IV SA/Wa 743/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] lutego 2013 r. Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...]z dnia [...] września 2012 r. orzekającą o odmowie udzielenia E.H., obywatelowi Republiki A. E.H., zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Podstawę prawną decyzji stanowi art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2011 r. o zalegalizowaniu pobytu niektórych cudzoziemców na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz o zmianie ustawy o udzieleniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej i ustawy o cudzoziemcach (Dz. U. Nr 191, poz. 1133 z późn. zm.), zwana dalej ustawą abolicyjną oraz art. 127 § 2 i art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a.

W uzasadnieniu powyższej decyzji, organ podał, że w dniu [...] lutego 2012 r. E.H.wystąpił do Wojewody [...]o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony na podstawie ustawy z dnia 28 lipca 2011r. o zalegalizowaniu pobytu niektórych cudzoziemców na terytorium Rzeczypospolitej, podając w uzasadnieniu wniosku, że wjechał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej we wrześniu 2007r. Decyzją z dnia [...] lipca 2012r. Wojewoda [...]na podstawie art. 3 ust. 2 pkt 1 w/w ustawy odmówił udzielenia cudzoziemcowi zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony, stwierdzając, iż cudzoziemiec nie spełnia żadnej przesłanki określonej w art. 1 pkt 1-3 ustawy.

Od powyższego rozstrzygnięcia wnioskodawca złożył odwołanie do Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców, zarzucając w nim, że organ pierwszej instancji winien był uznać, zgodnie z przeprowadzonym postępowaniem dowodowym, że pobyt E.H.na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej trwa od 2005 r., co zostało potwierdzone wprost przez świadków, tj. brata i szwagierkę cudzoziemca.

Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców utrzymując w mocy zaskarżoną decyzję, wskazał, że pobyt cudzoziemca na terytorium Polski trwa od [...] września 2008r., a nie jak twierdzi cudzoziemiec od 2005r.

Wyjaśnił, że organ posiłkował się zapisami znajdującymi się w prowadzonym przez Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców Systemie Informatycznym "POBYT". Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że E.H.w dniu [...] sierpnia 2011 r. wystąpił z wnioskiem o nadanie mu statusu uchodźcy. Decyzją z dnia [...] września 2011r. Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców odmówił cudzoziemcowi nadania statusu uchodźcy, udzielenia ochrony uzupełniającej oraz orzekł o jego wydaleniu z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wobec stwierdzenia, że nie zachodzą okoliczności uzasadniające udzielenia mu zgody na pobyt tolerowany. Decyzją z dnia [...] grudnia 2011 r. Rada do Spraw Uchodźców utrzymała w mocy powyższą decyzję, która została odebrana w dniu 4 stycznia 2012r. Organ odwoławczy stwierdził, że powyższe okoliczności wskazują, że wnioskodawca nie spełnia przesłanek określonych w art. 1 pkt 2 i 3 ustawy abolicyjnej, gdyż ostateczna decyzja o odmowie nadania statusu uchodźcy zawierająca orzeczenie o wydaleniu została wydana po dniu 01 stycznia 201Or. (tj. w dniu [...] grudnia 2011r.), zaś w dniu 01 stycznia 201Or. wobec cudzoziemca nie toczyło się kolejne postępowanie w sprawie o nadanie statusu uchodźcy.

Według ustaleń organu odwoławczego zainteresowany nie spełnił także przesłanki określonej w art. 1 pkt 1 ustawy, ponieważ nie przebywa na terytorium Polski co najmniej od dnia 20 grudnia 2007r. Cudzoziemiec we wniosku o nadanie statusu uchodźcy z dnia 29 sierpnia 2011 r. wskazał, że w latach 1980-2008 zamieszkiwał w miejscowości A. w A. i w latach 2006-2008 pracował jako kierowca w firmie [...]. Ponadto w przedmiotowym wniosku cudzoziemiec wskazał, że przyleciał do Polski, do Krakowa samolotem około 13 września 2008r. Składając wniosek o nadanie statusu uchodźcy cudzoziemiec legitymował się paszportem nr [...]wydanym w dniu [...] grudnia 1997r. w A.z terminem ważności do dnia [...] grudnia 2007r., który został przedłużony do dnia [...] lipca 2012r. Z dokumentu tego wynika, że cudzoziemiec wjechał na terytorium Polski w dniu [...] września 2008r. na podstawie wizy Schengen nr [...] wydanej przez Konsula RP w E. w dniu [...] sierpnia 2008r., w celu odwiedzin, z terminem ważności od dnia [...] września 2008r. do dnia [...] listopada 2008r. na czas pobytu 30 dni. Zainteresowany przesłuchany do protokołu w dniu 16 lutego 201 Or. przez funkcjonariuszy [...]Oddziału Straży Granicznej w R. potwierdził, że jego wjazd na terytorium Polski samolotem relacji M. – K. miał miejsce w dniu [...] września 2008r. na podstawie wizy [...]. Natomiast przesłuchany do protokołu przez organ pierwszej instancji w dniu 8 maja 2012r. K.H. zeznał, że E.H.przyjechał nielegalnie do Polski w maju 2005r. i wyjechał również nielegalnie pod koniec lipca 2008r. Przesłuchana w dniu 19 czerwca do protokołu przez organ pierwszej instancji żona K.H. – K.H. potwierdziła zeznania K.H.

