III SA/Kr 1376/13

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze postanowieniem z dnia 23 września 2013 r. sygn. akt [...] na podstawie:

- art. 134 Kodeksu postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013.267);

po rozpatrzeniu odwołania skarżącego T. K., od decyzji z dnia [...] 2013 r. znak: [...] Wójta Gminy, w sprawie ustalenia wysokości zobowiązania jako dłużnika alimentacyjnego z tytułu wypłaconych na podstawie decyzji [...] z dnia [...] 2011 r. świadczeń z funduszu alimentacyjnego na rzecz osoby uprawnionej – W. B. na kwotę 2.872,74 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi na dzień spłaty; zobowiązania T. K. jako dłużnika alimentacyjnego do zwrotu należności głównej w wysokości 2.872,74 zł wraz z ustawowymi odsetkami,

postanowiło stwierdzić uchybienie terminu do wniesienia odwołania.

W uzasadnieniu postanowienia organ podniósł, że w dniu 5 sierpnia 2013 r. do Samorządowego Kolegium Odwoławczego wpłynęło podanie T. K. przebywającego w Zakładzie Karnym z dnia 7 czerwca 2013 r.

Postanowieniem z dnia 5 września 2013 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze wezwało skarżącego do sprecyzowania treści żądania zawartego w podaniu z dnia 7 czerwca 2013 r. poprzez wyjaśnienie, czy przedmiotowe podanie należy traktować jako odwołanie od decyzji z dnia [...] 2013 r. znak: [...] wydanej przez Wójta Gminy, czy też jako wniosek o wznowienie postępowania w związku z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a.

W dniu 18 września 2013 r. do Samorządowego Kolegium Odwoławczego wpłynęło pismo skarżącego, w którym wyjaśnia on, iż podanie z dnia 7 czerwca 2013 r. należy traktować jako odwołanie od decyzji z dnia [...] 2013 r. znak: [...].

Samorządowe Kolegium Odwoławcze wydając zaskarżone postanowienie, wyjaśniło stan prawny dotyczący uchybienie terminu do wniesienia odwołania.

Jak wynika z akt sprawy, pomimo dwukrotnego awizowania decyzji Wójta Gminy z dnia [...] 2013 r. znak: [...] skarżący nie podjął przesyłki, co oznacza, że doręczenie pisma uważa się za dokonane.

Zdaniem organu, przedmiotowa decyzja została doręczona zastępczo skarżącemu w dniu 21 lutego 2013 r. Zgodnie z art. 129 § 2 k.p.a. odwołanie wnosi się w terminie czternastu dni od dnia doręczenia decyzji stronie, o czym skarżący został pouczony w decyzji. Stosownie do tego przepisu termin do złożenia odwołania od zaskarżonej decyzji upłynął 7 marca 2013 r. podczas gdy odwołanie zostało przez skarżącego sporządzone w dniu 7 czerwca 2013 r., czyli po upływie ustawowego terminu.

Organ podkreślił, że w związku z powyższym uchybieniem nie podlegają kontroli zarzuty związane z merytorycznym rozstrzygnięciem sprawy.

Do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na postanowienie z dnia 23 września 2013 r. złożył skarżący, zarzucając mu naruszenie art. 10 §1 k.p.a., art. 7 k.p.a., art. 77 k.p.a., art. 80 k.p.a. oraz art. 107 k.p.a. Skarżący domagał się uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez organ I instancji

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o oddalenie skargi i podtrzymało swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Na rozprawie w dniu 27 marca 2014 r. pełnomocnik skarżącego wskazał, że w jego ocenie doręczenie decyzji organu pierwszej instancji nie było prawidłowe z uwagi na fakt, że w tym czasie, skarżący przebywał już w zakładzie karnym, a w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania brak jest pouczenia organu o każdej zmianie adresu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Stosownie do art.1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz.1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że przedmiotem kontroli Sądu jest zgodność z prawem zaskarżonego postanowienia. Usunięcie z obrotu prawnego postanowienia może nastąpić tylko wtedy, gdy postępowanie sądowe dostarczy podstaw do uznania, że przy wydawaniu zaskarżonego postanowienia organy administracji publicznej naruszyły prawo w zakresie wskazanym w art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2012.270).

Dokonując kontroli zaskarżonego postanowienia pod kątem jego zgodności z prawem, Sąd badał, czy organ administracyjny ustalił stan faktyczny zgodnie z obowiązującymi przepisami, a następnie, czy do tak ustalonego stanu faktycznego zastosował właściwe przepisy oraz, czy przepisy te prawidłowo zinterpretował.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Kwestią bezsporną w sprawie jest fakt, iż decyzja Wójta Gminy doręczona została skarżącemu zastępczo w dniu 21 lutego 2013 r., a więc 14 dniowy termin do wniesienia odwołania upłynął w dniu 7 marca 2013 r.

Sporne natomiast jest to, czy doręczenie dokonane było w sposób prawidłowy.

W niniejszej sprawie podstawę prawną wydanego postanowienia stanowią przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. 2013. 267) zwanego dalej k.p.a.

