• VII SA/Wa 2858/12 - Wyrok...
  29.03.2024

VII SA/Wa 2858/12

Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2013-07-10

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Ewa Machlejd /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Nawrot, Sędzia WSA Paweł Groński, Sędzia WSA Ewa Machlejd (spr.), Protokolant st. sekr. sąd. Magdalena Banaszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 lipca 2013 r. sprawy ze skargi D. M. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] października 2012 r. znak: [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji skargę oddala

Uzasadnienie

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] października 2012 r. znak [...] na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej k.p.a.), po rozpatrzeniu odwołania D. M. od decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] odmawiającej uchylenia decyzji ostatecznej tego organu z dnia [...] sierpnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wykonania obowiązku, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Postępowanie administracyjne w niniejszej sprawie miało następujący przebieg.

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2007 r. nr [...][...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego utrzymał w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia [...] czerwca 2007 r. nr [...], stwierdzającą na podstawie art. 51 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.), wykonanie przez M. B. obowiązku nałożonego decyzją Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia [...] kwietnia 2002 r. nr [...] utrzymaną w mocy decyzją [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] września 2004 r. nr [...] . Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 13 października 2005 r. sygn. akt: VII SA/Wa 33/05 oddalił skargę na ww. decyzję, natomiast Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 15 grudnia 2006 r. sygn. akt: II OSK 78/06 oddalił skargę kasacyjną D. M. od powyższego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 października 2005 r.

Obowiązki określone w decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia [...] kwietnia 2002 r., wydanej na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego, miały na celu doprowadzenie budynku mieszkalnego usytuowanego na działce nr ew. [...] przy ul. [...][...] w [...], do stanu zgodnego z prawem poprzez wykonanie, w terminie 4 miesięcy od daty uprawomocnienia się decyzji, robót budowlanych polegających na:

- ścisłym wykonaniu zaleceń wynikających z przedłożonej w dniu [...] kwietnia 2002 r. ekspertyzy technicznej dotyczącej więźby dachowej, stropów międzypiętrowych, podciągu na I piętrze opisanych w pkt 6 p.n. "Analiza wyników przeprowadzonych obliczeń i zalecenia",

- likwidacji wszystkich otworów okiennych w ścianie spornego budynku od strony działki nr ewid. [...] , będącej własnością J. D., poprzez zamurowanie otworów bloczkami szklanymi typu luksfer.

Po rozpatrzeniu złożonej przez D. M. skargi na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] sierpnia 2007 r. nr [...] Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 2 kwietnia 2008 r. sygn. akt: VII SA/Wa 1895/07 oddalił skargę.

Następnie Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 15 stycznia 2010 r. sygn. akt II OSK 32/09 oddalił skargę kasacyjną D. M. od wyroku WSA w Warszawie z dnia 2 kwietnia 2008 r.

Pismem z dnia 31 lipca 2008 r. uzupełnionym pismem z dnia 27 sierpnia 2008 r. D. M. wniosła o wznowienie postępowania zakończonego decyzją [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] sierpnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wykonania określonych czynności. Jako podstawę wznowienia postępowania wskazała art. 145 § 1 pkt 1 i 5 k.p.a.

Zdaniem wnioskodawczyni, w postępowaniu dowodowym miało miejsce wystąpienie fałszywego dowodu w postaci dokonania nieprawidłowych pomiarów budynku i odległości między działkami, jak również wielkości samej działki, co było z kolei podstawą ustalenia błędnych okoliczności faktycznych istotnych dla sprawy. Ponadto w swoim wniosku D. M. wskazała na opinię biegłego geodety wykonaną w dniu [...] czerwca 2008 r. na zlecenie Sądu Rejonowego w [...] (sprawa o sygn. IC [...]), za pomocą której - zdaniem wnioskodawczyni - można wykazać istnienie nowej okoliczności, tj. wysokości spornego budynku i odległości od budynków mieszkalnych i granic działek. W ocenie D. M., zastosowanie nowej metody badania, umożliwiającej ustalenie lub ścisłe ustalenie okoliczności, których za pomocą poprzednich metod nie można było wcale ustalić lub które ustalono w przybliżeniu, może prowadzić do wykrycia nowego dowodu w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a.

