• II SA/Wa 2405/13 - Wyrok ...
  28.03.2024

II SA/Wa 2405/13

Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2014-06-16

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Anna Mierzejewska /sprawozdawca/
Ewa Grochowska-Jung /przewodniczący/
Janusz Walawski

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Grochowska-Jung Sędziowie WSA Janusz Walawski Anna Mierzejewska (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Dorota Kwiatkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 czerwca 2014 r. sprawy ze skargi I. W. na decyzję Komendanta Głównego Straży Granicznej z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...] w przedmiocie wysokości dodatku za wysługę lat – oddala skargę –

Uzasadnienie

Komendant Główny Straży Granicznej decyzją nr [...] z dnia [...] listopada 2013 r., na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267), po rozpatrzeniu odwołania I. W. od rozkazu personalnego nr [...] Komendanta [...] Oddziału Straży Granicznej z dnia [...] września 2013 r. w przedmiocie zwolnienia z dotychczas zajmowanego stanowiska służbowego i mianowania na nowe stanowisko służbowe, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu decyzji organ podał, że rozkazem personalnym nr [...]

z dnia [...] września 2013 r. Komendant [...] Oddziału Straży Granicznej:

1. zwolnił z dniem [...] lipca 2013 r. I. W. z zajmowanego stanowiska [...] kat. [...] w B., etat: [...] szt. 03 w trzeciej grupie uposażenia zasadniczego w I kategorii z mnożnikiem 0,99 kwoty bazowej i od dnia [...] lipca 2013 r. mianował na stanowisko służbowe [...] kat. [...] w B., etat:. szt. 03 w czwartej grupie uposażenia zasadniczego w I kategorii z mnożnikiem 1,31 kwoty bazowej,

2. przyznał funkcjonariuszce od dnia [...] lipca 2013 r. dodatek służbowy na czas nieokreślony w [...] kategorii z mnożnikiem 0,30 kwoty bazowej,

3. przyznał [...] SG I.W. od dnia [...] lipca 2013 r. miesięczny dodatek za posiadany stopień służbowy z mnożnikiem 0,397 kwoty bazowej,

4. ustalił funkcjonariuszce na dzień [...] lipca 2013 r. dodatek za wysługę lat

w wysokości 5% należnego uposażenia zasadniczego,

5. nadał rozkazowi rygor natychmiastowej wydolności.

W stosunku do decyzji I. W. wniosła odwołanie, wnosząc o jego zmianę w części dotyczącej wysługi lat poprzez ponowne obliczenie jego wysokości z wliczeniem okresu zawieszenia w czynnościach służby, od którego zależy wysługa lat. Podkreśliła błędne zastosowanie art. 128 ustawy o Służbie Granicznej poprzez przyjęcie, że do wysługi lat nie podlega wliczeniu okres zawieszenia jej w czynnościach służbowych, podczas gdy literalne brzmienie przepisu wskazuje, że okres zawieszenia w czynnościach służbowych podlega wliczeniu do okresu służby, jeżeli postępowanie karne zakończyło się uniewinnieniem w sprawie o czyn stanowiący podstawę zawieszenia oraz naruszenie przepisów postępowania poprzez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy.

W uzasadnieniu podkreśliła, że nie została uznana winną czynów będących podstawą zawieszenia w czynnościach służbowych, co powinno skutkować wliczeniem okresu zawieszenia do okresu służby.

Dalej organ podał, że zgodnie z art. 128 ust. 2 ustawy o Służbie Granicznej, okres zawieszenia w czynnościach służbowych nie podlega wliczeniu do okresu służby funkcjonariusza, od której zależy wysokość uposażenia, wysokość innych świadczeń pieniężnych lub prawo do nich oraz wymiar urlopu wypoczynkowego, a także innych rodzajów urlopów przysługujących funkcjonariuszowi.

