać zagadnienia wynikające z tych przepisów, a jej uzasadnienie, niezależnie od wymagań art. 107 § 3 K.p.a., powinno odpowiadać treści art. 85 ust. 2 pkt 1 lit. a i b oraz 2 tiret ustawy o udostępnianiu informacji, którą przytoczył. W ocenie Kolegium organ pierwszej instancji, zgodnie z art. 79 ust. 1 w zw. z art. 33 ustawy o udostępnianiu informacji zapewnił możliwość udziału społeczeństwa w postępowaniu.

Odnosząc się do zarzutów odwołania organ odwoławczy nie podzielił zarzutu, że wnioski i uwagi, dotyczące przede wszystkim negatywnego wpływu inwestycji na środowisko i zdrowie ludzi, zgłoszone przez państwa K. oraz 111 mieszkańców wsi B. nie zostały przez organ pierwszej instancji uwzględnione. Organ pierwszej instancji na stronie 11 uzasadnienia decyzji przedstawił szereg przedsięwzięć mających na celu przeciwdziałanie tym uciążliwościom. Nadto żaden przepis prawa nie upoważnia do czynienia z wniosków i uwag jedynej podstawy rozstrzygnięcia w omawianym przedmiocie i podstawy do odmowy ustalenia środowiskowych uwarunkowań planowanej inwestycji, choć mogą one przyczynić się do poszukiwań optymalnych rozwiązań realizacyjnych danego przedsięwzięcia. Z kolei w kwestii zarzutu dotyczącego bezkrytycznego przyjęcia przez organ pierwszej instancji zapisów raportu przedłożonego przez inwestora, organ odwoławczy przyznał pełnomocnikowi odwołującego się, że organ pierwszej instancji nie dokonał tej oceny wprost. W uzasadnieniu decyzji organu pierwszej instancji zostało zawartych szereg zapisów zobowiązujących inwestora do zminimalizowania negatywnego wpływu planowanego przedsięwzięcia na środowisko (vide w szczególności: str. 6 akapit 2, str. 7 akapit 3, str. 11 akapit 1, wiersz 18 od dołu, str. 13, 5 wiersz od góry). W tym przedmiocie na uwagę zasługuje zapis zamieszczony na stronie 13 (12 wiersz od góry) decyzji organu pierwszej instancji o treści: "... Z punktu widzenia spełnienia wymogów ochrony środowiska, zapewnienia dalszych stosunków międzyludzkich i ograniczania sytuacji konfliktowych do minimum, inwestor zastosuje szereg działań minimalizujących uciążliwości przedsięwzięcia dla terenów sąsiednich. Mając na uwadze powyższe, należy przyjąć, że przedsięwzięcie w zakresie normatywnych oddziaływań nie powinno w sposób znaczący negatywnie wpłynąć na środowisko...". W pewnym sensie o stosunku organu pierwszej instancji do treści raportu świadczy też uwzględnienie przez ten organ wskazań, uwag i zaleceń Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska i Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego.

Reasumując skład orzekający Kolegium podkreślił, że analizując akta sprawy, ze szczególnym uwzględnieniem raportu wraz z prowadzonymi do niego uzupełnieniami, nie dopatrzył się naruszenia prawa materialnego, jak i formalnego przez Burmistrza zarówno w trakcie postępowania poprzedzającego wydanie przedmiotowej decyzji, jak i w samej decyzji, która zawiera wszystkie niezbędne elementy wynikające z art. 82 ust. 1 i art. 85 ust. 1 ustawy o udostępnianiu informacji. Decyzje środowiskowe, tak jak wszystkie decyzje administracyjne, muszą być wydawane zgodnie z podstawowymi zasadami postępowania administracyjnego, a także zgodnie z art. 41 Karty Unii Europejskiej (Dz. Urz. UE z 14 grudnia 2007 r., C 303/1), w myśl którego każda osoba ma prawo do tego, aby jej sprawy były załatwione przez instytucje i organy Unii bezstronnie, rzetelnie i w rozsądnym terminie. Tymczasem postępowanie w sprawie, jak słusznie zauważył pełnomocnik odwołującego się, trwa zbyt długo, co pozostaje w rażącej sprzeczności ze wskazanymi powyżej zasadami.

