III SA/Gl 353/13
Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
2013-05-09Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Barbara Brandys-Kmiecik
Iwona Wiesner /przewodniczący/
Małgorzata Herman /sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Wiesner, Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Herman (spr.), Sędzia WSA Barbara Brandys - Kmiecik, Protokolant Monika Rał, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 maja 2013 r. przy udziale – sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego [...] w G. na uchwałę Rady Miejskiej w [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie skargi na uchwałę rady gminy w przedmiocie zasady usytuowania miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części określonej w jej § 1 ust.1 pkt 3.
Uzasadnienie
W dniu [...] r. Rada Miejska w P. podjęła uchwałę Nr [...] , w sprawie zasad usytuowania na terenie gminy miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych. Uchwała została podjęta na podstawie art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (tekst jedn.: Dz. U. z 2002 r. Nr 147, poz. 1231, ze zm.) w związku z art. 18 ust. 2 pkt 15, art. 40 ust. 1, art. 41 ust. 1 i art. 42 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, ze zm.). W § 1 ust. 1 pkt 3 zapisano, że sezonowy ogródek, w którym mają być sprzedawane oraz podawane napoje alkoholowe winien być usytuowany w sąsiedztwie punktu sprzedaży mieszczącego się w budynku oddalonym od planowanej lokalizacji ogródka w odległości nie większej niż 15 m, powinien być funkcjonalnie z nim powiązany i zajmować ogrodzoną przestrzeń "na wolnym powietrzu" służącą sprzedaży, podawaniu i spożywaniu produktów żywnościowych, w tym napojów alkoholowych na podstawie zezwolenia dotyczącego sprzedaży napojów alkoholowych z konsumpcją na miejscu.
Prokurator Rejonowy G. w G. , działając w oparciu o art. 3 § 2 pkt 5, art. 8, art. 50 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 dalej powoływana jako p.p.s.a.) oraz art. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (Dz.U. z 2008 r. Nr 7, poz. 39 ze zm.) zaskarżył powyższą uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. W skardze wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w części określonej w: - § 1 ust 3 uchwały - jako niezgodnej z art. 12 ust. 2 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.
W uzasadnieniu wskazał, że postanowienie zawarte w § 1 ust. 3 uchwały, którego treść przytoczył jest niezgodne z prawem. Realizując delegację wynikającą z art. 12 ust. 2 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi Rada Miejska w P. ustalając w uchwale warunki, jakim odpowiadać mają letnie ogródki gastronomiczne, przekroczyła swoje kompetencje.
Ponadto wskazał, że przekroczono w tym wypadku uprawnienie wynikające z art. 12 ust. 2 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, który stanowi, że rada gminy ustala, w drodze uchwały, zasady usytuowania na terenie gminy miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych.
Powołał wyrok NSA z 6 maja 1994 r., sygn. akt I SA/Gd 2824/93 , w którym stwierdzono, że pod pojęciem zasad usytuowania miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych należy rozumieć ich rozmieszczenie w terenie, w szczególności usytuowanie względem miejsc chronionych.
Ponadto powołał wyrok WSA we Wrocławiu z 19 grudnia 2011r., sygn. III SA/Wr 568/11 wskazując, że art. 12 ust. 2 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi nie daje organowi gminy kompetencji do określania warunków, jakie spełniać mają obiekty, w których dopuszczalna jest sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych, a w szczególności nie upoważnia do wskazywania wymagań o charakterze technicznym ani też do konkretyzowania jak ma wyglądać miejsce sprzedaży i w jakich warunkach sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych winno przebiegać.
Reasumując stwierdził, że zgodnie z przepisem art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym uchwała organu gminy sprzeczna z prawem jest nieważna co uzasadnia wniosek skargi.
W odpowiedzi na skargę Rada Miejska w P. wniosła o umorzenie postępowania wobec uwzględnienia skargi w ramach autokontroli w trybie art. 54 § 3 p.p.s.a. W uzasadnieniu wskazała, że w dniu [...] r. uchwałą nr [...] uchyliła przyjęty bez podstawy prawnej przepis uchwały. Przyznała, że zgodnie z orzecznictwem sądowoadministracyjnym, gmina nie ma uprawnień do tego by ustalać, jak ma wyglądać miejsce sprzedaży i podawania napojów i w jakich warunkach sprzedaż taka ma się odbywać. Powołała przy tym wyrok WSA w Gliwicach z dnia 9 czerwca 2010 r., sygn. III SA/Gl 130/10 wydany w podobnej sprawie.
