I SA/Wa 1509/12

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją nr [...] z [...] czerwca 2012 r. Wojewoda [...] po rozpatrzeniu odwołania H. K. – od decyzji Prezydenta W. nr [...] z [...] lipca 2010 r. orzekającej o odmowie zwrotu wywłaszczonej nieruchomości położonej w W. przy ul. [...], stanowiącej działkę ewidencyjną nr [...] i [...] z obrębu [...] utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu wskazał, że decyzją z [...] lipca 2010 r. Prezydent W. orzekł o odmowie zwrotu wyżej wskazanej nieruchomości.

H. K. wniosła o uchylenie tej decyzji. W odwołaniu podniosła, że nie otrzymała decyzji Prezydenta W. z dnia [...] lipca 2010r. osobiście lecz przesyłka została wrzucona do skrzynki na listy, co skarżąca stwierdziła dopiero w dniu 26 lipca 2010 r. Podanie dokładnej daty nie było możliwe z uwagi na obchodzone w tym dniu przez skarżącą imieniny.

Postanowieniem nr [...] z [...] września 20l0 r. Wojewoda [...] stwierdził uchybienie terminu do wniesienia odwołania przez H. K. od decyzji Prezydenta W. z [...] lipca 2010 r. W wyniku złożenia przez H. K. skargi na postanowienie Wojewody [...], wyrokiem z 27 kwietnia 2011 r. sygn. akt I SA/Wa 2177/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił zaskarżone postanowienie. Sąd stwierdził, że sprawa prawidłowości doręczenia decyzji wymaga ponownego wyjaśnienia, z uwagi na złożone w tej sprawie przez zainteresowaną zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa do Prokuratury Rejonowej w W.

Organ ponownie przeprowadził postępowanie wyjaśniające, w wyniku którego ustalono, iż postępowanie dotyczące podrobienia podpisu H. K. na zwrotnym potwierdzeniu odbioru decyzji Prezydenta W. z [...] lipca 2010 r. zostało zakończone. Wyrokiem z [...] listopada 201l r. sygn. akt [...] Sąd Rejonowy w W. orzekł o podrobieniu podpisu na zwrotnym potwierdzeniu odbioru ww. decyzji. Organ II instancji po przeprowadzeniu ponownego postępowania wyjaśniającego uznał, iż odwołanie H. K. zostało złożone w terminie i podlega rozpatrzeniu przez Wojewodę [...].

Organ wskazał, że z akt sprawy wynika, iż przedmiotowa nieruchomość położona w W. przy ulicy [...], stanowiąca działkę ewidencyjną nr [...] i [...]z obrębu [...] została wywłaszczona na rzecz Skarbu Państwa decyzją Naczelnika Urzędu W. - [...] z [...] kwietnia 1978 r. nr [...] i stanowiła w dniu wywłaszczenia własność M. W. Zgodnie z decyzją o lokalizacji inwestycji nr [...] z [...] lutego 1977 r. przedmiotowa nieruchomość została przeznaczona pod budowę ulicy [...].

Spadek po M. W., zgodnie z postanowieniem Sądu Rejonowego w P. I Wydział Cywilny z [...] lutego 1985r., sygn. akt [...], nabyły córki: K. K., H. K. po 1/3 każda z nich oraz wnuczki B. L. i E. K. (H.) po 1/6 części spadku.

Zgodnie z postanowieniem Sądu Rejonowego w W. Wydział I Cywilny z [...] kwietnia 2006r. sygn. akt [...] spadek po K. K. nabyła jej córka E. U. w całości.

Pismem z 8 lipca 1996 r. K. K. i H. K. oraz pismem 29 października 1996 r. B. L. i E. K.wystąpiły z wnioskiem o zwrot wywłaszczonej nieruchomości.

W dniu 6 sierpnia 2007 r. o zwrot działki [...] i [...] wystąpiła E.U.

