• II OSK 1930/11 - Wyrok Na...
  29.03.2024

II OSK 1930/11

Wyrok
Naczelny Sąd Administracyjny
2013-02-14

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Janina Kosowska /sprawozdawca/
Małgorzata Stahl
Paweł Miładowski /przewodniczący/

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Paweł Miładowski Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Stahl Sędzia del. NSA Janina Kosowska (spr.) Protokolant Starszy asystent sędziego Konrad Młynkiewicz po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2013 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej I. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 maja 2011 r., sygn. akt IV SA/Wa 532/11 w sprawie ze skargi I. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] stycznia 2011 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 27 maja 2011 r., sygn. akt IV SA/Wa 532/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skargi I. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] stycznia 2011 r., Nr [...], w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy, uchylił zaskarżoną decyzję oraz zasądził od organu odwoławczego na rzecz skarżącej zwrot kosztów postępowania.

Opisując stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd I instancji wskazał, iż decyzją z dnia [...] listopada 2010 r., Nr [...], Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy ustalił dla skarżącej warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy dla inwestycji polegającej na nadbudowie istniejącego budynku gospodarczego z przeznaczeniem na cele mieszkaniowe na działce o nr ew. [...], położonej przy ul. [...] w W.

W wyniku rozpoznania odwołania uczestników postępowania – D. M. i J. M., Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie, decyzją z dnia [...] stycznia 2011 r., Nr [...], na podstawie art. 138 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.), zwanej dalej w skrócie kpa, uchyliło decyzję organu I instancji i przekazało sprawę temu organowi do ponownego rozpatrzenia. W uzasadnieniu stwierdziło, że we wniosku o wydanie decyzji o warunkach zabudowy skarżąca wskazała, że zapotrzebowanie na wodę i odprowadzanie ścieków będzie realizowane za pomocą istniejącego w budynku przyłącza. Z kolei w decyzji organu I instancji stwierdzono, że docelowo budynek powinien być przyłączony do miejskiej sieci wodociągowej i do kanalizacji sanitarnej, zaś inwestor zobowiązany jest uzyskać z MPWiK techniczne warunki podłączenia oraz uzgodnić dokumentację projektową z ZUD i MPWiK. Mając to na uwadze, organ odwoławczy stwierdził, iż nie zostały spełnione wymogi wynikające z art. 61 ust. 1 pkt 3 i ust. 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r., Nr 80, poz. 717 ze zm.), zwanej dalej w skrócie upzp. Skarżąca nie przedstawiła bowiem dokumentu stwierdzającego, że ewentualne przyłącza znajdujące się w nadbudowanym budynku gospodarczym mogą być wykorzystane do zasilania całego budynku, to jest wraz z jego nadbudowaną częścią mieszkalną. Brak jest ponadto jakiejkolwiek informacji we wniosku oraz w decyzji na temat podłączenia do sieci energetycznej. Skarżąca, zdaniem organu odwoławczego, powinna uzyskać promesy zgód od gestorów mediów na przyłączenie do wyżej wymienionych sieci, co uznaje się za spełnienie wymienionego wyżej warunku. Bez jego spełnienia utrzymanie w mocy decyzji organu I instancji naruszałoby art. 61 ust. 1 pkt 3 i ust. 5 upzp.

W skardze na przedmiotową decyzję, skarżąca, zarzucając naruszenie art. 61 ust. 1 pkt 3 i ust. 5 upzp oraz art. 138 § 2 kpa, stwierdziła, że wniosek o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dotyczy nadbudowy istniejącego już budynku gospodarczego, który jest wyposażony we wszelkie przyłącza i od wielu lat funkcjonuje. Jest więc oczywiste, że teren jest uzbrojony we wszystkie media i nie ma potrzeby uzyskiwania promes, czy też zgody na przyłączenie terenu do sieci energetycznej. Zdaniem skarżącej, jeśli organ odwoławczy miał wątpliwości, co do kwestii zapewnienia nadbudowanej części budynku przyłączeń, to mógł przeprowadzić uzupełniające postępowanie dowodowe, korzystając z uprawnień wynikających z art. 136 kpa. Nie było więc podstaw do zastosowania art. 138 § 2 kpa.

