• I SA/Wr 1023/12 - Wyrok W...
  29.03.2024

I SA/Wr 1023/12

Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu
2012-11-20

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Katarzyna Radom /przewodniczący/
Marta Semiczek
Tomasz Świetlikowski /sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Radom, Sędziowie Sędzia WSA Marta Semiczek, Sędzia WSA Tomasz Świetlikowski (sprawozdawca), Protokolant Edyta Luniak, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 20 listopada 2012 r. sprawy ze skargi A spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] czerwca 2012 r. nr [...] w przedmiocie zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 2003 r. oraz odsetek za zwłokę od zaległości z tytułu niewpłaconych w terminie zaliczek na ten podatek za styczeń, marzec, sierpień, wrzesień i listopad 2003 r. I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. stwierdza, że w/w decyzja nie podlega wykonaniu w całości; III. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej we W. na rzecz strony skarżącej kwotę [...] (słownie; [...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Przystępując do rozstrzygania, Sąd przyjął stan faktyczny i prawny sprawy j/n.

Skarżoną decyzją z [...] czerwca 2012 r. nr [...], Dyrektor Izby Skarbowej we W. (dalej: Dyrektor IS) uchylił w całości decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej we W. (dalej: Dyrektor UKS) z dnia [...] kwietnia 2009 r. nr [...], określającą A sp. z o. o. z/s we W. (dalej: spółka, strona, skarżąca) zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za 2003 r. w wysokości [...] zł oraz odsetki za zwłokę od zaległości z tytułu niewpłaconych w terminie zaliczek na ten podatek za styczeń, marzec, sierpień, wrzesień i listopad 2003 r. w łącznej kwocie [...] zł i określił to zobowiązanie w wysokości [...] zł zaś odsetki w kwocie [...] zł.

Z akt sprawy wynika, że orzekające w sprawie organy podatkowe uznały, że spółka zaniżyła uzyskany w 2003 r. przychód o [...] zł, z tytułu nieodpłatnego użytkowania - w styczniu i lutym 2003 r. - nieruchomości przy ul. K. we W. Zaniżenie przychodu wynikało także z nie ujęcia w rozliczeniu 2003 r. faktury z dnia [...] lutego 2004 r. nr [...], opiewającej na kwotę [...] zł, wystawionej tytułem wykonanych przez spółkę prac inwestycyjnych związanych

z przebudową ul. W. (odcinek od ul. P. do ul. B.) i remontem Mostu P. we W. Ustalono, że prace związane z realizacją tej inwestycji zostały zakończone w listopadzie 2003 r. Zatem, w/w kwota winna stanowić przychód 2003 r., a nie 2004 r., tj. roku, w którym fakturę wystawiono. Organy stwierdziły ponadto, że spółka zawyżyła koszty uzyskania przychodów ujmując w rozliczeniu za 2003 r. kwoty wynikające z faktur nie odzwierciedlających rzeczywistych zdarzeń gospodarczych (tzw. "pustych faktur"), wystawionych przez stację paliw A S.A., B – I. P., C – R. B., D – K. D., E - J. S.

i F – S. K.

Powyższe znalazło potwierdzenie w decyzji Dyrektora UKS, utrzymanej przez Dyrektora IS decyzją z [...] lipca 2009 r. nr [...].

Wyrokiem z 8 grudnia 2009 r. o sygn. akt I SA/Wr 1469/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej: WSA) we Wrocławiu uchylił w/w decyzję Dyrektora IS.

Sąd zakwestionował rozstrzygnięcie organu w części dotyczącej zaniżenia przez spółkę przychodu z tytułu nieodpłatnego korzystania z nieruchomości przy ul. K. we W.

