II SA/Rz 205/13

Uzasadnienie

Sygn. II SA/Rz 205/13

Uzasadnienie

W dniu 27 września 2012 r. Rada Miejska w Przemyślu, działając na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm. – zwana dalej u.s.g.) oraz art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2012 r. poz. 647 - zwana dalej u.p.z.p.), podjęła uchwałę Nr 201/2012 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego "ZASANIE I".

W uzasadnieniu do projektu tej uchwały wskazano, że projekt miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego "ZASANIE I" został opracowany na podstawie uchwały nr 207/2008 Rady Miejskiej w Przemyślu z dnia 30 października 2008 r. w sprawie przystąpienia do jego sporządzenia. Projekt opracowano uwzględniając stan prawny i uwarunkowania urbanistyczno-architektoniczne, zachowując założenia polityki przestrzennej zawartej w Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Przemyśla (uchwalone uchwałą nr 26/2006 Rady Miejskiej w Przemyślu z dnia 23 lutego 2006 r.). Wskazano, że tereny objęte planem stanowią własności prywatne, Gminy Miejskiej Przemyśl i Skarbu Państwa.

Plan obejmuje granicami obszar o powierzchni 40,332ha położony w Przemyślu, zawarty pomiędzy ul. Biskupa Jakuba Glazera, Bolesława Śmiałego, Stefana Okrzei, Kazimierza Pułaskiego, Józefa Sułkowskiego, 3-ego Maja i zamkniętymi terenami wojskowymi, istniejącym Cmentarzem Komunalnym oraz terenami obowiązujących miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego "Bielskiego I", osiedla "Rycerskie" i "Na Stawach". Wskazano, że na obszarze planu przeznacza się tereny pod zabudowę mieszkaniową jedno i wielorodzinną, mieszkaniową z usługami, usługową i usług oświaty, parking z usługami, drogi publiczne i ciągi pieszo-jezdne oraz teren zieleni urządzonej. Wskazano, że celem planu jest umożliwienie i określenie zasad zagospodarowania pod realizację zabudowy mieszkaniowej jedno i wielorodzinnej, mieszkaniowej z usługami, usługowej oraz uporządkowanie układu drogowego, w tym przebieg drogi zbiorczej KDZ i nowej drogi lokalnej KDL4 i uporządkowanie istniejącej zabudowy. W uzasadnieniu do uchwały wskazano, że w ustaleniach planu wprowadzono ograniczenia i zasady zagospodarowania w związku z położeniem obszaru planu w sąsiedztwie terenów: cmentarza komunalnego "Zasanie" i terenów zamkniętych (MON). Ustalono konserwatorską ochronę dla obiektów i budynków wpisanych do ewidencji zabytków. W opracowanej ekofizjografii podstawowej oraz prognozy oddziaływania na środowisko nie wykazano przeciwwskazań do wprowadzenia proponowanych w planie funkcji. W planie przyjęto stawki procentowe, służące naliczeniu opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w związku z uchwaleniem planu.

Podano, że wymagany ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym tok formalno-prawny został zachowany. Procedura opracowania planu prowadzona była zgodnie z przepisami u.p.z.p. i ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnieniu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. z 2008 r. Nr 199, poz. 1227 ze zm.). Projekt planu trzykrotnie był wyłożony do publicznego wglądu. Ostatnie wyłożenie odbyło się w dniach od 4 lipca 2012 r. do 25 lipca 2012 r. wraz z publiczną dyskusją w dniu 9 lipca 2012 r. W terminie składania uwag, po trzecim wyłożeniu, wpłynęło 24 uwagi, z czego 7 uwzględniono w całości, 10 w części, a 7 nieuwzględniono w całości. Jednocześnie wyjaśniono, że przebieg projektowanej drogi KDL4 prowadzony jest częściowo po drodze istniejącej publicznej (ul. Karaszewicza-Tokarzewskiego) dla której nie wprowadza się nowej funkcji. Projektowany w planie przebieg drogi lokalnej KDL 4 jest kontynuacją myśli planistycznej wynikającej ze wcześniejszych opracowań planistycznych i jest kluczowy dla układu drogowego miasta oraz zgodny z polityką przestrzenną miasta Przemyśl.