Ogólnopolskie Stowarzyszenie [...] z siedzibą w [...] w skardze wniosło o uchylenie decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. z [...] lutego 2013 r. i decyzji Burmistrza Gminy i Miasta Z. z [...] stycznia 2013 r. oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Zaskarżonej decyzji zarzucono:

1) naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy:

- art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 K.p.a. przez niezebranie i nierozpatrzenie materiału dowodowego zebranego w sprawie w sposób wystarczający, w szczególności przez niewyjaśnienie w dostateczny sposób racjonalnego wariantu alternatywnego,

- "art. 85 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji w zw. z art. 107 § 2 i art. 107 § 1 i 3 K.p.a." przez jego niezastosowanie, w szczególności niewskazanie dowodów, na których się oparto, niedokonanie ich oceny, nie zawarcie informacji o wykorzystaniu uwag i zarzutów, ani sprzeciwu mieszkańców,

- "art. 74 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 66 ust. 1 pkt 4 i 5" ustawy o udostępnianiu informacji przez oparcie decyzji na ustaleniach zawartych w nieprawidłowo sporządzonym raporcie o oddziaływaniu na środowisko, co miało wpływ na wynik sprawy,

- "art. 80 ust. 1 pkt 3" ustawy o udostępnianiu informacji przez uznanie, iż organ pierwszej instancji przy wydawaniu decyzji wziął pod uwagę wyniki postępowania z udziałem społeczeństwa,

- art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z "art. 144" K.p.a. przez zaaprobowanie przez organ odwoławczy bez zastrzeżeń błędnego stanowiska organu pierwszej instancji;

2) naruszenie przepisów prawa materialnego:

- art. 66 ust. 1 pkt 5 lit. a ustawy o udostępnianiu informacji przez jego błędną wykładnię oraz niewłaściwe zastosowanie i w konsekwencji przyjęcie, iż raport oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko zawiera opis analizowanych wariantów, w tym wariantu proponowanego przez wnioskodawcę oraz racjonalnego wariantu alternatywnego wraz z uzasadnieniem ich wyboru, w sytuacji, gdy w raporcie brak jest istnienia racjonalnego wariantu alternatywnego, a także nie wykazano braku tegoż wariantu dla wariantu realizacji planowanej inwestycji proponowanego przez inwestora,

- art. 66 ust. 1 pkt 5 lit. b ustawy o udostępnianiu informacji przez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie i w konsekwencji przyjęcie, iż raport oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko zawiera opis analizowanych wariantów, w tym wariantu najkorzystniejszego dla środowiska wraz z uzasadnieniem ich wyboru, w sytuacji, gdy w raporcie brak jest istnienia racjonalnego wariantuj alternatywnego, a także nie wykazano braku tegoż wariantu dla wariantu realizacji planowanej inwestycji proponowanego przez inwestora,

- art. 66 ust. 1 pkt 15 ustawy o udostępnianiu informacji przez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, iż raport oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko zawiera analizę możliwych konfliktów społecznych związanych z planowanym przedsięwzięciem,

- art. 62 ust. 1 pkt 1 ustawy o udostępnianiu informacji przez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, iż spełnione zostały obowiązki wynikające z tego przepisu.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze – w odpowiedzi na skargę – wniosło o jej oddalenie, podtrzymując tym samym stanowisko zaprezentowane w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:

Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone przepisami m. in. art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269, ze zm.) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi [(Dz. U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.) - dalej w skrócie: P.p.s.a.], sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, tj. kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego.

Sąd, badając legalność zaskarżonej decyzji w oparciu o wyżej powołane przepisy i w granicach sprawy, nie będąc jednak związany - stosownie do art. 134 P.p.s.a. - zarzutami i wnioskami skargi, uwzględnił skargę. W konsekwencji uznał, że decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. z [...] lutego 2013r. narusza prawo w stopniu kwalifikującym ją do wyeliminowania z obrotu prawnego.

