• I SA/Łd 87/13 - Wyrok Woj...
  29.03.2024

I SA/Łd 87/13

Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
2013-04-16

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Anna Świderska
Cezary Koziński /przewodniczący/
Joanna Tarno /sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Cezary Koziński Sędziowie: Sędzia NSA Anna Świderska Sędzia WSA Joanna Tarno (spr.) Protokolant: Szymon Chrostek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 kwietnia 2013 r. sprawy ze skargi R. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie orzeczenia o obowiązku zapłaty podatku od towarów i usług za październik i grudzień 2007 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z [...] r. nr [...] , Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Ł. z [...] r. nr [...] , orzekającą o obowiązku zapłaty przez R. S., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Zakład Remontowo-Budowlany A, podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.; dalej "ustawa o VAT") wynikającego z faktur o numerach:

– nr [...] z [...] r. podatek VAT do zapłaty w kwocie 11.950 zł,

– nr [...] z [...] r. podatek VAT do zapłaty w kwocie 8.169 zł,

– nr [...] z [...] r. podatek VAT do zapłaty w kwocie 2.831 zł,

– nr [...] z [...] r. podatek VAT do zapłaty w kwocie 20.790 zł,

– nr [...] z [...] r. podatek VAT do zapłaty w kwocie 3.521 zł,

– nr [...] z [...] r. podatek VAT do zapłaty w kwocie 4.867zł.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wyjaśnił, że zakwestionowane faktury VAT, dokumentujące sprzedaż usług budowlanych i remontowych wystawione na rzecz B Sp. jawna w Z. (nr [...] , [...], [...]) oraz na rzecz C Sp. z o.o. w Ł. (nr [...] , [...], [...] ), których podwykonawcą była firma D G. O. z Ł., nie dokumentowały rzeczywistych transakcji gospodarczych. Uwzględniając zatem brzmienie art. 108 ust. 1 ustawy o VAT organ pierwszej instancji wydał decyzję, którą określił podatnikowi kwotę podatku do zapłaty, wynikającą z wymienionych wyżej faktur VAT.

W odwołaniu pełnomocnik strony wniósł o uchylenie decyzji pierwszej instancji i umorzenie postępowania ewentualnie – przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji, zarzucając temu organowi naruszenie:

(1) prawa materialnego, to jest art. 108 ustawy o VAT przez uznanie, że faktury wystawiane przez podatnika były fakturami "pustymi", podczas gdy dokumentowały one rzeczywiste transakcje;

(2) postępowania podatkowego, to jest art. 120, art. 121 § 1 ,art. 122 w zw. z art. 187 § 1, art. 123 § 1, art. 124, art. 125 § 1, art. 180 § 1, art. 187, art. 191, art. 210 § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.; dalej "Ordynacja podatkowa"), przez:

– niedopełnienie obowiązku zebrania i rozpatrzenia w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego, w szczególności poprzez nieuwzględnienie faktu zlecenia przez R. S. prac podwykonawcy w sytuacji, gdy fakty te potwierdzone są zawartą umową na wykonanie prac przez podwykonawców,

– brak wyjaśnienia stanu faktycznego w zakresie tego, czy roboty na które podatnik wystawił faktury zostały rzeczywiście wykonane,

– niewyjaśnienie przez organ podatkowy przesłanek, którymi się kierował przy załatwieniu sprawy, w szczególności przez nieprawidłowe uzasadnienie faktyczne i prawne decyzji, tj. brak wskazania w decyzji dowodów, którym organ dał wiarę oraz pominięcie wyjaśnienia dotyczącego przyczyn, dla których organ innym dowodom odmówił wiarygodności,

– brak precyzyjnego wyjaśnienia podstawy prawnej decyzji, tj. określenia czy transakcje na które wystawiono faktury zostały rzeczywiście wykonane; brak uzasadnienia faktycznego, tzn. brak ustalenia i zweryfikowania wszystkich okoliczności w sprawie, przez co nie doszło do ustalenia rzeczywistego stanu faktycznego, które to uchybienia miały istotny wpływ na wynik sprawy.

