• II SA/Wa 2192/13 - Wyrok ...
  28.03.2024

II SA/Wa 2192/13

Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2014-04-11

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Danuta Kania /przewodniczący sprawozdawca/
Iwona Dąbrowska
Janusz Walawski

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Danuta Kania (spr.), Sędziowie WSA Iwona Dąbrowska, Janusz Walawski, Protokolant Referent stażysta Małgorzata Ciach, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2014 r. sprawy ze skargi K. B. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] września 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji cofającej pozwolenie na broń palną myśliwską oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] września 2013 r. nr [...] Komendant Główny Policji, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.), dalej: "K.p.a.", utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji [...] z dnia [...] marca 2012 r. nr [...] cofającej K. B. pozwolenie na broń palną myśliwską w celu łowieckim.

Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Komendant Wojewódzki Policji [...] decyzją z dnia [...] marca 2012 r. nr [...] cofnął K. B. pozwolenie na broń palną myśliwską w celu łowieckim w związku z uzyskaniem informacji o prawomocnym skazaniu wyżej wymienionego za popełnienie przestępstwa z art. 178a § 2 Kodeksu karnego. Przedmiotową decyzję Komendant Główny Policji utrzymał w mocy ostateczną decyzją z dnia [...] maja 2012 r. nr [...].

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie prawomocnym wyrokiem z dnia 18 grudnia 2012 r. sygn. akt II SA/Wa 1282/12 oddalił skargę K. B. na powyższą decyzję ostateczną.

Pismem z dnia [...] maja 2013 r. K. B. wniósł do Komendanta Głównego Policji wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji [...] z dnia [...] marca 2012 r. nr [...] na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a.

W uzasadnieniu wniosku wskazał, iż ww. decyzja nie zawiera uzasadnienia faktycznego i prawnego, zaś organ w toku postępowania zaniechał ustalenia istotnej okoliczności, tj. czy popełnione przez niego przestępstwo z art. 178a § 2 Kodeksu karnego stanowiło realne zagrożenie dla niego samego, porządku lub bezpieczeństwa publicznego, przez co rażąco naruszył art. 6, art. 7 i art. 8 K.p.a. Wskazał nadto, że organ rozstrzygnął jego sprawę w sposób dowolny i sprzeczny z zasadami procedury administracyjnej oraz w oparciu o niekompletny materiał dowodowy. Organ nie dysponował bowiem uzasadnieniem wyroku Sądu Rejonowego w J. z dnia [...] października 2011 r., sygn. akt [...], w oparciu o który wydał ww. decyzję. Nadto skarżący wskazał, że wątpliwości budzi zawarte w uzasadnieniu ww. decyzji stwierdzenie organu, iż zezwolenie na posiadanie broni palnej myśliwskiej zostało wydane w dniu [...] lipca 2001 r. przez Komendanta Wojewódzkiego Policji [...], podczas gdy w piśmie z dnia [...] lipca 2012 r. znak: [...] organ ten wskazał, że zezwolenie to zostało wydane przez Komendanta Centrum Szkolenia Radiotechnicznego w J. w dniu [...] marca 2001 r. Natomiast w legitymacji posiadacza broni pod poz. 2 wskazano, że zezwolenie na posiadanie broni palnej myśliwskiej zostało wydane przez Komendanta Wyższej Szkoły Oficerskiej Radiotechnicznej decyzją nr [...].

Końcowo wnioskodawca wniósł o uwzględnienie dowodów w postaci kserokopii faktury zakupu broni i legitymacji posiadacza broni celem wykazania, że ww. decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa.

Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...], na podstawie art. 158 § 1 w zw. z art. 156 § 1 K.p.a., odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji [...] z dnia [...] marca 2012 r. nr [...] cofającej K. B. pozwolenie na broń palną myśliwską w celu łowieckim.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wskazał, iż tryb nadzwyczajny wzruszania decyzji, o którym mowa w art. 156 § 1 K.p.a., nie daje możliwości ponownego zbadania sprawy pod względem merytorycznym, ani też dokonania oceny wydanej decyzji pod względem słuszności i celowości. Organ nie może również orzec o przywróceniu stronie prawa do posiadania broń palnej. Ma jedynie obowiązek zbadania, czy zaskarżona decyzja nie została dotknięta którąkolwiek z wad kwalifikowanych wymienionych w art. 156 § 1 K.p.a.

