II SA/Sz 461/13

Uzasadnienie

W dniu [...] r. Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej wystąpił do Państwowej Inspekcji Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy z wnioskiem o wykonanie inspekcji w celu wydania orzeczenia o dopuszczeniu jednostki "Z." do eksploatacji.

Państwowy Inspektor Pracy orzeczeniem z dnia [...] r. Nr [...], wydanym na podstawie art. 106 § 5 ustawy z dnia

14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) w związku z art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a, art. 34 k ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej (Dz. U. z 2006 r. Nr 123,

poz. 857 ze zm.), art. 33 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz. U. z 2007 r. Nr 89, poz. 589 ze zm.), postanowił nie dopuścić statku kontrolno-inspekcyjnego do utrzymania szlaków żeglugowych "Z." o numerze rejestracyjnym statku [...] do eksploatacji pod względem bezpieczeństwa i higieny pracy.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ I instancji wskazał, że dla statku przeznaczonego do wykonywania prac technicznych, utrzymania szlaków żeglugowych lub eksploatacji złóż kruszyw wydaje się wspólnotowe świadectwo zdolności żeglugowej, o ile statek spełnia wymagania przepisów technicznych zawarte w dyrektywnie 2006/87/WE. W trakcie kontroli przeprowadzonej w dniu [...] r. stwierdzono, że statek nie zapewnia bezpiecznych i higienicznych warunków pracy w miejscach pracy wymaganej przepisami ww. dyrektywy z uwagi na brak odpowiedniej wysokości w świetle pomieszczeń maszynowni i maszynowni pomocniczej oraz brak zabezpieczeń przed niebezpieczeństwem upadku w otwory znajdujące się w pokładzie nad silnikami głównymi, przy poniesionych pokrywach.

Od powyższego orzeczenia Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej złożył zażalenie wnosząc o jego uchylenie i dopuszczenie statku do eksploatacji pod względem bezpieczeństwa i higieny pracy.

W odwołaniu wyjaśnił, że cykl projektowania, budowy i odbioru statku nadzorowany był przez Polski Rejestr Statków (PRS). Statek otrzymał tymczasowe świadectwo klasy Polskiego Rejestru Statków, zaś w "Sprawozdaniu z wykonania czynności inspekcyjnych na statku żeglugi śródlądowej" sporządzonym przez PRS stwierdzono, że "budowa maszynowni" spełnia wymagania techniczne dla statków żeglugi śródlądowej objętych wspólnotowym świadectwem zdolności żeglugowej, wydane w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 13 maja 2010 r. w którym określono zasady stosowania przypisów dyrektywy 2006/87/WE. Ponadto podniesiono, że statek "Z." został zbudowany, by pełnić służbę publiczną przez urząd państwowy w standardowej obsadzie dwóch członków załogi: kapitan i bosman. W zakresie ich obowiązków służbowych nie ma żadnych czynności wymagających wchodzenia do przestrzeni pod pokładem. Silniki główne, agregat prądotwórczy jak i pozostałe urządzenia sterowane są ze sterówki i pokładu. W przypadku awarii jednego silnika głównego statek ma zdolność kontynuowania żeglugi na drugim silniku. W przypadku awarii agregatu prądotwórczego statek może kontynuować podróż korzystając z instalacji awaryjnej 24V. Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej nie zatrudnia żadnych mechaników i wszelkie czynności związane z obsługą, konserwacją czy naprawą zlecane są specjalistycznym firmom zewnętrznym. Natomiast luki w pokładzie nad silnikami są na stałe zamknięte pokrywami o wytrzymałości tej samej co pokład. Poza czynnościami remontowymi w stoczni, otwieranie pokryw jest zabronione. Zamknięcie pokryw luków jest trwałe przy pomocy śrub. Nie ma więc konieczności stosowania dodatkowych barierek nad tymi pokrywami, co potwierdza art. 11.08 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 13 maja 2012 r.

Postanowieniem z dnia [...] r. Nr [...] Okręgowy Inspektor Pracy w oparciu o art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 144 Kodeksu postępowania administracyjnego, utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie.

Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie organ II instancji wskazał, że z uwagi na wymiary jednostki "Z." ([...] ), statek ten nie podlega obowiązkowi uzyskania wspólnotowego świadectwa zdolności żeglugowej na podstawie art. 30 pkt 1 i pkt 2 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej. Jednakże mając na uwadze fakt, że przed zakończeniem kontroli armator uzyskał Dokument Rejestracyjny Statku Żeglugi Śródlądowej statku "Z." potwierdzający przeznaczenie statku jako jednostki kontrolno - inspekcyjnej do utrzymania szlaków żeglugowych, należało uznać za słuszne stanowisko inspektora pracy, że dla tego rodzaju statków, na podstawie art. 30 pkt 5 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. f ustawy o żegludze śródlądowej, wydaje się wspólnotowe świadectwo zdolności żeglugowej, a to oznacza, że statek ten powinien spełniać wymagania techniczne dyrektywy 2006/87/WE, w tym dotyczące bezpieczeństwa w miejscu pracy (§ 5 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 13 maja 2010 r. w sprawie wymagań technicznych statków żeglugi śródlądowej objętych wspólnotowym świadectwem zdolności żeglugowej - Dz. U. z 2010 r. Nr 94, poz. 604). Ponadto z dokumentacji projektowej wynika, że statek jest przeznaczony do wykonywania objazdów kontrolnych i inspekcyjnych torów wodnych oraz podejmowania pracy na szlaku żeglownym.

Organ odwoławczy podzielił stanowisko inspektora pracy, że wyniki kontroli przesądzają, że wysokości maszynowni pozostaje w sprzeczności z przepisami dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. ustanawiającej wymagania techniczne dla statków żeglugi śródlądowej i uchylającej dyrektywę Rady 82/714/EWG (2006/87/WE), tj. art. 3.04 pkt 1 "Maszynownie, kotłownie i zasobniki paliwa" części II, rozdziału 3 "Wymagania dotyczące budowy statków" jak i art. 11.01., art. 11.03., art. 11.05, art. 11.08 części II rozdziału 11 "Bezpieczeństwo w miejscu pracy" załącznika II "Minimalne wymagania Techniczne dla Statków Pływających na Śródlądowych Drogach Wodnych w Rejonach 1, 2, 3 i 4". Odnosząc się do drugiej ze stwierdzonych nieprawidłowości, okręgowy inspektor pracy uznał za zasadną argumentacją zażalenia, że nie ma konieczności stosowania dodatkowych barierek nad pokrywami luków umiejscowionych w pokładzie nad silnikami głównymi, wskazując, że nie mniej jednak otwory tę muszą posiadać stosowne zabezpieczenia przed upadkiem wtedy, gdy pokrywy luków będą otwarte. Natomiast organ nie zgodził się z poglądem strony o braku obowiązku i konieczności wchodzenia pod pokład, przez członka załogi statku. Na potwierdzenie swojego stanowiska wskazał, że z pisma z dnia [...] r. PRS wynika, że pomieszczenia maszynowni wymagają doraźnych czynności konserwacyjnych. Nadto dokumentacja fotograficzna wykonana przez inspektora pracy potwierdza, że w maszynowni statku znajdują się mechanizmy, których obsługa wymaga wejścia do przedziału maszynowego. W świetle z § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 stycznia 2003 r. w sprawie kwalifikacji zawodowych i składu załóg statków żeglugi śródlądowej (Dz. U. Nr 50, poz. 427 ze zm.) na statkach o napędzie mechanicznym jeden członków załogi powinien posiadać uprawnienia do obsługi mechanicznych urządzeń napędowych statku. Z tych też względów podnoszony przez armatora argument, że nie zatrudnia on żadnych mechaników i wszelkie czynności związane z obsługą, konserwacją czy naprawą zlecane są specjalistycznym firmom zewnętrznym, nie zasługuje na uwzględnienie.

Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej, działając przez profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżył powyższe postanowienie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, zarzucając naruszenie:

- art. 30 pkt 5 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. f ustawy o żegludze śródlądowej poprzez wadliwe jego zastosowanie wobec nieprawidłowego uznania, że statek przeznaczony jest do wykonywania prac technicznych, utrzymania szlaków żeglugowych lub eksploatacji kruszyw,

- art. 10 i 8 dyrektywy 2006/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia

12 grudnia 2006 r. ustanawiającej wymagania techniczne dla statków żeglugi śródlądowej i uchylającej dyrektywę Rady 82/714/EWG w zw. z Decyzją Komisji Europejskiej z dnia 2 lutego 2012 r. o uznaniu Polskiego Rejestru Statków jako instytucji klasyfikacyjnej w odniesieniu do statków żeglugi śródlądowej - poprzez pominięcie okoliczności, że tymczasowe świadectwo klasy stanowi podstawę do stwierdzenia, że statek spełnia wymagania dyrektywy 2006/87/We,

- art. 1.01. pkt 49, art. 3.04, art. 11.01, art. 11.03, art. 11.05 części I rozdziału 1 załącznika II do dyrektywy 2006/87/We poprzez wadliwe ich zastosowanie do statku, którego wysokość wynosi 1,30 m i wobec uznania siłowni bezobsługowej za miejsce pracy,

- art. 7, art. 8, art. 77 § 1 K.p.a. z uwagi na rozbieżności znajdujące się w protokołach kontroli przeprowadzonych w dniach [...] r.

Skarżący w uzasadnieniu skargi powielił argumentację zawartą w zażaleniu, dodatkowo wskazując, że w protokole wcześniejszej kontroli przeprowadzonej przez tego samego inspektora pracy, w dniach [...] r., nie ma ani słowa

o niezgodnościach maszynowni statku z przepisami dyrektywy. Ponadto skarżący podniósł, że statek został przez organy obu instancji również w sposób niewłaściwy sklasyfikowany jako statek przeznaczony do wykonywania prac technicznych, utrzymania szlaków żeglugowych lub eksploatacji złóż kruszyw podczas, gdy jednostka "Z." jest statkiem kontrolno-inspekcyjnym, co potwierdza tymczasowe świadectwo klasy Polskiego Rejestru Statków. Z uwagi na powyższe uchybienia skarżący zwrócił się o uchylenie zaskarżonego postanowienia i poprzedzającego go orzeczenia organu I instancji.

W odpowiedzi na skargę Okręgowy Inspektor Pracy podtrzymał stanowisko zawarte w zaskarżonym postanowieniu, wnosząc o oddalenie skargi.

Na rozprawie, która odbyła się w dniu 19 czerwca 2013 r., Sąd zobowiązał pełnomocnika organu do uzupełnienia akt sprawy w terminie 3 dni o dokumenty

w postaci: sprawozdania z wykonania czynności inspekcyjnych na statku "Z." sporządzony przez Polski Rejestr Statków, orzeczenia Państwowego Inspektora Pracy nr[...] , protokołu kontroli statku "Z." przeprowadzonej przez Państwowego Inspektora Pracy w dniach [....] r. oraz postanowił o dopuszczeniu dowód uzupełniających z tych dokumentów i przeprowadzeniu ich poza rozprawą.

W dniu 24 czerwca 2013 r. wpłynęły do Sądu dokumenty, o których uzupełnienie występował Sąd podczas posiedzenia w dniu 19 czerwca 2013 r., w tym orzeczenie inspektora pracy z dnia [...] r., nr[...] ,o niedopuszczeniu statku kontrolno pomiarowego "Z." do eksploatacji pod względem bezpieczeństwa i higieny pracy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny z w a ż y ł, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.), w związku z art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U.

z 2012 r., poz. 270 ze zm.- zwanej dalej "P.p.s.a."), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Stosownie do art. 134 P.p.s.a. sąd rozstrzyga

w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Z powyższego unormowania wynika, że Sąd w celu dokonania oceny praworządności zachowań organów administracji publicznej zobowiązany jest wziąć pod uwagę wszelkie dostrzeżone przez siebie naruszenia prawa, niezależnie od żądań i zarzutów skargi.

Sądowa kontrola dokonana według kryterium zgodności z prawem i wobec niezwiązania zarzutami skargi, dała podstawę do stwierdzenia, że skarga jest zasadna, gdyż zaskarżone postanowienie i poprzedzające je orzeczenie zostały wydane z naruszeniem przepisów prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Przedmiotem kontroli Sądu w niniejszej sprawie jest postanowienie Okręgowego Inspektora Pracy z dnia [...] r. utrzymujące w mocy orzeczenie Państwowego Inspektora Pracy o niedopuszczeniu statku "Z." do eksploatacji pod względem bezpieczeństwa i higieny pracy.

