II SA/Bd 263/12

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] Wojewoda [...] (zwany dalej w skrócie "Wojewodą") utrzymał w mocy decyzję Starosty [...] z dnia[...], którą to decyzją Starosta zatwierdził projekt budowlany i udzielił A. S. pozwolenia na budowę: nadbudowę budynku (pomieszczenia gospodarcze) wraz z dobudową schodów oraz przebudową istniejącego budynku (wykonanie fundamentu i obmurowanie budynku cegłą klinkierową wraz ze słupkami z cegły klinkierowej) na działce nr geod. 463/7 położonej w[...].

Powyższą decyzję poprzedziło następujące postępowanie:

Wnioskiem z dnia [...]r. inwestor A. S. zwróciła się do Starosty [...] o wydanie pozwolenia na budowę: nadbudowę budynku przeznaczonego na działalność gospodarczą wraz z dobudową schodów – na działce nr 463/7 w[...].

Decyzją z dnia [...] Starosta [...] (zwany dalej w skrócie "Starostą") zatwierdził projekt budowlany i udzielił A. S. pozwolenia na nadbudowę i przebudowę istniejącego budynku przeznaczonego na działalność gospodarczą - nadbudowa poddasza gospodarczego wraz z dobudową schodów oraz przebudową fundamentów i ścian zewnętrznych dla wzmocnienia elementów konstrukcyjnych na działce nr 463/7 położonej w [...].

Od decyzji tej odwołanie wnieśli skarżąca A. H. oraz D. H. – właściciele sąsiedniej nieruchomości.

W wyniku postępowania odwoławczego Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] uchylił w całości decyzję Starosty z dnia [...] r. i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

Na wskazaną decyzję Wojewody inwestorzy – A. i Cz. S. wnieśli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy. Wyrokiem z dnia 23 lipca 2008 r., sygn. akt II SA/Bd 377/08 Sąd oddalił skargę.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Starosta decyzją z dnia [...] zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na nadbudowę i przebudowę istniejącego budynku przeznaczonego na działalność gospodarczą - nadbudowa poddasza gospodarczego wraz z dobudową schodów oraz przebudowa fundamentów i ścian zewnętrznych dla wzmocnienia elementów konstrukcyjnych, na działce nr 463/7 położonej w [...].

W wyniku rozpatrzenia odwołania skarżącej A. H. Wojewoda decyzją z dnia [...] uchylił decyzję Starosty z dnia [...] r. w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy i uzupełnieniu materiału sprawy wskazaną na wstępie decyzją z dnia [...] Starosta [...] zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na nadbudowę budynku (pomieszczenia gospodarczego) wraz z dobudową schodów oraz przebudową istniejącego budynku (wykonanie fundamentu i obmurowanie budynku cegłą klinkierową wraz ze słupkami z cegły klinkierowej) na działce nr [...].

Od decyzji tej odwołanie wniosła A. H. zarzucając, że bar, w którym odbywa się sprzedaż alkoholu nie powinien znajdować się obok Niepublicznego Zakładu [...], którego odwołująca się jest kierownikiem. Skarżąca zarzuca, że planowana inwestycja spowoduje zacienianie ściany południowo-wschodniej jej budynku, a podniesiony w wyniku nadbudowy komin będzie i tak za nisko, co w odniesieniu do jego odległości od nieruchomości skarżącej, będzie nadal stanowiło problem zanieczyszczenia i zagrożenia pożarowego.

Decyzją z dnia [...] Wojewoda [...] utrzymał w mocy decyzję Starosty z dnia [...] r.

Tą decyzję A. H. zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, który prawomocnym wyrokiem z dnia 17 sierpnia 2011 r., sygn. akt II SA/Bd 632/11 uchylił zaskarżoną decyzję Wojewody z dnia [...]r.

