• II FSK 2200/14 - Postanow...
  29.03.2024

II FSK 2200/14

Postanowienie
Naczelny Sąd Administracyjny
2014-08-27

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Aleksandra Wrzesińska- Nowacka /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska - Nowacka, po rozpoznaniu w dniu 27 sierpnia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. B. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 11 października 2013 r., sygn. akt I SA/Kr 1492/13 w przedmiocie odrzucenia skargi w sprawie ze skargi M. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z dnia 15 lipca 2013 r., nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania w podatku od środków transportowych postanawia oddalić skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 11 października 2013 r., I SA/Kr 1492/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie odrzucił skargę M. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z dnia 15 lipca 2013 r., nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji tego organu z dnia 22 grudnia 2008 r. w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od środków transportowych. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Sąd pierwszej instancji wskazał, że zaskarżona przez skarżącego decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego została wydana na skutek wniosku skarżącego z dnia 18 czerwca 2012 r. o wznowienie postępowania w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od środków transportowych za rok 2007. Oznacza to, że zaskarżona decyzja została wydana w ramach pierwszej instancji w procedurze związanej ze wznowieniem postępowania.

Odwołując się do dyspozycji art. 52 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), powoływanej dalej jako: "p.p.s.a.", Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, że od zaskarżonej w niniejszej sprawie decyzji przysługiwało skarżącemu odwołanie do tego samego organu, o czym z resztą został prawidłowo pouczony. Tymczasem pismo złożone przez stronę zostało przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze zakwalifikowane jako skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, zaś prawidłowość tej kwalifikacji potwierdził Sąd w zaskarżonym postanowieniu. W konsekwencji uznać należało, że skarga wobec nie wyczerpania środków zaskarżenia, podlegała odrzuceniu.

Postanowieniem z dnia 19 listopada 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie przyznał skarżącemu prawo pomocy w zakresie całkowitym. Zarządzeniem z dnia 2 grudnia 2013 r. Okręgowa Rada Adwokacka w K. wyznaczyła dla skarżącego pełnomocnika z urzędu w osobie adw. M. T.

Na powyżej powołane rozstrzygnięcie skarżący reprezentowany przez pełnomocnika z wyboru adw. P. G. wniósł skargę kasacyjną, domagając się uchylenia w całości zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie oraz zasądzenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu, gdyż nie uiścił ich on ani w całości ani w części. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono naruszenie przepisów prawa procesowego, mające istotny wpływ na treść skarżonego orzeczenia, a to:

- art. 222 k.p.a. przez nieuznanie pisma skarżącego z dnia 20.08.2013 r. zatytułowanego "odwołanie" jako odwołania do powiększonego składu samorządowego kolegium odwoławczego, mimo że to wynikało z treści pism;

- art. 40 § 1 k.p.a. przez niedoręczanie pełnomocnikowi z urzędu żadnych pism procesowych w sprawie;

- art. 49 p.p.s.a. przez brak wezwania pełnomocnika skarżącego do sprecyzowania czym jest "odwołanie" skarżącego z dnia 20.08.2013 r.

Z ostrożności procesowej zarzucono naruszenie art. 231 k.p.a. przez brak przekazania "odwołania" z dnia 20.08.2013 r. Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu jako właściwemu do jego rozpoznania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z dyspozycją art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu zaś bierze pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Analiza akt sprawy wskazuje zaś, że zaskarżone orzeczenie nie zostało wydane w warunkach nieważności, której przesłanki określa art. 183 § 2 p.p.s.a., zatem rozważania Naczelnego Sądu Administracyjnego mogą dotyczyć jedynie naruszeń wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów. Z uwagi na treść powołanego powyżej przepisu precyzyjne i jasne sformułowanie podstaw kasacyjnych przez stronę składającą środek odwoławczy jest kwestią niezwykle istotną, przesądzającą o zakresie kontroli instancyjnej, dokonywanej przez Naczelny Sąd Administracyjny. Sąd ten bowiem nie może uzupełniać czy precyzować zarzutów kasacyjnych. Pogląd ten wielokrotnie był wyrażany w orzecznictwie (przykładowo w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 marca 2004r., GSK 10/04, LEX nr 103145, z dnia 27 czerwca 2008 r., II FSK 549/07, LEX nr 472315, z dnia 26 września 2012 r., II GSK 1543/11, LEX nr 1233012, z dnia 1 sierpnia 2013r., II OSK 746/12, LEX nr 364269). Przytoczenie podstaw kasacyjnych powinno w związku z tym polegać na wskazaniu konkretnego przepisu (bądź przepisów prawa, z których odtworzyć można normę, jaka została naruszona), ze wskazaniem jego jednostki redakcyjnej oraz aktu, którego częścią jest ten przepis (por. wyroki z 7 września 2011 r., II GSK 834/10, z 19 stycznia 2012 r., II GSK 1449/10, dostępne http://orzecznictwo.nsa.gov.pl). Każdy z zarzutów winien być uzasadniony, tak aby można było poznać intencję strony (art.176 p.p.s.a.).

