II GSK 88/12

Uzasadnienie

Zaskarżonym skargą kasacyjną wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę P M P G S.A. z siedzibą w W. na decyzję Komisji Nadzoru Finansowego z dnia [...] grudnia 2010 r. w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów o ofercie publicznej.

Relacjonując przebieg postępowania Sąd I instancji podał, że decyzją z dnia [...] sierpnia 2010 r. Komisja Nadzoru Finansowego nałożyła na P M P G S.A. z siedzibą w W. karę pieniężną w wysokości 100 000 zł w związku z dopuszczeniem się przez spółkę rażącego naruszenia art. 56 ust. 1 pkt 2 lit a) ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2009 r. Nr 185, poz. 1439 ze zm.), dalej: ustawa o ofercie publicznej, w zw. z § 3 ust. 1, 2 i 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 19 lutego 2009 r. w sprawie informacji bieżących i okresowych przekazywanych przez emitentów papierów wartościowych oraz warunków uznawania za równoważne informacji wymaganych przepisami prawa państwa niebędącego państwem członkowskim (Dz. U. Nr 33, poz. 259), dalej: rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 19 lutego 2009 r.

Komisja Nadzoru Finansowego decyzją z dnia [...] grudnia 2010 r., po rozpatrzeniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymała w mocy decyzję własną z dnia [...] sierpnia 2010 r.

KNF wskazała, że w dniu 28 grudnia 2009 r. skarżąca podpisała umowę kupna 80 udziałów w spółce A. W. – R. "W." Sp. z o. o. w W. o łącznej wartości nominalnej 40 000 zł, stanowiących 80% kapitału zakładowego i dających 80% głosów na Zgromadzeniu Wspólników. Łączna cena zakupionych udziałów wynosiła 8.072.500 zł.

W dniu 29 grudnia 2009 r. Spółka opublikowała raport bieżący nr 52/2009, w którym poinformowała o nabyciu tych udziałów wskazując dodatkowo, że ich wartość przekracza 10% wartości kapitałów własnych P M P GS.A., przez co spełnione są kryteria znaczących aktywów.

W raporcie stwierdzono, że "Według danych cennikowych Expert Monitora (bez uwzględnienia rabatów i autopromocji) w ub. r. "W." (AWR "W.") zarobiło 98,7 mln zł. Dla porównania - "Newsweek Polska" (Axel Springer Polska) - 123 mln zł i " Polityka" ("Polityka" Spółdzielnia Pracy) -108,1 mln zł".

KNF uznała, że skarżąca dopuściła się rażącego naruszenia art. 56 ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o ofercie publicznej poprzez zamieszczenie ww. raporcie w sposób nierzetelny informacji dotyczących przejętej przez skarżącą spółki "W.". Naruszenie to miało charakter rażący, albowiem skarżąca była w posiadaniu informacji na temat rzeczywistych wyników finansowych "W.", jednak je pominęła, a posłużyła się danymi statystycznymi w sposób sugerujący, iż są to rzeczywiste wyniki finansowe "W.".

Podana w raporcie informacja, iż spółka "W." w roku 2008 zarobiła 98,7 mln zł, która nie została opatrzona dodatkowym wyjaśnieniem, że nie jest to wynik finansowy "W.", a jedynie dana opracowana według określonych schematów służąca do celów statystycznych, która jest używana do celów porównawczych przez inwestorów branżowych, spowodowała, iż raport został sporządzony w sposób nierzetelny, a sama informacja mogła wprowadzać w błąd. Informacja sugerowała dodatnie wyniki finansowe przejętej spółki "W.", podczas gdy z danych finansowych wynika, iż w 2008 r. spółka "W." poniosła stratę netto w wysokości 6.534.056,60 zł, poniosła stratę brutto w wysokości 7.620.355,60 zł, stratę ze sprzedaży w wysokości 7.281.877,88 zł przy przychodach netto ze sprzedaży i zrównanych z nimi w 2008 r. w wysokości 51.311.216,25 zł, co stanowi zaledwie połowę kwoty podanej przez skarżącą w raporcie bieżącym nr 52/2009.