Postanowieniem z dnia [...] grudnia 2008 r. nr [...][...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego działając na podstawie art. 149 § 1 k.p.a. wznowił postępowanie zakończone własną decyzją ostateczną z dnia [...] sierpnia 2007 r. nr [...].

Następnie decyzją z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] organ wojewódzki, działając na podstawie art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a., odmówił uchylenia decyzji z dnia [...] sierpnia 2007 r.

Odwołanie od ww. decyzji organu wojewódzkiego wniosła D. M..

W wyniku rozpatrzenia odwołania D. M. została wydana powołana na wstępie decyzja Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] października 2012 r. znak [...].

W jej uzasadnieniu organ wskazał, że podstawę wniosku o wznowienie postępowania stanowi m.in. przesłanka określona art. 145 § 1 pkt 1 k.p.a., w świetle której wznawia się postępowanie w sprawie zakończonej decyzją ostateczną, jeżeli dowody, na których podstawie ustalono istotne dla sprawy okoliczności faktyczne, okazały się fałszywe. Zdaniem wnioskodawczyni, fałszywym dowodem w sprawie są pomiary dokonane przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] odnoszące się do wymiarów budynku realizowanego na działce nr ew. [...] przy ul. [...] w [...] oraz jego odległości od granic działki.

Organ odwoławczy wyjaśnił, że wznowienie postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 k.p.a. ograniczone jest wystąpieniem łącznym następujących warunków.

Po pierwsze, w postępowaniu dowodowym prowadzonym w danej sprawie administracyjnej miało miejsce wystąpienie fałszywego dowodu. Kodeks postępowania administracyjnego stanowi w art. 75 § 1, że jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodem mogą być dokumenty, zeznania świadków, opinie biegłych oraz oględziny.

Po drugie, sfałszowanie dowodu musi być stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu albo innego organu. Warunek ten uzasadniony jest ustawowym podziałem kompetencji organów państwowych, następstwem czego jest wyłączenie możliwości orzekania organów właściwych w sprawie wznowienia postępowania o przestępstwie, jakim jest fałsz dowodów. Naruszenie powyższego warunku stanowi rażące naruszenie prawa, będące podstawą do stwierdzenia nieważności decyzji wydanej we wznowionym postępowaniu (art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.). Ponadto, zgodnie z obowiązującą linią orzeczniczą sądów administracyjnych strona, która domaga się wznowienia postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 k.p.a. musi przedłożyć właściwemu organowi dowód w postaci orzeczenia sądowego stwierdzającego, że dokument był sfałszowany.

Po trzecie, fałszywy dowód był podstawą ustalenia okoliczności faktycznych istotnych dla sprawy. Przez istotne okoliczności faktyczne należy rozumieć fakty, które dotyczą bezpośrednio danej sprawy administracyjnej, będącej przedmiotem postępowania zakończonego decyzją ostateczną oraz mają znaczenie prawne.

Organ wskazał, że wnosząc m.in. na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 k.p.a. o wznowienie postępowania zakończonego ostateczną decyzją [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] sierpnia 2007 r. nr [...] D. M. nie przedłożyła dowodu w postaci orzeczenia sądowego stwierdzającego, że dokument (protokół z oględzin przeprowadzonych przez pracowników Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego w [...] w dniu [...] sierpnia 2004 r.) jest sfałszowany. Z akt administracyjnych przedmiotowej sprawy również nie wynika, aby w obrocie prawnym pozostawał prawomocny wyrok sądu powszechnego, stwierdzający fałszywość ww. dokumentu lub też jakiegokolwiek innego dokumentu sporządzonego w zakresie ustaleń, o których mowa w ww. protokole kontroli.

Ponadto, w ocenie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego, w przedmiotowej sprawie nie może również znaleźć zastosowania wyjątek określony w art. 145 § 2 k.p.a., a mianowicie nie można stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie nastąpiło sfałszowanie dowodu, a tym bardziej, że sfałszowanie to jest oczywiste, natomiast wznowienie postępowania byłoby niezbędne dla uniknięcia niebezpieczeństwa dla życia lub zdrowia ludzkiego albo poważnej szkody dla interesu społecznego. Skoro zatem nie zachodzi pierwsza przesłanka określona w ww. przepisie, tzn. brak jest oczywistości sfałszowania dokumentu, tym bardziej nie można badać, czy zachodzi druga z przesłanek.

