II SA/Wa 1017/12

Uzasadnienie

Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] kwietnia 2012 r., nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 268 a Kodeksu postępowania administracyjnego oraz art. 10 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. nr 52, poz. 525 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania Z. W., od decyzji [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] stycznia 2012 r., nr [...] odmawiającej wydania pozwolenia na broń palną bojową do ochrony osobistej, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż Z. W. we wniosku o wydanie pozwolenia na broń palną bojową do ochrony osobistej wskazał, że jest osobą dopuszczoną do posiadania broni, posiada ważną licencję pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia, licencję pracownika zabezpieczenia technicznego, a przez blisko [...] lat pełnił zawodowo służbę wojskową, posiada zatem wiedzę teoretyczną, umiejętności praktyczne i doświadczenie w posługiwaniu się bronią. Ponadto od dłuższego czasu ma obawy o życie własne i rodziny. Naprzeciwko jego miejsca zamieszkania, w znajdującym się tam barze, prowadzona jest sprzedaż alkoholu. Od ponad dwóch lat zgłasza miejscowej policji i straży miejskiej różnego rodzaju incydenty, a zatrudnione w tym barze osoby cechuje agresja, co dla niego i dla jego małżonki jest uciążliwe oraz powoduje obawy o bezpieczeństwo ich życia i zdrowia. Wskazał również, iż w nocy z dnia [...] na [...] 2011 r. do jego domu zostały wrzucone słoiki z nieznaną substancją, które to zdarzenie zakłóciło ich spokój oraz spowodowało duże straty w mieniu. Do wniosku dołączył orzeczenie lekarskie i psychologiczne potwierdzające brak u niego przeciwwskazań do dysponowania bronią palną.

Organ I instancji ustalił, że strona nie figuruje w rejestrze skazanych Krajowego Rejestru Karnego oraz posiada pozytywną opinię z miejsca zamieszkania. Z informacji z Komendy Miejskiej Policji w L. z dnia [...] listopada 2011 r. wynika, że miejsce zamieszkania strony nie należy do rejonów szczególnie zagrożonych przestępczością, a w okresie ostatnich dwóch lat Z. W. zgłosił jedno zdarzenie w dniu [...] 2011 r., tj. uszkodzenie elewacji oraz wnętrza jego domu. Postępowanie w tej sprawie zostało umorzone z powodu niewykrycia sprawcy. Ponadto zgłaszał on kilkakrotnie potrzebę interwencji Policji z powodu nieprawidłowo parkujących pojazdów oraz głośnej muzyki dobiegającej z baru znajdującego się naprzeciwko jego miejsca zamieszkania. Natomiast w trakcie codziennych służb i obchodu nie stwierdzono żadnych nieprawidłowości. Za każdym razem panował ład i porządek, nie napotkano nietrzeźwych osób oraz nieprawidłowo zaparkowanych pojazdów, a miejsce zamieszkania strony nie jest w sposób szczególny zagrożone przestępczością.

Również z pozytywnej dla strony opinii właściwej miejscowo jednostki Policji wynika, że jej miejsce zamieszkania nie znajduje się w rejonie szczególnie zagrożonym przestępczością.

Wobec powyższego, organ I instancji uznał, że przedstawione przez stronę okoliczności nie wskazują na występowanie realnego, stałego i ponadprzeciętnego zagrożenia życia lub zdrowia zarówno jej, jak i osób dla niej najbliższych, zatem nie została spełniona dyspozycja art. 10 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji. Z tego względu decyzją z dnia 19 stycznia 2012 r. organ ten odmówił wydania pozwolenia na broń palną bojową do ochrony osobistej.