Utrzymując w mocy decyzję organu pierwszej instancji Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. podkreślił, że fikcyjność transakcji sprzedaży usług na rzecz B Sp. jawna oraz C Sp. z o.o., została ustalona w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w innych postępowaniach. W szczególności organ zwrócił uwagę na decyzje wydane w trybie art. 108 ust. 1 ustawy o VAT wydane wobec D, podwykonawcy usług stwierdzonych kwestionowanym fakturami. Powołując się dalej na dowody pozyskane z Prokuratury Rejonowej Ł. -Ś., organu kontroli skarbowej, innych organów administracyjnych przyjął, że przedstawiają one spójny obraz działalności prowadzonej przez kilka podmiotów (w tym firm A i D), której celem było wystawianie fikcyjnych faktur VAT.

Przechodząc do szczegółowej analizy faktur wystawionych przez PW D organ odwoławczy powołał się przede wszystkim na treść przesłuchań G. O. w charakterze podejrzanego, przeprowadzonych w toku postępowania karnego [...] [...] prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową Ł. –Ś. oraz przesłuchanie w charakterze świadka z [...] r. przeprowadzone przez organ pierwszej instancji. G. O. wyjaśnił między innymi, że w 2006 r. zgodził się na wystawianie faktur bez pokrycia, za które otrzymywał wynagrodzenie w wysokości 8% wartości faktury. W praktyce, najpierw telefonicznie umawiał spotkanie, najczęściej na terenie jednej ze stacji benzynowych w Ł., gdzie otrzymywał dane potrzebne do wypełnienia faktury. Następnie w domu, komputerowo lub ręcznie, wypełniał fakturę, a już wystawioną przekazywał ponownie na stacji benzynowej. Wynagrodzenie otrzymywał po około dwóch-trzech tygodniach. W sytuacji, gdy zgodnie z treścią faktury płatność miała nastąpić przelewem, firma, na rzecz której świadek wystawiał fakturę, przelewała na jego rachunek wartość brutto faktury. Dzień, bądź dwa dni po wpływie pieniędzy, szedł do banku i wypłacał pieniądze, po czym umawiał się na terenie Ł. i zwracał wpłatę, po odliczeniu ok. 8%, jako zapłaty za wystawienie faktury. Ten sam schemat postępowania dotyczył faktur wystawionych dla R. S.. Za faktury podatnik płacił przelewem na rachunek G. O.. Wpłaconą wartość faktury świadek wypłacał i oddawał R. S.. Niekiedy było tak, że na fakturze było napisane "płatność przelewem", a przelew faktycznie nie miał miejsca. Czasem świadek na fakturze napisał "przelew", a następnie R. S. decydował na rozpisanie płatności na "KP". Świadek zeznał również, że R. S., w związku z kontrolą z UKS w Ł. , dał mu do podpisania umowy i protokoły odbioru robót (umowy dotyczyły 2007 i 2008 r.). Wyjaśnił, że podpisał te dokumenty z datą wsteczną, chociaż prac budowlanych na rzecz A nie wykonał.

Następnie organ odwoławczy zwrócił uwagę, że podatnik przesłuchany w charakterze strony, zeznał między innymi, że robót budowlanych udokumentowanych przez niego fakturami wystawionymi dla spółek C oraz B, jego firma nie wykonała we własnym zakresie, lecz korzystała z podwykonawcy – PW D G. O.. Wskazany podwykonawca miał w całości wykonać roboty budowlane, które następnie zostały przez A sprzedane spółkom C i B, i udokumentowane zakwestionowanymi fakturami. Organ odwoławczy wskazał następnie, że przesłuchane w charakterze świadków osoby pracujące w tym czasie w ZRB A (J. P., G. D., Z. R., W. R.), nie potwierdziły faktu wykonywania robót budowlanych w okresie między IV kw. 2007 r. i I kw. 2008 r., przez podwykonawcę, firmę D. Faktu wykonywania robót przez ww. firmę nie potwierdzili też kolejni świadkowie, to jest osoby zatrudnione w C Sp. z o.o. oraz wspólnicy B spółki jawnej.

