II SAB/Lu 160/13

Uzasadnienie

W dniu 14 marca 2013 r. T. W. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...]podnosząc, że organ ten nie rozpoznał jej zażalenia złożonego w Kolegium w dniu 22 stycznia 2013 r. na niezałatwienie sprawy w terminie przez Wójta Gminy [...] odnośnie jej wniosku z dnia 31 grudnia 2012 r. Ponadto w piśmie tym zawarła żądanie ustanowienia profesjonalnego pełnomocnika.

W odpowiedzi na skargę Kolegium wskazało, że przedmiotowe zażalenie zostało załatwione przez Kolegium postanowieniem z dnia 13 marca 2013 r. znak: [...] którym organ uznał, iż zażalenie strony jest nieuzasadnione.

Rozpoznając sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) – dalej "p.p.s.a.", kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1-4a tj. w sprawach skarg na: 1) decyzje administracyjne; 2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty; 3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie; 4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa; 5) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach.

Zażalenie, które jest przedmiotem skargi do Sądu uregulowane zostało w art. 37 k.p.a. Wniesienie zażalenia zgodnie z art. 37 k.p.a. jest niezbędnym warunkiem formalnym dopuszczalności skargi na bezczynność organu na podstawie art. 52 p.p.s.a.

Przedmiotowe zażalenie, jednak, co należy stanowczo stwierdzić nie jest środkiem zaskarżenia lecz jest odrębnym zażaleniem niż to przewidziane w art. 141-144 k.p.a., i służy wyłącznie kwestionowaniu przekroczenia ustawowego maksymalnego terminu do załatwienia sprawy. Termin do jego wniesienia nie został określony w przepisie, a wobec tego może ono być wniesione w każdym czasie, gdy organ pozostaje w zwłoce w stosunku do terminu załatwienia sprawy. Stanowisko organu wyższego stopnia wyrażone w trybie art. 37 § 2 k.p.a. ma charakter wpadkowy (incydentalny) i nie jest samodzielnym postępowaniem administracyjnym. Z tego też względu nie może przybrać formy decyzji administracyjnej, skoro nie rozstrzyga sprawy merytorycznie. A zatem stanowisko takie powinno przybrać formę postanowienia - rozumianego jako czynność nadzorcza - na które nie przysługuje środek zaskarżenia, a zatem stronie nie przysługuje prawo podważenia tego stanowiska w trybie procesowym.

Podsumowując, stanowisko organu wyższego stopnia odnośnie zażalenia strony jest jedynie środkiem dyscyplinującym organ pozostający w zwłoce do wydania decyzji. Akt wydany na podstawie art. 37 § 2 k.p.a. nie kończy postępowania, nie rozstrzyga sprawy co do istoty, nie przysługuje też na niego zażalenie. Akt ten nie mieści się również w kategorii aktów lub czynności z zakresu administracji publiczne o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., a zatem nie przysługuje również na taki akt skarga na bezczynność, zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a.

W związku z tym skarga wniesiona przez T. W. na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] w zakresie zażalenia złożonego w trybie art. 37 k.p.a. jako niedopuszczalna podlega odrzuceniu, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a.

Ubocznie należy wskazać, że przedmiotowe zażalenie zostało rozpatrzone postanowieniem Kolegium z dnia 13 marca 2013 r. znak: [...], o czym skarżąca została powiadomiona.

Jednocześnie w punkcie drugim postanowienia, w odpowiedzi na złożony przez skarżącą wraz ze skargą wniosek o przyznanie prawa pomocy przez ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika, Sąd orzekł o jego oddaleniu. Swoje rozstrzygnięcie Sąd oparł na art. 247 p.p.s.a., zgodnie z którym prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi. Skarga jest natomiast oczywiście bezzasadna wtedy, gdy bez potrzeby głębszej analizy prawnej nie ulega najmniejszej wątpliwości, że nie może ona zostać uwzględniona. Chodzi o sytuację, w której obowiązujące prawo jasno i jednoznacznie wyklucza możliwość uznania żądania strony skarżącej. W rozpatrywanej sprawie Sąd uznał skargę za niedopuszczalną z powodu pozostawania przedmiotowej bezczynności poza kognicją sądu administracyjnego. W takich okolicznościach skarga odpowiada wymogom skargi oczywiście bezzasadnej i nawet pomoc profesjonalnego pełnomocnika nie miałaby wpływu na jej rozstrzygnięcie.

Mając na uwadze powyższe Sąd, działając w oparciu o art. 247 p.p.s.a. orzekł, jak w punkcie drugim sentencji postanowienia odstępując jednocześnie od przesłania skarżącej urzędowego formularza wniosku o przyznanie prawa pomocy druk "PPF", ze względu na bezcelowość tej czynności.

Mając na uwadze powyższe, sąd orzekł jak w postanowieniu.