• VII SA/Wa 422/13 - Wyrok ...
  28.03.2024

VII SA/Wa 422/13

Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2013-07-09

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Izabela Ostrowska /przewodniczący/
Joanna Gierak-Podsiadły /sprawozdawca/
Jolanta Augustyniak-Pęczkowska

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Ostrowska, , Sędzia WSA Jolanta Augustyniak-Pęczkowska, Sędzia WSA Joanna Gierak-Podsiadły (spr.), Protokolant sekr. sąd. Agnieszka Ciszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 lipca 2013 r. sprawy ze skargi G. M. K. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] stycznia 2013 r. znak [...] w przedmiocie nakazu usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości skargę oddala

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi Gminy Miasta [...] jest decyzja Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] stycznia 2013 r. znak: [...] utrzymująca w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora nadzoru Budowlanego z [...] listopada 2012 r. znak: [...].

Orzeczenie to zostało wydane w sprawie wszczętej przez organ wojewódzki z urzędu, w zakresie stanu technicznego skarpy odpowietrznej w km 0+450 – 0+500 obwałowania zbiornika wodnego retencyjnego na rzece [...] w m. [...] i [...] [...], gm. [...].

Wskazaną decyzją z [...] listopada 2012 r. organ wojewódzki, na podstawie art. 66 ust. 1 pkt 1 i 3 oraz art. 66 ust. 2 i art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r., Nr 243, poz. 1623 ze zm.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej: k.p.a.), nakazał Gminie Miasta [...] usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości w stanie technicznym skarpy odpowietrznej w km 0+450 – 0+500 obwałowania zbiornika wodnego retencyjnego na rzece [...] w m. [...] i [...], gm. [...], będącego własnością Gminy Miasta [...], poprzez wykonanie robót budowlanych polegających na:

1. wymianie geowłókniny separacyjnej pod drenażem kamiennym skarpy odpowietrznej obwałowania i pod ubezpieczeniami rowu opaskowego na geowłókninę filtracyjną,

2. wymianie drenażu kamiennego w stopie skarpy odpowietrznej obwałowania,

3. uzupełnienie ubytków ziemnych w skarpie odpowietrznej obwałowania i wyprofilowaniu skarpy rowu opaskowego,

w sposób określony we wnioskach i zaleceniach "Ekspertyzy uszkodzeń skarpy odpowietrznej grobli zbiornika wodnego retencyjnego na rzece Wyżnicy w m. [...] i [...], gm. [...], na odcinku ww. grobli o długości około 50 m od strony ul. [...] w [...]", wykonanej w miesiącu wrześniu 2012 r. przez W. W. z uprawnieniami budowlanymi w specjalności inżynierii wodnej, przekazanej do Inspektoratu w dniu 5 października 2012 r. przez Urząd Miasta [...] tytułem wykonania obowiązku nałożonego na Gminę Miasta [...] postanowieniem [...] WINB z [...] czerwca 2012 r. znak: [...], w terminie do dnia 31 maja 2013 r. Jednocześnie organ wojewódzki orzekł o zakazie piętrzenia wody w ww. zbiorniku wodnym retencyjnym na rzece [...] w m. [...] i [...], gm. [...], powyżej poziomu o rzędnej 189,50 m n.p.m., do czasu doprowadzenia ww. obiektu do prawidłowego stanu technicznego, przy czym (jak zaznaczył) ww. decyzja zakazująca piętrzenia wody na jazie powyżej poziomu rzędnej 189,50 m n.p.m. podlega natychmiastowemu wykonaniu. W uzasadnieniu orzeczenia organ wojewódzki wskazując na ww. dokumentację techniczną z września 2012 r. stwierdził, że z zawartej w niej opinii wynika, iż bezpośrednią przyczyną powstania deformacji rowu opaskowego i skarpy odpowietrznej obwałowania zbiornika jest kolmotacja geowłókniny separacyjnej pod drenażem kamiennym skarpy odpowietrznej obwałowania zbiornika i pod ubezpieczeniami rowu opaskowego. Zalecane w ww. ekspertyzie roboty budowlane, w tym roboty towarzyszące, pozwolą na usunięcie występującego zjawiska zaburzeń procesu filtracji przez korpus obwałowania, obniżenie krzywej depresji na jego końcowym odcinku oraz poprawę lokalnej stateczności skarpy odpowietrznej obwałowania w dolnej części. Organ wskazał nadto, że zalecane ww. ekspertyzą obniżenie rzędnej piętrzenia wody w zbiorniku do poziomu 189,5 m n.p.m. do czasu doprowadzenia ww. obiektu do prawidłowego stanu technicznego poprawi stateczność uszkodzonego odcinka obwałowania i usunie stan zagrożenia bezpieczeństwa zbiornika. Organ przywołał dalej art. 66 ust. 1 pkt 3 oraz art. 66 ust. 2 Prawa budowlanego. Wskazał w końcu, że przedmiotowy obiekt – zbiornik wodny, stanowi urządzenie wodne melioracji podstawowych służące między innymi kształtowaniu zasobów wodnych i korzystaniu z nich, w sprawie którego [...] WINB jako organ I instancji pełni zadania i kompetencje w swojej właściwości.

