VI SA/Wa 3358/13

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Celnej w W. decyzją z dnia [...] września 2013 r.

nr [...], działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 2 lit. a) w zw. z art. 208 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.; cytowanej dalej jako "O.p."), w związku z art. 8 oraz art. 129 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540 ze zm.; cytowanej dalej jako "u.g.h."), po rozpatrzeniu odwołania F. Sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej spółka, skarżąca) wniesionego od decyzji Dyrektora Izby Celnej w W. z dnia [...] listopada 2012 r. w przedmiocie odmowy zmiany decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] lutego 2007 r. nr [...], udzielającej zezwolenia na okres 6 lat na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa m., w części dotyczącej zmiany lokalizacji jednego punktu gier na automatach o niskich wygranych, uchylił decyzję organu I instancji i umorzył postępowanie w sprawie.

Do wydania powyższych decyzji doszło w następującym stanie faktycznym

i prawnym.

Spółka wnioskiem z dnia [...] września 2009 r. na podstawie art. 207 O.p. w zw. z art. 8 u.g.h. oraz art. 51 ust. 2 pkt 1 lit a) w zw. z art. 135 ust. 1 u.g.h. wystąpiła o zmianę ww. zezwolenia Dyrektora Izby Skarbowej w W. w części dotyczącej zmiany lokalizacji jednego miejsca urządzania gier na automatach o niskich wygranych z [...] w W. na [...] K. R. w W. Spółka wskazała, że wniosek kieruje do organu w związku z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawach połączonych C-213/11, C-214/11 i C-217/11.

Dyrektor Izby Celnej w W. decyzją z dnia [...] listopada 2012 r.,

nr [...] odmówił zmiany zezwolenia. Przypomniał, że dnia 1 stycznia 2010 r. weszła w życie ustawa z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540) i wyjaśnił, że w wyniku zmiany zezwolenia nie może nastąpić zmiana miejsc urządzania gry, z wyjątkiem zmniejszenia liczby punktów gry na automatach o niskich wygranych. Odniósł się także do orzeczenia TSUE w zakresie art. 135 ust. 2 u.g.h. Stwierdził że, nie mógł dokonać zmiany decyzji ostatecznej z dnia [...] lutego 2007 r. w trybie art. 253a § 1 O.p., bowiem sprzeciwia się temu wprost przepis szczególny art. 135 ust. 2 u.g.h.

Spółka złożyła odwołanie od powyższej decyzji, w którym wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez uwzględnienie wniosku. Zarzuciła naruszenie art. 51 ust. 1 i 2 pkt 1 lit a) w zw. z art. 135 ust. 1 u.g.h., art. 1 pkt 4 w zw. z art. 1 pkt 11 oraz w zw. z art. 8 ust. 1 dyrektywy nr 98/34/WE z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. U. UE.L.98.204.37 ze zm.).

Dyrektor Izby Celnej w W. w wyniku rozpoznania odwołania uchylił decyzję organu I instancji i umorzył postepowanie w sprawie. Organ wskazał, że art. 208 § 1 O.p. dopuszcza umorzenie postępowania, gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe. Powołał także brzmienie art. 129 ust. 1 u.g.h., z którego wynika, że działalność w zakresie gier na automatach o niskich wygranych oraz gier na automatach urządzanych w salonach gier na automatach na podstawie zezwoleń udzielonych przed dniem wejścia w życie ustawy jest prowadzona, do czasu wygaśnięcia tych zezwoleń, przez podmioty, których im udzielono, według przepisów dotychczasowych, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Ponadto w myśl art. 117 ust. 1 i 2 u.g. h. udzielone przed dniem wejścia w życie ustawy zezwolenia na urządzanie i prowadzenie gier i zakładów wzajemnych zachowują ważność do czasu ich wygaśnięcia.

