III SA/Lu 173/14

Uzasadnienie

Zaskarżoną do sądu decyzją z dnia [...] grudnia 2013 r., Nr [...] Dyrektor Izby Celnej w B. P., po rozpatrzeniu odwołania T. T. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w C., utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] października 2013 r., Nr [...] o cofnięciu zezwolenia Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia [...] sierpnia 2008 r., [...] w części dotyczącej punktu gier w pozycji [...] załącznika nr 1, poprzez wykreślenie w/w pozycji.

Decyzja została wydana w następującym stanie sprawy:

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w L. udzielił spółce T. T. zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa l. W załączniku

nr 1 do decyzji wymieniono miejsca, w których zlokalizowane są punkty do gier na automatach o niskich wygranych. W pozycji nr [...] wskazano punkt gier mieszczący się w lokalizacji: Sklep Spożywczy [...], S., I. Na wniosek spółki lokalizacja tego punktu została zmieniona na: Bar [...],

ul. C. [...], W.

Decyzją z dnia [...] października 2013 r. Dyrektor Izby Celnej w B. P. cofnął zezwolenie Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia [...] sierpnia 2008 r. w części dotyczącej punktu gier w pozycji [...] załącznika nr 1, poprzez wykreślenie w/w pozycji.

W uzasadnieniu organ pierwszej instancji wskazał, że od dnia [...] maja 2009 r. w ww. punkcie gier zaprzestano wykonywania działalności na automatach o niskich wygranych i do dnia wydania decyzji działalność ta nie jest prowadzona. W świetle art. 59 pkt 4 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201,

poz. 1540 ze zm.; dalej: u.g.h.), zezwolenie cofa się w razie zaprzestania lub niewykonywania przez okres dłuższy niż 6 miesięcy działalności objętej zezwoleniem, chyba że niewykonywanie tej działalności jest następstwem działania siły wyższej. Przerwa w ww. punkcie gier wyniosła 4 lata i 4 miesiące, co uzasadniało cofnięcie zezwolenia. Organ nie stwierdził aby zaprzestanie wykonywania działalności w wyżej wymienionym punkcie było następstwem siły wyższej.

W odwołaniu od powyższej decyzji skarżąca zarzuciła naruszenie art. 59 pkt 4 w związku z art. 135 ust. 2 u.g.h. poprzez jego zastosowanie, podczas gdy przepis ten powinien zostać notyfikowany zgodnie z dyrektywą 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. Urz. UE, seria L, nr 204, s. 37 ze zm.). Skarżąca podniosła również, że wbrew twierdzeniu organu w niniejszej sprawie nie było podstaw do cofnięcia zezwolenia na podstawie art. 59 pkt 4 u.g.h., ponieważ zaprzestanie wykonywania działalności w wyżej wymienionym punkcie spowodowane było siłą wyższą zaistniałą od dnia 1 stycznia 2010 r., czyli wejścia w życie ustawy o grach hazardowych z 2009 r. Spółka zarzuciła również naruszenie art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej poprzez niezastosowanie się do wykładni dokonanej przez Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z 19 lipca 2012 r. w połączonych sprawach C-213/11, C-214/11, C-217/11, Fortuna i in.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2013 r. Dyrektor Izby Celnej w B. P. utrzymał w mocy decyzję z dnia [...] października 2013 r.

W uzasadnieniu organ odwoławczy podniósł, że w niniejszej sprawie bezsporne jest, że od dnia [...] maja 2009 r. w ww. punkcie gier nie wykonywano działalności objętej zezwoleniem w zakresie gier na automatach o niskich wygranych. Potwierdza to podpisane przez spółkę zgłoszenie zawieszenia eksploatacji automatu w ww. punkcie gier, a także pismo Naczelnika Urzędu Celnego w B. P. z [...] lipca 2013 r., z którego wynika, że od 29 maja 2009 r. spółka nie wykonuje działalności w ww. punkcie gier.

Kwestią sporną jest to czy niewykonywanie działalności było następstwem działania siły wyższej, którą w ocenie skarżącej stanowiło wejście w życie ustawy o grach hazardowych z 2009 r.