Zdaniem Sądu, organ nie wyjaśnił także kwestii związanej z rozliczeniem faktury nr [...] z [...] lutego 2004 r. Odnośnie przyjęcia przez organ, że prace budowlane udokumentowane tą fakturą zostały wykonane w 2003 r., a zatem - zgodnie z art. 12 ust. 3a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r., nr 54, poz. 654 ze zm. - dalej: u.p.d.o.p.) - winny stanowić przychód 2003 r., a nie roku podatkowego, w którym faktura ta została wystawiona (2004 r.), Sąd zauważył, że w aktach sprawy znajduje się dowód w postaci protokołu odbioru robót z 4 lutego 2004 r., w oparciu o który podatnik wywodził, że prace potwierdzone sporną fakturą były wykonane w 2004 r. Sąd stwierdził, że organ winien odnieść się do powyższego dowodu w decyzji, a nie dopiero w skardze. Według Sądu, brak odniesienia się w decyzji do powyższego dowodu stanowi naruszenie przepisów procesowych, tj. art. 122, 180 i 187 ustawy

z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r., nr 8, poz. 60 ze zm.), w stopniu, który może mieć wpływ na wynik sprawy. W zależności bowiem od oceny tego dowodu zostanie rozstrzygnięta kwestia, czy sporne roboty zostały wykonane w 2003 r., czy też w 2004 r. W opinii Sądu, oceniając ów protokół, jako dowód w sprawie, organ powinien przede wszystkim wyjaśnić, czy został on podpisany przez przedstawiciela generalnego wykonawcy - kierownika budowy J. W., a to z uwagi na brak pieczątki imiennej w/w na tym protokole. Jeżeli zaś okaże się, że protokół ten nie budzi zastrzeżeń formalnych, dokonać jego oceny w aspekcie regulacji art. 12 ust. 3a u.p.d.o.p.

Odnośnie zawyżenia kosztów uzyskania przychodów poprzez ujęcie w ich ciężar kwot wynikających z faktur nieodzwierciedlających rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, Sąd w całej rozciągłości podzielił ocenę organów podatkowych.

Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z 7 grudnia 2011 r. o sygn. akt II FSK 1120/10, oddalił skargę kasacyjną wniesioną przez Dyrektora IS.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy, Dyrektor IS uznał, że strona nie uzyskała przychodu z nieodpłatnego świadczenia i stwierdził brak zaniżenia z tego tytułu przychodu. Z uwagi na powyższe, organ II instancji uchylił decyzję Dyrektora UKS

i określił stronie zobowiązanie (odsetki od zaliczek) w niższej wysokości.

W kwestii zaniżenia przychodu o [...] zł, tj. o wartość wykonanych

w 2003 r., a zaliczonych do przychodów w 2004 r., robót budowlanych, organ podtrzymał swoje stanowisko przedstawione w decyzji z [...] lipca 2009 r. Podniósł, że - w świetle materiału dowodowego - twierdzenie spółki, że objęte sporną fakturą roboty zakończone zostały w 2004 r., należy uznać za gołosłowne. W szczególności wskazał organ na pismo z 26 stycznia 2009 r., w którym inwestor, tj. G (dalej: [...]), podał, że wszelkie wynikające z faktury roboty zostały zakończone i odebrane w 2003 r.

Wyjaśnił organ, że - zgodnie ze wskazaniem Sądu - zlecił organowi I instancji wykonanie czynności w zakresie ustalenia, kto podpisał protokół odbioru robót,

a także przesłuchanie J. W., w celu jednoznacznego określenia zakresu robót, które były wykonywane przez spółkę w 2004 r. Wskazał, że

z protokołu przesłuchania świadka J. W. z 14 maja 2012 r. wynika, że nie podpisywał on protokołu odbioru robót z 4 lutego 2004 r., mimo że to jego nazwisko figurowało w tym protokole jako przedstawiciela H S.A. a podpis widniejący na protokole (bez pieczątki imiennej) to podpis A. T., który był dyrektorem rejonu i dyrektorem kontraktu "Budowa estakady g.". Ponadto świadek zeznał, że nie pamięta, jaki był zakres robót wykonywanych w 2004 r. Organ zauważył, że pomijając fakt, iż protokół nie został podpisany przez kierownika budowy J. W., który podpisywał wszystkie inne protokoły odbioru robót,

i który nie potwierdził jednoznacznie prowadzenia prac w 2004 r., to jest on sprzeczny

z faktami ustalonymi w oparciu o cały materiał dowodowy zebrany w sprawie.