W uzasadnieniu wyroku Sąd, analizując zasady sytuowania budynków na działce budowlanej zawarte w § 12 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690; zwanego dalej "rozporządzeniem w sprawie warunków technicznych") stwierdził, że w przedmiotowej sprawie budynek inwestora znajduje się już w granicy działki, a zamierzenie budowlane polega na nadbudowie tak usytuowanego obiektu. Nadbudowa nie jest nowym usytuowaniem obiektu, nie determinuje nowej lokalizacji obiektu. Ani przepisy administracyjne, ani przepisy prawa cywilnego nie stanowią o zakazie nadbudowy. Dodatkowo na możliwość dokonywania nadbudowy wskazuje obecna regulacja § 12 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych. Przepis ten stanowi, że nadbudowa nie może być wyższa niż podniesienie o jedną kondygnację i nie mogą w ścianie zlokalizowanej przy granicy znajdować się otwory okienne lub drzwiowe. Zastrzeżono przy tym, że takie usytuowanie stanowi objęcie sąsiedniej działki budowlanej obszarem oddziaływania obiektu w rozumieniu art. 3 pkt 20 z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623; ze zm., zwanej dalej "Prawem budowlanym"). Obszar oddziaływania danego obiektu to teren w otoczeniu obiektu, którego dotyczą określone ograniczenia w zagospodarowaniu, wynikające z przepisów odrębnych. Ograniczenia w zagospodarowaniu dotyczą odległości w zabudowie i zagospodarowaniu terenu w tym odległości między budynkami ze względu na zacienienie (§ 57 - 60 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych), zapewnienie właściwych odległości ze względu na bezpieczeństwo przeciwpożarowe (§ 226 – 235 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych) i inne.

Z powyższego przepisu wynika zatem, że konsekwencją usytuowania budynku przy granicy i jego nadbudowy jest objęcie sąsiedniej działki budowlanej obszarem oddziaływania w rozumieniu art. 3 pkt 20 Prawo budowlane. Oznacza to, że szczególnej analizie należy poddać ewentualne ograniczenia praw w zagospodarowaniu i korzystaniu z działki sąsiedniej.

Zdaniem Sądu organ odwoławczy zwracał uwagę na ten aspekt w poprzednio wydanej decyzji uchylającej decyzję organu I instancji i obecnie ocenił słuszny interes skarżących w kontekście zakłóceń w korzystaniu z nieruchomości, ochrony interesów osób trzecich (art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego), przepisów dotyczących ochrony własności.

W ocenie Sądu nie stanowią przeszkody do wydania pozytywnej decyzji o pozwoleniu na budowę obawy o naruszenie stosunków sąsiedzkich, czy kwestii związanych z obawami o naruszenie ustalonego sposobu użytkowania nadbudowanego obiektu. W tym przedmiocie organ architektoniczno – budowlany nie jest właściwy do rozstrzygania ewentualnych sporów. Sąd zaznaczył, że zarówno obiekt inwestora jak i skarżącej pełnią także funkcję usługową, a możliwe uciążliwości związane z wykonywaniem tej funkcji mogą być kontrolowane przez właściwe organy.

Sąd wskazał, że organ ocenił ograniczenia w zagospodarowaniu nieruchomości sąsiedniej pod kątem zabezpieczeń przeciwpożarowych. Projekt zagospodarowania działki został uzgodniony bez uwag przez rzeczoznawcę do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych. Projekt przewiduje od strony granicy z działką sąsiednią mur ogniowy o wysokości 30 cm ponad płaszczyznę dachu, co stanowi wyraz ochrony interesów osób trzecich w kwestii bezpieczeństwa pożarowego. Spełnia on też warunek określony w § 12 ust. 1 pkt 5 lit. c rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (Dz. U. Nr 120 z 2003 r. poz. 1133, ze zm.)