Z treści uzasadnienia skargi kasacyjnej, opartej na podstawie wymienionej w art.174 pkt 2 p.p.s.a. wynika, że strona skarżąca kwestionuje zarówno sposób prowadzonego postępowania, jak i dokonaną przez sąd pierwszej instancji ocenę tego postępowania i przyjęty stan faktyczny. Niemniej jednak trzy z czterech zarzutów dotyczą wyłącznie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. W tym kontekście przypomnieć trzeba, że w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wielokrotnie podnoszono, że podstawa kasacyjna oparta na naruszeniu przepisów postępowania (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.) odnosi się do przepisów postępowania sądowego, a nie administracyjnego; por. np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 kwietnia 2004 r., FSK 181/04 (ONSAiWSA 2004, nr 2, poz. 36), a także wyroki z dnia 9 września 2005 r., FSK 2411/04 (LEX nr 173081) i z dnia 6 czerwca 2006 r., I FSK 927/05 (LEX nr 231111). Skarga kasacyjna -jak słusznie argumentuje się w judykaturze - stanowi bowiem środek prawny skierowany przeciwko orzeczeniu sądu administracyjnego pierwszej instancji, a nie kolejny środek odwoławczy, który umożliwiałby ponowne dokonywanie - tym razem przez Naczelny Sąd Administracyjny - bezpośredniej kontroli zgodności z prawem orzeczeń wydanych przez organy administracji. Dlatego też prawidłowo w podstawie kasacyjnej strona powinna wskazać naruszone przez sąd przepisy postępowania sądowoadministracyjnego, a nie tylko przepisy procedury administracyjnej, których wojewódzki sąd administracyjny nie stosuje, oceniając jedynie prawidłowość ich stosowania przez organy (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 lipca 2007 r., I FSK 1014/06, dostępne: www.orzeczenie.nsa.gov.pl). Mając jednakże na uwadze uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 października 2009 r. , I OPS 10/09 (ONSAiWSA z 2010 r.,nr 1, poz. 1), zgodnie z którą Naczelny Sąd Administracyjny ma obowiązek odniesienia się do podstaw kasacyjnych, rozumianych jako wskazanie przepisów, które w ocenie skarżącego zostały naruszone przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, Sąd odniesie się do wszystkich zarzutów naruszenia przepisów wskazanych w skardze kasacyjnej.

W ocenie strony skarżącej Sąd winien był uznać, że pismo strony, potraktowane przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze jako skarga na decyzję, było w istocie odwołaniem od decyzji do "poszerzonego składu" SKO. Skutkowało to naruszeniem art.222 k.p.a., stanowiącym, że o tym, czy pismo jest skargą albo wnioskiem, decyduje jego treść, a nie forma zewnętrzna. Zarzut ten jest chybiony. W postępowaniu podatkowym, a w takim wydano decyzję, od której wniesiono skargę (czy odwołanie, jak uważa strona), nie stosuje się przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, ale – zgodnie z art.3 § 1 pkt 2 k.p.a. i art.1 i art.2 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz.U. z 2012r., poz.749 ze zm.)- przepisy tej ostatniej ustawy. Powołany przepis k.p.a. nie mógł zatem służyć do oceny prawidłowości zakwalifikowania pisma jako skargi, skoro nie miał zastosowania w postępowaniu podatkowym, a także postępowaniu sądowoadministracyjnym. Art.222 k.p.a. odnosi się ponadto do skargi i wniosku, uregulowanych w postępowaniu administracyjnym, a nie do skargi w postępowaniu sądowoadministracyjnym, która jest uregulowana w Prawie o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Nie zasługuje także na uwzględnienie zarzut naruszenia art.40 § 1 k.p.a. poprzez zaniechanie dokonywania doręczeń ustanowionemu z urzędu pełnomocnikowi. Strona nie wyjaśnia, na jakim etapie postępowania miało dojść do tego naruszenia, jednakże z faktu powołania przepisu regulującego doręczenia w postępowaniu administracyjnym, można się domyślać, że dotyczy to etapu postępowania podatkowego. Jak jednak wyjaśniono wyżej, przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego nie miały zastosowania w postępowaniu podatkowym. Ponadto pełnomocnika z urzędu ustanowiono na etapie postępowania przed sądem administracyjnym, nie brał on udziału w postępowaniu podatkowym. W postępowaniu sądowoadministracyjnym, po przyznaniu stronie prawa pomocy, pisma doręczano tylko pełnomocnikowi.