KNF wskazała, iż skarżąca była zobowiązana do przekazania informacji o zawarciu umowy, na mocy której nabyła w dniu 28 grudnia 2009 r. 80 udziałów stanowiących 80% kapitału zakładowego i 80% głosów na Zgromadzeniu Wspólników w Spółce W., nie miała jednak obowiązku podawać informacji odnośnie wyników finansowych Spółki "W.", której udziały nabyła, ale jeżeli to zrobiła – była zobowiązana przekazać informacje w sposób rzetelny. Użycie sformułowania, iż w 2008 r. "W. (A.W.R. "W.") zarobiło 98,7 mln zł" bez dookreślenia czego dotyczy owo "zarobienie" może sugerować, iż "W. (A.W.R. "W.") w 2008 r. osiągnęło zysk w wysokości 98,7 mln zł.

W ocenie KNF przekazany raport mógł spowodować tak znaczny wzrost wolumenu obrotu akcjami Spółki, jak i wzrost ceny jej akcji. Dlatego też, tak istotnym jest, by inwestorzy podejmujący swoje decyzje, mieli dostęp do informacji dotyczących emitenta, gwarantujących im prawdziwy, rzetelny i kompletny obraz spółki, w której akcje inwestują.

Rażące naruszenie obowiązków informacyjnych wymagało nałożenia kary dotkliwej, która miała działać wychowawczo w sferze prewencji indywidualnej, a także w sferze prewencji ogólnej. Wymierzając karę KNF wzięła również pod uwagę również sytuację finansową spółki.

Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalając skargę na powyższą decyzję stwierdził, że w zakwestionowanym przez KNF raporcie bieżącym, Spółka zawarła informację niedostatecznie jasną, mogącą budzić zasadnicze wątpliwości po stronie podmiotów profesjonalnych, zawodowo czerpiących użytek z treści publikacji, oczekujących zawarcia w niej danych o charakterze jednoznacznym.

Informacja opublikowana w wyżej opisywanym raporcie była nierzetelna, gdyż nie dawała pełnego obrazu o przekazywanym do publicznej wiadomości stanie faktycznym. W sytuacji, gdy z posiadanych przez skarżącą danych finansowych Spółki W. wynikało, iż w 2008 r. Spółka ta nie tylko nie osiągnęła zysku w wysokości 98,7 mln zł, ale poniosła stratę finansową netto w wysokości 6.534.056,60 zł przy przychodach netto ze sprzedaży w wysokości 51.311.216,25 zł. – należało raport o tę informację uzupełnić w celu odzwierciedlenia pełnego stanu wiedzy strony w powyższym przedmiocie.

W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że ww. raport podając informację o kwocie "zarobionej" przez Spółkę "W.", której udziały nabył, a przemilczając tę o wykazywanych przez ten podmiot stratach, mógł zakłócić prawidłową ocenę stanu faktycznego przez inwestorów. Użyty w raporcie termin: "zarobić" nie jest terminem ustawowym, lecz potocznym. Jego użycie nawet po stronie profesjonalnych uczestników obrotu giełdowego mogło wskazywać na zastosowanie pewnego skrótu myślowego w celu podania doniosłej, z punktu widzenia inwestorów, informacji o dodatnich wynikach finansowych opisywanej w raporcie spółki. Nawet brak zaufania do dokumentów sporządzonych przez poprzednie władze spółki nie uprawniał strony do opisywania stanu finansowego sprzecznie z ich treścią poprzez pominięcie wykazywanych w tych dokumentach strat. Nie ma też znaczenia okoliczność, czy do podania kwestionowanej informacji strona była z mocy prawa zobowiązana. Fakt zamieszczenia tej informacji w raporcie obligował do jej zredagowania zgodnie z wymogami prawa dotyczącymi raportów bieżących i okresowych. Strona nie może też skutecznie wykazywać, iż kwestionowaną informację podała na podstawie wiarygodnego w jej ocenie źródła, jakim były "dane cennikowe Expert Monitora" sporządzone przez Kantar Media Sp. z o.o. z siedzibą we Wrocławiu – podmiot badawczy zajmujący się monitoringiem wydatków reklamowych w polskich mediach. O ile podmioty zajmujące się np. badaniem rynku mogą gromadzić (i publikować) dane w różnych kontekstach i płaszczyznach – w zależności od zapotrzebowania zamawiającego – to dane zamieszczane w raportach, o których mowa w ustawie o ofercie – obwarowane są szczególnymi wymogami, a przy ich redagowaniu obowiązuje podwyższony stopień staranności.