Starosta Powiatu [...] decyzją z [...] lutego 2002 r. nr [...] odmówił zwrotu nieruchomości położonej przy ul. [...] stanowiącej część dawnej działki nr [...] i [...] z dawnego obrębu [...] ozn. jako działki nr [...] i [...] z obrębu [...] o łącznej pow. [...] m 2.

Wojewoda [...] decyzją z [...] października 2002r. nr [...] po rozpatrzeniu odwołania H. K. i B. L. utrzymał w mocy decyzję Starosty Powiatu [...] z [...] lutego 2002 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 25 czerwca 2004r. sygn. akt I SA 2778/02 po rozpatrzeniu skargi H. K. i B. L., uchylił decyzję Wojewody [...] z [...] października 2002 r. oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty Powiatu [...].

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Prezydent W. decyzją z [...] lipca 2010 r. nr [...] odmówił zwrotu wywłaszczonej nieruchomości.

Prezydent ustalił, że właścicielem nieruchomości objętych decyzją wywłaszczeniową z [...] kwietnia 1978r. jest Skarb Państwa a władającym Urząd W. Nieruchomości te wykazane są w wypisie z rejestru gruntów jako drogi. Na przedmiotowych działkach została wybudowana podziemna infrastruktura techniczna tj. kable energetyczne niskiego i wysokiego napięcia oraz kolektor ściekowy. W konsekwencji organ I instancji ustalił, że na działkach nr [...] i [...] z obrębu [...] cel wywłaszczenia budowy ulicy [...] został zrealizowany.

Prezydent uznał, iż zadośćuczynienie roszczeniu o zwrot nieruchomości wywłaszczonej, a zajętej obecnie pod drogę publiczną na podstawie art. 136 ust. 3 ustawy o gospdarce nieruchomościami prowadziłoby do skutku sprzecznego z prawem polegającego na nabyciu przez osobę fizyczną nieruchomości stanowiącej część drogi publicznej.

H. K. wniosła odwołanie od decyzji Prezydenta W.

z [...] lipca 2010 r., zarzucając organowi naruszenie art. 136 ust. 3 oraz art. 137 ust. 1 lub 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, art. 73 ust. 1 ustawy z 13 października 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz.U. z 1998 r. Nr 133, poz. 872 ze zm.), art. 6-10,77 § 1 i 107 § 3 kpa oraz art. 153 p.p.s.a.

Wojewoda [...] po rozpatrzeniu odwołania i zbadaniu akt sprawy wskazał, że stosownie do art. 136 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami, poprzedni właściciel lub jego spadkobierca mogą żądać zwrotu wywłaszczonej nieruchomości lub jej części, jeśli stosownie do przepisu art. 137 ust. 1 stała się ona zbędna na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu.

Zgodnie z dyspozycją art. 137 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, nieruchomość uznaje się za zbędną na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu jeżeli:

1) pomimo upływu 7 lat od dnia, w którym decyzja o wywłaszczeniu stała się ostateczna nie rozpoczęto prac związanych z realizacją celu albo,

2) pomimo upływu 10 lat od dnia, w którym decyzja o wywłaszczeniu stała się ostateczna, cel nie został zrealizowany.

W ocenie Wojewody [...], organ pierwszej instancji w sposób prawidłowy i wyczerpujący przeprowadził postępowanie wyjaśniające, w konsekwencji którego uznał, iż na omawianej nieruchomości cel wywłaszczenia został zrealizowany w rozumieniu art. 137 ustawy oraz, że nie może zostać zwrócona nieruchomość znajdująca się w liniach rozgraniczających drogi publicznej.

Organ wyjaśnił, że cel wywłaszczenia przedmiotowej nieruchomości na wniosek Wojewódzkiego Zarządu Dróg i Mostów złożony 3 listopada 1977 r., został oznaczony jako budowa ulicy [...] - zgodnie z decyzją o lokalizacji inwestycji nr [...] z [...] lutego 1977 r.