Gmina Miasta [...] reprezentowana przez Burmistrza Miasta [...] nie zgodziła się z ww. decyzją organu wojewódzkiego i wniosła odwołanie. W odwołaniu, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji, Gmina wskazała na to, że organ nie wziął pod uwagę, iż obiekt zrealizowano niezgodnie z projektem, a świadczy o tym treść ekspertyzy wykorzystanej w sprawie. Dotyczy to m. in. nachylenia skarpy, przesunięcia rowu opaskowego, wypiętrzenia skarpy rowu opaskowego i drenażu kamiennego w stopie zapory, jak i niespełnienia norm co do filtracji. Gmina wskazała także na to, że w decyzji stwierdza się wyłącznie konieczność obniżenia spiętrzenia wody w zbiorniku w sytuacji, gdy nakazane roboty wymagają opróżnienia zbiornika. Nadto, stwierdziła, że organ, który wydał decyzję, winien dokonać badania całego obwałowania zbiornika retencyjnego, ze względów bezpieczeństwa, a nie tylko jego części.

Po rozpatrzeniu wskazanego odwołania, zapadła powołana na wstępie decyzja Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego.

W uzasadnieniu orzeczenia organ II Instancji podał, że w wyniku przeprowadzonej przez [...] WINB w dniu [...] maja 2012 r. kontroli utrzymania obiektu zbiornika wodnego retencyjnego na rzece Wyżnicy w m. [...] i [...], gm. [...], stwierdzono występowanie uszkodzeń skarpy odpowietrznej grobli zbiornika na długości ok. 50 m od strony ul. [...] w [...], polegających na wybrzuszeniach powierzchni skarpy i wypchnięciu z powierzchni skarpy płyt betonowych ażurowych, a na długości ok. 5,0 m ich przewróceniu. Postanowieniem z [...] czerwca 2012 r. znak: [...] [...] WINB na podstawie art. 81c ust. 2 Prawa budowlanego nałożył na Gminę Miasta [...] obowiązek przedłożenia w terminie do dnia 31 sierpnia 2012 r. ekspertyzy uszkodzeń skarpy odpowietrznej grobli zbiornika wodnego retencyjnego na rzece [...] w m. [...] i [...], gm. [...], na odcinku ww. grobli o długości ok. 50 m od strony ul. [...] w [...] oraz oceny stanu technicznego całego obiektu zbiornika wodnego retencyjnego na rzece [...] w m. [...] i [...], gm. [...]. Po zapoznaniu się z przedłożoną przez Gminę ekspertyzą i oceną stanu technicznego obiektu, organ wojewódzki pismem z 23 października 2012 r. zawiadomił o wszczęciu postępowania w sprawie nieodpowiedniego stanu technicznego skarpy odpowietrznej w km 0+450 – 0+500 obwałowania zbiornika wodnego retencyjnego na rzece [...] w m. [...] i [...], gm. [...], a następnie w dniu [...]listopada 2012 r. wydał decyzję nakładającą obowiązek usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości poprzez wykonanie konkretnych robót budowlanych w terminie do dnia 31 maja 2013 r., jednocześnie zakazując piętrzenia wody w zbiorniku powyżej poziomu rzędnej 189,5 m n.p.m.