Od powyższej uchwały wezwanie do usunięcia naruszenia prawa pismem z dnia 5 grudnia 2012 r. (data wpływu – 7 grudnia 2012 r.) złożyła M. T. Zawnioskowała o jej uchylenie jako rażąco naruszającej jej prawa konstytucyjne.

Odpowiedzi na to wezwanie Przewodniczący Rady Miejskiej w Przemyślu udzielił pismem z dnia 3 stycznia 2012 r. znak: [...], którą to odpowiedź M. T. otrzymała w dniu 9 stycznia 2013 r.

W dniu 1 lutego 2013 r. (data wpływu do organu) M. T. za pośrednictwem Rady Miejskiej w Przemyślu skierowała skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie na opisaną na wstępie uchwałę Rady Miejskiej w Przemyślu z dnia 27 września 2012 r. Nr 201/2012 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego "ZASANIE I"., opublikowaną

w Dz. Urz. Woj. Podkarpackiego z dnia 8 listopada 2012 r. poz. 2244, co najmniej

w części dotyczącej przebiegu drogi nazwanej w projekcie KDL 4 poprzez działki nr 970 i 952 obręb 205 miasta Przemyśla.

Skarżąca zarzuciła, że ww. plan w sposób rażący narusza jej konstytucyjne prawa, w tym prawo własności i jest wynikiem braku poszanowania i "rozeznania okoliczności sprawy". Nie uwzględnia słusznych praw mieszkańców miasta Przemyśla, nie analizuje faktycznych kosztów planowanych inwestycji, nie został poprzedzony rzetelną analizą ekonomiczną, geodezyjną, ekologiczną i socjologiczną.

M. T. wniosła o uchylenie zaskarżonej uchwały w części dotyczącej projektu utworzenia wskazanej drogi na jej nieruchomości nr 970 obręb 205 miasta Przemyśla i z ostrożności procesowej - założenia jej przebiegu w zakresie działek 952, 970 i 996 obręb miasta Przemyśla.

W uzasadnieniu skarżąca podała, że na skutek ww. uchwały, akceptującej plan zagospodarowania "Zasanie I" przez miasto Przemyśl ma przebiegać nowa droga o szerokości 15m. Tymczasem zgodnie z rozporządzeniem Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz.U. z 1999 r. Nr 43, poz. 430) droga taka mogłaby mieć 12m. Droga została zaprojektowana z pominięciem ukształtowania terenu, osuwiskowego jej charakteru, możliwości komunikacji, troski o tereny zielone, budowlane, wypoczynkowe, bez ekspertyz geologicznych, przyrodniczych, konserwatorskich czy ekonomicznych. Skarżąca wskazała, że przebieg planowanej drogi KDL 4 przez działki nr 952 i 970 oraz 996 został zaprojektowany z naruszeniem jej praw podmiotowych, z naruszeniem praw obywatelskich na rzecz dobra publicznego ponad niezbędną konieczność, wynikającą z art. 7, art. 64 Konstytucji RP. Planowana droga dzieli nieruchomość oznaczoną jako działka nr 970 obr. 205 na dwie części, nie nadające się do racjonalnego zagospodarowania, pozbawia ją prawa własności ponad konieczną miarę. Skarżona uchwała wywłaszcza ją z całej atrakcyjnej nieruchomości nr 970, w sytuacji gdy racjonalnym jest przeprowadzenie planowanej drogi wzdłuż granicy działek 952/955 i 970/969, przy wykorzystaniu terenów będących własnością gminy, tj. działki nr 952 obr. 205. Skarżąca zarzuciła naruszenie przepisów u.p.z.p. dotyczących zasad kształtowania zabudowy, wymagań ładu przestrzennego, urbanistyki, architektury, walorów architektonicznych i krajobrazowych, wymagań ochrony środowiska przyrodniczego, zdrowia, bezpieczeństwa ludzi i mienia, wymagań osób niepełnosprawnych, walorów ekonomicznych i prawa własności. Zarzuciła także naruszenie art. 7 i art. 64, art. 2, art. 31 Konstytucji RP.