Prokurator Rejonowy G. w G. oświadczył, że podtrzymuje w całości złożoną skargę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:
Skarga zasługuje na uwzględnienie.
Na wstępie należy wskazać, iż zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że badaniu w postępowaniu sądowoadministracyjnym podlega prawidłowość zastosowania przepisów prawa w odniesieniu do istniejącego w sprawie stanu faktycznego oraz trafność wykładni tych przepisów. Uwzględnienie skargi następuje w przypadku naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).
Kontrola Sądu, z mocy art. 3 § 2 pkt 5 i 6 p.p.s.a. obejmuje również akty prawa miejscowego oraz inne akty organów jednostek samorządu terytorialnego, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej. W myśl art. 147 § 1 p.p.s.a. Sąd, uwzględniając skargę na uchwałę, stwierdza nieważność uchwały w całości lub w części albo stwierdza, że została wydana z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza możliwość stwierdzenia jej nieważności. Nadto Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną ( art. 134 § 1 w.w ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r.).
Odnośnie uchwał organów gminy przepis ten pozostaje w związku z przepisem art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, który stanowi, że uchwała organu gminy sprzeczna z prawem jest nieważna.
O nieważności uchwały lub zarządzenia w całości lub w części orzeka organ nadzoru w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia doręczenia uchwały lub zarządzenia, w trybie określonym w art. 90.
W niniejszej sprawie, zaskarżona uchwała nie została objęta rozstrzygnięciem nadzorczym, a skarga wniesiona została do Sądu przez prokuratora, po upływie terminu do stwierdzenia nieważności uchwały w trybie postępowania nadzorczego.
Zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze ( j.t. Dz.U. z 2011 r. Nr 270, poz. 1599), jeżeli uchwała organu samorządu terytorialnego albo rozporządzenie wojewody są niezgodne z prawem, prokurator zwraca się do organu, który je wydał, o ich zmianę lub uchylenie albo kieruje wniosek o ich uchylenie do właściwego organu nadzoru; w wypadku uchwały organu samorządu terytorialnego prokurator może także wystąpić o stwierdzenie jej nieważności do sądu administracyjnego.
Z tego też względu skargę uznać należało za skuteczną.
Uchwałę będącą przedmiotem skargi podjęto na podstawie art. 40 ust. 1 i art. 41 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym w związku z art. 12 ust. 2 i 4 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Wymienione przepisy ustawy o samorządzie gminnym przyznawały radzie gminy prawo stanowienia, w formie uchwały, przepisów powszechnie obowiązujących na obszarze gminy, na podstawie upoważnień ustawowych. Takie upoważnienie ustawowe w przedmiotowej sprawie wynikało z powołanego art. 12 ust. 2 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, który stanowi, że rada gminy, określa, w drodze uchwały, zasady usytuowania na terenie gminy miejsc sprzedaży napojów alkoholowych.
Według art. 21 pkt 1 tej ustawy określenie najbliższa okolica punktu sprzedaży napojów alkoholowych oznacza obszar mierzony od granicy obiektu, zamknięty trwałą przeszkodą o charakterze faktycznym, taką jak krawędź jezdni, zabudowa, która ze względu na swój charakter uniemożliwia dostęp oraz kontakt wzrokowy i głosowy, mur bez przejść oraz ciek wodny bez bliskich przepraw.
Upoważnienie zawarte w art. 12 ust. 2 ustawy nie obejmuje swoim zakresem uprawnienia rady gminy do konkretyzowania, jak ma wyglądać miejsce sprzedaży i podawania napojów, i w jakich warunkach sprzedaż taka ma się odbywać. Wskazany przepis nie daje również kompetencji radzie do doprecyzowywania lub zmiany wyrażonych w ustawie warunków uzyskania zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych.
Przepis art. 12 ust. 2 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi uprawnia radę gminy jedynie do określenia zasad usytuowania miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych, przez co należy rozumieć położenie miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych względem innych obiektów użyteczności publicznej (jak np. szkoły, przedszkola, zakłady pracy), jak też innych obiektów, które rada gminy uzna za zasługujące na szczególną ochronę.
Zgodnie z ust. 4 cyt. art. 12 tej ustawy liczba punktów sprzedaży napojów zawierających powyżej 4,5 % alkoholu (z wyjątkiem piwa) oraz usytuowanie miejsc sprzedaży, podawania i spożywania napojów alkoholowych powinny być dostosowane do potrzeb ograniczania dostępności alkoholu, określonych w gminnym programie profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych.