Organ stwierdził, że ww. decyzja nie została wydana z naruszeniem przepisów o właściwości (art. 156 § 1 pkt 1 K.p.a.), bowiem Komendant Wojewódzki Policji [...] był organem właściwym miejscowo i rzeczowo do jej wydania.

Brak jest również podstaw do uznania, że ww. decyzja została wydana bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa (art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a.). Jako podstawę materialnoprawną ww. decyzji organ przyjął art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2012 r., poz. 576 ze zm.), który stanowi, że właściwy organ Policji cofa pozwolenie na broń, jeżeli osoba, której takie pozwolenie wydano, należy do osób, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 2 - 6 ustawy. W sprawie K. B. zastosowano art. 15 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, zgodnie z którym pozwolenia na broń nie mogą posiadać osoby stanowiące zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego: skazane prawomocnym orzeczeniem sądu za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe. Ustalenie prawomocnego skazania K. B. za umyślny czyn z art. 178a § 1 Kodeksu karnego stanowiło obligatoryjną przesłankę cofnięcia pozwolenia na broń. Z tego względu organ nie był zobowiązany do uzyskania uzasadnienia wyroku skazującego ani też przedstawienia faktycznej i prawnej argumentacji dotyczącej oceny, czy strona stanowi zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego.

Zdaniem organu, błędne przywołanie decyzji przyznającej stronie prawo do broni myśliwskiej oraz organu, który tę decyzję wydał, nie stanowi istotnej wady mogącej mieć wpływ na rozstrzygniecie sprawy cofnięcia pozwolenia na broń. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 grudnia 2012 r. sygn. akt II SA/Wa 1282/12. Stosownie bowiem do art. 134 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), dalej: "P.p.s.a.", sąd uwzględnia z urzędu naruszenie prawa skutkujące stwierdzeniem nieważności zaskarżonego aktu lub czynności.

Nadto organ stwierdził, iż brak jest podstaw do uznania, że zaskarżona decyzja dotknięta jest którąkolwiek z wad kwalifikowanych wymienionych w art. 156 § 1 pkt 3 - 7 K.p.a. Przedmiotowa decyzja nie dotyczy bowiem sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną (pkt 3), została skierowana do właściwej osoby (pkt 4), nie była niewykonalna w dniu jej wydania (pkt 5), a jej wykonanie nie wywołało czynu zagrożonego karą (pkt 6). Decyzja ta nie zawiera również wady, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 7 K.p.a., tj. powodującej jej nieważności z mocy samego prawa.

Powyższa decyzja stała się przedmiotem wniosku K. B. o ponowne rozpatrzenie sprawy. Skarżący zakwestionował rozstrzygnięcie Komendanta Głównego Policji wskazując, że decyzja objęta wnioskiem o stwierdzenie nieważności dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną, ewentualnie była niewykonalna w dniu jej wydania i jej niewykonalność ma charakter trwały (art. 156 § 1 pkt 3 i 5 K.p.a.). Nadto wskazał, iż w sytuacji, gdy organ cofnął pozwolenie na broń myśliwską wydane w dniu [...] lipca 2001 r. przez Komendanta Wojewódzkiego Policji [...], to w obrocie prawnym nadal pozostaje decyzja Komendanta Wyższej Oficerskiej Szkoły Radiotechnicznej w J. nr [...], na mocy której skarżący otrzymał bezterminowe pozwolenie na broń palną myśliwską.

Powołaną na wstępie decyzją z dnia [...] września 2013 r. nr [...] Komendant Główny Policji utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...] lipca 2013 r.

W uzasadnieniu organ ponownie wskazał, iż brak jest podstaw do stwierdzenia nieważności decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji [...] z dnia [...] marca 2012 r. z przyczyn wskazanych w art. 156 § 1 K.p.a.

