II SA/Bd 914/12

Uzasadnienie

Starosta Ż. po rozpatrzeniu wniosku P. K. z dnia [...] postanowieniem nr [...] z dnia [...] odmówił wznowienia postępowania zakończonego decyzją ostateczną Starosty Ż. nr [...], znak [...] z dnia [...] w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia Przedsiębiorstwu [...] K. G. pozwolenia na budowę stacji paliw wraz z niezbędną infrastrukturą, na działce nr [...] w Ł.

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji podał, że decyzja Starosty Ż. nr [...], znak [...] z dnia [...] stała się ostateczna w dniu [...], zaś P. K. w swoim wniosku powołał się na przesłankę wznowieniową wymienioną w art. 145 § 1 pkt 4 kpa twierdząc, że jako strona postępowania bez własnej winy nie brał udziału w postępowaniu, natomiast o toczącym się postępowaniu, jak również o wydanej w sprawie decyzji dowiedział się w dniu [...] tj. w dniu odebrania decyzji Wojewody K. z dnia [...] odmawiającej stwierdzenia nieważności decyzji Starosty Ż. nr [...] z dnia [...] znak [...].

Następnie organ zauważył, że miesięczny termin do złożenia podania o wznowienie postępowania z przyczyny określonej w art. 145 § 1 pkt. 4 kpa biegnie od dnia, w którym strona dowiedziała się o decyzji, podkreślając przy tym, że informacja o wydanej decyzji nie musi pochodzić wprost od organu wydającego decyzję, lecz także z innych źródeł. Bieg tego terminu rozpoczyna się w dacie powzięcia przez stronę wiadomości o istnieniu danej decyzji. Istotne jest to, aby do strony dotarła wiadomość o wydaniu decyzji i o zawartym w niej rozstrzygnięciu.

Odnosząc się do powyższego organ wskazał, iż z posiadanych przez niego dowodów w sprawie wynika, że informacja o istnieniu decyzji dotarła do P. K. w dniu [...] tj. w dniu odbioru pisma znak: [...] z dnia [...] o przekazaniu Wojewodzie K. pisma J. K. i M. K. w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Starosty Ż. nr [...], znak [...] z dnia [...], a potwierdzeniem powyższego faktu w tym zakresie jest pocztowe zwrotne potwierdzenie odbioru.

Na postanowienie Starosty Ż. z dnia [...] zażalenie wniósł P. K. zaskarżając je w całości i wnosząc o jego uchylenie w celu ponownego rozpoznania sprawy i dokonania merytorycznej oceny prawidłowości wydanego orzeczenia. Kwestionowanemu postanowieniu zarzucił naruszenie przepisów postępowania administracyjnego tj.: art. 145 § 1 pkt 4 i pkt 5 kpa, art. 148 § 1 i § 2, art. 147 kpa, art. 77 § 1 i art. 6, 7, 8 kpa.

Wojewoda K. postanowieniem z dnia [....] nr [...] utrzymał w mocy postanowienie organu I instancji.

Organ odwoławczy w uzasadnieniu postanowienia, przeprowadziwszy rozważania odnośnie istoty wznowienia postępowania administracyjnego stwierdził, że skarżący P. K. nie zachował terminu do złożenia wniosku o wznowienie postępowania zgodnie z art. 148 § 2 kpa,. W ocenie organu odwoławczego, wbrew zarzutom zawartym w zażaleniu, o pozwoleniu na budowę nr [...] z dnia [...], znak: [...] skarżący dowiedział się nie w dniu [...], tj. w dniu odebrania decyzji Wojewody K. z dnia [...], znak: [...] odmawiającej stwierdzenia nieważności tego pozwolenia, ale wiedział o nim już co najmniej od dnia [...] tj. od chwili odebrania zawiadomienia Starosty Ż. o przekazaniu organowi odwoławczemu pisma J. i M. K. w sprawie stwierdzenia nieważności przedmiotowego pozwolenia na budowę. W zawiadomieniu tym organ dokładnie wskazał jakie jest rozstrzygnięcie, kto wydawał pozwolenie, w jakim dniu, pod jakim numerem i znakiem, komu oraz w przedmiocie jakiej inwestycji i na jakiej działce. Podobne dane zostały zawarte w zawiadomieniu organu II instancji z dnia [...] o wszczęciu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności tego pozwolenia, które to zawiadomienie skarżący odebrał dnia [...]. Zdaniem Wojewody K., skarżący z pism tych powziął wiadomość o przedmiotowym pozwoleniu.

