II SA/Gd 619/12
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku
2012-11-27Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Wanda Antończyk /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wanda Antończyk po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi E. G. na decyzję Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej z dnia 24 sierpnia 2012 r., Nr [...] w przedmiocie przejścia do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa nieruchomości gruntowej pokrytej powierzchniową wodą płynącą postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Uzasadnienie
Zaskarżoną decyzją Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej utrzymał w mocy decyzję starosty grudziądzkiego z 31 maja 2012 r., stwierdzającą przejście do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa nieruchomości gruntowej, stanowiącej działkę nr [...], obręb B., gmina R., pokrytej powierzchniową wodą płynącą. Skarżąca wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na powyższe rozstrzygnięcie organu odwoławczego. W jej treści sformułowała wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Wniosek ten nie został żaden sposób uzasadniony.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek skarżącej nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 – tekst jednolity, powoływanej dalej jako p.p.s.a.), po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania. Uprawdopodobnienie okoliczności przemawiających za wstrzymaniem wykonania zaskarżonego aktu spoczywa na stronie skarżącej. Przesłanki uprawniające Sąd do udzielenia stronie ochrony tymczasowej, to niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Są to pojęcia nieostre, co wiąże się z koniecznością konkretyzacji zawartej w nich ogólnej normy i nadania im treści z uwzględnieniem okoliczności faktycznych każdej indywidualnej sprawy. Użycie spójnika "lub" oznacza, że przesłanki te mogą zachodzić alternatywnie. Szkoda, o jakiej mowa w przepisie art. 61 § 3 p.p.s.a, nie musi mieć charakteru materialnego. Chodzi bowiem o taką szkodę (uszczerbek majątkowy lub niemajątkowy), która nie będzie mogła być wynagrodzona (usunięta) przez późniejszy zwrot spełnionego świadczenia lub jego wyegzekwowanie ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego (vide: post. NSA z 20 grudnia 2004 r. w sprawie sygn. akt GZ 138/04, niepubl.). Natomiast trudne do odwrócenia skutki, to takie prawne lub faktyczne skutki, które raz zaistniałe powodują istotną lub trwałą zmianę rzeczywistości, przy czym powrót do stanu poprzedniego, może nastąpić tylko po dłuższym czasie lub przy stosunkowo dużym nakładzie sił i środków (por. postanowienie WSA w Białymstoku z dnia 3 sierpnia 2006 r., sygn. akt II SA/Bk 352/06, LEX nr 192964).
Podkreślić należy, że skarżąca nie przytoczyła żadnych okoliczności, które mogłyby skutkować uwzględnieniem jej wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Wnioskodawczyni bowiem nie tylko nie przytoczyła tych okoliczności, ale i w konsekwencji ich nie uzasadniła. Skarżąca nie wskazała okoliczności, które mogłyby uzasadniać powstanie znacznej szkody, w rozumieniu uszczerbku w majątku, będącego skutkiem wykonania tej decyzji. Nie określiła w szczególności konkretnie stopnia ewentualnej szkody, czy też jej rozmiaru. Z uzasadnienia wniosku nie wynika również możliwość powstania trudnych do odwrócenia skutków, które rozumieć należy jako skutki prawne, a nie faktyczne. Zresztą, na takie skarżąca w żaden sposób nie wskazuje.
Przepis art. 61 § 3 p.p.s.a. nie nakłada co prawda na stronę obowiązku udowodnienia przesłanek w nim określonych, jednak wymaga ich uprawdopodobnienia. Uprawdopodobnienie to nie może zaś opierać się tylko na samych twierdzeniach strony. Sąd musi w tym względzie dysponować jakimś materiałem dowodowym pozwalającym mu zająć stanowisko. Ciężar uprawdopodobnienia okoliczności uzasadniających wstrzymanie wykonania aktu spoczywa na stronie, która wywodzi skutki prawne ze swoich twierdzeń. Warunkiem wydania przez Sąd postanowienia o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu jest więc wykazanie przez stronę we wniosku okoliczności (zdarzeń) uzasadniających możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Uzasadnienie wniosku powinno odnosić się do konkretnych zdarzeń, świadczących o istnieniu poważnych zagrożeń, które uzasadniać mogą udzielenie ochrony tymczasowej (por. B. Dauter, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Komentarz, Zakamycze 2005, s. 168). Argumentacja strony musi być odpowiednia - tzn. w sposób przekonujący pokazująca konkretne relacje między brakiem wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji a wystąpieniem zagrożeń z art. 61 § 3 p.p.s.a. (tak: NSA w uzasadnieniu postanowienia z dnia 21 grudnia 2006 r., I FZ 525/06 nie publik). Twierdzenia zawarte we wniosku powinny być zaś poparte dokumentami źródłowymi. Sąd ocenia natomiast, czy argumenty przedstawione przez stronę przemawiają (lub nie) za udzieleniem ochrony tymczasowej. Natomiast, brak wskazania przesłanek wymaganych przez przepis art. 61 § 3 ustawy i poparcia ich odpowiednią argumentacją uniemożliwia sądowi ocenę zasadności złożonego przez stronę skarżącą wniosku (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 maja 2004 r., sygn. akt FZ 65/04, niepubl.).