Podkreślił, iż ww. decyzja została wydana przez właściwy organ, ponieważ stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, broń palną można posiadać na podstawie pozwolenia wydanego przez właściwego dla miejsca pobytu osoby fizycznej komendanta wojewódzkiego Policji i ten sam organ pozwolenie to cofa decyzją administracyjną, o czym stanowi art. 20 ww. ustawy. Strona, jak wynika z akt sprawy, miejsce stałego pobytu ma na terenie województwa [...], a więc na obszarze działania Komendanta Wojewódzkiego Policji [...]. Zatem ten właśnie organ był uprawniony do wydania decyzji, której stwierdzenia nieważności domaga się strona.

Nadto organ podkreślił, że błędne przywołanie decyzji przyznającej prawo do broni myśliwskiej oraz organu, który tę decyzję wydał nie stanowi wady mogącej mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji. Ponownie powołał się na prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 grudnia 2012 r. sygn. akt II SA/Wa 1282/12.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] września 2013 r. nr [...] K. B. wniósł o jej zmianę poprzez stwierdzenie nieważności decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji [...] z dnia [...] marca 2012 r. cofającą skarżącemu pozwolenie na broń palną myśliwską w celu łowieckim, ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie art. 107 § 3 K.p.a. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. polegające na przyjęciu, że błąd w decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji [...] z dnia [...] marca 2013 r. pozostawał bez wpływu na rozstrzygnięcie sprawy.

W motywach skargi skarżący podniósł, iż spór w niniejszej sprawie sprowadza się do tego, czy przepis art. 9 ust. 1 ustawy o broni i amunicji ma zastosowanie w sytuacji, gdy Komendant Wojewódzki Policji [...] nie był organem, który wydał pozwolenie na broń palną myśliwską. Zdaniem skarżącego, ww. przepis ma zastosowanie tylko wówczas, gdy zarówno pozwolenie na broń jak i cofnięcie pozwolenia na broń zostało wydane przez komendanta wojewódzkiego Policji. W niniejszej sprawie pozwolenie na broń palną myśliwską zostało wydane skarżącemu przez Komendanta Wyższej Oficerskiej Szkoły Radiotechnicznej w J. nr [...], jednak okoliczność ta została pominięta przez organ orzekający. Organ powinien nie tylko należycie ustalić stan faktyczny, czego nie uczynił, a także ustalić stan prawny, tj. przywołać przepisy prawa, które przenoszą kompetencje do wydania decyzji cofającej pozwolenie na broń wtedy, gdy decyzja o pozwoleniu na jej posiadanie została wydana przez Komendanta Wyższej Oficerskiej Szkoły Radiotechnicznej w J., a nie przez Komendanta Wojewódzkiego Policji [...].

Nadto skarżący podniósł, że przy ponownym rozpoznaniu niniejszej sprawy brała udział ta sama osoba, która wydała zaskarżoną decyzję z dnia [...] lipca 2013 r. – H. K. - Naczelnik Wydziału Postępowania Administracyjnego Biura Prawnego Ruchu Drogowego Komendy Głównej Policji, co stanowi rażące naruszenie art. 24 § 1 pkt 5 K.p.a. w zw. z art. 7, art. 7 i art. 8 K.p.a.

Końcowo skarżący zauważył, że z przepisu art. 113 § 1, 2 i 3 K.p.a. wynika, że jeśli organ wydając decyzję lub postanowienie popełni błąd pisarski, zobowiązany jest usunąć taki błąd z urzędu. W przedmiotowej sprawie postanowienie nie zostało wydane, przez co organ rażąco naruszył art. 123 § 1 i 2 K.p.a. pozbawiając stronę prawa do wniesienia zażalenia.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wniósł o oddalenie skargi podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) oraz art. 3 § 1 P.p.s.a. sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta polega na ocenie zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego. Aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy albo też przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a - c P.p.s.a.). Uwzględnienie skargi następuje również w przypadku stwierdzenia, że zaskarżony akt jest dotknięty jedną z wad wymienionych w art. 156 K.p.a. (art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a.).

Stosownie do art. 134 § 1 P.p.s.a. sąd dokonując oceny zaskarżonego aktu rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Zatem sąd administracyjny, nie będąc związany granicami skargi, ocenia legalność aktu administracyjnego w szerokim zakresie, niezależnie od trafności zarzutów sformułowanych w skardze, jak i ponad te zarzuty - w razie stwierdzenia naruszenia przepisów prawa materialnego bądź przepisów postępowania mającego wpływ na wynik sprawy.