Organ przypomniał, że udzielone skarżącej zezwolenie z dnia [...] lutego 2007 r. na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa m., wygasło z dniem [...] lutego 2013 r. Wobec powyższego wyjaśnił, że nie mógł ponownie rozpatrzeć sprawy w zakresie lokalizacji punktu gier na automatach o niskich wygranych znajdującego się w W., jak również uznał za niecelowe odnoszenie się do zarzutów przedstawionych w odwołaniu. Jak stwierdził, wygaśnięcie decyzji zezwalającej powoduje brak prawnej i faktycznej podstawy orzekania. Dodał, że wygaśnięcie decyzji, czyli wyeliminowanie jej z obrotu prawnego, pozbawia organ możliwości decydowania o jej losie prawnym, który w sposób jednoznaczny został określony rozstrzygnięciem Dyrektora Izby Skarbowej w W., a rozstrzygnięcie to wyznaczało granice czasowe obowiązywania zezwolenia. Zauważył, że stwierdzenie braku podstawy prawnej do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy winno skutkować uchyleniem rozstrzygnięcia organu I instancji i umorzeniem postępowania w sprawie stosownie do art. 233 § 1 pkt 2 lit. a) O.p.

W skardze na powyższą decyzję skarżąca zarzuciła naruszenie następujących przepisów:

- art. 187 § 1 i 3 O.p. w powiązaniu z art. 210 § 1 pkt 6 O.p. przez brak zebrania i rozważenia całokształtu materiału dowodowego, z uwzględnieniem okoliczności faktycznych znanych organowi z urzędu, a w szczególności brak ustalenia (i przestawienia ustaleń faktycznych w uzasadnieniu decyzji), na jakim etapie znajduje się sprawa zainicjowana wnioskiem skarżącej z dnia [...] września 2012 r. w sprawie przedłużenia zezwolenia z dnia [...] lutego 2007 r., podczas gdy ustalenie tej okoliczności mogło mieć wpływ na ustalenie, czy postępowanie w niniejszej sprawie pozostaje nadal przedmiotowe;

- art. 210 § 1 pkt 6 i art. 210 § 4 O.p. oraz art. 124 i art. 127 O.p., polegające na braku przedstawienia uzasadnienia prawnego, słusznego rozstrzygnięcia organu o uchyleniu zaskarżonej decyzji organu I instancji, a w szczególności braku wyjaśnienia, czy organ I instancji miał prawo wydać decyzję na podstawie art. 135 ust. 2 u.g.h., w kontekście wykładni art. 1 pkt. 4 i 11 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 98/34/WE podanej w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 lipca 2012 r. w połączonych sprawach C-213/11, C-214/11, C-217/11 w sytuacji braku notyfikacji przepisu art. 135 ust. 2 u.g.h. Komisji Europejskiej, podczas gdy zgodnie z art. 127 O.p. rolą organu odwoławczego było nie tylko rozpoznanie sprawy na nowo w drugiej instancji, ale także ocena prawna decyzji organu I instancji z uwzględnieniem stanu faktycznego i prawnego w dacie jej wydania, a skarżąca miała interes prawny aby organ II instancji dokonał takiej oceny prawnej, nawet gdyby na etapie postępowania odwoławczego, stało się ono bezprzedmiotowe.

Wobec tak sformułowanych zarzutów skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Skarżąca zauważyła, że we wniosku, jak również w odwołaniu podkreślała brak podstaw do stosowania art. 135 ust. 2 u.g.h., zakazującego zmiany zezwoleń, o jakich mowa art. 129 ust. 1 u.g.h., w zakresie miejsc urządzania gier, ponieważ art. 135 ust. 2 u.g.h., w powiązaniu z pozostałymi przepisami tej ustawy, stanowi przepis techniczny w rozumieniu art. 1 pkt. 4 i 11 dyrektywy 98/34/WE a nie był on przed wprowadzeniem w życie notyfikowany Komisji Europejskiej. Ponadto we wspomnianych pismach powoływała się na wyrok TSUE z 19 lipca 2012 r. C-213/11, C-214/11, C-217/11. Dodała, że decyzja organu I instancji została oparta na przepisie art. 135 ust. 2 u.g.h.