Sąd podzielił także ocenę prawną organu w kwestii dotyczącej zacienienia obiektu skarżącej. Zdaniem Sądu organ słusznie zwrócił uwagę, że zapewnienie oświetlenia dziennego, dostosowanego do przeznaczenia, kształtu i wielkości pomieszczenia, dotyczy pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi (§ 57 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych oraz § 13 dotyczący odległości budynku z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi od innych obiektów). W rozpoznawanej sprawie chodzi o to, że decyzja o zatwierdzeniu projektu budowlanego budynku skarżącej stanowiła, że od strony projektowanej inwestycji nie przewidziano żadnych otworów okiennych w ścianie powyżej tarasu. Istnieją wyłącznie drzwi balkonowe prowadzące z korytarza na taras. Zatwierdzone przez organy administracji architektoniczno - budowlanej dokumenty nie przewidywały innej funkcji poddasza skarżącej, niż pomieszczenia nieużytkowe.

Ponadto wobec tego, że zabudowa należąca do skarżącej jest oddalona od granicy działki o 5 m, nie ma obawy zacienienia jej budynku.

Sąd podzielił też dokonaną przez organ ocenę co do kwestii zanieczyszczeń, skutków nadbudowy pomieszczenia z przeznaczeniem na pomieszczenie gospodarcze, a nie bar.

Zdaniem Sądu nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut naruszenia zaufania do działania organów administracji przez wydanie decyzji o odmiennym rozstrzygnięciu w przedmiotowej sprawie. Uchylenie decyzji organu w ramach toczącego się postępowania w sprawie nie oznacza, że ostateczna decyzja będzie również niekorzystna dla inwestora. Organ odwoławczy korzystając z katalogu rozstrzygnięć określonych w art. 138 K.p.a., o ile są one poprawne merytorycznie, nie narusza przepisów prawa.

Zdaniem Sądu nie doszło także do naruszenia równości stron. Sąd stwierdził, że znajdujące się na działce skarżącej zadaszenie nad tarasem jest konstrukcją odrębną od budynku i nie może być kwalifikowana według definicji art. 3 pkt 2 Prawa budowlanego, co implikuje brak podstaw do zastosowania ograniczeń dla projektowanej nadbudowy określonych w rozporządzeniu w sprawie warunków technicznych. Przepisy tego rozporządzenia limitują uprawnienia sąsiadów w sposobie zagospodarowania działki w odniesieniu do wielkości zabudowy usytuowanej przy granicy działki. Inne natomiast warunki dotyczą nadbudowy istniejącego już budynku, gdzie w grę wchodzą skutki związane z ustaleniem obszaru oddziaływania na nieruchomość sąsiednią. Nadbudowa nie zmienia warunków zagospodarowania terenu, jedynie tworzy bryłę o innych gabarytach.

Jako powód uchylenia decyzji Wojewody z dnia [...]r. Sąd wskazał okoliczność, że organ nie poczynił ustaleń, czy budynek, mający podlegać nadbudowie, nie stanowi samowoli budowlanej. Zdaniem Sądu – jeżeli obiekt zasadniczy (mający podlegać rozbudowie) postawiony został zgodnie z przepisami, na podstawie pozwolenia na budowę, poczynione przez organ ustalenia co do możliwości nadbudowy, usytuowania obiektu w terenie są prawidłowe.

Po kolejnym ponownym rozpatrzeniu sprawy Wojewoda wskazaną na wstępie decyzją z dnia [...]r. utrzymał w mocy decyzję Starosty z dnia [...]r. zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą A. S. pozwolenia na budowę.

Organ ustalił, że obiekt mający ulec nadbudowie powstał na podstawie decyzji Burmistrza [...] z dnia [...] o pozwoleniu na rozbudowę budynku mieszkalnego i gospodarczego. Z wymienionych w ten decyzji obiektów to właśnie budynek gospodarczy stanowi istniejący na działce stanowiącej od 14 lutego 2007 r. własność A. i Cz. S. obiekt gospodarczy, planowany obecnie do nadbudowy, co wynika z projektu zagospodarowania terenu.

