II SA/Wa 736/14
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2014-05-27Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Janusz Walawski /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Janusz Walawski po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. G. o wstrzymanie wykonania zaskarżonego orzeczenia w sprawie ze skargi M. G. na orzeczenie Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary dyscyplinarnej wydalenia ze służby postanawia -odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonego orzeczenia -
Uzasadnienie
M. G. w skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skardze na orzeczenie Komendanta Głównego Policji z [...] lutego 2014 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary dyscyplinarnej wydalenia ze służby, zawarł wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego rozkazu personalnego. Uzasadniając zastosowanie ochrony tymczasowej wskazał, że wykonanie orzeczenia spowoduje nieodwracalne skutki w postaci uraty pracy oraz źródeł utrzymania rodziny. Oświadczył, że wraz z żoną utrzymuje dwoje małoletnich dzieci. Żona wykonuje zawód nauczyciela i jej dochody nie pozwalają na utrzymanie rodziny, a sytuacja na lokalnym rynku pracy uniemożliwia mu natychmiastowe podjęcie innego zatrudnienia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Natomiast w myśl art. 61 § 3 tej ustawy, po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Zawarty w powyższym przepisie katalog przesłanek warunkujących wstrzymanie wykonania zaskarżonego rozstrzygnięcia jest zamknięty. Oznacza to, że ustawa szczegółowo i rygorystycznie wskazuje sądowi orzekającemu w przedmiocie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji przesłanki orzeczenia zgodnego z roszczeniem wnioskującego, uzależniając tę możliwość wyłącznie od wykazania istnienia niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. A zatem o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji sąd administracyjny może orzec tylko, gdy stwierdzi, że wykonanie tej decyzji rodzi niebezpieczeństwo spowodowania szkody (majątkowej, a także niemajątkowej), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego.
Sąd wydając orzeczenie w omawianym przedmiocie, opiera swoje rozstrzygnięcie zarówno na ocenie wniosku skarżącego, jak i na materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy. Jednakże uprawdopodobnienie przesłanek przemawiających za wstrzymaniem wykonania zaskarżonej decyzji, spoczywa na stronie skarżącej (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 stycznia 2005 r. FZ 59/04, postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lipca 2006 r. II FZ 452/200).
W ocenie Sądu, we wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego orzeczenia M. G. nie uprawdopodobnił dostatecznie, aby jego wykonanie skutkowało wystąpieniem następstw, o jakich mowa w ww. przepisie. Skarżący wskazał, że wydalenie ze służby spowoduje utratę pracy, a w konsekwencji pogorszenie sytuacji materialnej i niemożność zaspokojenia potrzeb życiowych rodziny.
Odnosząc się do powyższego, Sąd stwierdza, że niewątpliwie każde orzeczenie o wydaleniu ze służby wywołuje negatywne konsekwencje finansowe dla skarżącego. Jednakże, by możliwe było wydanie postanowienia o wstrzymaniu wykonania decyzji, wnioskodawca jest zobowiązany do wskazania niebezpieczeństwa wystąpienia szkody i wykazania, że szkoda, która powstanie na skutek wykonania decyzji będzie znaczna. Oznacza to, że obowiązek dowodzenia w tym zakresie spoczywa na wnioskodawcy. Sąd ocenia jedynie czy wskazana przez stronę szkoda ma rzeczywiście znaczny rozmiar.