Art. 128 ust. 4 opisuje sytuacje, w których okres zawieszenia w czynnościach służbowych wlicza się do okresu służby, od której zależy wysokość lub wymiar należności pieniężnych oraz urlopów, o których mowa w ust. 2 lub prawo do nich, zaliczając do nich wymierzenie kary dyscyplinarnej innej niż wydalenie ze służby lub postępowanie karne lub postępowanie karne zostało zakończone prawomocnym wyrokiem uniewinniającym bądź umorzeniem ze względu na okoliczności wymienione w art. 17 par. 1 pkt 1-3 i 6 – kodeksu postępowania administracyjnego.

W sprawie niniejszej zasadnicze znaczenie ma zdarzenie, którego konsekwencją jest zawieszenie funkcjonariusza w czynnościach, tym samym, jeżeli przyczyną zawieszenia było prowadzone przeciwko funkcjonariuszowi postępowanie karne, jedynie zakończenie tego postępowania może wpłynąć na rozstrzygnięcie w zakresie zwrotu zawieszonego uposażenia.

I. W. podniosła, że została uznana winną popełnienia innych czynów niż te, które stanowiły podstawę zawieszenia.

Organ wskazał, że ww. została zawieszona z powodu postawienia zarzutu popełnienia czynu z art. 231 par. 1 i 2 kk w zw. z art. 12 kk i art. 18 par. 3 kk w zw.

z art. 63 par 2 i 4 kks w zw. z art. 6 par. 2 kk, a została uznana winną popełnienia czynu z art. 231 par. 1 kk. Nie ulega wątpliwości, że o ile kwalifikacja prawna czynu uległa nieznacznej modyfikacji, to jednak przez cały czas trwania postępowania przedmiotem był jeden i ten sam czyn.

Dalej podkreślił, że I. W. została uznana winną czynu, o który była oskarżona, a jedyna zmiana dotyczyła odmiennej jego kwalifikacji, zatem nie istniały okoliczności, o których mowa w art. 128 ust. 4 ustawy o Straży Granicznej.

Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie , w której skarżąca wniosła

o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz utrzymanego nią w mocy rozkazu personalnego Komendanta [...] Oddziału Straży Granicznej w [...] w części, tj. pkt 4 oraz o zasądzenie kosztów.

Decyzji zarzuciła naruszenie art. 128 ust. 2 ustawy o Straży Granicznej w zw. z art. 43 par. 2 ustawy o Staży Granicznej w zw. z par. 4 ust. 1 pkt 1 i par. 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 8 lutego 2008 r. w sprawie uposażenia zasadniczego oraz dodatków do uposażenia funkcjonariuszy Straży Granicznej oraz par. 1 pkt 1 i 5, ust. 2, par. 2 ust. 1, par. 6 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 10 września 2008 r. w sprawie sposobu i trybu zaliczania okresów służby do wysługi lat uwzględnianej przy ustalaniu wysokości dodatku za wysługę lat funkcjonariuszy Straży Granicznej poprzez ich błędną wykładnię i stwierdzenie, iż okres zawieszenia w czynnościach służbowych od dnia [...] czerwca 2007 r. do dnia [...] lipca 2013 r. wobec I.W. nie podlega wliczeniu do okresu służby funkcjonariusza, od którego zależy wysokość uposażenia zasadniczego oraz dodatków do tego uposażenia w sytuacji, gdy skarżąca była oskarżona o umyślne niedopełnienie obowiązków, zaś Sąd uznał ją za winną popełnienia tego, że nieumyślnie nie dopełniła swoich obowiązków, poprzez przeprowadzenie niedokładnej kontroli, co umożliwiło wwóz towarów bez oznaczonej akcyzy.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

W uzasadnieniu odpowiedzi na skargę podkreślił, że art. 128 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej (Dz. U. z 2011 r., Nr 116 poz. 675 ze zm.) nie różnicuje zawieszenia w związku z prowadzeniem przeciwko funkcjonariuszowi postępowania karnego za przestępstwo umyślne czy nieumyślne, czy z powodu prowadzenia postępowania dyscyplinarnego. Stanowi, że okres zawieszenia nie podlega wliczeniu do okresu służby, od którego zależy wysokość uposażenia. Wyjątek określony w ust. 4 powołanego przepisu warunkuje zaliczenie okresu zawieszenia w czynnościach służbowych do stażu służby, od którego zależy wysokość uposażenia od zakończenia sprawy karnej wyrokiem uniewinniającym, a taki w tym przypadku nie zapadł.

|Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje: |

| |

|Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), |

|sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji |

|administracyjnej i to z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania. |

|Rozpatrując skargę I.W. według wskazanych kryteriów, Sąd nie stwierdził, aby organ podejmujący w niniejszej sprawie decyzję o odmowie |

|wypłaty części zawieszonego uposażenia, dopuścił się naruszenia prawa materialnego, ewentualnie przepisów postępowania |

|administracyjnego w stopniu, w jakim mogłoby to mieć istotny wpływ na wynik sprawy. |

|W niniejszej sprawie stan faktyczny nie budzi wątpliwości. Skarżącej został przedstawiony zarzut popełnienia przestępstwa z art. 231 § |

|1 i 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 18 § 2 i 3 k.k. w zw. z art. 63 § 3 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. W związku z powyższym, na |

|podstawie art. 43 ust. 1 i 3 ustawy o Straży Granicznej ww. została zawieszona w czynnościach służbowych od dnia [...] lipca 2006 r. do|

|czasu ukończenia postępowania karnego tj. do dnia [...] lipca 2013 r. W tym czasie zawieszona funkcjonariuszka, na podstawie 128 ust. 1|

|ustawy o SG, otrzymywała 50% należnego uposażenia. |

|Sąd Rejonowy w [...] Wydział [...] w dniu [...] stycznia 2012 r. uznał I. W. za winną popełnienia czynu z art. 231 § 3 k.k. w zw. z |

|art. 231 § k.k. i wymierzył jej karę 80 stawek dziennych grzywny, ustalając stawkę dzienną na kwotę 20 złotych. Natomiast uniewinnił od|

|popełnienia czynu z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 63 § 2 i 4 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. (wyrok sygn. akt [...]). W dniu [...] |

|lipca 2013 r. zapadł prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w [...] Wydział [...] (sygn. akt [...]) oddalający apelację wniesioną od ww. |

|wyroku Sądu Rejonowego w [...]. |

|Podstawę materialnoprawną rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie stanowił art. 128 ust. 4 ustawy o Straży Granicznej. Zgodnie z tym |

|przepisem, po zakończeniu postępowania karnego lub dyscyplinarnego w sprawie o czyn stanowiący podstawę zawieszenia w czynnościach |

|służbowych funkcjonariusz okres zawieszenia w czynnościach służbowych wlicza się do okresu służby, od którego zależy wysokość lub |

|wymiar należności pieniężnych oraz urlopów, o których mowa w ust. 2 lub prawo do nich jeżeli: 1) nie został ukarany karą dyscyplinarną |

|wydalenia ze służby; |

|2) postępowanie karne zostało zakończone prawomocnym wyrokiem uniewinniającym, bądź umorzeniem ze względu na okoliczności wymienione w |

|art. 17 § 1 pkt 1-3 i 6 Kodeksu postępowania karnego, nawet po zwolnieniu ze służby. |

|Strona skarżąca swoje prawa upatruje w tym, że wprawdzie funkcjonariuszka została skazana prawomocnym wyrokiem za czyn stanowiący |

|przestępstwo nieumyślne, jednak postawę wszczęcia postępowania karnego i zawieszenia jej w czynnościach służbowych stanowił inny czyn, |

|który można było popełnić z winy umyślnej. Zatem nie występuje tożsamość pomiędzy czynem zarzucanym skarżącej a czynem, za który |

|została ona skazana prawomocnym wyrokiem sądowym. Tym samym organy orzekające Służby Granicznej, odmawiając skarżącej zaliczenia okresu|

|zawieszenia w czynnościach służbowych do okresu służby, od którego zależy wysokość lub wymiar należności pieniężnych urlopów, o których|