W pozostałej części uzasadnienia Wojewoda powielił argumentację zawartą w poprzedniej swojej decyzji z dnia [...]r.

Na powyższą decyzję Wojewody skarżąca wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy.

Zarzucając zaskarżonej decyzji rażące naruszenie prawa oraz zasady pewności obrotu prawnego i zaufania do władzy publicznej - wniosła o stwierdzenie nieważności decyzji I i II instancji.

Jednocześnie skarżąca podtrzymała wszystkie swoje uwagi podnoszone w poprzednich odwołaniach i skargach.

W uzasadnieniu skargi wskazała, że decyzja o pozwoleniu na budowę została wydana dla działki o nr 463/7, która to według skarżącej nie istniała w chwili składania wniosku o pozwolenie na budowę przez inwestorów i wobec tego w ocenie skarżącej A. S. w oświadczeniu z dnia 3 grudnia 2007 r. o posiadaniu ww. działki podała nieprawdę.

Ponadto skarżąca stwierdziła, że działka nr 463/7 została niepoprawnie wpisana do rejestru gruntu na podstawie postanowienia o podziale, a nie decyzji. Zdaniem skarżącej wstępny plan podziału będący załącznikiem do postanowienia wskazuje, że działka będąca obecnie w posiadaniu S. posiada nr 463/6, podczas gdy działka o tym numerze była już wtedy w posiadaniu skarżącej.

Skarżąca zarzuciła, że wskazany budynek jest źle usytuowany względem granicy, a ponadto:

1. brak jest geodezyjnego wytyczenia obiektu,

2. ówczesny właściciel sąsiedniej działki nie był informowany o toczącym się postępowaniu,

3. usytuowanie obiektu na granicy wymagało szczególnego zbadania sprawy wynikającego z ustawy prawo budowlane i warunków technicznych umiejscowienia budynków.

Skarżąca podniosła, że pozwolenie na budowę nr [...] r. wydane zostało zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego miasta [...] z dnia 18 grudnia 1991 r. Zdaniem skarżącej w tym przypadku zgodnie z prawem budowlanym i warunkami technicznymi na usytuowanie budynków na granicy wymagana jest pisemna zgoda sąsiada. Ówczesny sąsiad jednakże o takiej inwestycji w ogóle nie widział – nie był o niej zawiadamiany.

Skarżąca podniosła, że na planie zagospodarowania nie określono odległości od budynku sąsiadów, a podany wymiar wręcz wskazuje, że już na etapie projektu określono zamiar przekroczenia granicy działki skarżącej o 65 cm.

Kolejnym zarzutem skarżąca uczyniła fakt, że decyzja zatwierdzająca projekt budowlany z dnia 20 sierpnia 2002 r. została wydana na podstawie nieważnej decyzji o warunkach zabudowy z dnia [...] r., ponieważ straciła ona ważność 31 grudnia 2001 r.

Skarżąca zakwestionowała także wiarygodność dokumentów dotyczących zawiadomienia o rozpoczęciu budowy na podstawie pozwolenia na budowę z [...] r., wskazała na przedwczesne rozpoczęcie tej budowy, brak zezwolenia na użytkowanie, co było warunkiem przystąpienia do użytkowania w decyzji [...]r. Skarżąca podniosła, że w rejestrze zakończonych budów w 2002 r. w Urzędzie Miasta znaleziono, zamiast zezwolenia na użytkowanie, jedynie ślad w postaci wpisu w rejestrze zawiadomień o zakończeniu budowy (pozycja[...]), samego dokumentu zgłoszenia nie znaleziono.

Skarżąca stwierdziła, że istotną sprawą jest też to, że – zdaniem skarżącej - nastąpiła bezprawna zmiana sposobu użytkowania pomieszczenia gospodarczego na pawilon gastronomiczny i dlatego w zaskarżanej niniejszą skargą decyzji nie podaje się, jaki rodzaj obiektu jest nadbudowywany. Skarżąca podniosła, że jedynie jest mowa o pomieszczeniach na działalność gospodarczą. Zmiana sposobu użytkowania jest w ocenie skarżącej samowolą budowlaną.