Sąd zwrócił uwagę, że normy prawa regulujące publiczny obrót papierami wartościowymi mają na celu ochronę zasady transparencji (przejrzystości) rynku. Zasadę tę wyznaczają dwa podstawowe wymogi: informowanie rynku przez emitentów oraz równy (niedyskryminujący nikogo) dostęp do informacji. Zasada ta jest kardynalna z tego powodu, że rynek kapitałowy jest szczególnie wrażliwy na informacje dotyczące instrumentów wartościowych. Treść informacji wpływać może na aktualny i przyszły kurs rynkowy papierów wartościowych.

W ocenie Sądu skoro przedstawione przez skarżącą dane w sposób istotny różniły się od faktycznych wyników finansowych osiągniętych przez spółkę W., znanych skarżącej w dniu publikacji raportu bieżącego z dnia 29 grudnia 2009 r. - KNF zasadnie uznała, iż naruszenie obowiązków informacyjnych miało charakter rażący, a kwota 100.000 zł stanowiąca karę pieniężną nałożoną na emitenta stanowiła adekwatny środek oddziaływania w stosunku do stwierdzonych w toku postępowania nieprawidłowości oraz sytuacji finansowej emitenta.

P M P GS.A. z siedzibą w W. zaskarżając wyrok w całości domagała się jego uchylenia i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz zasądzenia kosztów postępowania. Zaskarżonemu wyrokowi spółka zarzuciła:

I. Na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz.U. z 2012 r. poz. 270), dalej: p.p.s.a., naruszenie prawa materialnego tj. art. 56 ust. 1 pkt 2 lit a ustawy o ofercie publicznej w zw. z § 5 ust. 1 i § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 19 lutego 2009 r. przez błędną jego wykładnię polegającą na przyjęciu, że w sytuacji, gdy z posiadanych przez skarżącą danych finansowych Spółki AWR W. wynikało, iż w 2008 r. spółka ta nie tylko nie osiągnęła zysku, ale poniosła stratę finansową - należało raport o tę informację uzupełnić w celu odzwierciedlenia pełnego stanu wiedzy stron w powyższym przedmiocie.

II. Na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a naruszenie przepisów postępowania, mogących mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj.:

1) art. 151 p.p.s.a w zw. z art. 145 par. 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a poprzez oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Komisję Nadzoru Finansowego art. 7, 77 § 1, 80 i 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.), dalej: k.p.a., oraz art. 56 ust. 1 pkt 2 lit a ustawy o ofercie w zw. z § 3 ust. 1, 2 i 3 i § 5 ust. 1 w zw. z § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 19 lutego 2009 r., w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy, poprzez:

a) błędne ustalenie, że raport bieżący jest sporządzony w sposób nierzetelny,

b) błędne ustalenie, że skarżąca w sposób rażący nie dopełniła obowiązków informacyjnych,

c) błędne ustalenie, że skarżąca w chwili publikacji raportu była w posiadaniu rzeczywistych wyników finansowych spółki AWR W.,

d) błędne ustalenie, że informacje w raporcie bieżącym nr 52/2009 mogą wprowadzić w błąd przeciętnego inwestora, a dodatkowo informacje te są nieprecyzyjne i niedookreślone.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną organ wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie jest zasadna.

Zgodnie z art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, albowiem zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznając sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Z powyższego wynika, że wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie, lecz ogranicza się do rozpatrzenia poszczególnych zarzutów przedstawionych w skardze kasacyjnej w ramach wskazanych podstaw kasacyjnych. Istotą tego postępowania jest więc weryfikacja zgodności z prawem orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego oraz postępowania, które doprowadziło do jego wydania (por. H. Knysiak-Molczyk, Skarga kasacyjna w postępowaniu sądowoadministracyjnym, Warszawa 2009, s. 238–240; wyrok NSA z dnia 15 lipca 2005 r., sygn. akt FSK 2706/04; wyrok NSA z dnia 13 lutego 2007 r., sygn. akt II FSK 329/06).

