• I OSK 1582/12 - Postanowi...
  29.03.2024

I OSK 1582/12

Postanowienie
Naczelny Sąd Administracyjny
2012-07-24

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Joanna Banasiewicz /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Banasiewicz po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej G. W. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 16 kwietnia 2012 r. sygn. akt II SA/Gl 371/12 odrzucającego skargę G. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia 20 grudnia 2011 r. nr SKO-K-422/301/14833/2011/GŁ w przedmiocie uprawnień do kierowania pojazdami postanawia: oddalić skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach postanowieniem z dnia 16 kwietnia 2012 r. sygn. akt II SA/GL 371/12 odrzucił skargę G. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia 20 grudnia 2011 r. Nr SKO-K-422/301/14833/2011/GŁ w przedmiocie uprawnień do kierowania pojazdami.

W uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał, że decyzją z dnia 20 grudnia 2011 r. nr SKO-K-422/301/14833/2011/GŁ Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Katowicach utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta Gliwice z dnia 10 października 2011 r. nr KM-55350/208/11/JMa o cofnięciu G. W. uprawnienia do prowadzenia pojazdów mechanicznych w zakresie prawa jazdy kategorii A i B. Decyzja ta została doręczona pełnomocnikowi G. W. w dniu 28 grudnia 2011 r.

W dniu 30 stycznia 2012 r. bezpośrednio do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach wpłynęła skarga G. W. na powyższą decyzję. W dniu 1 lutego 2012 r. skarga ta została przekazana przez Sąd Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu w Katowicach celem nadania jej biegu stosownie do art. 54 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), dalej "P.p.s.a.". Organ przekazał Sądowi skargę wraz z odpowiedzią na skargę i aktami administracyjnymi w dniu 2 marca 2012 r.

Zarządzeniem z dnia 7 marca 2012 r. wezwano skarżącego do złożenia oświadczenia, czy w niniejszym postępowaniu działa osobiście, czy też przez pełnomocnika w osobie adwokata R. D., któremu w postępowaniu administracyjnym udzielił pełnomocnictwa, w terminie 7 dni pod rygorem przyjęcia, że występuje w postępowaniu sądowym samodzielnie. W przypadku, gdyby skarżący działał osobiście, wezwano go ponadto do usunięcia braku formalnego skargi przez jej podpisanie, w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi. Wezwanie powyższej treści zostało doręczone skarżącemu w dniu 19 marca 2012 r. na adres wskazany w skardze. Przesyłka została odebrana przez osobę uprawnioną do jej odbioru – pracownicę skarżącego A. L.. W wyznaczonym terminie, który upłynął w dniu 26 marca 2012 r., skarżący nie udzielił odpowiedzi na powyższe wezwanie, jak również nie uzupełnił braku formalnego skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, odrzucając skargę na podstawie art. 58 § 1 pkt 2 i 3 i § 3 P.p.s.a., wskazał, że zgodnie z treścią art. 53 § 1 i art. 54 § 1 P.p.s.a. skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie. Przepis art. 58 § 1 pkt 2 P.p.s.a. stanowi natomiast, iż skarga wniesiona po upływie terminu do jej wniesienia podlega odrzuceniu przez sąd. Jak wynika ze zwrotnego potwierdzenia odbioru, zaskarżona decyzja została doręczona pełnomocnikowi skarżącego w dniu 28 grudnia 2011 r., tym samym termin do złożenia skargi upływał w dniu 27 stycznia 2012 r. Skarga została wniesiona bezpośrednio do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, co skutkowało koniecznością przekazania jej właściwemu organowi, a za datę wniesienia skargi należało przyjąć dzień przekazania skargi, to jest 1 lutego 2012 r. Z tego względu uznano skargę za wniesioną z uchybieniem terminu.

Sąd pierwszej instancji stwierdził, że skarga podlegała ponadto odrzuceniu wobec nieuiszczenia w wyznaczonym terminie braków formalnych skargi. Skoro skarżący nie udzielił odpowiedzi na wezwanie Sądu uznano, że działa w niniejszym postępowaniu osobiście. Stosownie zaś do treści art. 46 § 1 p.p.s.a, skarga wniesiona do sądu winna spełniać określone warunki formalne, bez spełnienia których nie można nadać jej prawidłowego biegu. Pismo wnoszone do sądu powinno zawierać podpis strony albo jej przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika. Wobec stwierdzonego braku formalnego skargi w tym zakresie, Sąd wezwał skarżącego do jego usunięcia w wyznaczonym terminie, mimo prawidłowego wezwania, brak ten nie został przez skarżącego uzupełniony. Z treści art. 67 § 1 P.p.s.a. wynika, że osobom fizycznym doręczeń dokonuje się osobiście, uwzględnia się jednak przepisy art. 71, 72, 73 i 74 P.p.s.a. Sąd zauważył, że strona ma prawo wskazania innego adresu dla doręczeń niż jej miejsce zamieszkania. W sprawie doręczenia dokonano na adres wskazany w skardze. Wezwanie zostało odebrane przez pracownicę skarżącego A. L. jako osobę uprawnioną do odbioru korespondencji, doręczenie to, jako zastępcze Sąd uznał za prawidłowe (art. 67 § 5 P.p.s.a.). Skoro doręczenie było skuteczne, termin do dokonania żądanej czynności liczony od dnia 19 marca 2012 r. upłynął z dniem 26 marca 2012 r.

