• I SA/Kr 403/14 - Wyrok Wo...
  29.03.2024

I SA/Kr 403/14

Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
2014-06-11

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Ewa Michna /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

|Sygn. akt I SA/Kr 403/14 | W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 czerwca 2014 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia: WSA Jarosław Wiśniewski, Sędzia: WSA Grażyna Firek, Sędzia: WSA Ewa Michna (spr.), Protokolant: st. ref. Justyna Owczarek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 maja 2014 r., sprawy ze skarg M. S. i G.S., na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej, z dnia 27 stycznia 2014 r. Nr [...],[...], w przedmiocie podatku od spadków i darowizn, I. uchyla zaskarżone decyzje oraz poprzedzające je decyzje organu I instancji, II. określa, że zaskarżone decyzje nie mogą być wykonywane do czasu uprawomocnienia się wyroku, III. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz skarżących koszty postępowania w kwocie po 224 zł (dwieście dwadzieścia cztery złote).

Uzasadnienie

Ponownie wydanymi decyzjami nr [...] i nr [...] z dnia 7 października 2013 r., Naczelnik Urzędu Skarbowego ustalił małżonkom - odpowiednio G. S. i M.S. (dalej "skarżący") wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od spadków i darowizn, z tytułu nabycia prawa własności nieruchomości w drodze zasiedzenia, w kwocie po 5 721 zł.

Podstawą wydanego rozstrzygnięcia był następujący stan faktyczny:

Postanowieniem z dnia 20 marca 2013 r. Sąd Rejonowy w Tarnowie XII Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w D. stwierdził, że skarżący nabyli z mocy samego prawa - przez zasiedzenie, z dniem 15 lutego 2007 r., na prawach wspólności ustawowej małżeńskiej, własność nieruchomości położonej w Oleśnicy, składającej się z działek ewidencyjnych :

* nr 249 o pow. 0,47 ha - w całości;

* nr 374 o pow. 0,57 ha - w 32/40 części;

* nr 376 o pow. 0,29 ha - w 32/40 części.

Postanowienie stało się prawomocne z dniem 11 kwietnia 2013 r.

W dniu 27 maja 2013 r. skarżący złożyli zeznania podatkowe o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych tytułem zasiedzenia (SD-3), w których wykazali następujące składniki:

* gospodarstwo rolne o łącznej powierzchni 1,26 ha - w tym działka zabudowana budynkiem mieszkalnym o pow. użytkowej 153 m2 w udziale 32/40 części oraz w całości, położone we wsi O. gm. O;

* lasy i grunty leśne występujące na działce nr 249 o pow. 0,07 ha położone we wsi O. gm. O.

Wartość opisanego wyżej majątku skarżący określili w zeznaniach na kwotę 219 750 zł.

Pierwotnie wydanymi decyzjami (odrębnie dla każdego z małżonków) Naczelnik Urzędu Skarbowego w D. ustalił wysokość zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od spadków i darowizn w wysokości 5 661 zł. Skarżący wnieśli odwołania domagając się wyłączenia z opodatkowania znajdującego się na jednej z ww. działek domu murowanego (którego budowę rozpoczęli w 1984 r. rodzice skarżącego G.S. w trakcie biegu terminu zasiedzenia doliczonego przez sąd powszechny do terminu posiadania przez skarżących i uwzględnionego przy stwierdzeniu zasiedzenia) oraz zaliczenia do przedmiotu opodatkowania: starego, drewnianego domu z 1977 r.

Dyrektor Izby Skarbowej uchylając zaskarżone decyzje stwierdził, m.in. że: "Fakt, że pozwolenie na budowę z dnia 10.11.1984 r. (...) było wydane na rodziców Strony i Strona miała wówczas 11 lat nie wyklucza (w przypadku stwierdzenia, że budynek ten został wybudowany i stanowi część składową działki nabytej w 32/40 przez zasiedzenie) ponoszenia ewentualnych nakładów na przedmiot zasiedzenia".

W wyniku ponownego przeprowadzenia postępowania podatkowego organ ustalił, że przedmiotem zasiedzenia była:

działka nr 249 o pow. 0,47 ha - w całości,

działki nr : 374 i 376 o pow. 0,86 ha - w udziale 32/40 części.