Nie stwierdzając wystąpienia w rozpoznawanej sprawie przesłanek określonych w przepisie § 2 art. 183 p.p.s.a., skutkujących nieważnością postępowania, kontrola kasacyjna zaskarżonego wyroku może być więc przeprowadzona w zakresie zdeterminowanym podstawami, na których została oparta skarga kasacyjna. W związku z tym, że w rozpoznawanej sprawie skarga kasacyjna została oparta na obu podstawach określonych w art. 174 pkt 1 i pkt 2 p.p.s.a., rozpatrzeniu w pierwszej kolejności podlegać powinny zawarte w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia przepisów postępowania, ponieważ zarzuty naruszenia prawa materialnego mogą być oceniane przez Naczelny Sąd Administracyjny wówczas, gdy stan faktyczny sprawy stanowiący podstawę wydanego wyroku został ustalony bez naruszenia przepisów postępowania.

Należy zauważyć, iż w przedmiotowej skardze kasacyjnej zamienine jej autor te same przepisy prawa raz traktuje jako przepisy prawa procesowego, a raz jako przepisy prawa materialnego. Chodzi o art. 56 ust. 1 pkt 2 lit a ustawy o ofercie publicznej w zw. z § 5 ust. 1 i § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 19 lutego 2009 r. (por. pkt I i II 1) petitum skargi kasacyjnej. Art. 56 pkt 2 lit a ustawy o ofercie publicznej stanowi, że emitent papierów wartościowych dopuszczonych do obrotu na rynku regulowanym jest obowiązany do równoczesnego przekazywania Komisji, spółce prowadzącej ten rynek regulowany oraz do wiadomości publicznej informacji bieżących i okresowych "a) zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 60 ust. 2 – w przypadku emitentów papierów wartościowych dopuszczonych do obrotu na rynku oficjalnych notowań giełdowych w rozumieniu przepisów ustawy o obrocie instrumentami finansowymi lub na rynku regulowanym innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego". Przedmiotem tego przepisu są obowiązki informacyjne emitentów związane z dopuszczeniem wyemitowanych przez nich papierów wartościowych do obrotu na rynku regulowanym. Do obowiązków tych należy ujawnianie: 1) informacji okresowych, 2) informacji poufnych oraz 3) informacji bieżących. W aktualnym stanie prawnym obowiązek upublicznienia informacji okresowych i bieżących przez emitentów akcji dopuszczonych do obrotu na rynku oficjalnych notowań giełdowych reguluje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 19 lutego 2009 r. Zgodnie z § 3 ust. 1 tegoż rozporządzenia raporty bieżące i okresowe powinny zawierać informacje odzwierciedlające specyfikę opisywanej sytuacji oraz powinny być sporządzone w sposób prawdziwy, rzetelny i kompletny. Obowiązek sporządzenia raportu w sposób rzetelny i kompletny oznacza, że w przypadku, gdy specyfika opisanego zdarzenia, którego dotyczy dany raport bieżący lub okresowy, wymaga podania dodatkowych informacji, gwarantujących jej prawdziwy, rzetelny i kompletny obraz, emitent jest obowiązany do zamieszczania w raporcie tych dodatkowych informacji (§ 3 ust. 2 rozporządzenia z 19 lutego 2009 r.). Raporty bieżące i okresowe powinny być sporządzone w sposób umożliwiający inwestorom ocenę wpływu przekazywanych informacji na sytuacje gospodarczą emitenta (§ 3 ust. 3 rozporządzenia z 19 lutego 2009 r.).

