• VII SAB/Wa 44/12 - Wyrok ...
  29.03.2024

VII SAB/Wa 44/12

Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2012-08-22

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Leszek Kamiński /przewodniczący/
Paweł Groński /sprawozdawca/
Włodzimierz Kowalczyk

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Leszek Kamiński, , Sędzia WSA Paweł Groński (spr.), Sędzia WSA Włodzimierz Kowalczyk, Protokolant st. ref. Anna Tomaszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 sierpnia 2012 r. sprawy ze skargi T. G. na bezczynność Szefa Służby Cywilnej w przedmiocie mianowania na urzędnika służby cywilnej skargę oddala.

Uzasadnienie

W 2009 r. T. G. przystąpił do postępowania kwalifikacyjnego dla pracowników służby cywilnej starających się o mianowanie w 2009 r. W dniu 23 lipca 2009 r. T.G. został drogą mailową poinformowany o uzyskaniu negatywnego wyniku ww. postępowaniu.

Następnie w dniu 10 sierpnia 2009 r. skarżący wystąpił do Krajowej Szkoły Administracji Publicznej z wnioskiem o ponowną weryfikację wyników postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej w części wiedzy, z uwagi na możliwość niewłaściwego zaliczenia punktów za prawidłowe odpowiedzi.

W odpowiedzi z dnia 8 września 2009 r. Krajowa Szkoła Administracji Publicznej wskazała, że prace osób które uzyskały wynik minimalnie mniejszy od wymaganego, były powtórnie sprawdzane, a po ponownym sprawdzeniu pracy wnioskodawcy nie odnotowano żadnych pomyłek. Wynik uzyskany przez wnioskodawcę nie jest wyższy od minimalnej liczby punktów za umiejętności określone w § 12 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 2007 r. W powyższej odpowiedzi wskazano również, że ocena sprawdzianu wiedzy odbywa się w oparciu o dokładnie określony klucz odpowiedzi, wykluczający możliwość dowolnej interpretacji zawartych w nim zapisów. Ponadto poinformowano wnioskodawcę, że obowiązujące przepisy nie przewidują postępowania odwoławczego.

T. G. zwracał się kilkukrotnie do Krajowej Szkoły Administracji Publicznej oraz do Szefa Służby Cywilnej kwestionując ustalenia klucza oceny sprawdzianu wiedzy, jednocześnie poddał wątpliwości pytanie dotyczące bezrobocia strukturalnego.

W swoich odpowiedziach Krajowa Szkoła Administracji Publicznej podtrzymała wcześniejsze stanowisko, iż wnioskodawca nie uzyskał niezbędnej liczby punktów oraz zasięgnęła opinii eksperta w zakresie kwestionowanego pytania i przedstawiła wnioskodawcy dokonane ustalenia w tym zakresie.

Natomiast Szef Służby Cywilnej stanął na stanowisku, że ustalanie wyników postępowania należy do wyłącznych kompetencji Krajowej Szkoły Administracji Publicznej.

Następnie skarżący wniósł o nakazanie usunięcia naruszenia czyli, uznania pozytywnego wyniku postępowania kwalifikacyjnego w 2009 r. i mianowania skarżącego na urzędnika służby cywilnej z dniem [...] grudnia 2009 r.

Pismem z dnia 21 października 2010r., T. G. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, a następnie doprecyzował ją pismem z dnia 18 stycznia 2012 r.

Ze skargi wynika, że T. G. skarży bezczynność Szefa Służby Cywilnej polegającą na braku mianowania na urzędnika służby cywilnej w 2009r., pomimo spełnienia przesłanek do mianowania, w skutek błędnej oceny przeprowadzonego postępowania kwalifikacyjnego.