Pismem z dnia 21 grudnia 200l r. Urząd Gminy W. [...] Wydział Geodezji i Gospodarki Gruntami poinformował, iż zgodnie z danymi technicznymi nr [...] oraz projektem planu zagospodarowania przestrzennego P. [...] w oparciu o decyzję lokalizacyjną, działki nr [...] i [...] znajdują się w liniach rozgraniczających ulicy [...]. Ponadto, poinformowano wówczas, iż na przedmiotowych działkach została wybudowana podziemna infrastruktura techniczna tj. kable elektroenergetyczne niskiego i wysokiego napięcia oraz kolektor ściekowy. W odwołaniu H. K. nie kwestionuje, że aktualnie na przedmiotowych działkach znajdują się urządzenia związane z infrastrukturą ulicy.

Z pisma Zarządu Dróg Miejskich z 3 grudnia 2008 r. wynika, że działki ewidencyjne [...] i [...] przeznaczono pod II etap budowy ulicy [...], który na tym terenie został zrealizowany. Za istotny dowód w niniejszej sprawie należy, w ocenie organu, uznać również protokół przyjęcia do eksploatacji ul. [...] odcinek [...] - [...] z [...] lutego 1984r.

Jak ustalił organ I instancji z treści odbitki mapy zasadniczej miasta wynika, że działki ew. nr [...] i [...] z obrębu [...] położone są w granicach zieleni ulicznej przez działki biegną przewody elektryczne niskiego i wysokiego napięcia.

Wojewoda wyjaśnił, że zgodnie z definicją drogi zawartą w art. 4 pkt 1 i 2 ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 71 poz.838), drogą jest budowla wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiącą całość techniczno-użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym tj. wydzielonym liniami granicznymi gruncie wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą. Stosownie do § 3 pkt 3 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z 2 marca 1999 r. przez linię rozgraniczającą drogę rozumie się granice terenów przeznaczonych na pas drogowy lub pasy drogowe ustalone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego lub w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu; w liniach rozgraniczających drogi na terenie zabudowy ulicy mogą znajdować się również urządzenia infrastruktury technicznej nie związanej z funkcją komunikacyjną drogi.

Przepis art. 2a ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych przewiduje, że drogi krajowe stanowią własność Skarbu Państwa, a drogi wojewódzkie, powiatowe i gminne stanowią własność samorządu województwa, powiatu lub gminy. Przepis ten określa strukturę własnościową dróg publicznych w sposób niedopuszczający wyjątków.

Drogi publiczne traktowane są jako rzeczy wyłączone z powszechnego obrotu. Z art. 2 ustawy o drogach publicznych wynika bowiem zakaz przenoszenia własności dróg publicznych na rzecz podmiotów innych niż wymienione w tym przepisie. Jedyna dopuszczalna forma obrotu nieruchomościami zajętymi pod drogi publiczne polegać może na przeniesieniu własności między podmiotami wymienionymi w art. 2a ustawy o drogach publicznych, wyłącznie w razie zmiany przynależności drogi publicznej do określonej kategorii.

Mając powyższe na uwadze organ wojewódzki uznał, że nieruchomość usytuowana w liniach rozgraniczających drogi publicznej nie może zostać zwrócona na rzecz spadkobierców byłej właścicielki. Niezależnie od faktu, że taka nieruchomość jest wyłączona z powszechnego obrotu, to działka będąca przedmiotem niniejszego postępowania została zagospodarowana zgodnie z celem jej wywłaszczenia – pod budowę ulicy [...] w terminie określonym w ustawie.

Ustosunkowując się do zarzutu odwołania w kwesti odszkodowania Wojewoda [...] wyjaśnił, że w decyzji wywłaszczeniowej ustalono odszkodowanie na rzecz M. W. Decyzja ta stała się prawomocna.