I dalej, organ II instancji wskazał na zastosowane w sprawie przepisy, tj. 66 ust. 1 pkt 1 i 3 oraz art. 66 ust. 2 Prawa budowlanego. Podał, że decyzja wydawana na podstawie art. 66 ust. 1 ww. ustawy nie jest decyzją uznaniową. W okolicznościach wymienionych w tym przepisie właściwy organ nakazuje usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości, co oznacza, iż ma on obowiązek wydania decyzji w tym przedmiocie. Organ wskazał także, że ww. art. 66 nie daje podstaw do usunięcia stanu pierwotnej niezgodności budynku z przepisami techniczno-budowlanymi, lecz stanowi podstawę do usunięcia złego stanu technicznego, który ma charakter wtórny, tzn. jest następstwem niewłaściwego użytkowania obiektu bądź też utrzymania go w niewłaściwym stanie, zużycia lub nagłych zdarzeń mających miejsce po oddaniu obiektu do użytkowania. Wskazał też w tym kontekście, że usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości w ww. trybie może dotyczyć jedynie takich nieprawidłowości, które powstały podczas użytkowania obiektu budowlanego i wiążą się z użytkowaniem obiektu budowlanego. Zauważył, że ww. przepis nie może być wykorzystywany do usunięcia dokonanych przez inwestora odstępstw od udzielonego pozwolenia na budowę, jak i do likwidacji samowoli budowlanej popełnionej w istniejącym obiekcie budowlanym.

Następnie, organ przywołał wnioski i zalecenia zawarte w "Okresowej pięcioletniej ocenie stanu technicznego i przydatności do użytkowania zbiornika wodnego retencyjnego na rzece [...] w m. [...] i [...], gm. [...]", sporządzonej we wrześniu 2012 r. Przywołał również treść "Ekspertyzy uszkodzeń skarpy odpowietrznej grobli zbiornika wodnego retencyjnego na rzece [...] w m. [...] i [...], gm. [...] (na odcinku grobli o długości około 50 m od strony ul. [...] w [...])". Stwierdził w konsekwencji, że zaskarżona decyzja organu wojewódzkiego jest adekwatna do zebranego materiału dowodowego i wyników ekspertyz. Odnosząc się do argumentów odwołania podał, że celem przedmiotowego postępowania jest usunięcie nieprawidłowości polegającej na nieodpowiednim stanie technicznym obiektu, zgodnie z wykonaną w tej sprawie ekspertyzą i oceną techniczną. Z tego też względu zarzuty odnoszące się do wykonania obiektu niezgodnie z projektem nie mogą zostać rozpatrzone w niniejszym postępowaniu. Odnośnie zarzutu, że zaskarżona decyzja dotyczy tylko i wyłącznie odcinka obwałowania czołowego zbiornika, a nie całej długości grobli czołowej, organ zauważył, iż w aktach sprawy znajduje się "Okresowa pięcioletnia ocena stanu technicznego i przydatności do użytkowania zbiornika wodnego retencyjnego na rzece [...] w m. [...] i [...], gm. [...]", odnosząca się do całego obiektu, z której jednoznacznie wynika, że w nieodpowiednim stanie technicznym znajduje się wyłącznie "fragment obwałowania czołowego (km 0+450 – 0+500), dla którego opracowano odrębną ekspertyzę, w której zalecono remont". Organ II instancji podniósł również, że art. 66 Prawa budowlanego nie tworzy dla właściciela czy zarządcy obiektu nowego obowiązku, lecz precyzuje obowiązek wynikający z art. 61 Prawa budowlanego i dodaje element pozwalający organom nadzoru budowlanego na skuteczne egzekwowanie jego wykonalności.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na ww. decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z 4 stycznia 2013 r., strona skarżąca – Gmina Miasta [...] reprezentowana przez Burmistrza Miasta [...] wniosła o uchylenie zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Wnosząc o powyższe skarżąca Gmina zarzuciła naruszenie w sprawie jej interesu prawnego poprzez błędne ustalenie, że stwierdzone wady techniczne skarpy odpowietrznej są wyłącznie nieprawidłowościami w stanie skarpy i nie stanowią zagrożenia budowlanego, a w konsekwencji zagrożenia bezpieczeństwa mieszkańców wynikającego z wykonania budowli niezgodnie z projektem budowlanym. Jednocześnie skarżąca zarzuciła zaskarżonej decyzji naruszenie:

-art. 66 ust. 1 pkt 1 i 3 Prawa budowlanego poprzez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie z uwagi na brak nakazu opróżnienia zbiornika retencyjnego w celu wykonania prac budowlanych jak i brak dokonania ekspertyzy budowlanej całej skarpy odpowietrznej;

-art. 50-51 Prawa budowlanego poprzez nie wszczęcie postępowania naprawczego przy stwierdzeniu, że "w wybudowanej budowli i oddanej do użytkowania zaistniały przesłanki do wszczęcia tego postępowania";

-art. 75 i art. 76 k.p.a. poprzez nie wyjaśnienie sprawy w zakresie konieczności przeprowadzenia prac budowlanych na całym odcinku wału odpowietrznego;

-art. 7 k.p.a. poprzez nie wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy oraz jej załatwienie w sposób naruszający interes strony, która reprezentuje pośrednio mieszkańców miasta [...], z uwagi na ograniczenie się wyłącznie do fragmentu budowli poddanego ekspertyzie (50 m) i nie ustosunkowanie się do całej długości wału jako budowli oraz zlekceważenie poważnego zagrożenia bezpieczeństwa mieszkańców miasta, co wynika bezpośrednio z opinii biegłych.

W uzasadnieniu skargi Gmina podniosła, iż zakazanie w decyzji piętrzenia wody powyżej poziomu rzędnej 189,5 m n.p.m. uniemożliwi wykonanie decyzji w zakresie przeprowadzenia prac budowlanych. Dla wykonania decyzji logicznym wydaje się nakazanie opróżnienia zbiornika i wyłączenia go z eksploatacji. Dalej, skarżąca podniosła, iż przy wydawaniu decyzji organy orzekające nie ustosunkowały się do wykonanej na podstawie postanowienia ekspertyzy. Z treści tej ekspertyzy jednoznacznie wynika bowiem, że wykonano badanie wyłącznie 50 m skarpy, która to przede wszystkim jest niezgodna z projektem budowlanym i zezwoleniem na budowę. Skarżąca stwierdziła, że cała skarpa odpowietrzna grobli zbiornika retencyjnego została zrealizowana niezgodnie z prawem budowlanym i zagraża bezpieczeństwu. Zarzuciła, iż organy nie dokonały oceny, czy ujawnione nieprawidłowości stanowią istotne odstępstwo od zatwierdzonego projektu budowlanego lub innych warunków pozwolenia. Reasumując skarżąca stwierdziła, że zaskarżona decyzja w sposób rażący narusza prawo. Rozstrzygnięcie to dotyczy wyłącznie 50 m skarpy i zostało wydane w sprawie dotyczącej nieprawidłowego stanu technicznego w sytuacji, gdy nieprawidłowości występują też na pozostałej długości skarpy i wynikają ze złej realizacji inwestycji. Skarżąca wywiodła w efekcie, że sprawa winna toczyć się w innym trybie, tj. uregulowanym w art. 50-51 Prawa budowlanego.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie zasługiwała na uwzględnienie. Sąd nie podzielił zarzutów w niej podniesionych, nie znalazł też żadnych innych powodów, dla których skarżone orzeczenie należałoby wyeliminować z obrotu prawnego.