W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta Przemyśla wniósł o jej oddalenie. Odnosząc się do zarzutów skargi stwierdził, że głównym celem opracowania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego było uporządkowanie

i szczegółowe określenie przeznaczenia terenów z uzupełnieniem o niezbędną sieć dróg powiązanych z terenami sąsiadującymi. Organ dodał, że jednym z newralgicznych zagadnień, jest kwestionowany przez skarżącą w części dotyczącej działki nr 970 obr. 205, wprowadzony w planie nowy odcinek drogi łączący docelowo ul. 3 Maja z ul. Grunwaldzką. W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego "Zasanie I" ma oznaczenie – teren drogi publicznej zbiorczej KDZ (na odcinku pomiędzy KDG ze skrzyżowaniem z KDL 4) i teren drogi publicznej lokalnej KDL 4 (przedstawione na rysunku planu stanowiącym załącznik nr 1 do uchwały nr 201/2012 z dnia 27 września 2012 r.). Organ podał, że przebieg ww. drogi ma istotne uzupełnienie całościowego układu drogowego w mieście i jest strategicznym w skali miasta połączeniem drogi krajowej nr 77 (ul. 3 Maja) i wojewódzkiej nr 884 (ul. Grunwaldzka) i dalej z krajową nr 28 (ul. Sanocka). Wskazując na wcześniejsze opracowania planistyczne organ podał, że już w nich wyznaczano układ komunikacyjny wskazując ww. przebieg drogi. Organ wskazał, że z uwagi na specyfikę i trudne ukształtowanie terenu na jakim zlokalizowane jest miasto Przemyśl rozwiązanie dotyczące uzupełnienia sieci dróg o nowy odcinek wskazany w mpzp "ZASANIE I" "leży" w szeroko pojętym interesie ogólnym, publicznym wszystkich mieszkańców miasta i przyniesie korzyści wymierne wynikające z poprawy przepustowości i płynności ruchu drogowego na ulicach miasta. Zdaniem organu powyższe rozwiązanie zostało zastosowane jako najwłaściwsze i najmniej ingerujące w strukturę istniejącej zabudowy. Teren ten od wielu lat był rezerwowany pod drogę i od wielu lat nie powstawały nowe budynki mieszkalne a istniejące wcześniej nie mogły być rozbudowywane (co w efekcie zmniejsza późniejsze skutki finansowe ponoszone przez gminę przy realizacji planów). Zwrócono uwagę, że w zaskarżonym planie zmniejszono pas rezerwowany pod drogę do niezbędnego minimum.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów skargi organ podał, że Rozporządzenie Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie w § 7 ust. 1 określa minimalne parametry jakim powinny odpowiadać drogi o odpowiedniej klasie. Dla przedmiotowej drogi lokalnej – "L" jest to 12m (najmniejsza szerokość w liniach rozgraniczających ulicy o przekroju jednojezdniowym). Mając na uwadze specyficzne ukształtowanie terenu, spadki i konieczność wykonania niwelacji terenu przyjęto szerokość 15m. W ocenie organu ww. działanie był prawidłowe. Organ dodał, że przebieg drogi KDL 4 analizowany był w kontekście ukształtowania terenu oraz budowy geologicznej, opracowanie ekofizjograficzne podstawowe, mapę morfologiczną Miasta Przemyśla, ustalenia obowiązującego Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Przemyśla. Dodatkowo wykonano analizę istniejącego i planowanego układu drogowego, wzięto pod uwagę wnioski wynikające z inwentaryzacji terenu, analizę klasyfikacji użytków gruntowych, wnioski wynikające z analizy zasobów historycznych, wyniki analizy drogowo-komunikacyjnej.