Skargę kasacyjną od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 16 kwietnia 2012 r. wniósł G. W. reprezentowany przez adwokata R. D.. Zaskarżając postanowienie w całości, zarzucił naruszenie prawa procesowego, tj. art. 72 § 2 P.p.s.a. polegające na odrzuceniu skargi z uwagi na brak uzupełnienia jej braków w terminie wskazanym w wezwaniu Sądu, pomimo prawidłowego doręczenia korespondencji w tym zakresie, podczas gdy doręczenie to nie nastąpiło do rąk pracownika skarżącego (a pracownika sekretariatu Kancelarii, która obecnie mieści się pod adresem przy ul. L.), a nadto do rąk żadnej innej osoby wymienionej w art. 72 § 1 P.p.s.a., jak również mimo uprzedniego wskazania jako adresu zamieszkania, adresu przy ul. E. w G.

Wskazując na powyższy zarzut skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do merytorycznego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, co oznacza, że jest związany podstawami (art. 174 P.p.s.a.) i wnioskami skargi (art. 176 P.p.s.a.). Skarga kasacyjna została ograniczona wyłącznie do zarzutów związanych z drugą podstawą kasacyjną (art. 174 pkt 2 P.p.s.a.), tj. naruszeniem przepisów postępowania w stopniu, który w ocenie jej autora miał istotny wpływ na wynik sprawy. Zarzut dotyczył naruszenia art. 72 § 2 P.p.s.a. Zdaniem skarżącego wadliwie zostało dokonane wezwanie do uzupełnienia braków skargi, czego konsekwencją było jej odrzucenie.

Należy wskazać, że skarga G. W. została odrzucona na podstawie art. 58 § 1 pkt 2 i art. 58 § 1 pkt 3 P.p.s.a.

Stosownie do treści art. 58 § 1 pkt 2 P.p.s.a. sąd odrzuca skargę wniesioną po upływie terminu do jej wniesienia.

Zgodnie z art. 53 § 1 w zw. z art. 54 § 1 P.p.s.a. skargę do sądu administracyjnego wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie, za pośrednictwem organu, którego działanie jest przedmiotem skargi.

W sprawie bezspornym jest, że decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia 20 grudnia 2011 r. nr SKO-K-422/301/14833/2011/GŁ została doręczona pełnomocnikowi G. W. w dniu 28 grudnia 2011 r., a zatem termin do wniesienia skargi do sądu administracyjnego za pośrednictwem organu upływał w dniu 27 stycznia 2012 r. Skarżący wniósł natomiast skargę na wymienioną wyżej decyzję bezpośrednio do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Korespondencja ta, która do Sądu wpłynęła w dniu 30 stycznia 2012 r., przekazana została do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w dniu 1 lutego 2012 r. Prawidłowo przyjęto w zaskarżonym postanowieniu, że jest to data wniesienia skargi, pogląd ten znajduje oparcie w powszechnie przyjętym w judykaturze stanowisku co do tej kwestii.

W związku z powyższym, Sąd pierwszej instancji trafnie uznał, że skarga jako wniesiona z uchybieniem terminu, o którym mowa w art. 53 § 1 P.p.s.a podlegała odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 2 P.p.s.a.

Odnosząc się zaś do zarzutu naruszenia art. 72 § 2 P.p.s.a. podkreślić należy, że wraz z pierwszym pismem procesowym złożonym w sprawie strona zobowiązana jest, zgodnie z treścią przepisu art. 46 § 2 P.p.s.a., oznaczyć miejsce zamieszkania, a w razie jego braku adres do doręczeń. Strona zobowiązana jest, na mocy art. 70 § 1 P.p.s.a., zgłosić Sądowi, przed którym toczy się sprawa z jej udziałem, każdorazową zmianę adresu zamieszkania albo adresu do doręczeń. W przypadku niezgłoszenia zmiany, doręczenie pisma z Sądu na adres wskazany w aktach sprawy należy uznać za skuteczne (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 stycznia 2009 r., sygn. akt I FZ 528/08).

W rozpoznawanej sprawie wskazano w skardze jako adres zamieszkania G. W. ul. L.. Prawidłowo więc na ten adres wysłane zostało wezwanie do uzupełnienia braków formalnych skargi przez jej podpisanie. O zmianie adresu (G., ul. E.) strona zawiadomiła Sąd dopiero w skardze kasacyjnej, a więc jest to okoliczność bez znaczenia dla oceny prawidłowości doręczenia pisma wzywającego do uzupełnienia braków skargi.

Zgodnie z art. 72 § 1 P.p.s.a. "Jeżeli doręczający nie zastanie adresata w mieszkaniu, może doręczyć pismo dorosłemu domownikowi, a gdyby go nie było - administracji domu lub dozorcy, jeżeli osoby te nie mają sprzecznych interesów w sprawie i podjęły się oddania mu pisma." Nawet jeśli A. L., wskazana na zwrotnym poświadczeniu odbioru pisma z dnia 14 marca 2012 r. jako "osoba uprawniona do odbioru przesyłki (prac. A. L.)", nie była dorosłym domownikiem skarżącego, ani żadną z osób określonych w cytowanym przepisie, to uznanie, że pismo adresowane do G. W. doręczono prawidłowo nie mogłoby być w okolicznościach niniejszej sprawy ocenione jako uchybienie, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Niezależnie bowiem od tego, że skarżący nie podpisał skargi, to ponadto wniósł ją z uchybieniem terminu (okoliczność nie kwestionowana w sprawie). Już tylko z tej przyczyny skarga podlegać musiała odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 2 P.p.s.a., co też w sprawie prawidłowo postanowiono.

Zauważyć dodatkowo trzeba, że G. W. nie wnosił o przywrócenie terminu do wniesienia skargi, nawet więc, gdyby skarga została w trybie uzupełnienia braków podpisana, to istniała nieusuwalna przeszkoda w jej merytorycznym rozpoznaniu w postaci wniesienia skargi z uchybieniem terminu.

W związku z powyższym Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 P.p.s.a., postanowił jak na wstępie.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...