Zdaniem skarżącej, w razie uznania przez organ odwoławczy, że dopiero na etapie odwoławczym postępowanie stało się bezprzedmiotowe, organ ten nie może ucieć od merytorycznej oceny, czy decyzja organu I instancji - wydana w dacie, gdy postępowanie było przedmiotowe - jest zgodna z prawem. Dodała, że rozstrzygnięcie o uchyleniu decyzji I instancji jest prawidłowe, jednakże nie zostało uzasadnione i nie wyjaśnia, czy organ I instancji miał prawo odmówić zmiany zezwolenia (w momencie kiedy ono obowiązywało). Stwierdziła bowiem, że ma interes prawny w uzyskaniu rozstrzygnięcia organu odwoławczego, które przesądzałoby, że organ I instancji nie miał prawa odmówić zmiany zezwolenia biorąc pod uwagę potencjalne roszczenia odszkodowawcze wobec Skarbu Państwa. Podała, że w uzasadnieniu decyzji organ powinien przedstawić wykładnię przepisów u.g.h w powiązaniu z przepisami dyrektywy 98/34/WE, z uwzględnieniem ich wykładni podanej w wyroku TSUE z 19 lipca 2012 r. w połączonych sprawach C-213/11, C-214/11, C-217/11, brak bowiem powyższego stanowi naruszenie art. 210 § 1 pkt. 6 i § 4 O.p.

Zdaniem skarżącej, organ nie rozważył i nie zawarł w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wszystkich znanych mu z urzędu okoliczności sprawy, które mogły mieć wpływ na jej wynik, tj. mogły determinować ustalenie, czy dalsze postępowanie w sprawie zmiany zezwolenia jest przedmiotowe. Przypomniała, że wnioskiem z dnia [...] września 2012 r. wniosła o przedłużenie zezwolenia, które może być przedłużone w drodze decyzji wydanej na podstawie przepisów dotychczasowych – ustawy o grach i zakładach wzajemnych, co wywiodła z ww. wyroku TSUE oraz szeregu orzeczeń sądów administracyjnych. Jak wskazała, decyzja o przedłużeniu zezwolenia w istocie przedłuża byt prawny zezwolenia dotychczasowego i nie można mówić wtedy o bezprzedmiotowości postępowania. Zauważyła, że jeżeli w toku postępowania w sprawie zmiany zezwolenia, sprawa przedłużenia zezwolenia nie jest prawomocnie zakończona, a wcześniej organ wydawał decyzje odmawiające przedłużenia zezwolenia, to w razie korzystania przez stronę ze środków zaskarżenia i nie wyczerpania wszystkich środków, dalszy byt zezwolenia nie jest przesądzony. W jej ocenie, gdy na etapie sądowoadministracyjnym znajduje się sprawa ze skargi na decyzje odmawiające przedłużenia, a pierwotna decyzja udzielająca zezwolenie wygasła, organ rozpatrujący sprawę zmiany zezwolenia, powinien je zawiesić na podstawie art. 201 § 1 pkt. 2 O.p., do czasu prawomocnego zakończenia się przed sądem administracyjnym (i ewent. NSA) sprawy przedłużenia zezwolenia. Dodała, że w sprawie przedłużenia zezwolenia rozstrzygane jest zagadnienie wstępne mające wpływ na wydanie decyzji o zmianę zezwolenia - a mianowicie kwestia dalszego bytu prawnego zezwolenia, po wygaśnięciu pierwotnej decyzji udzielającej zezwolenia.

