III SA/Lu 173/12

Uzasadnienie

(...) Komendant Wojewódzki Policji postanowieniem Nr (...) z dnia (...) lutego 2012 r. po rozpatrzeniu zażalenia A utrzymał w mocy postanowienie Komendanta Powiatowego Policji (...) z dnia (...) stycznia 2012 r., Nr (...), w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o pełnieniu służby w warunkach uzasadniających podwyższenie emerytury.

Pismem z dnia (...) marca 2011 r. A zwrócił się do Komendanta Powiatowego Policji w (...) o wydanie zaświadczenia potwierdzającego fakt pełnienia służby w warunkach szczególnie zagrażających życiu i zdrowiu w latach 1995-2010.

Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, Komendant Powiatowy Policji w (...) postanowieniem z dnia (...) maja 2011 r., Nr (...), odmówił skarżącemu wydania zaświadczenia.

W wyniku rozpatrzenia zażalenia skarżącego, (...) Komendant Wojewódzki Policji postanowieniem z dnia (...) czerwca 2011 r., nr (...), uchylił zaskarżone postanowienie w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji.

Komendant Powiatowy Policji w (...) ponownie przeprowadził postępowanie wyjaśniające i postanowieniem z dnia (...) stycznia 2012 r., Nr (...), odmówił skarżącemu wydania zaświadczenia potwierdzającego fakt pełnienia służby w warunkach szczególnie zagrażających życiu i zdrowiu w latach (...). W ocenie organu pierwszej instancji dokumentacja zgromadzona w Komendzie Powiatowej Policji w (...) oraz aktach osobowych skarżącego nie dawała podstaw do wydania zaświadczenia.

W zażaleniu na powyższe postanowienie skarżący zarzucił organowi zinterpretowanie przepisów na jego niekorzyść. Złożone raporty oraz wyjaśnienia przesłuchiwanych policjantów wskazywały, zdaniem skarżącego, na wykonywanie czynności w sytuacji zagrożenia życia i zdrowia.

(...) Komendant Wojewódzki Policji postanowieniem Nr (...) z dnia (...) lutego 2012 r. utrzymał w mocy postanowienie organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał na wstępie, że zaświadczenie w niniejszej sprawie wydawane jest w trybie przewidzianym przepisami ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn zm.), dalej: k.p.a. Zgodnie z art. 218 § 1 k.p.a. organ administracji publicznej obowiązany jest wydać zaświadczenie, gdy chodzi o potwierdzenie faktów albo stanu prawnego, wynikających z prowadzonej przez ten organ ewidencji, rejestrów bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Stosownie do art. 218 § 2 k.p.a. organ, przed wydaniem zaświadczenia, może przeprowadzić w koniecznym zakresie postępowanie wyjaśniające.

Z art. 15 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 18 lutego 2004 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67 z późn. zm.), dalej: ustawa o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy, wynika, że emeryturę dla funkcjonariusza, który pozostawał na służbie przed dniem 2 stycznia 1999 r. podwyższa się o 0,5 % podstawy za każdy rok służby pełnionej w warunkach szczególnie zagrażających życiu i zdrowiu. Stosownie do § 4 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 maja 2005 r. w sprawie szczegółowych warunków podwyższania emerytur funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej (Dz. U. z 2005 r. Nr 86, poz. 734), dalej: rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków podwyższania emerytur funkcjonariuszy, emeryturę podwyższa się o 0,5 % podstawy wymiaru za każdy rok służby pełnionej w warunkach szczególnie zagrażających życiu i zdrowiu, jeżeli funkcjonariusz w czasie wykonywania obowiązków służbowych podejmował, co najmniej 6 razy w ciągu roku, czynności operacyjno-rozpoznawcze lub dochodzeniowo-śledcze albo interwencje w celu ochrony osób, mienia lub przywrócenia porządku publicznego w sytuacjach, w których istniało bezpośrednie zagrożenie życia lub zdrowia.

Przepis § 14 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 października 2004 r. w sprawie trybu postępowania i właściwości organu w zakresie zaopatrzenia emerytalnego funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu i Państwowej Straży Pożarnej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 239, poz. 2404 z późn. zm.) stanowi, że środkiem dowodowym potwierdzającym okresy służby pełnionej w szczególnych warunkach uzasadniających podwyższenie emerytury jest zaświadczenie o okresach służby pełnionej w warunkach uzasadniających podwyższenie emerytury, sporządzone na podstawie akt osobowych funkcjonariusza lub innych dokumentów potwierdzających pełnienie służby w tych warunkach, wystawione przez właściwe organy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu lub Państwowej Straży Pożarnej.