Organ II instancji wyjaśnił, że istotą kontroli zaskarżonej decyzji w trybie wznowieniowym jest - w przypadku wszczęcia takiego postępowania na wniosek strony - badanie zaistnienia ustawowych przesłanek wskazanych w podaniu o wznowienie. Organ prowadząc postępowanie na wniosek strony związany jest przesłankami wznowieniowymi zawartymi w takim wniosku i nie może odnosić się do innych przesłanek. Organ odwoławczy powołując się na doktrynę i orzecznictwo podkreślił, że podana przez stronę w podaniu o wznowienie postępowania podstawa tego wznowienia wiążąco wyznacza granice tego nadzwyczajnego postępowania i organ prowadzący postępowanie dla ustalenia istnienia podstaw wznowienia nie może wyjść poza te granice. Skarżący we wniosku o wznowienie postępowania powoływał się bowiem jedynie na przesłankę wskazaną w art. 145 § 1 pkt 4 kpa, jako podstawy wniosku nie podawał zaś art. 145 § 1 pkt 5 kpa.

Na postanowienie Wojewody K. z dnia [...] skarżący P. K. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zarzucając postanowieniu naruszenie przepisów postępowania administracyjnego tj.: art. 145 § 1 pkt 4 i pkt 5 kpa, art. 148 § 1 i § 2, i art. 7, 8 i 9 kpa. Owe postanowienie zaskarżył w całości wnosząc o stwierdzenie jego nieważności, wstrzymanie jego wykonania oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi skarżący nawiązał do argumentacji zawartej w zażaleniu oraz stwierdził, że informacje znajdujące się w pismach z dnia [...] oraz [...] miały charakter częściowy i nie stanowiły informacji tego rodzaju, żeby skarżący mógł z niej wyprowadzić wniosek o przebiegu postępowania. Ponadto nie był on poinformowany o zakończeniu postępowania, ani o możliwości zapoznania się z materiałami postępowania. Podkreślił, że w przedmiotowej sprawie doszło do naruszenia nie tylko jego interesu prawnego, wyrażającego się w możliwości dysponowania własnością, ale również naruszenia prawa, poprzez poświadczenie nieprawdy przez K. G. polegającego na stwierdzeniu, że posiada ona prawo do dysponowania nieruchomością, która stanowi także własność skarżącego. Informacje te, jako istotne dowody, które wyszły na jaw po wydaniu orzeczenia, stanowią istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne istniejące w dniu wydania decyzji, nieznane organowi, co zgodnie z art. 145 § 1 pkt 5 kpa stanowi przesłankę wznowienia postępowania.

W odpowiedzi na skargę organ II instancji wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasową argumentację. Organ wskazał przy tym, że przekroczenie przez skarżącego w/w terminu ustawowego wyłączyło możliwość dalszego rozpatrywania przedmiotowej sprawy. Zachowanie tego terminu jest bowiem warunkiem koniecznym, bez którego organ nie ma podstaw prawnych, by dokonać dalej idącej analizy stanu faktycznego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy zważył, co następuje:

Dokonując kontroli zaskarżonego postanowienia w zakresie wynikającym z treści art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), stwierdzić należy, iż jest ono zgodne z prawem, w związku z czym skarga P. K. nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie jest postanowienie Wojewody K. z dnia [...] utrzymujące w mocy postanowienie Starosty Ż. z dnia [...], którym organ I instancji odmówił wznowienia na żądanie skarżącego postępowania zakończonego ostateczną decyzją z dnia [...] o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu Przedsiębiorstwu [...] K. G. pozwolenia na budowę stacji paliw wraz z infrastrukturą towarzyszącą na działce nr [...], położonej w Ł. przy ul. [...], w związku ze stwierdzeniem niezachowania w sprawie ustawowego terminu do złożenia wniosku o wznowienie postępowania, określonego dla przesłanki wznowienia z art. 145 § 1 pkt 4 kpa.