W dalszej części uzasadnienia organ drugiej instancji odmówił wiary zeznaniom podatnika oraz wspólnikom spółki B, odnośnie do faktycznego wykonania robót stwierdzonych zakwestionowanymi fakturami. Zdaniem organu zarówno faktury wystawione przez firmę D dla A, jak również faktury wystawione następnie przez A dla spółek C oraz B, były "pustymi" fakturami, które nie potwierdzały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Organ odwoławczy dodał, że R. S. wystawione przez siebie faktury sprzedaży nr [...], [...], [...], [...], [...] i [...] zewidencjonował w rejestrze sprzedaży prowadzonym dla potrzeb podatku VAT, a wynikający z tych faktur podatek należny rozliczył w deklaracjach VAT-7 za IV kw. 2007 r. i I kw. 2008 r. Faktury te zostały jednak wyłączone przez organ pierwszej instancji z rozliczenia podatku od towarów i usług, w decyzji z Dyrektora UKS w Ł. z [...] r. nr UKS [...] , w której określono zobowiązanie podatkowe R. S. za ten okres.

Organ odwoławczy powołał się również na informację przekazaną przez Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego Ł. -B., zgodnie z którą G. O. nie składał w tamtejszym organie podatkowym deklaracji jako płatnik i nie dokonywał wpłat tytułem podatku dochodowego od osób fizycznych jako płatnik. Wskazał także na postępowania karne toczące się przeciwko podatnikowi, który miał nakłonić G. O. do wystawienia wadliwych faktur i podpisania umów potwierdzających wykonanie określonych usług oraz wobec K. B., który z kolei, zdaniem Prokuratury Rejonowej, miał nakłonić podatnika do wystawienia faktur poświadczających nieprawdę, to jest potwierdzających wykonanie usług przez ZRB A na rzecz C Sp. z o.o. Wskazał nadto na decyzje Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Ł. z [...] i [...] r. określające G. i O. obowiązek zapłaty podatku od towarów i usług na podstawie art. 108 ust. 1 ustawy VAT, wynikającego m.in. z faktur wystawionych w 2007 i 2008 r. na rzecz firmy R. S.

Wskazując na powyższe ustalenia organ odwoławczy podzielił stanowisko organu pierwszej instancji i, powołując się na art. 108 ust. 1 ustawy o VAT, zobowiązał stronę do zapłaty kwoty podatku VAT wynikającego z zakwestionowanych faktur. Za wydanym rozstrzygnięciem przemawiały, zdaniem organu, również przepisy prawa europejskiego oraz orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi przez R. S., który wniósł o uchylenie decyzji organów obu instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania, zarzucając naruszenie przepisów:

(1) prawa materialnego, to jest art. 108 ust. 1 ustawy o VAT przez niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że podatnik wystawił faktury niedokumentujące rzeczywistych zdarzeń gospodarczych w sytuacji, gdy transakcje udokumentowane kwestionowanymi przez organ fakturami w rzeczywistości miały miejsce;

(2) postępowania podatkowego, to jest: art. 120, art. 121 § 1, art. 122 w zw. z art. 187 § 1, art. 123 § 1, art. 124, art. 125 § 1, art. 180 § 1, art. 191, art. 210 § 1 i § 4 Ordynacji podatkowej, poprzez:

a) niedopełnienie obowiązku zebrania i rozpatrzenia w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego w szczególności poprzez nie uwzględnienie w podstawie faktycznej rozstrzygnięcia zeznań G. O. z [...] r., [...] r. oraz [...] r. złożonych w toku postępowania nr [...] prowadzonego przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Ł. , w których to potwierdza wykonie usług na rzecz podatnika;

b) przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, która przybrała cechy oceny dowolnej i w sposób oczywisty sprzecznej z rzeczywistym stanem rzeczy w szczególności poprzez: oparcie rozstrzygnięcia na dowodach, których wiarygodność nie została w sposób wyczerpujący zbadana, w szczególności poprzez pominięcie ww. zeznań G. O.; uznanie, że faktury, wystawione przez G. O. dokumentowały zdarzenia, które nie odzwierciedlały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych w sytuacji, gdy usługi przez nie udokumentowane zostały wykonane; instrumentalne potraktowanie zeznań pracowników podatnika nie uwzględniające ich roli i funkcji jaką pełnili w przedsiębiorstwie oraz zeznań końcowych odbiorców robót nie uwzględniającej faktu, że wykonane na ich rzecz prace dokonane zostały przez podwykonawcę podatnika;

c) naruszenie zasady budzenia zaufania do organów podatkowych poprzez oparcie się jedynie na dowodach, które potwierdzały z góry założoną przez organ tezę, a pominięcie innych, korzystnych dla podatnika i znanych organowi z urzędu, co nie miało nic wspólnego z realizacją zasady in dubio pro tributario;

d) naruszenie zasady szybkości postępowania poprzez jej priorytetowe potraktowanie z uszczerbkiem dla wnikliwego wyjaśnienia stanu faktycznego;

e) brak uzasadnienia faktycznego i prawnego zaskarżonej decyzji, w sytuacji, gdy tezy i argumenty na ich poparcie podnoszone przez organ nie znalazły odzwierciedlenia w zgromadzonym materiale dowodowym oraz nie wskazanie, które dowody zdaniem organu zasługują na wiarę, a które cechy wiarygodności nie posiadają i dlaczego, które to uchybienia miały istotny wpływ na wynik sprawy.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację wyrażoną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1296) sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że w zakresie dokonywanej kontroli Sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły prawa, i to przynajmniej w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Na podstawie art. 108 ust. 1 ustawy o VAT w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty.

Wskazany przepis wprowadza specyficzną instytucję obowiązku zapłaty podatku w razie samego wystawienia faktury. Charakter kwoty wykazanej w fakturze jako podatek należny w rozumieniu ustawy o VAT, w istocie nie będącej podatkiem należnym w tym rozumieniu, jest okolicznością nie pozwalająca na objęcie tej kwoty systemem rozliczeń dokonywanym przez podatnika w deklaracji VAT-7 w ramach podstawowego mechanizmu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, naliczenie podatku należnego - odliczenie podatku naliczonego (por. wyroki NSA: z dnia 30 stycznia 2009 r., I FSK 1658/07, LEX nr 508163 oraz z dnia 18 kwietnia 2012 r. I FSK 813/11, LEX nr 1218779).

Jak wynika z art. 108 ust. 1 ustawy o VAT samo wystawienie faktury i jej wejście do obrotu prawnego rodzi obowiązek zapłaty wykazanego w niej podatku, co oznacza, że zdarzeniem rodzącym ten obowiązek nie jest wykonanie konkretnej czynności (por. wyrok NSA z dnia 4 lipca 2012 r., I FSK 1277/11, LEX nr 1217328).

W niniejszej sprawie poza sporem jest, że podatnik nie był bezpośrednim wykonawcą czynności wskazanych w zakwestionowanych fakturach. Przesłuchany w charakterze strony w dniu 1 lutego 2011 r., skarżący zeznał między innymi, że robót budowlanych udokumentowanych przez niego fakturami wystawionymi dla spółek C oraz B, jego firma nie wykonała we własnym zakresie, lecz korzystała z podwykonawcy – PW D G. O.. Wskazany podwykonawca miał w całości wykonać roboty budowlane, które następnie zostały przez A sprzedane spółkom C i B oraz udokumentowane zakwestionowanymi fakturami.

Natomiast na brak wiarygodności faktur wystawianych przez G. O. jednoznacznie wskazują jego zeznania złożone w charakterze podejrzanego w toku postępowania karnego [...] [...] prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową Ł. –Ś., a także w charakterze świadka przed organem pierwszej instancji (w dniu [...] r.), kiedy przyznał się, że wystawiał faktury bez pokrycia, za które otrzymywał wynagrodzenie w wysokości 8% wartości faktury. G. O. powiedział m. in., że w sytuacji, gdy zgodnie z treścią faktury płatność miała nastąpić przelewem, firma, na rzecz której wystawiał fakturę, przelewała na jego rachunek wartość brutto. Dzień, bądź dwa dni po wpływie pieniędzy, szedł do banku i wypłacał pieniądze, po czym umawiał się na terenie Łodzi i zwracał wpłatę, po odliczeniu ok. 8%, jako zapłaty za wystawienie faktury.