Organ podał również, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w prawomocnym wyroku z dnia 13 października 2005 r. sygn. akt: VII Sa/Wa 33/05 (oddalającym skargę D. M. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] września 2004 r. nr [...] w przedmiocie nakazania wykonania określonych obowiązków w budynku mieszkalnym realizowanym na działce nr ew. [...] przy ul. [...][...] w [...]) wskazał wprost na prawidłowość poczynionych przez organ powiatowy ustaleń, tj. czynności pomiarowych wykonanych w dniu [...] sierpnia 2004 r. na nieruchomości przy ul. [...][...] w [...]. Natomiast przedstawiona przez pełnomocnika skarżącej na rozprawie w dniu [...] października 2005 r. opinia geodety została oceniona przez skład orzekający jako wykonana niezgodnie z § 6 w zw. z § 8 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 175, poz. 690 ze zm.).

W odniesieniu do drugiej, wskazanej przez D. M. przesłanki wniosku o wznowienie postępowania zakończonego decyzją ostateczną [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] sierpnia 2007 r. organ wskazał, że zgodnie z art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. podstawą wznowienia postępowania jest ujawnienie istotnych dla sprawy nowych okoliczności faktycznych lub nowych dowodów istniejących w dniu wydania decyzji, nie znanych organowi, który wydał decyzję.

Postępowanie wznawia się na tej podstawie wtedy, gdy spełnione są łącznie trzy przesłanki. Po pierwsze, ujawnione okoliczności faktyczne lub dowody, istotne dla sprawy, są nowe. Przez pojęcie nowych okoliczności faktycznych lub nowych dowodów należy rozumieć zarówno okoliczności lub dowody nowo odkryte, jak i po raz pierwszy zgłoszone przez stronę. Organ zauważył, że błędna ocena stanu faktycznego pod względem prawnym nie stanowi podstawy wznowienia postępowania. Podstawę wznowienia może natomiast stanowić błędne ustalenie stanu faktycznego. Nowe okoliczności faktyczne, nowe dowody mogą stanowić podstawę wznowienia postępowania, o ile są dla sprawy istotne, a zatem muszą dotyczyć przedmiotu sprawy oraz mieć znaczenie prawne, mające więc w konsekwencji wpływ na zmianę treści decyzji w kwestiach zasadniczych. Drugą przesłanką jest istnienie nowych okoliczności faktycznych, nowych dowodów w dniu wydania decyzji ostatecznej. Jeżeli zatem, okoliczności faktyczne powstały po wydaniu ostatecznej decyzji, to dają one podstawę do wszczęcia postępowania w nowej sprawie, a nie będą podstawą wznowienia postępowania. Zgodnie zaś z trzecią przesłanką, nowe okoliczności faktyczne, nowe dowody nie były znane organowi, który wydał decyzję .

W ocenie organu odwoławczego, w przedmiotowej sprawie nie zachodzi okoliczność, o której mowa w art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., tj. ujawnienie istotnych dla sprawy nowych okoliczności faktycznych lub nowych dowodów istniejących w dniu wydania decyzji, nie znanych organowi, który wydał decyzję. Organ zauważył, że wskazany we wniosku o wznowienie postępowanie dokument w postaci opinii biegłego sądowego, geodety mgr inż. E. G. z dnia [...] czerwca 2008 r. - która odnosi się do odległości spornego budynku mieszkalnego od budynku mieszkalnego skarżącej, a także określa wysokość ww. obiektu budowlanego odmiennie, niż ustaliły to organy nadzoru budowlanego - nie istniał w dacie wydania decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] sierpnia 2007 r. Podobnie, przedłożona przez D. M. przy piśmie z dnia 11 stycznia 2012 r. opinię biegłego ds. budownictwa mgr inż. A. S. z dnia 12 lutego 2009 r., również nie istniała w dacie wydania decyzji ostatecznej [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] sierpnia 2007 r. W związku z powyższym, nie zachodzi jedna z koniecznych przesłanek, która warunkuje wznowienie postępowania administracyjnego na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., a mianowicie dowody przedstawione we wniosku o wznowienie postępowania nie istniały w dniu wydania decyzji ostatecznej.