Skarżąca wskazała, że do zgłoszenia zakończenia robót budowlanych z [...] r. dołączono, po terminie, plan inwentaryzacji geodezyjnej niezgodnej z protokołem.

Skarżąca poinformowała, że sprawa skierowana została do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] w celu zbadania legalności istnienia budynku, gdyż w ocenie skarżącej na podstawie przedstawionego aktu notarialnego i zezwoleń na budowę nie można osądzić o legalności budynku, a organem właściwym jest ten właśnie nadzór budowlany. Ponadto w sprawie poświadczenia nieprawdy skarżąca złożyła zawiadomienie w prokuraturze, a do Samorządowego Kolegium Odwoławczego we [...] skierowała wniosek o unieważnienie warunków zabudowy, na podstawie których wydana została zaskarżona decyzja.

Wojewoda w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie i podtrzymał swoje stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji z dnia [...] r. Podniósł, że inwestor pismem z dnia [...] r. przedłożył organowi odwoławczemu wypis aktu notarialnego z dnia [...] r., z którego wynika, że C. i A. S. nabyli nieruchomość, tj. działki numer 461/4 i 463/7 położone przy[...]. Ponadto Wojewoda wskazał, że inwestor załączył odpis księgi wieczystej, zgodnie z którym wg stanu na dzień 3 lipca 2007 r. S. są właścicielami działek nr 463/7 i 461/4 położonych wskazanym powyżej adresem. Organ zaznaczył dodatkowo, że decyzja Burmistrza [...] z dnia [...] o warunkach zabudowy, ustala warunki zabudowy dla działki nr 463/7 położonej przy ul. [...]. Powyższe w ocenie organu stanowi bezsporny dowód na to, że inwestor złożył zgodne z prawdą oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Zarzut skarżącej, że działka nr 463/7 nie istnieje w wydziale ksiąg wieczystych jest w ocenie organu niezrozumiały, bowiem w dniu składania oświadczenia o prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, inwestor był upoważniony do złożenia takiego oświadczenia.

W piśmie z dnia 16 kwietnia 2012 r. skarżąca podniosła, że dokonanie podziałów działki nr 463/7 zmieniło odległości na granicach, co ma istotny wpływ na wydane zezwolenie na budowę.

Skarżąca stwierdziła, że w korekcie wniosku z dnia [...] r. mowa jest o przebudowie istniejącego budynku i zgodnie z tym, przebudowywany budynek powinien być w jej ocenie dostosowany do obowiązującego prawa budowlanego. Skarżąca uważa, że projekt powinien uwzględniać nowe stosunki do granicy a tym samym umiejscowienie okien i drzwi względem niej.

Skarżąca zaznaczyła, że obecnie budowa na sąsiedniej działce rozpoczęła się od wylania nowych fundamentów, na których mają powstać nowe filary budynku, z czego skarżąca wywodzi fakt, iż faktycznie budynek powstaje na nowo.

W piśmie procesowym z dnia [...] r. skarżąca podniosła, że wniosła o wstrzymanie wykonania decyzji Starosty [...] o pozwoleniu na budowę, bowiem w ocenie skarżącej została ona wydana na podstawie sfałszowanej ręcznie mapy.