Organ odwoławczy podniósł, że do zdarzeń uznawanych za działanie siły wyższej zalicza się zdarzenia zewnętrzne, nieuchronne, nadzwyczajne, niemożliwe do przewidzenia. W ocenie Dyrektora Izby Celnej, brak pozytywnych wyników ekonomicznych, wprowadzenia ustawy o grach hazardowych i związany z nią zakaz zmiany lokalizacji punktów gier na automatach o niskich wygranych, zwiększenie podatku od gier nie mogą być uznawane za siłę wyższą.

W niniejszej sprawie niewykonywanie działalności objętej zezwoleniem w punkcie gier Bar [...], ul. [...], W., wynosiło 4 lata i 4 miesiące, a zatem zaistniała przesłanka niewykonywania przez okres dłuższy niż 6 miesięcy działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych. Nie wystąpiła negatywna przesłanka stosowania sankcji przewidzianej w art. 59 pkt 4 u.g.h. – działanie siły wyższej.

Odnosząc się do zarzutu braku skuteczności ustawy o grach hazardowych w związku z brakiem notyfikacji zgodnie z dyrektywą 98/34/WE, organ odwoławczy stwierdził, że zakwestionowany przez skarżącą przepis art. 59 pkt 4 u.g.h. nie stanowi przepisu, który może powodować ograniczenie lub stopniowe uniemożliwienie prowadzenia gier na automatach o niskich wygranych poza kasynami i salonami gry, tak jak ma to miejsce w przypadku przepisów przejściowych ustawy o grach hazardowych objętych pytaniami prejudycjalnymi do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawach połączonych C-213/11, C-214/11, C-217/11. Art. 59 pkt 4 u.g.h. nie ustanawia żadnych zakazów i nie wprowadza nowej regulacji wobec działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych. Przepis ten powiela co do istoty przepis art. 52 ust. 2 pkt 4 poprzedniej ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach hazardowych i zakładach wzajemnych. Celem wyżej wymienionych regulacji jest i było wyłącznie dostosowanie określonego stanu prawnego wynikającego z udzielonego zezwolenia do występującego w konkretnym miejscu prowadzenia gier stanu faktycznego. Organ uznał, że skoro nie ma podstaw do stwierdzenia technicznego charakteru przepisu art. 59 pkt 4 u.g.h., to nie zachodzi również przesłanka do poddania tego przepisu procedurze notyfikacji, określonej w art. 8 dyrektywy 98/34/WE.

W skardze do sądu administracyjnego spółka T. T. zarzuciła naruszenie art. 59 pkt 4 w związku z art. 135 ust. 2 u.g.h. oraz art. 267 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej w związku z art. 1 pkt 4 i 11 dyrektywy 98/34/WE.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podniosła, że przepisy ustawy o grach hazardowych miały charakter techniczny w rozumieniu dyrektywy nr 98/34/WE i w związku z niedopełnieniem obowiązku notyfikacji projektu ustawy, nie mogą być stosowane. Ponadto organ wadliwie odmówił uwzględnienia siły wyższej wyrażającej się w nagłej i niespodziewanej zmianie przepisów dotyczących organizacji gier na automatach, obejmującej m.in. wyłączenie możliwości zmiany miejsca urządzania gier, a także drastycznym wzroście wysokości podatku od gier. Organ nie uwzględnił także faktu utraty prawa do dysponowania lokalem, w którym umiejscowiony był punkt gier przez wynajmującą, a co za tym idzie również skarżącą spółkę. Ponadto organ nie uwzględnił wykładni przepisów ustawy o grach hazardowych dokonanej we wspomnianym wyżej wyroku TS UE z 19 lipca 2012 r.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Celnej w B. P. wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Skarga podlega oddaleniu.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie jest zasadność cofnięcia przez Dyrektora Izby Celnej w B. P. spółce T. T. zezwolenia a prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa l., w części dotyczącej jednego z punktów punktu gier określonego w załączniku nr 1 do decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia

[...] sierpnia 2008 r. (poz. nr [...]).

Stosownie do art. 129 ust. 1 u.g.h. działalność w zakresie gier na automatach o niskich wygranych oraz gier na automatach urządzanych w salonach gier na automatach na podstawie zezwoleń udzielonych przed dniem wejścia w życie ustawy jest prowadzona, do czasu wygaśnięcia tych zezwoleń, przez podmioty, których im udzielono, według przepisów dotychczasowych, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Zgodnie z art. 138 ust. 2 u.g.h., do podmiotów, o których mowa w art. 129 ust. 1, stosuje się odpowiednio art. 58 i art. 59, z tym, że organem właściwym jest organ właściwy do udzielania zezwolenia w dniu poprzedzającym dzień wejścia w życie ustawy.