|mowa w ust. 2, dokonały błędnej interpretacji i wadliwie zastosowały powołany powyżej przepis. |

|Kluczowym zatem staje się dokonanie wykładni tej części przepisu, która odnosi się do zwrotu "czyn stanowiący podstawę zawieszenia w |

|czynnościach służbowych", albowiem dalsza jego część jest jasna z uwagi na wskazanie konkretnych, ostrych przesłanek warunkujących |

|prawo do otrzymania zawieszonej części uposażenia i podwyżek. |

|Ustawa o Straży Granicznej nie definiuje pojęcia "czynu". Przywołując poglądy doktryny (Andrzej Marek. Prawo Karne. Komentarz. LEX |

|2012) należy wskazać, iż pojęcie czynu należy do najbardziej spornych w doktrynie prawa karnego. Według przeważającego obecnie poglądu |

|czynem jest jedynie sterowane świadomością i wolą zachowanie się człowieka, które ma określone znaczenie w układzie społecznym, tj. |

|podlega wartościowaniu i ocenie (bliżej zob. A. Marek, Prawo karne, s. 95-97). Czyn możemy określić jako przejaw aktywności człowieka |

|realizującej określoną decyzję woli. Może on polegać na działaniu, tj. wykonaniu dającego się wyodrębnić, zintegrowanego zespołu ruchów|

|(czynności) celowych, albo na zaniechaniu, przez które rozumie się nie zwykłą bezczynność, lecz zamierzone powstrzymanie się od |

|działania nakazanego przez prawo. Dopuszcza się czynu (w tym czynu zabronionego) osoba podejmująca decyzję działania lub zaniechania |

|pod wpływem przymusu względnego (vis compulsiva), zarówno fizycznego, jak i psychicznego (np. bicia, groźby zastrzelenia), mimo że jej |

|wina może być wyłączona, w szczególności ze względu na stan wyższej konieczności (art. 26 § 1-2). Także patologiczny stan psychiki |

|sprawcy, skutkujący jego niepoczytalnością w rozumieniu art. 31 § 1, nie wyłącza popełnienia czynu zabronionego (np. umyślnego zabicia |

|człowieka), aczkolwiek nie przestępstwa - z uwagi na brak winy (z wyjątkiem sytuacji, gdy chodzi o winę "na przedpolu czynu |

|zabronionego" - art. 31 § 3). |

|Ustawodawca w powołanym art. 128 ust. 4 posługuje się jedynie pojęciem czynu, bez doprecyzowania jego znamion, bez dookreślenia |

|bezprawności karnej. Nic nie mówi o kwalifikacji prawnej czynu. Posługuje się jedynie pojęciem czynu stanowiącego podstawę zawieszenia |

|w czynnościach służbowych. Zatem chodzi |

|o takie działanie lub zaniechanie działania funkcjonariusza w miejscu i czasie, które daje podstawę do wszczęcia przeciwko niemu |

|postępowania karnego w sprawie o przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego lub przestępstwo skarbowe umyślne (art. 41 ust. |

|1), bądź w sprawie o przestępstwo nieumyślne, ścigane z oskarżenia publicznego albo przestępstwo skarbowe nieumyślne (art. 41 ust. 2). |

|Przy czym podkreślić należy, iż ustawodawca nie różnicuje w tym przepisie podstawy zawieszenia na obligatoryjną lub fakultatywną. Zatem|

|czynem, na potrzeby stosowania ww. przepisu, będzie określone zachowanie się funkcjonariusza, czynność, zdarzenie, które zainicjuje |

|wszczęcie postępowania karnego, dającego podstawę do zawieszenia funkcjonariusza w czynnościach służbowych. Za takim ujęciem przedmiotu|

|rozważań przemawia art. 332 § 1 pkt 2 k.p.k., który stanowi, iż akt oskarżenia powinien zawierać dokładne określenie zarzucanego |

|oskarżonemu czynu ze wskazaniem czasu, miejsca, sposobu i okoliczności jego popełnienia oraz skutków, a zwłaszcza wysokości powstałej |