Reasumując, stwierdziła, że uzasadnienie faktyczne rozstrzygnięcia organu odwoławczego o umorzeniu postępowania powinno także zawierać wskazanie znanych organowi z urzędu faktów o etapie, na jakim znajduje się sprawa przedłużenia zezwolenia oraz bazujące na także takich faktach uzasadnienie prawne rozstrzygnięcia o umorzeniu. W ocenie skarżącej, takiego uzasadnienia faktycznego i prawnego brakuje w zaskarżonej decyzji, tym samym decyzja nie spełnia wymagań stawianych przez art. 210 § 1 pkt. 6 i § 4 O.p.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji. Wyjaśnił, że bezprzedmiotowość postępowania odwoławczego musi być oceniana indywidualnie w każdym przypadku, gdyż - pomimo podobieństwa do przesłanek umorzenia postępowania pierwszoinstancyjnego - nie wszystkie przesłanki prowadzące do umorzenia postępowania na tym etapie rozpatrywania sprawy będą skutkowały także umorzeniem postępowania odwoławczego. Stwierdził, że w razie braku podstaw prawnych lub faktycznych do merytorycznego rozstrzygnięcia, czyli gdy postępowanie jest bezprzedmiotowe, organ odwoławczy decyzją kasacyjną eliminuje decyzję organu pierwszej instancji i umarza postępowanie w sprawie. Dlatego też, w niniejszej sprawie zastosowanie miał art. 233 § 1 pkt 2 lit. a) O.p., zgodnie z którym organ odwoławczy wydaje decyzję, w której uchyla decyzję organu pierwszej instancji w całości lub w części - i w tym zakresie orzeka co do istoty sprawy lub uchylając tę decyzję - umarza postępowanie w sprawie (decyzja kasacyjną typowa).

Ponadto Dyrektor Izby Celnej w W. zauważył, że umorzenie w sprawie jedynie postępowania odwoławczego, pozostaje w sprzeczności z zasadą ogólną wyrażoną w art. 127 O.p., której istotą jest dwukrotne rozpatrzenie sprawy przez organy administracji publicznej według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydawania rozstrzygnięć w poszczególnych instancjach. Podkreślił, że jako organ odwoławczy zobowiązany jest do uwzględnienia zmian zarówno w stanie faktycznym, jak i prawnym sprawy, które nastąpiły po wydaniu decyzji przez organ I instancji, jak również do konkretyzacji normy prawnej z uwzględnieniem rozstrzygnięcia wydanego przez organ I instancji.

Odpowiadając na zarzuty przedstawione w punkcie 1 zauważył, że decyzją nr [...] z dnia [...] stycznia 2013 r. odmówił przedłużenia przedmiotowego zezwolenia z dnia [...] lutego 2007 r. Dodał, że zgodnie z art. 212 O.p. decyzja wiąże organ i od momentu wprowadzenia takiej decyzji do obrotu organ, który wydał rozstrzygnięcie, nie może wycofać się samodzielnie ze stanowiska zajętego w decyzji. Wskazał, że związanie organu trwa przez cały okres pozostawania decyzji w obrocie prawnym a złożenie wniosku o przedłużenie zezwolenia nie miało związku ze sprawą.

Stwierdził, że organ I instancji, powołując przepisy prawa materialnego, dokonał ich oceny po wyroku TSUE, tym samym niezasadne byłoby ponownie odnoszenie się do tych kwestii, bowiem rozstrzygnięcie organu odwoławczego ograniczyło się do unormowań proceduralnych zawartych w O.p. Dodał, że wypowiedzi organu I instancji dotyczące znaczenia i skutków prawnych wyroku TSUE z dnia 19 lipca 2012 r. oraz kwestii notyfikacji przepisów u.g.h. nie miały bezpośredniego związku ze sprawą, którą zakończono z przyczyn wyłącznie proceduralnych.

Dyrektor Izby Celnej w W. wykonując zarządzenie sędziego sprawozdawcy z dnia 3 lutego 2014 r., wzywające do uzupełnienia akt administracyjnych, nadesłał poświadczoną za zgodność decyzję z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...] odmawiającą spółce przedłużenia zezwolenia z dnia [...] lutego 2007 r.

