III SA/Gd 371/13

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z 19 lutego 2013 r., nr [...] po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez F. Spółkę z o.o. z siedzibą w W. - Dyrektor Izby Celnej w G. utrzymał w mocy swoją decyzję z dnia 3 grudnia 2012 r., nr [...] odmawiającą wznowienia postępowania zakończonego ostateczną decyzją Dyrektora Izby Celnej w G. z dnia 14 kwietnia 2010 r., nr [...] utrzymującą w mocy decyzję tego organu z dnia 3 lutego 2010 r., nr [...] umarzającą postępowanie i odmawiającą zmiany zezwolenia na urządzanie i prowadzenie gier na automatach o niskich wygranych.

Rozstrzygnięcie to zapadło na tle następującego stanu faktycznego.

Pismem z dnia 26 października 2012 r. skarżąca wystąpiła o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej ww. decyzją Dyrektora Izby Celnej w G. z dnia 14 kwietnia 2010 r., nr [...] Spółka złożyła wniosek w związku z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 lipca 2012 w sprawach połączonych C-213/11, C-214/11 i C-217/11 F. i inni, wskazując, że zgodnie z art. 240 § 1 pkt 11 i art. 241 § 2 pkt 2 zaistniały przesłanki do wznowienia postępowania.

Rozpatrując wniosek w I instancji organ decyzją z dnia 3 grudnia 2012 r. odmówił wznowienia postępowania w sprawie z uwagi na trwającą kontrolę sądowoadministracyjną dotyczącą decyzji Dyrektora Izby Celnej w G. z dnia 14 kwietnia 2010 r., nr [...].

Organ wskazał, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 19 listopada 2012 r. sygn. akt III SA/Gd 569/12 uchylił decyzję Dyrektora Izby Celnej w G. z dnia 14 kwietnia 2010 r., nr [...], jak i decyzję ją poprzedzającą. Zdaniem organu, nie jest jednak wykluczone wniesienie skargi kasacyjnej na to rozstrzygnięcie. Organ stanął jednocześnie na stanowisku, że po wniesieniu skargi do sądu administracyjnego niedopuszczalne jest wszczynanie postępowań mających na celu weryfikację skarżonego aktu w trybie nadzwyczajnym. Każda bowiem ingerencja organu administracji w sprawę, w której wszczęto postępowanie sądowoadministracyjne, a wykraczająca poza dyspozycję art. 54 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, jest niedopuszczalna jako godząca w określoną w art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji RP zasadę prawa do sądu.

Reasumując organ odmówił wznowienia postępowania w celu zapobieżenia dwutorowości postępowań administracyjnego i sądowoadministracyjnego.

W odwołaniu od tej decyzji skarżąca zarzuciła organowi naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 243 § 1 i 2 w zw. z art. 240 § 1 i art. 241 Ordynacji podatkowej poprzez bezpodstawną w ocenie spółki odmowę wznowienia postępowania oraz naruszenie art. 240 § 1 i art. 241 Ordynacji podatkowej, poprzez przyjęcie, że prowadzone postępowanie sądowoadministracyjne stanowi przeszkodę dla wznowienia postępowania.

Dyrektor Izby Celnej w G. decyzją z dnia 19 lutego 2013 r., nr [...] działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 243 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Organ przyznał, że ustawa Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, w tym art. 56 tej ustawy nie daje bezpośredniej odpowiedzi na pytanie, czy wszczęcie postępowania w trybie nadzwyczajnym jest możliwe po wniesieniu skargi do sądu administracyjnego. Podzielił jednak ukształtowany na tle tego zagadnienia w orzecznictwie i doktrynie pogląd, że wniesienie prawnie skutecznej skargi do sądu administracyjnego musi stanowić przeszkodę do wszczęcia postępowania w sprawie nadzwyczajnego postępowania administracyjnego.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku spółka zarzuciła organowi rażące naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy:

1) art. 243 § 1 i 3 w zw. z art. 240 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie i przyjęcie, że dopuszczalność wznowienia postępowania sprowadza się do badania wykraczającego ponad ocenę, czy żądanie wznowienia postępowania zostało zgłoszone przez stronę oraz czy powołuje ono podstawy wznowienia.

