II OZ 427/13
Postanowienie
Naczelny Sąd Administracyjny
2013-06-06Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Arkadiusz Despot - Mładanowicz /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Arkadiusz Despot - Mładanowicz po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J. J. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 27 grudnia 2012 r., sygn. akt III SO/Kr 37/12 odrzucające wniosek J. J. o wymierzenie grzywny radcy prawnemu M. B. postanawia: odrzucić zażalenie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 27 grudnia 2012 r., sygn. akt III SO/Kr 37/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie odrzucił wniosek J. J. o wymierzenie grzywny radcy prawnemu M. B.
Sąd wskazał, że postanowieniem z dnia 14 marca 2011 r. sygn. akt III SA/Kr 762/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie ustanowił w ramach prawa pomocy dla skarżącego J. J. pełnomocnika z urzędu - radcę prawnego. Dziekan Okręgowej Izby Radców Prawnych w Krakowie wyznaczył 9 czerwca 2011 r. M. B. jako radcę prawnego z urzędu dla skarżącego.
J. J. pismem z dnia 16 listopada 2012 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie wniosek o wymierzenie grzywny w/w radcy prawnemu za naruszenie art. 173 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) dalej p.p.s.a., art. 417 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U., nr 16, poz. 93 ze zm.) dalej k.c. oraz art. 3 i art. 64 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz.U. z 2010 r., nr 10 poz. 65 ze zm.).
Zdaniem wnioskodawcy radca prawny M. B. naruszyła w/w przepisy wydając 29 czerwca 2011 r. opinię o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej w sprawie sygn. akt III SA/Kr 762/10. Wskazał jako podstawę wymierzenia wnioskowanej grzywny art. 287 p.p.s.a.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie stwierdził, że wniosek podlega odrzuceniu, albowiem sprawa, której dotyczy wniosek nie mieści się w zakresie kognicji sądów administracyjnych. Skarżący wniósł o wymierzenie grzywny, a przepisy które wskazał jako podstawę swych żądań dotyczą odpowiedzialności za szkody wyrządzone wykonywaniem władzy publicznej oraz ogólnych zasad wykonywania zawodu przez radców prawnych i ich odpowiedzialności dyscyplinarnej.
Wniosek o wymierzenie grzywny, oparty na przepisie art. 287 p.p.s.a. regulującym podstawy odpowiedzialności odszkodowawczej w sytuacjach określonych tym przepisem, został wniesiony do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w sprawie objętej właściwością sądów powszechnych.
Z tych przyczyn, Sąd na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 w zw. z art. 64 § 3 p.p.s.a. odrzucił wniosek.
Na powyższe postanowienie skarżący złożył zażalenie, wnosząc o stwierdzenie jego nieważności.
Odpowiedź na zażalenie wniosła radca prawny M. B.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie podlega odrzuceniu.
Zgodnie z art. 173 § 1 p.p.s.a., od wydanego przez wojewódzki sąd administracyjny wyroku lub postanowienia kończącego postępowanie w sprawie przysługuje skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Pojęciu postanowienia kończącego postępowanie w sprawie należy przeciwstawić postanowienia kończące w postępowaniu jedynie zagadnienia incydentalne, uboczne. Wydane w sprawie niniejszej na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a. postanowienie odrzucające wniosek J. J. z powodu stwierdzenia braku kognicji sądu administracyjnego do jego rozpoznania należy uznać za postanowienie kończące postępowanie w sprawie, o jakim mowa w art. 173 § 1 p.p.s.a., od którego w związku z tym przysługuje środek prawny w postaci skargi kasacyjnej, nie zaś zażalenia. Nie jest to bowiem z całą pewnością postanowienie o charakterze incydentalnym. Stosownie natomiast do art. 175 § 1 p.p.s.a. skarga kasacyjna powinna być sporządzona przez adwokata lub radcę prawnego (tzw. przymus adwokacko-radcowski). Tymczasem wniesione w sprawie niniejszej zażalenie zostało sporządzone osobiście przez skarżącego, czyli z uchybieniem powołanego wyżej przepisu. Tego rodzaju brak formalny skutkuje odrzuceniem zażalenia, gdyż uniemożliwiało ewentualne potraktowanie go jako skargi kasacyjnej, pomimo błędnego oznaczenia pisma procesowego.
Na marginesie należy jednak zauważyć, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie doręczając zaskarżone postanowienie błędnie pouczył stronę o przysługującym jej prawie wniesienia zażalenia, zamiast pouczyć o przysługującym jej prawie wniesienia skargi kasacyjnej i jej wymogach formalnych. Błędne pouczenie strony o przysługujących środkach odwoławczych nie może powodować, że przysługuje jej inny środek odwoławczy niż wynika to z przepisów p.p.s.a. W sytuacji jednak, gdy na skutek błędnych działań sądu administracyjnego strona uchybi wymaganiom formalnym przewidzianym dla danego środka odwoławczego i zostanie on odrzucony, to jest uprawniona do wystąpienia z wnioskiem o przywrócenie terminu do dokonania tej czynności procesowej, co pozwoli na uniknięcie negatywnych konsekwencji uchybień powstałych bez winy strony.