Ponadto, w ocenie organu odwoławczego wskazane przez skarżącą nowe dowody w postaci opinii biegłych, jak również wypływające z nich okoliczności nie są istotne dla sprawy, gdyż nie mogą mieć wpływu na odmienne rozstrzygnięcie sprawy. Kwestie wysokości spornego obiektu budowlanego, jak również jego odległości od granic nieruchomości na której został usytuowany, były przedmiotem weryfikacji w postępowaniu zwykłym prowadzonym przez organy terenowe. Kwestie te były omawiane w zapadłych w przedmiotowej sprawie wyrokach zarówno Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, jak i Naczelnego Sądu Administracyjnego. Sądy administracyjne w sposób szczegółowy odniosły się do podnoszonych przez skarżącą kwestii dotyczących wysokości budynku mieszkalnego na działce nr ew. [...] przy ul. [...] [...] w [...], jak i jego usytuowania w stosunku do granic działki, a ponadto oceniły postępowanie przeprowadzone przez terenowe organy nadzoru budowlanego jako przeprowadzone prawidłowo, również w kwestii dokonanych pomiarów wysokości budynku i jego odległości od granic nieruchomości.

Nie można również, zdaniem organu II instancji, zgodzić się ze skarżącą, że zastosowana metoda badania, opisana w opinii biegłego geodety mgr inż. E. G., za pomocą której dokonał on pomiarów wysokości spornego obiektu oraz jego odległości od granic działki, jest nową metodą, która umożliwiła ustalenie okoliczności (w omawianym przypadku - wysokości budynku i jego odległości od granic działki), których za pomocą poprzednich metod nie można było wcale ustalić lub ustalono w przybliżeniu. W omawianej sprawie powyżej opisana sytuacja nie miała miejsca. Brak jest bowiem podstaw do przyjęcia, że metoda pomiarów zastosowana przez biegłego geodetę mgr inż. E. G., czy też mgr inż. A. S., jest metodą bardziej prawidłową, niż metoda pomiarów zastosowana przez pracowników Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego w [...] podczas czynności kontrolnych w dniu [...] sierpnia 2004 r.

Zdaniem organu, w przedmiotowej sprawie brak jest podstaw do wznowienia postępowania, co powoduje, że nie można przejść do merytorycznego rozpoznania sprawy administracyjnej. Organ wyjaśnił, że godnie z art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a. organ administracji publicznej, o którym mowa w art. 150, po przeprowadzeniu postępowania określonego w art. 149 § 2 wydaje decyzję, w której odmawia uchylenia decyzji dotychczasowej, gdy stwierdzi brak podstaw do jej uchylenia na podstawie art. 145 § 1 art. 145a lub art. 145b.

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniosła D. M., zwracając się o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji.

Skarżąca zarzuciła organom nadzoru budowlanego niedokładne przeanalizowanie dowodów w sprawie oraz błędną ich ocenę. Podniosła, że organ pominął fakt, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 30 marca 2004 r. o sygn. akt IV SA 73/03 uchylił decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w przedmiocie wykonania czynności w celu doprowadzenia do stanu zgodnego z prawem robót budowlanych przy budowie budynku mieszkalnego. Sąd stwierdził, że nie zostały wyjaśnione wszystkie okoliczności sprawy oraz nakazał dokonanie pomiaru wysokości budynku M. B.

Skarżąca wskazała, że Sąd nie odniósł się do odległości budynku sąsiada od jej budynku mieszkalnego, która wynosi 3m i 2,80m. Powyższe odległości stanowią odległości między budynkami, a nie odległość budynku M. B. od granicy z działką skarżącej. Skarżąca podniosła, że pismem z dnia 6 lipca 2002 r. poinformowała Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego, że odległości były mierzone od ściany jej budynku, a nie od granicy pomiędzy działkami, a ściana budynku skarżącej jest odsunięta od wspólnej granicy. W ocenie skarżącej, organy nadzoru budowlanego bezpodstawnie przyjęły, iż odległość między budynkami jest odległością budynku M. B. od granicy z jej działką. Ponadto, organ nie zbadał odległości spornego budynku od granicy z działką sąsiadującą z działką M. B. z drugiej strony. Odległość ta wynosi ok. 1,80 m., więc jest niezgodna z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. Skarżąca zarzuciła, że odległości między budynkami M. B. i ścianą jej budynku przyjmowane jako odległości budynku od granicy z działką skarżącej są nieprawdziwe i ustalone przez nadzór budowlany fałszywie.