Jednocześnie, Wojewoda wskazał, że w postępowaniu o zwrot wywłaszczonej nieruchomości, organ nie ma obowiązku badać prawidłowości wydania decyzji wywłaszczeniowej, w tym kwestii odszkodowania. Odnosząc się do sformułowania odwołującej, że intencją jej było zrealizowanie praw obejmujących wszystkie roszczenia, które mogą wchodzić w grę po zajęciu gruntu pod drogę, organ wyjaśnia, że zmiana treści wniosku i jego podstawy prawnej na etapie postępowania odwoławczego nie jest dopuszczalna według przepisów kodeksu postępowania administracyjnego (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 stycznia 2000 r. sygn. akt V SA 699/99).

W związku powyższym Wojewoda uznał, że organ pierwszej instancji słusznie orzekł o odmowie zwrotu nieruchomości położonej w W. przy ul. [...], stanowiącej działkę ewidencyjna nr [...] i [...] z obrębu [...].

Na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożyła H. K. Wniosła o:

I. uchylenie w całości zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, z uwagi na ich wydanie z rażącym naruszeniem następujących przepisów:

1) prawa materialnego mających wpływa na wynik sprawy, tj. art. 136 ust. 3 i art. 137 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami (dalej: ugn) w zw. z art. 153 ppsa poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na podjęciu decyzji o odmowie zwrotu wywłaszczonej nieruchomości, pomimo tego, że organ nie zbadał czy w sprawie nie wystąpiły przesłanki określone w art. 137 ust. 1 ustawy, a w szczególności, czy na wywłaszczonej nieruchomości w ciągu 7 lat od dnia, w którym decyzja o wywłaszczeniu stała się ostateczna, rozpoczęto prace związane z realizacją celu wywłaszczenia;

2) naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7-9 kpa, 11 kpa, 77 kpa, 80 kpa, 64 § 2, 107 § 3 kpa w związku z art. 153 ppsa, poprzez ich niezastosowanie polegające na tym, że:

a) w aktach brak jest decyzji lokalizacyjnej z [...] lutego 1977 r., na którą powołuje się organ administracji, nie zawarto żadnych ustaleń co do czasu jej obowiązywania (ewentualnie utraty przez nią mocy) oraz zgodności z ówczesnym planem zagospodarowania przestrzennego, nie wyjaśniono kiedy zostały rozpoczęte prace związane z realizacją inwestycji w postaci drogi na przedmiotowym gruncie oraz czy fakt ten miał miejsce przed, czy po upływie 7 lat od dnia, w którym decyzja o wywłaszczeniu stała się ostateczna,

b) nie udzielono stronie stosownych informacji celem ochrony jej praw oraz konsekwencji podjętych przez nią działań,

c) stwierdzono, że strona wnosząc o przyznanie odszkodowania dokonała modyfikacji treści wniosku na etapie postępowania odwoławczego w sytuacji, gdy wniosek strony miał przez całe postępowanie taką samą intencję - uzyskanie zwrotu nieruchomości lub otrzymanie stosownego odszkodowania za wywłaszczenie (przejęcie);

II. Zasądzenie od Wojewody [...] w [...] na rzecz skarżącej kosztów postępowania oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przypisanych.

W uzasadnieniu skargi skarżąca rozwinęła powyższe zarzuty, podnosząc m.in., że organy nie uwzględniły oceny prawnej i wskazań zawartych w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 25 czerwca 2004 r.