W odpowiedzi na skargę, organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

W piśmie procesowym z dnia [...] maja 2011 r., uczestnicy postępowania wnieśli również o oddalenie skargi, twierdząc, że treści w niej zawarte są nieprawdziwe i niezgodne z faktami, a sama skarga złożona została w złej wierze. Ich zdaniem, w niniejszej sprawie pomylono przyłącza budynku mieszkalnego z nowowybudowanym budynkiem gospodarczym. Uczestnicy postępowania podnieśli również, iż skarżąca jest niewiarygodna i wygenerowała już 35 pism do różnych instytucji publicznych, w których świadczy nieprawdę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił skargę, stwierdzając, że zaskarżona decyzja zapadła z naruszeniem art. 138 § 2 kpa. Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie na wstępie zgodził się z poglądem organu odwoławczego, że skarżąca nie przedstawiła dokumentu stwierdzającego, iż ewentualne przyłącza znajdujące się w budynku gospodarczym mogą być wykorzystane do zasilania całego budynku wraz z nadbudowaną samowolnie częścią mieszkalną. Zgodził się również z twierdzeniem, że we wniosku i w decyzji brak jest informacji na temat podłączenia do sieci energetycznej.

Sąd I instancji wskazał, iż zgodnie z art. 61 ust. 1 pkt 3 uzpz, wydanie decyzji o warunkach zabudowy możliwe jest jedynie w przypadku spełnienia wymogu, by istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu było wystarczające dla zamierzenia budowlanego. Z art. 61 ust. 5 upzp wynika, że wymóg ten uznaje się za spełniony, jeżeli wykonanie uzbrojenia terenu zostanie zagwarantowane w drodze umowy zawartej między właściwą jednostką organizacyjną a inwestorem. Zapewnienie w drodze umowy nie jest jednak tożsame z obowiązkiem posiadania takiej umowy już w momencie starania się o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, ale posiadanie zapewnienia, gwarancji, że taka umowa w przyszłości zostanie zawarta. Zapewnieniem tym może być każdy dokument wydany przez uprawnioną jednostkę świadczącą usługi komunalne.

Sąd I instancji stwierdził, iż sam fakt, że wniosek o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dotyczy nadbudowy nad budynkiem gospodarczym, który wyposażony jest w przyłącza nie oznacza, że warunek wynikający z art. 61 ust. 1 pkt 3 upzp jest automatycznie spełniony dla tejże nadbudowy. Zdaniem Sądu, oczywistym jest, że nadbudowa budynku może spowodować zwiększenie zapotrzebowania na wodę i energię elektryczną. Niezbędne jest więc posiadanie przez inwestora zapewnienia dostawców wody i energii, że ewentualne zwiększone zapotrzebowanie zostanie pokryte, a istniejąca infrastruktura będzie do tego wystarczająca.

Wskazane przez organ odwoławczy braki nie są jednak, w ocenie Sądu, na tyle istotne, by mogły być podstawą uchylenia decyzji organu I instancji i przekazania temu organowi sprawy do ponownego rozpatrzenia na podstawie art. 138 § 2 kpa. Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy nie jest bowiem konieczne przeprowadzenie postępowania dowodowego w całości bądź w znacznej części. Nie ma przeszkód,by organ odwoławczy zobowiązał skarżącą, wyznaczając jej w tym celu określony termin, do przedstawienia dokumentów, z których wynikać będzie, że istniejąca infrastruktura jest wystarczająca dla obsługi nadbudowanej części budynku.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę kasacyjną złożyła skarżąca, reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika. Zaskarżając przedmiotowy wyrok w całości jako podstawę kasacyjną wskazała naruszenie prawa materialnego, tj. art. 61 ust. 1 pkt 3 i ust. 5 upzp poprzez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że w przypadku wydania decyzji o warunkach zabudowy dla potrzeb legalizacji samowoli budowlanej polegającej na nadbudowie z przeznaczeniem na cele mieszkaniowe już istniejącego budynku gospodarczego, inwestor powinien posiadać zapewnienia dostawców wody i energii, że ewentualne zwiększone zapotrzebowanie zostanie pokryte, a istniejąca infrastruktura będzie do tego wystarczająca, podczas gdy, nieruchomość na której posadowiony jest budynek gospodarczy posiada już istniejące uzbrojenie terenu (wyposażona jest we wszelkie przyłącza) wystarczające dla zamierzenia inwestycyjnego polegającego na nadbudowie tego budynku.