Skarżący wskazał, że udzielił prawidłowe odpowiedzi w teście wiedzy w ilości wystarczającej do uzyskania pozytywnego wyniku, który był warunkiem uzyskania mianowania. W opinii skarżącego doszło do nie uznania przez prowadzącą egzamin Krajową Szkołę Administracji Publicznej prawidłowej odpowiedzi na jedno z pytań testowych. Wskutek przyjęcia błędnego klucza odpowiedzi lub błędnie sformułowanego pytania testowego, wynik testu i zarazem całego postępowania kwalifikacyjnego był negatywny. Błędna ocena udzielonej odpowiedzi, jako nieprawidłowej, pozbawiła skarżącego nabycia uprawnień do mianowania na urzędnika służby cywilnej.

W odpowiedzi na skargę Szef Służby Cywilnej wniósł o jej odrzucenie ewentualnie oddalenie. Zdaniem organu, brak mianowania skarżącego na urzędnika służby cywilnej nie narusza prawa. Osoba ubiegająca się o mianowanie musi spełniać warunki określone w przepisach prawa, w tym uzyskać pozytywny wynik z postępowania kwalifikacyjnego dla pracowników służby cywilnej ubiegających się o mianowanie. Ponieważ skarżący nie uzyskał pozytywnego wyniku, brak było podstaw do uznania, że spełnił warunki uprawniające go do mianowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Rozpoznając sprawę sąd administracyjny w pierwszej kolejności bada, czy przedmiot skargi podlega kontroli tego sądu. Zakres kontroli sprawowanej przez sądy administracyjne został określony w ustawie z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), zgodnie z którą sądy administracyjne w zakresie swej właściwości sprawują kontrolę pod względem legalności, to jest zgodności z prawem, działań lub zaniechań organów administracji publicznej. Kontrola działalności administracji publicznej, sprawowana przez sądy administracyjne ma charakter ograniczony, co oznacza, że objęte są nią jedynie działania administracyjne enumeratywnie wskazane w ustawie.

Z bezczynnością organu mamy do czynienia wówczas, gdy organ zobowiązany do podjęcia czynności nie podejmuje jej w terminie określonym przez przepisy prawa. Skarga na bezczynność ma na celu spowodowanie wydania przez organ oczekiwanego aktu czy dokonania czynności.

Jednak skarga na bezczynność organu dopuszczalna jest tylko w takich granicach, w jakich służy skarga do sądu administracyjnego, wobec czego nie każda sprawa dotycząca bezczynności organu podlega rozpoznaniu przez sąd administracyjny.

Model sądownictwa w Polsce został zdefiniowany w Konstytucji RP. Budując konstytucyjny system wymiaru sprawiedliwości w art. 177 Konstytucja przyjmuje domniemanie właściwości sądów powszechnych, stanowiąc "Sądy powszechne sprawują wymiar sprawiedliwości we wszystkich sprawach, z wyjątkiem spraw ustawowo zastrzeżonych dla właściwości innych sądów". Granice tego domniemania wyznacza art. 184 Konstytucji, który reguluje właściwość sądów administracyjnych, stanowiąc "Naczelny Sąd Administracyjny oraz inne sądy administracyjne sprawują, w zakresie określonym w ustawie, kontrolę działalności administracji publicznej". Szczegółowy katalog spraw podlegających kognicji sądów administracyjnych został określony w ustawie z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r., poz. 270), dalej "ppsa, a konkretnie w art. 3 i 4 ppsa. Wskazać jednak należy, iż w art. 5 ppsa zawarto wyliczenie kategorii spraw w stosunku do których wyłączona jest możliwość zaskarżenia ich do sądu administracyjnego. Zawarta w tym przepisie enumeracja negatywna wyjątków dotyczy wszystkich kategorii skarg, które-w braku takiego wyłączenia-mogłyby być wnoszone w określonych w tym przepisie sprawach.