Sprawy związane z uprawnianiem żeglugi na wodach śródlądowych, w tym wymagania bezpieczeństwa żeglugi, reguluje ustawa z dnia 21 grudnia 2000 r.

o żegludze śródlądowej (Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 857 ze zm.- zwanej dalej "ustawą"). Z przepisów tej ustawy wynika, że orzeczenie inspektora pracy

w przedmiocie dopuszczenia statku do eksploatacji pod względem bezpieczeństwa

i higieny pracy, jest etapem procesu, który umożliwić ma armatorowi uzyskanie dokumentu uprawniającego do wykonywania żeglugi śródlądowej danym statkiem.

W myśl art. 28 ust. 1 ustawy, warunkiem dopuszczenia statku do żeglugi jest uzyskanie jednego z dokumentów bezpieczeństwa statku, tj. wspólnotowego świadectwa zdolności żeglugowej, tymczasowego świadectwa zdolności żeglugowej, świadectwa zdolności żeglugowej lub tymczasowego świadectwa zdolności żeglugowej.

W przypadku statku nowo zbudowanego, przebudowanego lub wpisanego do rejestru po raz pierwszy uzyskanie dokumentu bezpieczeństwa statku, czy to w postaci wspólnotowego świadectwa zdolności żeglugowej, czy też świadectwa zdolności żeglugowej, uzależnione jest m.in. od posiadania orzeczenia Państwowej Inspekcji Pracy o dopuszczeniu statku do eksploatacji pod względem bezpieczeństwa i higieny pracy. Jak bowiem wynika z art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy, w przypadku takiego statku, orzeczenie Państwowej Inspekcji Pracy należy dołączyć do wniosku o wydanie wspólnotowego świadectwa zdolności żeglugowej. Tożsamy wymóg został określony dla wydania świadectwa zdolności żeglugowej w art. 34k ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy. Ustawodawca wprowadził zatem możliwość wydania orzeczenia o dopuszczalności do eksploatacji statku pod względem bezpieczeństwa i higieny pracy, na dwóch różnych podstawach, tj. art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy oraz art. 34k ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy.

Postępowanie w przedmiocie dopuszczenia statku do eksploatacji pod względem bhp wszczynane jest na wniosek armatora, a zatem granice tego postępowania wyznacza wnioskodawca. Tak więc istotne znaczenia dla zakresu tego postępowania, jak i prawidłowości zastosowania normy prawa materialnego, ma okoliczności, czy wniosek o wydanie orzeczenia przez inspektora pracy służy uzyskaniu wspólnotowego świadectwa zdolności żeglugowej, czy też świadectwa zdolności żeglugowej. Powyższe bowiem determinuje postępowanie dowodowe, w tym zakres kontroli jak i właściwe rozstrzygnięcie sprawy. Inspektor pracy orzekając w przedmiocie spełnienia przez statek wymogów bhp uwzględnienia cel dla którego orzeczenie ma zostać wydane, tj. czy dla uzyskania wspólnotowego świadectwa zdolności żeglugowej, czy też uzyskania świadectwa zdolności żeglugowej. Podkreślenia wymaga, że ustawodawca określił w sposób odmienny wymagania techniczne dla tych statków z uwagi na to, jakim dokumentem bezpieczeństwa mają być objęte. W przypadku wspólnotowego świadectwa zdolności żeglugowej, wymagania techniczne dotyczące bezpieczeństwa w miejscu pracy, zgodnie z § 5 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 13 maja 2010 r. w sprawie wymagań technicznych statków żeglugi śródlądowej objętych wspólnotowym świadectwem zdolności żeglugowej (Dz. U. z 2010 Nr 94, poz. 604), określają przepisy części II rozdziału 11 załącznika II do Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. ustanawiającej wymagania techniczne dla statków żeglugi śródlądowej i uchylającej dyrektywę Rady 82/714/EWG (Dz. U. El. 2006 r. Nr 389, s. 1). Natomiast w stosunku do świadectwa zdolności żeglugowej, zarówno w ustawie jak i przepisach rozporządzenia z dnia 5 listopada 2010 r.

w sprawie wymagań technicznych i wyposażenia statków żeglugi śródlądowej oraz upoważnienia podmiotów do wykonywania przeglądów technicznych statków (Dz. U.

z 2010 r. Nr 216, poz. 1423), brak jest odesłania do stosowania norm prawa europejskiego, tak więc zastosowanie znajdują przepisy prawa krajowego odnoszące się do bezpieczeństwa i higieny pracy.