W oparciu o przytoczoną podstawę kasacyjną skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania lub rozpoznanie skargi przez Naczelny Sąd Administracyjny.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej, po uprzednim przytoczeniu art. 61 ust. 1 pkt 3 i ust. 5 upzp, skarżąca podniosła, iż przez użyty w tych przepisach zwrot "uzbrojenie terenu" rozumie się urządzenia wodociągowe, kanalizacyjne, ciepłownicze, elektryczne, gazowe i telekomunikacyjne wybudowane pod ziemią, na ziemi albo nad ziemią, a zatem urządzenia konieczne do funkcjonowania zamierzenia inwestycyjnego, zgodnie z jego przeznaczeniem. Warunek uzbrojenia terenu uznaje się za spełniony, gdy wykonanie wymienionych wyżej elementów infrastruktury technicznej lub niektórych z nich – w zależności od potrzeb zamierzenia budowlanego inwestora – zostanie zagwarantowane w drodze umowy między właściwą jednostką organizacyjną, a inwestorem. Celem przepisu art. 61 ust. 1 pkt 3 upzp nie jest więc uzależnienie wydania decyzji o warunkach zabudowy od faktycznego istnienia uzbrojenia terenu, ale jedynie zagwarantowanie, że powstanie stosowne uzbrojenie, pozwalające na prawidłowe korzystanie z obiektów budowlanych.

Nie do zaakceptowania jest zatem stanowisko, iż mimo istnienia uzbrojenia terenu, brak promesy lub dodatkowej umowy z uzgodnionymi zamierzeniami dotyczącymi zwiększenia zapotrzebowania na wodę i energię elektryczną powoduje brak możliwości wydania decyzji o warunkach zabudowy. Powyższe prowadzi do wniosku, że dla wydania decyzji zgodnej z art. 61 ust. 1 pkt 3 upzp istotny jest fakt istnienia uzbrojenia terenu, wystarczającego dla zamierzenia inwestycyjnego, a nie fakt posiadania przez inwestora aktualnych zezwoleń na podłączenie mediów. Decyzja o warunkach zabudowy jest natomiast zgodna z prawem zawsze wtedy, gdy nie narusza przepisu art. 61 upzp, niezależnie od tego, czy narusza interesy prawne poszczególnych podmiotów i czy podmioty te mogą mieć zastrzeżenia do parametrów konkretnej inwestycji wynikające z przepisów budowlanych.

Skarżąca podniosła, iż z uwagi na fakt, że działka o nr ew. 12/1 znajduje się na terenie w pełni uzbrojonym w media (posiada uzbrojenie terenu niezbędne dla zamierzenia inwestycyjnego) spełnia warunek określony wart. 61 ust. 1 pkt 3 upzp. Teren, na którym stoi budynek gospodarczy, który został nadbudowany, jest bowiem wyposażony w przewody lub urządzenia wodociągowe, kanalizacyjne, ciepłownicze, elektryczne, gazowe i telekomunikacyjne. Stąd we wniosku o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, po konsultacji z pracownikiem organu I instancji, w pkt 2.6 (przewidywane zapotrzebowanie na media) zaznaczyła "zgodnie ze stanem istniejącym, przyłącza istniejące w budynku". Co więcej, na bieżąco uiszcza opłaty za prąd i wodę, z których korzysta w nadbudowanej części budynku gospodarczego. Inwestycja spełnia zatem wszystkie wymogi, o jakich mowa w przywołanym przepisie. Skarżąca dodała, iż trudno wyobrazić sobie sytuację, na którą powołuje się Sąd I instancji, w której dostawa wody lub też elektryczności do jej nieruchomości zostałaby przez dostawcę w jakikolwiek sposób limitowana. W przypadku bowiem rozbudowy danego obiektu może ewentualnie wzrosnąć zużycie prądu, czy też wody, wynikające z faktu zwiększenia się liczby osób korzystających z danej nieruchomości. Ewentualne zwiększenie poboru mediów dostarczanych za pomocą istniejącego uzbrojenia może natomiast spowodować jedynie wzrost kosztów utrzymania danej nieruchomości, co pozostaje jednak bez znaczenia dla niniejszej sprawy. W konsekwencji, zapewnienie dostawców wody i energii, na które wskazuje Sąd I instancji może wchodzić w grę, gdy nieruchomość nie ma uzbrojenia terenu, a nie w sytuacji kiedy wyposażona jest we wszelkie media (odpowiednie urządzenia i przyłącza).