W uzasadnieniach swoich rozstrzygnięć organy rozpatrywanie przesłanek art. 137 ustawy ograniczyły tylko do przytoczenia jego regulacji i wskazania, że cel wywłaszczenia został zrealizowany. Pozostała argumentacja skupia się wokół udowodnienia, że na przedmiotowych działkach infrastruktura techniczna została wybudowana oraz na wskazaniu, że nie mogą one być zwrócone, ale w odniesieniu do regulacji innych niż art. 137 ugn. Organy nie przeprowadziły ustaleń w zakresie wystąpienia przesłanek z art. 137 ust. 1 ustawy, a w szczególności, czy na wywłaszczonej nieruchomości w ciągu 7 lat od dnia, w którym decyzja o wywłaszczeniu stała się ostateczna, rozpoczęto prace związane z realizacją celu wywłaszczenia. Nie skupiono się na terminie, pomimo tego, że przepis wyraźnie wprowadza cenzus czasowy oraz, że Sąd bezpośrednio zwrócił na to uwagę na str. 5 wyroku.

Skarżąca zarzuciła, że pomimo wskazań Sądu organy obu instancji nie zastosowały się do jego zaleceń, a w szczególności:

- nie zawarto żadnych ustaleń co do czasu obowiązywania decyzji lokalizacyjnej z [...] lutego 1977 r. o ustaleniu miejsca i warunków realizacji inwestycji budowlanej (ewentualnie utraty przez nią mocy) oraz brak jest ustaleń organów obu instancji w zakresie odnoszącym się do zgodności tej decyzji z ówczesnym planem zagospodarowania przestrzennego,

- nie wyjaśniono kiedy zostały rozpoczęte prace związane z realizacją inwestycji w postaci drogi na przedmiotowym gruncie oraz, czy fakt ten miał miejsce przed, czy po upływie 7 lat od dnia, w którym decyzja o wywłaszczeniu stała się ostateczna.

- nie przyjęto za wystarczającego stanowiska skarżącej, że występując pismem z 8 lipca 1996 r. o przywrócenie własności przedmiotowej działki miała ona na myśli nie tylko stwierdzenie naruszenia prawa w odniesieniu do nie zrealizowania we właściwym czasie celu na jaki została jej nieruchomość wywłaszczona ale również chodziło o uzyskanie zwrotu w naturze tej nieruchomości, a w przypadku przeszkód do jego dokonania o wypłatę należnego z tytułu dokonanego wywłaszczenia tej nieruchomości odszkodowania.

Skarżąca zarzucając naruszenie przepisu art. 107 § 3 kpa podniosła, że organ nie zebrał i nie poddał analizie dowodów przedstawionych przez sąd i stronę, a w uzasadnieniu decyzji, nie wyjaśnił dlatego te dowody pominął, czy też nie dał im wiary. Obowiązek przeprowadzenia całego postępowania co do wszystkich istotnych okoliczności spoczywa na organie i nie może być przerzucony na stronę. Ciężar dowodu na mocy art. 77 kpa obciąża organ administracyjny. Jeżeli strona przedstawi niepełny materiał dowodowy, organ ma obowiązek z własnej inicjatywy go uzupełnić.

Odpowiadając na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Zaskarżona decyzja została wydana po wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 25 czerwca 2004 r., sygn. I SA 2778/02.

Stosownie do art. 153 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270), dalej: "ppsa", ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą

w sprawie ten sąd oraz organ którego działanie, bezczynności lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia.

Podnieść należy, że o cena prawna, o której mowa w art. 153 ppsa, może odnosić się do przepisów prawa materialnego, jak i prawa procesowego oraz dotyczy dotychczasowego postępowania organów administracyjnych w sprawie. Z kolei wskazania sądu administracyjnego co do dalszego postępowania stanowią konsekwencję oceny prawnej, zwłaszcza oceny przebiegu postępowania przed organami administracyjnymi i rezultatu tego postępowania w postaci materiału procesowego zebranego w danej sprawie. Mają one wytyczać kierunek działania organu przy ponownym przyszłym rozpoznaniu sprawy, określają sposób ich postępowania w przyszłości. Zmierzają do uniknięcia błędów już popełnionych oraz wskazują kierunek, w którym powinno zmierzać przyszłe postępowanie dla uniknięcia wadliwości. Między oceną prawną a wskazaniami co do dalszego postępowania zachodzi ścisły związek (por. wyrok NSA z 13XII 2011 r., II OSK 2250/11).