W myśl art. 59 u.g.h. organ właściwy w sprawie udzielenia koncesji lub zezwolenia, w drodze decyzji, cofa koncesję lub zezwolenie, w całości lub w części, w przypadku:

1) nieusunięcia w wyznaczonym terminie stanu faktycznego lub prawnego niezgodnego z przepisami regulującymi działalność objętą koncesją lub zezwoleniem, lub z warunkami określonymi w koncesji, zezwoleniu lub regulaminie;

2) rażącego naruszenia warunków określonych w koncesji, zezwoleniu lub regulaminie, lub innych określonych przepisami prawa warunków wykonywania działalności, na którą udzielono koncesji lub zezwolenia;

3) obniżenia kapitału zakładowego spółki poniżej granicy określonej w art. 10

ust. 1;

4) zaprzestania lub niewykonywania przez okres dłuższy niż 6 miesięcy działalności objętej koncesją lub zezwoleniem, chyba że niewykonywanie tej działalności jest następstwem działania siły wyższej;

5) skazania osoby będącej akcjonariuszem (wspólnikiem), członkiem organów zarządzających lub nadzorczych spółki za przestępstwo określone w art. 299 Kodeksu karnego;

6) dwukrotnego stwierdzenia uczestnictwa w grach hazardowych osoby poniżej 18 roku życia, w tym samym ośrodku gier lub punkcie przyjmowania zakładów wzajemnych.

Podstawę prawną zaskarżonej decyzji stanowił przepis art. 59 pkt 4 u.g.h., a zatem okoliczność zaprzestania lub niewykonywania przez okres dłuższy niż 6 miesięcy działalności objętej koncesją lub zezwoleniem. Jedynym wyjątkiem od nakazu cofnięcia zezwolenia w tej sytuacji jest ustalenie, że zaprzestanie bądź niewykonywanie tej działalności jest następstwem siły wyższej.

Bezsporne w niniejszej sprawie jest to, że skarżąca w punkcie gier Bar [...], ul. [...], W., nie wykonywała działalności objętej zezwoleniem z dnia [...] sierpnia 2008 r. przez 4 lata i 4 miesięce (na dzień wydania decyzji organu pierwszej instancji).

W dniu 22 maja 2009 r. spółka złożyła "zgłoszenie przemieszczenia/ zawieszenia eksploatacji/ wycofania z eksploatacji automatu GL-2", w którym wskazała, że od dnia 29 maja 2009 r. zawiesza eksploatację automatu w ww. punkcie. Dokument podpisany przez skarżącą spółkę świadczy jednoznacznie o tym, że prowadziła działalność w punkcie do 28 maja 2009 r., od 29 maja 2009 r. zawiesiła ją, a zatem nie wykonywała działalności przez okres dłuższy niż 6 miesięcy. Powyższe potwierdza również pismo Naczelnika Urzędu Celnego w B. P. z dnia 22 lipca 2013 r. Z akt sprawy wynika również, że skarżąca nie złożyła w okresie 6 miesięcy zgłoszenia dotyczącego wznowienia tej działalności, co potwierdza niewykonywanie działalności we wskazanym okresie.

Kwestią sporną w niniejszej sprawie jest to, czy okoliczności podane przez skarżącą, które przyczyniły się do zaprzestania wykonywania działalności w punkcie gier Bar [...], ul. [...], W., stanowią siłę wyższą i tym samym uzasadniają odstąpienie od cofnięcia zezwolenia na wykonywanie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych w tym punkcie gier.

W ocenie skarżącej, taką siłę wyższą, która uzasadniała odstąpienie od cofnięcia zezwolenia w zakresie dotyczącym ww. punktu gier były: brak pozytywnych wyników ekonomicznych, wprowadzenie ustawy o grach hazardowych i związany z nią zakaz zmiany lokalizacji punktów gier na automatach o niskich wygranych, zakończenie działalności gospodarczej przez podmiot prowadzący punkt gier i utrata prawa do dysponowania lokalem, zwiększenie wysokości podatku od gier.