Skarżąca dodała także, iż Sąd I instancji wbrew art. 6 upzp, nieproporcjonalnie do potrzeb interesu publicznego przedłożył w niniejszej sprawie podejście formalistyczne nad istotę rzeczy, to jest prawo każdego, kto ma prawo do terenu, aby w granicach określonych ustawą mógł zagospodarować dany teren.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną, uczestnicy postępowania, wnosząc o jej oddalenie, podnieśli, iż zawiera ona treści niezgodne z prawdą – mijające się z ustalonymi faktami, a przedstawiona w niej interpretacja prawna jest nieudolna i dokonana "w złym zamiarze". Stwierdzili, iż budynek gospodarczy z samowolnie nadbudowanym I piętrem nie posiada wymaganych przyłączy, co zostało zgłoszone do prokuratury. Brak jest planów, przyznania norm oraz instalacji kanalizacyjnej bądź szamba, a także instalacji gazowej, elektrycznej i wodnej oraz przyłącza telekomunikacyjnego dla I piętra budynku. Brak jest ponadto instalacji grzewczej i ocieplenia stropodachu na cele mieszkalne. Nieprawdą jest też fakt korzystania z energii elektrycznej i wody oraz opłacania za nie rachunków, ponieważ budynek gospodarczy od 2004 r. jest nieużytkowany i przeznaczony do rozbiórki. Wskazali, iż sprawa samowoli budowlanej trwa już 8 lat i stale przedłuża się jej zakończenie, a z przyczyn przez nich wskazanych budynek kwalifikuje się do rozbiórki i brak jest podstaw do legalizacji tej samowoli budowlanej. Dodali, iż w rejonie budynku znajduje się ich "strefa ochronna warzywno-owocowa i szklarnia", a zatem jego zachowanie zakłócałoby "ochronę przyrody – naturalnego środowiska człowieka". Ponadto na skutek poszerzenia budynku mieszkalnego w zabudowie bliźniaczej doszło do zwężenia drogi dojazdowej do obiektu gospodarczego i utrudniony jest tym samym dojazd do nieistniejącego szamba.

Podsumowując, uczestnicy postępowania stwierdzili, iż mając na uwadze prawidłową ocenę Sądu I instancji dotyczącą konieczności wykonania zaleceń nakazanych skarżącej w zakresie przyłączy i całej infrastruktury uzbrojenia terenu oraz dojazdu do budynku gospodarczego, np. do szamba, którego nie ma, ich wykonanie stanowi niezbędny warunek uzyskania zgody na użytkowanie obiektu do celu mieszkalnego, gdyż w obecnym stanie faktycznym obiekt ten wymaga rozbiórki.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga kasacyjna podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej w skrócie ppsa, Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. Jeżeli w sprawie nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania, wymienione w art. 183 § 2 ppsa, jak ma to miejsce w niniejszej sprawie, to Sąd rozpoznając sprawę związany jest granicami skargi. Związanie granicami skargi oznacza związanie podstawami zaskarżenia wskazanymi w skardze kasacyjnej oraz jej wnioskiem. W świetle art. 174 ppsa, skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1/ naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, a ponadto 2/ naruszeniu przepisów postępowania jeśli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W niniejszej sprawie, skarga kasacyjna oparta została na naruszeniu prawa materialnego, tj. przepisów art. 61 ust. 1 pkt 3 i ust. 5 upzp poprzez ich błędną wykładnię. Podstawa ta nie jest jednak usprawiedliwiona.

Wskazać należy, iż zgodnie z art. 61 ust. 1 upzp, wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia określonych w tym przepisie warunków. Jednym z nich jest warunek, aby istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu było wystarczające dla zamierzenia budowlanego (art. 61 ust. 1 pkt 3 upzp). Stosownie do art. 61 ust. 5 upzp, warunek ten uznaje się za spełniony, jeżeli wykonanie uzbrojenia terenu zostanie zagwarantowane w drodze umowy zawartej między właściwą jednostką organizacyjną a inwestorem.

Mając na uwadze brzmienie art. 61 ust. 1 pkt 3 upzp stwierdzić należy, iż wydanie decyzji o warunkach zabudowy możliwe jest jedynie jeżeli uzbrojenie terenu – istniejące lub projektowane jest wystarczające dla określonego zamierzenia budowlanego. W świetle art. 2 pkt 13 upzp, przez "uzbrojenie terenu" należy rozumieć drogi, obiekty budowlane, urządzenia i przewody, o których mowa w art. 143 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r., Nr 102, poz. 651 ze zm.), tj. wybudowane pod ziemią, na ziemi albo nad ziemią przewody lub urządzenia wodociągowe, kanalizacyjne, ciepłownicze, elektryczne, gazowe i telekomunikacyjne. Określenie, jakie uzbrojenie terenu jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego tak jak w rozpoznawanej sprawie dotyczącej nadbudowy części mieszkalnej nad budynkiem gospodarczym w ramach samowoli budowlanej - jest kwestią związaną z oceną konkretnego zamierzenia i ściśle zależy od okoliczności faktycznych konkretnej sprawy. Niezależnie zatem od tego, czy zamierzenie budowlane dotyczy terenu już uzbrojonego, czy też terenu, dla którego uzbrojenie jest dopiero projektowane organy administracji publicznej powinny ocenić, jakie uzbrojenie jest dla tego zamierzenia wystarczające. Zatem dla uznania, że omawiany warunek jest spełniony wymagane jest zapewnienie uzbrojenia terenu dla konkretnej inwestycji. Uzbrojenie może dopiero powstać, lecz jego wykonanie musi być wówczas zagwarantowane w drodze umowy zawartej między właściwą jednostką organizacyjną a inwestorem (art. 61 ust. 5 upzp).