Stosownie do treści § 5 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia z 19 lutego 2009 r. emitent jest obowiązany do przekazywania w formie raportu bieżącego informacji o: "nabyciu lub zbyciu aktywów o znacznej wartości, a także ustanowieniu hipoteki, zastawu lub innego ograniczonego prawa rzeczowego na aktywach o znacznej wartości, przez emitenta lub jednostkę od niego zależną, pod warunkiem że wartość hipoteki, zastawu lub innego ograniczonego prawa rzeczowego na aktywach o znacznej wartości stanowi co najmniej 100 % wartości aktywów o znacznej wartości, na której zostało ustanowione to prawo, lub ma wartość większą niż wyrażona w złotych równowartość kwoty 1.000.000 euro, przeliczonej według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski, obowiązującego w dniu powstania obowiązku informacyjnego, w zależności od tego, która z tych wartości jest niższa". W przypadku, o którym mowa jest w § 5 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia z 19 lutego 2009 r. raport bieżący zawiera element wymienione w § 1 tegoż rozporządzenia, a wśród nich, zgodnie z treścią § 7 pkt 3) rozporządzenia: "podstawowa charakterystykę nabytych lub zbytych aktywów albo aktywów, na których ustanowiono hipotekę, zastaw lub inne ograniczone prawo rzeczowe." Raporty bieżące co do zasady przekazuje się niezwłocznie, nie później jednak niż w ciągu 24 godzin od zaistnienia zdarzenia lub powzięcia o tym informacji przez emitenta (§ 100 ust. 1 rozporządzenia z 19 lutego 2009).

W analizowanej sprawie skarżąca kasacyjnie, w świetle powołanych wyżej przepisów prawa, była zobowiązana do przekazania informacji o zawarciu z Q. H L z siedzibą w L na Cyprze umowy kupna, na mocy której nabyła 80 udziałów o łącznej wartości nominalnej 40 000 PLN, co stanowiło 80% kapitału zakładowego i 80% głosów na Zgromadzeniu Wspólników w spółce W.. Informacja o nabyciu 80% udziałów w spółce W. spełniała kryteria informacji, o której mowa jest w § 5 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, ponieważ zakupione przez skarżącą Spółkę udziały stanowiły aktywa o znacznej wartości, czyli zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 45 lit a) rozporządzenia stanowiły co najmniej 10% wartości kapitałów własnych emitenta. Komisja Nadzoru Finansowego prawidłowo ustaliła, iż skarżąca wypełniła ten obowiązek w trybie informacji bieżących i okresowych raportem bieżącym z dnia 29 grudnia 2009 r., nr 52/2009. Badając tenże raport, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego KNF, co zasadnie zaakceptował w tej sprawie Sąd I instancji, przeprowadziła postępowanie wyjaśniające w sposób zgodny z art. 7 k.p.a. i art. 77 § 1 k.p.a. i art. 80 k.p.a., tj. podjęła wszelkie kroki w celu realizacji zasady prawdy obiektywnej, niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Zebrany pełny materiał dowodowy został przez Komisję oceniony z zastosowaniem zasady swobodnej oceny dowodów. Należy podkreślić, iż skarżąca nie wskazała, iż Komisja w toku postępowania nie uwzględniła zgłaszanych przez nią wniosków dowodowych. Nadto Naczelny Sąd Administracyjny, podobnie jak Sąd I instancji, nie dopatrzył się naruszenia przez organ w tej sprawie art. 107 § 3 k.p.a. w stopniu istotnym, mającym wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. Zaskarżona decyzja zawiera zarówno uzasadnienie faktyczne, jak i prawne, które spełnia wymogi określone tym przepisem prawa.