Kontrolą Sądu w niniejszej sprawie objęta została decyzja Komendanta Głównego Policji z dnia [...] września 2013 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji [...] z dnia [...] marca 2012 r. cofającej K. B. pozwolenie na broń palną myśliwską w celu łowieckim.

Badając legalność zaskarżonego aktu w oparciu o powołane wyżej przepisy Sąd uznał, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa w stopniu kwalifikującym ją do wyeliminowania z obrotu prawnego, natomiast argumenty podniesione w skardze nie zasługują na uwzględnienie.

Jak wynika z przedstawionego stanu sprawy zaskarżona decyzja została wydana w ramach jednego z nadzwyczajnych postępowań administracyjnych, tj. postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji [...] z dnia [...] marca 2012 r., utrzymanej następnie w mocy decyzją ostateczną Komendanta Głównego Policji z dnia [...] maja 2012 r. Postępowanie to zostało zainicjowane wnioskiem skarżącego z dnia [...] maja 2013 r., który wystąpił z żądaniem stwierdzenia nieważności ww. decyzji na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a.

Na wstępie zauważyć należy, że stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej może mieć miejsce jedynie w przypadku, gdy decyzja ta dotknięta jest - w sposób niewątpliwy - przynajmniej jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 K.p.a. Istota nadzwyczajnego trybu wzruszania decyzji, o którym mowa w art. 156 K.p.a. wyraża się bowiem w tym, iż celem tego postępowania nie może być ponowne rozpoznawanie sprawy tak jak w postępowaniu zwykłym. Postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji ma na celu wyjaśnienie kwalifikowanej niezgodności z prawem obowiązującym w dacie jej wydania, a nie ponowne rozpoznanie sprawy co do istoty (v. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 1996 r., sygn. akt III ARN 570/95, publ.: OSNP 1996/18/258). Zatem zakres tego postępowania jest ograniczony do badania przesłanek nieważnościowych, a więc do weryfikacji samej decyzji z wyłączeniem możliwości rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy, której ta decyzja dotyczy. W kontekście wyrażonej w art. 16 K.p.a. zasady trwałości decyzji administracyjnej podkreślić należy, że stwierdzenie nieważności decyzji, jakkolwiek jest aktem dopuszczalnym przez ustawodawcę, to jednak o charakterze wyjątkowym, co uzasadnia ścisłą interpretację przesłanek (podstaw) stwierdzenia nieważności decyzji wymienionych w art. 156 § 1 K.p.a.

Z akt sprawy wynika, że kwestia legalności decyzji objętej wnioskiem o stwierdzenie nieważności została prawomocnie przesądzona wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 grudnia 2012 r., sygn. akt II SA/Wa 1282/12, oddalającym skargę K. B. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] maja 2012 r. utrzymującą w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji [...] z dnia [...] marca 2012 r.

Wskazane okoliczności organ nadzoru powołał w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji stwierdzając, iż skoro WSA w Warszawie orzekając prawomocnym wyrokiem w sprawie przedmiotowych decyzji nie dostrzegł naruszenia przepisów prawa, to tym bardziej ww. decyzje nie są dotknięte wadami kwalifikowanymi, wymienionymi w art. 156 § 1 k.p.a. Stosownie do treści art. 170 P.p.s.a., orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i organy państwowe, a w przypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby.

Niezależnie od powyższego, biorąc pod uwagę treść zarzutów i argumentów podniesionych przez skarżącego we wniosku z dnia [...] maja 2013 r., a następnie we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, organ nadzoru dokonał ich merytorycznej oceny. W konsekwencji, wydał decyzję utrzymującą w mocy decyzję własną z dnia [...] lipca 2013 r. o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji [...] z dnia [...] marca 2012 r.

Rozstrzygnięcie organu, podjęte na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 127 § 3 k.p.a. oraz art. 158 § 1 w zw. z art. 156 § 1 k.p.a. jest - w ocenie Sądu - prawidłowe.