W rozpatrywanej sprawie Rada Miejska w P. przyznała, że zaskarżona część uchwały nie znajdowała ustawowej podstawy i uznając skargę za uzasadnioną uchyliła zaskarżony przepis prawa miejscowego. Należy jednak zauważyć, że samo uchylenie spornego zapisu na mocy podjętej uchwały z dnia 23 stycznia 2013 r. wprawdzie czyni zadość złożonej skardze, ale dopiero po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Województwa [...], tymczasem wadliwe postanowienie jest nieważne z dniem wejścia w życie uchwały z dnia 24 marca 2004 r.
Nie ulega wątpliwości, że zaskarżona uchwała stanowi akt prawa miejscowego. Akty takie zgodnie z art. 87 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) stanowią źródło powszechnie obowiązującego prawa na obszarze działania organów, które je ustanowiły. Wspomniany przepis Konstytucji w ust. 1 i 2 określa hierarchię źródeł prawa, wskazującą, że akty prawa miejscowego nie mogą regulować materii należących do przepisów wyższego rzędu (Konstytucja i ustawy) i nie mogą być sprzeczne z nimi. Zgodnie natomiast z art. 94 Konstytucji RP akty prawa miejscowego stanowione przez organy samorządu terytorialnego mogą być wydawane na podstawie i w granicach upoważnień ustawowych. Dokonując tak określonej kontroli legalności zaskarżonego § 1 ust. 1 pkt 3 uchwały z dnia 24 marca 2004 r. nr [...] Sąd doszedł do przekonania, iż jest on sprzeczny z prawem. Należy przy tym dodać, że zarówno w skardze jak i w odpowiedzi na skargę wskazuje się jako zaskarżone postanowienie uchwały § 1 ust. 3, chociaż takiej jednostki redakcyjnej w uchwale brak, natomiast z akt sprawy ponad wszelką wątpliwość wynika, że sporny zapis zawarty był w § 1 ust. 1 pkt 3 uchwały.
W tej sytuacji, Sąd, w oparciu o art. 147 § 1 p.p.s.a. stwierdził nieważność § 1 ust.1 pkt 3 opisanej w sentencji wyroku uchwały.
-----------------------
Sygn. akt III SA/Gl 1082/11
16
5
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Barbara Brandys-KmiecikIwona Wiesner /przewodniczący/
Małgorzata Herman /sprawozdawca/
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Wiesner, Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Herman (spr.), Sędzia WSA Barbara Brandys - Kmiecik, Protokolant Monika Rał, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 maja 2013 r. przy udziale – sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego [...] w G. na uchwałę Rady Miejskiej w [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie skargi na uchwałę rady gminy w przedmiocie zasady usytuowania miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części określonej w jej § 1 ust.1 pkt 3.
Uzasadnienie
W dniu [...] r. Rada Miejska w P. podjęła uchwałę Nr [...] , w sprawie zasad usytuowania na terenie gminy miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych. Uchwała została podjęta na podstawie art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (tekst jedn.: Dz. U. z 2002 r. Nr 147, poz. 1231, ze zm.) w związku z art. 18 ust. 2 pkt 15, art. 40 ust. 1, art. 41 ust. 1 i art. 42 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, ze zm.). W § 1 ust. 1 pkt 3 zapisano, że sezonowy ogródek, w którym mają być sprzedawane oraz podawane napoje alkoholowe winien być usytuowany w sąsiedztwie punktu sprzedaży mieszczącego się w budynku oddalonym od planowanej lokalizacji ogródka w odległości nie większej niż 15 m, powinien być funkcjonalnie z nim powiązany i zajmować ogrodzoną przestrzeń "na wolnym powietrzu" służącą sprzedaży, podawaniu i spożywaniu produktów żywnościowych, w tym napojów alkoholowych na podstawie zezwolenia dotyczącego sprzedaży napojów alkoholowych z konsumpcją na miejscu.
Prokurator Rejonowy G. w G. , działając w oparciu o art. 3 § 2 pkt 5, art. 8, art. 50 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 dalej powoływana jako p.p.s.a.) oraz art. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (Dz.U. z 2008 r. Nr 7, poz. 39 ze zm.) zaskarżył powyższą uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. W skardze wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w części określonej w: - § 1 ust 3 uchwały - jako niezgodnej z art. 12 ust. 2 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.