Ustalono również, że częściami składowymi działki nr 374 na dzień zasiedzenia tj. 15 lutego 2007 r. były:

budynek mieszkalny drewniany o pow. użytkowej 60 m2, rozebrany w 2008 r. – wartość materiału rozbiórkowego oszacowanego przez skarżących na kwotę 2 500 zł,

budynek mieszkalny murowany o pow. użytkowej 153 m2, oddany do użytkowania w 2008 r. - przy udziale 32/40 części przedstawiający wartość 160 000 zł,

budynki gospodarcze (stajnia, stodoła).

Organ wskazał, że budynek mieszkalny murowany, zgodnie z oświadczeniem skarżących złożonym w piśmie z dnia 22 sierpnia 2013 r., został wybudowany przez rodziców skarżącego tj. S. i G. S. Dalej organ wskazał, że tytułem nakładów poniesionych podczas biegu zasiedzenia skarżący przedłożyli faktury VAT :

– nr [...] z dnia 13 listopada 2006 r. - na kwotę 889,90 zł,

nr [...] z dnia 2 grudnia 2006 r. - na kwotę 89,40 zł.

Łączna wartość nakładów skarżących wyniosła 979,30 zł, co w przeliczając na udział 32/40 części dało kwotę 783 zł.

Organ do określenia podstawy opodatkowania przyjął wartość rynkową nieruchomości.

Wobec oświadczenia skarżących, o planowanym włączeniu nabytych w drodze zasiedzenia nieruchomości, o łącznej pow. 1,26 ha, w skład posiadanego gospodarstwa rolnego i prowadzeniu go przez okres co najmniej 5-ciu lat od dnia nabycia - stosownie do art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (tekst jednolity: Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768 ze zm.) zwolniono od podatku wartość tego gospodarstwa wraz z budynkami gospodarczymi.

Podstawę opodatkowania stanowił zatem:

– udział 32/40 części budynku mieszkalnego murowanego - w kwocie 160 000 zł,

– wartość materiału rozbiórkowego (z domu rozebranego w 2008 r.) - w kwocie 2 500 zł

– oraz wartość lasu i gruntów leśnych o pow. 0,07 ha - w kwocie 1 750,00 zł, razem 164 250,00 zł.

Łączna wartość nabytych rzeczy w drodze zasiedzenia, po odliczeniu nakładów na udział 32/40 części wyniosła 163 467 zł /160 000,00 zł - 783,00 zł/.

Wobec powyższego, dla każdego ze skarżących nabywających na prawach wspólności ustawowej małżeńskiej organ naliczył podatek w kwocie po 5 721 zł

(63 467,00 x 1/2 = 81 734,00 zł, 81 734,00 zł x 7 %), zgodnie z art. 15 ust. 2 o podatku od spadków i darowizn.

Organ zaznaczył, że nowy budynek wybudowali rodzice skarżącego, zatem nie było możliwe, tak jak domagali się tego skarżący, wyłączenie z podstawy opodatkowania wartości tego budynku.

Od ww. decyzji skarżący wnieśli ponownie odwołania, w których zakwestionowali naliczenie podatku od nabycia murowanego budynku mieszkalnego.

Podnieśli, że przedmiotem zasiedzenia było gospodarstwo rolne o pow. 1,26 ha wraz z 32/40 częściami budynków mieszkalno-gospodarczych na działce nr 374. Pozostałe 8/40 części działki wraz z budynkami należały do skarżącego już od 2001 r. po przekazaniu mu gospodarstwa rolnego. Ponadto rodzice przekazali mu także wszelkie prawa i roszczenia związane z posiadaniem przez nich 32/40 części działki nr 374. Na tę okoliczność skarżący przedłożyli notarialnie sporządzone oświadczenie z dnia 29 czerwca 2001 r..

Skarżący podkreślili, że jako samoistni posiadacze zajmowali się utrzymywaniem budynków, tj. remontowaniem stajni i stodoły oraz wykańczaniem nowego, murowanego budynku mieszkalnego, którego budowę rozpoczęli rodzice skarżącego w 1984 r. Większość prac wykonywali systemem gospodarczym, a więc nie posiadali rachunków, natomiast nakłady obejmowały cały dom, a nie tylko własność skarżącego 8/40 części. Odliczenie dwóch przedłożonych faktur nie odzwierciedlało zatem nakładów poniesionych w okresie zasiedzenia podczas budowy domu.