Za chybiony uznano zarzut dotyczący pominięcia aspektów ekonomicznych planowanej inwestycji, gdyż na etapie sporządzania projektu planu miejscowego wykonano prognozę skutków finansowych uchwalania mpzp. Odnośnie zarzutu naruszenia praw konstytucyjnych w zakresie naruszenie prawa własności ponad niezbędną konieczność wyjaśniono, że zgodnie z art. 3 ust. 1 u.p.z.p. gmina posiada ustawowe uprawnienie do kształtowania i prowadzenia polityki przestrzennej tzw. władztwo planistyczne.

W procesie sporządzania planu wzięto pod uwagę wszelkie unormowania, w tym związane z prawem własności i istniejącym stanem zainwestowania. Na etapie tworzenia ustaleń planu miejscowego wykorzystano wszelkie środki by udział społeczeństwa w tworzeniu tych dokumentów był jak największy. W efekcie złożonych uwag, w tym skarżącej, zmniejszono klasę i parametry kwestionowanej drogi, co zminimalizowało ingerencje w prywatne własności.

Organ zaznaczył, że konstytucyjne prawa mieszkańców miasta nie zostały naruszone, a przyjęte ostatecznie ustalenia są kompromisem pomiędzy potrzebami całej gminy (wszystkich mieszkańców) w zakresie proponowanej infrastruktury drogowej a potrzebami części lokalnej społeczności przeciwnej takim rozwiązaniom.

Końcowo organ podał, że MPZP "Zasanie I" sporządzony został prawidłowo, przyjęte w planie ustalenia zawierają wymagane obowiązkowo w art. 15 ust. 2 u.p.z.p. zagadnienia m.in. zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego, wymagania wynikające z potrzeb kształtowania przestrzeni publicznej i zasady kształtowania zabudowy i wskaźniki zagospodarowania terenu. Ustalono dla każdego obszaru z funkcją zabudowy wskaźniki w zakresie komunikacji i sieci infrastruktury technicznej.

Odnośnie powołanego przez skarżącą zarzutu dotyczącego pozbawienia prawa do zabudowy na jej gruntach organ podał, że nieruchomość nr 970 nr 205 w części północnej przeznaczona jest do zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej symbol (MN9). Gmina w procesie tworzenia planu podjęła działania by w jak najmniejszym stopniu ograniczyć prawo własności, umożliwiając jednocześnie realizacje zabudowy na części działki nie zajętej pod cel publiczny (jakim jest projektowana droga KDL4). Wniosek skarżącej odnośnie uchylenia uchwały w części dotyczącej utworzenia drogi KDL4 na nieruchomości nr 970 obr. 205 oraz z ostrożności procesowej założenia jej przebiegu w zakresie działek sąsiadujących nr 952 i nr 996 obr. 205 wykluczy planowany od wielu lat strategiczny w skali miasta układ drogowy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył co następuje:

Skarga M. T. nie jest uzasadniona.

Skarga ta została wniesiona na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r., Nr 142,poz. 1591 ze zm.). Stosownie do tego przepisu każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą podjętą przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może – po bezskutecznym – wezwaniu do usunięcia naruszenia – zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. W przeciwieństwie więc do legitymacji w postępowaniu administracyjnym poddanym regułom K.p.a. i w którym stroną może być każdy, czyjego interesu prawnego lub uprawnienia dotyczy postępowanie (art. 28 K.p.a.), uprawnionym do wniesienia skargi z art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym może być jedynie podmiot, którego interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone.

Materia skarżonej uchwały (plan zagospodarowania przestrzennego) mieści się w pojęciu sprawy z zakresu administracji publicznej (zob. wyrok NSA z dnia 10.08.1992 r., IV SA 3723/92, wyrok SN z dnia 3.06.1993 r., III ARN 28/93 ONSCP 1994/2/44). Nadto skarga poprzedzona została wezwaniem Rady Miejskiej w Przemyślu do usunięcia naruszenia (i uchylenia uchwały), a odpowiedź na to wezwanie skarżąca otrzymała w dniu 9 stycznia 2013 r.

