IV SA/Gl 307/14

Uzasadnienie

P.W. został zwolniony ze służby w Policji w dniu 21 maja 2013r.

Następnie Wojewódzka Komisja Lekarska Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w K. orzeczeniem z dnia [...]r. nr [...] w sprawie inwalidztwa i związku inwalidztwa ze służbą uznała P.W. za zdolnego do służby w Policji z ograniczeniem oraz nie przyznano badanemu żadnej grupy inwalidzkiej.

Okręgowa Komisja Lekarska Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w K., na skutek wniesionego przez stronę odwołania, w orzeczeniu z dnia [...]r. nr [...] orzekła, że stwierdzone schorzenia nie stanowią przeciwwskazań do pełnienia służby. Wobec powyższego orzeczono ponownie brak podstaw do przyznania badanemu jakiejkolwiek grupy inwalidzkiej oraz uznano go za zdolnego do służby w Policji z ograniczeniem.

Pismem z dnia 17 lutego 2014r. P.W. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę na orzeczenie Okręgowej Komisji Lekarskiej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w K. z dnia [...]. nr [...]. Skarżący podniósł, że jest osobą schorowaną oraz ma poważnie uszkodzony kręgosłup po wypadku w służbie. Z powodu stanu zdrowia nie mógł dalej pracować w Policji.

W odpowiedzi na skargę Okręgowa Komisja Lekarska Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w K. wniosła o jej odrzucenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Kwestią zasadniczą w rozpoznawanej sprawie jest ocena, czy skarga mieści się w zakresie przedmiotowym postępowania sądowoadministracyjnego, bowiem obowiązkiem sądu jest zbadanie między innymi legitymacji skarżącego, zachowania terminu do wniesienia skargi, a przede wszystkim ocena dopuszczalności skargi. Ocenie sądów administracyjnych podlega zgodność z prawem decyzji, postanowień oraz innych aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej, o których mowa w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm.).

W niniejszej sprawie P.W. zaskarżył orzeczenie Okręgowej Komisji Lekarskiej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w K. z dnia [...]r., w którym orzeczono o zdolności skarżącego do służby w Policji z ograniczeniem oraz stwierdzono brak podstaw do zaliczenia go do grupy inwalidzkiej.

Tryb postępowania komisji lekarskich podległych Ministerstwu Spraw Wewnętrznych określa rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 9 lipca 1991r. w sprawie właściwości i trybu postępowania komisji lekarskich podległych Ministrowi Spraw Wewnętrznych (Dz. U. z 1991r., nr 79, poz. 349 ze zm.). Z przepisów tego rozporządzenia wynika, że komisje lekarskie podległe Ministrowi Spraw Wewnętrznych, orzekające w dwóch instancjach, oceniają na podstawie badań zdolność fizyczną i psychiczną do pełnienia służby. Komisje te orzekają ponadto m.in. o stopniu uszczerbku na zdrowiu spowodowanym wypadkiem przy pracy czy o chorobach pozostających w związku ze szczególnymi warunkami lub właściwościami służby, związku schorzeń i ułomności ze służbą, inwalidztwa i związku tego inwalidztwa ze służbą (§ 1 ust. 1 i § 2 rozporządzenia). Komisje lekarskie są więc właściwe w zakresie badań medycznych oraz wydawania orzeczeń o stanie zdrowia i stopniu zdolności do służby, jak również stopniu uszczerbku na zdrowiu, związku schorzeń i ułomności ze służbą (§ 12 i 13 oraz 14 ust. 2 rozporządzenia).

Z kolei zasady orzekania o inwalidztwie funkcjonariuszy Policji zawarte są w treści rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 16 stycznia 1995r. w sprawie zasad orzekania o inwalidztwie funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Więziennej, emerytów i rencistów policyjnych, trybu postępowania i właściwości komisji lekarskich w tych sprawach, sposobu przeprowadzania kontrolnych badań lekarskich oraz wzywania inwalidów na te badania (Dz. U. Nr 8, poz. 41 ze zm.).

