I SA/Łd 17/13

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Celnej w Ł. zaskarżoną decyzją z [...] utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego [...] w Ł. z [...] określającą P. T. wysokość zobowiązania w podatku akcyzowym w kwocie 1.798 zł.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wyjaśnił, że [...] podatnik zgłosił do procedury dopuszczenia do obrotu towar opisany jako "wózki dla osób niepełnosprawnych napędzane elektrycznie BL-713Z" - 35 szt. Towar zaklasyfikowano do kodu CN 8713 90 00 (pozostałe wózki dla osób niepełnosprawnych).

Naczelnik Urzędu Celnego zakwestionował przyjętą przez podatnika klasyfikację celną i decyzją z [...], zmienił zastosowany przez importera kod taryfy celnej dla pojazdów o symbolu BL-713Z na kod CN 8703 10 18 (pozostałe pojazdy mechaniczne przeznaczone zasadniczo do przewozu osób) i dokonał retrospektywnego zaksięgowania kwoty należności wynikającej z długu celnego w wysokości 5.067 zł. Następnie Naczelnik Urzędu Celnego wydał wymienioną już wyżej decyzję z [...] w której wymierzył stronie podatek akcyzowy z tytułu importu w kwocie 1.798 zł.

W odwołaniu od tej ostatniej decyzji podatnik wniósł o jej uchylenie i umorzenie postępowania, zarzucając organowi naruszenie przepisów prawa materialnego, poprzez zastosowanie nieprawidłowej stawki podatku akcyzowego, a także naruszenie przepisów postępowania, a w szczególności art. 120–122, art. 124, art. 187 i art. 197 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.; dalej "Ordynacja podatkowa").

Utrzymując w mocy decyzję organu pierwszej instancji Dyrektor Izby Celnej w Ł. wskazał, że o klasyfikacji pojazdów będących przedmiotem zgłoszenia celnego z dnia [...] ostatecznie rozstrzygnął własną decyzją z [...], którą utrzymał w mocy wspomnianą wyżej decyzję Naczelnika Urzędu Celnego [...] w Ł. z [...] wydaną w przedmiocie określenia kwoty wynikającej z długu celnego.

Organ odwoławczy wskazał następnie, że zgłoszenie celne będące przedmiotem analizy w niniejszej sprawie, organ celny przyjął w dniu [...] Z tym właśnie dniem powstał obowiązek podatkowy. P. T. , prowadzący działalność pod nazwą A. – P. T. jest osobą, na rzecz której dokonano tego zgłoszenia, a zatem jest podatnikiem podatku akcyzowego z tytułu importu towaru. Zakres obciążenia podatkiem akcyzowym wynikał z art. 10 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 29, poz. 257), w myśl którego podstawą opodatkowania w przypadku wyrażenia stawki akcyzy w procencie podstawy w przypadku importu jest wartość celna wyrobów akcyzowych powiększona o należne cło. Wysokość stawki opodatkowania określono, zgodnie z delegacją zawartą w art. 75 ust. 3 powołanej ustawy w Załączniku nr 2 do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2004 r. w sprawie obniżenia stawek podatku akcyzowego (Dz.U. Nr 87, poz. 825), na 3,1% podstawy opodatkowania.

Ponieważ w zgłoszeniu celnym podatnik zadeklarował wartość celną spornych pojazdów na 50.667 zł oraz koszty transportu do pierwszego miejsca przeznaczenia — 2.279,40 zł, uwzględniając określoną w decyzji Naczelnika Urzędu Celnego z [...] kwotę cła w wysokości 5.067 zł, organ odwoławczy określił podstawę opodatkowania podatkiem akcyzowym w wysokości 58.013 zł. Stosując stawkę podatku 3,1% w stosunku do tej podstawy organ pierwszej instancji określił prawidłową wysokość podatku akcyzowego należnego z tytułu importu ww. towarów w wysokości 1.798 zł.

Organ odwoławczy podkreślił, że decyzja w zakresie podatku akcyzowego ograniczała się w istocie do naliczenia 3,1% podatku od podstawy ustalonej w innym postępowaniu, dotyczącym wartości celnej i należnego cła. Skoro wielkości te zostały ostatecznie określone w tym innym postępowaniu, organ podatkowy określając należny podatek akcyzowy był związany wydanym rozstrzygnięciem i nie mógł dokonywać własnych ustaleń.

Decyzja Dyrektora Izby Celnej w Ł. została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi przez P. T., który wniósł o stwierdzenie jej nieważności i uchylenie decyzji organu pierwszej instancji, ewentualnie — o uchylenie decyzji organów obu instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania, zarzucając naruszenie:

— przepisów prawa materialnego, tj. rozporządzenia Komisji (WE) nr 1214/2007 z dnia 20 września 2007 r. zmieniającego załącznik l do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej, w szczególności naruszenie Reguł 1 i 6 Ogólnych Reguł Interpretacji Polskiej Nomenklatury Scalonej, a także wyjaśnień do Taryfy celnej, poprzez niewłaściwe zastosowanie w sprawie;

— przepisów postępowania, tj. art. 120, 121 § 1, 122, art. 187 § 1, art. 191 Ordynacji podatkowej.