Skarżąca podniosła, że występowała do urzędów o powołanie biegłych, którzy dokonaliby prawidłowych pomiarów budynku. Zgodnie zaś z pomiarem wykonanym przez geodetę, wysokość budynku wynosi 12,37 m. Dodała, że nadzór budowlany nie poczynił pomiaru kondygnacji znajdującej się pod parterem, jak również pominął kondygnację, przestrzeń poziomą wyższą niż 2 m znajdującą się nad poddaszem, naruszając § 3 pkt 16 Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. Zdaniem skarżącej, budynek M. B. ma niezgodnie ze stanem faktycznym ustaloną przez nadzór budowlany liczbę kondygnacji. Budynek ten ma parter, I piętro, II piętro i przestrzeń poziomą wyższą niż 2 m, jest na tzw. wysokim fundamencie, a w kondygnacji znajdującej się pod parterem są okna. W świetle przepisów Prawa budowlanego budynek M. B. ma pięć kondygnacji. Ponadto, wysokość tego budynku w szczycie zaburza ciąg kominowy w kominach dymowych, czego konsekwencją jest zagrożenie życia i zdrowia ludzi przebywających w domu skarżącej.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego podtrzymał stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji oraz wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Stosownie do dyspozycji art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. W świetle powołanego przepisu, wojewódzki sąd administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżony akt z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, a więc prawidłowości zastosowania przepisów obowiązującego prawa oraz trafności ich wykładni.

Uwzględnienie skargi następuje tylko w przypadku stwierdzenia przez Sąd naruszenia przepisów prawa materialnego lub istotnych, mających wpływ na wynik sprawy, wad w postępowaniu administracyjnym, zgodnie z przepisem art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Rozpoznając sprawę pod względem powołanego wyżej kryterium stwierdzić należy, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżona decyzja jak i poprzedzająca ją decyzja organu pierwszej instancji nie naruszają prawa.

Zaskarżona decyzja została wydana w nadzwyczajnym trybie postępowania administracyjnego. Wznowienie postępowania jest instytucją procesową stwarzająca prawną możliwość ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy zakończonej decyzją ostateczną, jeżeli postępowanie, w którym ona zapadła, dotknięte było kwalifikowaną wadliwością prawną określoną w sposób wyczerpujący w art. 145 § 1 lub art. 145 a § 1 i art. 145b § 1 k.p.a. Wznowienie postępowania stanowi odstępstwo od ustanowionej w art. 16 § 1 k.p.a. ogólnej zasady trwałości decyzji administracyjnych. Z tego też powodu instytucja ta może być stosowana tylko w przypadkach ściśle określonych w ustawie i po spełnieniu koniecznych warunków.

Postępowanie wznawia się w sprawie zakończonej decyzją ostateczną, zatem granice postępowania wznowieniowego wyznacza zakres sprawy administracyjnej, która została rozstrzygnięta w toku instancji w trybie zwykłym. O ile w postępowaniu zwykłym przedmiotem rozpoznania jest rozstrzygnięcie sprawy administracyjnej w trybie przewidzianym w prawie procesowym i zgodnie z przepisami prawa materialnego, to przedmiotem postępowania wznowieniowego jest przeprowadzenie weryfikacji decyzji ostatecznej. Postępowanie to ma własną, odrębną podstawę prawną i polega na ponownym rozpatrzeniu sprawy zakończonej decyzją wydaną w trybie zwykłym w celu sprawdzenia, czy któraś z wad wymienionych w art. 145 § 1 k.p.a. nie wpłynęła na treść kontrolowanej decyzji. Wyeliminowanie z obiegu prawnego decyzji ostatecznej w tym trybie może nastąpić tylko wówczas, gdy zaistniała przynajmniej jedna z przesłanek wznowieniowych. W sytuacji zaś braku takich przesłanek organ, stosownie do treści art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a. – będącego podstawą zaskarżonej w niniejszej sprawie decyzji – odmawia uchylenia decyzji dotychczasowej.