Dnia 24 kwietnia 2014 r. pod sygn. akt VI SA/Wa 1341/14 została zarejestrowana skarga skarżącej na decyzję Dyrektora Izby Celnej w W. z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] utrzymująca w mocy ww . decyzję z dnia [...] stycznia 2013 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów odnoszących się do słuszności rozstrzygnięcia.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.– Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U. z 2012 r., poz. 270, ze zm. zwaną dalej p.p.s.a.).

W rozpatrywanej sprawie Sąd nie stwierdził naruszeń prawa, które uzasadniałyby wyeliminowanie z obrotu prawnego zaskarżonej decyzji.

Przedmiotem rozpoznania przez Sąd była skarga na decyzję Dyrektora Izby Celnej w W. z dnia [...] września 2013 r., którą to organ uchylił własną decyzję z dnia [...] listopada 2012 r. odmawiającą zmiany decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] lutego 2007 r. nr [...], udzielającej zezwolenia na okres 6 lat na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa m., w części dotyczącej zmiany lokalizacji jednego punktu gier na automatach o niskich wygranych i umorzył postępowanie w sprawie.

Zgodnie z art. 208 § 1 O.p. organ podatkowy wydaje decyzję o umorzeniu postępowania, gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe. Bezprzedmiotowość postępowania należy wiązać z przypadkami, gdy merytorycznemu rozpoznaniu sprawy sprzeciwiają się przepisy prawa procesowego lub materialnego.

W rozpoznawanej sprawie skarżąca złożyła w dniu [...] września 2012 r. wniosek o zmianę lokalizacji miejsca urządzania gry na automatach o niskich wygranych – [...] w W..

W przedmiocie złożonego wniosku, Dyrektor Izby Celnej w W. wydaną w I instancji decyzją z dnia [...] listopada 2012 r. odmówił dokonania wnioskowanej zmiany zezwolenia, a następnie orzekając w II instancji z uwagi na jego wygaśnięcie wyeliminował powyższą decyzję z obrotu prawnego i umorzył postępowanie w sprawie.

W ocenie organu powyższe rozstrzygnięcie było powodowane brakiem przedmiotu postępowania. Jednakże w związku z zarzutem skarżącej, iż w przeprowadzonym postępowaniu nie została wzięta pod uwagę okoliczność złożenia przez spółkę wniosku o przedłużenie zezwolenia na prowadzenie na obszarze województwa m. działalności w zakresie urządzania gier na automatach o niskich wygranych oraz toczące się równolegle postępowanie w tej sprawie, okoliczność ta nie miała znaczenia dla podjętego rozstrzygnięcia.

Należy bowiem wskazać, że zarówno skarżona decyzja organu z dnia [...] września 2014 r., jak i decyzja tego organu z dnia [...] stycznia 2013 r. odmawiająca przedłużenia zezwolenia udzielonego przez Dyrektora Izby Skarbowej w W. decyzją z dnia [...] lutego 2007 r. nr [...] dotyczą tego samego zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych w określonych punktach. Zatem istotną okoliczność stanowi kwestia ustalenia relacji pomiędzy postępowaniem, którego przedmiotem jest umorzenie postępowania w sprawie wniosku o zmianę tego zezwolenia a postępowaniem dotyczącym wniosku strony o przedłużenie zezwolenia oraz możliwości toczenia się przedmiotowych postępowań w tym samym czasie.