W ocenie Sądu, sam fakt pozostawania bez pracy nie przesądza o zaistnieniu niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Jak zauważył bowiem Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 24 stycznia 2007 r. sygn. akt I OZ 22/07 (niepubl.) "zwolnienie z pracy i co się z tym łączy - pogorszenie statusu majątkowego rodziny - nie może być oceniane w kontekście wyrządzenia znacznej szkody rodzinie. Próbę zdefiniowania przesłanki wyrządzenia znacznej szkody podjął NSA w postanowieniu z dnia 20 grudnia 2004 r. sygn. akt GZ 138/04 [publ. LEX nr 281811] stwierdzając, że chodzi o taką szkodę (majątkową lub niemajątkową), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego świadczenia lub jego wyegzekwowanie ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego." Taka sytuacja nie ma jednak miejsca w niniejszej sprawie, gdyż szkoda poniesiona przez skarżącego wskutek nieotrzymywania uposażenia nie ma charakteru nieodwracalnego. Zgodnie bowiem z art. 42 ust. 1 w zw. z art. 134f ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (tekst jednolity z 2011 r. Nr 287, poz. 1687 ze zm.), uchylenie lub stwierdzenie nieważności decyzji o zwolnieniu ze służby w Policji z powodu jej wadliwości stanowi podstawę przywrócenia do służby na stanowisko równorzędne. W myśl art. 42 ust. 4 i 5 tej ustawy, prawo do uposażenia powstaje z dniem podjęcia służby, chyba że po zgłoszeniu do służby zaistniały okoliczności usprawiedliwiające niepodjęcie tej służby. Policjantowi przywróconemu do służby przysługuje za okres pozostawania poza służbą świadczenie pieniężne równe uposażeniu na stanowisku zajmowanym przed zwolnieniem, nie więcej jednak niż za okres 6 miesięcy i nie mniej niż za 1 miesiąc. Takie samo uposażenie przysługuje osobie, o której mowa w ust. 3 tego przepisu, tj. policjantowi, który w razie przywrócenia do służby, mimo zgłoszenia gotowości niezwłocznego podjęcia służby nie może zostać do niej dopuszczony, gdyż po zwolnieniu zaistniały okoliczności powodujące niemożność jej pełnienia. Okres, za który policjantowi przysługuje świadczenie pieniężne, wlicza się do okresu służby, uwzględnianego przy ustalaniu okresu od którego zależą uprawnienia określone w art. 29 ust. 2, art. 52 ust. 1, art. 82 ust. 2 i 3, art. 101 ust.1, art. 110 ust. 1, art. 111 ust. 1 i art. 115 ust. 1. Okresu pozostawania poza służbą, za który policjant nie otrzymał świadczenia, nie uważa się natomiast za przerwę w służbie w zakresie uprawnień uzależnionych od nieprzerwanego jej biegu (art. 42 ust. 6 ustawy o Policji).
Z tej przyczyny, wobec braku uprawdopodobnienia wystąpienia przesłanek warunkujących wstrzymanie wykonania zaskarżonego orzeczenia Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 61 § 3 i 5 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Janusz Walawski /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Janusz Walawski po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. G. o wstrzymanie wykonania zaskarżonego orzeczenia w sprawie ze skargi M. G. na orzeczenie Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary dyscyplinarnej wydalenia ze służby postanawia -odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonego orzeczenia -
Uzasadnienie
M. G. w skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skardze na orzeczenie Komendanta Głównego Policji z [...] lutego 2014 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary dyscyplinarnej wydalenia ze służby, zawarł wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego rozkazu personalnego. Uzasadniając zastosowanie ochrony tymczasowej wskazał, że wykonanie orzeczenia spowoduje nieodwracalne skutki w postaci uraty pracy oraz źródeł utrzymania rodziny. Oświadczył, że wraz z żoną utrzymuje dwoje małoletnich dzieci. Żona wykonuje zawód nauczyciela i jej dochody nie pozwalają na utrzymanie rodziny, a sytuacja na lokalnym rynku pracy uniemożliwia mu natychmiastowe podjęcie innego zatrudnienia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Natomiast w myśl art. 61 § 3 tej ustawy, po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Zawarty w powyższym przepisie katalog przesłanek warunkujących wstrzymanie wykonania zaskarżonego rozstrzygnięcia jest zamknięty. Oznacza to, że ustawa szczegółowo i rygorystycznie wskazuje sądowi orzekającemu w przedmiocie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji przesłanki orzeczenia zgodnego z roszczeniem wnioskującego, uzależniając tę możliwość wyłącznie od wykazania istnienia niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. A zatem o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji sąd administracyjny może orzec tylko, gdy stwierdzi, że wykonanie tej decyzji rodzi niebezpieczeństwo spowodowania szkody (majątkowej, a także niemajątkowej), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego.
Sąd wydając orzeczenie w omawianym przedmiocie, opiera swoje rozstrzygnięcie zarówno na ocenie wniosku skarżącego, jak i na materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy. Jednakże uprawdopodobnienie przesłanek przemawiających za wstrzymaniem wykonania zaskarżonej decyzji, spoczywa na stronie skarżącej (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 stycznia 2005 r. FZ 59/04, postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lipca 2006 r. II FZ 452/200).