2) art. 243 § 1 i 3 Ordynacji podatkowej poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie i przyjęcie niedopuszczalności wznowienia postępowania z powołaniem się na zaskarżenie decyzji ostatecznej objętej wnioskiem o wznowienie w konsekwencji bezpodstawnego przyjęcia, że art. 56 p.p.s.a. stanowi przeszkodę do konstruowania przesłanek niedopuszczalności postępowania, określonych poza Ordynacją podatkową,

3) naruszenie art. 201 § 1 pkt 2 w zw. z art. 243 § 1 i 3 Ordynacji podatkowej poprzez jego niezastosowanie i błędne przyjęcie, że równolegle toczące się postępowanie sądowoadministracyjne nie stanowi zagadnienia wstępnego o charakterze usuwalnej przeszkody procesowej, a przesłankę stwierdzenia niedopuszczalności wznowienia postępowania podatkowego.

Zdaniem skarżącej, w sprawie nie zachodzą jakiekolwiek okoliczności uzasadniające przyjęcie niedopuszczalności wznowienia postępowania. Żaden przepis nie wskazuje, by uprzednio wszczęte postępowanie sądowoadministracyjne było podstawą dla stwierdzenia niedopuszczalności wznowienia postępowania podatkowego. W tym przypadku zachodzi sytuacja, gdy dwa równolegle toczące się postępowania mogą mieć na siebie wzajemny wpływ, zaś rozstrzygnięcie jednego z nich determinuje treść rozstrzygnięcia drugiego z postępowań. W razie uchylenia przez sąd decyzji objętej późniejszym wnioskiem o wznowienie postępowania, postępowanie wznowieniowe może stać się bezprzedmiotowe, gdyż samo istnienie decyzji ostatecznej jest przesłanką pozytywną o charakterze przedmiotowym prowadzenia tego postępowania nadzwyczajnego.

Różnicą pomiędzy obu postępowaniami jest w szczególności określenie podstawy orzekania: sąd administracyjny orzeka na podstawie zgromadzonych w postępowaniu podatkowym akt sprawy, a więc mając na uwadze stan sprawy aktualny w momencie skutecznego wydania decyzji ostatecznej. Podstawą wznowienia postępowania i orzekania w tym przedmiocie przez organ są zaś okoliczności, które miały miejsce już po wydaniu tej decyzji ostatecznej. Kognicja sądu administracyjnego oraz organu może więc być określona jako rozłączna. Odmienny wniosek można by wyprowadzić co najwyżej w przypadku postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności postępowania, a nie w postępowaniu w przedmiocie jego wznowienia.

W konsekwencji stwierdzono, że oba postępowania nie wykluczają się wzajemnie. Wyrok sądu administracyjnego uchylający decyzję poddaną kontroli uzasadniałby umorzenie postępowania w przedmiocie wznowienia postępowania przez organ. Postępowanie to byłoby więc bezprzedmiotowe - z uwagi na uchylenie decyzji zachodziłaby bezwzględna przeszkoda do jego prowadzenia skutkująca koniecznością umorzenia postępowania wznowieniowego. Przeszkoda taka dopiero może wystąpić w postępowaniu wznowieniowym. W dniu złożenia wniosku o wznowienie oraz w momencie wydawania przez Dyrektora Izby Celnej decyzji odmawiających wznowienia postępowania przeszkoda procesowa o charakterze bezwzględnym w postaci braku decyzji nie występowała.

Skarżąca wskazała ponadto, że nie jest możliwe stwierdzenie przez organ niedopuszczalności postępowania podatkowego z powołaniem się na treść przepisów ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wskazał dodatkowo, że nie zawiesił postępowania, ponieważ postępowanie sądowoadministracyjne prowadzone odnośnie decyzji ostatecznej objętej wnioskiem o wznowienie postępowania nie tylko nie stanowi zagadnienia wstępnego w przedmiotowej sprawie, ale jest główną przesłanką odmowy wznowienia postępowania i procesowania.

W piśmie z dnia 19 czerwca 2013 r. pełnomocnik skarżącej stwierdził, że art. 56 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie może stanowić podstawy rozstrzygnięcia organu podatkowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

W myśl art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2012, poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a", Sąd, rozstrzygając sprawę w granicach danej sprawy, nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie zaskarżeniu do sądu administracyjnego poddano decyzję odmawiającą wznowienia postępowania zakończonego ostateczną decyzją Dyrektora Izby Celnej w G. z dnia 14 kwietnia 2010 r., nr [...].

Jako podstawę wznowieniową skarżąca spółka wskazała przepis art. 240 § 1 pkt 11 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 749), zgodnie z którym w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli orzeczenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości ma wpływ na treść wydanej decyzji.