Mając na względzie powyższe i uznając, że brak jest w niniejszej sprawie przesłanek do wstrzymania zaskarżonej decyzji, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji postanowienia.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Wanda Antończyk /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wanda Antończyk po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi E. G. na decyzję Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej z dnia 24 sierpnia 2012 r., Nr [...] w przedmiocie przejścia do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa nieruchomości gruntowej pokrytej powierzchniową wodą płynącą postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Uzasadnienie
Zaskarżoną decyzją Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej utrzymał w mocy decyzję starosty grudziądzkiego z 31 maja 2012 r., stwierdzającą przejście do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa nieruchomości gruntowej, stanowiącej działkę nr [...], obręb B., gmina R., pokrytej powierzchniową wodą płynącą. Skarżąca wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na powyższe rozstrzygnięcie organu odwoławczego. W jej treści sformułowała wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Wniosek ten nie został żaden sposób uzasadniony.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek skarżącej nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 – tekst jednolity, powoływanej dalej jako p.p.s.a.), po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania. Uprawdopodobnienie okoliczności przemawiających za wstrzymaniem wykonania zaskarżonego aktu spoczywa na stronie skarżącej. Przesłanki uprawniające Sąd do udzielenia stronie ochrony tymczasowej, to niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Są to pojęcia nieostre, co wiąże się z koniecznością konkretyzacji zawartej w nich ogólnej normy i nadania im treści z uwzględnieniem okoliczności faktycznych każdej indywidualnej sprawy. Użycie spójnika "lub" oznacza, że przesłanki te mogą zachodzić alternatywnie. Szkoda, o jakiej mowa w przepisie art. 61 § 3 p.p.s.a, nie musi mieć charakteru materialnego. Chodzi bowiem o taką szkodę (uszczerbek majątkowy lub niemajątkowy), która nie będzie mogła być wynagrodzona (usunięta) przez późniejszy zwrot spełnionego świadczenia lub jego wyegzekwowanie ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego (vide: post. NSA z 20 grudnia 2004 r. w sprawie sygn. akt GZ 138/04, niepubl.). Natomiast trudne do odwrócenia skutki, to takie prawne lub faktyczne skutki, które raz zaistniałe powodują istotną lub trwałą zmianę rzeczywistości, przy czym powrót do stanu poprzedniego, może nastąpić tylko po dłuższym czasie lub przy stosunkowo dużym nakładzie sił i środków (por. postanowienie WSA w Białymstoku z dnia 3 sierpnia 2006 r., sygn. akt II SA/Bk 352/06, LEX nr 192964).
Podkreślić należy, że skarżąca nie przytoczyła żadnych okoliczności, które mogłyby skutkować uwzględnieniem jej wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Wnioskodawczyni bowiem nie tylko nie przytoczyła tych okoliczności, ale i w konsekwencji ich nie uzasadniła. Skarżąca nie wskazała okoliczności, które mogłyby uzasadniać powstanie znacznej szkody, w rozumieniu uszczerbku w majątku, będącego skutkiem wykonania tej decyzji. Nie określiła w szczególności konkretnie stopnia ewentualnej szkody, czy też jej rozmiaru. Z uzasadnienia wniosku nie wynika również możliwość powstania trudnych do odwrócenia skutków, które rozumieć należy jako skutki prawne, a nie faktyczne. Zresztą, na takie skarżąca w żaden sposób nie wskazuje.
Przepis art. 61 § 3 p.p.s.a. nie nakłada co prawda na stronę obowiązku udowodnienia przesłanek w nim określonych, jednak wymaga ich uprawdopodobnienia. Uprawdopodobnienie to nie może zaś opierać się tylko na samych twierdzeniach strony. Sąd musi w tym względzie dysponować jakimś materiałem dowodowym pozwalającym mu zająć stanowisko. Ciężar uprawdopodobnienia okoliczności uzasadniających wstrzymanie wykonania aktu spoczywa na stronie, która wywodzi skutki prawne ze swoich twierdzeń. Warunkiem wydania przez Sąd postanowienia o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu jest więc wykazanie przez stronę we wniosku okoliczności (zdarzeń) uzasadniających możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Uzasadnienie wniosku powinno odnosić się do konkretnych zdarzeń, świadczących o istnieniu poważnych zagrożeń, które uzasadniać mogą udzielenie ochrony tymczasowej (por. B. Dauter, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Komentarz, Zakamycze 2005, s. 168). Argumentacja strony musi być odpowiednia - tzn. w sposób przekonujący pokazująca konkretne relacje między brakiem wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji a wystąpieniem zagrożeń z art. 61 § 3 p.p.s.a. (tak: NSA w uzasadnieniu postanowienia z dnia 21 grudnia 2006 r., I FZ 525/06 nie publik). Twierdzenia zawarte we wniosku powinny być zaś poparte dokumentami źródłowymi. Sąd ocenia natomiast, czy argumenty przedstawione przez stronę przemawiają (lub nie) za udzieleniem ochrony tymczasowej. Natomiast, brak wskazania przesłanek wymaganych przez przepis art. 61 § 3 ustawy i poparcia ich odpowiednią argumentacją uniemożliwia sądowi ocenę zasadności złożonego przez stronę skarżącą wniosku (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 maja 2004 r., sygn. akt FZ 65/04, niepubl.).
Mając na względzie powyższe i uznając, że brak jest w niniejszej sprawie przesłanek do wstrzymania zaskarżonej decyzji, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji postanowienia.