Sąd pierwszej instancji nie mógł także naruszyć art.231 k.p.a. Przepis ten reguluje obowiązki organu administracji w razie otrzymania skargi, do której rozpatrzenia nie jest właściwy. Dotyczy on skargi w rozumieniu Działu VIII k.p.a., a nie skargi do sądu administracyjnego. Sąd nie jest też organem administracji publicznej w rozumieniu wskazanego przepisu (art.1 k.p.a.).

W petitum skargi kasacyjnej strona podniosła również zarzut naruszenia art. 49 p.p.s.a. Przepis ten składa się z składa się z więcej niż jednej jednostki redakcyjnej. Podnosząc zarzut naruszenia powyższego przepisu, skarżący powinien oznaczyć paragraf, do którego naruszenia w jego ocenie doszło, czego nie uczynił. Także uzasadnienie skargi kasacyjnej zostało sporządzone w sposób, który nie pozwala ustalenie intencji strony w tym zakresie. Naczelny Sąd Administracyjny nie jest, jak wskazano wyżej, uprawniony do zastąpienia strony w formułowaniu podstaw kasacyjnych. Strona zarzuciła, że przepis ten naruszono poprzez zaniechanie wezwania pełnomocnika strony do wyjaśnienia charakteru pisma, uznanego za skargę do sądu administracyjnego. Nie wiadomo zatem, czy zarzuca w istocie nieprawidłowość doręczenia czy też zaniechanie wezwania do uzupełnienia braków formalnych pisma, pozostawienia pisma bez rozpoznania (art.49 § 2 p.p.s.a.) czy też zarzut odnosi się do zasady, że pismo poprawione w terminie wywiera skutki od dnia jego wniesienia (art.49 § 3 p.p.s.a.). Przypomnieć należy także, że prawo pomocy w zakresie pomocy prawnej z urzędu zostało przyznane już po wydaniu zaskarżonego postanowienia, na tym etapie nie było już w związku z tym możliwe wydanie zarządzenia do uzupełnienia braków formalnych pisma, które wcześniej odrzucono. Na etapie wniesienia skargi strona nie była reprezentowana przez pełnomocnika. Z tych względów zarzut ten również należało uznać za bezpodstawny.

Z uwagi na powyższe Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 182 § 1 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.

W odniesieniu do wniosku pełnomocnika skarżącego o przyznanie wynagrodzenia za zastępstwo prawne, to w niniejszym postanowieniu nie zawarto rozstrzygnięcia dotyczącego tej kwestii z uwagi na to, że stosownie do art. 250 oraz art. 258 § 2 pkt 8 p.p.s.a. wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego na zasadzie prawa pomocy przyznaje się za wykonane zastępstwo prawne, co oznacza, że następuje to po uprawomocnieniu się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie i przez wydanie odrębnego postanowienia w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym (por. postanowienie NSA z 10 lutego 2014 r., I FPS 3/13, oraz wyrok NSA z 9 lutego 2005 r., GSK 1412/04, dostępne: www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Ponadto wskazać należy, iż skargę kasacyjną sporządził adw. P. G. – pełnomocnik skarżącego z wyboru. Pełnomocnik wyznaczony przez Okręgową Radę Adwokacką w K., wobec przystąpienia do sprawy pełnomocnika z wyboru, został zwolniony z pełnionej funkcji, zaś skarżącemu zostało cofnięte prawo pomocy w tym zakresie postanowieniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 27 lutego 2014 r., sygn. akt I SA/Kr 1492/13.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...