II SA/Bd 119/10
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy
2012-07-03Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Michał Kujawa /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy Michał Kujawa po rozpoznaniu w dniu 3 lipca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku I. S. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie ze skargi na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2009 r., znak: [...] w przedmiocie zwrotu wniosku postanowił: oddalić wniosek.
Uzasadnienie
W dniu 11 czerwca 2012 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wpłynął kolejny wniosek (formularz PPF) I. S. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym. Prowadzi samodzielnie gospodarstwo domowe. Dochód miesięczny gospodarstwa wynosi około [...] zł. Posiada budynek składający się z wielu lokali, których lokatorzy nie płacą czynszu. Oświadczyła, że nie posiada oszczędności oraz przedmiotów wartościowych. Podała, że ponosi wydatki związane ze swym utrzymaniem.
Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zważył, co następuje:
Należy zaznaczyć, iż prawo pomocy obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego. Ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego w ramach prawa pomocy jest równoznaczne z udzieleniem pełnomocnictwa ( art. 244 § 1 i § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270, zwanej dalej p.p.s.a.).
Przepis art. 245 p.p.s.a. przewiduje możliwość przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym lub częściowym. Prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika w sytuacji, kiedy osoba fizyczna wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a.). Z kolei prawo pomocy w zakresie częściowym (art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a.) polega na zwolnieniu tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tyko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego. Następuje w sytuacji, jeżeli osoba fizyczna wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania dla siebie i rodziny.
W przedmiotowej sprawie podkreślenia wymaga, że skarżąca złożyła po raz kolejny wniosek o przyznanie prawa pomocy podnosząc tę samą argumentację.
Po raz kolejny należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie strona skarżąca wystąpiła o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym zaś przepis wyraźnie wskazuje, że w tym stanie rzeczy powinna wykazać, że nie posiada jakichkolwiek środków pieniężnych. Tymczasem uzyskuje miesięcznie dochód w wysokości wskazanej powyżej – tym samym nie spełnia wymagań zawartych w ww. przepisie.
Stwierdzić należy, że strona ponosi wydatki związane ze swym utrzymaniem, co nie jest kwestionowane. Z drugiej jednak strony wymaga podkreślenia, że udzielenie stronie prawa pomocy jest formą jej dofinansowania z budżetu państwa i przez to powinno się sprowadzać do wypadków, w których zdobycie przez stronę środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu sądowym jest rzeczywiście niemożliwe. Przyjęcie przez stronę skarżącą innego priorytetu w wydatkach nie może stanowić podstawy do uznania, że Skarb Państwa winien kredytować wydatki związane z prowadzeniem przez stronę skarżącą procesów sądowych.
Kolejną kwestią jest wyznaczenie pełnomocnika z urzędu. W tym przypadku również pod uwagę jest brany jedynie czynnik majątkowy a nie czynnik skomplikowania sprawy. Podobnie jak w przypadku zwolnienia od kosztów sądowych strona nie wykazała, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów w celu ustanowienia pełnomocnika bez uszczerbku w swoim utrzymaniu.
Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 10 stycznia 2005 r. (sygn. akt FZ 478/04, niepublik.), stwierdził, iż opłaty sądowe stanowią rodzaj danin publicznych. Zwolnienia od ponoszenia tego rodzaju danin stanowią odstępstwo od konstytucyjnego obowiązku ich powszechnego i równego ponoszenia, wynikającego z art. 84 ustawy zasadniczej. Dlatego też muszą być stosowane w sytuacjach wyjątkowych, gdy istnieją uzasadnione powody do przerzucenia ciężaru dotyczącego danej osoby, czy osób, na współobywateli. Z ich bowiem środków pochodzą dochody budżetu państwa, z których pokrywa się koszty postępowania sądowego w razie zwolnienia strony skarżącej z obowiązku ich ponoszenia. Strona musi zatem wykazać, iż jej sytuacja materialna jest na tyle trudna, iż uzasadnia poczynienie odstępstwa od tej generalnej reguły.
Warto również zauważyć, że koszty sądowe mają charakter należności publicznoprawnych, zatem winny być uiszczane w pierwszej kolejności, nie zaś dopiero wówczas, gdy pozostaną wolne po rozdysponowaniu środki. Opłaty sądowe stanowią rodzaj daniny publicznoprawnej i w związku z tym inne wydatki wnioskodawcy nie mogą być w stosunku tych opłat traktowane priorytetowo (por. postanowienie NSA z dnia 23 stycznia 2006 r., sygn. akt II FZ 23/06, niepubl.).