W ocenie organu, przedłożony dokument, tj. protokół odbioru robót z dnia 4 lutego 2004 r. - w świetle zgromadzonego materiału dowodowego - był sporządzony dla wykazania robót uzasadniających wystawienie faktury w roku następnym, które winny być rozliczone w 2003 r. Zarówno bowiem inwestor, tj. G, zaprzecza, że w 2004 r. odbierał jeszcze jakieś roboty dotyczące przedmiotowej inwestycji, jak i zapisy na odpowiednich kontach w księgach rachunkowych spółki, wskazują, że koszty związane z realizacją inwestycji ponoszone były tylko w 2003 r. Brak jest zatem, zdaniem organu, podstaw do uznania, że kwota [...] zł stanowiła przychód 2004 r., nie zaś 2003 r.

W zakresie zawyżenia kosztów uzyskania przychodów przez zaliczenie w ich ciężar kwot wynikających z faktur nie odzwierciedlających rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, Dyrektor IS podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko. Dodał, że również WSA we Wrocławiu podzielił w tej kwestii stanowisko organów.

W skardze, wnosząc o uchylenie decyzji Dyrektora IS oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, strona zarzuciła naruszenie przepisów prawa poprzez:

- rażące naruszenie zasady dochodzenia prawdy obiektywnej oraz zasady zupełności postępowania dowodowego, tj. art. 122 w związku z art. 180 § 1, 187 § 1, 188 i 190 O.p. przez nie wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy i błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia;

- rażące naruszenie art. 120 i art. 191 O.p., poprzez dowolną ocenę zebranego

w sprawie materiału dowodowego;

- naruszenie art. 12 ust. 3a u.p.d.o.p.,

- naruszenie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

W uzasadnieniu strona zarzuciła, że wnioski wyciągnięte przez organ podatkowy na podstawie zeznań J. W., który nie podpisywał spornego protokołu, dowodzą naruszenia zasady swobodnej oceny materiału dowodowego, a ponadto podważają wartość dowodową przesłuchania tej osoby.

Dalej strona zakwestionowała prawidłowość ustaleń organów, że faktury wystawione przez A S. A., R. B., K. D.

i S. K., nie odzwierciedlały faktycznych zdarzeń gospodarczych oraz że kwoty potwierdzone tymi fakturami nie stanowią kosztów uzyskania przychodów spółki.

W odpowiedzi na skargę, Dyrektor IS wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje.

Skarga okazała się uzasadniona. Sąd stwierdza jednak, że nie wszystkie zarzuty skargi zasługują na uwzględnienie.

Chybione (spóźnione) są zarzuty wskazujące na naruszenie przez orzekające

w sprawie organy podatkowe przepisów prawa procesowego (art. 120, art. 122, art. 180 § 1, art. 187 § 1 i art. 191 O.p.) i materialnego (art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.) przez nie uznanie za koszt uzyskania przychodów spółki wydatków potwierdzonych fakturami wystawionymi przez A S.A., B – R. B., C – K. D., D – S. K.

Sąd zauważa, że w prawomocnym wyroku z 8 grudnia 2009 r. (sygn. akt I SA/Wr 1469) WSA we Wrocławiu ostatecznie przesądził, że wystawione przez w/w podmioty faktury, w części zakwestionowanej przez organy, nie odzwierciedlały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Z uwagi na powyższe wydatki potwierdzone tymi fakturami nie podlegały rozliczeniu jako koszty uzyskania przychodów.