Analiza akt niniejszej sprawy prowadzi do wniosku, że zaprzestanie prowadzenia działalności w wyżej wymienionym punkcie gier nie było spowodowane siłą wyższą, rozumianą jako zdarzenie zewnętrzne w stosunku do powołującego się na nią podmiotu i od niego niezależne.

Ustawa o grach hazardowych nie definiuje pojęcia siły wyższej i brak jest legalnej definicji tego pojęcia na użytek stosowania tej ustawy. Siła wyższa jest zdarzeniem o charakterze przypadkowym lub naturalnym (żywiołowym), nie do uniknięcia, takim, nad którym człowiek nie panuje. Należą do nich zwłaszcza zdarzenia o charakterze katastrofalnych działań przyrody i zdarzenia nadzwyczajne w postaci zaburzeń życia zbiorowego takich jak wojna, zamieszki krajowe. Musi być zdarzeniem zewnętrznym w stosunku do powołującego się na nią podmiotu i stan ten powinien istnieć obiektywnie, a więc musi być widoczny i sprawdzalny, tak więc nie może być wytworem wyobraźni. Siła wyższa charakteryzuje się także tym, że jest zdarzeniem zewnętrznym, niemożliwym lub prawie niemożliwym do przewidzenia, którego skutkom nie można zapobiec.

Żadna ze wskazanych przez skarżącą przyczyn zaprzestania prowadzenia działalności nie stanowi siły wyższej w świetle powyższej definicji.

Brak pozytywnych wyników ekonomicznych, inaczej mówiąc nieopłacalność prowadzenia działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych nie oznacza, że skarżąca faktycznie była pozbawiona możliwości jej prowadzenia. Ustawa nie uzależnia możliwości prowadzenia takiej działalności od jej opłacalności ani też nie nakazuje w przypadku nieopłacalności, zaprzestania tej działalności. Skarżąca jako przedsiębiorca ponosi ryzyko prowadzenia działalności gospodarczej i musi mieć świadomość wystąpienia ewentualnego braku pozytywnych wyników ekonomicznych a nawet strat. Nierentowność nie jest natomiast zjawiskiem nadzwyczajnym i niezależnym od woli człowieka w rozumieniu siły wyższej w prawie cywilnym.

Za działanie siły wyższej nie można również uznać zmiany obowiązujących przepisów i wprowadzenia ustawą o grach hazardowych zakazu zmiany lokalizacji punktów gier. Postulowanie przez skarżącą możliwości zmiany lokalizacji punktu gier jest następstwem nieosiągania zamierzonego zysku z prowadzonej działalności gospodarczej. Natomiast, jak wskazano już wyżej, tego rodzaju przyczyny o charakterze ekonomicznym nie stanowią siły wyższej.

Argument zmian w prawnych warunkach wykonywania działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych jako siły wyższej skutkującej zaprzestaniem prowadzenia działalności w ww. punkcie gier budzi zasadnicze wątpliwości, jeśli uwzględni się okoliczności sprawy i przebieg prac parlamentarnych nad ustawą. Spółka zaprzestała prowadzenia działalności w ww. punkcie gier z dniem 29 maja 2009 r. Z informacji dostępnych w archiwum internetowym Sejmu RP (sejm.gov.pl) wynika, że rządowy projekt ustawy o grach hazardowych wpłynął do Sejmu w dniu 12 listopada 2009 r. (Sejm VI kadencji, druk sejmowy nr 2481). Powstaje zasadnicze, acz chyba retoryczne pytanie, jak ustawa o grach hazardowych mogła stać się czynnikiem decydującym o zaprzestaniu wykonywania działalności w ww. punkcie gier, skoro skarżąca zaprzestała tam działalności na blisko 6 miesięcy przed wniesieniem w ogóle projektu ustawy do Sejmu?