Dodatkowo skarżąca podniosła, że w obecnej sprawie prowadzonych jest wiele postępowań dotyczących istnienia spornej nieruchomości, a do czasu ich wyjaśnienia nie powinno być wydane pozwolenie na budowę, ponieważ może to spowodować trudne do usunięcia w następstwie skutki. Skarżąca podniosła, że obecnie w związku ze spornym budynkiem prowadzone jest:

- postępowanie przez Burmistrza Miasta [...] dotyczące wznowienia wydania warunków zabudowy I[...]dla spornej inwestycji w zakresie jej przebudowy sygn. [...],

- ponadto skarżąca wnosiła 1 sierpnia 2012 r. o unieważnienie wyżej wymienionych warunków do SKO we[...], na okoliczność fałszowania dokumentów-[...],

-kolejne postępowanie dotyczy unieważnienia warunków zabudowy z 1997 r. dla poprzednich właścicieli, z którego to skarżąca dowiedziała się o istnieniu odmiennych map z zamierzoną inwestycją budowy obiektu[...],

-wnioskowała też [...] r. do Wojewody [...] o unieważnienie decyzji o pozwoleniach na budowę dla obecnego obiektu z [...] r. i 2002 r. [...] również z powodu fałszowania dokumentu i nieprawidłowych procedur przy ich wydaniu,

- w trakcie jest sprawa rozgraniczeniowa, ze spornym budynkiem, który narusza jej własność, a jest przedmiotem dalszej rozbudowy,

- nierozstrzygnięta sprawa samowoli budowlanej między innymi, w postaci zmiany sposobu użytkowania budynku gospodarczego na lokal gastronomiczny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest niezasadna.

Zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270; z późn. zm.; zwanej "p.p.s.a.") sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi:

a) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy,

b) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego,

c) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Z powyższego wynika, że nie każde naruszenie przepisów prawa skutkuje uchyleniem zaskarżonego postanowienia organu administracji, ale jedynie takie które miało (w przypadku naruszeń prawa materialnego) lub mogło mieć wpływ na wynik sprawy (w przypadku naruszeń przepisów postępowania), ewentualnie naruszenie miało charakter kwalifikowany (dający podstawę do wznowienia postępowania, ewentualnie stwierdzenia nieważności – art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.).

W przedmiotowej sprawie Sąd stwierdził, że zaskarżona decyzja nie narusza przepisów prawa, aczkolwiek w postępowaniu, którego częścią jest owa decyzja, można dopatrzeć się naruszenia przez organ administracji naruszenia przepisów postępowania, które to naruszenie nie miało jednakże ostatecznie wpływu na wynik sprawy.

Wcześniej jednak – wobec podtrzymywania przez skarżącą argumentacji i zarzutów prezentowanych w całym postępowaniu, należy podkreślić, że większość ocen Wojewody dotycząca tej argumentacji skarżącej była poddana kontroli tutejszego Sądu we wskazanym wyżej wyroku z dnia 17 sierpnia 2011 r. (sygn. akt II SA/Bd 632/11). Stosownie zaś do art. 153 p.p.s.a. ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia. Oznacza to że Sąd w niniejszej sprawie jest związany dokonaną w sprawie II SA/Bd 632/11, w wyroku z dnia 17 sierpnia 2011 r. oceną, iż zgodne z prawem jest prezentowane w decyzji z dnia [...] r. stanowisko Wojewody w kwestii:

— usytuowania obiektu, a raczej nadbudowy obiektu na działce inwestora,

— zabezpieczenia przeciwpożarowego,

— zacieniania budynku skarżącej,

— kwalifikacji konstrukcji zadaszenia nad tarasem skarżącej, a tym samym braku wpływu tej konstrukcji na ewentualne ograniczenia w projektowanej nadbudowie budynku inwestora,

— zachowania zasady równości oraz zasady zaufania do organu w dotychczasowym postępowaniu.

Stanowisko Wojewody w powyższych kwestiach zostało powielone w obecnie kontrolowanej decyzji z dnia [...] r., a tym samym, wobec brzmienia art. 153 p.p.s.a. Sąd w niniejszej sprawie nie może dokonać odmiennej oceny tegoż stanowiska, niż miało to miejsce w wyroku tutejszego Sądu z dnia 17 sierpnia 2011 r.

Do oceny Sądu pozostaje zatem kwestia, czy prawidłowo Wojewoda w obecnie kontrolowanej decyzji ustalił, iż budynek, który ma być rozbudowany, nie jest samowolą budowlaną.