Skarżący podniósł, że od urodzenia mieszkał wraz z rodzicami i wspólnie z nimi pracował przy budowie tego domu. Jego zdaniem spełniona została przesłanka określona w art. 7 ust. 4-5 ustawy o podatku od spadków i darowizn, pozwalająca na wyłączenie z opodatkowania budynku mieszkalnego, jeżeli został wzniesiony przez osobę nabywającą nieruchomość podczas biegu zasiedzenia.

Dyrektor Izby Skarbowej decyzjami z dnia 27 stycznia 2014 r. nr [...] i nr [...] utrzymał w mocy zaskarżone decyzje.

W uzasadnieniu organ odwoławczy odnosząc się do podniesionego przez skarżących żądania wyłączenia z opodatkowania budynku mieszkalnego znajdującego się na działce 374, ze względu na "odziedziczenie posiadania teściów" oraz fakt ponoszenia przez skarżących nakładów na jego budowę, wskazał w pierwszej kolejności na związanie treścią prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 20 marca 2013 r. XII Ns 13/13.

Dalej podał, że nakłady jako składnik majątku spadkowego podlegają opodatkowaniu podatkiem spadkowym na zasadach ogólnych, zatem nie mogą być traktowane z punktu widzenia przepisu art. 7 ust. 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn jako nakład innej osoby niż tej, która nabyła nieruchomość przez zasiedzenie. W innym przypadku podlegałyby one podwójnemu opodatkowaniu - raz z tytułu podatków od spadków i kolejny - z tytułu nabycia nieruchomości przez zasiedzenie.

Nakłady spadkodawcy podlegają natomiast wyłączeniu spod opodatkowania na równi z nakładami własnymi, jeżeli osoba, która zasiedziała nieruchomość wykaże swe prawa spadkowe po tej osobie w sposób określony w art. 1027 Kodeksu cywilnego. W rozpatrywanej sprawie sytuacja taka nie miał miejsca, bowiem skarżący nie dziedziczyli nakładów poczynionych na nabywaną w drodze zasiedzenia nieruchomość.

Organ podał, że inwestorami i osobami, które wzniosły sporny budynek byli rodzice skarżącego, a fakt, że skarżący pomagał w budowie nie spełniał wymogów określonych ww. przepisem art. 7 ust. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Odnosząc się natomiast do sytuacji skarżącej, organ odwoławczy wskazał, że zawarła ona związek małżeński 22 kwietnia 2006 r., a zasiedzenie nastąpiło z dniem 15 lutego 2007 r.

W rezultacie, w ocenie organu, zastosowanie mógł znaleźć zatem wyłącznie art. 7 ust. 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn przy czym fakt ponoszenia nakładów winien być udowodniony w rozumieniu art. 180 i nast. ustawy Ordynacja podatkowa.

Organ zaznaczał, że skarżący poza dwoma fakturami na kwotę - 889,90 zł i na kwotę 89,40 zł, nie przedłożyli żadnych dowodów odnośnie prac wykonywanych systemem gospodarczym - a odnośnie skarżącego - prac wykonywanych z rodzicami z tytułu ich wspólnego z nimi zamieszkiwani i pomocy w budowie domu.

Za bezzasadny organ uznał zarzut naruszenia zasad współżycia społecznego z art. 5 ustawy Kodeksu cywilny, podniesiony w piśmie z dnia 26 września 2013 r. wskazując, że przepis ten nie ma zastosowania w rozpatrywanej sprawie.

W skardze wniesionej na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracji w Krakowie, skarżący zarzucili błędną analizę stanu faktycznego oraz zastosowanie niewłaściwych przepisów.

Podali, że:

– nie zgadzają się z wyjaśnieniami organu odnoście prawomocności materialnej postanowienia spadkowego,

– skarżący nie dziedziczył nakładów poczynionych przez rodziców, a otrzymał je w drodze umowy darowizny. Przeniesienie posiadania nastąpiło w 2001 r., w trakcie 30-letniego biegu zasiedzenia liczonego od 1977 do 2007 r.,

– art. 1027 k.c. nie ma zastosowania w rozpoznawanej sprawie, gdyż rodzice skarżącego nadal żyją,

– nakłady rodziców skarżącego winny być objęte podatkiem od darowizny, a skoro tak to winny być traktowane jako nakłady skarżących nabywających nieruchomość przez zasiedzenie, stąd zastosowanie art. 7 ust. 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn jest nieodpowiednie,

– brak możliwości potraktowania własnej pracy jak nakładu na nabywaną rzecz wykluczyło znaczną wartość prac wykonywanych przez skarżących systemem gospodarczym.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie, w całości podtrzymując stanowisko i argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Na rozprawie w dniu 28 maja 2014 r. tut. Sąd postanowił połączyć do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia skargi obojga małżonków tj. sprawy o sygnaturach I SA/Kr 403/14 i I SA/Kr 404/14 i prowadzić je pod wspólną sygnaturą akt I SA/Kr 403/14.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył co następuje.