W tym miejscu zaakcentowania wymaga, że zgodnie z art. 170 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 - dalej: u.p.p.s.a.), orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe,

a w przypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Moc wiążąca orzeczenia, określona w art. 170 u.p.p.s.a., oznacza, że wymienione w tym przepisie podmioty muszą przyjmować, że dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak stwierdzono

w prawomocnym orzeczeniu (tak: B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, 2005,

s. 390-392). Zatem w kolejnym postępowaniu, w którym pojawia się dana kwestia, nie może być już ona ponownie badana. Skutkiem zasady mocy wiążącej prawomocnego orzeczenia jest to, że przesądzenie we wcześniejszym wyroku kwestii o charakterze prejudycjalnym oznacza, że w postępowaniu późniejszym ta kwestia nie może być już

w ogóle badana. Zachodzi tu bowiem ograniczenie dowodzenia faktów, objętych prejudycjalnym orzeczeniem.

Sąd stwierdza zasadność zarzutów skargi w części dotyczącej naruszenia przepisów procesowych odnośnie ustaleń dotyczących daty, w jakiej wartość wykonanych przez spółkę prac budowlanych - potwierdzonych fakturą z dnia [...] lutego 2004 r. nr [...] - winna być rozliczona jako uzyskany przez spółkę przychód. Naruszenia te wynikają z faktu nie podjęcia przez organ podatkowy niezbędnych działań, które pozwoliłyby ustalić, czy treść jedynego w sprawie dowodu wskazującego, że wynikające z w/w faktury prace budowlane zostały wykonane w 2004 r., tj. protokołu odbioru robót z dnia 4 lutego 2004 r., potwierdza rzeczywisty stan rzeczy. Wagę

i znaczenie tego protokołu dostrzegł WSA we Wrocławiu w wyroku uchylającym pierwotnie wydaną przez Dyrektora IS decyzję. Z uzasadnienia wyroku wynika, że Sąd nie wykluczył, że ów dowód może potwierdzić, że określone w w/w fakturze prace zostały przez spółkę wykonane w 2004 r., stanowiąc przychód tego właśnie roku, nie zaś roku 2003. Sąd nie przyjął jednocześnie twierdzenia organów podatkowych, że skoro pozostały zebrany w sprawie materiał dowodowy potwierdza, że całość prac związanych z inwestycją została zakończona w listopadzie 2003 r., to także prace potwierdzone fakturą z [...] lutego 2004 r. oraz protokołem odbioru robót z 4 lutego 2004 r. musiały zostać wykonane w tej dacie.

WSA we Wrocławiu w wyroku z 8 grudnia 2009 r. zauważył, że zdaniem organów podatkowych prace budowlane dokumentowane fakturą z dnia [...] lutego 2004 r. zostały wykonane w 2003 r. a zatem winny stanowić przychód 2003 r. a nie roku podatkowego, w którym faktura została wystawiona. Sąd stwierdził, że z w/w stanowiskiem należałoby się zgodzić przy założeniu, że rzeczywiście prace udokumentowane fakturą zostały wykonane w 2003 r. To jednakże stanowisko organów - zdaniem Sądu - budzi wątpliwości gdy zważy się na treść protokołu odbioru robót z 4 lutego 2004 r. Zdaniem Sądu, skoro protokół z 4 lutego 2004 r. znajduje się w aktach administracyjnych sprawy

i skoro w oparciu o ten dowód podatnik wywodził, że prace odebrane tym protokołem były wykonywane w 2004 r. to rzeczą organów podatkowych było ustosunkowanie się do powyższego dowodu. Według Sądu, w zależności bowiem od oceny tego dowodu zostanie rozstrzygnięta kwestia, czy sporne roboty zostały wykonane w 2003 r., czy też w 2004 r. Sąd wskazał, że oceniając przedmiotowy protokół, jako dowód w sprawie, organ winien przede wszystkim (podkreślenie Sądu w składzie orzekającym obecnie) wyjaśnić, czy został on podpisany przez przedstawiciela generalnego wykonawcy -kierownika budowy J. W., a to z uwagi na brak pieczątki imiennej w/w na tym protokole. Jeżeli zaś okaże się, że protokół nie budzi zastrzeżeń formalnych dokonać jego oceny w aspekcie regulacji art. 12 ust. 3a u.p.d.o.f.