Organ odwoławczy podał, że skarżący pełnił służbę w Policji w okresie od (...) maja 1994 r. do (...) maja 2011 r. i przez cały okres służby był zatrudniony w Komisariacie Policji w (...). Podczas pełnienia służby na poszczególnych stanowiskach służbowych, skarżący realizował zadania służbowe przydzielone w zakresach obowiązków oraz wykonywał także inne czynności zlecone przez przełożonych w ramach specyfiki służby.

W ocenie Komendanta Wojewódzkiego Policji, organ pierwszej instancji skrupulatnie przeprowadził postępowanie wyjaśniające i dokonał analizy akt osobowych policjanta oraz dokumentacji będącej na stanie Wydziału Kryminalnego KPP w (...) oraz Komisariatu Policji w (...), tj. rejestrów śledztw i dochodzeń, książek osób zatrzymanych w Policyjnej Izbie Zatrzymań KPP w (...), Rejestru wypadków w służbie i w drodze do służby policjantów KPP w (...) oraz materiałów archiwalnych zgromadzonych w Składnicy AKT KPP w (...) (notatników służbowych skarżącego, protokołów zatrzymań osób) pod kątem ustalenia, czy wykonywane przez skarżącego czynności służbowe mogły stanowić dla jego życia i zdrowia szczególne zagrożenie. Organ pierwszej instancji przesłuchał również funkcjonariuszy biorących udział wraz ze skarżącym w realizacji czynności służbowych wskazanych przez skarżącego w raportach skierowanych do przełożonego jako czynności, w których istniało bezpośrednie zagrożenie życia lub zdrowia.

Organ odwoławczy stwierdził, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy – protokoły przesłuchania świadków, pisma złożone w postępowaniu wyjaśniającym przez Naczelnika Wydziału Kryminalnego KPP w (...) i Komendanta Komisariatu Policji w (...), wspomniane wyżej materiały archiwalne oraz materiały pozostające na stanie KPP w (...) nie pozwala na ustalenie, że skarżący wykonywał czynności stanowiące bezpośrednie, realne a nie potencjalne zagrożenie życia lub zdrowia.

Analiza przepisu § 4 pkt 1 rozporządzenia w sprawie szczegółowych warunków podwyższania emerytur funkcjonariuszy prowadzi do wniosku, że pojęcie służby pełnionej w warunkach szczególnie zagrażających życiu i zdrowiu jest związane z udziałem funkcjonariusza podczas służby w takich zdarzeniach, czynnościach lub akcjach, w których istniało bezpośrednie zagrożenie utraty życia lub zdrowia. Zagrożenie musi być rzeczywiste, nie dające się przewidzieć. Nie może mieć charakteru abstrakcyjnego, musi być obiektywne i konkretne. Organ podkreślił, że nie chodzi tu o niebezpieczeństwo potencjalne, wynikające z samego faktu, iż policjant wykonuje czynności służbowe. W ocenie organu, protokoły przesłuchania świadków nie zawierają konkretnych informacji świadczących o fakcie sześciokrotnego w ciągu roku wykonywania czynności w warunkach szczególnego zagrożenia dla życia lub zdrowia interweniujących. Z zeznań świadków wynika jedynie, że na przełomie (...) roku skarżący brał udział w interwencji, podczas której dokonano czynnej napaści na interweniujących policjantów.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie A zaskarżył powyższe postanowienie (...) Komendanta Wojewódzkiego Policji w całości i wniósł o jego uchylenie oraz postanowienia go poprzedzającego oraz o zasądzenie kosztów postępowania. Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucił:

1) naruszenie przepisów prawa materialnego mające wpływ na wynik sprawy, tj. art. 92 Konstytucji RP polegające na oparciu rozstrzygnięcia na rozszerzającej wykładni przepisów wykonawczych, których treść pozostaje w sprzeczności z delegacją ustawową;

2) naruszenie przepisów prawa materialnego mające wpływ na wynik sprawy, polegające na zastosowaniu przepisu § 4 pkt 1 rozporządzenia w sprawie szczegółowych warunków podwyższania emerytur funkcjonariuszy prowadzące do przyjęcia, że warunkiem koniecznym dla uzyskania podwyższenia świadczenia emerytalnego dla funkcjonariusza, który pozostawał w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 r. o 0,5 % podstawy za każdy rok służby pełnionej w warunkach szczególnie zagrażających życiu i zdrowiu jest występowanie w tym okresie bezpośredniego zagrożenia życia lub zdrowia, w sytuacji gdy analiza przepisu § 4 pkt 1 rozporządzenia w sprawie szczegółowych warunków podwyższania emerytur funkcjonariuszy w zestawieniu z treścią art. 15 ust. 6 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, prowadzi do wniosku o jego niezgodności z regulacją ustawową jako aktem wyższego rzędu i tym samym przesądza o tym, że podwyższenie emerytury związane jest z odbywaniem służby w warunkach szczególnie zagrażających życiu lub zdrowiu, nie zaś w warunkach bezpośredniego zagrożenia życia lub zdrowia;

3) naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 138 § 1 pkt 1 z związku z art. 144 w związku z art. 219 k.p.a., poprzez utrzymanie w mocy postanowienia organu pierwszej instancji w sytuacji gdy wydane zostało z naruszeniem przepisów prawa materialnego – art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (...), ponieważ przeprowadzone przez organ pierwszej instancji postępowanie wyjaśniające odbyło się wyłącznie pod kątem występowania bezpośredniego zagrożenia życia lub zdrowia, nie zaś jak wskazuje przepis art. 15 ust. 2 ustawy pod kątem występowania warunków szczególnie zagrażających życiu i zdrowiu.

W uzasadnieniu skargi skarżący podniósł, że analiza przepisu § 4 pkt 1 rozporządzenia w sprawie szczegółowych warunków podwyższania emerytur funkcjonariuszy oraz art. 15 ust. 2 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji prowadzi do wniosku o niezgodności przepisu rozporządzenia z regulacją ustawową. W ocenie skarżącego, bezpośrednie zagrożenie życia lub zdrowia wiąże się z faktycznym, a nie hipotetycznym zagrożeniem tych dóbr. W art. 15 ust. 1 pkt 3 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, co podkreślił skarżący, ustawodawca nie posługuje się zwrotem "bezpośrednio". W ustawie brak jest upoważnienia do dookreślenia i przez to także zawężenia w rozporządzeniu kryterium podwyższenia emerytury. Unormowanie zawarte w przepisie § 4 pkt 1 rozporządzenia w sprawie szczegółowych warunków podwyższania emerytur funkcjonariuszy, w zakresie w jakim wprowadza kryterium bezpośredniości w odniesieniu do zagrożenia życia lub zdrowia podczas wykonywania przez funkcjonariusza obowiązków służbowych, wykracza zdaniem skarżącego poza upoważnienie zawarte w art. 15 ust. 6 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji. Powyższe, w ocenie strony, uzasadnia stwierdzenie niezgodności przepisu rozporządzenia z art. 92 ust. 1 Konstytucji RP, stanowiącego, że rozporządzenia są wydawane przez organy wskazane w Konstytucji, na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zdaniem skarżącego, wynikało, że przynajmniej 6 razy w ciągu każdego roku ze wskazanych we wniosku lat pełnił służbę w sytuacjach szczególnie zagrażających życiu lub zdrowiu, co uzasadniało wydanie przez organ zaświadczenia.

W odpowiedzi na skargę (...) Komendant Wojewódzki Policji wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżone rozstrzygnięcie odpowiada prawu.

Przedmiotem kontroli Sądu jest postanowienie (...) Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia (...) lutego 2012 r. utrzymujące w mocy postanowienie Komendanta Powiatowego Policji w (...) z dnia (...) stycznia 2012 r. w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o pełnieniu służby w warunkach uzasadniających podwyższenie emerytury.

Oceniając przeprowadzone przez organ postępowanie administracyjne, Sąd uznał, że jest ono zgodne z przepisami prawa zawartymi w k.p.a., jak również z przepisami ustawy z dnia 18 lutego 2004 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67 z późn. zm.).

Na wstępie wyjaśnić należy, że problematyka wydawania zaświadczeń jest uregulowana przepisami art. 217-220 k.p.a. - Dział VII Wydawanie zaświadczeń. Przewidziana w dziale VII k.p.a. instytucja zaświadczeń ma na celu urzędowe potwierdzenie istniejącego stanu faktycznego (określonego zdarzenia) lub stanu prawnego (sytuacji prawnej). Z treści art. 217 k.p.a. wynika, iż ustawodawca rozróżnia dwa rodzaje zaświadczeń, tj. zaświadczenia wydawane, gdy wymaga tego przepis prawa (art. 217 § 2 pkt 1 k.p.a.) oraz zaświadczenia wydawane na żądanie strony, która wykaże, iż ma w tym swój interes prawny (art. 217 § 2 pkt 2 k.p.a.). W pierwszym wypadku organ administracyjny ma obowiązek wydania zaświadczenia, o ile stosowne dane znajdują się w jego posiadaniu. Interes prawny osoby ubiegającej się o wydanie zaświadczenia nie podlega badaniu, bowiem jest on z góry ustalony przez przepis prawa. Natomiast w wypadku, gdy podmiot domaga się wydania zaświadczenia, powołując się na swój interes prawny, organ musi przed wydaniem zaświadczenia ustalić, czy osoba ubiegająca się rzeczywiście ma interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego. Obowiązek wydania zaświadczenia powstaje wówczas z chwilą stwierdzenia istnienia interesu prawnego.