W tym względzie zdaniem Sądu Wojewoda nie uchybił prawu. Do akt sprawy zostały załączone decyzje - pozwolenia na budowę Burmistrza Miasta [...] z dnia [...] oraz z dnia [...] wraz z projektami zagospodarowania działki. Z porównania tych dokumentów z obecnym projektem budowlanym inwestora wynika, że obecna nadbudowa zostanie dokonana na budynku, który odpowiada obiektowi wskazanemu na mapie załączonej do decyzji Burmistrza z dnia [...] r. tj. obiektowi składającemu się z części oznaczonej jako "istniejący pawilon murowany" oraz z części "projektowana rozbudowa pawilonu". Ww. decyzje są ostateczne, a zatem stosownie do art. 16 § 1 k.p.a. muszą być respektowane do momentu ich uchylenia, zmiany lub stwierdzenia nieważności. Brak jest tymczasem informacji, iż w momencie wydawania kontrolowanej decyzji Wojewody w drodze przewidzianych w k.p.a. procedur (w tym wywołanych inicjatywami skarżącej, na które wskazuje w pismach procesowych) doszło do uchylenia, zmiany lub stwierdzenia ww. decyzji Burmistrza Miasta[...].

Zmiana tej sytuacji może nastąpić w przyszłości, w zależności od wyniku postępowań wszczętych z inicjatywy skarżących, co jednakże pozostaje poza ramami obecnie rozpatrywanej przez Sąd sprawy.

Kwestią odrębną od ewentualnej samowoli budowlanej jest natomiast podnoszona przez skarżącą kwestia właściwego przystąpienia do użytkowania przedmiotowego budynku, wybudowanego zgodnie z udzielonym pozwoleniem na budowę.

Podkreślić należy, że podobnie bez wpływu na wynik obecnej oceny Sądu pozostaje kwestia ewentualnego sporu granicznego. W tym względzie należy podkreślić, że sąd administracyjny kontroluje zaskarżoną decyzję administracyjną biorąc pod uwagę stan prawny i faktyczny istniejący w momencie wydawania tej decyzji tj. w dniu [...]r. Tymczasem, jak wskazuje skarżąca – postępowanie dotyczące przebiegu granicy zostało wszczęte dopiero w roku 2012 (postanowienia Burmistrza Miasta [...]r. k. 82).

Zasadnie wskazuje natomiast skarżąca, iż w momencie wydawania zaskarżonej decyzji w ewidencji gruntów nie istniała działka nr 463/7, na której według treści zaskarżonej decyzji miałaby być realizowana nadbudowa. Jak wynika bowiem z dokumentu znajdującego się w aktach sprawy (m.in. pismo z Kierownika [...] Ośrodka [...] z dnia [...] r., w aktach organu II instancji, wraz z mapami) – budynek, który ma być nadbudowny znajduje się na działce oznaczonej obecnie nr 463/10, a nie 467/3. Jak wynika z porównania owych map z mapami znajdującymi się w projekcie budowlanym inwestora - nie zmieniło to jednak posadowienia budynku względem granic nieruchomości inwestora, nieruchomości skarżącej czy zabudowań skarżącej. Błędne ustalenia organu co do numeru pod jakim występuje w ewidencji gruntów nieruchomość, na której ma być przeprowadzona inwestycja, przy braku zmiany położenia inwestycji względem granic nieruchomości spierających się stron (takich, jakie w momencie zaskarżonej decyzji nie były jeszcze kwestionowane przez skarżącą0 - nie stanowi zdaniem Sądu istotnego uchybienia przepisom prawa. Należy uchybienie to uznawać za naruszenie przepisów postępowania tj. art. 77 § 1 k.p.a. polegające na błędnym ustaleniu faktycznym, jednakże uchybienie to – jak wynika z powyższych uwag – nie mogło mieć wpływu na wynik sprawy.

Ze względu na powyższe na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd oddalił skargę.