Abstrahując od powyższych ustaleń, zasadniczo podważających argumentację spółki, trzeba wskazać mimo wszystko, że ustawa o grach hazardowych umożliwiła dalsze prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na podstawie dotychczasowych zezwoleń i nie wprowadziła generalnego zakazu zmiany zezwoleń. Zakaz zmiany zezwoleń, przewidziany w art. 135 ust. 2 ustawy, ograniczony został tylko do jednego elementu zezwolenia: miejsca urządzania gier, ponadto nie dotyczy on zmiany polegającej na zmniejszeniu liczby punktów gier na automatach. Nowa ustawa nie wprowadziła zatem żadnych radykalnych rozwiązań uniemożliwiających podmiotom gospodarczym prowadzenie dotychczasowej działalności. Przeciwnie, zagwarantowała dalsze jej prowadzenie na dotychczasowych zasadach, wyeliminowała jedynie możliwość zmiany decyzji ostatecznych w określonym, niewielkim zakresie. Nie sposób również nie zauważyć, że zmiana decyzji ostatecznych jest trybem nadzwyczajnym, który stosowany być może tylko i wyłącznie w przypadku spełnienia ściśle określonych przesłanek. Twierdzenie zatem, że prawo zmiany miejsca urządzania gier było - na gruncie ustawy poprzednio obowiązującej - podstawowym prawem organizatora gier jest niczym nieuzasadnione.

W tym stanie rzeczy nie można uznać, że przeszkodą do dalszego prowadzenia działalności w miejscu wskazanym w zezwoleniu było wejście w życie nowej ustawy. Zarzut naruszenia art. 59 pkt 4 ustawy o grach hazardowych należy uznać zatem za nieuzasadniony.

Nie zasługują również na uwzględnienie podnoszone przez spółkę argumenty dotyczące zakończenia prowadzenia działalności gospodarczej czy utraty prawa do dysponowania lokalem przez wynajmującego. Ani w skardze, ani w korespondencji prowadzonej z organem w toku postępowania administracyjnego spółka w żaden sposób nie sprecyzowała tego zarzutu. W piśmie z dnia 2 września 2013 r. spółka w ogóle nie podnosi tej okoliczności, jako siłę wyższą wskazując przyczyny ekonomiczne (deficytowość punktu gier) i zmiany prawne (wejście w życie u.g.h.). W kolejnym piśmie – z 27 września 2013 r. znaleźć można jedynie ogólnikowe stwierdzenia o "utracie prawa do dysponowania przedmiotowym lokalem przez wynajmującego, więc również

i utraty przez Spółkę prawa do powierzchni lokalu, gdzie miały być usytuowane urządzenia do gry". Twierdzenia te są kompletnie gołosłowne, nie wskazują żadnych konkretnych faktów, z których miałoby wynikać, kiedy doszło do ewentualnego ustania stosunku prawnego między wynajmującym a skarżącą spółką, która to okoliczność mogła wpływać na możliwość dalszego prowadzenia działalności w ww. punkcie gier.

Zdaniem sądu nie zasługuje również na uwzględnienie zarzut, w myśl którego art. 59 pkt 4 u.g.h. nie mógł stanowić podstawy rozstrzygnięcia w sprawie, gdyż nie został notyfikowany, zgodnie z wymogami określonymi w dyrektywie 98/34/WE.

Odnosząc się do tego zarzutu należy stwierdzić, że wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawach połączonych

C-213/11, C-214/11 i C-217/11, został wydany w trybie prejudycjalnym wobec zadanych trzech pytań dotyczących art. 129 ust. 2, art. 135 ust. 2 i art. 138 ust. 1 ustawy o grach hazardowych. Dyrektor Izby Celnej w B. P. nie stosował przepisów art. 129 ust. 2, art. 135 ust. 2 i art. 138 ust. 1 ustawy o grach hazardowych z 2009 r. i żaden z nich nie stanowił podstawy rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że przepis art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasady dotyczące usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.U.UE.L.98.204.37 z późn. zm.), należy interpretować w ten sposób, że przepisy krajowe tego rodzaju, jak przepisy ustawy o grach hazardowych, które mogą powodować ograniczenie, a nawet stopniowe uniemożliwienie prowadzenia gier na automatach o niskich wygranych poza kasynami

i salonami gry, stanowią potencjalnie "przepisy techniczne" w rozumieniu tego przepisu, w związku z czym ich projekt powinien zostać przekazany Komisji zgodnie z art. 8 ust. 1 akapit pierwszy wskazanej dyrektywy, w wypadku ustalenia, iż przepisy te wprowadzają warunki mogące mieć istotny wpływ na właściwości lub sprzedaż produktów, a dokonanie tego ustalenia należy do sądu krajowego.