Z powyższego wynika, iż postępowanie w niniejszej sprawie toczyło się w ramach postępowania nadzwyczajnego, uregulowanego w przepisach art. 145 – 152 kpa, konstytuujących instytucję procesową wznowienia postępowania administracyjnego. Wznowienie postępowania jest jednym z trybów nadzwyczajnych weryfikacji ostatecznych decyzji administracyjnych. Stanowi ono wyjątek od uregulowanej w art. 16 § 1 kpa zasady trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych, zgodnie z którą decyzje, od których nie służy odwołanie w administracyjnym toku instancji są ostateczne, dlatego też uchylenie lub zmiana takich decyzji, stwierdzenie ich nieważności oraz wznowienie postępowania może nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych w kodeksie lub w ustawach szczególnych. Wśród przesłanek uprawniających do wznowienia postępowania określonych w kodeksie postępowania administracyjnego ustawodawca wskazał m.in. podstawę z art. 145 § 1 pkt 4 kpa, a więc sytuację gdy strona bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu oraz przesłankę z art. 145 § 1 pkt 5 kpa, tj. okoliczność wyjścia na jaw istotnych dla sprawy nowych okoliczności faktycznych lub nowych dowodów istniejących w dniu wydania decyzji, a nie znanych organowi, który wydał decyzję. Wskazać należy, że zgodnie z art. 147 kpa wznowienie postępowania może nastąpić z urzędu lub na żądanie strony, z tym że w przypadku przyczyn wznowienia określonych w art. 145 § 1 pkt 4, art. 145a i art. 145b kpa wznowienie postępowania następuje tylko na żądanie strony. Przepisy kodeksu postępowania administracyjnego ograniczają jednak w czasie uprawnienie do złożenia wniosku o wznowienie postępowania. Termin stanowiący to ograniczenie wynosi jeden miesiąc, a początkowy moment jego biegu wyznaczony został w zależności od okoliczności stanowiącej podstawę wznowienia. W art. 148 kpa wskazuje się bowiem, że podanie o wznowienie postępowania może być wniesione ze skutkiem prawnym w terminie jednego miesiąca od dnia, w którym strona dowiedziała się o okoliczności stanowiącej podstawę do wznowienia postępowania (§1), a w razie gdy żąda ona wznowienia na podstawie określonej w art. 145 § 1 pkt 4 kpa od dnia, w którym dowiedziała się o decyzji (§2), zaś w art. 145a § 2 i art. 145b § 2 kpa stanowi się, że w przypadku podstawy wznowienia określonej w art. 145a § 1 i art. 145b § 1 kpa podanie o wznowienie postępowania wnosi się w terminie jednego miesiąca odpowiednio od dnia wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, oraz w tym ostatnim przypadku od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu. W związku z powyższym ograniczeniem czasowym, wynikającym z ustanowienia we ww. przepisach wymogu co do terminu złożenia wniosku o wznowienie postępowania, organ administracji publicznej zobowiązany jest zbadać, czy w danej sprawie zachowany został wskazany jednomiesięczny termin do skutecznego złożenia podania o wznowienie postępowania. W przypadku zaś stwierdzenia wniesienia podania po jego upływnie, winien on wydać na podstawie art. 149 § 3 kpa postanowienie o odmowie wznowienia postępowania, chyba że uchybiony termin zostanie przywrócony. Wznowienie zaś postępowania na wniosek, pomimo uchybienia terminu, stanowi rażące naruszenie prawa, które godzi w zasadę trwałości decyzji ostatecznych. Z treści art. 149 § 2 kpa jednoznacznie wynika, że wznowienie stanowi podstawę do przeprowadzenia postępowania wyłącznie co do przyczyn wznowienia oraz co do rozstrzygnięcia istoty sprawy. Zachowanie zaś lub nie terminu do wniesienia podania o wznowienie żadną z tych okoliczności nie jest i badane we wznowionym postępowaniu być nie może. Stwierdzenie zatem przez organ administracji publicznej w fazie wstępnej postępowania uchybienia terminu do wniesienia podania o wznowienie postępowania uniemożliwia merytoryczne rozpoznanie sprawy i z przyczyn formalnych skutkować musi wydaniem postanowienia o odmowie jego wznowienia (patrz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 sierpnia 2010 r., sygn. akt II OSK 1324/09, publ. lex nr 737703).