Zaskarżona decyzja jest aktem administracyjnym kończącym postępowanie w sprawie oceny oddziaływania na środowisko opisanego w stanie sprawy przedsięwzięcia. W ocenie Sądu organ odwoławczy wydając kontrolowaną decyzję na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. dopuścił się jego naruszenia, jak również naruszenia art. 7, art. 8, art. 12 § 1, art. 15, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 w zw. z art. 11 K.p.a., w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Przystępując do wykazania naruszenia przepisów postępowania do jakich doszło w postępowaniu odwoławczym należy wyjść od zasady ogólnej unormowanej w art. 15 K.p.a., która stanowi o dwuinstancyjności postępowania administracyjnego. Zgodnie z tą zasadą każda sprawa administracyjna, jeżeli zawiśnie przed organem drugiej instancji na skutek wniesienia przez stronę środka zaskarżenia, wymaga przede wszystkim ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia. Według utrwalonego już orzecznictwa sądów administracyjnych (np. wyroku NSA z 21.02.2012 r., sygn. akt II OSK 2720/11, publ. LEX nr 1145626; wyroku NSA z 17.05.2011 r., sygn. akt II OSK 672/10, publ. LEX nr 1081834; wyroku NSA z 21.04.2011 r., sygn. akt II FSK 1852/09, publ. LEX nr 1081276) do uznania, że zasada dwuinstancyjności postępowania administracyjnego została zrealizowana, nie wystarcza stwierdzenie, że w sprawie zapadły dwa rozstrzygnięcia dwóch organów różnych stopni. Konieczne jest też, by rozstrzygnięcia te zostały poprzedzone przeprowadzeniem przez każdy z organów, który wydał decyzje, postępowania umożliwiającego osiągnięcie celów, dla których postępowanie to jest prowadzone. Innymi słowy, właściwe zachowanie zasady dwuinstancyjności postępowania wymaga nie tylko podjęcia dwóch kolejnych rozstrzygnięć przez stosowne organy, ale konieczne jest aby rozstrzygnięcia te zapadły w wyniku przeprowadzenia przez każdy z tych organów postępowania merytorycznego w jego całokształcie - w zakresie ustalenia stanu faktycznego, zebrania i oceny dowodów, przeanalizowania wszystkich argumentów i żądań strony oraz rozważań prawnych stosownych dla rozstrzygnięcia i wszystko to winno znaleźć odzwierciedlenie w uzasadnieniu decyzji. Tym samym organ odwoławczy nie może ograniczyć się jedynie do kontroli postępowania przeprowadzonego przez organ pierwszej instancji i powoływania się na jego stanowisko w sytuacji utrzymania w mocy wydanego przez ten organ aktu, zasadności argumentów podniesionych w stosunku do decyzji organu pierwszej instancji. W postępowaniu odwoławczym powinno mieć miejsce ponowne merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy niejako "od nowa", gdyż organ odwoławczy nie jest związany poczynionymi przez organ pierwszej instancji ustaleniami i dokonaną oceną dowodów (brakiem oceny). Na organie odwoławczym spoczywa również obowiązek rozpoznania odwołania, w tym ustosunkowania się do zarzutów w nim sformułowanych w aspekcie ich słuszności bądź niezasadności. Skoro istotą odwołania jest zwykle wyrażenie przez stronę niezadowolenia z danego rozstrzygnięcia organu niższej instancji, to działanie organu odwoławczego, którego wyrazem jest podjęta decyzja, winno zmierzać do przekonania strony odwołującej się co do zasadności przesłanek jakimi kierowano się podejmując dane rozstrzygnięcie. W wyroku z 6 sierpnia 1984r. (sygn. akt II S.A. 742/84, publ. ONSA 1984, Nr 2, poz. 67) Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, iż "Organ administracji, który w ogóle nie ustosunkowuje się do twierdzeń uważanych przez stronę za istotne dla sposobu załatwienia sprawy, uchybia swoim obowiązkom wynikającym z art. 8 i art. 11 K.p.a." I chociaż organ odwoławczy nie jest związany treścią zarzutów zgłoszonych przez stronę, która korzysta z prawa do obrony swoich interesów przy pomocy środków prawnych, niemniej jednak do zarzutów podniesionych w środku odwoławczym obowiązany jest ustosunkować się co wynika z art. 8 i art. 11 K.p.a., wyrażających ogólne zasady postępowania administracyjnego. W myśl tych przepisów organy administracyjne obowiązane są przeprowadzić postępowanie w taki sposób, aby pogłębiać zaufanie obywateli (art. 8 K.p.a.), jak również wyjaśnić stronom zasadność przesłanek, którymi kierują się przy załatwianiu spraw (art. 11 K.p.a.). Szczególną zaś rolę w zakresie realizacji zasady przekonywania odgrywa uzasadnienie zaskarżonej decyzji, które powinno z kolei odpowiadać wymogom z art. 107 § 3 K.p.a. Motywy decyzji, zredagowane w sposób należyty powinny głownie polegać na tym, aby strona mogła w sposób należyty zrozumieć i w miarę możności zaakceptować zasadność wszystkich przesłanek faktycznych i prawnych, którymi organ administracji kierował się przy załatwianiu sprawy. Obowiązek ten wypływa także z zasady wyrażonej w art. 9 K.p.a. (zasady udzielania pomocy prawnej) (R. Kędziora, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Wydanie 2, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2008, s. 103-104). W kontekście powyższych wywodów należało stwierdzić, iż w kontrolowanym postępowaniu odwoławczym nie doszło do rozpoznania sprawy na nowo w oparciu o stan prawny i faktyczny obowiązujący w dniu wydania ostatecznej decyzji. Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie podjęło wszelkich kroków niezbędnych do wyjaśnienia sprawy i ostatecznego jej załatwienia czym naruszyło art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 K.p.a. Nie rozpoznano również odwołania skarżącego, podczas gdy w odwołaniu wskazano na konkretne naruszenia przepisów prawa materialnego, w szczególności: 1) art. 85 ust. 2 pkt 1 ustawy o udostępnianiu informacji (w zw. z art. 107 § 2 i 3 K.p.a.) przejawiające się tym, że uzasadnienie decyzji pierwszej instancji zawiera ogólne sformułowania, bezkrytycznie przeklejone z raportu; nie zawiera jakiejkolwiek oceny raportu wraz z jego uzupełnieniami jako kluczowego dowodu w sprawie; nie zawiera wskazania w jakim zakresie/dlaczego uwzględniono/nie (wykorzystano) podnoszone przez społeczeństwo argumenty); 2) art. 66 ust. 1 pkt 5 i 5 o udostępnianiu informacji (ze wskazaniem, że powołane naruszenie czyni aktualnymi zarzuty zawarte w odwołaniu z 29 maja 2012 r. dotychczas nierozważonymi). W ramach tego zarzutu zakwestionowano: wariantowość mającą polegać na różnicach w metodach gospodarowania odpadami (będącą fikcją zdaniem strony), różnicowanie kręgu odbiorców podmiotu ptasiego, które nie może świadczyć o wariantowości metod gospodarowania odpadami/ptasim pomiotem, nie stanowi o wariantowości raportu, racjonalny wariant alternatywny jako pozorny, oparcie decyzji na raporcie który nie tylko że nie został poddany ocenie organu pierwszej instancji, ale i w pełni nie odpowiada wymogom wynikającym z art. 66 ust. 1 ustawy o udostępnieniu informacji.