Przesądziwszy zatem o dopuszczalności skargi Sąd zobowiązany był dokonać oceny, czy będąca przedmiotem skargi uchwała narusza interes prawny (uprawnienie) skarżącej, o którym mowa w cyt. wyżej art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Obowiązek bowiem uwzględnienia skargi powstaje dopiero wówczas, gdy naruszenie interesu prawnego (lub uprawnienia) skarżącego jest związane jednocześnie z naruszeniem przepisów prawa, tj. obowiązującej w dacie uchwalenia planu normy prawa materialnego. Naruszenie interesu prawnego, o jakim mowa w tym przepisie łączyć musi naruszenie subiektywnie pojmowanego interesu skarżącego (interes prawny powinien wynikać z przepisów prawa materialnego) z obiektywnym nieprzestrzeganiem norm prawnych powszechnie obowiązujących przez organ gminy podejmujący uchwałę (zob. wyrok NSA z dnia 9.06.1966 r., IV SA 346/93, ONSA 1996/3/125). Trzeba również podkreślić, że nie jest wykluczone, iż ustalone naruszenie nie doprowadzi do uwzględnienia skargi. Będzie to miało miejsce wówczas, w przypadku skargi na uchwałę w przedmiocie planu zagospodarowania przestrzennego, gdy naruszenie przepisów mieści się w granicach tzw. władztwa planistycznego gminy, a które przysługuje jej w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r., poz. 647). Władztwo to obejmuje samodzielne ustalenie przez gminę przeznaczenia terenów, rozmieszczenia inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy. Podjęcie zatem uchwały w sprawie planu zagospodarowania przestrzennego nawet z naruszeniem interesów podmiotu skarżącego, ale w granicach tego władztwa, nie doprowadzi do uwzględnienia skargi (zob. Z. Niewiadomski: "Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne. Komentarz", C.H. Beck W-wa 2006, s. 197 – 198).

W sprawie niniejszej, gdzie kwestionowane jest przez skarżącą rozwiązanie planistyczne dotyczące rozwiązań komunikacyjnych, w szczególności odnoszące się do parametrów drogi i przeprowadzenia jej przez część nieruchomości stanowiącej jej własność, niewątpliwie został naruszony zaskarżoną uchwałą interes prawny skarżącej M. T. (polegający na ograniczeniu uprawnień właścicielskich w zakresie dysponowania przedmiotem własności), jednakże naruszenie to – w ocenie Sądu – nie wynikało jednocześnie z naruszenia przepisów prawa, a więc nie miało charakteru obiektywnego.

Otóż należy podkreślić, że prawo własności, którego ochronę zapewniają przepisy art. 21 ust. 1 i art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji RP, nie jest prawem bezwzględnym i doznaje określonych ograniczeń. Dopuszcza je Konstytucja, stanowiąc w art. 64 ust. 3, iż własność może być ograniczona tylko w drodze ustawy i tylko w takim zakresie, w jakim nie narusza to istoty prawa własności. Stosownie zaś do treści art. 31 ust. 3 Konstytucji ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw, w tym prawa własności mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Ingerencja w sferę prawa własności pozostawać musi jednakże w racjonalnej i odpowiedniej proporcji do podanych wyżej celów, dla osiągnięcia których ustanawia się określone ograniczenia.

Ograniczenia wykonywania prawa własności wynikają między innymi z przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r., poz. 647). Organom gminy przysługuje prawo do ingerencji w prawo własności innych podmiotów w celu przeznaczenia terenu pod określone funkcje, nawet wbrew woli właścicieli gruntów objętych planem.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym i literaturze wskazuje się, że plan miejscowy wraz z innymi przepisami kształtuje sposób wykonywania prawa własności, nie rozstrzyga o samym prawie własności, a tylko o sposobie jego wykonywania. Ustalajc plan miejscowy, rada gminy może określone tereny przeznaczać na cele publiczne niezależnie od tytułów prawnych poszczególnych podmiotów do tych terenów. Brak zgodności zamierzeń skarżącej, co do sposobu wykorzystania działki z treścią projektu planu nie oznacza, że zapisy planu i podjęta uchwała są niezgodne z prawem. W szczególności nie oznacza to, że przyjęte w projekcie planu rozwiązania są sprzeczne z Konstytucją, która choć chroni własność indywidualną do dozwala nawet na wywłaszczenie nieruchomości na cel publiczny za słusznym odszkodowaniem (zob. wyroki NSA sygn. akt IV SA 514/2003, IV SA 237/2001, Z. Niewiadomski, Planowanie przestrzenne. Zarys systemu, W-wa 2003, str. 90).