Z akt sprawy wynika, że zaskarżone rozstrzygnięcie oraz poprzedzające je postanowienie Starosty Ż. zapadły w związku z pismem skarżącego z dnia [...] (data nadania w polskiej placówce pocztowej – [...], data wpływu do organu – [...]), w którym P. K. wyraźnie wniósł o wznowienie postępowania zakończonego wydaniem decyzji ostatecznej z dnia [...] o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę na podstawie przesłanki wznowieniowej określonej w art. 145 § 1 pkt 4 kpa (strona bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu), przytaczając w nim okoliczności wskazujące na jego uprawnienie do wzięcia udziału w postępowaniu zakończonym ww. decyzją ostateczną (posiadanie prawa użytkowania wieczystego objętej kwestionowanym pozwoleniem na budowę działki nr [...]) oraz stanowiące o przyczynie nie wzięcia w nim udziału nie z własnej winy (brak zawiadomienie skarżącego przez organ o toczącym się postępowaniu, złożenie przez inwestora w tym postępowaniu nieprawdziwego zdaniem skarżącego oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania działką nr [...] na cele budowlane, adresowanie pism wydanych w tym postępowaniu nie do skarżącego jako osoby fizycznej, lecz na adres spółki cywilnej, której jest on wspólnikiem). Organy obu instancji odmówiły jednak wznowienia postępowania stwierdzając, że w sprawie nie został zachowany termin do wznowienia postępowania określony dla przesłanki wznowienia z art. 145 § 1 pkt 4 kpa, a wiec dla podstawy, na której został opary wniosek skarżącego o wznowienie postępowania. Zdaniem Sądu materiał dowodowy sprawy potwierdza prawidłowość stanowiska organów w tym zakresie. W podaniu o wznowienie postępowania skarżący wskazał bowiem, że o toczącym się postępowania dotyczącym kwestionowanego pozwolenia na budowę oraz o wydanej w tym postępowaniu decyzji ostatecznej z dnia [...] dowiedział się dopiero w dniu [...] tj. w dniu odebrania decyzji Wojewody K. z dnia [...] odmawiającej stwierdzenia nieważności decyzji z dnia [...]. Akta przedmiotowej sprawy w żaden jednak sposób nie potwierdzają tej okoliczności. Z dokumentów w nich zawartych, w szczególności ze zwrotnego potwierdzenia odbioru przesyłki wynika bowiem jednoznacznie, że skarżący powziął informację o istnieniu decyzji z dnia [...] już w dniu [...], tj. w dniu otrzymania przez niego pisma Starosty Ż. z dnia [...] o przekazaniu Wojewodzie K. wniosku J. i M. K. o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...] (dowód: zwrotne potworzenie odbioru ww. pisma przez P. K. w dniu [...] – akta organu I instancji). W piśmie tym zawarta została nie tylko informacja o samym fakcie istnienia decyzji z dnia [...], ale również o numerze i dacie jej wydania, przedmiocie tej decyzji, organie ją wydającym, inwestorze oraz nieruchomości, której ona dotyczy. Wskazane istotne informacje dotyczące kwestionowanego pozwolenia zawarte zostały również w piśmie Wojewody K. z dnia [...], którym organ zawiadomił skarżącego o wszczęciu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji z dnia [...], a które to pismo skarżący otrzymał w dniu [....] (dowód: zwrotne potworzenie odbioru przesyłki – k. 11 akt organu II instancji). Z powyższego bezsprzecznie zdaniem Sądu wynika, że skarżący powziął informację o istnieniu i istotnych elementach kwestionowanego pozwolenia, nie jak twierdzi dopiero w dniu [...], lecz już w dniu [...]. Wyjaśnienia zaś skarżącego, zawarte w zażaleniu oraz skardze, iż organ merytorycznie odniósł się do treści kwestionowanego pozwolenia dopiero w decyzji z dnia [...] i, że dopiero w momencie otrzymania tej decyzji ([...]) miał on możliwość zapoznania się ze stanowiskiem organu dotyczącym spornego pozwolenia nie zasługują na uwzględnienie. W świetle bowiem art. 148 § 2 kpa bez znaczenia dla ustalenia daty dowiedzenia się przez stronę o decyzji uzasadniającej żądanie wznowienia postępowania jest ocena prawidłowości lub wiarygodności decyzji, o której strona została poinformowana. Istotne jest zaś jedynie to, aby do strony dotarła wiadomość o wydaniu decyzji i zawartym w niej rozstrzygnięciu (patrz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 czerwca 1996 r., sygn. akt I SA 570/95, publ. Lex nr 29226). To ostatnie zaś miało miejsce w przedmiotowej sprawie, jak wykazano powyżej, w dniu [...]. Biorąc więc pod uwagę fakt, że skarżący wniósł do organu podanie o wznowienie postępowania oparte na przesłance z art. 145 § 1 pkt 4 kpa w dniu [...] (data nadanie pisma w polskiej placówce pocztowej), nie ulega wątpliwości, że miesięczny termin dla skutecznego złożenia wniosku o wznowienie postępowania z przyczyny określonej w art. 145 pkt 4 kpa w niniejszej sprawie nie został zachowany. O kwestionowanej decyzji skarżący dowiedział się bowiem ponad dwa i pół miesiące wcześniej od dnia, w którym wniósł podanie o wznowienie postępowania zakończonego ostateczną decyzją z dnia [...]. Z uwagi więc na okoliczność, że wznowienie postępowania jest uzależnione od łącznego spełnieni trzech warunków tj. warunku przedmiotowego (istnienie decyzji ostatecznej), podmiotowego (żądanie wznowienia pochodzi od strony postępowania, jeżeli nie jest ono wszczynane z urzędu) oraz warunku wniesienia podania o wznowienie w ustawowym terminie (art. 148 § 1 i 2, art. 145a § 2, art. 145b § 2 kpa), a w przedmiotowej sprawie bezwzględnie nie został spełniony trzeci ze wskazanych warunków, to należy stwierdzić, że rozstrzygnięcie orzekających organów o niedopuszczalności wznowienia postępowania z uwagi na uchybienie terminu do skutecznego złożenia wniosku o jego wznowienie, skutkujące wydaniem postanowienia o odmowie wznowienia postępowania jest prawidłowe i zgodne z obowiązującymi przepisami prawa regulującymi instytucję procesową wznowienia postępowania administracyjnego.

