II SA/Gl 249/14

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta K. z dnia [...] r. nr [...] ustalającą, na wniosek B. P., warunki zabudowy dla inwestycji podlegającej na rozbudowie i nadbudowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego przy ul. [...], w K. działka nr [...] karta mapy [...].

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach I. D. zawarła wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. W jego uzasadnieniu podała, że z uwagi na możliwość wszczęcia postępowania o pozwolenie na budowę mogą następnie wystąpić trudne do odwrócenia skutki w wywołane rozpoczętymi robotami budowlanymi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), dalej w skrócie p.p.s.a., po przekazaniu przez organ skargi, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania.

Treść art. 61 § 3 p.p.s.a. nie przewiduje zatem po stronie sądu obowiązku wstrzymania wykonania aktu w przypadku wniesienia na niego skargi, lecz uzależnia wstrzymanie wykonania od okoliczności faktycznych o charakterze nadzwyczajnym. Zasadność wniosku strony uzależniona jest wobec tego od uprawdopodobnienia, że realizacja aktu pociągnie za sobą niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub trudne do odwrócenia skutki. Jednocześnie przywołana regulacja wskazuje, że wstrzymanie aktu lub czynności dotyczy jedynie tych z nich, które nadają się do wykonania i wymagają wykonania. Nie każdy akt administracyjny kwalifikuje się do wykonania, pod pojęciem którego należy rozumieć spowodowanie w sposób dobrowolny lub doprowadzenie w trybie egzekucji do takiego stanu rzeczy, który jest zgodny z rozstrzygnięciem zawartym w danym akcie. Do aktów takich nie będą zatem należeć te, które dla sprowadzenia stanu prawnego lub faktycznego w nich określonego nie wymagają czynności podmiotów uprawnionych. Pojęcie wykonania aktu administracyjnego w rzeczywistości dotyczy aktów zobowiązujących, ustalających dla ich adresatów nakazy powinnego zachowania lub zakazy określonego zachowania, aktów, na podstawie których określony podmiot uzyskuje równocześnie uprawnienie i mocą którego nałożone zostają na niego obowiązki (por. postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 26 lipca 2005 r., sygn. akt II SA/Gd 396/05, LEX nr 220325).

Przenosząc powyższe rozważenia na grunt rozpatrywanej sprawy wskazać należy, że w orzecznictwie sądów administracyjnych istnieje rozbieżność, co do tego, czy decyzja w sprawie warunków zabudowy może stanowić przedmiot wniosku zawartego w art. 61 § 3 p.p.s.a., w kontekście problematyki jej wykonalności. W ślad za orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego (vide: postanowienia z dnia

29 maja 2013 r., sygn. akt II OZ 412/13 oraz z dnia 28 maja 2013 r., sygn. akt II OZ 399/13, dostępne na stronie internetowej www.orzeczenia.nsa.gov.pl), uznać należy, że decyzja ustalająca warunki zabudowy nie mieści się w katalogu decyzji nadających się do wykonania.

Decyzja w tym przedmiocie stwierdza jedynie istnienie pewnego stanu faktycznego i prawnego. W myśl art. 63 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r. poz. 647 ze zm.) decyzja o warunkach zabudowy nie rodzi praw do terenu oraz nie narusza prawa własności i uprawnień osób trzecich. Stanowi ona dla potencjalnego inwestora szczegółową informację o możliwym sposobie zagospodarowania nieruchomości i jak słusznie zauważali skarżący, jest jedną z przesłanek uzyskania, w odrębnym postępowaniu, pozwolenia na budowę. Jednakże okoliczność, że decyzja ta jest elementem procesu budowlanego pozostaje bez znaczenia dla faktu, że samodzielnie nie uprawnia ona do podjęcia jakichkolwiek robót budowlanych. Ewentualne niebezpieczeństwo spowodowania trudnych do odwrócenia skutków lub znacznej szkody, można rozpatrywać dopiero na dalszym etapie procesu inwestycyjnego, po uzyskaniu przez stronę decyzji o pozwoleniu na budowę. Postępowanie w sprawie pozwolenia na budowę jest natomiast odrębnym postępowaniem administracyjnym, w którym stronom przysługują odrębne środki prawne w tym prawo wniesienia odwołania, skargi do sądu administracyjnego, a także wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji udzielającej pozwolenia na budowę.

Podkreślić także należy, że zasadności wniosku nie można upatrywać w tym, że decyzja o warunkach zabudowy narusza prawo. Jak już zauważono, nie jest to ustawowa przesłanka, w oparciu o którą sąd może wstrzymać wykonanie decyzji. O ewentualnym naruszeniu prawa i skutkach prawnych tego naruszenia (w tym o zgodności inwestycji z przepisami planistycznymi) sąd rozstrzygnie w orzeczeniu kończącym postępowanie sądowe.

W świetle przytoczonych okoliczności Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji postanowienia.