W okolicznościach niniejszej sprawy, wbrew stanowisku strony, nie zachodzi powyższa przesłanka, która uzasadniałaby dopuszczalność wznowienia postępowania zakończonego decyzją ostateczną.

Bezsporne jest, że wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 19 listopada 2012 r. zapadłym w sprawie sygn. akt III SA/Gd 569/12 decyzje objęte wnioskiem o wznowienie postępowania zostały uchylone, a mianowicie została uchylona decyzja Dyrektora Izby Celnej w G. z dnia 14 kwietnia 2010 r., nr [...] oraz poprzedzająca ją decyzja organu I instancji w zakresie w jakim decyzja zawiera rozstrzygnięcie o odmowie zmiany zezwolenia na urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach na niskich wygranych. Wyrok Sądu został wydany już po złożeniu wniosku przez skarżącą spółkę i nie jest prawomocny, gdyż została wywiedziona od niego skarga kasacyjna.

Jednak dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy ważne jest - że uchylenie przedmiotowych decyzji nastąpiło - na skutek oraz z przyczyn określonych w treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (w skrócie TSUE) z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawach połączonych C-213/11, C-214/11 i C-217/11 (sprawa F. i inni). A więc wyroku, który zdaniem skarżącej spółki, wpływa na treść wydanej decyzji i ma stanowić podstawę wznowienia postępowania.

Tu należy przypomnieć, że wyrok ten zapadł w związku z pytaniami tutejszego Sądu o wydanie orzeczeń w trybie prejudycjalnym na podstawie art. 267 TSUE. I tak, postanowieniem z dnia 16 listopada 2010 r. w sprawie sygn. akt III SA/Gd 261/10 (obecna sygn. akt III SA/Gd 569/12), przedstawiono Trybunałowi pytanie prawne: "Czy przepis art. 1 pkt 11 dyrektywy nr 98/34/WE z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. U. UE L 98.204.37 z późn. zm.) powinien być interpretowany w ten sposób, że do "przepisów technicznych", których projekty powinny zostać przekazane Komisji zgodnie z art. 8 ust. 1 wymienionej dyrektywy należy taki przepis ustawowy, który zakazuje zmiany zezwoleń na działalność w zakresie gier na automatach o niskich wygranych w zakresie zmiany miejsca urządzania gry".

Wyrokiem z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawach połączonych C-213/11, C-214/11 i C-217/11 Trybunał odpowiadając na ww. pytanie prejudycjalne dotyczące art. 135 ust. 2 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. nr 201, poz. 1540 ze zm.), zwanej dalej jako "u.g.h." (a także na dwa inne pytania zadane przez WSA w Gdańsku dotyczące zakazu wydawania zezwoleń na działalność w zakresie gier na automatach o niskich wygranych - art. 129 ust. 2 u.g.h i przedłużania takich zezwoleń - art. 138 ust. 1 u.g.h.) dokonał interpretacji art. 1 pkt 11 dyrektywy nr 98/34/WE. Trybunał orzekł, że przepis tego artykułu należy interpretować w ten sposób, że przepisy krajowe tego rodzaju jak przepisy ustawy o grach hazardowych, które mogą powodować ograniczenie, a nawet stopniowe uniemożliwienie prowadzenia gier na automatach o niskich wygranych poza kasynami i salonami gry, stanowią potencjalnie "przepisy techniczne" w rozumieniu tego przepisu, w związku z czym ich projekt powinien zostać przekazany Komisji zgodnie z art. 8 ust. 1 akapit pierwszy wskazanej dyrektywy, w wypadku ustalenia, iż przepisy te wprowadzają warunki mogące mieć istotny wpływ na właściwości lub sprzedaż produktów. Dokonanie tego ustalenia należy do sądu krajowego. Po wydaniu wyroku TSUE z dnia 19 lipca 2012 r., kwestia "technicznego charakteru" przepisu art. 135 ust. 2 u.g.h. była przedmiotem rozważań i oceny tutejszego Sądu.

Jest oczywistym, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku orzekał w sprawie o sygn. akt III SA/Gd 569/12 po zapadnięciu wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Co jest istotne, z powodu zwrócenia się z pytaniem do TSUE w sprawie w sprawie o sygn. akt III SA/Gd 569/12 (poprzednia sygn. akt III SA/Gd 261/10), postępowanie w sprawie skargi na decyzję Dyrektora Izby Celnej w G. z 14 kwietnia 2010 r. było przed Sądem zawieszone do czasu udzielenia odpowiedzi przez Trybunał.

