I OSK 990/14

Uzasadnienie

Postanowieniem z 4 lutego 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (WSA w Warszawie) odrzucił skargę T.G. na pismo Prezydenta m.st. Warszawy z 2 kwietnia 2013 r. w przedmiocie przyznania świadczenia z pomocy społecznej. W uzasadnieniu Sąd I instancji uznał skargę za niedopuszczalną. W jego ocenie przedmiotowe pismo wzywające skarżącą do skontaktowania się z pracownikiem socjalnym w celu ustalenia terminu przeprowadzenia wywiadu środowiskowego, który wymagany jest do rozpatrzenia złożonych przez skarżącą wniosków i podań, nie należy do kategorii aktów i czynności, o których mowa w art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej: P.p.s.a.). Tym samym nie podlega ono zaskarżeniu do sądu administracyjnego.

Skargę kasacyjną od powyższego postanowienia wniosła T.G. domagając się jego uchylenia. W petitum skargi kasacyjnej nie został wskazany konkretny przepis, którego naruszenie zostało zarzucone Sądowi I instancji, z uzasadnienia skargi kasacyjnej wynika, że skarga została wniesiona nie na pismo Prezydenta m. st. Warszawy z dnia 2 kwietnia 2013 r., a na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z [...] czerwca 2013 r. nr [...], które to postanowienie stanowi postanowienie wskazane w art. 3 § 2 pkt 2 P.p.s.a. W skardze kasacyjnej wywodzi się, że wyjaśnienie co do przedmiotu zaskarżenia zostało złożone przez pełnomocnika skarżącej wyznaczonego z urzędu w dniu 4 lutego 2014 r., w odpowiedzi na wezwanie Sądu Wojewódzkiego do sprecyzowania przedmiotu skargi. W zarządzeniu z 12 lutego 2014 r. WSA w Warszawie wskazał, że pismo to nie zostało uwzględnione jako wniesione po wyznaczonym terminie. W skardze kasacyjnej zaznaczono jednak, że wezwanie nie zawierało klauzuli "pod rygorem pominięcia" zatem stanowisko pełnomocnika skarżącej powinno zostać w niniejszej sprawie uwzględnione.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna podlega odrzuceniu.

Zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej i związany jej podstawami oraz wnioskami. Stosownie zaś do art. 174 P.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie lub na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Ponadto skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom przepisanym dla pisma w postępowaniu sądowym oraz zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem czy jest ono zaskarżone w całości, czy w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany (art. 176 P.p.s.a.). Niespełnienie wymagań szczególnych, przewidzianych tylko dla skargi kasacyjnej, wymienionych w art. 176 P.p.s.a., nie podlega sanacji. W szczególności brak jednoznacznego wniosku o uchylenie lub zmianę zaskarżonego orzeczenia oraz brak precyzyjnie oznaczonej jednostki redakcyjnej przepisu, który został naruszony powoduje, że skarga kasacyjna, jako pozbawiona jednego z koniecznych elementów materialnych, jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu (postanowienia NSA z dnia 16 marca 2004r., FSK 209/04, ONSAiWSA 2004/1/13; z dnia z dnia 30 listopada 2004r., sygn. akt OSK 570/04, LEX nr 837643).

W niniejszej sprawie w skardze kasacyjnej profesjonalny pełnomocnik skarżącej nie wskazał przepisu, któremu uchybił Sąd I instancji wydając zaskarżone postanowienie. W petitum skargi kasacyjnej wskazano jedynie, że postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie mieści się w katalogu aktów i czynności określonych w art. 3 P.p.s.a. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor uszczegółowia, że postanowienie to stanowi postanowienie wymienione w art. 3 § 2 pkt 2 P.p.s.a. Nie można więc uznać, że w skardze kasacyjnej przytoczone zostały podstawy wskazane w art. 174 P.p.s.a.

Dodatkowo podkreślić należy, że pełnomocnik skarżącej nie odpowiedział na wezwanie Sądu z 2 grudnia 2013 r. w zakreślonym terminie, tj. do 12 grudnia 2013 r. Sprostowane zostało nadesłane dopiero 4 lutego 2014 r. (data stempla pocztowego). W związku z brakiem odpowiedzi pełnomocnika Sąd Wojewódzki słusznie uznał za wiążące w sprawie wyjaśnienie udzielone osobiście przez skarżącą. Odnosząc się zaś do podnoszonej w skardze kasacyjnej kwestii braku rygoru w wezwaniu Sądu a quo podkreślić należy, że odrzucenie skargi nie stanowiło konsekwencji braku sprecyzowania przez pełnomocnika przedmiotu zaskrzenia, a było jedynie efektem uznania za wiążące sprostowania udzielonego przez skarżącą.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 178 w związku z art. 193 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.