Skargi zasługiwały na uwzględnienie, aczkolwiek nie wszystkie twierdzenia skarżących były zasadne.

Przedmiotem sporu była wykładnia art. 7 ust. 4 i 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn, a w konsekwencji niezastosowanie przez organy tych przepisów. Skarżący domagali się bowiem wyłączenia z wartości majątku podlegającego opodatkowaniu:

- na podstawie art. 7 ust. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn wartości domu (murowanego, oddanego do użytkowania w 2008 r.), w którego budowie (rozpoczętej przez rodziców skarżącego) pomagał skarżący, a następnie całą budowę kontynuowali oboje małżonkowie lub

- na podstawie art. 7 ust. 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn wartości poniesionych przez skarżących nakładów na budowę ww. domu, przy czym zdaniem skarżących, odliczone powinny zostać nie tylko nakłady udokumentowane rachunkami (te zresztą zostały odliczone przez organy), ale jako nakłady powinny zostać odliczone wszystkie wykonane prace (materiały i wartość własnej pracy – zwłaszcza skarżącego).

Niesporne natomiast były pozostałe elementy ustaleń organów tzn. wartość materiałów rozbiórkowych "starego" domu z 1977 r. oraz fakt spełnienia przesłanek wyłączenia z opodatkowania działek wchodzących w skład gospodarstwa rolnego.

W ocenie Sądu, organy prawidłowo, co do zasady przyjęły, że w przypadku skarżących mógł mieć zastosowanie jedynie art. 7 ust. 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn, a nie art. 7 ust. 5 powołanej ustawy. Zgodnie z tymi przepisami, przy nabyciu w drodze zasiedzenia wyłącza się z podstawy opodatkowania wartość nakładów dokonanych na rzecz przez nabywcę podczas biegu zasiedzenia (art. 7 ust. 4), a jeżeli budynek stanowiący część składową gruntu będącego przedmiotem nabycia został wzniesiony przez osobę nabywającą nieruchomość przez zasiedzenie, z podstawy opodatkowania wyłącza się wartość tego budynku (art.7 ust. 5).

W ocenie Sądu, z wykładni systemowej wynika, że właściwie oba przepisy dotyczą wyłączenia nakładów nabywcy w drodze zasiedzenia. Nabywca nie może bowiem zapłacić podatku od spadków i darowizn (z tytułu zasiedzenia) od majątku, który powstał w wyniku poniesionych przez niego nakładów. W konsekwencji jeżeli podatnik od samego początku wznosi budynek własnym sumptem i staraniem – to stosuje się art. 7 ust.5 ustawy o podatku od spadków i darowizn – czyli wyłącza się z podstawy opodatkowania cały budynek. Nie byłoby bowiem sensu obliczać wartości nakładów na ten budynek – skoro i tak w całości podlegałyby wyłączeniu.

Jeżeli jednak – a tak było w rozpatrywanej sprawie – początkowo budynek wznosili rodzice skarżącego (w 1984 r. tj. dacie rozpoczęcia budowy skarżący miał 11 lat) to zastosowanie będzie miał właśnie art. 7 ust. 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Sąd podziela przy tym pogląd Sądu Najwyższego, wyrażony w wyroku z dnia 7 lipca 1988 r., III ARN 35/88 o możliwości doliczenia nakładów spadkodawców, ale pod warunkiem wykazania się postanowieniem o nabyciu spadku zgodnie z art. 1027 k. c. Powołany wyrok zapadł bowiem w wyniku przekonania Sądu Najwyższego, że "nakłady" podlegają dziedziczeniu i opodatkowaniu na zasadach ogólnych podatkiem od spadków i darowizn, a co za tym idzie nie powinny po raz drugi być opodatkowane tj. zwiększać podstawy opodatkowania przy ewentualnym zasiedzeniu nieruchomości, na której te nakłady poczyniono.