I tak zgodnie z art. 5 pkt. 3 ppsa sądy administracyjne nie są właściwe w sprawach odmowy mianowania na stanowiska lub powoływania do pełnienia funkcji w organach administracji publicznej, chyba że obowiązek mianowania lub powołania wynika z przepisów prawa. Oznacza to, że w sprawach skarg dotyczących mianowania, sąd administracyjny, w ramach badania swojej właściwości, powinien rozstrzygnąć, czy z przepisów, na które powołuje się skarżący, wynika obowiązek mianowania. Tylko negatywna odpowiedź na to pytanie uzasadnia odrzucenie skargi.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że w tej sprawie sąd administracyjny jest właściwy.

W rozpatrywanej sprawie skarżący skarży bezczynność Szefa Służby Cywilnej polegającą na braku mianowania skarżącego na urzędnika służby cywilnej, po przeprowadzeniu postępowania kwalifikacyjnego dla pracowników służby cywilnej.

Kwestie zasad przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego regulują przepisy art. 40-50 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. z 2008 r. Nr 227, poz. 1505 ze zm.) oraz rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2009 r. w sprawie sposobu przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej (Dz. U. z 2009 r. Nr 218, poz. 1695). W przypadku uzyskania pozytywnego wyniku w postępowaniu kwalifikacyjnym, z miejscem uprawniającym do mianowania w ramach ustalonego limitu miejsc, kandydat na urzędnika służby cywilnej otrzymuje akt mianowania. Z przepisu art. 37 ust. 2 ustawy o służbie cywilnej wynika, że w przypadku spełnienia ustawowych kryteriów, wydanie aktu mianowania nie jest uzależnione od uznania organu, lecz stanowi jego obowiązek. Jednocześnie nie można uznać, że przedmiotowa sprawa jest sprawą wynikającą ze stosunku pracy. Uprawnienie do mianowania nie wynika bowiem ze stosunku pracy, lecz stanowi konsekwencję przeprowadzonego na podstawie ustawy o służbie cywilnej postępowania kwalifikacyjnego. Pozostawanie w stosunku pracy w służbie cywilnej jest jedynie jednym z warunków przystąpienia do tego postępowania.

Ponadto postępowanie kwalifikacyjne dla pracowników służby cywilnej ubiegających się o mianowanie nie jest roszczeniem ze stosunku pracy. Takie też stanowisko przyjął Sąd Najwyższy w uchwale siedmiu sędziów z dnia 29 czerwca 2006 r., sygn. akt III PZP 1/06 "W sprawach, których przedmiotem jest żądanie ponownego przeprowadzenia konkursu w celu obsady wyższych stanowisk w służbie cywilnej (art. 41−47 i art. 49 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej, Dz. U. z 1999 r. Nr 49, poz. 483 ze zm.) droga sądowa przed sądem powszechnym jest niedopuszczalna (art. 1 i art. 2 § 1 k.p.c.)".

Istota mianowania sprowadza się do tego, że po stronie organu, którym jest Szef Służby Cywilnej istnieje obowiązek wydania aktu mianowania, w przypadku spełnienia przez kandydata wymogów określonych w ustawie, do których należy uzyskanie określonego wyniku w postępowaniu kwalifikacyjnym (konkursowym) (art. 48 ust. 2 ustawy o służbie cywilnej).

W związku z powyższym Szef Służby Cywilnej pozostawałby w bezczynności gdyby kandydat uzyskałby wynik pozytywny w postępowaniu kwalifikacyjnym, a mimo to Szef Służby Cywilnej nie wydałby w stosunku do takiego kandydata aktu mianowania. W niniejszej sprawie taki przypadek nie zachodzi. Skoro skarżący nie ukończył postępowania kwalifikacyjnego z wynikiem pozytywnym, to na Szefie Służby Cywilnej nie ciążył obowiązek wydania skarżącemu aktu mianowania. Tak więc nie można Szefowi Służby Cywilnej zarzucić w tym zakresie bezczynności skoro w świetle obowiązujących przepisów prawa nie ciążył na nim taki obowiązek.

W tym stanie rzeczy, na mocy art. 151 ppsa, należało orzec jak w sentencji wyroku.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...