Po udzieleniu odpowiedzi postępowanie zostało podjęte, a sprawa toczyła się pod nową sygn. akt III SA/Gd 569/12. Nie może zatem budzić wątpliwości, że Sąd brał ten wyrok pod uwagę, a wyniki podjętego przez Trybunał rozstrzygnięcia rozważał w swoim uzasadnieniu. Sąd, odwołując się do treści wyroku TSUE z dnia 19 lipca 2012 r. wywiódł, że art. 135 ust. 2 u.g.h. jest przepisem technicznym w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy nr 98/34/WE.

Nawet gdyby Sąd nie dał temu wyrazu w uzasadnieniu wyroku z dnia 19 listopada 2012 r., to jest oczywiste, że treść wyroku TSUE była przyczyną uchylenia decyzji organów celnych w tamtej sprawie.

Zatem w toku ewentualnego wszczęcia postępowania wznowieniowego dotyczącego tej samej decyzji - jak chce tego strona skarżąca - z powodu wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości - organ badałby te same okoliczności, które były już badane i ocenione przez Sąd w sprawie o sygn. akt III SA/Gd 569/12.

W ocenie Sądu, taka sytuacja nie może stanowić podstawy wznowieniowej, gdyż treść orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości została w tej konkretnej sprawie uwzględniona. Innymi słowy, w okolicznościach niniejszej sprawy uprawnione jest stanowisko, że orzeczenie Trybunału wywarło już wpływ na treść wydanych decyzji (nie może wywrzeć takiego wpływu drugi raz). Zatem nie można mówić w tym przypadku o istnieniu przesłanki wznowieniowej. Należy zgodzić się z przywołanymi przez stronę "abstrakcyjnymi" poglądami doktryny jednak nie mogą one odniesienia do tej konkretnej sprawy.

Należy mieć na uwadze również, że w ramach kontroli sądowo-administracyjnej w myśl art. 145 § 1 pkt 1 lit b) ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, sąd ma obowiązek uwzględniać naruszenia prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (czyli brać pod uwagę podstawy wznowieniowe). Taki obowiązek ciążył także na Sądzie orzekającym w sprawie o sygn. akt III SA/Gd 569/12.

Dodatkowo zdaniem Sądu, w tym przypadku przepisy postępowania zawarte w Ordynacji podatkowej, nie mogą służyć do "mnożenia ilości postępowań". Ich celem jest przecież prawidłowe rozpoznanie i rozstrzygnięcie sprawy administracyjnej, czyli tu - o zmianę zezwolenia. Skoro ta sprawa, czyli sprawa o zmianę zezwolenia na urządzanie gier została już końcowo (aczkolwiek jeszcze nieprawomocnie) rozstrzygnięta przez Sąd, nie można z tej samej przyczyny wszczynać postępowania wznowieniowego dotyczącego tej samej decyzji.

Sytuacja zbiegu uprawnień do weryfikacji ostatecznych decyzji w ramach drogi nadzwyczajnego postępowania administracyjnego i drogi kontroli sądowej uzasadnia potrzebę ustalenia reguł unikania tego zbiegu albo, w przypadku zaistnienia takiego zbiegu, przyjęcia określonych rozwiązań w celu wyeliminowania dwutorowości kontroli decyzji administracyjnych. W doktrynie zauważa się, że art. 56 p.p.s.a. nie zawiera żadnego postanowienia w kwestii, czy dopuszczalne jest po wniesieniu skargi do sądu administracyjnego wszczęcie przez organy administracji publicznej postępowania w celu zmiany, uchylenia lub stwierdzenia nieważności decyzji, zarówno z urzędu, jak i w związku z wniesieniem nadzwyczajnego środka prawnego innego niż skarga do sądu administracyjnego. Można wręcz - wnioskując a contrario do postanowień tego przepisu - przyjąć, na co powołuje się strona skarżąca, że wszczęcie takiego postępowania administracyjnego po wniesieniu skargi jest dopuszczalne. W celu jednak zapobieżenia dwutorowości postępowania administracyjnego i sądowoadministracyjnego w stosunku do ostatecznych decyzji, należy przyjąć, że po wniesieniu skargi do sądu administracyjnego wykluczona jest możliwość wszczęcia takiego postępowania wewnątrzadministracyjnego (zob. T. Woś [w:] T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, W-wa, s. 269).