Trybunał Sprawiedliwości uzależnił zatem ocenę technicznego albo nietechnicznego charakteru przepisów ustawy o grach hazardowych od ustalenia (oceny), czy te przepisy wprowadzają warunki mogące mieć istotny wpływ na właściwości lub sprzedaż produktów, tj. automatów do gier o niskich wygranych. Tego rodzaju skutków nie sposób natomiast wyprowadzić z art. 59 pkt 4 ustawy, który niejako dostosowuje sytuację prawną (zakres udzielonego zezwolenia) do istniejącej już sytuacji faktycznej długotrwałego, bo trwającego dłużej niż 6 miesięcy stanu zaprzestania lub niewykonywania działalności objętej zezwoleniem, przy czym wiąże cofnięcie zezwolenia jedynie z sytuacjami, gdy niewykonywanie tej działalności nie jest następstwem działania siły wyższej.

Trzeba również podkreślić, że omawiany przepis nowej ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych zawiera normę analogiczną do przepisu art. 52 ust. 2 pkt 4 poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach

i zakładach wzajemnych (Dz. U. z 2004 r., Nr 4, poz. 27 ze zm.), przy czym termin, z którym związany jest skutek w postaci cofnięcia zezwolenia został nawet w nowej ustawie wydłużony z 3 do 6 miesięcy, w związku z czym nowa regulacja jest korzystniejsza w skutkach dla strony. Zatem podejmując działalność na podstawie zezwolenia udzielonego pod rządem poprzednio obowiązującej ustawy skarżąca Spółka musiała uwzględniać tego rodzaju regulację i mieć świadomość, że zaprzestanie prowadzenia działalności przez okres dłuższy niż określony w ustawie (obecnie dwukrotnie wydłużony) spowoduje skutek w postaci cofnięcia zezwolenia (por. wyrok WSA w Lublinie z 30 kwietnia 2013 r., III SA/Lu 314/12; orzeczenia.nsa.gov.pl).

W konsekwencji zdaniem Sądu brak podstaw do uznania, by art. 59 pkt 4 u.g.h. mógł stanowić, choćby potencjalnie, "przepis techniczny" w rozumieniu Dyrektywy nr 98/34/WE.

Podsumowując stwierdzić należy, że niewykonywania działalności przez skarżącą w wyżej wymienionym punkcie gier przez okres przekraczający 6 miesięcy, nie można w żaden sposób łączyć ze skutkami nowej ustawy o grach hazardowych, uniemożliwiającej prowadzenie gier o niskich wygranych poza kasynami i salonami gry. Przyczyny powodujące niewykonywanie działalności przez skarżącą są rezultatem przyjętego przez nią sposobu zarządzania i kierowania interesami majątkowymi przedsiębiorstwa i nie wynikają ze skutków prawnych wprowadzenia nowych uregulowań ustawowych.

Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia złożonego na rozprawie wniosku pełnomocnika skarżącej spółki o zawieszenie postępowania na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej jako: p.p.s.a.), do czasu zakończenia postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym w przedmiocie udzielenia odpowiedzi na pytanie prawne skierowane przez NSA w sprawie o sygn. akt II GSK 686/13 (sygn. akt w postępowaniu przed TK: P 4/14). Należy przypomnieć, że pytanie prawne, o którym mowa brzmiało następująco: "Czy art. 14 ust. 1 i art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540 ze zm.) są zgodne: a) z art. 2 i 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, b) z art. 20 i 22 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej?". Istota pytania prawnego sprowadza się do oceny zgodności z Konstytucją zakazu urządzania gier na automatach poza kasynami gier, na co wskazuje w uzasadnieniu Sąd odsyłający. Żaden z przepisów objętych pytaniem nie miał zastosowania w sprawie, w której została wydana decyzja będąca przedmiotem kontroli sądu w niniejszym postępowaniu, nie da się więc żadną miarą przyjąć, aby rozstrzygnięcie niniejszej sprawy zależało w jakikolwiek sposób od wyniku postępowania przed TK w sprawie przytoczonego pytania prawnego.

Mając powyższe na względzie, Sąd oddalił skargę, na podstawie art. 151 p.p.s.a.