W uzasadnieniu wskazał, że postanowienie zawarte w § 1 ust. 3 uchwały, którego treść przytoczył jest niezgodne z prawem. Realizując delegację wynikającą z art. 12 ust. 2 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi Rada Miejska w P. ustalając w uchwale warunki, jakim odpowiadać mają letnie ogródki gastronomiczne, przekroczyła swoje kompetencje.
Ponadto wskazał, że przekroczono w tym wypadku uprawnienie wynikające z art. 12 ust. 2 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, który stanowi, że rada gminy ustala, w drodze uchwały, zasady usytuowania na terenie gminy miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych.
Powołał wyrok NSA z 6 maja 1994 r., sygn. akt I SA/Gd 2824/93 , w którym stwierdzono, że pod pojęciem zasad usytuowania miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych należy rozumieć ich rozmieszczenie w terenie, w szczególności usytuowanie względem miejsc chronionych.
Ponadto powołał wyrok WSA we Wrocławiu z 19 grudnia 2011r., sygn. III SA/Wr 568/11 wskazując, że art. 12 ust. 2 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi nie daje organowi gminy kompetencji do określania warunków, jakie spełniać mają obiekty, w których dopuszczalna jest sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych, a w szczególności nie upoważnia do wskazywania wymagań o charakterze technicznym ani też do konkretyzowania jak ma wyglądać miejsce sprzedaży i w jakich warunkach sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych winno przebiegać.
Reasumując stwierdził, że zgodnie z przepisem art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym uchwała organu gminy sprzeczna z prawem jest nieważna co uzasadnia wniosek skargi.
W odpowiedzi na skargę Rada Miejska w P. wniosła o umorzenie postępowania wobec uwzględnienia skargi w ramach autokontroli w trybie art. 54 § 3 p.p.s.a. W uzasadnieniu wskazała, że w dniu [...] r. uchwałą nr [...] uchyliła przyjęty bez podstawy prawnej przepis uchwały. Przyznała, że zgodnie z orzecznictwem sądowoadministracyjnym, gmina nie ma uprawnień do tego by ustalać, jak ma wyglądać miejsce sprzedaży i podawania napojów i w jakich warunkach sprzedaż taka ma się odbywać. Powołała przy tym wyrok WSA w Gliwicach z dnia 9 czerwca 2010 r., sygn. III SA/Gl 130/10 wydany w podobnej sprawie.
Prokurator Rejonowy G. w G. oświadczył, że podtrzymuje w całości złożoną skargę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:
Skarga zasługuje na uwzględnienie.
Na wstępie należy wskazać, iż zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że badaniu w postępowaniu sądowoadministracyjnym podlega prawidłowość zastosowania przepisów prawa w odniesieniu do istniejącego w sprawie stanu faktycznego oraz trafność wykładni tych przepisów. Uwzględnienie skargi następuje w przypadku naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).
Kontrola Sądu, z mocy art. 3 § 2 pkt 5 i 6 p.p.s.a. obejmuje również akty prawa miejscowego oraz inne akty organów jednostek samorządu terytorialnego, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej. W myśl art. 147 § 1 p.p.s.a. Sąd, uwzględniając skargę na uchwałę, stwierdza nieważność uchwały w całości lub w części albo stwierdza, że została wydana z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza możliwość stwierdzenia jej nieważności. Nadto Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną ( art. 134 § 1 w.w ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r.).
Odnośnie uchwał organów gminy przepis ten pozostaje w związku z przepisem art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, który stanowi, że uchwała organu gminy sprzeczna z prawem jest nieważna.
O nieważności uchwały lub zarządzenia w całości lub w części orzeka organ nadzoru w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia doręczenia uchwały lub zarządzenia, w trybie określonym w art. 90.
W niniejszej sprawie, zaskarżona uchwała nie została objęta rozstrzygnięciem nadzorczym, a skarga wniesiona została do Sądu przez prokuratora, po upływie terminu do stwierdzenia nieważności uchwały w trybie postępowania nadzorczego.
Zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze ( j.t. Dz.U. z 2011 r. Nr 270, poz. 1599), jeżeli uchwała organu samorządu terytorialnego albo rozporządzenie wojewody są niezgodne z prawem, prokurator zwraca się do organu, który je wydał, o ich zmianę lub uchylenie albo kieruje wniosek o ich uchylenie do właściwego organu nadzoru; w wypadku uchwały organu samorządu terytorialnego prokurator może także wystąpić o stwierdzenie jej nieważności do sądu administracyjnego.
Z tego też względu skargę uznać należało za skuteczną.