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 246 § 1 pkt 1 oraz art. 258 § 2 pkt 7 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi postanowiono jak w sentencji.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Michał Kujawa /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy Michał Kujawa po rozpoznaniu w dniu 3 lipca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku I. S. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie ze skargi na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2009 r., znak: [...] w przedmiocie zwrotu wniosku postanowił: oddalić wniosek.
Uzasadnienie
W dniu 11 czerwca 2012 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wpłynął kolejny wniosek (formularz PPF) I. S. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym. Prowadzi samodzielnie gospodarstwo domowe. Dochód miesięczny gospodarstwa wynosi około [...] zł. Posiada budynek składający się z wielu lokali, których lokatorzy nie płacą czynszu. Oświadczyła, że nie posiada oszczędności oraz przedmiotów wartościowych. Podała, że ponosi wydatki związane ze swym utrzymaniem.
Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zważył, co następuje:
Należy zaznaczyć, iż prawo pomocy obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego. Ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego w ramach prawa pomocy jest równoznaczne z udzieleniem pełnomocnictwa ( art. 244 § 1 i § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270, zwanej dalej p.p.s.a.).
Przepis art. 245 p.p.s.a. przewiduje możliwość przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym lub częściowym. Prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika w sytuacji, kiedy osoba fizyczna wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a.). Z kolei prawo pomocy w zakresie częściowym (art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a.) polega na zwolnieniu tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tyko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego. Następuje w sytuacji, jeżeli osoba fizyczna wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania dla siebie i rodziny.
W przedmiotowej sprawie podkreślenia wymaga, że skarżąca złożyła po raz kolejny wniosek o przyznanie prawa pomocy podnosząc tę samą argumentację.
Po raz kolejny należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie strona skarżąca wystąpiła o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym zaś przepis wyraźnie wskazuje, że w tym stanie rzeczy powinna wykazać, że nie posiada jakichkolwiek środków pieniężnych. Tymczasem uzyskuje miesięcznie dochód w wysokości wskazanej powyżej – tym samym nie spełnia wymagań zawartych w ww. przepisie.
Stwierdzić należy, że strona ponosi wydatki związane ze swym utrzymaniem, co nie jest kwestionowane. Z drugiej jednak strony wymaga podkreślenia, że udzielenie stronie prawa pomocy jest formą jej dofinansowania z budżetu państwa i przez to powinno się sprowadzać do wypadków, w których zdobycie przez stronę środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu sądowym jest rzeczywiście niemożliwe. Przyjęcie przez stronę skarżącą innego priorytetu w wydatkach nie może stanowić podstawy do uznania, że Skarb Państwa winien kredytować wydatki związane z prowadzeniem przez stronę skarżącą procesów sądowych.
Kolejną kwestią jest wyznaczenie pełnomocnika z urzędu. W tym przypadku również pod uwagę jest brany jedynie czynnik majątkowy a nie czynnik skomplikowania sprawy. Podobnie jak w przypadku zwolnienia od kosztów sądowych strona nie wykazała, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów w celu ustanowienia pełnomocnika bez uszczerbku w swoim utrzymaniu.
Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 10 stycznia 2005 r. (sygn. akt FZ 478/04, niepublik.), stwierdził, iż opłaty sądowe stanowią rodzaj danin publicznych. Zwolnienia od ponoszenia tego rodzaju danin stanowią odstępstwo od konstytucyjnego obowiązku ich powszechnego i równego ponoszenia, wynikającego z art. 84 ustawy zasadniczej. Dlatego też muszą być stosowane w sytuacjach wyjątkowych, gdy istnieją uzasadnione powody do przerzucenia ciężaru dotyczącego danej osoby, czy osób, na współobywateli. Z ich bowiem środków pochodzą dochody budżetu państwa, z których pokrywa się koszty postępowania sądowego w razie zwolnienia strony skarżącej z obowiązku ich ponoszenia. Strona musi zatem wykazać, iż jej sytuacja materialna jest na tyle trudna, iż uzasadnia poczynienie odstępstwa od tej generalnej reguły.
Warto również zauważyć, że koszty sądowe mają charakter należności publicznoprawnych, zatem winny być uiszczane w pierwszej kolejności, nie zaś dopiero wówczas, gdy pozostaną wolne po rozdysponowaniu środki. Opłaty sądowe stanowią rodzaj daniny publicznoprawnej i w związku z tym inne wydatki wnioskodawcy nie mogą być w stosunku tych opłat traktowane priorytetowo (por. postanowienie NSA z dnia 23 stycznia 2006 r., sygn. akt II FZ 23/06, niepubl.).
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 246 § 1 pkt 1 oraz art. 258 § 2 pkt 7 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi postanowiono jak w sentencji.