W rozpoznawanej sprawie, co słusznie zauważyły organy, rodzice skarżącego żyją – nie doszło więc w ogóle do dziedziczenia. Nie wystąpił więc efekt podwójnego opodatkowania. Niemniej jednak skarżący powołał się na fakt darowizny w 2001 r. działki nr 374, na której wznoszony był sporny budynek. Zgodnie z twierdzeniami skarżących w istocie przedmiotem darowizny z dnia 30 kwietnia 2001 r. była cała działka 374 (a więc obejmująca również ww. 32/40 części działki), o czym miało świadczyć oświadczenie z notarialnie poświadczonymi podpisami z dnia 29 czerwca 2001 r.

Należałoby jednak zgodzić się z twierdzeniami organów, że skoro w aktach sprawy jest wymienione na wstępie postanowienie Sądu Rejonowego w T. XII Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w D. z dnia 20 marca 2013 r. stwierdzające na rzecz skarżących zasiedzenie m.in. ww. działki 374 w 32/40 części to jest ono wiążące. Organy podatkowe nie mogą samodzielnie, z pominięciem postanowienia sądu powszechnego stwierdzającego nabycie przez zasiedzenie, ustalać w tym zakresie stanu faktycznego. Dodać też należy, że przedstawione przez skarżących oświadczenie z dnia 29 czerwca 2001 r. nie wymienia właściwie w sposób wyraźny, że celem darczyńców było obdarowanie skarżącego "wartością nakładów". Najważniejsze jednak, że skarżący nie przedstawili dowodu zgłoszenia do opodatkowania przez skarżącego w 2001 r. takich nakładów, co mogłoby potwierdzać ich sposób rozumienia przedmiotu darowizny. Stosując bowiem w sposób analogiczny pogląd prawny wyrażony przez Sąd Najwyższy w ww. wyroku z dnia 7 lipca 1988 r., III ARN 35/88, należałoby stwierdzić, że nabywający w drodze zasiedzenia nieruchomość mógłby doliczyć do swoich nakładów, o których mowa w art. 7 ust. 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn, nakłady poprzedników, ale jeżeli wykazałby, że podlegały one opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn w związku z dziedziczeniem lub otrzymaną darowizną. W takim przypadku wykluczone zostałoby podwójne opodatkowanie.

W rozstrzyganej sprawie ani skarżący takiego dowodu nie przedstawili, ale też organy o taki dowód nie wzywały. W związku z powyższym Sąd dostrzega w tym zakresie naruszenie art. 187 §1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (tekst jednolity z 2012 r., poz. 749 ze zm.), zgodnie z którym organ podatkowy jest obowiązany zebrać i w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Organy nie dostrzegły w rozstrzyganej sprawie w ogóle konieczności zbadania czy nakłady na budowę budynku ponoszone przez rodziców skarżącego zostały mu przekazane w 2001 r. w darowiźnie i zostały opodatkowane – dlatego w tej części materiał dowodowy, w ocenie Sądu, był niekompletny. Powyższe naruszenie przepisów mogło wpłynąć na wysokość obliczonej podstawy opodatkowania, a wiec mogło wpłynąć na wynik sprawy.

Ponadto, zdaniem Sądu, organy błędnie przyjęły, że "nakłady" o których mowa w art. 7 ust. 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn mogą być dowodzone wyłącznie dokumentami tj. rachunkami lub fakturami. Ustawa o podatku od spadków i darowizn takiego zastrzeżenia nie przewiduje. Rozporządzenie wykonawcze do ustawy tj. rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 września 2011 r. w sprawie zeznania podatkowego składanego przez podatników podatku od spadków i darowizn w §3 wskazuje, że podatnicy podatku od spadków i darowizn obowiązani są dołączyć do zeznania dokumenty mające wpływ na określenie podstawy opodatkowania potwierdzające przy nabyciu w drodze zasiedzenia poniesienie nakładów na rzecz przez nabywcę podczas biegu zasiedzenia, w szczególności: faktury dokumentujące poniesienie nakładów na rzecz przez nabywcę podczas biegu zasiedzenia. Użycie określenia "w szczególności" oznacza tylko przykładowe wymienienie dokumentów potwierdzających dokonanie nakładów, co powoduje, że nie jest wykluczone dowodzenie faktu ich poniesienia innymi środkami dowodowymi tj. zgodnie z art. 180 §1 Ordynacji podatkowej. Przepis ten stanowi, że jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