Na podobną kwestię zwrócił uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 6 sierpnia 2013r. (sygn. akt II GSK 639/12), wskazując, że w sensie formalnym (procesowym) postępowania dotyczące cofnięcia pozwolenia na prowadzenie określonej działalności gospodarczej oraz modyfikacji w zakresie lokalizacji punktów gier stanowią w istocie tożsamą (zarówno przedmiotowo, jak i podmiotowo) sprawę administracyjną. Wszczęcie postępowania w sprawie korekty wykazu punktów gier w takich warunkach procesowych, prowadziłoby do równoległego prowadzenia dwóch postępowań przez ten sam organ, skutkującego w zasadzie zniesieniem tożsamości (jedności) materialno-prawnej sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnił, że ów brak tożsamości sprawy polega na tym, że przedmiotem postępowania administracyjnego w sprawie cofnięcia uprawnienia do prowadzenia działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych przed organem pierwszej instancji byłaby treść zezwolenia w wersji pierwotnej, natomiast treścią postępowania odwoławczego byłoby już inne uprawnienie, bowiem zmienione decyzją administracyjną, w zakresie żądanym przez zainteresowanego. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że w takiej sytuacji zachodzi merytoryczny konflikt pomiędzy postępowaniem dotyczącym cofnięcia zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych, a postępowaniem dotyczącym korekty punktów gier, o którym mowa w tym zezwoleniu. Powoduje to, że postępowania te nie mogą się toczyć równolegle.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, w przypadku takiego zbiegu postępowań pierwszeństwo należy przyznać postępowaniu o skutkach najdalej idących. Nie jest bowiem dopuszczalne modyfikowanie określonego uprawnienia lub obowiązku, w sytuacji, gdy byt prawny tego uprawnienia (obowiązku) nie został jeszcze ostatecznie przesądzony. Dodatkowo Naczelny Sąd Administracyjny wskazał na brak możliwości zawieszenia postępowania w sprawie wniosku o zmianę zezwolenia do czasu zakończenia postępowania w sprawie jego cofnięcia. Zgodnie bowiem z art. 201 § 1 pkt 2 O.p. organ podatkowy zawiesza postępowanie, gdy rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji jest uzależnione od rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd. W rozpoznawanej sprawie obydwa postępowania są prowadzone przez ten sam organ.

Sąd w składzie rozpatrującym niniejszą skargę podziela przytoczone stanowisko i argumenty NSA, które odpowiednio mogą mieć zastosowanie, także w przypadku rozpoznawanej sprawy.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że wprawdzie organ powołał się na występujące w niniejszej sprawie inne istotne okoliczności, skutkujące bezprzedmiotowością postępowania w związku z wygaśnięciem posiadanego przez skarżącą zezwolenia, lecz zasadnie mógł postępowanie umorzyć także ze wskazanych wyżej powodów. Istnieje bowiem przeszkoda do prowadzenia postępowania w przedmiocie zmiany decyzji udzielającej zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych, skoro toczy się postępowanie w sprawie przedłużenia tego zezwolenia, a zatem w tej samej sprawie administracyjnej, które zostało wszczęte wnioskiem strony skarżącej z dnia [...] września 2012 r.

Odnosząc się na koniec do drugiego zarzutu skargi dotyczącego niezgodności podjętego przez organ rozstrzygnięcia z prawem UE (wskazaną dyrektywą nr 98/34/WE), w wyniku braku dokonania w tym zakresie stosownej analizy wpływu na jego treść orzeczenia TSUE z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawach połączonych C-213/11, C-214/11 i C-217/11, Sąd zauważa, iż przedmiot postępowania nie ma związku z treścią art. 135 ust. 2 u.g.h. Podjęta przez organ odwoławczy decyzja ma odmienny charakter i została oparta na wystąpieniu w rozpatrywanej sprawie przesłanek umorzenia prowadzonego przez organ postępowania. Podjęte w tym zakresie rozstrzygnięcie wyznacza granice sprawy administracyjnej, w ramach których oceniana jest zgodność działania organu z przepisami obowiązującego prawa. Słusznie zatem w ocenie Sądu Dyrektor Izby Celnej w W. stwierdził brak podstaw do uwzględnienia podniesionego zarzutu.

Biorąc powyższe pod uwagę, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na mocy art. 151 p.p.s.a. oddalił skargę.