W przedmiotowej sprawie, analiza treści wniosku skarżącego z dnia [...] r. inicjującego postępowanie administracyjne, doprowadziła Sąd do przekonania, że brak było podstaw do jednoznacznego zakwalifikowania przez organy orzekające, tego wniosku jako złożonego o wydanie orzeczenia w trybie art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy, a więc jako wymagającego oceny spełnienia przez statek wymagań technicznych pod względem bezpieczeństwa i higieny pracy określonych dla statków żeglugi śródlądowej objętych wspólnotowym świadectwem zdolności żeglugowej.

Wniosek skarżącego, złożony w siedzibie Państwowej Inspekcji Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy w dniu [...] r., zawiera ogólną prośbę o wykonanie inspekcji w celu wydania orzeczenia o dopuszczeniu jednostki "Z." do eksploatacji. Brak jest w tym piśmie określenia, czy spowodowane jest to koniecznością uzyskania świadectwa zdolności żeglugowej, czy też wspólnotowego świadectwa zdolności żeglugowej. Wnioskodawca nie powołał żadnych okoliczności, przesądzających o tym, według jakiego reżimu prawnego (czy prawa krajowego, czy prawa europejskiego) wymogi bhp mają być ocenianie. W konsekwencji tak sformułowany wniosek uniemożliwia określenie rodzaju sprawy będącej przedmiotem postępowania jak i określenie podstawy prawnej żądania, a tym samym stwierdzenie, czy w sprawie znajduje zastosowanie przepis art. 32 ust. 1 pkt 4 lit a ustawy i co za tym idzie przepisy prawa krajowego w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, w tym rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 5 listopada 2010 r. w sprawie wymagań technicznych i wyposażenia statków żeglugi śródlądowej oraz upoważnienia podmiotów do wykonywania przeglądów technicznych statków w sprawie wymagań technicznych i wyposażenia statków żeglugi śródlądowej oraz upoważnienia podmiotów do wykonywania przeglądów technicznych statków, czy też zastosowanie ma art. 34k ust. 1 pkt 4 lit a) ustawy i związana z nim dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. ustanawiająca wymagania techniczne dla statków żeglugi śródlądowej i uchylająca dyrektywę Rady 82/714/EWG (2006/87/WE).

Przy ustaleniu charakteru wniesionego przez stronę wniosku o wszczęcie postępowanie istotna jest ocena intencji strony, dokonywana w oparciu o treść pisma.

O tym, jaki ma charakter pismo decyduje sama strona, gdyż to ona jest dysponentem swojego prawa do inicjowania postępowania. Natomiast na organie administracji publicznej spoczywa obowiązek rozstrzygnięcia wniosku strony zgodnie z jej wolą. Organ będąc związany żądaniem strony, nie może samodzielnie doprecyzować przedmiotu sprawy według własnego uznania. W przypadku gdy treść wniosku nie pozwala na jednoznacznie określenie żądania, obowiązkiem organu jest podjąć czynności w celu wyjaśnienia intencji wnioskodawcy, w tym w szczególności poprzez wezwanie strony, w trybie art. 64 § 2 K.p.a., do uściślenia czy uzupełnienia podania, przy jednoczesnym udzieleniu niezbędnych wyjaśnień i wskazówek. W orzecznictwie przyjmuje się, że takie działanie pozwoli na uniknięcie sytuacji prowadzenia postępowania w kierunku, czy też w celu, który nie był przez stronę zamierzony

w momencie składania przez nią podania lub nawet zgoła sprzeczny w tym wnioskiem (wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 13 lutego 2008 r., sygn. akt II SA/Bd 956/07, dostępny w Lex nr 1024323).

Tymczasem w przedmiotowej sprawie, pomimo tego, że wniosek skarżącego

z dnia [...] r. nie pozwalał na jednoznaczne ustalenie intencji strony, organ I instancji nie wzywając do jego uzupełnienia, rozpoznał sprawę w kontekście spełnienia wymogów technicznych określonych przepisami dyrektywy Rady 82/714/EWG.