W ocenie Sądu na uwzględnienie nie zasługuje również wyrażony po raz pierwszy w zażaleniu, a powtórzony w skardze, zarzut strony naruszenia art. 145 § 1 pkt 5 kpa poprzez odmowę wznowienia postępowania w oparciu o przesłankę wskazaną w tym przepisie, pomimo że skarżący we wniosku o wznowienie postępowania wskazał na okoliczność wyjścia na jaw istotnych dla sprawy nowych okoliczności faktycznych i dowodów, istniejących w dniu wydania kwestionowanego pozwolenia, lecz nie znanych organowi je wydającemu (złożenie przez inwestora nieprawdziwego oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane). Zdaniem skarżącego wobec powzięcia przez organ takich informacji, zobowiązany był on z mocy prawa do zbadania przesłanki wznowienia określonej w art. 145 § 1 pkt 5 kpa. Z powyższego wynika, że skarżący w ramach przytoczonego zarzutu wskazał na konieczność rozważenia przez organ wznowienia postępowania z urzędu, i w konsekwencji zarzucił organom brak działania w tym zakresie. Odnosząc się do przytoczonego stanowiska skarżącego podkreślić należy, że w orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalił się pogląd wskazujący, iż wznowienie postępowania z urzędu przez organ jest jego prawem, a nie obowiązkiem oraz, że żaden z przepisów kodeksu postępowania administracyjnego czy też ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie daje możliwości wyegzekwowania od właściwego organu inicjatywy w tym zakresie w toku kontroli instancyjnej, czy też w drodze skargi do sądu administracyjnego na bezczynność (patrz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 marca 2002 r., sygn. akt II SA 2791/00, publ. lex nr. 83816; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 grudnia 2007 r., sygn. akt I SA/Wa 1299/07, publ. lex nr 357475; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjny w Warszawie z dnia 5 października 2007 r., sygn. akt IV SA/Wa 861/07, publ. lex nr 438975). Tym samym więc, w przypadku wniesienia podania o wznowienie postępowania administracyjnego, a następnie wydania przez organ postanowienia odmawiającego jego wznowienia z uwagi na niedochowanie przez stronę terminu do skutecznego złożenia wniosku o wznowienie, strona w zażaleniu, a następnie w skardze, nie może domagać się skontrolowania przez organ II instancji oraz Sąd bezczynności organu I instancji w przedmiocie podjęcia postanowienia o wznowieniu postępowania z urzędu. W przeciwnym razie doszłoby do sytuacji, jak zasadnie wskazano to w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 19 stycznia 2012 r. (sygn. akt II SA/Po 1105/11, publ. lex nr 1109836), w której strona mogłaby w istocie w każdym czasie, po upływie miesięcznego terminu wskazanego w art. 148 kpa, domagać się od organu wznowienia postępowania z urzędu w oparciu o przesłanki z art. 145 § 1 pkt 1-3, 5-8 kpa, a organ byłby zobligowany do podjęcia rozstrzygnięcia w tym zakresie. Nieskorzystanie przez organ z możliwości wszczęcia z urzędu postępowania o wznowienie postępowania nie może być objęte kontrolą legalności, gdyż w takiej sytuacji nie wydaje się postanowienia o odmowie wznowienia postępowania, które zarezerwowane jest jedynie do sytuacji, gdy został złożony wniosek o wznowienie postępowania (patrz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 sierpnia 1996 r., sygn. akt III SA 888/95, publ. lex nr 29463).