Ten sam schemat postępowania dotyczył faktur wystawionych dla R. S. . Za faktury podatnik płacił przelewem na rachunek G. O.. Wpłaconą wartość faktury świadek wypłacał i oddawał R. S.. Niekiedy przelew faktycznie nie miał miejsca, choć na fakturze było napisane "płatność przelewem". Czasem świadek na fakturze napisał "przelew", a następnie R. S. decydował na rozpisanie płatności na "KP". Świadek zeznał również, że R. S., w związku z kontrolą z UKS w Ł., dał mu do podpisania umowy i protokoły odbioru robót (umowy dotyczyły 2007 i 2008 r.). Wyjaśnił, że podpisał te dokumenty z datą wsteczną, chociaż prac budowlanych na rzecz A nie wykonał.

Wprawdzie w skardze skarżący zarzuca, że G. O. nie zawsze składał zeznania tej samej treści, trudno jednak przyjąć, że wersja przytoczona przez organy nie odpowiada prawdzie, gdyż na składaniu takich zeznań G. O. nie mógł nic skorzystać, wprost przeciwnie – ujawnienie przytoczonych faktów naraziło go na odpowiedzialność podatkową i karną. Ponadto fikcyjność faktur wystawianych przez G. O. o potwierdzają jeszcze inne dowody. Organ kontroli skarbowej przesłuchał w charakterze świadków osoby pracujące w tym czasie w ZRB A (J. P., G. D., Z. R., W. R.). Wskazani świadkowie nie potwierdzili faktu wykonywania robót budowlanych w okresie między IV kw. 2007 r. i I kw. 2008 r., przez podwykonawcę, firmę D. Faktu wykonywania robót przez ww. firmę nie potwierdzili też kolejni świadkowie, to jest osoby zatrudnione w C Sp. z o.o. oraz wspólnicy B spółki jawnej.

Organy zasadnie akcentują również okoliczności, że przeciwko podatnikowi toczą się postępowania karne, pod zarzutem m. in., że działając w warunkach czynu ciągłego, nakłonił G. O. do wystawienia fikcyjnych faktur i podpisania fikcyjnych umów potwierdzających wykonanie określonych usług. Toczy się również postępowanie wobec K. B., który z kolei, zdaniem Prokuratury Rejonowej, miał nakłonić podatnika do wystawienia faktur poświadczających nieprawdę, to jest potwierdzających wykonanie usług przez ZRB A na rzecz C Sp. z o.o. Okoliczności te nie mają wprawdzie decydującego znaczenia do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia tych spraw, stanowią jednak jeden z dowodów, podlegających swobodnej ocenie organu podatkowego.

Istotne znaczenie mają ustalenia organów, że w 2007 G. O. nie zatrudniał pracowników, nie zawierał też żadnych umów z firmami, które mogłyby w jego imieniu wykonywać na rzecz skarżącego usługi budowlane i remontowe jako podwykonawcy. Na niezatrudnianie pracowników przez G. O. w tym okresie wskazuje także informacja przekazana przez Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego Ł. –B., zgodnie z którą G. O. nie składał w tamtejszym organie podatkowym deklaracji jako płatnik i jako płatnik nie dokonywał wpłat tytułem podatku dochodowego od osób fizycznych.

Bardzo ważne znaczenie mają również decyzje Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Ł. z [...] i [...] r. określające G. i O. obowiązek zapłaty podatku od towarów i usług (wynikający m.in. z faktur wystawionych w 2007 r. na rzecz firmy R. S., które ten ostatni sprzedał następnie spółkom B i C) na podstawie art. 108 ust. 1 ustawy o VAT.