Także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 7 grudnia 2011 r. (sygn. akt II FSK 1120/10), oddalającym skargę kasacyjną Dyrektora IS od wyroku WSA we Wrocławiu, stwierdził, że od oceny dowodu w postaci spornego protokołu uzależnione jest rozstrzygnięcie kwestii, czy sporne roboty zostały wykonane w 2003 r., czy w roku 2004, oraz że oceny tej nie zastąpi ocena pozostałego zebranego w sprawie materiału dowodowego (podkreślenie Sądu w składzie orzekającym obecnie). Powyższe potwierdza, że również Sąd kasacyjny dostrzegł wagę i znaczenie tego protokołu dla rozstrzygnięcia sprawy. Oczywiście Sądowi II instancji nie chodziło o jakąkolwiek ocenę tego protokołu lecz jego ocenę racjonalną, rzetelną i wyczerpującą.

Zdaniem Sądu, w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę ponownie, organ podatkowy w dalszym ciągu nie wyjaśnił, czy sporny w sprawie protokół z dnia 4 lutego 2004 r. (także faktura z [...] lutego 2004 r.) potwierdza prace budowlane wykonane przez spółkę w 2004 r., czy też w 2003 r.

Zauważyć należy, że - mając na uwadze wskazania zawarte w wyroku z dnia

8 grudnia 2009 r. - Dyrektor IS zlecił organowi I instancji przesłuchanie, w charakterze świadka, J. W. w celu ustalenia, kto podpisał sporny w sprawie protokół odbioru robót oraz wyjaśnienia zakresu robót. Z protokołu przesłuchania tego świadka

z dnia 14 maja 2012 r. wynika, że świadek nie podpisał tego protokołu, mimo że to jego nazwisko figurowało w tym protokole jako przedstawiciela H S.A. oraz że widniejący na protokole (bez pieczątki imiennej) podpis to podpis A. T., który był dyrektorem rejonu i dyrektorem kontraktu "Budowa estakady g.". Ponadto świadek zeznał, że nie pamięta, jaki był zakres robót wykonywanych w 2004 r. Stwierdził jednak, że prace udokumentowane protokołem

z 4 lutego 2004 r. zostały z pewnością wykonane, ale nie pamięta, czy w 2004 r. były prowadzone jeszcze dodatkowe prace dotyczące przedmiotowej inwestycji.

Organ podatkowy poprzestał na powyższej czynności przesłuchania świadka. Stwierdził, że protokół nie został podpisany przez kierownika budowy J. W., który podpisywał wszystkie inne protokoły odbiory robót, i który nie potwierdził jednoznacznie prowadzenia prac w 2004 r. Według organu, sporny protokół

- w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego - "był sporządzony dla wykazania robót uzasadniających wystawienie faktury w roku następnym, które winny być rozliczone w 2003 r.".

Sąd stwierdza, że postawiona wyżej teza jest przedwczesna, stanowi wynik rozstrzygnięcia wszelkich wątpliwości na niekorzyść strony, będąc konsekwencją nie podjęcia wszelkich działań mających na celu należyte wyjaśnienie i załatwienie sprawy.

W wyroku uchylającym, dostrzegając wagę spornego protokołu odbioru robót, Sąd nakazał organowi "przede wszystkim" wyjaśnienie, czy został on podpisany przez przedstawiciela generalnego wykonawcy - kierownika budowy J. W. oraz dokonanie oceny formalnej tego protokołu.