W świetle powyższego przeznaczenie w planie "Zasanie I" terenu stanowiącego własność skarżącej, tj przeprowadzenie przez część działki nr 970 drogi publicznej lokalnej KDL4 (wg rysunku stanowiącego załącznik Nr 1 skarżonej uchwały), pozostając w sprzeczności z zamierzeniami skarżącej (wbrew jej woli), nie narusza prawa. Ingerencji w prawa skarżącej nie można bowiem ocenić jako nieproporcjonalnej, naruszającej przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i niezgodnej z zasadami równości wobec prawa, a przez to nielegalnej. Wskazać również należy, że art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nakłada na gminę obowiązek wyznaczenia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego terenów pod drogi publiczne. Uchwalając zatem plan rada gminy jest władna, aby zadecydować o przeznaczeniu określonych terenów pod zabudowę nowych dróg, które w połączeniu z siecią dróg już istniejących zapewnią komunikację na terenie gminy. Jest to jej prawo, ale i zarazem obowiązek, gdyż przeznaczenie określonych terenów pod drogi publiczne służy porządkowi publicznemu. Realizacja zaś tego celu, co oczywiste, nie jest jednak możliwa bez ograniczania kogokolwiek z właścicieli gruntów.

Zdaniem Sądu argumentacja przedstawiona przez organ (m.in. w odpowiedzi na wniesione przez skarżących uwagi, na wezwanie do usunięcia naruszenia, jak i w odpowiedzi na skargę) w sposób klarowny i przekonujący wskazuje, że kwestionowane przez skarżącą rozwiązanie planistyczne (dotyczące rozwiązań komunikacyjnych) wprowadzono do planu w granicach władztwa planistycznego. Celowość natomiast tego przeznaczenia i ocena, czy jest ono optymalne pozostają poza zakresem kognicji Sądu, z mocy art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) ograniczonym do badania zaskarżonych aktów z punktu widzenia zgodności z prawem.

Nie jest zatem zasadny zarzut skarżącej, ż "nowa" droga, w świetle rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 43, poz. 430), mogłoby posiadać szerokość 12 m i mieć też inny przebieg, skoro pozostawienie w planie drogi o szerokości 15 m w liniach rozgraniczających uzasadnione zostało specyficznym ukształtowaniem terenu, z kolei jej przebieg przyjęto po uprzednim przeprowadzeniu analizy w kontekście ukształtowania terenu oraz budowy geologicznej, przy uwzględnieniu opracowania ekofizjograficznego podstawowego, mapy morfologicznej Miasta Przemyśla, ustaleń Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Przemyśla (czyli materiałów znajdujących odzwierciedlenie w aktach sprawy). Nadto wykonana została analiza istniejącego i planowanego układu drogowego.

Stosownie do przepisu art. 28 ust. 1 u.p.z.p. naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, istotne naruszenie trybu jego sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powoduje nieważność uchwały rady gminy w całości lub w części.

Badając legalność zaskarżonej uchwały z dnia 27 września 2012 r. Rady Miejskiej w Przemyślu Nr 201/2012 należało stwierdzić, że w toku procedury planistycznej nie doszło do naruszenia trybu sporządzania planu miejscowego, również zachowana została właściwość organów w tym zakresie. Nadesłana wraz z odpowiedzią na skargę dokumentacja planistyczna wykazuje jednoznacznie, że organ prowadzący procedurę planistyczną dopełnił czynności przewidzianych przepisami art. 14 – 20 u.p.z.p.