Zakaz taki jest oczywisty w świetle art. 170 p.p.s.a. regulującego skutki prawomocności orzeczeń sądu administracyjnego. Zgodnie z tym przepisem orzeczenie sądu wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, ale również inne sądy i inne organy państwowe, a w przypadkach przewidzianych w ustawie także inne osoby. Sformułowany w tym przepisie pozytywny skutek prawomocności orzeczeń sądowych, statuujący ich moc erga omnes, wyłącza możliwość uruchomienia wewnątrzadministracyjnego postępowania administracyjnego kontrolnego przez organy administracji publicznej także z urzędu. Jak wskazano wyżej, nie mogłaby bowiem w tym postępowaniu zapaść inna decyzja, niż orzeczenie sądu administracyjnego rozstrzygające skargę na ostateczną decyzję (T. Woś, op. cit., s.269-270).

Z przedstawionych przyczyn nie jest uzasadniony zarzut, że organy celne miały obowiązek rozpatrywać okoliczności wznowieniowe po wszczęciu postępowania wznowieniowego, albowiem w sprawie niniejszej już "na pierwszy rzut oka" widać, że w toku uprzednio przeprowadzonej kontroli decyzji z dnia 14 kwietnia 2010 r. przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uchylono je również z przyczyny, o jakiej mowa w art. 240 §1 pkt 11 Ordynacjo podatkowej.

W tej sytuacji należy przyjąć, że powoływana przez skarżącą podstawa wznowieniowa (rozumiana w tym wypadku jako odwołanie się do wydania wyroku TSUE z dnia 19 lipca 2012 r., sygn. akt C-213/11, C-214/11 i C-217/11) w istocie nie istniała, gdyż wyrok Trybunału, tj. wyrażona w nim ocena prawna i zalecenia, został już uwzględniony przez Sąd w wydanym w dniu 19 listopada 2012 r. wyroku w sprawie o sygn. akt: III SA/Gd 569/12 dotyczącym oceny legalności decyzji Dyrektora Izby Celnej w G. z dnia 14 kwietnia 2010 r. nr [...], a więc tej samej decyzji, którą skarżąca uczyniła przedmiotem wznowienia postępowania na podstawie art. 240 § 1 pkt 11 Ordynacji podatkowej w oparciu o ten sam wyrok TSUE z dnia 19 lipca 2012 r. Innymi słowy, w świetle istniejącego w sprawie stanu faktycznego i prawnego, należy skonstatować, że brak jest w istocie przesłanki wznowieniowej powoływanej przez skarżącą we wniosku, odnoszącej się do ww. wyroku TSUE, gdyż wyrok Trybunału został już niejako "wykorzystany" w procesie orzeczniczym a jego wpływ na treść weryfikowanej decyzji został już oceniony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 listopada 2012 r. o sygn. akt: III SA/Gd 569/12. Tym samym - wobec dalszego trwania postępowania sądowoadministracyjnego - nie jest możliwe (zasadne) z uwagi na art. 170 p.p.s.a. prowadzenie równolegle do zawisłego przez Naczelnym Sądem Administracyjnym nadzwyczajnego postępowania administracyjnego w sprawie weryfikacji tej samej decyzji, co w postępowaniu przed tym Sądem.

Wobec zatem zakwestionowania - w świetle opisanego stanu faktycznego - istnienia podstawy wznowieniowej określonej w art. 240 § 1 pkt 11 Ordynacji podatkowej i niedopuszczalności równoległego prowadzenia wobec tego samego aktu administracyjnego postępowania sądowoadministracyjnego oraz postępowania o charakterze nadzwyczajnym w administracyjnym toku instancji (tak należy wywieść w oparciu o art. 170 w zw. z art. 56 p.p.s.a.), należy stwierdzić, że w sprawie zaistniały przeszkody natury przedmiotowej, uniemożliwiające skarżącej skuteczne domaganie się wznowienia postępowania zakończonego ostateczną decyzją Dyrektora Izby Celnej w G. z dnia 14 kwietnia 2010 r., nr [...]. Z tego względu należy przyjąć, że wydane w opisanej sprawie rozstrzygnięcie w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania w sprawach zakończonych ww. decyzja Dyrektora Izby Celnej w G. z dnia 14 kwietnia 2010 r., odpowiada prawu.

Z powyższych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.