Odnosząc powyższe uwagi do niniejszej sprawy wskazać należy, że Sąd

w wyroku z 25 czerwca 2004 r. wskazał, że w aktach brak jest decyzji lokalizacyjnej z [...] lutego 1977 r., ustaleń co do czasu jej obowiązywania oraz zgodności z ówczesnym planem zagospodarowania przestrzennego oraz że nie wyjaśniono, kiedy rozpoczęte zostały prace związane z realizacją inwestycji w postaci drogi, a ponadto Sąd wskazał na braki we wnioskach o zwrot nieruchomości.

Organy administracji rozpoznając ponownie sprawę wykonały wskazania Sądu jedynie w zakresie dotyczącym załączenia decyzji lokalizacyjnej oraz wezwania stron do sprecyzowania wniosku. W pozostałym zakresie wskazania te nie zostały wykonane.

Wprawdzie należy zgodzić się z organem, że nie jest możliwy zwrot nieruchomości, na której została wybudowana droga publiczna, jednakże wobec treści wiążących wskazań zawartych w wyroku Sądu z 25 czerwca 2004 r. Sąd orzekający w niniejszej sprawie, mając na względzie przepis art. 153 ppsa, obowiązany jest zbadać, czy organy podporządkowały się ocenie prawnej wyrażonej w wyroku sądu i wszystkim wskazaniom co do dalszego postępowania.

Należy zauważyć, że obowiązek wynikający z art. 153 ppsa ciążący na organie i sądzie może być wyłączony jedynie w wypadku zmiany stanu prawnego lub istotnej zmiany okoliczności faktycznych czyniących pogląd prawny nieaktualnym, a także po wzruszeniu wyroku zawierającego ocenę prawną w przewidzianym do tego trybie.

W niniejszej sprawie sytuacja taka nie wystąpiła, wobec czego ocena prawna i wskazania Sądu są wiążące.

Otóż, wbrew stanowiskom organów, postępowanie administracyjne nie wykazało, kiedy cel wywłaszczenia został zrealizowany.

Organ I instancji stwierdził, że na wywłaszczonych działkach powstała infrastruktura podziemna: przeprowadzono przewody energetyczne (kable niskiego i wysokiego napięcia), zbudowano kolektor ściekowy i kanalizację, jak również zaprojektowano zieleń uliczną. Ustaleń powyższych organ dokonał na podstawie pism wymienionych na str. 4 i 5 uzasadnienia zaskarżonej decyzji. Jednakże z powołanych przez organ dokumentów nie wynika, kiedy i jakie prace zostały wykonane. Otóż z pisma z 14 grudnia 2007 r. [...] (data prezentaty organu 18 grudnia 2007 r.) Naczelnika Delegatury Biura Architektury i Planowania Przestrzennego wynika, że na załączonej do pisma mapie naniesiono przebieg wydanej dla ul. [...] linii rozgraniczającej z [...] listopada 1996 r. , który jest nadal aktualny oraz że na działkach nr [...] i [...] oznaczonych na załączonej mapie kolorem czerwonym znajdują się inwestycje drogowe i sieciowe. Jednakże z treści pisma nie sposób wywieść czasu, w którym inwestycja była realizowana. Natomiast odnośnie przebiegu linii rozgraniczeniowej z 1996 r., to wskazać należy, że linie te nie zostały wyraźnie naniesione na mapę nie wskazano punktów granicznych pozwalających na identyfikację ich w terenie. Z kolei z pisma Zarządu Dróg Miejskich w W. z 3 grudnia 2008 r. (data prezentaty organu 8 grudnia 2008 r.) i załączonych do niego dokumentów również nie wynikają przesłanki istotne dla treści art. 137 ust.1 ustawy. Zarząd w piśmie tym powołuje się m.in. na bliżej nieokreślony projekt, zgodnie z którym przedmiotowa nieruchomość była przeznaczona pod infrastrukturę podziemną, podając, że inwestycję polegającą na budowie ul. [...] (odcinek od [...] do [...]) realizowano od 1 lipca 1976 r. do 30 listopada 1981 r. Zważywszy, że sam Zarząd twierdzi, że wywłaszczone działki przeznaczone były pod drugi etap budowy ul. [...] oraz mając na względzie, że decyzja lokalizacyjna była wydana [...] lutego 1977 r., a więc później niż rozpoczęcie budowy (od 1 lipca 1976 r.), budzi wątpliwość, czy protokół przyjęcia do eksploatacji z [...] lutego 1984 r. dotyczy inwestycji odnoszącej się do wywłaszczonych działek, czy też pierwszego do etapu budowy ul. [...].