Od przedmiotowej decyzji strona złożyła odwołanie do Komendanta Głównego

Policji, zarzucając, iż ocena materiału dowodowego dokonana przez organ I instancji jest lakoniczna i pozbawiona merytorycznej analizy. Powołała się również na argumenty przytoczone we wniosku o wydanie jej pozwolenia na broń, tj. legitymację osoby dopuszczonej do posiadania broni palnej, uprawnienia pracownika ochrony fizycznej i zabezpieczenia technicznego drugiego stopnia oraz swoje doświadczenie w posługiwaniu się bronią palną. Wskazała, iż zdarzenie z dnia [...] 2011 r., w czasie którego doszło do uszkodzenia elewacji jej domu i wrzucenia pojemników z nieznaną substancją do jego wnętrza świadczy o zagrożeniu jej bezpieczeństwa i osób dla niej najbliższych. Ponadto do uszkodzenia elewacji jej domu doszło też dzień wcześniej.

Komendant Główny Policji nie podzielił zarzutów strony i stwierdził, że zgodnie z dyspozycją art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji, właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla siebie samego, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni. Natomiast zgodnie z ust. 3 pkt 1 tego przepisu prawa, za ważną przyczynę posiadania broni do ochrony osobistej uważa się w szczególności stałe, realne i ponadprzeciętne zagrożenie życia lub zdrowia. Podkreślił, że pozwolenie na broń do ochrony osobistej wydawane jest osobom, którym zagraża stałe i ponadprzeciętne niebezpieczeństwo zamachu na życie lub zdrowie. Fakty w tym zakresie muszą być jednak obiektywne i udokumentowane, a subiektywne odczucia wnioskodawcy w tej kwestii są niewystarczające.

Powołując się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 stycznia 2007 r., sygn. akt VI SA/Wa 2167/06, organ wskazał, że za wydaniem pozwolenia na broń do ochrony osobistej przemawiać muszą okoliczności potwierdzające, że osoba ubiegająca się o takie pozwolenie znajduje się w sytuacji rzeczywistego, stałego i ponadprzeciętnego, tj. wyróżniającego ją z ogółu obywateli, zagrożenia życia lub zdrowia. Prawo do posiadania broni palnej należy więc przyznać osobie, która powoła te szczególne okoliczności uzasadniające wyposażenie jej w tak drastyczny środek ochrony osobistej i przekona organy Policji, że w jej przypadku istnieje stałe, realne i ponadprzeciętne zagrożenie dla jej bezpieczeństwa osobistego, przy czym zagrożenie to ma charakter obiektywny, a nie wynika tylko z jej subiektywnego przekonania.

W ocenie Komendanta Głównego Policji w przypadku strony wskazane wyżej okoliczności nie zachodzą. Niewątpliwie poniosła ona szkody związane z uszkodzeniem mienia i sprawcy tego uszkodzenia nie zostali ustaleni, lecz okoliczności te nie mają, wbrew odczuciu wymienionego, charakteru zamachu na jego życie bądź zdrowie, a przy tym nie spełniają przesłanek stałości i ponadprzeciętności tego rodzaju zagrożenia.

W tych okolicznościach, w ocenie Komendanta Głównego Policji, brak jest podstaw do wydania Z. W. żądanego pozwolenia.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Z. W. wniósł o uchylenie decyzji Komendant Głównego Policji z powodu jej rażącej niezgodności z prawem.