Uchwałę będącą przedmiotem skargi podjęto na podstawie art. 40 ust. 1 i art. 41 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym w związku z art. 12 ust. 2 i 4 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Wymienione przepisy ustawy o samorządzie gminnym przyznawały radzie gminy prawo stanowienia, w formie uchwały, przepisów powszechnie obowiązujących na obszarze gminy, na podstawie upoważnień ustawowych. Takie upoważnienie ustawowe w przedmiotowej sprawie wynikało z powołanego art. 12 ust. 2 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, który stanowi, że rada gminy, określa, w drodze uchwały, zasady usytuowania na terenie gminy miejsc sprzedaży napojów alkoholowych.
Według art. 21 pkt 1 tej ustawy określenie najbliższa okolica punktu sprzedaży napojów alkoholowych oznacza obszar mierzony od granicy obiektu, zamknięty trwałą przeszkodą o charakterze faktycznym, taką jak krawędź jezdni, zabudowa, która ze względu na swój charakter uniemożliwia dostęp oraz kontakt wzrokowy i głosowy, mur bez przejść oraz ciek wodny bez bliskich przepraw.
Upoważnienie zawarte w art. 12 ust. 2 ustawy nie obejmuje swoim zakresem uprawnienia rady gminy do konkretyzowania, jak ma wyglądać miejsce sprzedaży i podawania napojów, i w jakich warunkach sprzedaż taka ma się odbywać. Wskazany przepis nie daje również kompetencji radzie do doprecyzowywania lub zmiany wyrażonych w ustawie warunków uzyskania zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych.
Przepis art. 12 ust. 2 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi uprawnia radę gminy jedynie do określenia zasad usytuowania miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych, przez co należy rozumieć położenie miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych względem innych obiektów użyteczności publicznej (jak np. szkoły, przedszkola, zakłady pracy), jak też innych obiektów, które rada gminy uzna za zasługujące na szczególną ochronę.
Zgodnie z ust. 4 cyt. art. 12 tej ustawy liczba punktów sprzedaży napojów zawierających powyżej 4,5 % alkoholu (z wyjątkiem piwa) oraz usytuowanie miejsc sprzedaży, podawania i spożywania napojów alkoholowych powinny być dostosowane do potrzeb ograniczania dostępności alkoholu, określonych w gminnym programie profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych.
W rozpatrywanej sprawie Rada Miejska w P. przyznała, że zaskarżona część uchwały nie znajdowała ustawowej podstawy i uznając skargę za uzasadnioną uchyliła zaskarżony przepis prawa miejscowego. Należy jednak zauważyć, że samo uchylenie spornego zapisu na mocy podjętej uchwały z dnia 23 stycznia 2013 r. wprawdzie czyni zadość złożonej skardze, ale dopiero po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Województwa [...], tymczasem wadliwe postanowienie jest nieważne z dniem wejścia w życie uchwały z dnia 24 marca 2004 r.
Nie ulega wątpliwości, że zaskarżona uchwała stanowi akt prawa miejscowego. Akty takie zgodnie z art. 87 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) stanowią źródło powszechnie obowiązującego prawa na obszarze działania organów, które je ustanowiły. Wspomniany przepis Konstytucji w ust. 1 i 2 określa hierarchię źródeł prawa, wskazującą, że akty prawa miejscowego nie mogą regulować materii należących do przepisów wyższego rzędu (Konstytucja i ustawy) i nie mogą być sprzeczne z nimi. Zgodnie natomiast z art. 94 Konstytucji RP akty prawa miejscowego stanowione przez organy samorządu terytorialnego mogą być wydawane na podstawie i w granicach upoważnień ustawowych. Dokonując tak określonej kontroli legalności zaskarżonego § 1 ust. 1 pkt 3 uchwały z dnia 24 marca 2004 r. nr [...] Sąd doszedł do przekonania, iż jest on sprzeczny z prawem. Należy przy tym dodać, że zarówno w skardze jak i w odpowiedzi na skargę wskazuje się jako zaskarżone postanowienie uchwały § 1 ust. 3, chociaż takiej jednostki redakcyjnej w uchwale brak, natomiast z akt sprawy ponad wszelką wątpliwość wynika, że sporny zapis zawarty był w § 1 ust. 1 pkt 3 uchwały.
W tej sytuacji, Sąd, w oparciu o art. 147 § 1 p.p.s.a. stwierdził nieważność § 1 ust.1 pkt 3 opisanej w sentencji wyroku uchwały.
-----------------------
Sygn. akt III SA/Gl 1082/11
16
5