Zważyć trzeba, że dopiero decyzją Kierownika Urzędu Rejonowego w W. z [...] sierpnia 1997 r., zatwierdzono projekt budowy IV odcinka kolektora [...], a więc po przekroczeniu terminów z art. 137 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Wbrew stanowisku organu I instancji, z oględzin przeprowadzonych 4 lipca 2008 r., z oczywistych względów nie wynika, że przez działki przebiega infrastruktura podziemna ([...]), lecz to, że teren jest porośnięty trawą, a przez środek przebiega udeptana ścieżka.

Natomiast z powołanego przez organ II instancji pisma Naczelnika Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami z 21 grudnia 2001 r. wprawdzie wynika, że na spornych działkach wybudowano podziemną infrastrukturę techniczną, jednakże nie wynika z niego, kiedy to nastąpiło.

Organy nie wykonały więc wskazań Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie co do ustalenia, kiedy zostały rozpoczęte prace związane z realizacją inwestycji ani kiedy cel wywłaszczenia został zrealizowany.

Wbrew wskazaniom Sądu, organy nie ustaliły również okresu obowiązywania decyzji lokalizacyjnej. Organy w tej kwestii powołały treść pisma z 18 stycznia 1997 r. Urzędu Gminy W. [...]. Jednakże pismo to znajdowało się w aktach sprawy już w czasie orzekania przez Sąd wyrokiem z 25 czerwca 2004 r., a wobec tego skoro Sąd polecił ustalanie tej kwestii, to należy przyjąć, że pismo było niewystarczające do tych ustaleń.

Ponadto organy nie ustaliły zgodności decyzji lokalizacyjnej z ówczesnym planem zagospodarowania przestrzennego. Organy wskazują na plan z 1992 r. lub na przyszły plan (tj. projektowany plan P. [...]). Jednakże plan późniejszy oraz przyszły - jeszcze nie uchwalony, z oczywistych względów nie był planem obowiązującym w dacie wydania decyzji lokalizacyjnej.

Z przyczyn wyżej wskazanych należy podzielić zarzuty skargi, że zaskarżona decyzja i decyzja organu I instancji zostały wydane z naruszeniem art. 153 ppsa w zw. z art. 136 ust.3 i art. 137 ust.1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, art. 7, 8, 77 § 1 , 80, 107 § 3 kpa, a także art. 138 § 1 pkt 1 kpa ,w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy, poprzez nie ustalenie w sposób nie budzący wątpliwości przesłanek z art. 137 ust 1 ustawy o gospodarce nieruchomości oraz nie zbadania czy sporna nieruchomość znajduje się w pasie drogowym ul. [...].

Mając na uwadze wszystkie omówione okoliczności, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1) lit. a) i c) ppsa oraz art. 152 i 200 ppsa, orzekł jak w sentencji wyroku.

Ponownie rozpoznając sprawę organ uwzględni stanowisko przedstawione w niniejszym uzasadnieniu oraz w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 25 czerwca 2004 r. w sprawie sygn. I SA 2778/02.