Tym samym inspektor pracy dokonał samodzielnego sprecyzowania przedmiotu sprawy, z pominięciem strony. Organ II instancji nie dostrzegając tej nieprawidłowości, w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia wyjaśnił z jakich względów uznano za zasadne rozpoznanie sprawy w aspekcie wymogów bezpieczeństwa i higieny pracy odpowiadających statkom objętym wspólnotowym świadectwem żeglugi, co tylko dodatkowo potwierdza, że granice rozpoznania sprawy zostały zakreślone według własnego uznania organu.

Opisane wyżej uchybienia stanowią o naruszeniu przez organy obu instancji ogólnych zasad postępowania administracyjnego, w stopniu uzasadniającym wyeliminowanie z obrotu prawnego wydanych przez nich rozstrzygnięć. Stosownie bowiem do art. 7 K.p.a. organ jest obowiązany do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, w tym ustalenia rzeczywistego żądania strony. Przy czym, organ ma obowiązek czuwać nad tym, aby strona nie poniosła szkody z powodu nieznajomości prawa (art. 9 kpa) oraz prowadzić postępowanie w taki sposób, aby pogłębiać zaufanie obywateli do organów Państwa oraz świadomość i kulturę prawną obywateli (art. 8 kpa).

Niezależnie od powyższego zwrócić należy uwagę na nieuprawnione powołanie w podstawie prawnej orzeczenia organu I instancji art. 106 § 5 kpa. Przepis ten odnosi się do instytucji współdziałania organów administracji publicznej, która ma zastosowanie tylko wtedy, gdy przepis szczególny tak stanowi. W ustawie o żegludze śródlądowej, brak jest takiego przepisów, z którego można byłoby wywieść,

że inspektor pracy jest organem współdziałającym w załatwieniu sprawy. Analiza tych przepisów prowadzi do jednoznacznego wniosku, że orzeczenie inspektora pracy mieści się w dyspozycji art. 104 kpa, gdyż jest władczym działaniem organu administracji skierowanym na wywołanie konkretnych i indywidualnie oznaczonych skutków prawnych, tak więc ma samodzielny byt prawny. Dodatkowym argumentem przemawiającym za tym, że w sprawie nie ma zastosowania art.106 kpa jest okoliczność, iż to na armatorze ciąży obowiązek uzyskania stosownego orzeczenia inspektora pracy, a nie na organie właściwym do wydania dokumentu bezpieczeństwa statku. Za nieprawidłowe uznać należy także wskazanie w podstawie prawnej jednocześnie art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a i art. 34 k ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy o żegludze śródlądowej, skoro nie koresponduje to z uzasadnieniem prawnym decyzji. Przepisy te normują odmienną materię, wobec tego w podstawie prawnej powinien być podane tylko te unormowanie w oparciu, o które podjęto rozstrzygnięcie w sprawie. Powołanie w podstawie prawnej niewłaściwych przepisów stanowi niewątpliwie naruszenie prawa procesowego, ale nie jest wadą skutkującą uchyleniem aktu administracji w przypadku, gdy w rzeczywistości ta podstawa istnieje (por. wyrok WSA w Olsztynie z dnia

12 grudnia 2010 r., sygn. akt II SA/Ol 956/10, dostępny na stronie internetowej www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Reasumując, należy wskazać, że przy ponownym rozpoznaniu sprawy rzeczą organ I instancji będzie w pierwszej kolejności wezwanie skarżącego do sprecyzowania żądania zawartego we wniosku z dnia [...] r., a następnie dokonanie rozpoznania sprawy w granicach wyznaczonych żądaniem strony, z uwzględnieniem okoliczności, czy w sprawie nie zachodzi powaga rzeczy osądzonej z uwagi na funkcjonowanie w obrocie prawnym orzeczenia Państwowego Inspektora Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy z dnia [...] r. o nr

[...] . Ponadto organ wydając w sprawie rozstrzygnięcie powinien zwrócić uwagę na prawidłowe oznaczenie podstawy prawnej.

W tym stanie rzeczy, należało na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w zw.

z art.135 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, uchylić zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je orzeczenie organu I instancji. Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów wydano na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 powołanej ustawy.