Orzeczenia komisji lekarskich Ministerstwa Spraw Wewnętrznych można podzielić na dwie odrębne grupy. Pierwsza z nich związana jest z ustalaniem przez komisję zdolności do służby. Oceniany jest więc stan zdrowia danej osoby na potrzeby zaliczenia jej do określonej kategorii zdolności do służby w celu przyjęcia do niej, dalszego jej pełnienia czy zwolnienia ze służby. Orzeczenia w tych sprawach są wiążące dla organu w sprawie powołania danej osoby do służby, przeniesienia funkcjonariusza na inne stanowisko służbowe czy zwolnienie go ze służby. Orzeczenia te stanowią zatem podstawę do wydania przez właściwe organy decyzji administracyjnej, na mocy której osoba jest przyjmowana do służby, przeniesiona na inne stanowisko służbowe czy z niej zwalniana (por. art. 26 ust. 1, art. 38 ust. 2 pkt 1, art. 41 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990r. o Policji Dz.U. z 2011r. Nr 287, poz. 1687 ze zm.). W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego podkreśla się, że komisje lekarskie, działające w sprawach funkcjonariuszy czy kandydatów do służb mundurowych, są organami administracji publicznej i swe rozstrzygnięcia podejmują w formie decyzji administracyjnych, nazwanych orzeczeniami. Orzeczenia te podlegają zaskarżeniu do sądu administracyjnego (por. postanowienie NSA z dnia 6 listopada 2000 r. sygn. akt OSA 1/00 opubl. ONSA 2001/2/47).

Drugą grupę orzeczeń wydawanych przez omawiane komisje stanowią orzeczenia, które ustalają schorzenia funkcjonariusza oraz ich związek ze służbą i stopień inwalidztwa dla celów odszkodowawczych lub emerytalno-rentowych przysługujących na podstawie innych ustaw niż ustawa o Policji. Orzeczenia z tej grupy poddawane są kontroli sądów powszechnych w ramach rozpoznawania odwołań od decyzji o świadczeniach rentowych, emerytalnych czy odszkodowawczych. Orzeczenia te mają wyłącznie charakter orzeczenia wstępnego, jako jedna z przesłanek ustalenia prawa do określenia świadczeń pieniężnych, ich zakresu i wysokości. W konsekwencji nie podlegają one zaskarżeniu do sądu administracyjnego.

W niniejszej sprawie zaskarżone orzeczenie zostało wydane na podstawie wskazanego rozporządzenia z dnia 9 lipca 1991r. oraz ustawy z dnia 18 lutego 1994r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004r. Nr 8, poz. 67 ze zm.). W kwestionowanym orzeczeniu orzeczono o braku podstaw do zaliczenia skarżącego do jakiejkolwiek grupy inwalidzkiej oraz uznano go za zdolnego do służby w Policji z ograniczeniem.

Zdaniem Sądu w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia ze sprawą administracyjnoprawną. Sprawa z zakresu weryfikacji orzeczeń w przedmiocie stwierdzenia niezdolności (zdolności) do służby, związku powstałego schorzenia ze służbą oraz ustalenie inwalidztwa, związku inwalidztwa ze służbą w Policji, należy bowiem do kategorii spraw, które na mocy art. 476 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 17 listopada 1964 Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296 ze zm. – k.p.c.) zalicza się do spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych. Sprawy te poddane są właściwości sądu powszechnego (art. 4778 § 1 k.p.c.). Na tą natomiast kategorię orzeczeń komisji skarga do sądu administracyjnego nie przysługuje. Natomiast błędne pouczenie o środku zaskarżenia, zawarte w zaskarżonym orzeczeniu nie powoduje, że skarga jest dopuszczalna.

Wobec powyższego należy więc stwierdzić, że przedmiot skargi nie mieści się w zakresie właściwości sądu administracyjnego, co czyni skargę niedopuszczalną. Zgodnie z art. 58 § 1 pkt 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego Sąd odrzuca skargę.

W tej sytuacji Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 wskazanej wyżej ustawy orzekł, jak w sentencji.