W rozpatrywanej sprawie jako podstawę wznowienia skarżąca wskazała art. 145 § 1 pkt 1 i pkt 5 k.p.a. podnosząc, że w postępowaniu dowodowym miało miejsce wystąpienie fałszywego dowodu w postaci dokonania nieprawidłowych pomiarów budynku i odległości między działkami, jak również wielkości samej działki, co z kolei było podstawą ustalenia błędnych okoliczności faktycznych istotnych dla sprawy.

Wobec powołania się na tak określone podstawy wznowienia, należy przypomnieć, że zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 k.p.a. postępowanie wznawia się jeśli dowody, na podstawie których ustalono istotne dla sprawy okoliczności faktyczne, okazały się fałszywe. W świetle powyższego unormowania wyjaśnić przyjdzie, że skuteczne wykazanie zaistnienia tej podstawy wznowienia wymaga kumulatywnego wystąpienia trzech przesłanek: 1) w decyzji ostatecznej organ administracyjny poczynił ustalenia faktyczne z powołaniem się na sfałszowany dowód, przy czym sfałszowanie dokumentu może dotyczyć zarówno autentyczności jego formy, tj. polegać na podrobieniu bądź przerobieniu dokumentu (fałsz materialny), jak i może dotyczyć treści dokumentu, podczas gdy jego forma pozostaje autentyczna, tj. na poświadczeniu w dokumencie nieprawdy (fałsz intelektualny), polegające na potwierdzeniu okoliczności, które nie miały miejsca albo na ich przeinaczeniu bądź zatajeniu; 2) na sfałszowanym dowodzie oparte zostało takie ustalenie, które miało wpływ na rozstrzygnięcie decyzją ostateczną; 3) sfałszowanie musi zostać stwierdzone orzeczeniem sądu lub innego organu (chyba, że zajdą okoliczności, o których mowa w art. 145 § 2 lub 3 k.p.a., tj. sfałszowanie dowodu jest oczywiste, a wznowienie postępowania jest niezbędne dla uniknięcia niebezpieczeństwa dla życia lub zdrowia ludzkiego albo poważnej szkody dla interesu społecznego, a także wówczas gdy postępowanie przed sądem lub innym organem nie może być wszczęte na skutek upływu czasu lub z innych przyczyn określonych w przepisach prawa).

Jak zaznaczono wyżej, wszystkie wymienione przesłanki muszą wystąpić łącznie, jeżeli zatem nawet jedna z nich nie wystąpi, nie można mówić o zaistnieniu podstawy wznowienia z art. 145 § 1 pkt 1 k.p.a. Należy wskazać, że w orzecznictwie sądowoadministracyjnym utrwalony jest pogląd, iż strona, która domaga się wznowienia na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 k.p.a., jest obowiązana przedłożyć właściwemu organowi administracyjnemu dowód w postaci orzeczenia sądowego stwierdzającego, że dokument był sfałszowany. Nie jest natomiast rzeczą organu administracyjnego przeprowadzanie takiego dowodu we własnym zakresie. Warunek ten uzasadniony jest ustawowym podziałem kompetencji organów państwowych (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2 czerwca 2000 r., sygn. akt I SA 1123/99,. LEX nr 55743; z 2 czerwca 1999 r., sygn. akt I SA 989/99, LEX nr 48571; z 26 listopada 1998 r., sygn. akt SA/Sz 245/98, LEX nr 34900).

Przechodząc do kolejnej przesłanki wznowienia wskazanej przez skarżącą, określonej w art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., jaką jest ujawnienie istotnych dla sprawy nowych okoliczności faktycznych lub nowych dowodów istniejących w dniu wydania decyzji, nie znanych organowi, który wydał decyzję, wyjaśnić trzeba, że uchylenie decyzji ostatecznej z uwagi na wystąpienie tej przesłanki uwarunkowane jest łącznym wystąpieniem czterech warunków: 1) ujawnione okoliczności faktyczne są istotne dla sprawy, 2) ujawnione okoliczności faktyczne są nowe 3) okoliczności faktyczne istniały w dniu wydania decyzji ostatecznej, 4) nowe okoliczności faktyczne nie były znane organowi, który wydał decyzję.