Zgodnie z poglądem wyrażonym w uchwale składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 grudnia 2009 r. (sygn. akt I OPS 6/09, LEX nr 530338), żądanie strony stwierdzenia nieważności decyzji, na którą skargę oddalono prawomocnym wyrokiem sądu administracyjnego, powinno zostać załatwione przez wydanie decyzji o odmowie wszczęcia postępowania (art. 157 § 3 K.p.a. - w brzmieniu obowiązującym w dacie podjęcia uchwały, przyp. Sądu) wówczas, gdy w rezultacie wstępnego badania zawartości żądania organ administracji publicznej ustali wystąpienie - ze względu na wydany uprzednio wyrok sądu - przeszkody przedmiotowej czyniącej jego rozpoznanie niedopuszczalnym. W pozostałych wypadkach organ administracji publicznej obowiązany jest rozpoznać żądanie co do istoty, stosując art. 158 § 1 w zw. z art. 156 § 1 k.p.a.

Powołana wyżej uchwała została podjęta w trybie art. 15 § 1 pkt 2 w zw. z art. 264 § 2 P.p.s.a., tj. w celu wyjaśnienia przepisów prawnych, których stosowanie wywołało rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych (tzw. uchwała abstrakcyjna). Zawarte w abstrakcyjnej uchwale NSA wyjaśnienie przepisów prawnych (wykładnia prawa) nie ma mocy bezpośrednio wiążącej w żadnej sprawie sądowoadministracyjnej, ponieważ nie pozostaje w bezpośrednim związku z żadnym toczącym się postępowaniem sądowoadministarcyjnym. Pośrednia, niemniej jednak bardzo istotna - moc wiążąca takiej wykładni w stosunku do sądów administracyjnych, organów administracji publicznej i skarżących oraz uczestników postępowania wynika z postanowień art. 269 P.p.s.a., który określa tryb postępowania, jaki powinien uruchomić skład orzekający sądu administracyjnego rozpoznający sprawę, jeśli nie podziela stanowiska zajętego w uchwale NSA. Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie nie znajduje podstaw do skorzystania z kompetencji przewidzianej w art. 269 § 1 p.p.s.a. (tj. przedstawienia powstałego zagadnienia prawnego do rozstrzygnięcia odpowiedniemu składowi). Respektuje tym samym stanowisko NSA zawarte w uchwale z dnia 27 grudnia 2009 r., sygn. akt I OPS 6/09.

W uzasadnieniu ww. uchwały wskazano, m.in., że fakt utrzymania w mocy decyzji na skutek oddalenia na nią skargi przez sąd administracyjny zamyka organom administracyjnym, legitymowanym do uruchomienia nadzwyczajnego trybu postępowania administracyjnego o stwierdzenie nieważności decyzji (postanowienia), możliwość pozbawienia jej mocy wiążącej w tym trybie w takim zakresie, w jakim przyczyny tej wadliwości objęte zostały zakresem rozpoznania i orzekania sądu administracyjnego. Stwierdzono również, że zakaz uruchamiania w trybie postępowania nieważnościowego wzruszania decyzji ostatecznych, w stosunku do których orzekał merytorycznie sąd administracyjny, podlega tylko takim ograniczeniom, które z jednej strony wyznacza zakres dokonanej przez sąd administracyjny kontroli, a z drugiej - fakt korzystania z przymiotu powagi rzeczy osądzonej (art. 170 i 171 p.p.s.a.). Zatem w każdym przypadku ustalenie, czy żądanie strony stwierdzenia nieważności decyzji poddanej już wcześniej ocenie sądu, powinno zostać załatwione przez organ administracji rozstrzygnięciem podjętym na podstawie art. 158 § 1 w zw. z art. 156 § 1 k.p.a., czy też decyzją o odmowie wszczęcia postępowania określonego w art. 157 § 3 k.p.a., wymaga zbadania jaki był zakres i przedmiot poprzedniego orzeczenia sądu administracyjnego kontrolującego legalność tej decyzji oraz czy strona występująca z żądaniem stwierdzenia nieważności decyzji wskazuje okoliczności, które nie były objęte orzeczeniem sądu. Dokonanie tego rodzaju ustalenia będzie na ogół wymagało zapoznania się z uzasadnieniem zapadłego wyroku, po to by stwierdzić, czy składniki oceny prawnej sądu - posiadającej przymiot powagi rzeczy osądzonej - czynią żądanie niedopuszczalnym. W sytuacji, gdy nie dojdzie do sporządzenia uzasadnienia wyroku przeprowadzenie stosownego badania będzie musiało się ograniczyć do analizy dostępnych organowi oraz przedstawionych przez wnoszącego żądanie okoliczności. Uwzględniająca ogół okoliczności konkretnego przypadku ocena w przedmiocie dopuszczalności prowadzenia postępowania co do przyczyny stwierdzenia nieważności znajdzie zatem formalny wyraz w postaci decyzji o odmowie wszczęcia tego postępowania, bądź też stworzy podstawę dla dokonania czynności wewnętrznego urzędowania, otwierającej drogę do rozstrzygnięcia przez organ w formie decyzji o zasadności wniesionego żądania.