W niniejszej sprawie mamy do czynienia z pierwszą ze wskazanych sytuacji (art. 217 § 2 pkt 1 k.p.a.), tj. urzędowym potwierdzeniem okresów służby pełnionej w szczególnych warunkach uzasadniających podwyższenie świadczenia emerytalnego skarżącego. Zgodnie bowiem z treścią § 14 ust. 1 pkt 3 rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 października 2004 r. w sprawie trybu postępowania i właściwości organu w zakresie zaopatrzenia emerytalnego funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu i Państwowej Straży Pożarnej oraz ich rodzin, dokumentem stanowiącym podstawę do podwyższenia emerytury policyjnej z tytułu pełnienia służby w szczególnych warunkach jest zaświadczenie o okresach służby pełnionej w warunkach uzasadniających podwyższenie emerytury, sporządzone na podstawie akt osobowych funkcjonariusza lub innych dokumentów potwierdzających pełnienie służby w tych warunkach, wystawione przez właściwy organ Policji. Przepis § 14 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 października 2004 r. konstytuuje zatem wymóg posłużenia się zaświadczeniem w celu udokumentowania okresów służby pełnionych w szczególnych warunkach, co stanowi podstawę do podwyższenia emerytury funkcjonariusza.

Postępowanie w sprawie wydania zaświadczeń jest postępowaniem administracyjnym o charakterze uproszonym i odformalizowanym. Przepis art. 218 § 2 k.p.a. umożliwia przed wydaniem zaświadczenia przeprowadzenie w koniecznym zakresie postępowania wyjaśniającego. Celem tego postępowania jest zbadanie stanu faktycznego lub prawnego, nie w celu poczynienia nowych ustaleń faktycznych lub prawnych, a jedynie dla usunięcia wątpliwości co do znanych, bo istniejących już faktów lub praw.

W ocenie Sądu, w zaskarżonym postanowieniu organ odwoławczy (podobnie jak i wcześniej organ pierwszej instancji) bardzo szczegółowo wskazał zakres przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego, w szczególności jakie dokumenty i fakty poddał swej analizie. Z uzasadnienia postanowień organów administracyjnych jednoznacznie wynika, iż dokonały one wszechstronnej analizy całej posiadanej dokumentacji, dotyczącej służby skarżącego. W szczególności z akt postępowania administracyjnego wynika jednoznacznie, że dokonano analizy akt osobowych skarżącego oraz innych dokumentów znajdujących się w posiadaniu Wydziału Kryminalnego KPP w (...) oraz Komisariacie Policji w (...) (Rejestr śledztw i dochodzeń, Książki osób zatrzymanych w Policyjnej Izbie Zatrzymań KPP w (...), Rejestr wypadków w służbie i w drodze do służby policjantów KPP w (...), Notatniki służbowe skarżącego, protokoły zatrzymań osób). Analizując wymienione dokumenty organy nie stwierdziły, aby skarżący podejmował, co najmniej 6 razy w roku, czynności operacyjno - rozpoznawcze lub dochodzeniowo – śledcze albo interwencje w celu ochrony osób, mienia lub przywrócenia porządku publicznego w sytuacjach, w których istniało bezpośrednie zagrożenie życia lub zdrowia oraz uczestniczył, co najmniej przez 30 dni w ciągu roku, w fizycznej ochronie osób lub mienia w warunkach, w których istniało bezpośrednie zagrożenie życia i zdrowia. Z zebranego materiału dowodowego wynika, że podczas interwencji na przełomie roku 2007 i 2008, w której brał udział skarżący, dokonano czynnej napaści na interweniujących policjantów. Powyższe potwierdziły zeznania świadków - funkcjonariuszy realizujących czynności służbowe wraz ze skarżącym. Jest to jednak jedyne zdarzenie, podczas którego istniało udokumentowanie zagrożenia życia lub zdrowia skarżącego.