Odnosząc powyższe rozważania do niniejszej sprawy, Sąd stwierdza, że organy nadzoru budowlanego prawidłowo rozstrzygnęły o odmowie uchylenia decyzji ostatecznej z uwagi na brak podstaw do jej uchylenia na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 i pkt 5 k.p.a. Skarżąca nie przedłożyła bowiem dowodu w postaci orzeczenia sądowego stwierdzającego, że dokument (tj. protokół z oględzin przeprowadzonych w dniu [...] sierpnia 2004 r. przez pracowników Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego w [...] ) został sfałszowany. Z materiału dowodowego nie wynika również, aby w obrocie prawnym pozostawał prawomocny wyrok sądu powszechnego, stwierdzający fałszywość ww. dokumentu lub jakiegokolwiek innego dokumentu sporządzonego w zakresie ustaleń, o których mowa w tym protokole. Ponadto, dowody przedstawione we wniosku o wznowienie postępowania, tj. opinia biegłego sądowego, geodety mgr inż. E. G. z dnia 24 czerwca 2008 r. (odnosząca się do odległości spornego budynku mieszkalnego od budynku mieszkalnego skarżącej oraz określająca wysokość ww. obiektu budowlanego odmiennie niż ustaliły to organy nadzoru budowlanego), jak również opinia biegłego ds. budownictwa mgr inż. A. S. z dnia 12 lutego 2009 r., nie istniały w dniu wydania decyzji ostatecznej [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] sierpnia 2007 r. nr [...].

Podkreślenia wymaga również, że kwestie legalności decyzji nakazujących wykonanie inwestorowi określonych obowiązków w celu doprowadzenia budynku do stanu zgodnego z prawem w trybie art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego badane były przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 13 października 2005 r. sygn. akt VII SA/Wa 33/05 oddalającym skargę D. M. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] września 2004 r. nr [...] w przedmiocie nakazu wykonania określonych obowiązków w budynku mieszkalnym realizowanym na działce nr ew. [...] przy ul. [...][...] w [...]. W wyroku tym Sąd wskazał na prawidłowość poczynionych przez organ powiatowy ustaleń, tj. czynności pomiarowych wykonanych w dniu 17 sierpnia 2004 r. na ww. nieruchomości. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 15 grudnia 2006 r. sygn. akt II OSK 78/06 oddalił skargę kasacyjną od ww. wyroku dostrzegając jednocześnie, że budynek został posadowiony zbyt blisko granicy nieruchomości skarżącej. Ze względu jednak na niewielkie stosunkowo naruszenie norm, zaistniałe skutki związane z wybudowaniem budynku oraz możliwość sytuowania w pewnych sytuacjach budynków bliżej, niż określają to ogólne zasady, Sąd przyjął, iż brak było podstaw do nakładania na inwestora obowiązku usunięcia tej nieprawidłowości.

Ponadto, na uwadze należy mieć także okoliczność, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 2 kwietnia 2008 r. sygn. akt VII SA/Wa 1895/07 oddalił skargę D. M. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] sierpnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wykonania określonych czynności, a następnie Naczelny Sąd Administracyjnyh wyrokiem z dnia 15 stycznia 2010 r. sygn. akt II OSK 32/09 oddalił skargę kasacyjną D. M. od ww. wyroku. W uzasadnieniu wyroku Naczelny Sąd Administracyjny uznał za nieuzasadniony zarzut skarżącej dotyczącej naruszenia przepisu § 6 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie w odniesieniu do ustalenia, że budynek M. B. nie przekracza 12 m wysokości, a więc zalicza się do budynków niskich. Sąd wskazał, że wysokość budynku została ustalona komisyjnie z udziałem pracowników organu w czasie pomiaru dokonanego w dniu 17 sierpnia 2004 r. Podkreślił również moc wiążącą stanowiska zawartego w ww. wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 grudnia 2006 r. sygn. akt II OSK 78/06 oraz poprzedzającego go wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w warszawie z dnia 13 października 2005 r. Zgodnie bowiem z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), ocena prawna i wskazania co dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia.

Uwzględniając powyższe, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...