|szkody. Natomiast kwalifikacja prawna czynu jest odrębnym od samego czynu elementem, na co wskazuje wymóg zamieszczania w akcie |

|oskarżenia przepisów ustawy karnej, pod które zarzucany czyn podpada (art. 332 §1 pkt 4 k.p.k.). |

|W świetle analizowanego przepisu postępowanie karne jest prowadzone w sprawie o czyn stanowiący następnie postawę zawieszenia |

|funkcjonariusza w czynnościach służbowych. Innymi słowy, sprawa o czyn jest synonimem sprawy karnej wszczętej przeciwko |

|funkcjonariuszowi, który został postawiony w stan oskarżenia. Sprawa karna kończy się wyrokowaniem sprowadzającym się do oceny |

|materiału dowodowego oraz oceny całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a więc poza zasięgiem rozważań sądu nie |

|mogą pozostawać dowody istotne dla rozstrzygnięcia kwestii winy, oceny prawnej czynu oraz wymiaru kary. Sąd wydając wyrok przesądzający|

|o popełnieniu przez oskarżonego przestępstwa z winy nieumyślnej, gdy pierwotnie w akcie oskarżenia przypisywano winę umyślną, nie |

|orzeka w innej sprawie. Czyn popełniony przez oskarżonego zostaje jedynie inaczej, łagodnie w znaczeniu prawnym (przy zmianie |

|kwalifikacji pranej czynu) oceniony w świetle zebranego materiału dowodowego, co ma znaczenie przy wymierzaniu rodzaju i wysokość kary.|

|W realiach przedmiotowej sprawy skarżąca została uznana winną nieumyślnego popełnienia czynu, którego dopuściła się w służbie i skazana|

|prawomocnym wyrokiem na karę grzywny, zaś popełniony czyn (pomimo pierwotnie innej kwalifikacji prawnej) stanowił podstawę zawieszenia |

|jej w czynnościach służbowych. W związku z powyższym nie została w sprawie spełniona przesłanka z art. 128 ust. 4 ustawy o SG, |

|warunkująca nieliczenie okresu zawieszenia w czynnościach służbowych do okresu służby, od którego zależy wysokość lub wymiar należności|

|pieniężnych i urlopów, o których mowa w ust. 2 i prawo do nich. |

|W tym stanie rzeczy nie może mieć w sprawie znaczenia, że organ SG zawiesił skarżącą w czynnościach służbowych na podstawie przesłanki |

|obligatoryjnej z art. 43 ust. 1 ustawy o SG, gdy Sąd prawomocnym wyrokiem skazał ją za przestępstwo nieumyślne, dające organowi |

|możliwość podjęcia fakultatywnej decyzji o zawieszeniu w czynnościach służbowych (art. 43 ust. 2). Poza kompetencjami organu SG |

|pozostaje ocena prawidłowości sporządzenia aktu oskarżenia przez organy ścigania. Właściwy Komendant SG jest bowiem związany |

|przestawionymi funkcjonariuszowi zarzutami popełnienia przestępstwa. Natomiast art. 128 ust. 3 ustawy nie uzależnia sposobu załatwienia|

|sprawy o wypłatę zawieszonej części uposażenia od trybu w jakim doszło do zawieszenia funkcjonariusza w czynnościach służbowych. W |

|sprawie musi natomiast istnieć związek pomiędzy czynem wyczerpującym znamiona przestępstwa a zawieszeniem funkcjonariusza w obowiązkach|

|służbowych. |

|Z powyższych powodów nie można podzielić zarzutów skargi. |

|W przedmiotowej sprawie Komendant Główny SG w sposób wyczerpujący zebrał materiał dowodowy, prawidłowo go ocenił i wydał zgodne z |

|prawem rozstrzygnięcie oraz dostatecznie wyczerpująco uzasadnił zaskarżoną decyzję. |

|Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o |

|postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), orzekł jak w sentencji wyroku. |

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...