W ocenie Sądu, we wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego orzeczenia M. G. nie uprawdopodobnił dostatecznie, aby jego wykonanie skutkowało wystąpieniem następstw, o jakich mowa w ww. przepisie. Skarżący wskazał, że wydalenie ze służby spowoduje utratę pracy, a w konsekwencji pogorszenie sytuacji materialnej i niemożność zaspokojenia potrzeb życiowych rodziny.
Odnosząc się do powyższego, Sąd stwierdza, że niewątpliwie każde orzeczenie o wydaleniu ze służby wywołuje negatywne konsekwencje finansowe dla skarżącego. Jednakże, by możliwe było wydanie postanowienia o wstrzymaniu wykonania decyzji, wnioskodawca jest zobowiązany do wskazania niebezpieczeństwa wystąpienia szkody i wykazania, że szkoda, która powstanie na skutek wykonania decyzji będzie znaczna. Oznacza to, że obowiązek dowodzenia w tym zakresie spoczywa na wnioskodawcy. Sąd ocenia jedynie czy wskazana przez stronę szkoda ma rzeczywiście znaczny rozmiar.
W ocenie Sądu, sam fakt pozostawania bez pracy nie przesądza o zaistnieniu niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Jak zauważył bowiem Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 24 stycznia 2007 r. sygn. akt I OZ 22/07 (niepubl.) "zwolnienie z pracy i co się z tym łączy - pogorszenie statusu majątkowego rodziny - nie może być oceniane w kontekście wyrządzenia znacznej szkody rodzinie. Próbę zdefiniowania przesłanki wyrządzenia znacznej szkody podjął NSA w postanowieniu z dnia 20 grudnia 2004 r. sygn. akt GZ 138/04 [publ. LEX nr 281811] stwierdzając, że chodzi o taką szkodę (majątkową lub niemajątkową), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego świadczenia lub jego wyegzekwowanie ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego." Taka sytuacja nie ma jednak miejsca w niniejszej sprawie, gdyż szkoda poniesiona przez skarżącego wskutek nieotrzymywania uposażenia nie ma charakteru nieodwracalnego. Zgodnie bowiem z art. 42 ust. 1 w zw. z art. 134f ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (tekst jednolity z 2011 r. Nr 287, poz. 1687 ze zm.), uchylenie lub stwierdzenie nieważności decyzji o zwolnieniu ze służby w Policji z powodu jej wadliwości stanowi podstawę przywrócenia do służby na stanowisko równorzędne. W myśl art. 42 ust. 4 i 5 tej ustawy, prawo do uposażenia powstaje z dniem podjęcia służby, chyba że po zgłoszeniu do służby zaistniały okoliczności usprawiedliwiające niepodjęcie tej służby. Policjantowi przywróconemu do służby przysługuje za okres pozostawania poza służbą świadczenie pieniężne równe uposażeniu na stanowisku zajmowanym przed zwolnieniem, nie więcej jednak niż za okres 6 miesięcy i nie mniej niż za 1 miesiąc. Takie samo uposażenie przysługuje osobie, o której mowa w ust. 3 tego przepisu, tj. policjantowi, który w razie przywrócenia do służby, mimo zgłoszenia gotowości niezwłocznego podjęcia służby nie może zostać do niej dopuszczony, gdyż po zwolnieniu zaistniały okoliczności powodujące niemożność jej pełnienia. Okres, za który policjantowi przysługuje świadczenie pieniężne, wlicza się do okresu służby, uwzględnianego przy ustalaniu okresu od którego zależą uprawnienia określone w art. 29 ust. 2, art. 52 ust. 1, art. 82 ust. 2 i 3, art. 101 ust.1, art. 110 ust. 1, art. 111 ust. 1 i art. 115 ust. 1. Okresu pozostawania poza służbą, za który policjant nie otrzymał świadczenia, nie uważa się natomiast za przerwę w służbie w zakresie uprawnień uzależnionych od nieprzerwanego jej biegu (art. 42 ust. 6 ustawy o Policji).
Z tej przyczyny, wobec braku uprawdopodobnienia wystąpienia przesłanek warunkujących wstrzymanie wykonania zaskarżonego orzeczenia Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 61 § 3 i 5 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.