Analizując przedmiotową sprawę wskazać należy, iż postępowanie odwoławcze uruchamiane jest czynnością procesową strony, jaką jest wniesienie odwołania. Warunkiem skuteczności jego wniesienia jest jednak spełnienie określonych prawem wymagań co do formy, treści, terminu i trybu. Kodeks postępowania administracyjnego w art. 128 k.p.a. wskazuje, iż odwołanie nie wymaga szczególnej formy ani szczegółowego uzasadnienia. Wystarczy, jeżeli z odwołania wynika, że strona jest niezadowolona z decyzji. Niemniej jednak warunkiem skuteczności wniesienia odwołania jest zachowanie ustawowego terminu. Zgodnie bowiem z art. 129 k.p.a. odwołanie należy wnieść w terminie czternastu dni od dnia doręczenia decyzji stronie, przy czym przy obliczaniu tego terminu nie uwzględnia się dnia, w którym doręczono decyzję (art. 57 § 1 k.p.a.). Prekluzyjny termin do wniesienia odwołania dotyczy osób, którym decyzja została doręczona.

Z kolei art. 134 k.p.a. stanowi, że organ odwoławczy stwierdza w drodze postanowienia niedopuszczalność odwołania oraz uchybienie terminu do wniesienia odwołania.

Zasadą jest, że pisma w postępowaniu administracyjnym doręcza się adresatowi w mieszkaniu osobiście, względnie - w przypadku nieobecności - dorosłemu domownikowi, sąsiadowi lub dozorcy domu, jeżeli osoby te podjęły się oddania pisma adresatowi (art. 42 k.p.a. i art. 43 k.p.a.).

Natomiast w razie niemożności doręczenia pisma w sposób wyżej wskazany, doręczenia dokonuje się w sposób zastępczy. W takim przypadku, zgodnie z art. 44 § 1 pkt 1 k.p.a., operator pocztowy przechowuje pismo przez okres czternastu dni w swojej placówce pocztowej. Zawiadomienie o pozostawieniu pisma wraz z informacją o możliwości jego odbioru w terminie siedmiu dni, licząc od dnia pozostawienia zawiadomienia w miejscu określonym w § 1, umieszcza się w oddawczej skrzynce pocztowej lub, gdy nie jest to możliwe, na drzwiach mieszkania adresata, jego biura lub innego pomieszczenia, w którym adresat wykonuje swoje czynności zawodowe, bądź w widocznym miejscu przy wejściu na posesję adresata (art. 44 § 2 k.p.a.). W myśl § 3, w przypadku niepodjęcia przesyłki w terminie, o którym mowa w § 2, pozostawia się powtórne zawiadomienie o możliwości odbioru przesyłki w terminie nie dłuższym niż czternaście dni od daty pierwszego zawiadomienia, przy czym doręczenie uważa się za dokonane z upływem ostatniego dnia okresu, o którym mowa w § 1, a pismo pozostawia się w aktach sprawy (art. 44 § 4 k.p.a.).

Doręczenie w swych skutkach oznacza rozpoczęcie biegu terminu przewidzianego w art. 129 § 2 k.p.a. do złożenia odwołania.

W ocenie Sądu rację ma organ co do tego, że doręczenie zostało dokonane w trybie art. 44 k.p.a., ponieważ przesyłka zawierająca rozstrzygnięcie mimo dwukrotnego awizowania w Urzędzie Pocztowym w dniu 7 lutego 2013 r. oraz w dniu 14 lutego 2013 r. nie została odebrana przez adresata. Skuteczne więc doręczenie decyzji organu pierwszej instancji nastąpiło w dniu 21 lutego 2013 r., stosownie do art. 44 § 4 k.p.a.

Wobec powyższego prawidłowe jest twierdzenie Kolegium, iż skarżący nie dotrzymał czternastodniowego terminu do złożenia odwołania, który upłynął w dniu 7 marca 2013 r. skoro odwołanie zostało złożone w organie pierwszej instancji dopiero w dniu 12 czerwca 2013 r. (data sporządzenia odwołania 07.06.2013 r.)

Należy podkreślić, że kwestionowana w odwołaniu decyzja organu pierwszej instancji zawierała prawidłowe pouczenie o możliwości, terminie i sposobie wniesienia odwołania. Pouczenie to wskazywało, iż odwołanie należy skierować do organu odwoławczego, za pośrednictwem organu pierwszej instancji, w terminie 14 dni od daty doręczenia decyzji.

Nadto wniesione przez skarżącego odwołanie nie zawierało wniosku o przywrócenie terminu do jego wniesienia.

Rozpoznając sprawę organ związany jest przepisami ustawy Kodeks postępowania administracyjnego, w szczególności art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., które, ustanawiają dla organów administracji publicznej obowiązek zebrania i rozpatrzenia w wyczerpujący sposób całego materiału dowodowego oraz właściwej jego oceny. Zdaniem Sądu organ nie naruszył zasad postępowania administracyjnego zawartych w ww. przepisach. Podnoszone na rozprawie przez pełnomocnika skarżącego zarzuty mogą być podnoszone we wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania.

W tym stanie rzeczy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2012.270 ) orzekł, jak w sentencji wyroku.

O przyznaniu wynagrodzenia dla pełnomocnika skarżącego z tytułu poniesienia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu orzeczono na podstawie art. 250 tej ustawy w zw. z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 2013.490).