-Przypomnienia wymaga, iż przedmiotem kontroli Sądu była decyzja Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] stycznia 2013 r.

Orzeczenie to zapadło w sprawie wszczętej przez organ nadzoru budowlanego stopnia wojewódzkiego z urzędu, dotyczącej złego stanu technicznego skarpy odpowietrznej w km 0+450 – 0+500 obwałowania zbiornika wodnego retencyjnego na rzece [...] w m. [...] i [...], gm. [...], mogącego zagrażać bezpieczeństwu ww. zbiornika. Wskazać przy tym należy, iż wszczęcie postępowania w takim zakresie wynikało z zapoznania się przez organ wojewódzki z wynikami, wnioskami i zaleceniami "Okresowej pięcioletniej oceny stanu technicznego i przydatności do użytkowania zbiornika wodnego retencyjnego na rzece [...] w m. [...] i [...], gm. [...]" oraz "Ekspertyzy uszkodzeń skarpy odpowietrznej grobli zbiornika wodnego retencyjnego na rzece [...] w m. [...] i [...], gm. [...] (na odcinku ww. grobli o długości ok. 50 m od strony ul. [...])". Oba wskazane dokumenty wykonane zostały w miesiącu wrześniu 2012 r. m. in. przez W.W. z uprawnieniami budowlanymi w specjalności inżynierii wodnej, a przekazane do Inspektoratu w dniu [...] października 2012 r. przez Urząd Miasta [...] tytułem wykonania obowiązku nałożonego na Gminę Miasta [...] postanowieniem [...] WINB z [...] czerwca 2012 r. znak: [...] wydanym w trybie art. 81c ust. 2 Prawa budowlanego. Wskazać też w tym miejscu trzeba, iż organ wojewódzki w dniu 29 maja 2012 r. przeprowadził kontrolę utrzymania obiektu budowlanego – tj. zbiornika wodnego retencyjnego na rzece [...] w m. [...] i [...], gm. [...]. Z protokołu Nr [...] dotyczącego tej kontroli wynika, że zbiornik ten został oddany do użytkowania na podstawie decyzji o pozwoleniu na użytkowanie [...] WINB z [...] maja 2007 r. znak: [...]. Ze wskazanego protokołu wynika również, że 10-12 maja 2012 r. odbyła się kontrola roczna obiektu (o której mowa w art. 62 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego), a we wnioskach z tej kontroli podano m. in., że należy "zakończyć (...) opracowanie ekspertyzy technicznej dot. sposobu naprawy uszkodzeń skarpy odpowietrznej grobli zbiornika na długości ok. 50 m od ul. Nadstawnej". Nadto, w omawianym protokole stwierdzono "uszkodzenia skarpy odpowietrznej grobli zbiornika na długości ok. 50 m polegające na wybrzuszeniach powierzchni skarpy i wypchnięciu z powierzchni skarpy płyt betonowych ażurowych, a na długości ok. 5,0 m ich przewrócenie. Zjawisko uszkodzeń ww. zostało zauważone w roku 2010 (...)". Te też ustalenia kontrolne skutkowały, jak wynika z akt sprawy, wydaniem przez organ wojewódzki postanowienia z [...] czerwca 2012 r. znak: [...] w oparciu o art. 81c ust. 2 Prawa budowlanego, nakładającego na właściciela ww. obiektu – Gminę Miasta [...] obowiązek przedłożenia stosownej ekspertyzy uszkodzeń skarpy odpowietrznej grobli ww. zbiornika wodnego retencyjnego oraz oceny stanu technicznego całego tego obiektu. Tak nałożony obowiązek został przez skarżącą Gminę wykonany. Złożona zaś do akt sprawy ekspertyza uszkodzeń skarpy i ocena stanu technicznego całego obiektu uzasadniały -w ocenie Sądu- nie tylko wszczęcie postępowania w trybie art. 66 Prawa budowlanego w zakresie powyżej podanym, a dotyczącym złego stanu technicznego skarpy odpowietrznej w km 0+450 – 0+500 obwałowania zbiornika wodnego retencyjnego na rzece [...] w m. [...] i [...], gm. [...], ale też nałożenia na właściciela obiektu obowiązku wykonania konkretnych robót budowlanych celem usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości na ww. odcinku skarpy.