W ocenie Sądu w składzie orzekającym, uwzględniając okoliczność, że w sprawie o sygn. akt II SA/Wa 1282/12 nie zostało sporządzone pisemne uzasadnienie wyroku, organ nadzoru prawidłowo uznał, iż zarzuty i argumenty skarżącego dotyczące decyzji objętej wnioskiem wymagają merytorycznej oceny w kontekście przesłanek z art. 156 § 1 K.p.a.

Jako podstawę stwierdzenia nieważności decyzji KWP [...] z dnia [...] marca 2012 r. skarżący wskazał przepis art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a., zgodnie z którym organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która została wydana bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa. Przesłanka braku podstawy prawnej jest spełniona, gdy nie ma przepisu prawa powszechnie obowiązującego, który umocowuje administrację publiczną do działania, albo gdy przepis jest, jednak nie spełnia wymagań działania tej administracji polegającego na wydawaniu decyzji rozumianych jako indywidualne akty administracyjne zewnętrzne. Natomiast podstawą stwierdzenia nieważności decyzji z powodu rażącego naruszenia prawa jest stwierdzenie, że decyzja ta pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią przepisu niebudzącego wątpliwości interpretacyjnych, a nadto, że skutkiem tego naruszenia jest powstanie - w następstwie wydania tej decyzji - sytuacji niemożliwej do zaakceptowania w praworządnym państwie. O rażącym naruszeniu prawa decydują zatem łącznie trzy przesłanki: oczywistość naruszenia, charakter przepisu, który został naruszony oraz racje ekonomiczne lub gospodarcze - skutki, które wywołuje decyzja.