W konsekwencji, tak jak w postępowaniach cywilnych dotyczących rozliczeń pomiędzy spadkobiercami lub współwłaścicielami, wielkość i wartość nakładów na przedmiot zasiedzenia może być dowodzona dokumentami (fakturami lub rachunkami), ale również zeznaniami stron i świadków lub opinią biegłego. Do "nakładów" na nieruchomość będącą przedmiotem zasiedzenia wliczać się będzie zarówno zakupione przez podatników materiały na budowę budynku będącego przedmiotem zasiedzenia ale również wartość własnej pracy. W istocie bowiem celem wyłączenia z opodatkowania wartości poniesionych nakładów przez podatnika, jest dążenie ustawodawcy do uniknięcia opodatkowania tej części nabywanej masy majątkowej, która powstała kosztem i staraniem nabywającego przedmiot zasiedzenia.

Podatek od spadków i darowizn służy opodatkowaniu pewnej kategorii otrzymanych nieodpłatnie przychodów - dlatego przychody te zgodnie z art. 2 ust.1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) wyłączone są z opodatkowania podatkiem dochodowym. Są to: spadki, darowizny, rzeczy nabyte w drodze zasiedzenia, nieodpłatnego zniesienia współwłasności, zachowki, nieodpłatne: renty, użytkowania oraz służebności, a także nabycie praw do wkładu oszczędnościowego na podstawie dyspozycji wkładem na wypadek śmierci oraz nabycie jednostek uczestnictwa na podstawie dyspozycji uczestnika funduszu inwestycyjnego otwartego albo specjalistycznego funduszu inwestycyjnego otwartego na wypadek jego śmierci (art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn).

Własne nakłady nabywcy przedmiotu zasiedzenia nie zostały otrzymane przez niego nieodpłatnie. Gdyby więc nie można było wyłączyć z podstawy opodatkowania tej części wartości przedmiotu zasiedzenia, która powstała w wyniku działań nabywcy przedmiotu zasiedzenia – doszłoby do opodatkowania wartości ponoszonych przez podatnika wydatków, wykonanej własnej pracy itp. – co sprzeczne byłoby z istotą opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Odnosząc powyższe uwagi do realiów rozpatrywanej sprawy Sąd zauważa, że w piśmie z dnia 22 sierpnia 2013 r. oraz piśmie z dnia 18 września 2013 r. skarżący opisywał kto i w jakim czasie ponosił nakłady na budynek będący przedmiotem zasiedzenia. Organy, błędnie interpretując ww. art. 7 ust. 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn, całkowicie pominęły powyższe wyjaśnienia uznając za zasadne jedynie odliczenie udokumentowane fakturami.

W związku z powyższym Sąd uchylił zaskarżone decyzje oraz poprzedzające je decyzje organu pierwszej instancji na zasadzie art. 145 §1 pkt 1 lit. a i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 720 ze zm.) uznając, że w sposób istotny dla rozstrzygnięcia zostały naruszone ww. przepisy prawa materialnego i procesowego.

W ponownym postępowaniu organy przeprowadzą postępowanie dowodowe uwzględniając stanowisko Sądu wyrażone w niniejszym wyroku.

Sąd połączył sprawy obu skarg na zasadzie art. 111 §2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Przepis ten stanowi, że sąd może zarządzić połączenie kilku oddzielnych spraw toczących się przed nim w celu ich łącznego rozpoznania lub także rozstrzygnięcia, jeżeli pozostają one ze sobą w związku. W rozpoznawanej sprawie obie skargi ze względu na osoby skarżących oraz stan faktyczny i istotę spornych zagadnień prawnych, pozostawały ze sobą w związku w rozumieniu ww. przepisu. Uzasadnione było więc połączenie obu postępowań sądowych, wszczętych odrębnymi skargami, do łącznego ich rozpoznania i rozstrzygnięcia.

W związku ze stwierdzonymi uchybieniami, określono również, że uchylone decyzje nie mogą być wykonane do chwili prawomocności wyroku (art. 152 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

O kosztach orzeczono zgodnie z art. 200 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zasądzając na rzecz skarżących poniesione przez nich koszty wpisu od skarg (po 224 zł.).

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...