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż dokonana przez Sąd I instancji wykładnia przepisów art. 61 ust. 1 pkt 3 i ust. 5 upzp, odpowiadająca przedstawionej wyżej, jest prawidłowa. Słuszne jest też stanowisko Sądu, zgodnie z którym sam fakt, iż wniosek o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dotyczy nadbudowy istniejącego budynku gospodarczego, który wyposażony jest w przyłącza, nie oznacza, że warunek wynikający z art. 61 ust. 1 pkt 3 upzp jest automatycznie spełniony dla tejże nadbudowy. Dla uznania, że warunek ten jest spełniony wymagane jest bowiem ustalenie, że istniejące uzbrojenie terenu jest wystarczające dla wszystkich znajdujących się na tym terenie obiektów, w tym także dla nadbudowanej dla celów mieszkaniowych części budynku gospodarczego. W warunkach niniejszej sprawy, czego wydaje się nie zauważać skarżąca, materiał dowodowy w tym zakresie nie został natomiast zebrany i rozpatrzony w sposób wyczerpujący. Na poparcie swoich twierdzeń co do istnienia uzbrojenia terenu skarżąca nie przedłożyła żadnych dowodów podczas gdy organ odwoławczy zwrócił uwagę na braki w tym przedmiocie w zakresie dotyczącym przyłączy wodociągowych, kanalizacyjnych i elektrycznych, co potwierdził również Sąd I instancji. Wskazano, iż w aktach sprawy brak jest jednoznacznych informacji na temat podłączenia budynku do sieci elektrycznej, brak jest również informacji pozwalających ustalić, czy dla zrealizowanego zamierzenia budowlanego wystarczające jest uzbrojenie terenu w zakresie zaopatrzenia w wodę i odprowadzania ścieków. Z wniosku wynika bowiem, iż zapotrzebowanie na media w zakresie wody i ścieków realizowane będzie "zgodnie ze stanem istniejącym, przyłącza istniejące w budynku". W decyzji o warunkach zabudowy wskazano natomiast, że "docelowo budynek winien być podłączony do miejskiej sieci wodociągowej i do kanalizacji sanitarnej. Inwestor zobowiązany jest uzyskać z MPWiK techniczne warunki podłączenia, a dokumentację projektową uzgodnić z ZUD i MPWiK."

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż skarżąca, podnosząc zarzut błędnej wykładni przepisów art. 61 ust. 1 pkt 3 i ust. 5 upzp, nie zakwestionowała błędu w ustaleniach faktycznych, które stanowiły podstawę zaskarżonego wyroku. W konsekwencji wyrażone w skardze kasacyjnej, niepoparte żadnymi dowodami, stanowisko co do tego, że istniejące uzbrojenie terenu jest wystarczające dla zrealizowanego w niniejszej sprawie zamierzenia budowlanego i nie wymaga dodatkowych przydziałów mocy dla poszczególnych mediów, nie może być przyjęte za podstawę wyrokowania przez Naczelny Sąd Administracyjny. Skuteczne zwalczanie ustaleń faktycznych nie może nastąpić bowiem przez zarzut naruszenia prawa materialnego.

Podkreślić należy, iż w toku postępowania administracyjnego w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy konieczne jest jednoznaczne ustalenie, czy istniejące uzbrojenie terenu jest wystarczające dla określonego zamierzenia budowlanego, a jeśli nie – to czy jego wykonanie jest zagwarantowane w drodze umowy zawartej między właściwą jednostką organizacyjną a inwestorem. Okoliczności faktyczne w tym zakresie nie mogą budzić wątpliwości. W konsekwencji dopiero po ich wyjaśnieniu możliwe będzie w niniejszej sprawie podjęcie merytorycznego rozstrzygnięcia w przedmiocie warunków zabudowy.

Decyzja organu odwoławczego zależna będzie tym samym od wyników uzupełniającego postępowania wyjaśniającego przeprowadzonego przez ten organ. Przeprowadzenie tego postępowania nie będzie stało jednak na przeszkodzie wydaniu decyzji na podstawie art. 138 § 2 kpa, jeśli wydanie decyzji na innej podstawie mogłoby doprowadzić do naruszenia, określonej w art. 15 kpa, zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego.

Tym samym, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 ppsa, orzekł jak w sentencji wyroku.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...