Zdaniem Sądu nie ma też żadnych podstaw do podważenia zasadności kwalifikacji wniosku skarżącego o wznowienie postępowania jako wniosku opartego na przesłance wznowieniowej z art. 145 §1 pkt 4 kpa. W piśmie tym bowiem wyraźnie i jednoznacznie wskazuje się, że skarżący żąda wznowienia postępowania zakończonego decyzją ostateczną z dnia [...] na podstawie wskazanego przepisu z uwagi na okoliczność nie wzięcia w nim udziału nie z własnej winy. Przytoczone zaś we wniosku okoliczności uzasadniające żądanie wznowienia postępowania w oparciu o podstawę z art. 145 §1 pkt 4 kpa, które według stanowiska skarżącego wyrażonego w zażaleniu i skardze winny były stanowić również podstawę do wznowienia postępowania z urzędu na podstawie przesłanki określonej w art. 145 § 1 pkt 5 kpa, nie mogły z przyczyn podanych powyżej stanowić podstawy do zobowiązania organu do działania z urzędu w tym zakresie, natomiast potraktowanie ich jako okoliczności stanowiących podstawę do wznowienia postępowania na wniosek strony, wobec zawarcia we wniosku jednoznacznego żądania wznowienia postępowania w oparciu o art. 145 §1 pkt 4 kpa, i de facto wyrażenia po raz pierwszy stanowiska o naruszeniu art. 145 § 5 kpa w zażaleniu, byłoby nieuprawnione i stanowiłoby naruszenie art. 147 kpa. Należy wyraźnie podkreślić, że organ administracji publicznej jest związanym podaniem o wznowienie postępowania i nie może zmienić z urzędu jego kwalifikacji, czy też rozszerzać podstaw, na których zostało ono oparte na skutek okoliczności zaistniałych w toku postępowania administracyjnego, w tym tych podniesionych po raz pierwszych w postępowaniu zażaleniowym. Tryb wnoszenia podania w sprawie wznowienia postępowania określony w art. 148 § 1 kpa oraz właściwość organów w tej sprawie (art.150 §1 kpa) powodują, że w postępowaniu zażaleniowym organ odwoławczy związany jest przesłankami wznowieniowymi zawartymi we wniosku i to one wyznaczają zakres postępowania organu tej instancji.

Uwzględniając wszystkie przytoczone powyżej przepisy prawa oraz poczynione do nich uwagi Sąd uznał, iż zaskarżone postanowienie Wojewody K. oraz poprzedzające je postanowienie Starosty Ż. odpowiadają prawu i w związku z tym na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270), oddalił skargę P. K.