Zgodzić należy się z organem nadzoru, że objęta wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzja nie jest dotknięta żadną z ww. wad kwalifikowanych. Podstawę prawną decyzji KWP [...] z dnia [...] marca 2012 r. stanowił przepis prawa powszechnie obowiązującego, tj. art. 18 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 15 ust. 1 pkt 6 lit. "a" ustawy o broni i amunicji, zgodnie z którym organ Policji cofa pozwolenie na broń osobom stanowiącym zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego: skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe. Przepis ten znalazł zastosowanie wobec skarżącego z tego powodu, że prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w J. Wydział [...] Karny z dnia [...] października 2011 r. (sygn. akt [...]) został on uznany winnym popełnienia czynu z art. 178a § 2 Kodeksu karnego (kierowanie rowerem w stanie nietrzeźwości - [...] mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu), za co wymierzono mu karę grzywny, orzeczono zakaz prowadzenia rowerów na okres dwóch lat oraz ustalono świadczenie pieniężne na cele społeczne. Ustalenie prawomocnego skazania za umyślne przestępstwo z art. 178a § 2 Kodeksu karnego (strona podmiotowa tego przestępstwa zasadza się na umyślności) wypełniło stan prawny określony w ww. przepisach ustawy o broni i amunicji. Nie ma zatem racji skarżący upatrując rażącego naruszenia prawa (art. 6, art. 7 i art. 8 K.p.a.) w zachowaniu organu, który "zaniechał przeprowadzenia postępowania mającego na celu ustalenie, czy przestępstwo za które został prawomocnie skazany stanowiło realne zagrożenie dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego". W art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji prawodawca przesądził, że za osobę stanowiącą zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego uważa się tego, kto został prawomocnie skazany przez sąd za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe oraz skazanego za nieumyślne przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu lub przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji popełnione w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, albo gdy sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia. Wskazany przepis nie określa odrębnych przesłanek odmowy wydania pozwolenia na broń, tj. skazania za przestępstwa wymienione w pkt 6 lit. a i b oraz stwarzania zagrożenia dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego. Istota omawianej regulacji jest znacząco odmienna. Patrząc bowiem na konstrukcję przepisu zawartego w art. 15 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy należy dojść do wniosku, że zawiera on swego rodzaju definicję pojęcia "osoby stwarzającej zagrożenie dla siebie, porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego", której to osobie nie można wydać pozwolenia na broń. Ustawodawca nakazuje w tym przepisie uznawać za osoby stwarzające zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego po pierwsze - osoby skazane prawomocnym orzeczeniem sądu za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe (lit. a), a po drugie - osoby skazane prawomocnym orzeczeniem sądu za nieumyślne przestępstwo: przeciwko życiu i zdrowiu, a także przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji popełnione w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo gdy sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia (lit. b). To sam ustawodawca w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji przesądził zatem, jakie osoby stanowią określone w tym przepisie zagrożenie. W świetle powyższego zarzut skarżącego dotyczący wydania decyzji z dnia [...] marca 2012 r. z rażącym naruszeniem ww. przepisów K.p.a. jest całkowicie niezasadny. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy (sentencja ww. wyroku Sądu Rejonowego w J. z dnia [...] października 2011 r.) był wystarczający dla uznania, że zachodzi obligatoryjna przesłanka cofnięcia skarżącemu pozwolenia na broń. Ustalenie bowiem przez organ, że skarżący jest osobą skazaną prawomocnym orzeczeniem sądu za umyślne przestępstwo oznacza, że jest jednocześnie osobą stwarzającą zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego. Poczynione ustalenia znalazły odzwierciedlenie w uzasadnieniu ww. decyzji z dnia [...] marca 2012 r., zatem zarzut rażącego naruszenia przez organ art. 107 § 3 K.p.a. dotyczący zaniechania należytego uzasadnienia faktycznego i prawnego podjętego rozstrzygnięcia jest całkowicie nieuzasadniony.

Zauważyć należy, że zarzut dotyczący naruszenia art. 6, art. 7 i art. 107 § 3 K.p.a. poprzez zaniechanie wyjaśnienia przez organ wystąpienia wszystkich przesłanek z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, w tym zaniechanie ustalenia, czy przestępstwo, za które skarżący został prawomocnie skazany stanowiło realne zagrożenie dla niego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego, był przedmiotem skargi K. B. z dnia 11 czerwca 2012 r. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] maja 2012 r. utrzymującej w mocy decyzję KWP [...] z dnia [...] marca 2012 r. Oddalając skargę wyrokiem z dnia 18 grudnia 2012 r. (sygn. akt II SA/Wa 1282/12) WSA w Warszawie nie podzielił jednak stanowiska skarżącego, że organ orzekający dopuścił się naruszenia ww. przepisów postępowania administracyjnego, a tym bardziej w stopniu rażącym.

Zgodzić należy się z organem nadzoru, iż nie zasługuje na uwzględnienie zarzut dotyczący rażącego naruszenia art. 107 § 3 K.p.a. poprzez wskazanie w uzasadnieniu decyzji z dnia [...] marca 2012 r. błędnej daty wydania pozwolenia na broń palną myśliwską do celów łowieckich oraz organu, który pozwolenie to wydał. Zaznaczyć należy, że kwestia ta była już podnoszona w ww. skardze z dnia 11 czerwca 2012 r. Skarżący podał, iż "w uzasadnieniu decyzji z dnia [...] marca 2012 r. Komendant Wojewódzki Policji wskazał, że strona posiada pozwolenie na broń palną myśliwską na podstawie decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji [...] z dnia [...].07.2001 r. Gdyby nawet hipotetycznie przyjąć, że organ ten taką decyzję wydał, to nie stała się ona ostateczna, gdyż nie została stronie doręczona. (...) Okoliczność ta dowodzi, że postępowanie winno zakończyć się wydaniem decyzji o jego umorzeniu z powodu braku przedmiotu sprawy". Orzekając w sprawie o sygn. akt II SA/Wa 1282/12 Sąd, co ponownie należy zauważyć, nie stwierdził podstaw do uwzględnienia skargi również z powodu wskazanego powyżej. Na marginesie zwrócić należy uwagę na treść art. 113 § 1 K.p.a., który stanowi, że organ administracji publicznej może z urzędu lub na żądanie strony prostować w drodze postanowienia błędy pisarskie i rachunkowe oraz inne oczywiste omyłki w wydanych przez ten organ decyzjach. Brak sprostowania uzasadnienia ww. decyzji z urzędu w odnośnym zakresie i niemożność skorzystania z przysługujących stronie środków zaskarżenia na postanowienie w sprawie sprostowania decyzji (art. 113 § 3 K.p.a.) nie może jednak - wbrew stanowisku skarżącego - stanowić podstawy do stwierdzenia nieważności przedmiotowej decyzji z powodu rażącego naruszenia prawa, o którym mowa w art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a.