Słusznie Komisja ustaliła, iż w świetle obowiązujących przepisów prawa skarżąca nie miała obowiązku podawać w przedmiotowym raporcie informacji odnośnie wyników finansowych spółki W., której udziały nabyła (taki obowiązek nie wynika z treści § 7 rozporządzenia z 19 lutego 2009 r.), ale jeżeli to uczyniła – powinna te informacje przekazać w sposób prawdziwy, rzetelny i kompletny, na co wskazują normy zamieszczone w § 3 ust. 1 rozporządzenia. Komisja słusznie w zaskarżonej decyzji wskazała, iż przedstawienie przez skarżącą informacji statystycznych, sugerujących lepszą kondycje finansowa przejętej spółki W. niż wynikałoby to z dostępnych danych finansowych, są działaniami mogącymi wprowadzić w błąd co do faktycznego obrazu sytuacji finansowej spółki W.. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku, dokonując kontroli zgodności z prawem działania Komisji w tej sprawie, zasadnie przyjął, iż rację ma organ, że informacje zawarte w raporcie bieżącym nr 52/2009 mogą wprowadzić w błąd przeciętnego inwestora oraz że informacje te były nieprecyzyjne i niedookreślone. Komisja prowadząc postępowanie wyjaśniające w tej sprawie dokonała porównania danych opublikowanych przez skarżącą w raporcie bieżącym nr 52/2009 z faktycznymi danymi finansowymi przejętej spółki W. . Wskazała, że kurs zamknięcia w dniu 29 grudnia 2009 r., wzrósł o 9,78% (wyniósł 2,02 zł) w stosunku do kursu otwarcia z tego dnia, który wyniósł 1,84 zł. Wolumen obrotów w dniu 29 grudnia 2009 r. wzrósł o 138,79 % (wyniósł 200 104 sztuk) w stosunku do wolumenu z dnia poprzedzającego datę publikacji raportu nr 52/2009 (wyniósł 83 798 sztuk). Komisja, wbrew zarzutom skarżącej, nie stwierdziła, że sformułowania zawarte w raporcie nr 52/2009 miały bezpośredni wpływ na kurs akcji i obroty Spółki. Natomiast zasadnie przyjęła, że przekazany przez spółkę raport bieżący nr 52/2009 mógł spowodować tak znaczny wzrost wolumenu obrotu akcjami spółki, jak i wzrost cen akcji spółki. Przekazywane przez emitentów informacje muszą być jasne i przejrzyste, inwestorzy nie mogą domyślać się kontekstu i sposobu uszeregowania przekazywanych danych, a nadto czy przekazane dane dotyczące konkretnych kwot są danymi finansowymi, czy też statystycznymi, przydatnymi specjalistom z danej branży. Zatem publikowanie przez skarżącą spółkę informacji w sposób odmienny niż wymaga tego przepis prawa, stanowi naruszenie przez nią obowiązków informacyjnych. Przy czym Komisja nie musi udowodnić bezpośrednich skutków działania emitentów związanych z naruszeniem przez nich obowiązków informacyjnych. Jak słusznie podnosi organ sankcja administracyjna jest związana z samym obiektywnym naruszeniem przepisów prawa.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego rację ma także Sąd I instancji w tym, iż podzielił pogląd Komisji, że skarżąca w dacie publikacji raportu nr 52/2009 posiadała dane finansowe spółki W., lecz ich nie opublikowała. Wskazuje na to także uzasadnienie skargi kasacyjnej, gdzie skarżąca stwierdza najpierw, że: "W istocie Skarżąca rzeczywistych danych nie posiadała." A następnie dodaje: "W istocie Skarżąca posiadała informacje na temat wyników finansowych spółki AWR W., jednak jak wskazano powyżej, nie należało ich uznać za rzeczywiste, gdyż nie były zweryfikowane przez audytora, a były jedynie poświadczone przez poprzedni zarząd (jednocześnie większościowych udziałowców), a w konsekwencji zostały skorygowane w sposób istotny." (por. s. 7 skargi kasacyjnej).

Zdaniem składu orzekającego Naczelnego Sądu Administracyjnego zarzuty sformułowane przez skarżącą w punkcie II petitum skargi kasacyjnej w istocie sprowadzają się do polemiki z oceną zgromadzonego przez organ materiału dowodowego w sprawie, której skarżąca nie podziela, nie stanowią natomiast dowodu naruszenia przez organ wskazanych tam przepisów. Zatem w konsekwencji Naczelny Sąd Administracyjny uznał za niezasadny także zarzut naruszenia przez WSA art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. W tej sprawie słusznie Sąd I instancji uznał, iż wobec braku naruszenia przez organ przepisów o postępowaniu w stopniu istotnym mogącym mieć wpływ na wynik sprawy, skargę należy oddalić na podstawie art. 151 p.p.s.a.

