VII SA/Wa 343/13

Uzasadnienie

W skardze z dnia 18 stycznia 2013 r. skarżąca J. K. zawarła wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] stycznia 2013 r., Nr [...], którą utrzymano w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w W. z dnia [...] listopada 2012 r., Nr [...], o nałożeniu na M.V. obowiązku sporządzenia i przedstawienia projektu budowlanego zamiennego szklarni usytuowanej na działce o nr ew. [...], położonej przy ul. [...] w W.. Strona skarżąca wnosząc o wstrzymanie wykonania ww. aktu, nie uzasadniła swojego wniosku pod względem ustawowych przesłanek wynikających z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), zwanej dalej "p.p.s.a.", zakwestionowała wyłącznie legalność wykonanych przez inwestora robót budowlanych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 61 § 3 p.p.s.a. sąd może na wniosek skarżącego wstrzymać wykonanie zaskarżonego aktu lub czynność, jeśli w wyniku ich wykonania zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków (...).

Ww. przepis, choć przewiduje możliwość wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji na wniosek strony, to jednocześnie stanowi, iż skorzystanie z takiego środka prawnego jest możliwe w sytuacji, gdy zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia stronie znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Możliwość udzielenia ochrony tymczasowej została zatem ograniczona do wystąpienia jednej z dwóch przesłanek zawartych w ww. przepisie. Obowiązkiem strony jest zaś wskazanie we wniosku okoliczności na poparcie spełnienia przynajmniej jednej z tych przesłanek. Innymi słowy, uprawnienie to wiąże się z obowiązkiem uzasadnienia wniosku, poprzez poparcie go stosownymi twierdzeniami i dokumentami na okoliczność spełnienia ustawowych przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji (por. postanowienie NSA z dnia 26 listopada 2007 r., II FZ 338-339/07, publ. w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych: http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Argumentacja wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu musi w sposób przekonywujący pokazać konkretne relacje między brakiem wstrzymania zaskarżonej decyzji a wystąpieniem zagrożeń z art. 61 § 3 p.p.s.a. (por. post. NSA z dnia 21 grudnia 2006 r., I FZ 525/06, publ. w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych: http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

W przedmiotowej sprawie skarżąca w ogóle nie uzasadniła wniosku o wstrzymanie zaskarżonej decyzji przez pryzmat wystąpienia ww. dwóch przesłanek. Zamiast tego zakwestionowała legalność wykonanych przez inwestora robót budowlanych. Oznacza to, że skarżąca nie uzasadniła swojego wniosku zgodnie z wymogami art. 61 § 3 p.p.s.a. W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z ww. przepisem, sąd administracyjny jest władny rozpoznać wniosek o wstrzymanie aktu administracyjnego tylko i wyłącznie pod kątem zaistniałych przesłanek określonych w tym przepisie (tj. niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków). Na tym etapie (dotyczącym jedynie zastosowania ochrony tymczasowej wynikającej z art. 61 p.p.s.a.), nie ma miejsca na ocenę zaskarżonego aktu pod względem jego zgodności z przepisami prawa, ponieważ kwestia ta będzie przedmiotem oceny Sądu Administracyjnego w toku rozprawy. W postanowieniu z dnia 28 kwietnia 2005 r., sygn. akt II OZ 184/05, Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, że oparcie wniosku o ochronę tymczasową na niezgodności decyzji z prawem, niweczyłoby kontrolę sądową legalności decyzji administracyjnej. Z tych względów, podnoszone przez wnioskodawczynię zarzuty dotyczące wadliwości zaskarżonej decyzji nie mogły na tym etapie odnieść zamierzonego skutku. Nie są to bowiem okoliczności stanowiące o wystąpieniu choćby jednej z przesłanek, o których mowa w ww. art. 61 § 3 p.p.s.a.

Ponadto, oceniając zasadność wniosku Sąd miał na uwadze charakter sprawy, a dokładnie: przedmiot zaskarżonej decyzji. W tym też kontekście Sąd zauważa, iż sam obowiązek przedstawienia przez inwestora projektu budowlanego zamiennego nie wywołuje dla skarżącej żadnych negatywnych skutków. Wnioskodawczyni winna mieć na względzie, że nałożenie takiego obowiązku nie powoduje bezpośrednio trwałej zmiany otoczenia tej inwestycji. W wyniku takiego rozstrzygnięcia nie następuje bowiem jakiekolwiek zatwierdzenie stanu faktycznego, który mógłby ewentualnie doprowadzić do sytuacji wyjątkowych, zagrażających chronionym dobrom skarżącej. Do takiego skutku może ewentualnie dojść dopiero na późniejszym etapie postępowania legalizacyjnego, w wyniku ewentualnego zatwierdzenia przez organ projektu budowlanego zamiennego na podstawie art. 51 ust. 4 Prawa budowlanego.

Reasumując, w ocenie Sądu, w świetle powołanych wyżej przepisów prawa i wniosku strony skarżącej oraz okoliczności faktycznych i prawnych niniejszej sprawy, brak było podstaw do uznania, iż zachodzą okoliczności uzasadniające wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Podkreślenia wymaga, iż sama skarżąca we wniosku nie wskazała konkretnych okoliczności, które mogłyby skutkować dla niej znaczną szkodą lub trudnymi do odwrócenia skutkami.

Z tych względów, na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a., Sąd orzekł jak w sentencji postanowienia.