Sąd podziela stanowisko organu nadzoru, iż brak jest podstaw prawnych do uznania, że decyzja z dnia [...] marca 2012 r. dotknięta jest którąkolwiek z pozostałych wad kwalifikowanych wymienionych w art. 156 § 1 pkt 3 - 7 K.p.a. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w ww. wyroku WSA w Warszawie z dnia 18 grudnia 2012 r. Orzekając o oddaleniu skargi Sąd nie stwierdził naruszenia prawa skutkującego stwierdzeniem nieważności zaskarżonej decyzji, które - stosownie do przepisu art. 134 § 2 P.p.s.a. - bierze pod uwagę z urzędu.

Odnośnie podniesionego w skardze zarzutu, że "po ponownym rozpoznaniu sprawy została ona rozpoznana przez tę samą osobę, która rozpoznała sprawę zakończoną decyzją Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...]" Sąd zauważa, że przepis art. 24 § 1 pkt 5 K.p.a. stanowi, iż pracownik organu administracji publicznej podlega wyłączeniu od udziału w postępowaniu w sprawie, w której brał udział w wydaniu zaskarżonej decyzji. Przepis ten znajduje zastosowanie w sytuacji, gdy ten sam pracownik organu brał udział w wydaniu zaskarżonej decyzji która wydana została w tym samym postępowaniu (w tej samej sprawie administracyjnej). Postępowanie w trybie zwykłym (w sprawie cofnięcia pozwolenia na broń) i postępowanie w trybie nadzwyczajnym (w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o cofnięciu pozwolenia na broń) to dwie odrębne przedmiotowo, samodzielne sprawy administracyjne, a zatem wyłączenie pracownika organu, o którym mowa w ww. przepisie nie ma zastosowania w sytuacji wydania decyzji w nowej sprawie w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji wydanej w trybie zwykłym. Niezależnie od powyższego Sąd zauważa, że przepis art. 24 § 1 pkt 5 K.p.a. nie został naruszony w niniejszej sprawie, bowiem decyzja z dnia [...] lipca 2013 r. została wydana przez - działającego z upoważnienia Komendanta Głównego Policji - [...] D. A. radcę Wydziału Postępowań Administracyjnych Biura Prewencji i Ruchu Drogowego KGP, zaś utrzymująca ją w mocy decyzja z dnia [...] września 2013 r. przez - działającą z upoważnienia KGP - [...] H. K. naczelnika Wydziału Postępowań Administracyjnych Biura Prewencji i Ruchu Drogowego KGP. Brak jest zatem podstaw do uznania, iż w przedmiotowej sprawie wystąpiła przesłanka wznowienia postępowania administracyjnego określona w art. 145 § 1 pkt 3 K.p.a.

Końcowo Sąd zauważa, że bez znaczenia pozostaje argumentacja skarżącego podniesiona na rozprawie, dotycząca toczącego się postępowania karnego w sprawie poświadczenia nieprawdy na dokumencie, w sytuacji gdy postępowanie to nie zostało zakończone w dacie wydania zaskarżonej decyzji. Sąd administracyjny ocenia bowiem legalność zaskarżonej decyzji na podstawie stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie jej wydania.

Uznając, że zaskarżona decyzja Komendanta Głównego Policji nie narusza prawa, zaś argumenty skargi nie zasługują na uwzględnienie, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...