Wobec niepodważonego skutecznie przez kasatora stanu faktycznego sprawy, należy przejść do rozpatrzenia zarzutu naruszenia prawa materialnego sformułowanego w skardze kasacyjnej, tj. zarzutu naruszenia art. 56 ust. 1 pkt 2 lit a ustawy o ofercie publicznej w zw. z § 5 ust. 1 i § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 19 lutego 2009 r. przez błędną jego wykładnię polegającą na przyjęciu, że w sytuacji, gdy z posiadanych przez skarżącą danych finansowych Spółki AWR W. wynikało, iż w 2008 r. spółka ta nie tylko nie osiągnęła zysku, ale poniosła stratę finansową - należało raport o tę informację uzupełnić w celu odzwierciedlenia pełnego stanu wiedzy stron w powyższym przedmiocie. Zarzut ten jest nieuzasadniony. W przekonaniu Naczelnego Sądu Administracyjnego Sąd I instancji dokonał w tej sprawie prawidłowej wykładni wskazanych przepisów prawa i prawidłowo przyjął, że: "należy stwierdzić, iż informacja opublikowana w wyżej opisywanym raporcie była nierzetelna, gdyż nie dawała pełnego obrazu o przekazywanym do publicznej wiadomości stanie faktycznym. W sytuacji, gdy z posiadanych przez spółkę danych finansowych spółki W. wynikał, iż w 2008 r. spółka ta nie tylko nie osiągnęła zysku w wysokości 98,7 min zł, ale poniosła stratę finansową netto w wysokości 6.534.056,60 zł przy przychodach netto ze sprzedaży 51.311.216, 25 zł – należało raport o tę informację uzupełnić w celu odzwierciedlenia pełnego stanu wiedzy strony w powyższym przedmiocie". (por. s. 9 uzasadnienia zaskarżonego wyroku WSA). Rację ma Sąd I instancji zwracając uwagę na to, iż § 3 rozporządzenia z 19 lutego 2009 r. formułuje podwyższone kryteria staranności formułowania treści danych zamieszczanych w raportach bieżących i okresowych; nakazuje, aby te raporty zawierały informacje "odzwierciedlające specyfikę opisywanej sytuacji", były sporządzone "w sposób prawdziwy, rzetelny i kompletny"; natomiast gdy specyfika zdarzenia, którego dotyczy raport wymaga podania dodatkowych informacji gwarantujących jej prawdziwy, rzetelny i kompletny obraz, emitent jest zobowiązany do zamieszczenia tych informacji w raporcie (§ 3 ust. 2 rozporządzenia). Nadto ustawodawca zastrzegł, iż: "Przekazywane przez emitenta raporty bieżące i okresowe powinny być sporządzone w sposób umożliwiający inwestorom ocenę wpływu przekazywanych informacji na sytuację gospodarczą, majątkową emitenta" (§ 3 ust. 3 rozporządzenia). Nadto słusznie Sąd I instancji zwrócił uwagę, iż normy mające zastosowanie w tej sprawie należą do grupy przepisów zawartych w prawie regulującym publiczny obrót papierami wartościowymi, które mają na celu ochronę jednej z fundamentalnych zasad, na których oparty jest publiczny obrót papierami wartościowymi, tj. zasady transparentności (przejrzystości).

Kwestie podnoszone przez stronę skarżąca w trakcie rozprawy przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, a dotyczące tego, iż zakup przedmiotowych udziałów odbywał się w szczególnych okolicznościach (Święta Bożego Narodzenia i nieobecność w kraju osób decydujących o tym) i trudności z tym związanych, co uniemożliwiło stronie skarżącej dokonanie pełnej oceny dokumentów związanych z umową inwestycyjną z 28 grudnia 2009 r., nie mogą, w świetle obowiązujący przepisów prawa, mieć wpływu na ocenę prawidłowości zaskarżonego wyroku WSA.

Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. postanowił jak w sentencji. O kosztach orzeczono w oparciu o art. 204 pkt 1 p.p.s.a.