Zdaniem skarżącego organ podatkowy przyjął niewłaściwą klasyfikację WTC sprowadzonego towaru. Prawidłowa była natomiast klasyfikacja zastosowana przez podatnika (pozycja 8713 obejmująca wózki dla osób niepełnosprawnych, nawet z silnikiem lub napędzane mechanicznie w inny sposób). O zasadności tej tezy przesądzała zdaniem strony treść komentarza do działu 87, zawartego w notach wyjaśniających do Zharmonizowanego Systemu Oznaczania i Kodowania Towarów, zgodnie z którą pozycja 8713 obejmuje wózki, wózki inwalidzkie lub podobne pojazdy, specjalnie przeznaczone do przewozu niepełnosprawnych (osób chorych, sparaliżowanych, inwalidów itp.), nawet wyposażone w napęd mechaniczny. Pozycja nie obejmuje natomiast zwykłych pojazdów przystosowanych do użytku przez inwalidów (np. samochodów osobowych wyposażonych w sprzęgło, przyspiesznik itp. obsługiwane ręcznie (pozycja 8703) lub rowerów dwukołowych ze specjalnymi urządzeniami umożliwiającymi napędzanie jedną stopą (pozycja 8712) oraz wózków noszy na kółkach (pozycja 9402).

Skarżący podkreślił, że w wyjaśnieniach do taryfy celnej brak jest jakiegokolwiek zastrzeżenia, że pozycja 8713 nie obejmuje wózków dla osób niepełnosprawnych nawet z silnikiem wyposażonych w oddzielną nastawną kolumnę kierownicy. Również w notach wyjaśniających, które mają być jedynie wskazówką przy dokonywaniu prawidłowej klasyfikacji taryfowej brak jest określenia, że w tej pozycji nie klasyfikuje się pojazdów z silnikiem specjalnie przeznaczonych dla osób niepełnosprawnych. Wskazane tam parametry pozwalają odróżnić pojazd dla osoby niepełnosprawnej od pojazdów samochodowych przeznaczonych do przewozu osób. Wózki sprowadzone przez podatnika były zaś wózkami inwalidzkimi przeznaczonymi dla osób niepełnosprawnych. Zdaniem skarżącego organ odwoławczy nie dostrzegł, że sprowadzony przez niego towar, nie był zwykłym pojazdem przystosowanym dla osób niepełnosprawnych, lecz pojazdem z założenia przeznaczonym specjalnie dla osób niepełnosprawnych. Ta cecha przesądzała o klasyfikacji do pozycji 8713.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Celnej w Ł. wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację wyrażoną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Przed złożeniem ww. skargi P. T. wniósł do tutejszego sądu skargę na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Ł. z [...] w przedmiocie określenia kwoty wynikającej z długu celnego związanego z importem przedmiotowych wózków inwalidzkich. Wyrokiem z 1 grudnia 2010 r. w sprawie III SA/Łd 525/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę podatnika. Wyrok ten jest prawomocny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje:

Skarga jest bezzasadna, gdyż zaskarżona decyzja nie narusza prawa.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym uznaje się, że wartość celna importowanego towaru nie jest kategorią (wielkością) podatkową lecz celną. Podlega bowiem weryfikacji i ewentualnemu określeniu na podstawie przepisów prawa celnego zawartych w WKC. Wszelkie zastrzeżenia dotyczące wartości celnej towarów kwestionować można we właściwym trybie, wynikającym z przywołanych wyżej przepisów celnych. W przypadku zaś, gdy wielkość ta określona została ostatecznym orzeczeniem uprawnionej do orzekania w tej materii władzy, to rozstrzygnięcie podjęte w tej sprawie staje się wiążące dla innych organów orzekających w sprawach pochodnych dopóty, dopóki orzeczenie zawierające to ustalenie nie zostanie wyeliminowane z obrotu prawnego (por. wyrok NSA z dnia 4 grudnia 2007 r., I FSK 1005/07), a to z kolei oznacza, że "sprawa celna" dotycząca wartości celnej towarów nie może być tożsama ze "sprawą podatkową" dotyczącą podatku akcyzowego i podatku od towarów i usług (por. wyrok WSA w Gdańsku z 28 kwietnia 2011 r., I SA/Łd 214/11, cbois).

W niniejszej sprawie organ podatkowy trafnie uznał, że wiążą go ustalenia dokonane mocą decyzji z [...] , którą Naczelnik Urzędu Celnego [...] w Ł. określił stronie niezaksięgowaną kwotę należności wynikających z długu celnego. W decyzji tej organ zmienił zastosowaną przez stronę klasyfikację przedmiotowego towaru, przypisując go do kodu 8703 10 18 Wspólnotowej Taryfy Celnej. Decyzja pierwszej instancji została utrzymana w mocy decyzją Dyrektora Izby Celnej z decyzją z [...] Sądowi z urzędu jest wiadome, że skargę na tę decyzję WSA w Łodzi oddalił wyrokiem z 1 grudnia 2010 r. w sprawie III SA/Łd 525/10, zaś Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 26 czerwca 2012 r., sygn. akt I GSK 656/11 oddalił skargę kasacyjną od wskazanego rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji.

Powyższe oznacza, że zarzuty dotyczące klasyfikacji taryfowej, które były przedmiotem rozważań organu celnego i sądu administracyjnego w postępowaniu dotyczącym tamtej sprawy, nie mogą być rozstrzygane ponownie, jak tego oczekuje skarżący.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku akcyzowym z 2004 r. podstawą opodatkowania w przypadku wyrażenia stawki akcyzy w procencie podstawy w przypadku importu jest wartość celna wyrobów akcyzowych powiększona o należne cło. W niniejszej sprawie przepis ten został prawidłowo zastosowany. Podobnie — organ podatkowy zastosował właściwą stawkę podatku do sprowadzonego towaru i prawidłowo obliczył należny podatek.

W tej sytuacji sąd nie podzielił zarzutów podniesionych w skardze. Organy podatkowe bowiem prawidłowo ustaliły stan faktyczny sprawy, wyciągając z niego właściwe konsekwencje prawne.

Z powyższych względów sąd, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), oddalił skargę.

iś