Organ odwoławczy zwrócił uwagę na sprzeczność zeznań w/w świadków z wcześniejszymi zeznaniami cudzoziemca złożonymi w dniu 16 lutego 2010r., jak również z informacjami podanymi w przedmiotowym wniosku, w którym z kolei podał, że na terytorium Polski wjechał we wrześniu 2007r., a z zeznań brata i jego żony wynika, że w okresie od wiosny 2005r. do lipca 2008r. mieszkał z nimi w Polsce. Wziąwszy jeszcze pod uwagę, że cudzoziemiec we wniosku o nadanie statusu uchodźcy wskazał, że od 2006r. do 2008r. pracował w A., organ uznał, że E.H., uzupełnił w/w wniosek na potrzeby niniejszego postępowania. W związku z powyższymi ustaleniami organ drugiej instancji odstąpił od wezwania do przesłuchania kolejnych świadków, których miałaby przedstawić strona. W ocenie organu nie miałoby to wpływu na treść rozstrzygnięcia i prowadziło do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania w przedmiotowej sprawie.

Z takim rozstrzygnięciem nie zgodził się zainteresowany, który pismem z dnia 4 marca 2013r. złożył za pośrednictwem organu drugiej instancji skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z dnia [...] lutego 2013r.

Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art 3 ust. 1 pkt 4 ustawy o zalegalizowaniu pobytu niektórych cudzoziemców na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz naruszenie szeregu przepisów postępowania, tj.:

1. art. 7 k.p.a. poprzez nieprzeprowadzenie z urzędu i na wniosek strony wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, zmierzających do jej właściwego załatwienia, oraz poprzez naruszenie słusznego interesu strony;

2. art. 75 § 1 k.p.a. poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z zeznań świadków, o którego przeprowadzenie wnioskował skarżący, oraz pominięcie wyroku Sądu Rejonowego w R. sygn. akt [...];

3. art. 35 § 1 w zw. z art. 35 § 3 k.p.a. z uwagi na rażącą przewlekłość postępowania;

4. art. 6, 7 i 8 k.p.a. poprzez odmowę przesłuchania świadków, uzasadnianą przez organ administracji brakiem wpływu tych zeznań na treść rozstrzygnięcia oraz prowadzeniem do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania w kontekście rażącej przewlekłości postępowania odwoławczego.

W odpowiedzi na skargę Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje stanowisko i argumentację zaprezentowane w zaskarżonej decyzji.

Ponadto wskazał, iż organ nie mógł się odnieść do podnoszonego przez cudzoziemca wyroku Sądu Rejonowego w R. sygn. akt [...], który stanowi nową okoliczność w sprawie. Wyjaśnia że, cudzoziemiec w toku przedmiotowego postępowania nie podnosił, iż toczy się wobec niego postępowanie karne, ani nie zaistniały w sprawie okoliczności, dające organom podstawę do samodzielnego poszukiwania informacji, czy wobec zainteresowanego jest prowadzone postępowanie karne. We wniosku cudzoziemca skierowanym do organu o udzielenie przedmiotowego zezwolenia w części E, pkt VII, cudzoziemiec na pytanie, czy był karany sądownie na terytorium Rzeczypospolitej lub za granicą - zaprzeczył, tak samo w pkt VIII wniosku na pytanie, czy toczy się wobec niego postępowanie karne lub postępowanie w sprawach o wykroczenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, cudzoziemiec udzielił odpowiedzi negatywnej.

Odnosząc się do zarzutu przewlekłości, organ odpowiedział, iż uchybienie to nie należy do uchybień postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późń. zm.), natomiast skarżący nie wykazał takiego wpływu, dlatego zarzut ten nie powinien stanowić podstawy ewentualnego uchylenia zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Sąd skargę oddalił, gdyż zaskarżona decyzja nie narusza prawa.

Przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie jest decyzja z dnia [...] lutego 2013 r. Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców, utrzymująca w mocy decyzję Wojewody [...]z dnia [...] września 2012 r. orzekającą o odmowie udzielenia E.H., obywatelowi Republiki A., zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Podstawę materialnoprawną decyzji stanowią przepisy ustawy z dnia [...] lipca 2011 r. o zalegalizowaniu pobytu niektórych cudzoziemców na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz o zmianie ustawy o udzieleniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej i ustawy o cudzoziemcach (Dz. U. Nr 191, poz. 1133 z późn. zm.). Zgodnie z art. 1 tej ustawy o zezwolenie na zamieszkanie na czas oznaczony na jej podstawie może ubiegać się cudzoziemiec, który spełnia jeden z następujących warunków:

1. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieprzerwanie co najmniej od dnia 20 grudnia 2007r., a jego pobyt na tym terytorium w dniu wejścia w życie ustawy był nielegalny,

2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieprzerwanie co najmniej od dnia 1 stycznia 2010r., a przed tym dniem została mu wydana ostateczna decyzja o odmowie nadania statusu uchodźcy, zawierająca orzeczenie o wydaleniu i jego pobyt na tym terytorium w dniu wejścia ustawy jest nielegalny,

3. w dniu 1 stycznia 201Or. trwało wobec niego postępowanie w sprawie nadania statusu uchodźcy wszczęte na skutek kolejnego wniosku.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, cudzoziemcowi, o którym mowa w art. 1, odmawia się udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony, jeżeli nie spełnia wymogów do udzielenia tego zezwolenia;

W ocenie Sądu organy administracji publicznej orzekające w niniejszej sprawie zasadnie uznały, że cudzoziemiec E.H.nie spełnia przesłanek wskazanych w art. 1 pkt 2 i 3 ustawy. Organ ustalił, na podstawie danych zawartych w prowadzonym przez Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców Systemie Informatycznym "POBYT", że cudzoziemiec z wnioskiem o nadanie mu statusu uchodźcy wystąpił w dniu [...] sierpnia 2011r., zaś ostateczną odmowną decyzję odebrał w dniu 4 stycznia 2012r. Ustalenie to nie było przez skarżącego kwestionowane na żadnym etapie postępowania administracyjnego jak i sądowoadministracyjnego.

Istotą sporu jest natomiast uznanie przez organ, że pobytu skarżącego nie można zalegalizować na podstawie art. 1 pkt 1 ustawy abolicyjnej.

Skarżący we wniosku z 27 stycznia 2012 r. o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony w trybie ustawy abolicyjnej wskazał, że na terytorium Polski przebywa od września 2007 r. Organ nie dał wiary temu oświadczeniu skarżącego podnosząc, że wszystkie zgromadzone w sprawie dowody (m. in. dokument podróży cudzoziemca, materiał dowodowy zgromadzony w sprawie o nadanie statusu uchodźcy, protokół przesłuchania w dniu 16 luty 201Or. przez funkcjonariuszy [...]Oddziału Straży Granicznej) wskazują, że pobyt E.H.na terytorium Polski trwa od dnia 13 września 2008 r.

W ocenie Sądu powyższe ustalenie organu jest prawidłowe, poparte jest wskazanym wyżej materiałem dowodowym.

Sąd nie dopatrzył się również uchybienia ze strony organów rozpatrujących niniejszą sprawę w kwestii nieprzeprowadzenia dowodów z przesłuchania świadków, których miałby dopiero zgłosić skarżący, jednakże tego nie uczynił. Organ odwoławczy odnosząc się do tego zarzutu stwierdził, że odstąpienie od przeprowadzenia tego dowodu było zasadne, bowiem ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że skarżący nie spełnia przesłanek skutkujących udzieleniem mu przedmiotowego pozwolenia. Podejmowanie zaś dodatkowych czynności dowodowych nie miałoby wpływu na treść decyzji i prowadziłoby do nieuzasadnionego przedłużania postępowania. Akceptując powyższe argumenty organu, Sąd zwraca uwagę, że zasada prawdy obiektywnej wyrażona w art. 7 kpa i zawarty w art. 77 § 1 kpa obowiązek wyczerpującego zebrania przez organ materiału dowodowego nie oznacza nieograniczonego obowiązku poszukiwania przez organ materiałów dowodowych mających potwierdzić okoliczności korzystne dla skarżącego i uwzględniania wszelkich wniosków strony w tym zakresie. Niezrozumiały jest zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 3 ust. 1 pkt 4 w/w ustawy, który stanowi, że cudzoziemcowi, o którym mowa w art. 1, odmawia się udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony, jeżeli w postępowaniu w sprawie udzielenia tego zezwolenia, w celu użycia za autentyczny, podrobił lub przerobił dokument bądź używał takiego dokumentu jako autentycznego. Zauważyć należy, że organy orzekające w niniejszej sprawie nie powoływały się w ogóle na wskazany przez skarżącego przepis, jak również na okoliczności w nim przedstawione.

Sąd nie dopatrzył się także naruszenia art. 7 k.p.a.

Zdaniem Sądu organ prawidłowo zebrał i rozpatrzył materiał dowodowy, a nieprzeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadków niewskazanych przez skarżącego, nie narusza prawa, o czym już wyżej była mowa.

Reasumując, zarzuty naruszenia wskazanych w skardze przepisów prawa Sąd uznał za nieuzasadnione. Również z urzędu nie dopatrzył się innych uchybień, skutkujących koniecznością wyeliminowania zaskarżonej decyzji z obrotu prawnego

Mając powyższe na uwadze, na podstawi art. 151 P.p.s.a., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, orzekł jak w sentencji.