W uzasadnieniu skargi podkreślił, że powoływanie się w decyzji na art. 10 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji jest stanowiskiem błędnym, a więc niemerytorycznym, ponieważ przepis ten nie rozpatruje zaistniałej sytuacji w kategoriach "stałe, realne i ponadprzeciętne" zagrożenie życia lub zdrowia, zaś twierdzenie, że w odniesieniu do niego nie występuje zagrożenie uzasadniające wydanie pozwolenia na broń ostrą jest nieprawdziwe i tendencyjne. Skarżący podniósł, iż przedstawił okoliczności wskazujące na zagrożenia dla niego i jego rodziny życia i zdrowia, jakie istniały i istnieją oraz, że zagrożenie nie powinno być oceniane na podstawie jednego wywiadu przeprowadzonego przez dzielnicowego Policji. Wskazał na popełnione w ubiegłym roku przestępstwo, które wiązało się z napadem na jego życie, co znajduje odzwierciedlenie w przekazanych organowi I instancji dokumentach. Skarżący zarzucił ponadto, że decyzja organu jest mało merytoryczna i przytacza się w niej wielokrotnie argumenty, które nic nie wnoszą do sprawy, tymczasem nie uwzględnia się, że przez blisko czterdzieści lat pełnił on zawodową służbę wojskową, legitymował się licencjami pracownika ochrony fizycznej i zabezpieczenia technicznego drugiego stopnia, a zatem ma wystarczającą wiedzę i umiejętności w posługiwaniu się bronią palną.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji, wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, sąd administracyjny kontroluje legalność rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu administracyjnym z punku widzenia zgodności z prawem materialnym i obowiązującymi przepisami prawa procesowego.

Skarga analizowana pod tym kątem nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja i utrzymana nią w mocy decyzja organu I instancji nie naruszają prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie miały przepisy art. 10 ust. 1 oraz art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji, według stanu obowiązującego na datę orzekania przez organy Policji.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1, właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli okoliczności, na które powołuje się osoba ubiegająca się o pozwolenie, uzasadniają jego wydanie, w szczególności w celach ochrony osobistej. Taki cel wskazał Z. W. we wniosku o wydanie pozwolenia.

Zasadnie organy Policji uznały, że okolicznością faktyczną, uzasadniającą wydanie pozwolenia na broń palną bojową do ochrony osobistej jest stałe, realne i ponadprzeciętne zagrożenie życia lub zdrowia wnioskodawcy. Zagrożenie to musi mieć także charakter obiektywny. Jest to prawidłowo sformułowane hipoteza normy prawnej z art. 10 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 3 ustawy stosowanej w sprawie.

Wbrew zarzutom skargi organy Policji rozpatrzyły cały materiał dowodowy i dokonały jego właściwej oceny uznając, że nie wynika z niego realne, ponadprzeciętne zagrożenie dla życia i zdrowia skarżącego oraz dla jego rodziny. Poczynione ustalenia i wyprowadzone z nich wnioski organ odmawiający wydania pozwolenia oparł nie tylko na wywiadzie dzielnicowego Policji, lecz na opinii Komendanta Miejskiego Policji w L., materiale zebranym w sprawie uszkodzenia mienia skarżącego, a także na informacjach dotyczących okoliczności mających związek z zagrożeniem dla życia i zdrowia strony. Wskazywane przez skarżącego zdarzenie mające miejsce w nocy z [...] na [...] sierpnia 2011 r., w czasie którego doszło do uszkodzenia elewacji domu i wrzucenia pojemników z nieznaną substancją do jego wnętrza, zostało ocenione przez organy Policji, jako zamach na mienie skarżącego, a nie jego życie.

W oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy ustalono, że obawy skarżącego o bezpieczeństwo własne i osób najbliższych są ściśle związane z istnieniem konfliktu sąsiedzkiego z właścicielem oraz pracownikami baru znajdującego się nieopodal jego miejsca zamieszkania, z którymi posiada złe relacje i zasadnie organy przyjęły, że posiadanie broni nie zapobiegnie sytuacjom konfliktowym.

W ocenie Sądu, omówienie dowodów i wyprowadzenie z nich wniosków dokonane zostało zgodnie z art. 80 Kodeksu postępowania administracyjnego, wyrażającym zasadę swobodnej oceny dowodów.

Podnoszona przez skarżącego okoliczność dotycząca jego długoletniej służby wojskowej i umiejętności w posługiwaniu się bronią nie należy do przesłanek, o których wyżej mowa, uzasadniających wydanie pozwolenia na broń palną bojową do ochrony osobistej.

Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), orzekł, jak w wyroku.