Mając powyższe na względzie, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 180 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a. postanowił jak w sentencji.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Arkadiusz Despot - Mładanowicz /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Arkadiusz Despot - Mładanowicz po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J. J. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 27 grudnia 2012 r., sygn. akt III SO/Kr 37/12 odrzucające wniosek J. J. o wymierzenie grzywny radcy prawnemu M. B. postanawia: odrzucić zażalenie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 27 grudnia 2012 r., sygn. akt III SO/Kr 37/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie odrzucił wniosek J. J. o wymierzenie grzywny radcy prawnemu M. B.
Sąd wskazał, że postanowieniem z dnia 14 marca 2011 r. sygn. akt III SA/Kr 762/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie ustanowił w ramach prawa pomocy dla skarżącego J. J. pełnomocnika z urzędu - radcę prawnego. Dziekan Okręgowej Izby Radców Prawnych w Krakowie wyznaczył 9 czerwca 2011 r. M. B. jako radcę prawnego z urzędu dla skarżącego.
J. J. pismem z dnia 16 listopada 2012 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie wniosek o wymierzenie grzywny w/w radcy prawnemu za naruszenie art. 173 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) dalej p.p.s.a., art. 417 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U., nr 16, poz. 93 ze zm.) dalej k.c. oraz art. 3 i art. 64 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz.U. z 2010 r., nr 10 poz. 65 ze zm.).
Zdaniem wnioskodawcy radca prawny M. B. naruszyła w/w przepisy wydając 29 czerwca 2011 r. opinię o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej w sprawie sygn. akt III SA/Kr 762/10. Wskazał jako podstawę wymierzenia wnioskowanej grzywny art. 287 p.p.s.a.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie stwierdził, że wniosek podlega odrzuceniu, albowiem sprawa, której dotyczy wniosek nie mieści się w zakresie kognicji sądów administracyjnych. Skarżący wniósł o wymierzenie grzywny, a przepisy które wskazał jako podstawę swych żądań dotyczą odpowiedzialności za szkody wyrządzone wykonywaniem władzy publicznej oraz ogólnych zasad wykonywania zawodu przez radców prawnych i ich odpowiedzialności dyscyplinarnej.
Wniosek o wymierzenie grzywny, oparty na przepisie art. 287 p.p.s.a. regulującym podstawy odpowiedzialności odszkodowawczej w sytuacjach określonych tym przepisem, został wniesiony do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w sprawie objętej właściwością sądów powszechnych.
Z tych przyczyn, Sąd na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 w zw. z art. 64 § 3 p.p.s.a. odrzucił wniosek.
Na powyższe postanowienie skarżący złożył zażalenie, wnosząc o stwierdzenie jego nieważności.
Odpowiedź na zażalenie wniosła radca prawny M. B.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie podlega odrzuceniu.
Zgodnie z art. 173 § 1 p.p.s.a., od wydanego przez wojewódzki sąd administracyjny wyroku lub postanowienia kończącego postępowanie w sprawie przysługuje skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Pojęciu postanowienia kończącego postępowanie w sprawie należy przeciwstawić postanowienia kończące w postępowaniu jedynie zagadnienia incydentalne, uboczne. Wydane w sprawie niniejszej na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a. postanowienie odrzucające wniosek J. J. z powodu stwierdzenia braku kognicji sądu administracyjnego do jego rozpoznania należy uznać za postanowienie kończące postępowanie w sprawie, o jakim mowa w art. 173 § 1 p.p.s.a., od którego w związku z tym przysługuje środek prawny w postaci skargi kasacyjnej, nie zaś zażalenia. Nie jest to bowiem z całą pewnością postanowienie o charakterze incydentalnym. Stosownie natomiast do art. 175 § 1 p.p.s.a. skarga kasacyjna powinna być sporządzona przez adwokata lub radcę prawnego (tzw. przymus adwokacko-radcowski). Tymczasem wniesione w sprawie niniejszej zażalenie zostało sporządzone osobiście przez skarżącego, czyli z uchybieniem powołanego wyżej przepisu. Tego rodzaju brak formalny skutkuje odrzuceniem zażalenia, gdyż uniemożliwiało ewentualne potraktowanie go jako skargi kasacyjnej, pomimo błędnego oznaczenia pisma procesowego.
Na marginesie należy jednak zauważyć, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie doręczając zaskarżone postanowienie błędnie pouczył stronę o przysługującym jej prawie wniesienia zażalenia, zamiast pouczyć o przysługującym jej prawie wniesienia skargi kasacyjnej i jej wymogach formalnych. Błędne pouczenie strony o przysługujących środkach odwoławczych nie może powodować, że przysługuje jej inny środek odwoławczy niż wynika to z przepisów p.p.s.a. W sytuacji jednak, gdy na skutek błędnych działań sądu administracyjnego strona uchybi wymaganiom formalnym przewidzianym dla danego środka odwoławczego i zostanie on odrzucony, to jest uprawniona do wystąpienia z wnioskiem o przywrócenie terminu do dokonania tej czynności procesowej, co pozwoli na uniknięcie negatywnych konsekwencji uchybień powstałych bez winy strony.
Mając powyższe na względzie, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 180 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a. postanowił jak w sentencji.