Zalecenia Sądu nie miały charakteru wyczerpującego ("przede wszystkim" wyjaśnić), gdyż w chwili orzekania Sąd nie był w stanie przewidzieć dalszego rozwoju wydarzeń (np. jakich informacji dostarczy przesłuchanie J. W.). Dlatego też, zdaniem składu orzekającego, niezrozumiałym jest, dlaczego organ podatkowy poprzestał na przesłuchaniu J. W., skoro treść jego zeznań wygenerowała kolejne wątpliwości i kwestie, które należało wyjaśnić. W tym celu niezbędne było przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego z udziałem A. T., którego nazwisko wskazał J. W., jako osoby, której podpis widnieje na protokole. Z niezrozumiałych dla Sądu i tylko sobie wiadomych powodów, organ podatkowy zignorował osobę A. T., który mógł być w posiadaniu informacji, które mogły przyczynić się do wyjaśnienia sprawy. Tym bardziej, że J. W. nie wykluczył (nie potwierdził jednoznacznie, ale i nie zaprzeczył), że "jakieś" prace w ramach inwestycji były prowadzone (mogły być prowadzone) jeszcze w 2004 r.

Organ podatkowy nie wyjaśnił także, dlaczego sporny protokół podpisała inna osoba (A. T.) niż ta, której imienna pieczęć widniała na protokole (J. W.) i czy taka sytuacja była dopuszczalna. Tak postępując organ nie wykonał zarazem zaleceń Sądu odnośnie oceny formalnej spornego protokołu, naruszając w ten sposób przepis art. 153 u.p.p.s.a. Nie zastępuje tej oceny, w opinii Sądu, stwierdzenie organu, że protokół nie został podpisany przez kierownika budowy J. W., który podpisywał wszystkie inne protokoły odbioru robót.

Powyższe stanowi o naruszeniu przez Dyrektora IS przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, tj. naruszenie art. 122, art. 180 § 1 w zw.

z art. 181, art. 187 § 1 i art. 191 O.p. Sposób prowadzenia przez organ podatkowy postępowania niewątpliwie, zdaniem Sądu, nie czyni także zadość zasadzie zaufania do organów podatkowych, wyrażonej w art. 121 § 1 O.p.

Prowadząc dalsze postępowanie, organ podatkowy powinien podjąć niezbędne działania celem wyjaśnienia, czy sporny w sprawie protokół odbioru robót z 4 lutego 2004 r. potwierdza wykonanie przez stronę robót budowlanych w 2004 r., czy też

w 2003 r. W tym celu organ winien przede wszystkim przeprowadzić postępowanie wyjaśniające z udziałem A. T. i ustalić, dlaczego sporny protokół podpisał właśnie on, w sytuacji, kiedy na protokole widniała imienna pieczęć J. W., czy taka sytuacja była dopuszczalna, czy potwierdzone tym protokołem roboty budowlane zostały wykonane w 2004 r., czy w 2003 r. (...). Sąd nie wyklucza, że podjęte w sprawie ustalenia (informacje przekazane przez A. T.) zrodzą konieczność przeprowadzenia dalszych czynności procesowych.

Z uwagi na stwierdzone wyżej naruszenia przepisów postępowania podatkowego przedwczesna jest ocena zaskarżonej decyzji w kontekście naruszenia przez organ podatkowy przepisu art. 12 ust. 3a u.p.d.o.p.

Mając na uwadze powyższe, WSA we Wrocławiu, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) u.p.p.s.a., uchylił skarżoną decyzję (pkt I sentencji wyroku). Orzeczenie o wstrzymaniu wykonania decyzji do czasu uprawomocnienia się wyroku uzasadnia art. 152 u.p.p.s.a. (pkt II sentencji wyroku). Zasądzona na rzecz skarżącej spółki zgodnie z art. 200 u.p.p.s.a. - tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego - kwota [...] zł (pkt III sentencji wyroku) została przez Sąd ustalona stosownie do art. 206 u.p.p.s.a., z uwagi na częściowe tylko uwzględnienie skargi.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...