Wbrew stanowisku skarżącego, niezasadny jest zarzut dotyczący niekonstytucyjności § 4 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 maja 2005 r. w sprawie szczegółowych warunków podwyższania emerytur funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej (Dz. U. Nr 86, poz. 734), w zakresie w jakim przepis ten wprowadza dodatkowe (pozaustawowe) kryteria niezbędne do uzyskania przez funkcjonariusza podwyższonego świadczenia. Sąd nie podziela wniosku, iż w grę wchodzi przekroczenie delegacji ustawowej zamieszczonej w art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (...). Zgodnie z jej art. 15 ust. 2 pkt 3, emeryturę dla funkcjonariusza, który pozostawał w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 r. podwyższa się o 0,5 % podstawy za każdy rok służby pełnionej w warunkach szczególnie zagrażających życiu i zdrowiu. W ust. 6 omawianego przepisu zawarto delegację ustawową dla Rady Ministrów do określenia w drodze rozporządzenia szczegółowych warunków podwyższania emerytur funkcjonariuszy.

Z § 4 pkt 1 rozporządzenia w sprawie szczegółowych warunków podwyższania emerytur funkcjonariuszy wynika, że emeryturę podwyższa się o 0,5 % podstawy wymiaru za każdy rok służby pełnionej w warunkach szczególnie zagrażających życiu i zdrowiu, jeżeli funkcjonariusz w czasie wykonywania obowiązków służbowych podejmował, co najmniej 6 razy w ciągu roku, czynności operacyjno-rozpoznawcze lub dochodzeniowo-śledcze albo interwencje w celu ochrony osób, mienia lub przywrócenia porządku publicznego w sytuacjach, w których istniało bezpośrednie zagrożenie życia lub zdrowia.

Z prawidłowo zinterpretowanych przepisów ustawy organ słusznie wywodzi, że podejmowane przez funkcjonariusza Policji czynności służbowe muszą odbywać się w warunkach szczególnie zagrażających życiu i zdrowiu, aby mogły stanowić podstawę do nabycia przez funkcjonariusza dodatkowych uprawnień emerytalnych dotyczących wysokości emerytury. Warunków tych nie spełniają wszystkie co do swej istoty czynności wykonywane przez funkcjonariuszy Policji w ramach ich ustawowych obowiązków służbowych, których potencjalnie niebezpieczny charakter wynika i tak ze specyfiki służby w Policji.

Organ dokonuje wykładni przepisu § 4 pkt 1 omawianego rozporządzenia przede wszystkim z punktu widzenia kryteriów – pozwalających na podwyższenie emerytury - wprowadzanych przez w/w ustawę. Przez warunki szczególnie zagrażające życiu i zdrowiu organ rozumie takie zdarzenia czy czynności z udziałem funkcjonariusza podczas służby, w których istniało zagrożenie utraty życia lub zdrowia. Organ podkreśla, że warunkiem niezbędnym uznania, że policjant uczestniczył w działaniach uprawniających do podwyższenia emerytury jest wystąpienie rzeczywistego zagrożenia życia lub zdrowia policjanta. Nie może być to zagrożenie hipotetyczne, abstrakcyjne. Musi być realne, obiektywne i konkretne. Nie może chodzić tu o niebezpieczeństwo potencjalne, wynikające z samego faktu, iż policjant wykonuje czynności służbowe i może być narażony na działanie bliżej nieokreślonego napastnika.

W tych okolicznościach organ prawidłowo analizuje treść przepisów art. 15 ust. 2 i 6 ustawy i na tej podstawie słusznie ocenia, że skarżący nie pełnił służby w warunkach uprawniających go do uzyskania wyższego świadczenia emerytalnego. Zatem nieusprawiedliwione są zarzuty i wnioski skargi, że rozstrzygnięcie organu opiera się na pojęciu "bezpośredniości zagrożenia dla życia i zdrowia" oraz rozszerzającej wykładni przepisów wykonawczych, których treść pozostaje – zdaniem skarżącego - w sprzeczności z ustawą. Kontrowersyjny przepis § 4 pkt 1 jest stosowany i odczytywany przez organ tylko pomocniczo dla zobrazowania jakie to czynności i o jakim charakterze mogą uzasadniać tezę o pełnieniu przez funkcjonariusza służby w warunkach szczególnie zagrażających życiu i zdrowiu. Takie warunki nie występują, co zresztą organ dokładnie wyjaśnia na podstawie zebranych informacji. Wobec tego odpada również zarzut o naruszeniu przez organ odwoławczy przepisu art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. upoważniającego do utrzymania w mocy – przy odpowiednim zastosowaniu dyspozycji art. 144 k.p.a. – zaskarżonego postanowienia organu I instancji.

Z powyższych względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270).