-Rozwijając powyższe dostrzec należy, iż całkowicie niezasadne są te zarzuty skargi, które wskazują na nieprzeprowadzenie przez organy orzekające postępowania co do całości obiektu. Organ wojewódzki podjął czynności kontrolne w stosunku do całego zbiornika retencyjnego, jednakże poczynione ustalenia uzasadniały w efekcie uruchomienie postępowania tylko w stosunku do konkretnego odcinka skarpy odpowietrznej grobli przedmiotowego zbiornika. Z ww. oceny stanu technicznego całego obiektu, tj. zbiornika retencyjnego (oddanego do eksploatacji, jak wskazano w tym dokumencie, w październiku 2006 r.), wynika (a dokumentem tym organ dysponował przed wszczęciem postępowania), że obwałowanie czołowe zbiornika głównego jest w zadawalającym stanie technicznym, a wyjątek stanowi jedynie odcinek km 0+450 – 0+500 (objęty odrębną ekspertyzą, dla którego zalecono remont). Dobry stan techniczny, nie zagrażający bezpieczeństwo stwierdzono także w stosunku do obwałowania bocznego zbiornika głównego oraz obwałowania zbiornika wstępnego. Wskazano również, że budowle i konstrukcje betonowe, ujęciowe i zrzutowe oraz konstrukcje stalowe mechanizmów i zamknięć są w dobrym stanie technicznym (v. str. 18 oceny). Dokumentacja złożona przez skarżącą Gminę nie wykazała więc, aby zły stan techniczny obejmował cały obiekt. Powyższe pokrywa się również z wnioskami wynikającymi z protokołu z kontroli utrzymania obiektu przeprowadzonej przez [...] WINB oraz z powołanego w nim protokołu kontroli rocznej ww. obiektu. Reasumując, wskazane opracowane dotyczące stanu technicznego całego obiektu wykazało nieprawidłowości tylko w zakresie skarpy odpowietrznej na długości ok. 50 m. Nadto, wykazało, że te nieprawidłowości zaczęły ujawniać się kilka lat po oddaniu zbiornika retencyjnego do eksploatacji. Wskazano bowiem na str. 5 tego opracowania, iż zbiornik retencyjny oddano do eksploatowania w październiku 2006 r., a w grudniu 2009 r. stwierdzono obsunięcie skarpy oraz płyt ażurowych na ww. odcinku o długości 50 m. Tym samym w pełni uzasadnione jest stwierdzenie organów orzekających, iż zły stan techniczny dotyczył tylko ww. odcinka skarpy odpowietrznej i miał charakter wtórny, tj. ujawnił się (powstał) już w trakcie eksploatacji obiektu, a to uzasadniało (wbrew wywodom skargi), zastosowanie trybu uregulowanego w art. 66 Prawa budowlanego, w zakresie stwierdzonych nieprawidłowości. Celem przywołanej regulacji prawnej jest usunięcie nieprawidłowości powstałych w trakcie użytkowania obiektu oraz doprowadzenie obiektu do odpowiedniego stanu technicznego. Treść ww. opracowań złożonych na skutek wykonania postanowienia wydanego na podstawie art. 81c ust. 2 Prawa budowlanego wskazywała zaś na potrzebę uruchomienia sprawy w tym trybie.

-Dalej, przypomnieć należy, iż w konsekwencji poczynionych w sprawie ustaleń organ wojewódzki wydając orzeczenie zastosował przepis art. 66 ust. 1 pkt 1 i 3 Prawa budowlanego oraz art. 66 ust. 2 tej ustawy.