Całość tych okoliczności dowodzi, że G. O. poprzez swoją firmę D, nie wykonał przedmiotowych robót na rzecz firmy skarżącego. A skoro nie wykonał ich również sam skarżący, zatem ustalenia organów co do fikcyjności zakwestionowanych faktur należy uznać za uzasadnione.

Dokonując ogólnej oceny decyzji obu instancji Sąd nie dopatrzył się uchybienia zasadom: legalizmu (art. 120 Ordynacji podatkowej) i prawdy obiektywnej (art. 122 Ordynacji podatkowej), gdyż organy działały na podstawie obowiązujących przepisów prawa i podjęły niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy w postępowaniu podatkowym. Nie uchybiły również zasadzie zaufania wynikającej z art. 121 Ordynacji podatkowej, gdyż w sprawie nie zaistniały istotne dla rozstrzygnięcia niejasności czy wątpliwości dotyczące stanu faktycznego, które zostały rozstrzygnięte na niekorzyść podatnika. Okoliczność, że strona nie została przekonana co do przyjętego w sprawie rozstrzygnięcia, nie oznacza naruszenia zasady przekonywania. Strona ma bowiem prawo do własnego subiektywnego przekonania o zasadności jej zarzutów, zaś przekonanie to nie musi mieć odzwierciedlenia w obowiązujących przepisach prawnych i ich wykładni (por. wyrok WSA w Łodzi z dnia 29 kwietnia 2009 r., I SA/Łd 1329/08).

W niniejszej sprawie nie doszło też do naruszenia zasady szybkości postępowania poprzez jej priorytetowe potraktowanie z uszczerbkiem dla wnikliwego wyjaśnienia stanu faktycznego. Zgromadzony materiał dowodowy pozwalał na dokonanie ustaleń istotnych z punktu widzenia prawa materialnego. W takiej sytuacji dalsze prowadzenie postępowania i udowadnianie kolejnymi dowodami okoliczności już wyjaśnionych, prowadziłoby wręcz do naruszenia tej zasady.

Wbrew skardze, w sprawie nie pozbawiono skarżącego czynnego udziału w postępowaniu. Jak bowiem wynika z załączonych akt administracyjnych, skarżący (jego pełnomocnik) był informowany o dokonywanych przez organ czynnościach, w tym zawiadamiany o możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym sprawy i wypowiedzenia się co do tego materiału. Miał też możliwość wyjaśnienia okoliczności sprawy, gdyż został wezwany zarówno do przedłożenia dokumentacji podatkowej, jak i do stawienia się celem złożenia wyjaśnień.

Uzasadnienie zaskarżonej decyzji spełnia wymogi określone w art. 210 § 1 i § 4 Ordynacji podatkowej. Przedstawiono w nim stan faktyczny sprawy oraz mające zastosowanie w sprawie przepisy prawne, dokonano ich wykładni oraz przytoczono bogate orzecznictwo sądowe. Organ w sposób szczegółowy uzasadnił okoliczność nierzetelności zakwestionowanych faktur.

Zgodnie z art. 191 Ordynacji podatkowej organ podatkowy ocenia na podstawie całego zebranego materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona. Zasada swobodnej oceny dowodów określona w tym przepisie jest podstawową regułą, która wytycza przebieg postępowania dowodowego. W ocenie Sądu szczegółowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, dokonana w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, jest logiczna i spójna. Swobodna ocena dowodów oznacza, że organ podatkowy według swej wiedzy, doświadczenia oraz wewnętrznego przekonania, ocenia wartość dowodową poszczególnych środków dowodowych oraz wpływ udowodnienia jednej okoliczności na inne. Rozpatrzeniu podlegają więc nie tylko poszczególne dowody odrębnie, ale wszystkie dowody we wzajemnej łączności. Istotny staje się zatem tzw. punkt widzenia, który w rozpatrywanej sprawie jest przejrzysty i klarowny.

Z powyższych względów Sąd uznał zarzuty skargi za bezzasadne i na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270) orzekł jak w sentencji.

P.C.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...