Za postawioną wyżej tezą przemawia uzasadnienie zaskarżonej decyzji, które sprowadza się najpierw do przedstawienia - na trzech stronach - dotychczasowego przebiegu sprawy wraz z przytoczeniem odpowiedzi organu pierwszej instancji na odwołanie wniesione przez skarżącego, a następnie – również na trzech stronach – motywów rozstrzygnięcia. W motywach tych organ odwoławczy: 1) w pierwszej kolejności wskazał: jakie w sprawie miały zastosowanie przepisy; że udział społeczeństwa został zapewniony; że organ pierwszej instancji uzyskał wymagane prawem stanowiska organów współdziałających, do których ten organ się odniósł; do jakiego rodzaju przedsięwzięć zaliczone zostało planowane przedsięwzięcie; przesłanki decyzji odmownej wywiedzione z art. 80 ustawy o udostępnianiu informacji, ze wskazaniem że w sprawie żadna z nich nie zachodzi; że decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach jest decyzją związaną; jakie elementy powinna zawierać decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach; 2) w drugiej kolejności stwierdzając, że odnosi się do zarzutów odwołania wskazał: że wnioski i uwagi zgłoszone przez państwa K. i mieszkańców wsi B. zostały przez organ pierwszej instancji uwzględnione, jako że na stronie 11 uzasadnienia decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach przedstawiono szereg przedsięwzięć mających na celu przeciwdziałanie uciążliwościom związanym z planowaną inwestycją; że organ pierwszej instancji nie dokonał oceny zapisów raportu przedłożonego przez inwestora "wprost"; że "w pewnym sensie" o stosunku organu pierwszej instancji do treści raportu świadczy uwzględnienie przez tenże organ wskazań, uwag i zaleceń Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska i Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego; i zacytował fragment decyzji organu pierwszej instancji. Z kolei na zakończenie organ odwoławczy podkreślił, że nie dopatrzył się żadnych naruszeń w postępowaniu przeprowadzonym przez organ pierwszej instancji i w wydanej decyzji z [...] stycznia 2013 r., jednocześnie zauważył, że sprawy winny być załatwiane przez organ bezstronnie, rzetelnie i w rozsądnym terminie, tymczasem postępowanie w sprawie trwa już zbyt długo, co pozostaje w rażącej sprzeczności z zasadami postępowania administracyjnego. Z tego wynika, że organ odwoławczy rozpoznanie sprawy i odpowiedź na zarzuty odwołania sprowadził jedynie do ogólnikowych stwierdzeń, mianowicie że: "do uzgodnień tych organ pierwszej instancji odniósł się w zaskarżonej decyzji", "nie można podzielić zarzutu, że wnioski i uwagi [...] nie zostały przez organ pierwszej instancji uwzględnione", "że organ pierwszej instancji nie uczynił wprost" odniesienia się do raportu, "w pewnym sensie o stosunku organu pierwszej instancji do treści raportu świadczy uwzględnienie przez ten organ wskazań, uwag i zaleceń" organów współdziałających. Powyższe dowodzi, że organ odwoławczy zupełnie pominął zasadę przekonywania unormowaną w art. 11 wiązaną ściśle z art. 107 § 1 K.p.a. Z aktu administracyjnego, który strona otrzymuje powinno jasno wynikać jakie ustalenia faktyczne poczynił organ i przyjął za podstawę rozstrzygnięcia, jakimi w tym względzie kierował się przesłankami oraz jakie przepisy zastosował do dokonanych ustaleń. Zasada przekonywania nie jest zrealizowana, gdy organ pomija milczeniem niektóre twierdzenia, nie odnosi się do faktów istotnych dla danej sprawy lub nie przedstawia w sposób wyczerpujący wykładni stosowanych przepisów prawa ściśle związanych z przedmiotem sprawy.