Zgodnie z ww. art. 66 ust. 1 pkt 1 i 3, w przypadku stwierdzenia, że obiekt budowlany może zagrażać życiu lub zdrowiu ludzi, bezpieczeństwu mienia bądź środowiska albo jest w nieodpowiednim stanie technicznym, właściwy organ nakazuje, w drodze decyzji, usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości, określając termin wykonania tego obowiązku. Zgodnie natomiast z art. 66 ust. 2 Prawa budowlanego, w decyzji, o której mowa w ust. 1 pkt 1 - 3, właściwy organ może zakazać użytkowania obiektu budowlanego lub jego części do czasu usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości. Decyzja o zakazie użytkowania obiektu, jeżeli występują okoliczności, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, podlega natychmiastowemu wykonaniu i może być ogłoszona ustnie.

W ocenie Sądu, okoliczności sprawy wypełniały dyspozycję przytoczonych norm prawnych, i uzasadniały wydanie decyzji na ich podstawie. Powyżej wymieniana już "Ekspertyza uszkodzeń skarpy odpowietrznej (...)" potwierdziła bowiem zły stan techniczny skarpy odpowietrznej na długości ok. 50 m od ul. [...]. Wynika z niej również, iż pierwsze nieprawidłowości stanu technicznego wskazanego odcinka skarpy zostały ujawnione podczas czynności konserwacyjnych zbiornika w grudniu 2009 r. (str. 4 ww. opracowania), a kolejne - w kwietniu 2010 r. Z opracowania tego wynika nadto, że obecny stan obwałowania zbiornika na odcinku km 0+450 – 0+500 ocenia się jako mogący zagrażać bezpieczeństwu. Wskazano w niej także, że obwałowanie na tym odcinku może być eksploatowane przy obniżonej rzędnej piętrzenia wody w zbiorniku, tj. 189,5 m n.p.m., oraz, że dla potrzeb eksploatacji zbiornika konieczny jest na ww. odcinku remont dolnej części obwałowania wraz z rowem opaskowym. Reasumując, ww. stwierdzenia, wnioski i zalecenia wynikające z omawianego opracowania, wskazują -w ocenie Sądu- na zasadność zastosowania w sprawie art. 66 ust. 1 pkt 1 i 3 oraz art. 66 ust. 2 Prawa budowlanego. Sąd zauważa również, iż obowiązki określone w decyzji wydanej na podstawie tych przepisów, zostały szczegółowo opisane, co istotne - w oparciu o wnioski i zalecenia zawarte w ww. opracowaniu. W tym też zakresie Sąd nie stwierdził żadnej wadliwości w działaniu organów obu instancji.

-Sąd dostrzega przy tym, w kontekście zarzutu skargi, iż decyzja nie nakazuje opróżnienia zbiornika retencyjnego w celu przeprowadzenia robót remontowych, że wprawdzie wprost z sentencji decyzji organu wojewódzkiego taki obowiązek nie wynika, ale tylko z tego powodu decyzja ta nie jest obarczona wadą, w tym wadą niewykonalności. Dostrzec bowiem trzeba, iż wyraźnie w orzeczeniu tym podano, że usuwając stwierdzone nieprawidłowości poprzez wykonanie konkretnych robót budowlanych należy dokonać tego w sposób określony we wnioskach i zaleceniach "Ekspertyzy uszkodzeń skarpy (...)". We wnioskach i zaleceniach wskazanego opracowania stwierdza się zaś, że "roboty remontowe powinny być wykonane przy opróżnieniu zbiornika". Zatem, już tylko prawidłowe odczytanie sentencji decyzji I instancji usuwa wątpliwości podnoszone przez skarżącą Gminę w powyżej przedstawionym zakresie i czyni tym samym rozważany zarzut skarżącej nieuzasadnionym.