Pod pojęciem trybu rozumieć należy także formalne stwierdzenie zgodności rozwiązań planu ze stanem uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, natomiast w pojęciu zasad sporządzania planu mieści się także merytoryczna zgodność planu z treścią tego studium.

W myśl art. 20 ust. 1 u.p.z.p. plan miejscowy uchwala rada gminy po stwierdzeniu, że nie narusza on ustaleń studium. Wskazać należy, że wymóg ten zostanie spełniony, gdy zostanie podjęta odrębna uchwała w tym względzie, jak i gdy uchwała o zgodności projektu planu z ustaleniami studium podjęta będzie w części wstępnej uchwały w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W rozpoznawanej sprawie taki wymóg został spełniony, co nastąpiło w części wstępnej zaskarżonej uchwały.

Równocześnie badając zaskarżoną uchwałę, Sąd uznał, że przy uchwalaniu planu miejscowego "ZASANIE I" w Przemyślu nie doszło do naruszenia zasad sporządzania planu. W szczególności Sąd nie znajduje żadnych podstaw do uznania, jakoby plan ten był sprzeczny ze Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Przemyśla, uchwalonego uchwałą Nr 26/2006 rady Miejskiej w Przemyślu z dnia 23 lutego 2006 r.

To właśnie postanowieniami wspomnianej uchwały z dnia 23 lutego 2006 r. w sprawie Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Przemyśla związana była Rada Miejska w Przemyślu, ustalając przeznaczenie spornego terenu, przyjmując konkretne na nim rozwiązanie. Zauważyć przy tym należy, że ustalenia planu miejscowego, będące konsekwencją zapisów studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nie mogą być więc skutecznie podważane dopóki nie zostanie stwierdzona niezgodność z prawem ustaleń studium.

Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut skarżącej, jakoby uchwalenie planu "ZASANIE I" nie zostało poprzedzone "rzetelną" analizą ekonomiczną, geodezyjną, ekologiczną – nie rozwijający jednocześnie pojęcia "rzetelna" analiza – nadto bez analizy faktycznych kosztów planowanej inwestycji, jak również zarzut zaprojektowania spornej drogi z pominięciem ukształtowania terenu, bez ekspertyz: geologicznej, konserwatorskiej i ekonomicznej. W szczególności bowiem po podjęciu uchwały przez Radę Miejską w Przemyślu o przystąpieniu do sporządzenia planu "ZASANIE I" (z dnia 10.10.2008 r.), przewidziana w art. 17 pkt 5 u.p.z.p. prognoza skutków finansowych uchwalania tego planu (w tym więc i kwestionowanej, projektowanej drogi KDL 4) została wykonana przez osobę posiadającą uprawnienia rzeczoznawcy majątkowego. Taka prognoza nie stanowi obligatoryjnego załącznika planu (art. 20 ust. 1 u.p.z.p.), znajduje się jednakże w materiałach planistycznych (t. I pkt 8). W materiałach tych znajdują się również opracowania, których istnienie kwestionuje skarżąca, co szczegółowo zostało opisane w odpowiedzi na skargę i zostało przez Sąd zweryfikowane.

Nie znajduje nadto potwierdzenia zarzut skarżącej, iż skarżony plan nie uwzględnia "wymagań i walorów" wymienionych w art. 1 ust. 2 pkt 1, 2, 3 i 5 u.p.z.p. Ustalenia tego planu bez wystąpienia zwierają wymagane przepisem art. 15 ust. 2 u.p.z.p., spełniającym tym samym przesłanki wynikające z art. 1 u.p.z.p.

Nie ma także racji skarżąca wskazując, iż ustalenia uchwalonego planu pozbawiają ją prawa do zabudowy działki nr 970. Bezsprzecznie wynika z akt sprawy, że część północna wspomnianej działki (własności skarżącej) przeznaczona została pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną (jako położona w terenie oznaczonym symbolem MN 9).

Reasumując stwierdzić należy, że skarżona uchwała nie narusza prawa, a tym samym obiektywnie rozumianego interesu prawnego skarżącej, co w rezultacie wyklucza uwzględnienie skargi.

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270) orzeczono jak w sentencji.