Z analizy sprawy i treści uzasadnienia decyzji organu drugiej instancji nie można więc wyprowadzić tezy, że sprawa została rozpoznana po raz drugi w całokształcie rozumianym w sposób zaprezentowany we wcześniejszej części uzasadnienia. Przedstawione działanie organu odwoławczego - w świetle przytoczonych regulacji prawnych i rozważań – należało uznać za niezgodne z prawem.

Zaprezentowanym rozpoznaniem sprawy, czyli pozbawionym należytej staranności i wnikliwości, organ odwoławczy zaprzeczył także przytoczonej przez siebie zasadzie, mianowicie że każda sprawa administracyjna winna być rozpoznana przez organ administracji publicznej m. in. w sposób rzetelny. Oczywistym jest, jak zauważył organ, że każda sprawa winna być rozpoznana w możliwie jak najkrótszym terminie. Niemniej zasada szybkości postępowania, o której mowa w art. 12 § 1 K.p.a., nie może górować nad rzetelnością postępowania, wszechstronnym jego wyjaśnieniem. Zasada ta jest bowiem współzależna z zasadą prawdy obiektywnej. Kładąc na szali te dwie zasady trzeba dojść do wniosku, że szybkość prowadzonego postępowania nie może pozostawać w sprzeczności z obowiązkiem organu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz dokładnego wyjaśnienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywatela, w szczególności obowiązku rozpatrzenia w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego oraz jego oceny w kontekście całokształtu sprawy (pod. Wyrok NSA z 28.06.2012 r., sygn. akt I OSK 942/11, publ. LEX nr 1218905).

Niedokonanie przez organ odwoławczy rozpoznania sprawy pod względem merytorycznym, uniemożliwiło Sądowi odniesienie się do zarzutów dotyczących naruszenia przepisów prawa materialnego podniesionych w skardze. Zaś naruszenie wyżej przytoczonych przepisów postępowania, mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy, dało podstawę do wyeliminowania zaskarżonej decyzji z obrotu prawnego.

Przy ponownym rozpoznawaniu sprawy Samorządowe Kolegium Odwoławcze winno uwzględnić podniesienie wyżej okoliczności i stosując się w pełni do warunkujących prawidłowość postępowania administracyjnego przepisów, w tym zasad ogólnych, wydać stosowne rozstrzygnięcie.

W tym stanie rzeczy - na mocy art. 145 § 1 pkt 1 c i art. 152 P.p.s.a. - orzeczono jak w punkcie I i II sentencji wyroku. O kosztach postanowiono - w punkcie III - na zasadzie art. 200 i 205 § 2 P.p.s.a.