W kontekście zarzutów skargi, zauważyć również trzeba, iż orzeczony w oparciu o ww. art. 66 ust. 2 Prawa budowlanego zakaz piętrzenia wody w ww. zbiorniku powyżej poziomu rzędnej 189,5 m n.p.m., podlegający natychmiastowemu wykonaniu, ma na celu zapewnienie bezpieczeństwa zbiornika, do czasu doprowadzenia obiektu do prawidłowego stanu technicznego. Z uwagi na zalecenia zawarte w ww. opracowaniu dotyczącym uszkodzeń skarpy jest on konieczny, a jednocześnie w żaden sposób nie ogranicza czy też uniemożliwia wykonania nakazanych w decyzji robót budowlanych.

-Z tych wszystkich przyczyn Sąd uznał, iż w sprawie przeprowadzono postępowanie we właściwym trybie, we właściwym zakresie, a w konsekwencji na podstawie prawidłowo zastosowanych przepisów art. 66 Prawa budowlanego nałożono na właściciela obiektu zasadnie sformułowane obowiązki, znajdujące oparcie w materiale dowodowym sprawy.

-Odnosząc się do tych zarzutów skargi, które wskazują na to, iż sprawa winna być prowadzona w trybie naprawczym przewidzianym w art. 50-51 Prawa budowlanego, albowiem (jak podnosi skarżąca) zbiornik retencyjny został wykonany w sposób niezgodny z zatwierdzonym projektem budowlanym, Sąd stwierdza, iż zarzuty te nie mogły podważyć prawidłowości wydanych w sprawie rozstrzygnięć.

Przede wszystkim wskazać należy, iż przeprowadzenie postępowania w trybie art. 66 Prawa budowlanego nie oznacza, że w stosunku do tego samego obiektu nie będzie mogło zostać przeprowadzone postępowanie naprawcze uregulowane w ww. art. 50-51 tej ustawy. Przy czym, zupełnie odrębną kwestią jest to, czy w obecnej chwili zachodzą podstawy do wszczęcia i przeprowadzenia postępowania w oparciu o te ostatnie regulacje prawne. Warto dotrzeć, że dopóki pozostaje w obrocie prawnym decyzja o pozwoleniu na użytkowanie obiektu, dopóty domniemywać należy, iż inwestycja zrealizowana została zgodnie z pozwoleniem na budowę i zatwierdzoną dokumentacją. Wskazać też trzeba, że z pewnością, jak słusznie zauważył w sprawie organ II instancji, przepis art. 66 Prawa budowlanego nie daje podstaw do usunięcia stanu pierwotnej niezgodności budynku z przepisami, lecz stanowi wyłącznie podstawę do usunięcia złego stanu technicznego, który ma charakter wtórny, tzn. jest następstwem na przykład nieprawidłowego użytkowania obiektu bądź też utrzymania go w niewłaściwym stanie, zużycia lub nagłych zdarzeń mających miejsce po oddaniu obiektu do użytkowania. Bezspornie, sprawa dotyczy zbiornika wodnego oddanego w 2007 r. do użytkowania (na podstawie decyzji z [...] maja 2007 r., jak wynika to z protokołu organu wojewódzkiego z 29 maja 2012 r.), a zły stan techniczny odcinka skarpy odpowietrznej o długości ok. 50 m ujawnił się po kilkuletniej eksploatacji zbiornika. Stąd też Sąd uznał, iż okoliczności uzasadniały zastosowanie trybu z art. 66 Prawa budowlanego. Jednocześnie Sąd dostrzega, iż część stwierdzeń w opracowaniach przygotowanych na użytek sprawy może sugerować, iż popełniono błędy na etapie realizacji zbiornika wodnego, ale to nie mogło być przedmiotem niniejszej sprawy i nie mogło także wpłynąć na prawidłowość wydanych rozstrzygnięć. Kwestie te mogą natomiast być wyjaśnione przez właściwy organ w odrębnym postępowaniu, prowadzonym we właściwym do tego trybie.

W tej sytuacji, nie znajdując podstaw do uznania skargi za zasadną, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł jak w sentencji.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...